Bestiariusz

08.09.13 17:57 • Bestiariusz

Bestia, w porównaniu do zwierzęcia, może posiadać nadnaturalne zdolności oraz niecodzienny wygląd. Część z nich to efekt mutacji podstawowych gatunków, znanych jeszcze sprzed roku dwa tysiące dwunastego. Liczne krzyżówki i postępujące po sobie etapy ewolucji doprowadziły do karykatur potrafiących poradzić sobie w najbardziej skrajnych warunkach. Co ciekawe, niektóre rasy posiadły umiejętności wychodzące daleko poza sferę przyziemną, jednak do teraz nie udało się ustalić przyczyny, dzięki której wśród przedstawicieli danych typów znajdą się jednostki z mocami przypominającymi te anielskie.

Hodowla bestii

Raz na pół roku istnieje szansa rozmnożenia towarzyszących bohaterowi bestii. Proces odbywa się za pomocą rzutu kostką (k100) w dowolnym fabularnym temacie, w którym gracz nawiązuje do wybranych zwierząt. Warunkiem jest posiadanie umiejętności hodowla (klik) oraz dwóch przedstawicieli gatunku odmiennej płci.

Nawet w przypadku posiadania dwóch par tego samego gatunku bądź dwóch par dwóch różnych gatunków można wykonać wyłącznie jeden rzut na pół roku. Warto zastanowić się nad tym, przy której z ras podejmuje się próbę.

PRÓG SUKCESU
Bestie z poziomu łatwego: 70-100
Bestie z poziomu średniego: 80-100
Bestie z poziomu trudnego: 90-100
Bestie z poziomu bardzo trudnego: -

Zdobywanie bestii

Desperacka fauna jest bardzo uboga, zwłaszcza w zestawieniu z edeńską, jednak bestie przemierzające pustynne tereny są zdecydowanie niebezpieczniejsze. W M3 nie zarejestrowano jeszcze żadnej bestii i stan ten nie ma prawa się zmienić. Każda bestia posiada w sobie wirusa X. Ugryzienie lub kontakt z jej śliną bądź krwią daje możliwość zarażenia, a w efekcie – stania się wymordowanym.

Ludzie zaatakowani i pogryzieni przez bestię rzucają kostką k100 na zarażenie, gdzie 1-30 – sukces, postać zostaje zarażona i 31-100 – porażka, postać nie zaraziła się. Rzut wykonywany jest raz na sesję, bez względu na to, ile obrażeń otrzymał bohater.

Bestie zdobywa się za punkty fabularne (klik), rzadziej na eventach forumowych lub w ramach nagrody za udział w większym, długoterminowym wydarzeniu. W przypadku pierwszej opcji, tj. wykupieniu bestii za PF, gracz sam przeprowadza wątek, w którym jego postać natrafia na bestię, oswaja ją i przygarnia.

KLASYFIKACJA BESTII
●●●● (poziom łatwy)
●●●● (poziom średni)
●●●● (poziom trudny)
●●●● (poziom bardzo trudny)

INFORMACJE PODSTAWOWE

Bestie poziomu łatwego

Bestie poziomu średniego

Bestie poziomu trudnego

Bestie poziomu bardzo trudnego

25.03.20 2:49 • Re: Bestiariusz

aurora borealis, ●●●●

To sympatyczne stworzenie jest mieszanką niewielkiej, drobnej jaszczurki i motyla. Całe jego ciało mieni się paletą przeróżnych kolorów, a skrzydła skąpane w słonecznych promieniach świecą delikatną aurą. Prowadzi głównie dzienny tryb życia, choć wiele auror udaje się dostrzec także w najczarniejsze noce.
Wśród edeńskiej społeczności roi się zresztą od plotek na temat tych ruchliwych zwierzątek; jedna z nich wspomina, że aurory zbliżają się na wyciągnięcie ręki wyłącznie do osób o czystym sercu. Zawsze wskażą też drogę nieszczęśnikowi zagubionemu wśród leśnej plątaniny drzew. Ile w tym jednak prawdy; ciężko stwierdzić. Wiadomo jednak, że swoje gniazda wiją wśród wysokich gałęzi. Buduje je z patyków oraz pstrokatych pęków roślin. Jest bardzo towarzyską istotą, uwielbiającą bawić się z innymi przedstawicielami swojego gatunku, a nawet większymi stworzeniami, o ile te nie wykazują negatywnych emocji. Zdenerwowana aurora może ugryźć aż do krwi, aczkolwiek są to raczej niegroźne ranki. W żadnej mierze nie są agresywne, nie jedzą także mięsa. Ich dieta składa się głównie z pyłków kwiatów, małych owadów oraz wszelkich nasion.

ROZMIARY
Ok. 30 centymetrów bez skrzydeł.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Możliwość lotu.
– Ich skrzydła świecą w nocy, rozganiając ciemność.
– Szybkie i zwinne, ciężkie do złapania.

WYSTĘPOWANIE
Eden.

● UDOMOWIONE: brak (0/9)

garra drapieżny, ●●●●

Jeszcze jedno stworzenie, które doprowadziłoby Darwina do obłędu, kpiąc sobie z praw ewolucji. Dwa lata wstecz nikt nie słyszał o gatunku garr drapieżnych, choć wszystko wskazuje na to, że albo zaczęły rozwijać się zaskakująco szybko, albo ktoś nie zauważył grup skocznych, hałaśliwych zwierząt, składających się ze stad liczących nawet pięćdziesiąt przedstawicieli obu płci. Jeżeli wierzyć zapiskom z pożółkłych już słowników słowo „garra” z hiszpańskiego oznacza „pazur” – wszystko za sprawą łap, tak przednich, jak i tylnych, uzbrojonych w charakterystyczny, zakrzywiony szpon – po jednym na każdą kończynę. Nie stanowi on zagrożenia samego w sobie – garra drapieżny nie jest agresywny, ale bardzo żarłoczny, a dzięki ostrym „hakom” są jednocześnie świetnymi wspinaczami. Ich szczupłe, prężne sylwetki często widoczne są w koronach drzew, gdzie garry poszukują owoców. Przemykają wzdłuż brzegów Edenu i wyżerają plony oraz pustoszeją lasy. Ich gatunek okrzyknięty został nową szarańczą, co patrząc na coraz liczniejsze składy, być może nie jest tak dalekie od prawdy. Bestie te są przede wszystkim roślinożerne, ale długie, hakowate dzioby przywodzą na myśl powiązania z orłami – ptactwem mięsożernym. Kilkakrotnie widziano również, jak garry przebywające na terenach Desperacji odżywiają się pozostawioną przez inną bestię padliną. Stworzenie jest zaskakująco dobrze przystosowane do warunków, w jakich przebywa. Są małe i zręczne, łatwo im uciec przed większymi drapieżnikami, ale z równymi lub mniejszymi przedstawicielami radzą sobie za pomocą szponów i wyrastających z boku łba rogów. Bez wątpienia wiele gatunków bestii może pochwalić się iście magicznymi zdolnościami, ale zdaje się, że garry radzą sobie doskonale bez tego. Są opierzone i poruszają się zwykle na dwóch łapach, podkulając przednie do siebie. Mają jednak możliwość poruszania się na czterech – zwiększa się wtedy ich prędkość. Dość płochliwe, ale uznanie ich za plagę to nie przesada – zawsze wrócą.

ROZMIARY
Do 30 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Przerażająco szybkie i zwinne, przewyższają tym wymordowanych.
– Wyczulone zmysły (szczególnie słuchu i powonienia).
– Uzbrojone w pazury o wyjątkowo twardej strukturze – niektórzy przedstawiciele są w stanie głęboko zadrapać stal.

WYSTĘPOWANIE
Brzeg Edenu. Mniejsze grupy na terenach Desperacji.

POZOSTAŁE INFORMACJE
Garry drapieżne należą do grupy stekowców – oznacza to, że pomimo bycia ssakiem są jajorodne. Samice są o wiele mniejsze, drobniejsze i ruchliwsze niż samce. Garry co prawda nie atakują ludzi, ale oswojenie ich nie przychodzi łatwo. Nieufność popycha je do ucieczki, a mocne, tylne kończyny zapewniają im długi bieg po mało prostych płaszczyznach. Najlepiej wychować od młodego, kradnąc jaja złożone w ciemnych, suchych norach.

