Cisza, która zapadła, ani trochę mu nie przeszkadzała, ale zapobiegawczo przeczołgał się pod ścianę i wyjął z kieszeni zabezpieczony skalpel, celując nim w ciemność przed sobą. Nie miał zamiaru paść ofiarą ostrych kłów; bycie kolacją zgłodniałej bestii nigdy nie znajdowało się na szczycie listy jego skrytych marzeń, więc wbijając spojrzenie w przestrzeń przed sobą, wyostrzył wszelkie zmysł. Poczuł jak wszystkie, niemal nieistniejące mięśnie napinają się pod t-shirtem, a pot spływa z czoło wprost do ślepi i warg. Oblizał usta, czując jego słoną konsystencje, ale nawet nie drgnął. Wyczekiwał momentu, aż w końcu to, co tkwiło jeszcze nie dawno w objęciach snu, zawarczy alarmując o ataku i rzuci się na lekarza, ale ta chwila nie nadchodziła. Zamiast niej, sylwetka zwierzęcia gdzieś się rozmyła, a do jego uszu doleciał dźwięk przeczący jego wszelkim wyobrażeniom. Dosłyszał szelest ubrań. Palce prawej dłoni zacisnął mocniej na skalpelu, zaś druga powędrowała na wysokość lewej piersi; złapał za poły ubrania, wyczuwając pod wewnętrzną częścią ręki bicie serca. Po wtulonych w ścianę plecach przebiegły zimne dreszcze.
  —  Suicide... — zawołał cicho, niepewny, czy ówże słowo wydobyło się z jego gardła, a jeśli nawet - to zapewne jego głos drżał jak ręce skażonego demencją. Miał ochotę krzyczeć, ale wreszcie głos ugrzązł mu w przełyku i nie był w stanie wydobyć z siebie chociażby pojedynczej samogłoski.
  Zadrżał, gdy cisza została wreszcie zakłócona. Nie od razu zrozumiał, że adresowane do niego słowa, zostały najprawdopodobniej wypowiedziane przez usta nieznajomego. Dopiero, po rozpoznaniu jego sylwetki pośród mroku, pojął, że to on w swojej całej okazałość. I tym zwierzęciem też pewnie był on.
  Poruszył ustami, by coś powiedzieć, ale w pierwszej chwili nie wydobył z siebie niczego, poza głębokim westchnieniem - ni to oznaką ulgi, ni bezsilności, która nadal mu towarzyszyła. Nabrał do płuc powietrza, ale żadna oczekiwana przez niego ulga nie nadeszła. Nagle pożałował, że nie ma pod ręką papierosa, choć dawno nie miał go między wargami. Po prostu pod wpływem stresu lubił zapalić. Nieświadomie przejechał kciukiem po ostrej powierzchni nadal mocno trzymanego w dłoni przedmiotu chirurgicznego i syknął prawie bezdźwięcznie, gdy z niewielkiej rany zaczęły skapywać krew. Niemniej jednak to sprawiło, że wytrzeźwiał. Ale nie tylko to. Mimowolnie się skrzywił. Nieznajomy beznadziejnie wysławiał się po angielsku i Bernardyn wolałby już tego więcej nie słyszeć.
