Jinx w porę złapał w palce nadgarstek Jekylla, gdyż ten już przymierzał się, by zanurzyć jego ostrze w dotykających jego policzka palcach. Zacisnął mocno szczękę, chcąc powstrzymać się od syku, gdy paznokcie wbiły się w jego skórę, ale na szczęście nie tak głęboko, by przebić naczynia krwionośne.
  — A powinienem? — wydusił z siebie, próbując powstrzymać niekontrolowane drżenie. Przychodziło mu to z trudem, ale założenia Lechera było błędne. Nie drżał ze strachu. Lęk stopniowo go opuszczał, gdy rozpoznał w mroku sylwetkę mężczyzny. Jasne, nie był głupi. Obawiał się go, jak pewnie każdy. Był niebezpieczny i nieobliczalny, ale przywykł do obecnej psychopatów. Ojciec Nayami był zaledwie jednym z nich. Jekyll drżał, bo zimny wiatr wkradł się do środka wcześniej dusznej izby i objął w uścisku jego ciało.
  Mimo unieruchomionego nadgarstka, zacisnął mocniej palce na skalpelu, chcąc uniknąć konfrontacji przedmiotu z pokrytym zarazkami podłożem.
  — Co jest, Jinny? Prostytutki nie dostarczają ci już żadnych wrażeń?
  Kiedy wyczul pod opuszkami palca wilgotną strukturę warg mężczyzny, powstrzymał się przed wykrzywieniem ust. Spojrzał mu prosto w oczy. Nie powinien go prowokować, ale nie mógł się powstrzymać, a właściwie nie wiedział, jak go zachęcić, by się odsunął i tylko to przyszło mu do głowy. Unoszące się w powietrzu napięcie powoli wysyłało z niego ostatni oddech, dusiło go. Przez chwilę nawet przestał odczuwać różnicę temperatury, przez to jego ciało zostało drzeć.
  Z łatwością mógłbym ci go teraz zmiażdżyć, przecież wiesz.
  — Co cię powstrzymuje? — Kącik ust uniósł się ku górze w drwiącym grymasie.
  Odpowiedź przyszła chwilę później, a z gardła Jekylla potoczył się cichy, nieco psychopatyczny śmiech, ale zdecydowanie nie miał w sobie ani kszty z rozbawienia. Zamilkł chwilę po tym. Jego palce w aktualnym stanie nie miały żadnej wartości, ale Lecher nie mógł o tym wiedzieć, a doktor miał na tyle oleju w głowie, aby nie wyjawiać mu tej tajemnicy. Przekładając skalpel z jednej do drugiej ręki, rozmasował nadgarstek, gdy uścisk z niego zelżał, ale nie spuszczał oczu z sylwetki właściciela burdelu. Nie spodziewał się, że zna Renarda.
  Wy chyba nie....
  — Tak. Co, jeśli tak? — zapytał, zanim ugryzł się w język, a potem - po kilku sekundach grobowej ciszy - pokręcił głową w akcie dezaprobaty. — Spróbujmy pójść w tą stronę. — Tym razem słowa zaadresował w kierunku Renarda. Przez wtargnięcia mężczyzny nie miał okazji przekazać mu swojego entuzjazmu, co do jego planu terapii, ale teraz niemal nim emanował. Surowość ustąpiła, a na jej miejscu pojawiła widoczna ulga.
  Detoks był do tej pory dla niego nieosiągalny, gdyż zwykle przegrywał i poddawał się swojej pokusie, ale skoro będzie pod nadzorem, poczuje przysłowiowy nóż na gardle i nie będzie miał wyjścia. Będzie musiał pilnować i podporządkować, by zawalczyć o resztki swojej godności, która już dawno straciła datę przydatności.
  Przyłożył palce do ust, chcąc tym samym przekazać Marshallowi, by nie wyjawiał Lecherowi żadnych szczegółów. Byłby bardzo niewygodnym świadkiem jego niedoli i zapewne wykorzystałby ją z premedytacją przeciwko lekarzowi. W ramach zmiany tematu, zbliżył się nieco w ich kierunku i obdarzył krwawiące rany na ciele właściciela burdelu sceptycznym spojrzeniem.
  — Niektóre z nich nadają się do szycia. Mam się tym zająć? — zapytał wydające krótką, ale rzeczowo opinię na podstawie ilość krwi skapującej po skórze. Wolna ręka odnalazła porzuconą torbę, a w zielonych oczach ukazał się szaleńczy błysk. Obiecał Marshallowi, że zafunduje mu przyśpieszony kurs medyczny, oto mieli przed sobą kogoś, kto idealnie nadał się do odegrania roli pacjenta.

