Praca Ady polegała właściwie na ciągłym przemieszczaniu. Czasem zdarzało jej się docierać na wskazane adresy na pamięć. Większość zakątków m3 nie miała przed Adą tajemnic. Wiedziała jakie dzielnice należą do tych bogatszych, jakich lepiej unikać i gdzie..podają najlepsze zapiekanki. pamiętała najlepsze miejsca na spotkania - te mniej i te bardziej oficjalne. Były rejony, w które nie lubiła się zapuszczać, ale rzadko kiedy odmawiała dostarczenia przesyłki, nawet jeśli wiązało się to z nieprzyjemnościami. Bo czasem się zdarzały. Nigdy nie twierdziła, że jej praca jest szczytem jej możliwości, ale wbrew pozorom - lubiła to zajęcie. Miała kontakt z ludźmi, z na prawdę bardzo rożnymi osobistościami, ale Ada była komunikatywnym stworzeniem i wolała nawet sprzeczkę od milczenia. nawet kiedy była sama w mieszkaniu, to zdarzało jej się coś mówić do swego kota...
Dzisiejszego dnia kończyła pracę. Została jej ostatni, niewielka paczuszka, która - jak dostała dyrektywę - musiała zostać przewieziona dość ostrożnie i szybko, ze względu na delikatną zawartość.
czarnowłosa nigdy nie bawiła się we wścibstwo, ale czasem zastanawiała się, co kryją pakunki, które dostarczała. Czasami było to oczywiste - telefony, czy inne drobne elektroniczne gadżety. Zdarzało się jednak, że dostarczane zupełnie inne "przesyłki" - informacje, czy jeszcze swego rodzaju przysługi. te jednak zadania, załatwiała inaczej.
Paczka, którą trzymała, miała być dostarczona do jednego z apartamentowców w centrum. Było jej to na rękę, bo nie musiała przynajmniej daleko wracać do siebie.
Stanęła przed budynkiem, zadzierając nieco głowę. Ah, to o takim marudził jej Kaukaz, gdy wspominał, że w takim powinien się znaleźć, zamiast w mieszkaniu Ady. Cóż, nadal nie była to w żadnym wypadku jej wina. Choć częściowo nie dziwiła się swemu współlokatorowi. Pamiętała, że mieszkania w takich budynkach, były na prawdę...wrażeniowe.
Aha...Ada (jak wspomniane było wyżej) nie interesowała się tak bardzo zawartością paczek, jak...adresatami, do których miała dotrzeć. Ciekawili ją ludzi, których spotykała, więc i tym razem nie było inaczej. Zastanawiała się mężczyzną - panem Moretti. Kim był? Czym się zajmował? Sam fakt, że mieszkał w takim miejscu sugerował, że pracował albo dla wojska, albeo trudnił się dziedziną, przez wojsko opłacaną. Cóż, zaraz miało się okazać, jak jest w rzeczywistości. No chyba, ze jegomość okaże się jakimś mrukiem, który nie obdarzy Ady nawet słowem (nie mówiąc już o "dziękuję").
Weszła do środka i po uprzednim poinformowaniu portiera (tak, był tam portier, który oczywiście nie omieszkał zlustrować Ady od góry do dołu), weszła do windy, by ostatecznie dotrzeć pod drzwi z numerem 77.
Stawiała, że właściciel został poinformowaniu o gościu, więc stanęła beztrosko przed wejściem i energicznie zapukała, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

Dłoń, którą podtrzymywała paczkę powoli zaczynała jej drętwieć. Zdała sobie z tego sprawę dopiero, gdy rozluźniła nieco palce. Skrzywiła się nieco, ale nie był to jednoznaczny grymas. Czekała, a Ada zazwyczaj nie lubiła czekać.
Po chwili jednak usłyszała, że za drzwiami coś się dzieje - jakieś szuranie, które świadczyło, że w środku ktoś się znajduje. Zdarzało się bowiem, że przesyłki, które miała...musiały poczekac na swego właściciela.