● UDOMOWIONE: brak (0/15)

gawrak jednoskrzydły, ●●●●

Gawraki to niewielkie, czworonożne stworzenia zaliczające się do ptactwa. Według licznych opinii jest to najromantyczniejszy gatunek zwierzęcia, bo choć posiadają pierze to do lotu potrzebują pary. Natura obdarzyła je zaledwie jednym sprawnym skrzydłem i przynajmniej jedną karłowatą przednią łapą (zdarza się, że jedna z tylnych odnóży jest krótsza od drugiej). Kończyny wykorzystują do łapania partnera (splatają ze sobą przednie i tylne kończyny, biorą się „pod rękę”, aby jak najściślej przylegać), co we współpracy z drugim osobnikiem umożliwia im wzbicie się w powietrze. Z tego też powodu istoty te wysoko cenią sobie zdolność do kooperacji.
Cechują się psotnym, ciekawskim charakterem. Nierzadko dostrzegane są w akcie żartowania sobie z innych stworzeń, denerwowania ich albo wielogodzinnego obserwowania. Trzyma się ich zamiłowanie do wszelkiego rodzaju błyskotek, a między dwoma osobnikami często tworzy się zwyczaj wymiany pięknymi świecidełkami tuż przed ich pierwszym, wspólnym lotem. Nikogo nie dziwi to, że gawraki mają tendencje do bycia kleptomanami, posiadają także świetną pamięć do twarzy, jak również potrafią być cwane i z natury są kombinatorami zdolnymi do rozwiązywania manualnych zagadek oraz dobrego wykorzystywania podręcznych surowców.
Z jednej strony są zwierzętami stadnymi, jako że preferują trzymać się w miarę blisko innych przedstawicieli swego gatunku, czynnie się ze sobą komunikować i sypiać w ciasnych, ciepłych grupach, lecz z drugiej strony bezproblemowo potrafią radzić sobie same; lubią ekscytujące przygody i ciekawe wydarzenia.

ROZMIARY
20 centymetrów, rozpiętość skrzydeł do 90 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Zapamiętują twarze.
– Rozwiązują manualne zagadki (łącznie z różnymi zamkami).
– Zdolne do posługiwania się prostymi narzędziami.

WYSTĘPOWANIE
Głównie Eden, jednak zdarza się napotkać gawraka w lasach Desperacji.

● UDOMOWIONE: brak (0/8)

halla srebrzysta, ●●●●

Halle srebrzyste to niezwykle piękne i majestatyczne stworzenia o śnieżnobiałej sierści, która połyskuje w świetle słonecznym (stąd właśnie wzięła się ich nazwa). Swoim wyglądem przypominają daniele, które wieki temu stąpały po Ziemi, choć są nieco większe od swoich parzystokopytnych przodków. Ze względu na ich rzadkie występowanie dookoła zaczęły krążyć liczne legendy na temat tego, że ujrzenie stworzenia o porożu, którego nie powstydziłby się żaden kolekcjoner trofeów, przyniesie szczęście temu, kto je spotka. Prawda jest jednak taka, że ze względu na swoje łagodne i płochliwe usposobienie, halle starają się trzymać z dala od groźniejszych gatunków zwierząt oraz bestii – to samo tyczy się unikania aniołów czy ludzi. Zamieszkują one bezludne gęstwiny Edenu, w których bujna roślinność stanowi dla nich nieograniczone pokłady pożywienia.
Choć te istoty nie stanowią większego zagrożenia, ich bojaźliwość sprawia, że nie są najłatwiejsze do oswojenia. Każdy niepokojący dźwięk jest dla nich sygnałem do ucieczki, a nie da się ukryć, że są nie tylko bardzo szybkie, ale też doskonale poruszają się pomiędzy drzewami w gęstych lasach.

ROZMIARY
140-160 centymetrów (w kłębie).

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Wysoka prędkość galopu (udźwig do jednej osoby).
– Możliwość przybierania niewidzialnej postaci wraz z jeźdźcem (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Głębokie, rzadko uczęszczane przez anioły tereny Edenu.

● UDOMOWIONE: Yury (1/8)

kromstak, ●●●●

Kromstaki, ze względu na swoje łagodne usposobienie, stały się jednymi z najpowszechniejszych bestii Edenu. Niebojowe nastawienie oraz zaskakująco uroczy wygląd to tylko dwa z wielu argumentów, dla których anielskie społeczeństwo pokochało ich obecność. Choć nie obronią swojego właściciela przed znacznie większymi i silniejszymi przeciwnikami to sprawdzą się doskonale jako towarzystwo w chwilach samotności. Rodzą się z miękkim futrem o bardzo jaskrawych, często nienaturalnych odcieniach, tym samym wnosząc żywe kolory w monotonną szarość dnia. Znalazły także zastosowanie w ogrodnictwie; choć przypisana im zdolność manipulacji roślinnością nie jest szczególnie potężna to jednak wystarcza, aby upiększyć kwiaty otaczające domostwo lub rozwinąć słabe pęki owoców w sadach. Żywią się głównie mniejszymi od siebie ssakami, drobnym ptactwem oraz nasionami, rzadziej sięgając po marchew czy jabłko. Poza tym zyskały sporą popularność ze względu na możliwość teleportacji – wcielają się dzięki niej w rolę posłańców i nikogo nie dziwi przemykanie tych mikroskopijnych gryzoni wzdłuż murów edeńskich budynków z listem wsuniętym za obrożę.

ROZMIARY
Do 8 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Powoduje kwitnienie roślin.
– Teleportacja – potrafi przenieść się w wybrane, znane mu miejsce (raz na dwie fabuły).

WYSTĘPOWANIE
Eden. Wszędzie, gdzie są jakieś góry, nory czy pagórki.

● UDOMOWIONE: Arcanine, Shirōyate, Yū ✿, Laura, Sansar, Jarvis, Lazarus, Soleil, Jekyll, Castel, Yume (∞)

ikurua mały, ●●●●

Działanie wirusa X odcisnęło swoje piętno nie tylko mutując jeden rodzaj stworzeń a również krzyżując zupełnie odrębne od siebie gatunki. W tym przypadku królika z ptakiem. Ikurua mały dostosowany jest do życia w optymalnym klimacie i wydaje się nie znosić skrajnych temperatur. Bardzo szybko się przegrzewa i, opozycyjnie – jego temperatura drastycznie spada, gdy stworzenie jest wystawione na działania chłodu. Żyjące na wolności bestie zazwyczaj zapadają w sen zimowy już na początku października, z którego budzą się wraz z pierwszymi wiosennymi promieniami słońca.
Futro stworzenia zazwyczaj oscyluje w chłodnych barwach, najczęściej białych bądź szarawych, rzadziej można spotkać osobniki ubarwione ciemniejszymi odcieniami. Są dość płochliwymi stworzeniami, dlatego często chowają się wśród krzaków, w których czują się mniej zagrożone. Wyczuwając niebezpieczeństwo końcówka ich ogona zapala się ogniem, następnie płomienie pokrywają grzbiet wzdłuż linii kręgosłupa, skrzydła, a także głowę i uszy. Ma to na celu odstraszenie ewentualnego przeciwnika, a w ostateczności poparzenia go.
Ikurua jest wszystkożerny, gdyż jego ostro zakończony dziób pozwala mu nie tylko na żywienie się ziarnami, ale także drobnymi owadami i małymi ssakami. Zamieszkuje nory, które sam sobie wykopuje, a dodatkowo wydaje z siebie charakterystyczny piskliwy odgłos, którym ostrzega innych przed niebezpieczeństwem. Przedstawiciele tego gatunku na ogół łączą się w pary na całe życie.

ROZMIARY
Do 50 centymetrów wraz ze skrzydłami.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Zwiększona szybkość, zarówno w powietrzu jak i na ziemi.
– Umiejętność latania.
– W przypadku niebezpieczeństwa płomień z jego końcówki ogona rozprzestrzenia się wzdłuż linii kręgosłupa, a także po jego skrzydłach, głowie i uszach – rzecz jasna, nie wyrządza mu to większych szkód, jednak jego przeciwnik może dorobić się dotkliwych poparzeń.

WYSTĘPOWANIE
Gęste lasy Edenu.

● UDOMOWIONE: Nathair (1/10)

migotka pospolita, ●●●●

Migotka to krzyżówka węża oraz kwiatka. To przesłodkie i przeurocze stworzenie jest niezwykle przyjacielskie. W swoim łagodnym i ciekawskim usposobieniu potrafi podpełznąć praktycznie do każdego, kogo napotka, przez co bardzo często jego los jest tragiczny. Uwielbia zajadać się muchami i innymi robaczkami, wylegiwać się na słońcu z którego czerpie część energii.
Nienawidzi niskich temperatur, staje się wtedy bardzo osowiały i zaczyna tracić płatki. W chwili, kiedy straci ostatni, umiera.
Kwiaty okalające jego głowę są zazwyczaj koloru białego, lecz czasami zdarzają się osobniki o bardziej pstrokatym ubarwieniu. Jest dość wolny kiedy pełza, pomimo tego że pomaga sobie mniejszymi łodygami, które przypominają odnóża.
Rozmnaża się raz na dwa lata, składając zazwyczaj od jednego do dwóch jaj.
Zdawać by się mogło, że słodkość i urok to jedyne dobre cechy tego stworzenia. Nic bardziej mylnego. Migotka w przeciwieństwie do węży, w swych zębach jadowych posiada specjalny sok, który po zaaplikowaniu bezpośrednio w ranę przyspiesza jej gojenie.