Twoja własność? — Na ustach doktora ukształtowało się rozbawienie w charakterze sardonicznego uśmiechu. Nie chciało mu się w to wierzyć. Relacja Marshella była wystarczająca wymowna. Świadczyła o tym, że najprawdopodobniej jeszcze z nikim nie odbył stosunku, zatem nie nadawał się do roli prostytutki. By utwierdzić się w tym przekonaniu złapał ze złotawymi tęczówkami Jinxa krótkotrwały kontakt wzrokowy, po czym przemieścił takowy na Renarda.  — Należysz do niego, suci... Marshall? — zapytał takim tonem, jakby ówże kwestia spędzała mu sen z powiek. Uśmiech nieco zelżał mu z warg, acz te nadal były subtelnie wygięte ku górze.
  Słysząc przyzwolenie, złapał w palce ramię mężczyzny. Wyczuł pod nim wypracowane na przestrzeni lata mięśnie, ale i bijące od niego ciepło, które na niego przeszło, sprawiając, że znów zrobiło mu się duszno. Nadal miał stan podgorączkowy, więc każde dodatkowe źródło żaru doprowadzało do wzrostu temperatury, ale nie wycofał ręki. Przyjrzał im się z konsternacją. Większość ran - mimo obecności krwi - była powierzchowna, więc Jekyll nie miał zamiaru marnować na niewielkie zadrapania plastrów i bandaży, ale  w dwóch z nich nadal tkwiły odłamki szkła i to na nich skoncentrowała się uwaga. Musiał usunąć znajdujące się w skórze ciała obce, upewnić się, że nie uszkodziło naczyń krwionośnych i ewentualnie zszyć ze sobą tkanki, jeśli zaiwaniała takowa potrzeba.
  Tylko delikatnie...
  Oderwał spojrzenie od uszkodzeń i utkwił je w twarzy Lechera. Bezemocjonalność, która pojawiała się u niego podczas oględzin obrażeń pacjenta, przeobraziła się w drwinę.
  — Znasz w ogóle definicje tego słowa? —Właściciel burdelu był jedną z ostatnich osób, których Jekyll posądziłby o delikatność, w zasadzie w jego prywatnym krakingu stał na podium zaraz po Wilczurze, choć do dziś nie mógł sprecyzować, co stanowiło powód tej przewagi. Obaj w sadyzmie nie mieli sobie równych, chociaż Jekyll miał mgliste przeczucie, że deptał im w brutalności po piętach, a przynajmniej na to wskazywały jego dotychczasowe dokonania. Problem tkwił w tym, że Bernardyn nie lubował się w bezcelowym rozlewie krwi. Przyświecał mu wyższy cel i takowym usprawiedliwiał swoje działania. Otóż już dawno przestał rozpatrywać egzystencje swoich królików doświadczelnych na równym poziomie, co swoją własną. Był to proces długotrwały. W jego początkowy stadium ćwiczył na zwłokach, by wyzbyć się drzemiącej w nim wrażliwości. Nie było to takie trudno. Zaraz po kataklizmie było ich mnóstwo, pojawiały się też osoby, które za drobne usługi, chętnie takowe mu dostarczały, bo musiały być świeże, niedotknięte rozkładem. Gnijące do niczego się nie nadawały. Szybko się rozpadały, w połowie skonsumowane przez robactwo. Potem przerzucił się na istoty dogorywające. Czuł się wówczas tak, jakby śmierć deptała mu po piętach razem ze swoim trupio białym koniem. Rzecz w tym, że mógł wsłuchiwać się w ich krzyki, ale jednocześnie wmawiał sobie, że one  nie wyrządzały w nim żadnych szkód psychicznych, gdyż i tak czekała ich śmierć, a dzięki swoim staraniom ukracał im cierpienie. W końcu przekroczył wszelkie granice przyzwoitość. Nabrał do życia lekceważącego, ocierającego się o obojętność stosunku i zdegradował cierpiących na swoimi stole do roli przedmiotów. Istniała w nim świadomość, że traktowano to jak czysty i bezwzględny akt bestialstwa, ale on wolał korzystać z innego sformowanie, zamkniętego w dwóch słowach: kliniczny dystans.  Umiejętność emocjonalnego oderwania się od ich sytuacji, była jedynym sposobem, by wyprosić ze swojego życia gryzące go wyrzuty sumienia, które w przypadku Dr już dawno rozbiło się na atomy. Skrupuły wyparowały, ich miejsce zastąpiła obojętność i chęć odkrycia skrywanych w ciałach skażonych przez wirusa tajemnic. Nie miał wątpliwości, że takowe badania w końcu wydadzą swoje plony. Tak jak niegdyś znieważanie zwłok przysłużyło się do celu dydaktycznych w charakterze poznania ludzkiej anatomii od a do z.