  —  Masz na imię Marshall — powtórzył za nim, ale bez przekonania, jakby w obawie, że akurat w tamtym momencie jego błędniki odmówiły posłuszeństwa, mimo iż nigdy przedtem nie miał takowych problemów ze słuchem i zawsze rozumiał, co się do niego mówiło, nawet jeśli czasem udawał, że jest na odwrót. Nauczył się żyć z ludzką głupotą, ale trudno żyło się z brakiem pamięci do imion. Nienawidził momentu, kiedy przed jego oczyma pojawiał się ktoś, kogo znał, ale za nic nie mógł przywołać w myślach jej zabłąkanego w odmętach pamięci imienia, dlatego nie pytał o takowe wcześniej. Wiedział bowiem, że prędzej czy później godność suicide'a, nie!, Marshalla podzieli los setki innych i wyleci mu z głowy, jakby nie było warte zapamiętania, choć na razie wszystko mówiło mu jasno i wyraźnie, że jednak było, chociażby przed wzgląd na wdzięczność. Dr nawet nie wiedział, dlaczego - do licha! - obca mu osoba postanowiła z nim posiedzieć i wykrzesała z siebie trochę współczucia. Nie mieściło mu się to w głowie. Sam nie zadałby sobie tyle trudu, a w chłopaku nie ujrzałby obiektu troski, a raczej kogoś, kogo miło byłoby posadzić na stole operacyjnym, stąd też wiedział, że ta dobroć kiedyś odwróci się przeciwko niedoszłemu akrobacie i pójdzie mu w pięty. —   Suicide łatwiej mi zapamiętać, ale niech ci będzie. Będę wolał na ciebie Marshall, ale nigdy więcej nie powtarzaj za mną anglojęzycznych słów. Ranisz tym moje uszy. — By to zademonstrować, wetknął palec wskazujący wolnej ręki do ucha, ale nie znalazł w nim nic, poza kurzem i niewielką ilością woskowiny. Bębenki jeszcze nie krwawiły, ale przeczuwał, że niebawem mogą zacząć. —  Mów mi Kyle — przedstawił się, ale nie miał zamiaru w tym celu korzystać z miana Jekyll. Jego niezbyt chwalebna oblazła całą Desperacje jak najprawdziwsza zaraza i brak mu było pewności, czy aby czasem nie dotknęła również Marshalla. Mając nijakie predyspozycje, by zdusić w zarodku ewentualną rządzę zemsty, wolał nie nastawiać policzka i nie kusić swojego szczęścia, które od pewnego czasu było w rozsypce.
  Jak się czujesz?
  Wykrzywił wargi w lekkim grymasie. Spróbował się uśmiechnąć, ale w końcu skapitulował. Mięśnie twarzy, które przez okres paru godzin były pogrążone w marazmie, pod wpływem nań drgnięcia poszczypywały nieprzyjemnie.
  —  Jak przeżuty i wypluty, ale dzięki, że pytasz — rzucił z przekąsem. Zgarnął drążącymi palcami wpadające mu do oczu nieposłuszne kosmyki i zaczesał je za ucho; wzrok natomiast skierował w przestrzeń nad konturami ramienia mężczyzny, chociaż nie był w stanie dostrzec, co czaiło się tuż za nim w mroku. Najprawdopodobniej nie było tam nic, ale ostatnio nie potrafił trzymać nerwów na wodze. —  Przydałoby się nieco światła — podsunął po chwili, bo miał wrażenie, że będąc pod wpływem jego źródła, poczuje się odrobinę lepiej. Nie poczekał, aż Renard wypowie się w tej sprawie. Przeczesał podłogę wzrokiem w poszukiwaniu swojego ekwipunku, ale torba była za daleko i nie mógł po nią sięgnąć. Kolejne przekleństwo padło z jego ust.

Pulsowanie w skroniach nieco zależało, chociaż nadal czuł pieczenie w gardle, gdy przełykał ślinę w ramach nawilżenia zaschniętego przełyku, ale przynajmniej ochota na alkohol tymczasowo przestała mu dokuczać. Nabrał do ust powietrza i przytrzymał do na dłużej w płucach, a po chwili go wypuścił - tak, jakby był dymem papierosowym. Potem przyjrzał się swoim dłonią. Kontemplował ich kolor w blasku świecy i przez okres paru minut milczał. Od razu zauważył, że już nie drżały. Najwyraźniej niewielka ilość snu, a także skondensowany lek na bazie morfiny nieco ułatwiły mu życie. Przetarł rękawem kurtki pot z czoła i odszukał wzrokiem twarz nieznajomego, który powoli odsłaniał przed nim wszystkie karty. Jak tak dalej pójdzie termin nieznajomy przestanie być aktualny, ale Jekyll wolał o tym nie myśleć. Dawno nie przebywał z nikim tak długo. Zazwyczaj stronił od ludzi, żyjąc jak jaskiniowiec albo w swoim zakwaterowaniu, albo w starym, wynędzniałym laboratorium na obrzeżach Desperacji, a raczej terenach, gdzie takowa traciła swoją nazwę.