Tutaj jednak chyba nie musiała się tym martwić, bo dźwięk uderzenia "w coś" i słyszalnym "auć" mogło świadczyć tylko o tym, że ktoś się w końcu do tych drwi zbliża. Ada uniosła jedną brew w konsternacji, która uniosła się wyżej, gdy drzwi w końcu się uchyliły i pojawiła się w niej twarz mężczyzny.
Pomimo faktu, że od razu zwróciła uwagę na kilka niepokojących faktów, jak..krew na rękawie? Podkrążone oczy i nieco nieprzytomny wyraz oczu, musiała solennie przyznać, że był cholernie przystojny. W myślach cicho gwizdnęła, a na usta wypełzł blady uśmiech, który nie pojawił się na długo. Mimo wszystko - nieco zaniepokoił ją wygląd nieznajomego i niestety odezwała się w niej bardziej kobieca natura - troska. Skąd się to u niej wzięło? Najstarsi by nie wiedzieli, szczególnie że miała do czynienie z osobą sobie nieznaną, a zakiełkowała w niej chęć mu pomocy. Ciekawe...
- ...była zamówiona, ale wygląda pan na tyle nieprzytomnie, że mogę wybaczyć zapominalstwo - zaczęła mówić z wesołą rezerwą, gdy mężczyzna zawiesił na niej swoje spojrzenie. Wyglądał tak, jakby zignorował to co powiedziała czarnowłosa przed chwilą, więc jej brwi kolejny raz uniosły się w konsternacji. Zerknęła na dłonie nieznajomego, które wskazywały jej kierunek, po czym wzrok prześlizgnął się wyżej na twarz, szukając potwierdzenia owego gestu. Zachowywał się zdecydowanie...nieprzytomnie - jasne...- rzuciła krótko i weszła do środka. Właściwie, potrzebowała tylko potwierdzenia dostarczenia, co najczęściej nie wymagało wchodzenia do mieszkań, ale tym razem nawet nie pomyślała, żeby zatrzymywać się na korytarzu. Stanęła nieco przed salonem, poszukując jakiegokolwiek stolika, czy szafki, na której mogła postawić nieduży pakunek. Dostrzegła nieco dalej pomieszczenie, które można było spokojnie uznać za duży salon. No tak, powinna się przyzwyczaić, że tutaj wszystko będzie większe, nowocześniejsze i..ładniejsze. Tym bardziej nie dziwiła się Kaukazowi, że wolałby trafić do takiego mieszkanie. Ale pal licho z tym.
Znalazła niedużą szafkę, jeszcze przed salonem, więc postawiła całą zawartość, którą miała dostarczyć. Wyciągnęła jeden, nudny papierek i dopiero odwróciła się do właściciela, który - jak się okazało, wciąż stał przy drzwiach, pokasłując jeszcze przy tym. Miała nadzieję...że jej tu nie padnie na ziemię nieprzytomny. Zdecydowanie coś mu dolegało, ale nie była w tym odkrywcza. Właściciel apartamentu zdecydowanie zdawał sobie z tego sprawę najlepiej.
Ada obserwowała, jak w końcu ruszył od drzwi, wchodząc do salonu. Dziewczyna nie podążyła za nim - nie należała do wścibskich osób (do upierdliwych i złośliwych - tak, ale na pewno nie wścibskich).
- Nie ma za co, taka praca...panie..Moretti, jak mniemam? - zerknęła dla pewności na trzymany w dłoniach świstek - proszę się nie kłopotać przygotowywaniem herbaty, jeśli mi pan podpisze potwierdzenie, nie będę dłużej zawracać głowy - w głosie brunetki słychać było już znajomą, wesołą nutę. Nawet usta wygięły się w standardowym uśmiechu, który mało kiedy schodził z jej buźki. Teraz starała się jednak go nie nadużywać. Jej towarzyska natura podpowiadała, by została chwilę dłużej i byłaby skłonna się na to zgodzić, ale mężczyzna mógł zwyczajnie wykazywać się tylko uprzejmością. Wyglądał na takiego, który bardziej chyba chciał teraz odpocząć, niż zajmować się rozmową z nieznajomą.

~~ wołaj jak wrócisz, na razie pauza w fabule ;3 ~~