Apartament nr 1062 składa się z dwóch poziomów. Parter jest podzielony na cztery pomieszczenia utrzymane w stonowanych barwach. Spośród nich można wyszczególnić przede wszystkim wyposażony w szafę hol prowadzący do przestronnego salonu, w którym umieszczono schody na piętro. W niewielkiej odległości od nich  znajduje się pozbawione drzwi wejście do kuchni (wyposażonej w zwyczajowy sprzęt), a po przeciwległej stronie komórka na środki czyszczące. W pokoju dziennym można wyodrębnić trzy obszary.
  Pierwszy, najbardziej oddalony to niewielka przestrzeń przeznaczone do pracy. Mieści się w niej biurko, wygodny fotel i regał na książki.
  Druga część pomieszczenia służy do odpoczynku. Jest umeblowana w okrągły stolik dwie pufy i sofę, a także w barek oraz komodę, na której stoi gramofon. Między meblami wciśnięte są rozlatujące się w rękach skrzypce. Podłogę zdobi duży, biały i obowiązkowo puchowy dywan.
  Najbliżej drzwi do kuchni stoi stół z dwoma krzesłami.
  Na piętrze znajduje się wyjątkowo duża oraz ciemna w porównaniu do reszty pomieszczeń łazienka i mała sypialnia, w której dominuje łóżko. Pozostała powierzchnia jest wypełniona przez dwie szafki nocne, komodę i pojemną szafę wnękową.
  Apartament jest utrzymany w niemal nienaturalnej czystości.

Wojsko było jego życiem, codziennością, którą przyjmował z chłodnym zadowoleniem, bo mimo zamiłowania do munduru, musiał męczyć się również z ludźmi. Niczym zaskakującym nie było na pewno to, że coraz częściej jedyne co czuł na widok przeciętnego człowieka to czysta niechęć, podsycana każdym bezsensownym słowem rzucanym w jego stronę. Lata wspinania się po szczeblach kariery w wojsku, wcale nie uchroniły go od głupoty ludzkiej. Dalej musiał się z tym mierzyć i walczyć z poczuciem odpowiedzialności za nowy oddział jaki mu polegał, a który czasami w jego oczach miał więcej wad niż zalet. Półtora roku na stanowisku Generała i każdy kolejny dzień wzbudzały odruch wymiotny, wraz z pojawieniem się myśli, że znów będzie musiał rozdrabniać się nad każdą możliwością, która może pójść nie tak. Chociaż koniec końców i tak pozostanie jedna opcja, której nie przewidzi, a która się wydarzy. Tęskno mu było za grupą, która podlegała mu wcześniej i dotąd prychał na wspomnienie słów, które ponoć argumentowały powód zmiany jaką zarządzono.
Dzisiejszego dnia miał naprawdę kryzys jeśli chodzi o nadszarpnięte nerwy i głównie przez to pałał żądzą mordu na każdej osobie, która stanie mu na drodze i tylko wkurzy go bardziej, jakimś źle rzuconym słowem czy gestem wykonanym w nie odpowiednim momencie. Wyciszyła go dopiero wieść o planowanym wysłaniu ludzi poza M-3 co również znaczyło, że będzie musiał ruszyć swój tyłek i wynieść się też poza mury na czas akcji, by pokierować tą bandą. Był chyba jedną z niewielu osób, reagujących pozytywnie na wiadomość o opuszczeniu bezpiecznego miasta. Nie mniej, nie przejmował się tym, jak jego podejście do ryzyka jest odbierane przez pozostałych, ważne, że jemu było dobrze w tym. Uniósł wzrok na apartamentowiec, przed którym teraz stanął, podrzucił w ręce kluczyki do mieszkania. Czuł w kościach, że tam znajdzie osobę, która nie przyjmie dobrze wiadomości o ryzykownym wypadzie, a na domiar złego popsuje jego w miarę dobry humor, utrzymujący się już którąś godzinę. Przekręcając klucz w drzwiach, wypuścił powietrze z płuc i pewnie otworzył drzwi, przygotowując się na atak tego cholernego kundla, który był pupilem Havoca. Nic się jednak nie stało, co trochę zbiło z tropu Kurtza.