  —  Nie wydajesz się tym faktem szczególnie zawiedziony — zauważył głosem podszytym czymś na wzór rozbawienia, przez co miał wrażenie, że to nie on wypowiedział owe słowa. Dawno nie miał powodów do radości, ale to było nie mile! wypowiedziane takim tonem ją wywoływało. Został zachęcony do nie przebierania w słowach i w zasadzie w duchu ucieszył się z tego obrotu sytuacji. Tak jak nigdy nie był dobry w podnoszeniu kogoś na duchu, tak zawsze był oszczędny w komplementach i wszelkich uprzejmościach; takowe mogły dla niego po prostu nie istnieć. Czerpał radość z niechęci, która była adresowana w jego stronę, ale najwyraźniej nieznajomy nie miał zbyt dobrze rozwiniętego systemu samozachowawczego, skoro nadal tkwił z Bernardynem w jednym pomieszczeniu. Dr w nagrodę miał zamiar mu trochę to ułatwić, dlatego ciągnął temat.
   —  Miło? — Uniósł brew, czując lekkie rozbawienie, ale nie dorzucił do tego swoich trzy grosze. Ukształtowały się one w jego myślach - Zobaczysz, jak to będzie, kiedy trafisz na mój stół. Wtedy dopiero będzie miło!. Zacierał ręce na tę perspektywę, bo jeśli jego plany się ziszczą i zasili szeregi DOGS, istniało wysokie prawdopodobieństwo, że faktycznie Bernardyn skonfrontuje kiedyś skalpel z nań ciałem, chociażby po to, by go reanimować. —  Wypluj to. Wielokrotnie słyszałem podobne uprzejmości i wielokrotnie ich właściciele gorzko tego pożałowali — rzucił odrobinę zaczepnie, ale ton, jakim się posłużył, nie potwierdzał autentyczności tych słów. Był luźny i równie dobrze mógł spełniać funkcje żartu, ale po chwili spoważniał, gdy padło pytanie, na którego udzielenie odpowiedzi nie przeszłoby mu przez krtań.
  Zastanowił się przez chwilę. Nie miał zamiaru zdradzać mu, co kryło się pod postacią mętnej substancji na dnie szklanej ampułki. Napisał o tym mniej więcej pięć akapitów swojej pracy naukowej i tutaj wykład na temat mieszanki dobiegł końca. Skonstruował w głowie odpowiedź i mimowolnie wykrzywił usta w ledwo zauważalnym uśmiechu.