ROZMIARY
Ok. 40 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Sok zasklepiający rany i przyspieszający gojenie (aż o połowę czasu zaleconego przez MG. Dotyczy tylko ran otwartych. Raz na dwie sesje).

WYSTĘPOWANIE
Eden.

● UDOMOWIONE: brak (0/4)

modraszek trujący, ●●●●

Jedyny gatunek motyla, który potrafi przetrwać kilka lat – niektórzy reprezentanci dożywają nawet pięciu. Modraszki trujące są zaskakująco odporne na zmiany klimatyczne, wielu przedstawicieli osiada na terenach Desperacji w pobliżu oaz, ale liczniejsze skupiska można spotkać w ogrodach Edenu. Odżywiają się głównie padliną i owadami mniejszymi od siebie – w porównaniu do zwykłych motyli, modraszki trujące nie posiadają ssawki. Ewolucja (niechybnie wspomagana działaniem wirusa X) przekształciła je w niewielkie szczypce za pomocą których rozdrabniają pokarm. Rzadko kiedy polują, preferując pożywienie się poległą już zwierzyną pozostawioną przez większe drapieżniki. Ich ubarwienie jest bardzo intensywne i kolorowe. I w tym przypadku jaskrawe barwy oznaczają ostrzeżenie. Na skrzydłach wytwarza się drobny pył, który w trakcie lotu motyle strzepują z powierzchni. Ma on właściwości silnie swędzące. Samotny przedstawiciel nie jest w stanie wyrządzić większej krzywdy, jednak kilkanaście okazów niejedną ofiarę doprowadziło do szału. Zdarzały się zresztą przypadki reagujące o wiele gorzej na podrażnienia; reakcja alergiczna powodowała gwałtowne, przymusowe drapanie swędzącego miejsca, zwykle do krwi.

ROZMIARY
Rozpiętość skrzydeł do 45 mm.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Przerażająco szybkie i zwinne.
– Niepodatne na temperaturę powietrza, większość okazów jest w stanie przeżyć do nawet -10 stopni Celsjusza.
– W momencie zagrożenia wytwarzają pył, który w kontakcie ze skórą podrażnia ją.

WYSTĘPOWANIE
Eden. Mniejsze grupy na terenach Desperacji.

● UDOMOWIONE: brak (0/30)

pancernik łasicowaty, ●●●●

Te niezwykle płochliwe stworzenia wyglądem przypominają dawne łasice, choć ich ciała nie są pokryte miękkim futrem, a twardą łuską przywodzącą na myśl pancerniki, zresztą, stąd też wywodzi się ich nazwa. Preferują jasne, zalesione przestrzenie, na których w miarę zagrożenia będą mogły przemykać pod krzewami, wkrótce niknąc w jednej ze swoich kryjówek. W parze z nadmierną bojaźliwością są jednak także ciekawskie. Nie zbliżą się do obserwowanego gatunku, chociaż plotki mówią, że pancernik łasicowaty jest w stanie przebyć nawet kilkanaście kilometrów za osobą, która go zaintrygowała. Wszystko pod warunkiem, że nie czuje wrogości ze strony swojego „przewodnika”.
Spłoszone natychmiast się wycofują, znikając w gęstwinach bądź norach wyrytych w drzewach. Nie są silne, ale bez dwóch zdań nadrabiają wytrzymałością. Podczas niebezpieczeństwa ratują się ucieczką, a gdy i to zawodzi zwijają się w ciasny kłębek, chowając do wewnątrz łeb oraz łapy. Twardy, zrogowaciały naskórek pokrywający ich grzbiet jest tak mocny, że nawet silne szczęki ravierów nie są w stanie przebić się przez ochronną barierę.

ROZMIARY
30 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Twarde łuski, przez które nic nie jest w stanie się przebić. Kiedy zwiną się w kłębek, stają się niezniszczalną kulką.

WYSTĘPOWANIE
Eden.

● UDOMOWIONE: brak (0/10)

ravier, ●●●●

Raviery, będące jednymi z najbardziej zorganizowanych stadnie zwierząt, stanowią główne zagrożenie na otwartych terenach Desperacji. Mierzą zaledwie 50 centymetrów, jednak trzymają się w grupach liczących od piętnastu do nawet dwudziestu osobników, a ich pierwszym odruchem jest próba otoczenia ofiary i zaatakowania z każdej strony. Drapieżniki te posługują się mocnymi szczękami wypełnionymi rzędem ostrych, trójkątnych zębów, a ze względu na produkowany w ślinie jad potrafią rzucić się na o wiele większe i silniejsze od siebie jednostki.
Mimo agresywnego nastawienia bardzo dbają o swoje młode, podczas wędrówek zawsze kryjąc je w samym środku zacieśnionych kręgów. Nie są wybredne w kwestii jedzenia, choć z natury preferują świeże mięso. W kryzysie nie pogardzą jednak padliną, a w skrajnych przypadkach atakują przedstawicieli własnego gatunku – zaczynając od najsłabszych, dorosłych osobników.
Nie są terytorialne, a ciągła walka o pożywienie zmusza je do wędrującego trybu życia. Jedynym okresem, podczas którego zatrzymują się na dłużej w danym miejscu, jest przełom marca i kwietnia, gdy samice składają jaja w gniazdach uwitych w głębinach ciemnych, wilgotnych jaskiń. Zostają w leżach aż do wyklucia się potomstwa, dlatego to na samczą część grupy spada odpowiedzialność za wykarmienie gromady.
Aktywne zwłaszcza po zapadnięciu zmroku, nie boją się zbliżyć także do obrzeży Apogeum, stając się utrapieniem dla tamtejszych Desperatów. Wydają charakterystyczny odgłos, przypominający krakanie kruka, a podczas poczucia zagrożenia z ich krtani wydobywa się gardłowe bulgotanie mające być ostrzeżeniem dla przeciwnika.

ROZMIARY
50 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Plucie paraliżującym jadem (czas działania: 3 posty).
– Widzi w ciemnościach; jest bardzo szybki.
– Wyjątkowo silne szczęki.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja – najczęściej w górzystych rejonach.

POZOSTAŁE INFORMACJE
– Ciężko oswoić dorosłego osobnika. Najłatwiej wykraść ich jajo i przyzwyczajać do siebie młodego raviera. Młode osobniki wciąż mają naturalne odruchy, dlatego należy zachować ostrożność.

● UDOMOWIONE: Nove (1/10)

tatria mała, ●●●●

Tatrie małe nazwę zawdzięczają niewielkim rozmiarom swojego ciała. Te miniaturowe ptaki o wielkich oczach i jasnobrązowym upierzeniu łudząco przypominają sowy, choć tryb ich życia nie opiera się na drapieżnictwie. Te stworzenia żywią się roślinami i są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy. Większość czasu spędzają w bujnych koronach drzew, co chroni je przed niebezpieczeństwami ze strony gatunków, które żywią się innymi stworzeniami. Trzeba być niezwykle uważnym, by dostrzec tatrię małą wśród edeńskiej roślinności. Wystarczy też jeden niewłaściwy ruch, by bestia uciekła spłoszona lub by w magiczny sposób rozpłynęła się w powietrzu. Z zapisków na temat tych ptaków wynika, że mają one zdolność niewidzialności, dzięki której byłyby idealnymi szpiegami – rzecz jasna, gdyby tylko potrafiły mówić. Powszechnie uznaje się tę moc za wysoko rozwinięty kamuflaż, ponieważ w tak wielkim świecie, te małe stworzenia musiały nauczyć się sobie radzić.
Na szczęście pomimo swojej płochliwości, tatrie to wyjątkowo ciekawskie stworzenia – szczególnie młode osobniki. Jeżeli uda się zainteresować to niewielkie zwierzątko, co nie jest ciężkie zwłaszcza, gdy ma się pod ręką ziarna, prędko zdobywa się ich sympatię.

ROZMIARY
Do 10 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Widzi dobrze zarówno w dzień, jak i w nocy.
– Szybko się porusza – na ziemi oraz w powietrzu.
– Potrafi być niewidzialna (czas trwania: 5 postów).

WYSTĘPOWANIE
Eden – jedynie w lasach z bujnymi koronami.