- Mike? - rzucił w przestrzeń, zatrzaskując za sobą drzwi i wchodząc głębiej do mieszkania. Nikogo jednak nie było, co przyjął wręcz z zadowoleniem. Miał chwilę by się ogarnąć, a później gdy ten jego lipny partner wróci, będzie mógł zająć się nim, by poprawić sobie humor jeszcze bardziej. Zanim jego samotność została zakłócona, zdążył wziąć prysznic, by zmyć z siebie cały ten parszywy dzień oraz zrobić sobie coś do jedzenia. Przełknął akurat ostatni kęs, gdy do środka wpadł pies.- Zabierz to paskudne bydle ode mnie – warknął, widząc jak psisko już leci w jego stronę, ale na szczęście dla Dana, kundel był na smyczy jeszcze i musiał się zatrzymać. Wstawił talerz do zlewu, dopijając jeszcze wodę ze szklanki. Dopiero teraz skupił swoją uwagę na Havocu, mierząc go wzrokiem, jakby dla upewnienia, że nie zaszła żadna zmiana w mężczyźnie. Podszedł bliżej, niwelując całkiem dystans by zaraz przycisnąć swoje wargi do miękkich ust w ostrym pocałunku.- Gdzie się znów szlajałeś, cieciu? - prychnął, przesuwając dłońmi po jego bokach, łapczywie chcąc jego bliskości, chociaż nigdy nie powiedział by tego na głos.

Ich relacja nigdy nie była prosta i coraz częściej zahaczała o toksyczną, która w sumie nie wykańczała żadnego z nich. Przynajmniej nie w stopniu, który faktycznie przeszkadzał by któremuś, jeśli patrzeć na to, że tkwią ze sobą już któryś rok z rzędu. Dan nie raz miał ochotę zacisnąć palce na smukłej, bladej szyi Mike i potrzymać aż ten przestanie się szarpać oraz odda ostatni oddech, ale mimo wszystko ani razu tego nie robił, a częściej mścił się na tym palancie, robiąc rzeczy, które wiedział ze denerwują Havoca. Tak było w pewnym sensie i tym razem, gdy przychodząc do domu porzucił buty na wejściu, chociaż mógł to zgonić po prostu na zmęczenie i nie przywiązanie uwagi do tego co zrobił po wejściu. Dziś nie chciał awantur, dlatego w głowie układał plan jak załagodzić sytuację, bo w końcu nagrabił sobie poważnie.
Tydzień bez pojawiania się w chacie, nie przejdzie gładko bez konfrontacji. Do tego miał świadomość, że ten cholerny pedant nie będzie chętny do dotknięcia go. To jednak nie przeszkodziło w doklejeniu łap do raczej mało męskiego, a zdecydowanie smukłego ciała Mike.
Skrzywił się słysząc ostry komentarz już na starcie. Ah, właśnie dostał najlepsze potwierdzenie, że najbliższe kilka minut lub godzin będzie ciężkie, a jego w najgorszym wypadku czeka nocka na kanapie bo w łóżku zabraknie dla niego miejsca.
- Cały czas pamiętałem drogę tutaj, ale miałem za dużo do roboty by wracać ciągle – odparł sucho, starając się panować nad zirytowaniem, które ten tu osobnik wzbudzał w nim nazbyt często.- Nie wkurzaj się o byle bzdety, nikogo nie zaliczyłem przez ten czas... więc po tygodniu przerwy, chyba coś mi się należy, hm? - zacisnął palce mocniej na jego biodrach, pewnie już zostawiając ślady na skórze partnera.
Westchnął rozdrażniony, gdy mężczyzna nie zareagował tak jak powinien na pocałunek, a tym samym subtelne zaproszenie do lepszej zabawy. Złapał go za przód koszulki, zaciskając mocno palce na materiale i przytrzymując go blisko siebie.- Mike, przez większą część dnia miałem chujowy humor, nie doprowadzaj mnie do ostateczności teraz – wycedził. Szarpnął nim, by zbliżył się mocniej, zaczynał zdradzać gwałtowność wpisaną wręcz w charakter.- Po przyjściu polazłem wziąć  prysznic, ty mały, głupi pedancie, bo wiedziałem, że będziesz się rzucał od razu i pierdolił od rzeczy o niechęci do dotknięcia mnie nawet palcem, przez swoje głupie urojenia – zassał powietrze do płuc, by się trochę opanować. Powstrzymał się przed puszczeniem go, gdy ten nagle wyleciał mu z tekstem co mu przystoi będąc generałem.- Generałowi nie, ale mi już tak – warknął, pochylił głowę, muskając wargami ucho Havoca.- I osoba do której się dobieram, jest zwyczajnie marudna... ale wystarczy ją ugłaskać by się zamknęła i zaczęła współpracować – dodał, nieco boleśnie łapiąc w zęby płatek ucha młodszego mężczyzny.