  —  Nic, co mogło by cię zainteresować. — Wzruszył ramionami, wyłapując pomiędzy cieniami mebli sylwetkę mężczyzna. Pochwycił jego spojrzenie i zerknął mu wprost w ślepia. —  To nic innego, jak scalone ze sobą niskocząsteczkowe związki organiczne. Są mi niezbędne do usprawnienia procesu metabolicznego. Niestety cierpię na niezbyt łagodną w przebiegu przypadłość  — odrzekł, urzeczywistniając swą myśl, lecz domyślał się, że ówże zlepek słów nic nie znaczył dla człowieka pokroju Renarda, którego wiedza z zakresu medycyna pewnie ograniczała się do prostych czynności typu otarcia smarków spod nosa podczas przeziębienia. Nie miał mu tego za złe, ale jednocześnie nie miał zamiaru mu tłumaczyć, że w jego organizmie doszło do czegoś na wzór konfliktu interesów, gdzie od czasu do czasu rośnie natężenie dwóch tkwiących w nim wirusów, które - chcąc udowodnić swoją wyższość na tym nad drugim -  kolokwialnie skoczą sobie do gardeł, osłabiając go na linii immunologicznej oraz paru innych, w tym przede wszystkim kontroli nad biokinezą. Czasem zastanawiał się, co się stanie, kiedy dojdzie do jego niekontrolowanej przemiany, ale nie miał w sobie tyle odwagi, by to przetestować na własnej skórze. Zamiast tego w jego głowie wykreował się plan, by przeprowadzić taki eksperyment na króliku doświadczalnym, ale żaden z odpowiednimi predyspozycjami jak na razie nie wpadł mu w oko. W ostatnich miesiącach rozpatrywał kandydaturę pewnego osobnika na to zaszczytne miejsce, jednakże był dla niego niedosięgalny przez wzgląd na dzierżenie podobnej chusty, choć z wizerunkiem innego psa. Przy okazji miałby wówczas możliwość, aby usprawnić swój lek i wprowadzić do niego kilka modyfikacji, bo póki co nie posiadał żadnej gwarancji, czy jego data przydatności nie była na wyczerpaniu. Wirus ciągle ulegały pewnym przekształceniom, więc w każdej chwili te tkwiące w nim mogły wygospodarować sobie antyciała, gwarantujące odporność na włączoną do jego krwiobiegu substancje.
  Westchnął ciężko w ramach wyrażenie dezaprobaty własnym myślom, ale w końcu oprzytomniał, a przede wszystkim przypomniał sobie, że nie jest sam.
  —   Więc jesteś Wymordowanym — wymamrotał pod nosem, po czym odchrząknął i powtórzył swoje słowa głośniej, szukając innego tematu ku zagłuszenia ciszy, która pomiędzy nimi zapadła, chociaż do takich wniosków doszedł już wcześniej. —  Z początku myślałem, że prezentujesz zwierzę z rodziny vulpes, a przynajmniej to sugerował ogon, ale moja teoria zostały starta w pył, kiedy przybrałeś biokinetyczną formę. Z czym zostało zmieszane twoje DNA? — podpytał tonem sugerującym, że pyta o pogodę, a nie problem dotyczący jego mutacji, bo zaiste, drażliwy dla wielu temat genetyki był dla niego dość błahy, ale jednocześnie bardziej pociągający niż zawartość szklanego pojemnika.
  W trakcie całego przebiegu konwersacji, przemieszczał skalpel między palcami w ramach przetestowania ich sprawności; sukcesywnie odzyskiwał  w nich czucie zatracone przez dokuczliwe mrowienie. Najpierw robił to niezgrabnie, ale z czasem pokonywał postawione przed nimi bariery i stopniowo powracała do nich dawna sprawność, a wraz  tym odkryciem zalała go fala ulgi. Chyba wygrał jedną z wielu potyczek, którą będzie musiał stoczyć na drodze do trzeźwości, co nie napawało go zbyt dużym optymizmem, ale nieco go podbudowało. Jak komplementy wznoszącego jego ego do rozmiaru muru chińskiego. Odrzucił od siebie myśl, że będzie jeszcze gorzej; zagrzebał ją na kilka minut, pławiąc się swoim małym triumfem. Nawet przez chwilę przestał myśleć o czekającej go wyboistej drodze, którą miał jeszcze do przebycia, by postawić kropkę nad  -i. Rozluźnił się i zmusił do uśmiechu, nadal patrząc wyczekująco na Marshella. Skoro nie był do końca lisem - lisy nie posiadały takich gabarytów - to czym był? Co opowiedziało się za współczynnik wzrostu w jego zwierzęcej skórze? Zawodowa ciekawość rozwinęła swoje skrzydła. Była trochę jak sęp ale zamiast padliny, wyczekiwała informacji.
  —  Wiesz czy nie wiesz? — Pociągnął temat, a ton jego głos był obleczony w niecierpliwość. Przejechał dłonią po szorstkim, kilkudniowym zaroście rudawej barwy. Żałował, że nie miał przy sobie brzytwy; chętnie by się go pozbył. Nie pasował do jego fizjonomii i musiał wyglądać komicznie na tle blond włosów, ale opuszczając kryjówkę DOGS nie myślał w takich kategoriach. Chciał jedynie uciec od rosnącego w oczach pragnienia.