● UDOMOWIONE: Eve, Nier, Venceslaus (3/15)

wąż edeński, ●●●●

Węże edeńskie zamieszkują krystalicznie czyste stawy, jeziora i rzeki Edenu, przez co bywają niemalże niezauważalne. Ich ciało jest przezroczyste, przypomina żywą wodę, jakby jeden z aniołów właśnie bawił się hydrokinezą. Dopiero po ich wyjściu na ląd dostrzega się malutkie, niebieskawe łuski zdobiące sylwetkę. Te spokojne gady są raczej płochliwe, nie kąsają nawet w momencie zagrożenia. Żywią się małymi stworzonkami, głównie muchami i pająkami. Nie jadają mięsa.
Uwielbiają nieruchomo wylegiwać się na słońcu i potrafią tak przeleżeć cały dzień. Na noc zawsze wracają do wody, gdzie czują się najbezpieczniejsze. Rzadko kiedy przyciągają drapieżników, ale kiedy już jakiś pokusi się na ich mięso i pochwyci je w swoje szczęki, te zmieniają swoje ciało w wodę i uciekają z paszczy potwora „wypływając” z niej. Podobną reakcją raczą wszystkich nadgorliwców, którym przyszło na myśl, aby siłą oswoić węża edeńskiego. Z racji swojej zdolności są praktycznie nieuchwytne; nie zarejestrowano ani jednego przypadku oswojenia dorosłego przedstawiciela.

ROZMIARY
Do 80 centymetrów długości.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Zwiększona szybkość i zwinność.
– W wodzie są praktycznie niewidoczne.
– Zamiana ciała w stan ciekły (czas trwania: 1 post).

WYSTĘPOWANIE
Eden.

POZOSTAŁE INFORMACJE
– Można je oswoić poprzez kradzież jaja skrytego na dnie stawu/jeziora. Najlepiej to zrobić, gdy matka wygrzewa się na kamieniu w słońcu.

● UDOMOWIONE: brak (0/10)

wilk wschodni, ●●●●

Wydawać by się mogło, że wilki wschodnie zostały najłagodniej potraktowane przez wirusa X. Z pozoru wyglądają jak zwierzęta jeszcze sprzed czasów Apokalipsy, których nie dotknęła żadna poważniejsza mutacja. Jednakże największe zmiany zaszły w zachowaniu zwierząt, wzbogaciła je także o pewne zdolności. Są dużo bardziej wyczulone na niebezpieczeństwo, a ich zmysły wyostrzyły się. Oprócz nadzwyczajnego przyspieszenia reakcji, łatwo wpadają w furię i sprowokować je może nawet najdrobniejszy gest. Stają się wtedy dużo bardziej groźnymi przeciwnikami – szczerzą kły i wysuwają pazury, które są na tyle ostre, że bez najmniejszego problemu mogą przebić się przez ludzkie ciało czy zagłębić się w metal. Ponadto wilki wschodnie są bardzo zaciekłe, gotowe gonić w grupie ofiarę długie kilometry, by wreszcie otoczyć ją i zaatakować. Zmienia się też ich kolor oczu: tęczówki ze swojego naturalnego koloru przechodzą w barwę wściekłej czerwieni. Ślepia tych zwierząt są ważnym znakiem dla poszukiwaczy przygód: błyszczące oznaczają nadchodzący atak, zaś drgające – strach.
Nie ma konkretnego umaszczenia dla osobników tego gatunku – spotyka się je w różnych, czasem i nietypowych wersjach kolorystycznych. Ponadto żywią się tylko i wyłącznie mięsem.

ROZMIARY
Do 90 centymetrów w kłębie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Cechuje je doskonały węch i wzrok – są w stanie wyczuć zagrożenie z bardzo dużej odległości.
– Podczas poczucia zagrożenia oraz przy odniesieniu ran ich szybkość gwałtownie wzrasta (czas trwania: 2 posty).
– W przypływie wściekłości stają się silniejsze dorównując siłą wymordowanym (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Las Życzeń.

● UDOMOWIONE: Fucker, Yū ✿ (6), Hachiro (2), Lazarus (10/10)

25.03.20 2:49 • Re: Bestiariusz

atro wielki, ●●●●

Korzenie atro wielkiego sięgają prawdopodobnie waranów. Wirus X gwałtownie powiększył gabaryty tych gadów przemieniając je z jaszczurek w wystarczająco potężne monstra, aby co odważniejsi oswoili je i osiodłali. Sprawdzają się jako transport dość mozolny, jednak ich silne mięśnie są w stanie udźwignąć ekwipunek o dużej wadze, a dzięki sporej wytrzymałości potrafią przebyć długie dystanse praktycznie bez odpoczynku – także w palącym słońcu. Żywią się właściwie wszystkim co wpadnie im pod pysk; korzeniami, nasionami, roślinami, a w skrajnych przypadkach niewielką zwierzyną; rzadko jednak polują, zadowalając się znalezioną po drodze padliną.
Zwierzęta te na ogół gromadzą się w niewielkich, cztero- lub sześcioosobowych grupach, w których nie ma miejsca na jednostki stare bądź ranne. Zranić je jednak trudno. Ich masywne sylwetki pokryły grube łuski, nachodzące na siebie na tyle szczelnie, aby przebicie pancerza stało się niemal niemożliwe. Głównym słabym punktem pozostaje jednak gardło, brzuch oraz spodnia część ogona.

ROZMIARY
150 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Udźwig nawet do trzech (dorosłych) osób.
– Duża wytrzymałość, potrafią przejść bardzo długie dystanse.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: brak (0/10)

feniks, ●●●●

Bestie stworzone na podobieństwo mitycznych ptaków – feniksów. Ich rzeczywiste pochodzenie jest nieznane i tylko wierząc legendom powstały one ze złotych promieni gasnącego słońca. Bez względu jednak na ich prawdziwą genezę nie ulega wątpliwościom, że same w sobie stanowią piękny, niemal fantastyczny widok. Znacznie większe od przeciętnego człowieka odznaczają się charakterystycznym, płomiennym upierzeniem. Ogień dla feniksów symbolizuje życie, dlatego pisklęta ledwie się tlą, starsze osobniki grzeją jak domowe ognisko, a te w szczytowych formach – są jak samo piekło. Pod koniec istnienia płomienie zdają się być tak gorące, że ciało ptaków spala się na popiół.
Wbrew plotkom feniksy nie zagrażają pozostałym zwierzętom ani ludziom. Z natury są nieskore do konfliktów, raczej płochliwe i nieufne. Przestrajają się na bojowość wyłącznie w momencie szczególnej prowokacji bądź wejścia obcej jednostki na terytorium, w którym zakładają gniazda. Gatunek, choć (jeśli ufać mitom) długowieczny, nie jest nieśmiertelny, a ich populacja gwałtownie zmalała na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat.

ROZMIARY
Do 2 metrów wysokości; rozpiętość skrzydeł: 3,5-4 metrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Latanie (udźwig do 2 osób). Feniksy potrafią, na niezbyt długi czas, zgasić swoje płomienie, dzięki czemu istnieje opcja podróżowania na nich. Dodatkowo z wyczuciem odnoszą się do swoich właścicieli, samodzielnie wchłaniając ogień tam, gdzie są przez nich dotykane.
– Leczące/regenerujące łzy. Feniksie łzy potrafią wyleczyć niegroźne rany, a także zneutralizować ból obrażeń o średnim i wysokim poziomie. Mogą to zrobić wyłącznie raz na fabułę/wydarzenie. Efekt w trakcie misji konkretyzuje Mistrz Gry.

WYSTĘPOWANIE
Eden. Najczęściej w nieckach wygasłych wulkanów.

POZOSTAŁE INFORMACJE
– Jedno z największych skupisk gniazd znajduje się w ruinach kaplicy, na obrzeżach edeńskich ogrodów. Tamtejszymi okazami zajmuje się Raphaela, patronka feniksów.

● UDOMOWIONE: Jekyll (1/9)

lamia, ●●●●

Krzyżówka kilku gatunków. Całe ciało bestii pokryte jest sierścią, nawet skrzydła, co ostatecznie sprawiło, że lamia nie jest w stanie latać na dużych wysokościach i przez długi czas. Raczej można to nazwać unoszeniem się w powietrzu oraz szybowaniem, co jednakże nie jest takie złe, biorąc pod uwagę naturalne zdolności do ucieczki i ogromny refleks. Podłużny i zwinny ogon jest na tyle mocny, że potrafi utrzymać stworzenie na drzewie nawet przez kilka godzin. Ale to nie szybkość jest jego atutem, ani też ostre pazury, a umiejętność zmiany stanu skupienia swego ciała. Lamia jest w stanie przekształcić się w ledwo widoczny obłok, który bez najmniejszego problemu nie tylko może ukryć się przed ewentualnymi drapieżnikami, ale również przedostać praktycznie przez każdą szparę.
Zwierzęta te nie są agresywne, raczej ostrożne i wolące trzymać się z daleka od innych gatunków. Jedynie akceptują tatrie małe, które często zamieszkują ich gniazda, skrzydła czy też głowy.
Lamie żyją stadnie, w grupach liczących zazwyczaj do 8 osobników. Żywią się małymi ssakami, ale również warzywami, zdarza im się jeść owoce. Co ciekawe, nie wydają właściwie żadnych głośnych dźwięków, a jedynie ciche syczenie.

