Szablonowo użytkownikom związano ręce regulaminem. Nieprzestrzeganie go będzie karalne. Sama rejestracja oznacza automatyczne zaakceptowanie panujących na Virusie zasad. Nie jest łatwo panować nad chaosem – bierz pod uwagę swoje zachowanie. Dział zawiera wszystkie niezbędne do gry informacje.

Co za sztynk. Wszędzie walają się truchła w niezłej fazie rozkładu. Nikt nie spodziewał się, że 2012 przyniesie tyle krwi, ale to w tym roku Ziemia została bez opieki Opatrzności. Od ciągu kataklizmów minęło niemal milenium. Gleby przeinaczyły się w pustynie, drzewa zdają się być czarnymi, chudymi karykaturami na tle wściekle błękitnego nieba. Jest jeszcze nadzieja?

To era, w której bohaterów coraz mniej. Nie ma miejsca na głośne rozmowy, ktoś może cię usłyszeć. Znasz już zasady. Wiesz, że trzeba mieć oczy dookoła głowy. Zdrowy rozsądek? Kto przeżyje w tym świecie ze zdrowym rozsądkiem? Jeżeli chcesz coś o sobie opowiedzieć, zrób to szeptem.

Dzielnica ogłoszeń. Od władzy. Do władzy. Od brata do siostry. Szukam kota. Sprzedam opla. Jeżeli jest miejsce, gdzie można to wszystko zgarnąć w jeden punkt — to właśnie tutaj. Skargi, pomysły, oklaski dla pracowitego kolegi. Nabory Mistrzów Gry, gdzieś w tle rzeź niewiniątek. Sprawdzaj notorycznie. To jeden z niewielu nałogów, który może przynieść więcej dobrego niż szkody.

(!) Miejsce otoczone murem - niższym od głównego, który otacza całe miasto, ale wystarczającym, aby żaden nieproszony gość nie zerknął do środka ciekawskim okiem. Chroni on wysokie apartamentowce należące do organizacji S.SPEC oraz podległych jej grupom. Wielopoziomowe budynki o lśniąco niebieskich ścianach i przeźroczystych, odbijających sztuczne promienie słoneczne szybach. Wstęp tutaj mają jedynie pracownicy S.SPEC, sama władza oraz wojsko.

Na dobrą sprawę trudno nazwać tę część miastem. O ile zachodnia część przypomina typową wieś, tak wschodnia składa się ze... sztucznych gór, sztucznie stworzonych pastwisk, paru niewielkich chat i źródlanych strumyków. Góry same w sobie nie są oszałamiająco wysokie, a zdobycie ich szczytów nie zajmuje dziesiątek męczących godzin, ale jest to zadowalający efekt jak na ludzkie możliwości. Widok nie jest zresztą taki znowu tragiczny... chyba, że ktoś nie przepada za technologicznie ubarwionym miastem czyhającym na dole.

Najbardziej zaludniona część Miasta-3. Ważne osobistości przechadzają się w eleganckich ubraniach. Tu najsławniejsza aktorka, tam ten przystojny kaskader, z prawej nadciąga komik wszech czasów wraz z wybitnym kucharzem, o którym śni niejedna Magda Gessler. Wysokie apartamentowce, oszklone i pięknie ozdobione, liczne łuki, mosty i podziemne tunele. Całość sprawia wrażenia potężnej, lecz nowoczesnej metropolii.

Błyszczące neonem nazwy sklepów, rozległe centra handlowe czy intensywnie zielone parki nakrapiane różem wiśni to punkty charakterystyczne dla południowej części miasta. Dodatkowo znajduje się tutaj również szereg znanych i wpływowych uczelni. Uniwersytety, o których marzy niejedna prymuska, elitarne licea i temu podobne, wróżące świetlaną przyszłość budynki. Prawda jest taka, że praktycznie każda osoba uczęszcza do jednej z tych idealnych szkół. Brak problemów materialnych przekłada się na nudę, a ta zwykle pcha dzieciaki do nadmiernego wkładania nosów w książki. Kto by pomyślał?

Zachodnia część miasta uważana jest za jedną z najlepiej zagospodarowanych. Mieszczą się tutaj wszelakie plantacje roślinne - od bananowców, po słodkie jabłonie, na pomarańczowych dyniach kończąc. Osoby mieszkające w tej części najczęściej zajmują się rolą i sprzedażą produktów najwyższych lotów. Jest to bez wątpienia najspokojniejsza dzielnica na jaką tylko można natrafić. Odgłos szczęśliwych zwierząt, śmiechy rozradowanych dzieciaków i krzyk matki, wołającej swoje pociechy na obiad - to samo w sobie rehabilituje umysł.