Zaśmiał się. Naprawdę się zaśmiał. Dźwięczny śmiech wydobył się z jego gardła i odbił się od ścian szopy. Odgonił bruzdy z jego czoło, bo oto – za sprawą rozbawienia - przestał go marszczyć. Mimo iż nadal odciskał się na jego twarzy piętno choroby, to teraz nań fizjonomia wyglądało o niebo lepiej, była wygładzona, bardziej pociągająca. Zaprzestał dopiero wówczas, kiedy poczuł ostry ból w żołądku, ale nawet on nie mógł wyplenić z jego lekko rozchylonych warg uśmiechu; jego poprzednicy nie dorastali mu do pięt. Ten był przede wszystkim wiarygodny i nie stwarzał gry pozorów pod tytułem dobra mina do złej gry.
  — Spełnisz moje życzenie, tak? — dopytał, chcąc się upewnić, że akurat wtedy słuch go nie zawiódł, a przecież mógł. Nikt będący w pełni rozumny nie składał takowych propozycji przypadkowo napotkanej osobie, a nawet jeśli - obleka go w piękne kłamstwo i coś mu podpowiadało, że nieznajomy się takim posłużył, ale trudno było cokolwiek z niego wyczytać, gdy na ukrytą w półmroku twarz padały cienie. — Naprawdę chcesz się bawić w złotą rybkę? — W jego zielonych oczach pojawił się niezdrowy błysk. Nie miałby skrupułów, aby przeprowadzić na nim kilka bolesnych eksperymentów, a potem patrzyć jak po nich dochodzi do siebie powoli, bardzo powoli, nawet z premedytacją spowalniając ten proces, w celu kolejnych eksperymentów. W głowie miał przynajmniej pięć różnych pomysłów na tortury medyczne, jakich mógłby użyć, by przyznał wszem i wobec, że żałuje swoich słów.  Bernardyn obiecał sobie, że owa deklaracja opuści jego gardła wraz z żółcią żołądkową i miał zamiaru sprostać własnym oczekiwaniom. — Umowa stoi, ale pamiętaj, że zazwyczaj nie przebieram w środkach, by spełnić upragniony cel — wyznał z niezwykłą szczerością, porzucając wcześniejszą skrytość na rzecz zastraszenia, choć wątpiłby w swoim obecnym stanie mógł wzbudzić w mężczyźnie coś na wzór strachu. Miał trudność, by utrzymać skalpel, bo chociaż palce przestały mu drzeć, to nadal nie miał w nich dużo siły, a więc póki co musiał zrezygnować ze wszelkich prób demonstracji i obejść się smakiem.
Przytaknięcie potraktował jako akceptacje wyjaśnienia, które przecisnęło się przez jego krtań. Wiedział w zasadzie, że ten zlepek informacji wystarczył, by zadowolić mężczyznę. Wystarczyło zastosować byle bełkot, brzmiący dość konstruktywnie i dalsze rozmowy na niewygodny temat rozchodził się po kościach. Coś w style aluzyjnego: „Nie mamy o czym dyskutować, lajku, bo nie masz o tym zielonego pojęcia”.
  — Może i z lisem, ale chyba nie tylko z nim. Lisy nie są takimi olbrzymami, a przynajmniej te, które znałem nigdy nie były  — odparł, ale po chwili wzruszył ramionami, odczuwając lekkie rozczarowanie brakiem wiedzy Renarda. Z drugiej zaś strony jego wiek najprawdopodobniej nie sięgał czasów przed apokalipsą, więc kto wie - może skażone przed katastrofy lisy ewoluowały, by przetrwać i już nie przypominały siebie samych z przeszłości. Nie mógł tego wykluczyć. Zresztą nie był biologiem. Jego specjalizacją była ludzka anatomia, chirurgia, a nie znajomość fauny i flory. Oczywiście od biedy mógł leczyć zwierzęta, ale na pewno nie z taką skutecznością, co ludzi.