ROZMIARY
Metr wysokości w kłebie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Zwiększona szybkość i zwinność.
– Wyczulony słuch.
– Umiejętność zmiany stanu skupienia swego ciała (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Eden.

POZOSTAŁE INFORMACJE
– Oswoić można tylko młode osobniki lub te, które jakimś cudem odłączyły się od stada i zostały ranne.

● UDOMOWIONE: brak (0/5)

pająk wielki, ●●●●

Jeżeli kiedyś miałeś do czynienia z pająkiem, na którego widok uciekłeś z pokoju wrzeszcząc, że jest ogromny, nie miałeś styczności z tym gatunkiem stawonoga. Pająk wielki to żywa definicja arachnofobii. Przedstawiciele tej rasy potrafią mierzyć do 2 metrów. Na całe szczęście ich rozmiary sprawiają, że nie przedrą się niepostrzeżenie do czyjejś posiadłości. Jeżeli nie jest się fanem przechadzek po rozległych jaskiniach, które są przez nie zamieszkiwane i w których oczekują na swoje ofiary, istnieje raczej małe prawdopodobieństwo na bezpośrednie starcie z tymi bestiami o ośmiu odnóżach.
Kończyny pająków wielkich pokryte są kolcami jadowymi, dzięki którym są zdolne do skutecznego sparaliżowania ofiary na krótki czas. Być może jad nie jest śmiertelną trucizną, ale te kreatury same w sobie są niezwykle niebezpieczne. Ich dobrze uzbrojony aparat gębowy pozwala na skuteczne rozrywanie tkanek i łamanie kości, a produkowana przez nie pajęczyna jest gruba i trudna do rozerwania, co sprawia, że starcie z tym stawonogiem nie należy do najłatwiejszych. Największego zagrożenia z ich strony można obawiać się w obliczu głodu. Zazwyczaj magazynują pożywienie na później, przez co sporo czasu spędzają, zaszywając się w najciemniejszych zakamarkach jaskiń. Mając jednak na uwadze samo ich istnienie, należy pozostać czujnym – te bestie mają w zwyczaju atakować z góry, opadając ze sklepienia.
Oswojenie dorosłego osobnika jest wręcz niemożliwe. Jedynym sensownym sposobem na sprawienie sobie ośmionożnego kompana, jest kradzież pajęczego jaja z legowiska. Wymaga to sporo szczęścia, bo nie ma żadnej gwarancji na to, że delikwent wyjdzie stamtąd żywy.

ROZMIARY
Do 2 metrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Poruszają się na wszystkich płaszczyznach (nawet po suficie lub pionowych ścianach).
– Duże okazy mają możliwość przetransportowania nawet dwóch osób.
– Pajęczyna – pojedyncze nici większych okazów dorównują wytrzymałością nawet stali.
– Jad paraliżujący (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Desperacja. Ciemne i zawilgocone groty, jamy, nory. Z dala od bazyliszków.

● UDOMOWIONE: Drug-on (1/5)

pies mauretański, ●●●●

Dorównują wielkością przeciętnemu owczarkowi niemieckiemu, choć ich ciała są o wiele bardziej smuklejsze i przystosowane do życia w bezlitosnej Desperacji. Lata ewolucji sprawiły, że bestie te potrafią bardzo szybko biegać, dzięki czemu w dziesięć sekund rozpędzają swoja prędkość do nawet 90 km/h. Ponadto są w stanie przeżyć prawie dwa tygodnie bez pożywienia oraz dziesięć dni bez wody.
Ich sylwetki pokrywa krótka, czarna i szorstka w dotyku sierść, choć zanotowano, że niektóre osobniki odznaczały się brązowymi plamami na łapach oraz pysku. W momencie zagrożenia, ciała psów pokrywa ogień, który w żadnym stopniu nie szkodzi im samym. Otoczenie z kolei zajmuje się ogniem, zwłaszcza, jeżeli przedstawiciel stoi bądź ociera się o materiały łatwo przechwytujące płomienie.
Są ślepe, jednakże doskonale polegają na pozostałych zmysłach, zwłaszcza węchu oraz słuchu. Udomowione stają się lojalnymi towarzyszami, traktującymi właściciela jak członka stada.

ROZMIARY
80-100 centymetrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– W chwilach stresu lub zagrożenia futro tych bestii staje w ogniu, który im samym nie robi krzywdy, ale wszystko inne może przypiec albo wręcz spalić.
– Są ślepe, ale nadrabiają nieprzyzwoicie wyczulonym węchem i słuchem.
– Bardzo szybkie.
– Są w stanie wytrzymać prawie dwa tygodnie bez pożywienia oraz do dziesięciu dni bez wody.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: Ciro, Yury (2), Fucker, Angel, Shion, Rhett (3), Delilah (2), Yū ✿, Sansar, Insomnia, Noa, Yume (16/15)

pożeracz koszmarów, ●●●●

Wirus X w tym przypadku odcisnął swoje piętno na niegdyś pięknych i dumnych stworzeniach jakimi są konie. To co powstało nie miało już nic wspólnego z dawnym majestatem. Pożeracz koszmarów jest do tego stopnia ogarnięty żądzą krwi i nienawiścią do życia, że potrafi zabić każdego, kogo zobaczy. Ciało wymordowanego konia wypełniają opary, gazy i jadowite ciecze, dlatego dobrze komponuje się z cmentarzami, wzbogacając zatęchłe powietrze o drażniącą woń unoszących się dookoła wyziewów. Dodatkowym atrybutem bestii jest para skórzanych skrzydeł, które umożliwiają jej poruszanie się po niebie.
Lubuje się w padlinie, ale nie pogardzi również świeżym mięsem zabitej ofiary. Pożeracze najczęściej można spotkać nocami lub podczas mocno pochmurnych dni, ponieważ za dnia kryją się w jakichś zaciemnionych miejscach. Ich ciała wyjątkowo źle reagują na promienie słoneczne, dlatego podczas jasnych dni są mocno osłabione i krążą plotki, że to właśnie wtedy najłatwiej jest je schwytać, jeżeli już ktoś odważy się zapuścić w jakieś zrujnowane katakumby.

ROZMIARY
Do 175 centymetrów w kłębie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Latanie (udźwig do 1 osoby).
– Trujące opary – osłabiają, dekoncentrują, wywołują bóle głowy (czas trwania: 2 posty).
– Aura strachu – jednostki słabsze psychicznie odczuwają irracjonalny lęk (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Desperacja, pobliże cmentarzy.

● UDOMOWIONE: Venceslaus (1/5)

ścierwojad, ●●●●

Bestia występująca zarówno na Desperacji, jak i w Edenie. Przypomina obślizgłego robaka albo larwę, gdyż jest pozbawiony jakichkolwiek odnóży i porusza się pełzając po ziemi. Pozostawia po sobie śluz jak ślimak, lecz w tym przypadku maź jest toksyczna dla ludzkiej tkanki. Wystarczy jedno dotknięcie, aby poparzyć skórę, dlatego nie jest zalecane zbliżanie się do bestii od tyłu. Ścierwojad zamieszkuje ciemne i wilgotne miejsca, nie przepada za promieniami słonecznymi. Żywi się małymi ssakami oraz ptakami. Nie jest niebezpieczny, raczej leniwy i płochliwy, unika zagrożenia. Jednakże nawet on sprowokowany lub czujący niebezpieczeństwo potrafi się obronić. Jego ciało jest wypełnione toksynami, więc gdy tylko w pobliżu pojawia się drapieżnik, zaczyna wydzielać śmierdzące gazy, które wywołują łzawienie. Ponadto jego czerwone czółka mają w sobie jad i choć ścierwojad bezpośrednio nie atakuje za ich pomocą, to trzeba uważać, by przypadkowo ich nie dotknąć gołą ręką.
Ścierwojady żyją samotnie i są hermafrodytami. Rozmnażają się raz do roku.