- Gdzie planujesz to zgłosić? Ewentualnie kto ci uwierzy? - prychnął, jedna z jego dłoni zacisnęła się na pośladu Mike. Mógł być nie wiadomo jak wkurwiony na tego ciecia, ale jednak nie potrafił długo trzymać łap z dala od niego. Już taki tydzień bez Havoca, dokuczył mu na tyle, że teraz nadrabiał i nie zamierzał przestać.

Ciężko było powiedzieć, czy gdyby Mike postanowił usunąć się z życia Dana to czy sam Kurtz zatrzymywałby go uparcie. Sam Dan nie potrafił już konkretnie określić na ile Havoc był mu potrzebny w życiu, ale na pewno tracić go nie chciał jeszcze. Po tylu latach chyba przyzwyczaił się do obecności tego pedanta w swoim mieszkaniu, otoczeniu i w samym łóżku, które z kolei już rzadko było przez niego zajmowane z różnych powodów. Praca wymagała od niego więcej poświęcenia niż dotąd, stąd coraz więcej rys pojawiało się na relacji jego z Mike, ale nie zamierzał już tłumaczyć się z tego. Zbyt często powtarzał się w ostatnim czasie i jeśli blondyn dotąd tego nie pojął to nie było szansy, aby stan rzeczy zmienił się w najbliższym czasie.
Parsknął ostro, ledwo dusząc w sobie śmiech.
- Nie tylko po to przyszedłem, ale byłoby miło, gdybyś chociaż raz współpracował na tej płaszczyźnie – burknął na wzmiankę o zaliczeniu. Nie było co ukrywać, że Kurtz prawie na okrągło pożądał tego idioty, ale oczywiście przez humorki pana informatora, najczęściej mógł sobie tylko pomarzyć o jakimkolwiek szybkim numerku przed pracą, po robocie lub w jej trakcie. Teraz nawet miał cholerny dowód, że nic z tego nie będzie. Wyższy próg bólu u mężczyzny, czasami tylko wkurwiał bardziej generała, który nie raz musiał ostro przegiąć by usłyszeć syk bólu lub przekleństwo, których akurat oczekiwał. Nie było co ukrywać, że w naturze Kurtza leżały nieco sadystyczne zapędy, gdy zbyt długo chodził zły.
Spiął się odrobinę, słysząc o ostatecznym argumencie, jak on nienawidził takich zagrań u Mike. W takich chwilach najbardziej chciał zapoznać swoją pięść z policzkiem tego palanta. Puścił go dopiero teraz, widząc już, że nie ma najmniejszej szansy zmienić zdania swego partnera.
- Proszę bardzo, nie będę ci nic utrudniał – prychnął sucho, jeszcze nie zwiększając dystansu między nimi. Wykrzywił wargi w paskudnym uśmiechu, chociaż wszelkie kurwiki w oczach, zgasły już chwilę temu.- Oczywiście, gardzisz nimi... jak wszystkim związanym ze mną w ostatnim czasie – rzucił gorzkim tonem, tracąc na agresji już zupełnie. Zerknął na dłoń Havoca, która powędrowała do kabury, przeniósł wzrok na twarz mężczyzny, zdradzając wręcz niedowierzanie. Ten typ, serio sięgał po broń przy nim.- Dawaj, wyciągnij broń... strzel, co ci szkodzi – parsknął, kręcąc lekko głową. Spojrzał przelotnie na ujadającego psa.- On nigdy nie był po mojej stronie, więc to nic zaskakującego – mruknął pod nosem. Ile razy już miał ochotę zastrzelić tego kundla, aż dziwne, że za każdym razem powstrzymywał się przed tym, chociaż z dwa czy trzy razy, miał już palce na spuście i wystarczyło tylko pociągnąć.
Skupił się z powrotem na gościu stojącym przed nim.
- I najwyraźniej tylko tyle mi pozostaje – przyznał ponuro na wzmiankę, ze powinien iść spać, skoro jest zmęczony.- Jesteś tak samo bezużyteczny jak ten kundel i następnym razem nie popełnię już tego błędu, wracając tutaj – skrzywił się, ale faktycznie tak planował. Nie mówiąc już nic, zostawił faceta w spokoju, idąc do sypialni. Sen może faktycznie przyda się i nie będzie musiał patrzeć na tą naburmuszoną księżniczkę i jej pchlarza.