  Czemu nie podejdziesz?
  Zamrugał, a uśmiech zależał z jego ust. Nie spodziewał się takiego pytania, więc nie pozostał mu dłużny.
  — Dlaczego powinienem do ciebie podejść? — odpowiedział pytaniem na pytanie, a w jego głowie odezwał się instynkt samozachowawczy, którego nie miał zamiaru zbagatelizować. Przesunął spojrzeniem po twarzy Marshella. — Dobrze mi tu gdzie jestem.
  Wzruszył ramionami. Zaciągnął u drugiego wymordowanego nie kredyt zaufania, a kredyt wdzięczności; to w jego mniemaniu subtelna różnica. Nadal miał trudność, by obdarzyć go tym pierwszym.

Doktor nie wdał się w polemikę z Renardem. Wszystkie słowa padły, a reszta w tym wypadku była zbędna. W głowie obmyślał sekwencje skomplikowanych zabiegów, jakich go podda, gdy tylko wpadanie w jego ręce, więc zaledwie przytaknął, nie rezygnując z uśmiechu, który nieoczekiwanie pojawił się na jego ustach, ale wreszcie grymas ten przerodził się w zapomnienie i przekształcił się w nerwowe napięcie pod postacią zastygłej bez wyrazu twarzy.
  — Niech będzie — skapitulował nieomal od razu, choć w pierwotnej wersji swoich postanowień nie miał zamiaru mu ulegać, ale był świadom, że sam sobie z tym nie poradzi. Za wiele pokus stało mu na drodze do upragnionego celu. Wystarczyła chwila nie uwagi, by napełnić przełyk trunkiem wysokoprocentowym, a takowy mógł dostać w każdej spelunie. Co prawda bez gwarancji smaku i jakość, ale w życiu alkoholika delektowanie się takowymi nie znajdowało się na liście priorytetów. — Obmyśliłeś już jakąś strategię, panie terapeuto? —  zainteresował się, pozwalając sobie na odrobinę zwykłej, ludzkiej złośliwości. Podejrzewał, że doświadczenie Marshalla z alkoholikami było nikłe i, chociaż mówił tutaj o pracy nad alkoholizmem, to nie miał bladego pojęcia, jak się za to zabrać. Jekyll też nie. Wykorzystał całą wiedzę, którą na ten temat posiadał, a ona na nic się zdała. To była tylko teoria. Nigdy nie studiował wnikliwie, jak działają terapie odwykowe. Posiadał o tym jako takie pojęcia, ale nie miał okazji, by zobaczyć, jak zostają wcielone w życie. Takowe problemy nie znajdowały się na liście jego zainteresowań. Skupił się na funkcjonalności i budowie poszczególnych organów znajdujących się w ludzkim ciele. Odwyk nie był czymś, co mogło odbyć się w zaledwie kilka dni. To długo miesięczny proces, a Bernardyn nie był pewny, czy był w stanie wykrzesać z siebie taką ilość motywacji, a jednak w duchu liczył, że mężczyzna był na etapie opracowywania błyskotliwego planu, który wyrwie go z sideł przykrej przypadłości i nie zamierzał mu tego utrudniać swoimi oślim uporem.