ROZMIARY
Do metra długości.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Śluz – toksyczna substancja parząca skórę.
– Wydzielanie oparów o silnym, nieprzyjemnym zapachu podrażniającym oczy.
– Jad znajdujący się w czółkach. Po kontakcie z nim palce drętwieją (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

tygrys ognisty, ●●●●

Tygrysy ogniste swoją wielkością nie różnią się od pręgowanych przodków. Są równie masywne co tygrysy bengalskie, a długość ich ciała (łącznie z ogonem) osiąga do 290 centymetrów. Zamieszkują lasy Edenu i zazwyczaj pilnują własnego nosa. Ich sierść jest czarna lub popielatoszara, zaś pręgi jarzą się jaskrawym, płomiennym pomarańczem – można jednak wierzyć, że nie są to wyłącznie efekty specjalne. Ich ciała faktycznie płoną, z kolei bestie te są zdolne do świadomej kontroli ognia, dzięki czemu potrafią go zarówno podsycać, jak i gasić.
W przeciwieństwie do reszty wielkich kotów wydają się nie kierować typowym instynktem drapieżnika – są niezwykle spokojne i atakują jedynie w obliczu jawnej prowokacji lub zagrożenia swojego bądź towarzyszy. Nie są to bestie, które przekona się do siebie twardą ręką i codziennym szkoleniem. Nie myślą jak typowe zwierzęta, które ślepo podążają za ręką, która je karmi – można zatem powiedzieć, że z tygrysem ognistym jest jak z człowiekiem. Stworzenia te są niezwykle inteligentne i posiadają własną świadomość, o której mogą przekonać się jedynie osoby, którym uda się nawiązać z nimi więź. Ten niezwykle rzadki gatunek jest zdolny do komunikowania się za pomocą telepatii, jednak jego przedstawiciele otwierają swój umysł jedynie dla tych, którzy na to zasłużyli. Są uparte i dumne, jednak ich przywiązanie sprawia, że pomimo ewentualnych konfliktów interesów ze swoim kompanem, za każdym razem popędzą mu na ratunek.
Powszechnie mówi się, że jeśli płonąca końcówka tygrysiego ogona zgaśnie, straci on wszystkie swoje zdolności. Są one [tygrysy] jednak na tyle rzadko spotykane, że na ten moment uznaje się to za zwykłą pogłoskę.

ROZMIARY
Do 100 centymetrów w kłębie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Telepatia do kontaktu tylko ze swoim towarzyszem.
- Umiejętność kontroli ognia (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Lasy Edenu.

● UDOMOWIONE: Angel, Insomnia, Fucker (3/4)

25.03.20 2:50 • Re: Bestiariusz

bazyliszek, ●●●●

Bazyliszki nazywane są królami węży i właściwie nie ma czemu się dziwić. Są to bowiem ogromne zwierzęta pokryte brązowo-szarymi łuskami, dzięki czemu są w stanie zakamuflować swoją obecność w pustynnym ekosystemie.
Ich nazwa, sięgająca mitów, wzięła się ze względu na charakterystyczną umiejętność, wyjątkowo wpływającą na ich taktykę polowania. Potrafią godzinami pozostać w bezruchu w oczekiwaniu na ofiarę, a gdy już ją ujrzą, bezszelestnie podpełzają do niej, by następnie użyć na nich petryfikacji. Rzadziej atakują ofiary od tyłu, wbijając w ich ciało długie i ostre kły jadowe wywołujące paraliż. Z kolei niektóre osobniki owijają się wielkim cielskiem dookoła zdobyczy, jednocześnie unieruchamiając ją, a następnie zaczynają się nią posilać. Bazyliszki zdecydowanie preferują spożywanie wciąż żywych ofiar, gdyż nie przepadają za zimnym mięsem.
Bardzo łatwo je sprowokować. Wykazują się wytrwałością oraz zaciekłością, gotowe tropić swoją ofiarę długimi godzinami. Prowadzą raczej nocny tryb życia, za dnia uwielbiają wylegiwać się na nagrzanych słońcem kamieniach.
Bazyliszki są samotnikami. Po zapłodnieniu samice odpełzają, by złożyć jaja w naziemnych norach. Zazwyczaj składają od 1 do 2 jaj.

ROZMIARY
Do 5 metrów.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Bezszelestne pełzanie.
– Petryfikacja wzrokiem (czas trwania: 2 posty).
– Jad paraliżujący (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: Fucker, Yū ✿ (2) (3/6)

faros północny, ●●●●

Faros północny jest ogromnym stworzeniem mierzącym 4 metry. Ciężko stwierdzić jakich gatunków jest krzyżówką, bądź który rodzaj zwierząt zmutowało pod wpływem wirusa. Wyciągnąć można co najwyżej prosty wniosek, że podstawą dla tego zwierzęcia był wszystkożerny gad. Farosy z natury są samotnikami, ale podczas spotkań dwóch przedstawicieli gatunku są w stanie zrezygnować z walki. Wyjątki stanowią matki z dziećmi – są bardzo ostrożne w stosunku do innych farosów, wliczając ojca dzieci.
Ten kolos potrzebuje sporo jedzenia, a jego siła sprawia, że może naprzeć na pojedyncze jednostki, jak i całe grupy. Farosy nie należą do szczególnie prędkich bestii, więc szybsze jednostki mają szansę przed nimi uciec. W bezpośrednim starciu jednak mało kto ma z nim jakiekolwiek szanse. Jego siła jest ogromna i wręcz miażdżąca. Przypomina czołg, który napiera przed siebie nie bacząc na przeszkody. Raz pochwycona w szczęki ofiara nie ma możliwości wyswobodzenia się. Dodatkowo jego ogon jest pełen długich, zakrzywionych kolców, z którymi spotkanie kończy się natychmiastową śmiercią. Albo poprzez przebicie, albo zmiażdżenie. Nie jest wprawdzie agresywny w stosunku do innych istot, ale nie waha się, jeżeli zostanie zaatakowany lub od wielu dni głoduje.

ROZMIARY
4 metry.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Udźwig do czterech osób.
– Potężna, wręcz miażdżąca siła.
– Bardzo silne szczęki, z których nie można się wydostać.
– Ogon naszpikowany kolcami. Spotkanie z nim kończy się natychmiastową śmiercią.

WYSTĘPOWANIE
Wędrują, więc można je spotkać w różnych miejscach. Matki z młodymi przeważnie ukrywają się wśród skał.

POZOSTAŁE INFORMACJE
– Zarejestrowano stałe legowisko do wylęgu młodych w edeńskim lesie Życzeń.

● UDOMOWIONE: Insomnia, DOGS (2/4)

lew nemejski, ●●●●

Przeważnie żyją w dobrze zorganizowanych, stałych grupach. Jeśli ktokolwiek marzyłby o złapaniu tego gatunku zwierzęcia, musiałby natrafić na pojedynczego lwa, a takie w przyrodzie występują niezmiernie rzadko; zazwyczaj schorowane lub ciężko ranne zwierzęta zdychają niedługo po wydaleniu ze stada.
Człowiek nie wchodzi w główny skład ich menu. Nie są agresywne oraz nie mają tendencji do atakowania jako pierwsze, pod warunkiem, że nie poczują się zagrożone na swoim terytorium. Z uwagi na ich wygląd oraz dość masywną posturę i tak mało kto chce wchodzić im w drogę. Zmuszone do ataku lwy stają się jednak bardzo groźnymi przeciwnikami. Nie dość, że są odporne na większość ataków, to ponadto ich wielkość – a mierzą do stu osiemdziesięciu centymetrów w kłębie, przy czym ważą do pięciuset kilogramów – sprawia, że samo naparcie ich cielska potrafi sprowadzić większość ludzi do ziemi, miażdżąc przy tym ich kości. Zmuszone do ostateczności ratują się gardłowym rykiem, którego dźwięk unieruchamia słabszych napastników. Paraliż ustępuje prędko, jednak lew nemejski ma wystarczająco dużo czasu, aby dorwać się do gardła ofiary.

ROZMIARY
Do 180 centymetrów w kłębie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Podczerwień w oczach – dzięki tej umiejętności może wychwycić obecność każdej żyjącej istoty.
– Potężny ryk, który paraliżuje osobniki słabsze psychicznie (czas trwania: 2 posty).
– Posiada skórę odporną na większość ataków broni białej i palnej.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja – tereny Czerwonej Pustyni.

● UDOMOWIONE: brak (0/2)

ropucha wielka, ●●●●

Ropuchy wielkie mierzą dwa i pół metra, ale nie tylko rozmiarem odbiegają od swojego pierwowzoru. Zaadaptowały się w nowym środowisku doskonale i w skład ich jadłospisu nie wchodzą już wyłącznie muchy i niewielkie owady. Są w stanie zaatakować także ludzi, zwłaszcza tych drobniejszej postury. Płazy te zazwyczaj przesiadują w bezruchu przy edeńskich sadzawkach, czekając aż ofiara znajdzie się wystarczająco blisko, by pochwycić ją jęzorem, który nie tylko pokryty jest lepką, klejącą substancją, ale nierzadko owija się wokół sylwetki niczym sznur. Wyrwanie się z uchwytu ropuchy wielkiej wydaje się niezwykle trudne. Ona sama pokryta jest grubą warstwą śluzu – dłonie, a czasem nawet ostrza noży czy mieczy ślizgają się do tego stopnia, że ciężej zadać jej obrażenia. Jedynymi wrażliwymi na atak miejscami jest całe podbrzusze oraz podgardle.
Ropuchy wiodą samotniczy tryb życia, głównie nocny. Nie są agresywne, ale bardzo żarłoczne, choć sprowokowane bądź w poczuciu zagrożenia potrafią splunąć kwasem. Efekt głębokich poparzeń zazwyczaj zmusza przeciwnika do szybkiego wycofania się. Na szczęście ropuchy nie są szczególnie terytorialne, nie rzucają się też w pogoń, jeżeli nie doskwiera im głód.