(!) Na pozór nikt o zdrowych zmysłach (i zdrowych zainteresowaniach) nie zwróciłby uwagi na wystające z ziemi zejście do ścieków. Prawdę mówiąc, nikt nawet nie pamięta, że te zamknięte na cztery spusty żelazne wrota, prowadzą do czegoś podobnego. Nikt, prócz Łowców, którzy tam właśnie skryli się przed srogim okiem Władzy. Sami rozbudowali i „przemeblowali” sieć kanalizacyjną. Liczne rozgałęzienia prowadzą do podziemi, które pachną już nieco lepiej (no dobra, bez porównania lepiej). Znajdują się tam pomieszczenia dla poszczególnych Łowców, magazyny z żywnością i bronią, nawet pokoje służące medykom czy naukowcom. Przez tyle setek lat rewolucjoniści pokazali na co ich stać.

Rozciągające się wszerz i wzdłuż... nic. Absolutna plama pustkowia, z ewentualną możliwością znalezienia jednego uschniętego drzewa czy samotnego głazu wystającego na płaskiej linii podłoża. Dopiero zagłębiając się dalej, można natrafić na pojedyncze domki, wybudowane niezręcznymi rękoma, krzywe, połamane płoty i wydrążone w ziemi nory. W następnym etapie stopa potyka się o wystające z ziemi cegły, ciało wpada na ząbkowane pozostałości ścian, oczy widzą rozlewisko trupów i zgliszcza. Dom nigdy nie był tak przykrą sprawą.

(!) Gdzieś na bezwzględnych pustkowiach Desperacji znajduje się spora góra, na pierwszy rzut oka wyglądająca na absolutnie dziewiczą. Dodatkowo odludziu towarzyszy praktycznie całkowity spokój, a i niewielu na dobrą sprawę orientuje się, że strzelisty, kamienny szczyt jest kryjówką jakiejkolwiek z organizacji. Jedynie wtajemniczeni potrafią znaleźć niewielką wyrwę w ścianie, przedostać się przez otwór i znaleźć w środku dużej, ciemnej jaskini, nieoświetlonej nawet mdłym światłem pochodni.

To tutaj właśnie można spotkać największą garstkę wymordowanych, którzy pozostali przy zdrowych zmysłach. Postawili domy na spękanej słońcem ziemi, na trupach i otchłannej pustce. Choć całość nie sprawia to odpowiedniego wrażenia, mieszkańcy są wobec siebie raczej sceptycznie, a nawet przyjaźnie nastawieni. Wszak wszyscy teraz tkwią w tym bagnie.

(!) U jej podnóży znajduje się solidna, kamienna wieża, z szyldem głoszącym: "Wejdziesz i nie wyjdziesz". Wiosny i lata grają budowli orkiestrą ptasich ćwierków, jesienie spowijają tańcem złotych liści i smagają zawzięcie harpunami wiatru, zaś zimy maskują śniegiem i dekorują przydługimi soplami lodu. To siedziba Drug-on'ów. Wielu tu przychodzi, aby negocjować z członkami organizacji lub ukryć się w potężnej budowli (to drugie zwykle z marnym skutkiem).

(!) Dawien dawno zapierały dech w piersi. Wysokie szczyty nie do zdobycia, strome urwiska i ściany obsypane powyginanymi drzewami. Tysiące lat później to wszystko przybrało okrutny wyraz buntu i zniewagi. Matka Natura, wściekła na głupotę ludzi, wyraziła niezadowolenie zmieniając dawniej piękny krajobraz, w straszliwą, martwą scenerię. Nieżywe konary, suche i łamliwe, witają zagorzałych alpinistów już na samym dole. Im wyżej, tym ich liczba - naturalnie - drastycznie spada, aż w końcu biały puch zaczyna szczypać w policzki i wyciskać łzy. Niewielu zapuszcza się w te tereny. Wioski, jakie dawniej utrzymywały się w dolinach górskich, są opuszczone i szare. Widać, że Bóg ominął to miejsce szerokim łukiem.

Tereny jeszcze nie do końca odkryte lub całkowicie zapomniane przez ludzkie wspomnienia. Niewiele dusz zapuszcza się w tak odległe krainy ze względu na wielodniową czy nawet tygodniową rozłąkę z Apogeum Desperacji. Najbardziej znanym (głównie z opowieści z ust do ust) miejscem jest Ocean Spokojny. Plotki nie są jednak na tyle przyjemne, by zachęcić ewentualnych kamikaze do wyprawy. Z tego co wiadomo, tereny bliskie wód zajęte są przez wyjątkowo liczne gatunki niebezpiecznych zwierząt Desperacji.

(!) Otulona watami chmur góra, która według szeptanek przebija swym szczytem podłoże znanego z Biblii Nieba. Choć widok z wyższych stref z pewnością zapiera dech w piersiach, to jednak chłód skutecznie eliminuje chęć cieszenia się tą chwilą, zmuszając nawet najwytrwalszych podróżników do wrócenia na linię startu.