  Już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale zamknął je w momencie, kiedy szyba w oknie zmieniła się w tysiące odłamków. Przysłonił się instynktownie ramieniem, by szkło nie doleciało do jego twarzy i w tej samej chwili zadrżał, gdy do pomieszczenia wdarł się chłód nocy i natychmiast jego wzrok przemieścił z Marshella na to, co rozbiło okno i wtargnęło do środka, a nie miał wątpliwości, że tak właśnie było, mimo iż przez chwilę zgubił rachubę, bo przez natężenie hałasu ból w skroniach dał znów o sobie znać. Deski skrzypiały żałośnie i drżały pod kolejnym ciężarem. Zadrżał, dostrzegając zarysowany przez cień kontur osobliwej sylwetki wilka, albo czegoś, co swą budową przypominało wychudzonego wilka obleczonego w praktycznie samą skórę, sierści i kości, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk, chociaż tak naprawdę miał ochotę wrzasnąć, ile siły w płucach. Przycisnął dłoń do ust, by powstrzymać się od tej pokusy, ale nie mógł powstrzymać dreszczy. Nie był tchórzliwy, po prostu był w rozsypce i trudno było w takim stanie wypracować jakąkolwiek linie obrony. W dodatkowy nerwy niezbyt z nim współpracowały na przestrzeni paru ostatnich dni, a tymczasowo ulga, którą poczuł, uleciała z wiatrem i rozpłynęła się w mroku. Natychmiast wyczuł w powietrzu swąd czegoś nieświeżego i na ułamek sekundy przestał oddychać, nabierając mylnego skojarzenia, że powietrze zostało skażone. Dopiero, kiedy uświadomił sobie, że przecież zna właściciela nań zapachu rozkładającej się skóry, wypuścił wcześniej zabrane powietrze, a wraz z nim z jego ust wyrwał się trudny do zweryfikowany odgłos, ale został stłumiony przez trzask kości. Przeciął powietrze skalpelem, które świsnęło pod ruchem jego nadgarstka. Był tak blisko Lechera, że z łatwością mógłby wpakować mu skalpel między żebra, ale tego nie zrobił. Wiedział, że to za mało, by wyssać z niego duszę, a nie mógł zaoferować mu nic więcej, gdyż nie dysponował zbyt dużą ilością siły.
  Omiótł mężczyznę zdegustowanym spojrzeniem. Nie krył się z tym, że jego obecność nie była mu na rękę. Wręcz przeciwnie, w zielonych oczach zapłonęła odraza, a palce mocniej zacisnęły się na skalpelu. Mowę ciało chciał mu przekazać krótki komunikat – Nie podchodź.. Wolał spotkać się z nim w piekle, albo nawet w zamkniętym pomieszczeniu, niżeli w tej małej, stęchłej szopie z podupadłą samooceną, zagryzającą go ochotą na kieliszek z dodatkiem procentów i nieznajomym, który poznał jego najpilniej strzeżony sekret w postaci Jekylla. Własny pseudonim zabrzęczał mu w uszach, a udekorowane w soczysty jad krótkie, ale rzeczowe zamknij się niemal natychmiast utknęło mu w przełyku. Musiał zachować twarz, ale nie wiedział, jak to zrobić. Jego umiejętności społeczne spadły do zera. Był w rozsypce fizycznej, jak i emocjonalnie. Nie spodziewał się ujrzeć dzisiejszej nocy znajomej mordy. Dlaczego ten cock musiał czaić się w gęstwinie nocy? Dziwki nie były w stanie zaserwować mu lepszej rozrywki?
  Dlaczego życie musiało go aż tak n i e n a w i d z i ć?
  Nie umiał odpowiedzieć sobie na te pytanie, ale za to umiał się odgryźć.
  — Doprawdy? — Przesunął się o kilka centymetrów, by nieco oddalić się od mężczyzny, tym samym zbliżając się ku Renardowi, chociaż dzielący ich od siebie dystans nie mógł nazwać bezpieczną odległością. Wątpił, że kiedykolwiek w otoczeniu tego osobnika [Jinxa] będzie mógł poczuć się bezpiecznie, prędzej obdarzy kredytem zaufania niedoszłego samobójce. — Dawno nie zaglądałeś do lustra, skoro twierdzisz, że to ja wyglądam jak gówno —  rzekł, ale w bladym blasku świecy trudno było mu wywnioskować, czy właściciel burdelu faktycznie wyglądał tak tragicznie. Chyba nadal lepiej od Bernardyna. Nawet z fragmentami szyby wbitym w skórę. Jednego Jekyll był pewien. Wplątał się w niezłe gówno.