Wśród śmieci i szarych postaci kręci się inna szara postać, wyróżniająca się tylko tym, że w przeciwieństwie do pozostałych wydaje się mieć cel. I w miarę niezniszczone ubrania. Ba, nawet całkiem porządną, nieprzemakalną kurtkę.
Burżuj.
Z miną weterana przekopuje stertę rupieci, szukając czegoś, co nadałoby się na jakieś godne części, albo chociaż materiały do naprawy jedynego... czegoś najbliżej skarbu, co posiada.
Radia.
Nie to, żeby był sentymentalny, tak nisko jeszcze nie upadł. Ale często to jedyne źródło nie-ciszy i pomaga niezwariować, więc darzy tego starego rzęcha niemałym szacunkiem. Jak się nie uda, będzie miał prawie żałobę. A potem dostanie kociokwiku, bo czymże będzie życie bez szumów znajomej stacji? Albo samych szumów.
Nie jest specjalnie wybredny.
No więc przekopuje się przez hałdy śmieci, w grubych, znoszonych rękawicach do brudnej roboty, udając, że wcale nie wygląda jak jeden z żuli kręcących się dookoła.
Jak gołębie.
Kręcą się, jak gołębie. Brudni i obdarci przez życie. Wydając jakieś dziwne, niezrozumiałe dźwięki. Z tymi dziwnymi, pustymi oczami, tak niekomfortowo przenikliwymi.
Gołębie.
Dopóki nie śmierdzi jak oni, nie jest jednym z nich.
Tak sobie zawsze wmawia.
Nie. Bez przesady, nie jest gołębiem.
Jeszcze.
Krzywi się i kontynuuje zbieractwo. Przy okazji pilnuje, żeby nikt nie podwędził mu torby, od czasu do czasu łypiąc na snującą się dookoła żulernię. Plecaka nawet nie ściąga. Jeśli ma coś stracić to nie cały dobytek, duh.

Desperacja jak zwykle była.... depresyjna.
Niezbyt przepadał przebywać na tych terenach jednakże doskonale zdawał sobie sprawę, że jako dowódca Zastępu jest do tego zmuszony. Nie tylko dlatego, że pozycja jaką obejmował obligowała go do częstego patrolowania wrogich dla Edenu terenów, ale również z czysto anielskich pobudek. Co jak co, ale anioł zawsze się tutaj przyda, zwłaszcza taki, który dysponował pomocnym dla Desperatów żywiołem.
Odgarnął niedbale do tyłu białe włosy, kiedy pospiesznie pokonywał kolejne metry. Tego dnia spieszył się na umówione wcześniej spotkanie z jednym z braci, który wybrał życie na tych terenach.
Za wszelką cenę starał się zbytnio nie rzucać w oczy, nie chcąc przykuwać niepotrzebnego zainteresowania jego osobą. Nie chciał konfliktów, starć ani w najgorszym wypadku - walk. Wiedział jednak, że ze swym śnieżnym wyglądem było go widać już z odległości prawie kilometra. Tylko głupi nie zorientowałby się iż Hersha nie należy do anielskiej rodziny. A z tego co wiedział to anioły na Desperacji były cennym towarem. Zacisnął mocniej wargi, mimowolnie przyspieszając kroku, nie rozglądając się na boki, a w głowie powtarzał niczym mantrę "niech nikt mnie nie zobaczy, niech nikt mnie nie zobaczy, niech nikt mnie nie zobaczy".
Był tak zaaferowany swoimi przemyśleniami, że nawet nie zwrócił uwagę na moment, w którym zaczął poruszać się niebezpiecznie blisko spadu z niewielkiej górki. To była jedynie kwestia czasu nim jedna z jego nóg ześlizgnęła się a grawitacja zadziałała na niekorzyść anioła. Zleciał w dół niczym pocisk, obijając się boleśnie aż wręcz wleciał z impetem w mężczyznę, który kucał przy czymś i wyraźnie grzebał w ziemi czy innych śmieciach. Przetoczyli się parę metrów dalej, a Hersha wylądował na nim.
Zajęło mu dobre kilka dłuższych chwil, aby dojść do siebie, powoli gramoląc się z niego, choć nadal siedział na nim okrakiem. Wsunął palce na kark i zaczął go masować czując, jak z każdą kolejną chwilą ból zaczyna coraz mocniej pulsować w jego ciele. Dopiero teraz zauważył, że nie jest sam i że to, w co walnął nie było tylko kamieniem, ale jak najbardziej ludzką istotą.
- Na Boga... - jęknął, przyciągając bliżej siebie ręce. - D-dotknąłem cię... - wyszeptał przerażony, a jego jasne oczy otworzyły się jeszcze bardziej.

Uważa  na każde zbyt ciekawskie spojrzenie, zbytnie skrócenie dystansu, każdy zbyt bliski szmer. Naprawdę uważa. Ale nagle znajduje nienaruszony akumulator, wyjątkowo drobny, poręczny, wyglądający na całkiem sprawny i-
Nagle coś zwala go z nóg. Coś uderza w niego z takim impetem, że na moment jego płuca zapominają, do czego służą.  Świat wiruje przed oczami, zasypując go smrodem rdzy, metalu i odpadów, kiedy koziołkuje w dół śmietniska. Tym razem nie ma szczęścia, bo droga okazuje się  wyjątkowo wyboista - raz po raz uderza w bardziej wystające elementy żelastwa i rupieci, aż w końcu przygrzmaca w jakąś blachę. Przed rozbiciem głowy ochrania go tylko desperacki refleks i zasłonienie się metalowym ramieniem - jego ręka w zderzeniu z rodzimym tworzywem wydaje z siebie przykre brzdęknięcie, które jeszcze przez chwilę odbija się echem w jego głowie. Przez moment również wirowanie świata nie ustaje, mimo, że Al przysiągłby, że leży w miejscu.
Przez moment jest tak zdezorientowany, że nie ma pojęcia, co się dzieje. Wszystko dwoi się i troi przed jego oczami, ciało przypomina o każdym spotkaniu z wybojem, a na sobie czuje nienaturalny ciężar.
Po paru sekundach obraz wyostrza się. Mózg wraca do funkcjonowania, jako tako. Na tyle, żeby zaalarmować właściciela, że ciąży na nim nie szok, a jakiś...
...Co do...
Przez moment gapi się na niego.
Ma zwidy? Co to za... C z y s t y typ??
W końcu podejrzanie sterylny jegomość odzywa się, co utwierdza Ala w przekonaniu, że faktycznie istnieje. Co więcej ma czelność na nim siedzieć.
Nieważne, na jak przerażonego całym zajściem wygląda albinos. Alowe brwi już brwi wędrują w dół, do granic swoich możliwości. Już usta otwierają się, nos marszczy, a spojrzenie wyraża najczystszą formę protestu i oburzenia. Zaraz jednak coś uderza z tyłu głowy - resztki rozsądku.
Może być groźny. Na pewno jest groźny, skoro nawet nie musi się brudzić.
Zamyka japę i tylko mruży oczy, na wszelki wypadek nie robiąc żadnych gwałtownych ruchów.
Kalkuluje.
W końcu wyrzuca z siebie najbardziej neutralną kwestię, na jaką go stać.
- ...Ta.