ROZMIARY
Dwa i pół metra.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Potrafi skoczyć do sześciu metrów.
– Lepki język, z którego ciężko jest się wydostać.
– Doskonały wzrok.
– Potrafi pluć na odległość trzech metrów kwasem, który pozostawia ostre poparzenia.

WYSTĘPOWANIE
Eden.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

ryjowiec, ●●●●

Ryjowce to sporych rozmiarów stawonogi, których nazwa wywodzi się z tego, że żyją pod ziemią, ryjąc w niej rozległe sieci tuneli. Biorąc pod uwagę to, że niewiele stworzeń egzystuje w podobny sposób, te bestie mierzące sobie do metra długości, muszą zdobywać pożywienie na powierzchni. Żywią się mięsem małych zwierząt, choć są równie niebezpieczne dla większych od siebie przeciwników. Ponieważ okazały się całkowicie ślepe, polegają na węchu i receptorach dotykowych, dzięki którym są w stanie wyczuć nawet najdrobniejsze drgania podłoża. To właśnie w ten sposób przygotowują się na nadejście swojej ofiary. Duża ilość odnóży i gładki pancerz, pokrywający ich ciała, pozwalają na szybkie wydostanie się z ziemi – dla nieświadomej zwierzyny zazwyczaj jest już za późno, gdy ryjowiec kurczowo owija się dookoła jej ciała, wbijając w nie ostro zakończone kończyny. Nawet większy przeciwnik może mieć problem z oderwaniem od siebie tego krwiożerczego robala.
Aparaty gębowe ryjowców zaopatrzone są w kanaliki jadowe, dzięki którym są zdolne do wypluwania żrącej substancji. Ułatwia ona późniejsze trawienie mięsa – dla mniejszych stworzeń jest ona zabójcza, zaś u większych może spowodować bolesne i wolno gojące się rany.

ROZMIARY
Metr długości.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Pluje substancją unieruchamiającą mniejsze istoty lub poważnie ograniczającą ruchy istot większych (czas trwania: 3 posty).

WYSTĘPOWANIE
Tereny podmokłe Edenu oraz okolice oaz na Desperacji.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

sarghal, ●●●●

Aparycją przypominają nieco znane ludzkości psy, choć jest to bardzo uproszczone określenie. Wirus X bardzo mocno odcisnął na nich swoje piętno sprawiając, że wyglądają teraz bardziej jak stworzenia wyciągnięte z koszmarów. Sylwetka jest pozbawione smukłości, co jednak nie przeszkadza im na uzyskiwaniu sporej szybkości i zwinności podczas szarżowania czy też gonienia swej ofiary. Charakteryzują się siłą i wytrzymałością, a cienka skóra, która pokrywa szkielet sarghala stanowi swego rodzaju zbroję, przez którą można przebić się tylko i wyłącznie ciężką bronią. Jedynym sposobem na zabicie bestii jest próba przebicia brzucha bądź mózgu poprzez oczodoły. Ponadto ich ugryzienie sprawia, że rana zaczyna gnić i konieczne jest posmarowanie jej maścią buspironi hydrochloridum.
Sarghale są czarnego umaszczenia i żyją w stadach. Zazwyczaj do pięciu osobników.

ROZMIARY
1,5 metra wysokości w kłębie, 2,5 metra długości.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Są ślepe, ale mają wyostrzone pozostałe zmysły.
– Przez ich skórę można się przebić tylko i wyłącznie ciężką bronią.
– Ich ugryzienie sprawia, że rana zaczyna gnić i konieczne jest posmarowanie jej maścią buspironi hydrochloridum.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja, z wyłączeniem Apogeum.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

25.03.20 2:50 • Re: Bestiariusz

ćma nocna, ●●●●

Pomimo mylącej nazwy, te rosłe ssaki zdecydowanie odbiegają wizerunkowo od ciem, choć oba gatunki ciągnie do światła. Są mieszanką najpewniej kilku gatunków. Ciało w 80% pokryte jest miękką w dotyku sierścią, jedynie skrzydła i ogon wyposażone są w długie pióra, które często gubią. Nocne ćmy same w sobie nie są agresywne, raczej unikają ludzi, choć zdarza się, że zaciekawione obserwują dwunożne istoty. Atakują jedynie wyraźnie sprowokowane, wystraszone bądź kiedy ktoś zbliży się na niebezpieczną bliskość do ich gniazd.
Legowisk bronią zawzięcie, przepędzając drapieżniki z wysoką skutecznością. Posiadają ostre i twarde dzioby, które boleśnie pozostawiają po sobie długo gojące się rany, a niekiedy nawet połamane kości, co w połączeniu z ich zakrzywionymi pazurami przekłada się na istną maszynę mordu.
Jak sama nazwa sugeruje – są nocnymi stworzeniami. Idealnie widzą w mroku, a oprócz tego potrafią kontrolować pewien zalążek ciemności. Kiedy czują się zagrożone, z ich piór unoszą się ciemne opary, które po zetknięciu z gałkami ocznymi pozbawiają agresorów tymczasowo wzroku.
Każdy przedstawiciel tego gatunku jest koloru czarnego, a ich sierść pięknie mieni się w blasku księżyca. Te stadne zwierzęta zazwyczaj trzymają się w grupie liczącej nawet 10 osobników. Nie przepadają za światłem słonecznym, dlatego podczas dnia większość czasu śpią. Można je spotkać w wysokich górach Edenu.

ROZMIARY
170 centymetrów w kłębie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Możliwość lotu (udźwig do 2 osób).
– Ostry i twardy dziób potrafiący rozłupać kości.
– Ostre jak brzytwy pazury.
– Umbrakineza – kiedy czują się zagrożone, z ich piór unoszą się ciemne opary, które po zetknięciu z gałkami ocznymi pozbawiają agresorów wzroku (czas trwania: 2 posty).
– Wyostrzony zmysł wzroku, zwłaszcza w nocy.

WYSTĘPOWANIE
Góry Edenu.

POZOSTAŁE INFORMACJE
– Nie można oswoić dorosłego osobnika. Nawet jeżeli chce się udomowić ćmę należy to zrobić wykradając jajo.

● UDOMOWIONE: brak (0/4).

niedźwiedź babiloński, ●●●●

Wyglądem przypomina typowego, wszystkim znanego niedźwiedzia, choć niewątpliwie wielokrotnie przewyższającego go swoją wielkością. Jest wielką kupą mięsa i sierści. Kiedy stanie na tylnych łapach może osiągnąć nawet do 8 metrów wysokości, a jego waga może sięgnąć półtora tony. Jest niewyobrażalnie silny i wytrzymały, a ponadto jego próg bólu jest wyraźnie podwyższony. Dodatkowo grzbiet niedźwiedzia babilońskiego, głowa oraz łapy są najeżone zatrutymi kolcami.
Nie toleruje intruzów na swoim terenie i zazwyczaj wywiązuje się walka, aczkolwiek zdarza się, że niedźwiedź odpuszcza. Do tego potrzeba jednak naprawę sporego szczęścia. Żyją samotnie, nie wiążą się z innymi osobnikami, a podczas sezonu godowego przebywają ze sobą jedynie w okresie marcowym. Warto wspomnieć, że w przeciwieństwie do pospolitych niedźwiedzi, nie zapada w sen zimowy. Wręcz przeciwnie – podczas zimy staje się bardziej agresywny i niebezpieczny z racji braków w pożywieniu, a jak wiadomo, tak wielki organizm potrzebuje sporo mięsa.

ROZMIARY
Wysokość na wyprostowanych łapach – 8 metrów, wysokość w kłębie – 2 metry.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Przeolbrzymia siła.
– Ogromna wytrzymałość.
– Zwiększony próg bólu.
– Jego kolce są trujące – ciało ofiary drętwieje (czas trwania: 5 postów).

WYSTĘPOWANIE
Eden oraz okolice Desperacji.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

lewiatan chiński, ●●●●

Lewiatan chiński wyglądem przypomina morskiego węża. Zazwyczaj występują w jasnych kolorach, dzięki czemu potrafią pozostać niezauważone aż do momentu, kiedy znajdują się w odległości nie większej jak dwa metry od ofiary. Ciało bestii pokryte jest z obu stron szerokim grzebieniem barwy czerwonej, co umożliwia szybkie poruszanie się w wodzie. Pysk jest podłużny i wyposażony w ostre kły, które bez najmniejszego problemu chwytają ofiary. Uścisk szczęk wynosi prawię tonę, dzięki czemu są w stanie zniszczyć przeróżnej maści statki.
Zazwyczaj atakują oplatając ofiarę i upewniwszy się, że ta nie zdoła wyswobodzić się z uścisku, zgniatają ją na tyle mocno, że gruchoczą kości oraz kaleczą organizm kolczastym grzebieniem. Bardzo często odgryzają wpierw głowy, a potem pożywiają się resztą ciała.
Rzadko kiedy poruszają się w grupie liczącej więcej jak dwa osobniki. Ich okres godowy przypada na styczeń i wtedy też ich aktywność jest zmniejszona.