  Sięgnął po leżącą na zakurzonej podłodze torbę i wyjął z niej potrzeby do zabiegu asortyment w postaci apteczki, a także latarki. Nie mógł pracować w takich warunkach. Padający na ich sylwetki wątły snop światła nie sprzyjał mu w wykonywaniu jej. Potrzebował lepszego oświetlenia, a zgadywał, że Lechera nie usatysfakcjonuje wosk skapujący ze świecy na jego skórę.
  — Chodź tutaj — zwrócił się do Renarda, ale - o dziwo – nawet nie musiał tego mówić. Niedoszły samobójca nie czekał na jego przyzwolenie. Przybliżył się, zanim wypowiedział do końca swoje zalecenie. Nie chcąc studzić jego zapału, obdarzył go zachęcającym spojrzeniem i poluzował wieczko apteczki. — Poświeć mi — zalecił, w między czasie zakładając na smukłe palce rękawiczki. Zaciągnął je pod sam nadgarstek, żałując, że nie miał przy sobie czystej wody, by je przemyć.
  W swojej niezaprzeczalnej uprzejmości, nie powiadomił Jinxa, co ma zamiar zrobić. Bez żadnych skrupułowi wyjął jeden z fragmentów szkła, nie śląc się na wyczucie. Z rany natychmiast trysnęła krew.
  — Trochę bliżej — mruknął do Renarda, niezbyt się tym przejmując. Zachowując spokój, obmył ranę resztkami wody utlenionej. Gdy ta wsiąkła w skórę, oczyszczając ją, uchwycił zgrabnie w place potrzebne do zabiegu przyrządy w charakterze igły i nici. Poczekał chwilę, aż posoka przestanie skapywać z rany i zabrał się do roboty. Z nikłym cieniem premedytacji i podtekstem [Teraz to ja mam nad sobą władzę], docisnął palce do uszkodzonego fragmentu ramienia, po czym igłą oraz kawałkiem nici zaczął związywać uszkodzoną tkankę. Najpierw wykonywał manewry  niepośpiesznie, nieco demonstracyjne, coby Marshallowi nie umknął chociażby pojedynczy szczegół, ale jednak po chwili zwinne palce chirurgia przyśpieszyły i po upływie trzydziestu sekund zamknął obrażenie z czterema starannie założonymi szwami. Był z siebie dumny, że dłonie nie odmówiły mu posłuszeństwa między jednym, a drugim momentem zatknięcia się igły z krawędzią zranienia.
  Zgodnie z wszelkimi oczekiwaniami, ojciec Nayami nie wydobył z siebie żadnego dźwięk. Nie poruszał się nawet o milimetr, trwał w bezruchu, jak wydrążony w skale posąg i Jekyll był mu za to wdzięczny. Nie czuł się na siłach, by wywierać na kogoś odpowiedni wpływ w formie słów: Jeśli się nie zamkniesz, zaboli bardziej., gdyż oznaki słabości wyzwalały w nim nowe pokłady sadyzmu i łechtały ego.
  — Zasłużyłem na nagrodę? — rzucił zuchwale do właściciela burdeli, ale nie czekał aż ten udzieli mu jakiekolwiek odpowiedzi. W jego głowie narodził się nowy pomysł.  — Czas, byś nabył trochę doświadczenia. W apteczce powinna znajdować się jeszcze jedna para rękawiczek — powiadomił Marshella. Ktoś, kto go nie znał, mógł założyć, że żartuje, ale wcale nie żartował. Naprawdę chciał powierzyć w jego ręce zdrowie Lechera, a jeśli Renard się tego nie podejmie - nie miał zamiaru marnować na niego swojego cennego czasu. Wysłał mu ironiczne spojrzenie pod tytułem: Obleciał cię tchórz? i wyczekiwał jego decyzji, nie przejmując się ewentualnym protestom Jinxa. Nie miał na takie czasu. Mrowienie znów zaczęło czule pieścić jego palce. Jeszcze chwila i zostaną całkowicie zniewolone, wtedy nie utrzyma pomiędzy nimi igły i utwierdzi Lechera w przekonaniu, że jest w kiepskiej kondycji.