„Nieziemskie” – to pierwsze słowo, które ciska się na usta, gdy oczom ukażą się hektary obsypane wiecznie zieloną trawą. Soczyste listki drzew drżą na wietrze, który muska je najdelikatniej jak tylko potrafi. W powietrzu unosi się tutaj woń kwiatów, tak dawno zapomniana przez większość żyjących na Ziemi istot. Są różowe goździki i żółte tulipany; białe lilie i krwiste róże. Winorośl oplata białą altankę, która pod naporem ciężkiej rośliny zdaje się być bardzo krucha i delikatna. Zewsząd słychać też poćwierkiwania ptaków, pohukiwania sów w nocy, pomiędzy nogami prześlizgują się rudawe wiewiórki z żołędziami w pyszczkach. Istny raj, doprawdy.

Białe domki wyłoniły się jakby spod ziemi. Na dachach oparły się zmęczone gałęzie drzew, z okien wystaje winorośl, stukająca co rano w szybki. Choć nie można nazwać tego miasta przepełnionym szczególnym dobrodziejstwem, to jednak ma w sobie tę szczyptę magii, która sprawia, że lżej się człowiekowi na sercu robi. Brak prostej drogi, jedynie falowana, wydeptana bosymi stopami dróżka prowadzi do postawionych przy niej domostw. Być może próżno doszukiwać się tu komputerów i telewizorów, ale mieszkańcy radzą sobie doskonale i bez tego. Już sam fakt wejścia na niebiańskie tereny powoduje, że człowieka przepełnia nienazwana moc.

Dookoła, gdzie tylko nie spojrzeć, drzewa. Jedne z niebezpiecznie kującymi igiełkami, pozostałe z delikatnymi, wiecznie zielonymi liśćmi. A jednak aniołowie wierzą, że las ten tylko czeka, aż ktoś podszepnie mu swoje marzenie, a on, chwytając się wszystkich swoich sił, postara się je ziścić. Naturalnie, większość uważa to za zwykłą bujdę. Według wierzeń, należy napisać życzenie na pionowej karteczce, przywiązać ją do wybranego przez siebie drzewa i pomodlić się żarliwie o spełnienie. Im szczersza prośba, tym większe prawdopodobieństwo, że marzenie się spełni. „Bajki”, warczą realiści. Ale kto wie? Może ten las naprawdę ma wielką moc?

Miejsce przypominające koszmarną iluzję, z której nie ma ucieczki. Świat jest otoczony mgłą, wszystko wydaje się stare i zepsute, wręcz nierealne. Przeróżne rośliny, wygięte w nienaturalnych kształtach, a w tle słychać dziwne ryki bestii. Na wyspie znajduje się trujące powietrze, więc bez maski przeciwgazowej można z łatwością nabawić się czegoś.... mało przyjemnego. Ponadto na wyspie panuje dość niska temperatura wahająca się pomiędzy 2 a 10 stopniami Celsjusza.

Ruiny laboratorium, gdzie w dawnych czasach testowano nową broń. Prawdopodobnie wykorzystywano energię jądrową, która po wybuchu Apokalipsy skaziła teren na wyspie. Z racji bariery, która cały czas była aktywowana, pod jej kopułą wytworzył się nowy ekosystem, który w żadnym wypadku nie jest przyjazny dla osób z zewnątrz. Budynek składający się z trzech pięter jest teraz zdewastowany i to nie tylko przez czas, ale przez inne czynniki zewnętrzne, lecz nadal nieokreślone.

Dźwięk stali uderzającej o stal. Ciężkie oddechy. Ból w napiętych mięśniach ud i łydek, w plecach, ramionach, w całym ciele. Krople potu ściekające po twarzy. Aby przetrwać, trzeba być najlepszym – to takie oczywiste. Mantry powtarzane dzień w dzień mieszają się już z natłokiem informacji. Papier starych książek, w obliczu kataklizmów i minionych dekad, stał się cienki jak papirus. Wydaje się, że jedno zbyt mocne szarpnięcie, a rozedrze się jak mokra kartka. Nieliczni pamiętają jeszcze, co znaczy być delikatnym w tak brutalnym świecie.

Nie bez powodu mówi się, że przeszłość jest echem dokonanych wyborów. Z roku na rok staje się mniej szczegółowa, mniej kanciasta, a bardziej rozmyta. Może nie ma już tylu kolorów, takiej głębi. Wypowiedziane zdania zamieniają się jedynie w niemy ruch warg. Uśmiechy nikną. Twarze tracą rysy. Człowiek chciałby, czasami, móc sięgnąć ręką w gęste bagno swoich wspomnień, wyciągnąć stamtąd tę jedną, jedyną scenę. Otrzeć diament, choćby własnym ubraniem. I patrzeć na niego. Poznawać na nowo. Smakować tak, jakby ta chwila miała się nigdy nie skończyć. Byłoby wspaniale móc wskrzeszać, prawda?

„Antidotum” jest forumową gazetką — od graczy dla graczy. Po ciężkim dniu w pracy, po zbyt długim wkuwaniu lub czekając aż klawiatura ostudzi się po kilku napisanych postach — siądź i rozluźnij się przy niuansach, zagadkach i artykułach. Pozwól wyobraźni pracować. Usłysz szelest przerzucanych stron.