Pokonując kolejne stopnie w towarzystwie drepczącego mu po piętach rottweilera, rzucił ukradkowe spojrzenie na zegarek. Przesuwając się na dziewiątkę wskazówka urządzenia uświadomiła mu, jak bardzo pragnął snu i wtedy też poczuł każdym porem swojego ciała zmęczenie. Był na nogach od samego rana – od piątej trzydzieści pięć. Przy życiu utrzymywały go trzy kawy i dwa, skromne posiłki. O ile żołądek nie zaczął się buntować, o tyle kofeina już dawno przestała go trzymać w ryzach. Energia zarezerwowana na tej dzień wybrała się na urlop, który potrwa do kolejnej piątej trzydzieści pięć. Musiał się przestać i zregenerować siły.
  Zacisnął jedną z dłoni na poręczy schodów, ale nie przeszło mu przez myśl, by skorzystać z usług windy. Do przebycia pozostało mu zaledwie jedno piętro i nie miał zamiaru wchodzić do tego ciasnego, dusznego pomieszczania, które od razu po przekroczeniu metalowego progu doprowadzała informatora do jego dyskomfortu. Skorzystał z niej tylko raz i już wiedział, jak czuły się makrele zamknięte w ciasnej puszcze. Choćby nie wiadomo co, obiecał sobie wówczas, że już nigdy do niej nie wejdzie.
  Nie od razu zdecydował się ponowić swój marsz. Odetchnął głęboko, by nieco ulżyć sobie w cierpieniu wywoływanego przez słabą kondycje. Zanurzył palce w czarnej, lśniącej sierści psa i przejechał dłonią po jego grzbiecie. Rottweiler zniósł tę pieszczotę z godnością, chociaż najprawdopodobniej, gdyby nie został pozbawiony ogona, zamachałby nim w powietrzu w celu zademonstrowania zadowolenia. Zamiast tego skonfrontował swoje czarne ślepia z niebieskimi oczyma swojego właściciela i Havoc wreszcie zdecydował się wykrzesać z siebie ostatnie pokłady drzemiących jego słabawym organizmie siły.  Ledwo dysząc, pokonał ostatnią kondygnacje, nadal dbając o to, żeby jego kroki w żaden sposób nie zamąciły panującej na klatce schodowej ciszy. Przyłożył przepustkę do automatycznego zamku, ale drzwi nie otworzyły się od razu. Odczekał kilka sekund, dając czas systemowi, które musiał przed tym zweryfikować jego tożsamość, i gdy w końcu usłyszał cichy zgrzyt zamka, zacisnął dłoń na klamce i wszedł do pogrążonego w mroku  minimalistycznego holu. Obadał go wzrokiem, ale nie wypatrzył na białym, puchowym dywanie żadnych patologii w postaci zabrudzeń obcych butów; jego wzrok zatrzymał się zaledwie na ułożonej na półce aktówce.
  Odkąd włamano się do jego mieszkania, zachował wszelkie środki ostrożności, a jego czujność wzrosła o parę poziomów do góry. Nawet zrezygnował z kluczy, godząc się z ciężkim sercem na rozwiązanie wykorzystujące technologię. Jej obecność, jednak nie wpłynęła kojąco na jego skażony przez paranoję umysł, a jedynie pogłębił drzemiące w nim obawy. Zdjął buty, spuścił Halka ze smyczy i wszedł w głąb mieszkania, zerkając do mijanych pomieszczeń. Zaświecił światło w salonie i wdrapał się po schodach na piętro, a potem udał się wprost do łazienki, by zrealizować chęć, która kiełkowała w nim po każdej konfrontacji z tłumem. Tradycyjnie nie zamknął drzwi do końca. Dla własnej wygody, a także komfortu psychicznego, notabene odgrywającego najważniejszą rolę w tym zabiegu, pozostawił je nieco uchylone. Napuścił wodę do wanny, dbając o jej optymalną temperaturę.  W trakcie jej napełnienia, wykonał kilka rytualnych czynności,  które zwykł robić. Automatyka jego ruchu przewodziła na myśl aktora odgrywającego po raz tysięczny jedno i tą samą scenę. Ściągnął ubrania i umieścił je w koszu na pranie, a następnie umył starannie ręce mydłem antybakteryjnym i zdjął soczewki; były jednodniowe, więc od razu wylądowały w koszu na śmieci. Oczyścił twarz tonikiem i, odłożywszy pistolet (nigdy się z nim nie rozstawał) na obudowę bali, wreszcie zanurzył się w znajdującej się w niej zwartości. Rozłożył się w niej i przymknął oczy, nasłuchując szumu wody. Dawno nie był tak wykończony. Nawet biodro odzywało się promieniejącym bólem, a to bardzo rzadko się zdążało. Dbał o jego funkcjonalność, ale na szczęście ten był tłumiony przez patologiczny układ nerwowy, dzięki któremu czuł wszystko bardzo niewyraźnie i częściowo, a nawet wcale. W tym wypadku mógł go sobie jedynie wyobrazić, gdyż o nadwyrężeniu przypomniało mu utykanie, a nie on sam w sobie.
  Zapach płynu do kąpieli podziałał na niego kojące. Odchylił głowę do tyłu, starając się pierwszy raz tego dnia odgonić do siebie wszelkie myśli, aby przynajmniej na chwile odciąć się od świata, który go otaczał, ale słysząc jak na ulicy toczyło się nocne życie w postaci przeszywającego dźwięku klaksonu, nie mógł sobie na to pozwolić. Pożałował, że nie zgłębił technik medytacji, ale zaraz odkrył, że takowe wcale nie były mu potrzebne. Zmęczenie stopniowo się z niego ulatniało, a na jego miejsce wstąpiło tulące go do snu odprężenie. Nigdy nie zasnął w wannie, ale przeleciało przez myśl, że to wcale nie taki zły pomysł, nawet jeśli najprawdopodobniej złapie przez to przeziębienie.
  (Zaśnij. Po prostu zaśnij. Przestań w końcu rozważać wszelkie za i przeciw.)
  I prawie usłuchał głosu swojej głowie. P r a w i e. Rozsądek szybko przywołał go do porządku.
  Kap. Kap. Kap.
  Otrząsnął się z zamroczenia, uświadamiając sobie, że woda przelała się na kafelki. Natychmiast zakręcił korek, a po ścianach łazienki rozległo się głębokie westchnienie.
  Złapał w usta powietrze i, zatykając noc, poszedł na dno. Wszystkie słyszane przez niego dźwięki ucichły, a mięśnie zwiotczały. Była tylko pustka i przyjemna cisza. Mógł w tej pozycji zostać do końca życia.