ROZMIARY
5 metrów długości.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Ogromna szybkość pod wodą.
– Nacisk szczęki wynoszący ponad tonę.
– Nacisk ciała przy oplataniu wynosi prawie pół tony.

WYSTĘPOWANIE
Morza i oceany; mniejsze osobniki spotykane również w jeziorach.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

piekielny kundel, ●●●●

Epidemia wirusa X odbiła swoje piętno także na ulubieńcach niemalże każdego człowieka jakimi są psy. Niegdyś najlepsi przyjaciele – dziś szczekacze z piekła rodem, na których widok ma się ochotę brać nogi za pas. Piekielne kundle to jedne z najniebezpieczniejszych istot, które grasują po Desperacji. Niejeden Desperat chciałby mieć całe ich stado przy swoim boku, ale niestety – najczęściej stają po przeciwnej stronie frontu. Dorosły samiec osiąga do stu osiemdziesięciu centymetrów w kłębie, samice są nieco mniejsze, co nie zmienia faktu, że posturą znacznie górują nad przeciętnym Burkiem z podwórka. Są mięsożerne i padlinożerne, a ich ciała przechodzą już proces zgnilizny, przez co większość kundli przypomina kompletnie nieudany eksperyment lub stworzenie, którego nawet sam Hades nie chciał u siebie. Co dziwne, mimo że tym psom często zdarza się gubić po drodze spore płaty ciała, przechodzą one nieustanny proces regeneracji (nigdy całkowitej, biorąc pod uwagę fakt, że jednocześnie gniją), który utrzymuje je przy życiu, czyniąc przy tym trudnymi do pokonania przeciwnikami. Każdemu kundlowi towarzyszy charakterystyczny, ostry zapach krwi, która zawsze sączy się z ich otwartych ran, a za kolejny znak szczególny można uznać miejscami wystające kości oraz wydłużone, przebijające skórę grzbietu kręgi. Oczy kundli zawsze są białe, przez co można odnieść mylne wrażenie, że są kompletnie ślepe. Wręcz przeciwnie – widzą dobrze zarówno w dzień, jak i w nocy, ale dzięki temu łatwo je oślepić. Nie są też wielbicielami letniego słońca – w czasie skrajnych upałów, rany kundli są dla nich bolesne. Wtedy najczęściej zaszywają się w zacienionych miejscach.
Bestie te charakteryzują się wzmożoną agresją, a bodźcem, który najbardziej prowokuje je do ataku, jest cudzy strach. Wyczuwszy czyjś lęk, stają się pewniejsze siebie i bardziej skore do uświadomienia przerażonej ofierze, że miała się czego obawiać.

ROZMIARY
165-180 centymetrów w kłębie.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Ciągła regeneracja – nie są w stanie umrzeć w wyniku wykrwawienia. Ciało należy spalić.
– Wyostrzone zmysły (wzrok, słuch, węch).
– Odporność na ból.
– Zwiększona siła.
– Rany po ugryzieniu kundla wolniej się goją i często ropieją.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: Arcanine, Jinx, Fucker (3/3)

puma królewska, ●●●●

Populacja pum królewskich z roku na rok maleje coraz drastyczniej. Jeszcze niecałe sto lat wstecz stanowiły największe zagrożenie na terenach Desperacji (stąd określenie ich „królewskimi”), jednak wzmożona agresja, przekładająca się na brak jakichkolwiek skrupułów, doprowadziła do napadania nawet przedstawicieli własnego gatunku. Terytorialne do stopnia, w którym są w stanie bronić legowiska także za cenę życia, rzadko jednak przegrywają. Masywne łapy tych wielkich, czarnych jak ebonit kotowatych, uzbrojone są w hakowate pazury mogące przeorać stal, a długie kły wystające zza obnażonych warg wydają się nie mieścić w pysku. Ich dodatkową, śmiercionośną bronią okazały się ruchliwe, pozbawione sierści macki. Wyrostki zakończone podłużnymi paszczami przypominają szczęki muchołówki – są jednak znacznie silniejsze. Na ogół służą pumom do przytrzymywania ofiar, nie ich atakowania, choć należy pamiętać, że wpadając w szał, puma dołoży wszelkich starań, aby obalić i zagryźć przeciwnika.
Polują nocą, idealnie wtapiając się w ciemne otoczenie. Miękkie poduszki ich łap wyciszają kroki, a choć są ślepe, w pościgu za zwierzyną nie mają sobie równych. Według przesądów, dostrzeżenie w oddali pumy królewskiej przynosi niebywałego pecha; jej widok jest zwiastunem nadchodzącej śmierci.

ROZMIARY
1,5 metra wysokości w kłębie, 2,5 metra długości.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Nie widzi, ale ma za to wyostrzony słuch i węch.
– Dwie macki wyrastające z jej grzbietu wyposażone w bardzo twarde i ostre zęby.
– Odporna na trucizny.

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

robak pustynny, ●●●●

Zamieszkuje tereny Czerwonej Pustyni, gdzie żeruje głęboko ukryty pod piaskiem. Mierzy do 15 metrów długości a jego grubość wynosi aż 5 metrów. Jest ślepy, jednakże ma bardzo czułe receptory dotykowe i wyczuwaj kiedy ofiara porusza się po piasku nawet na odległość 1 km.
Atakują od spodu, otwierając otwór gębowy, którego średnica wynosi prawie 4 metry i jest wypełniona mnóstwem małych zębów, gotowych do rozszarpania swych ofiar. Najczęściej połykają zaatakowanych w całości wraz ze sporą ilością piasku. Od tego momentu jeżeli się uda uniknąć rozszarpania, połknięty ma niecałą godzinę na próbę wydostania się z wnętrza robaka. Sprawę utrudnia fakt, że bestia po pożarciu zazwyczaj od razu zakopuje się w ziemi.
Robaki pustynne są nocnymi istotami, co nie zmienia faktu, że jeżeli ktoś wkroczy na ich teren żerowania, to mogą zaatakować nawet i w dzień, choć wtedy są bardziej ospałe i powolne. Są samotnikami i żywią się tylko świeżym mięsem.

ROZMIARY
15 metrów długości, dwa i pół metra średnicy.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Doskonały słuch i wyczuwanie drgań ziemi przez skórę.
– Gęba wyposażona w liczne zęby gotowe rozerwać ofiary.

WYSTĘPOWANIE
Czerwona Pustynia.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.

skolopendra azjatycka, ●●●●

Bestia zamieszkująca tereny Desperacji, a dokładniej wilgotne i ciemne miejsca. Bardzo często można spotkać ją chowającą się pomiędzy skalnymi wnękami, leniwie czekającą na ofiary. Pomimo swych sporych rozmiarów, porusza się bardzo szybko, czemu towarzyszy odgłos cichego i drażniącego uszy drapania oraz klekotania. Ciało stworzenia porasta ciemnoszary pancerz, który praktycznie jest nie do przebicia. Do tej pory ludzkość nie wynalazła żadnej broni, która byłaby w stanie przedrzeć się przez niego i dosięgnąć miękkiej części krytej pod twardą barierą. Jedynym sposobem, aby ją zabić, jest przebicie mózgu poprzez oczodoły lub podniebienie.
Oprócz licznych odnóży, w których każde jest zakończone ostrym pazurem, który bez problemu rozszarpuje miękkie, ludzkie ciało, posiada ogon zakończony trującym ostrzem oraz paszczę wypełnioną wieloma zębami potrafiącymi rozgryźć nawet kamień. Jest ślepa, ale doskonale wyczuwa ofiarę nawet z odległości kilometra dzięki swoim czółkom, które to z kolei wychwytują drgania na ziemi.
Jest nocnym stworzeniem, wiec atakuje tylko w ciemności, w dzień bardzo rzadko można ją ujrzeć, a jeżeli już jakiś nieszczęśnik stanie jej na drodze, wciąż ma szansę na ucieczkę. Wystarczy jej nie sprowokować.

ROZMIARY
4,5 metra długości, rzadziej więcej.

MOCE I ZDOLNOŚCI
– Ogromna szybkość.
– Możliwość poruszania się po każdej powierzchni (nawet po ścianach oraz sufitach).
– Wyczulona na drgania (choć ślepa).
– Twardy, niezniszczalny pancerz.
– Ostre pazury na każdej z wielu odnóży.
– Jadowite ostrze na końcu ogona, jad powoduje paraliż (czas trwania: 2 posty).

WYSTĘPOWANIE
Desperacja.

● UDOMOWIONE: nieoswajalne.