Nienawidził opanowania Mike, gdy sam się wkurzał i tracił panowanie nad własnymi nerwami. Widok spokojnej, wręcz znudzonej jego osobą postaci, napędzał wściekłość, która kurczowo się go chwytała i nie zamierzała łatwo ustąpić. Na szczęście dla mężczyzny, jak i samego Kurtza, prochy jakie przyjmował coraz częściej, skutecznie go otępiały, a dzięki temu mimo działania na granicy między logiką, a złością potrafił wycofać się zanim będzie za późno. Nie mniej im częściej musiał ścierać się z Mike, tym bardziej miał dość i w pewnym stopniu, raniło go to, że partner nim gardzi, że mówi to tak otwarcie. Fakt, nie był typem bez skazy czy wady, a raczej miał ich więcej niż pozytywów w charakterze, plus sama wierność nie była nigdy jego mocną stroną. Często robił skok w bok, gdy nudził się danym kochankiem, jednak przy Havocu to się dość zmieniło... głównie nie nudził się, ten blond włosy gnojek, dostarczał aż za wiele rozrywki, okazując się równie nie ustępliwy jak sam Dante. Niestety, często też tworzył wręcz nieznośny dystans, co już skłaniało Kurtza do znalezienia sobie kogoś na noc czy dwie. W takich chwilach całą winą obarczał Mike, chociaz mogło to być głupie zagranie.
- Pokory? Nie wymagaj za wiele – parsknął. Zawsze wręcz pogardliwie spoglądał na mężczyznę, gdy słyszał obietnicę, że to On będzie tym, który zdejmie z tego świata generała. Mogło być w tym dużo racji i tylko czas mógł pokazać jak faktycznie będzie, czy to pocisk wystrzelony przez pozornie najbliższą mu istotę, popchnie go do samego Piekła.
Nie raz już zastanawiał się, jakby faktycznie wyglądał moment w którym postanowiłby spakować swoje rzeczy i raz na zawsze usunąć się z bliskiego otoczenia Mike. Czy któryś ugiąłby się i dał za wygraną, byle nie pogrzebać tych kilku lat? Czy jednak byliby zbyt dumni na złamanie się? Jak na razie wolał tego nie sprawdzać, słabo było wynieść się z własnego mieszkania i nie mieć planów na najbliższe kilka dni, lokum to zawsze była istota sprawa. W końcu generałowi nie wypadał spać gdziekolwiek z powodu sprzeczki w chacie.
Idąc na piętro, czuł na sobie spojrzenie blondyna, tak było chyba zawsze gdy Dan się wkurwiał, a Mike i tak nie uginał, trzymając się swojego zdania. Śmiesznym było to, że ten popapraniec w najczystszej postaci, słuchał się zakazów faceta, który fizycznie był słabszy od niego. Mógł wziąć siłą to czego chciał, ale jednak nigdy nie posunął się aż do takich działań. Chyba za bardzo szanował kochanka, czego i tak na co dzień nie było widać za bardzo, a już tym bardziej dla postronnego obserwatora.
Zdjął ubrania, pozostając w samych bokserkach. Zgarnął z komody teczkę z kilkoma rozpiskami, które wziął z pracy. Niby powinien uważnie się z tym zapoznać, bo informacje były przydatne, jednak nie bardzo umiał się skupić. Opierając się plecami o wezgłowie łóżka, wertował kartki, lecz myślami ciągle krążył koło wyjątkowo irytującej go osoby. Zerknął przelotnie na Mike, gdy ten przylazł w końcu do sypialni. Nie powiedział ani słowa, lecz cień uśmiechu zamajaczył na jego wargach, kiedy Havoc nie zapalił mocniejszego światła. Widać, pewne rzeczy wiedzieli już podświadomie. Gdy współlokator zniknął w łazience, Dan walczył z chęcią przeszkodzenia mu w braniu prysznica. Często tak robił, lecz raczej w momentach gdy nie skakali sobie do gardeł.
By nie dać się tej chęci, odłożył teczkę i zgasił światło. Jeśli uda mu się zasnąć, może dziś już nie pogorszy sytuacji. Był już na granicy snu, kiedy materac ugiął się, a partner połozył obok niego. Odwrócił się powoli na drugi bok, spoglądając na plecy mężczyzny. Powstrzymał prychnięcie, bo instynkt samozachowawczy Havoca chyba dziś nie działał albo Dante się mylił.
Przysunął się do niego powoli z wyuczoną przez lata czujnością, aby w razie czego zablokować jakiś niespodziewany gest. Objął go w pasie, przywierając torsem do jego pleców.
- Mike, cholero jedna – wyszeptał, musnął wargami jego szyję. Wsunął jedną z dłoni pod koszulkę kochanka, dotknął zimnej skóry.- Nie umiem trzymać łap z daleka od ciebie, po tym tygodniu. Współpracuj trochę, kocie – wymruczał. Jeśli agresją nic nie zdziałał, mógł zawsze spróbować innej metody... gorzej jeśli to nie zadziała, bo wtedy wiedział, że trafi go szlag.

Uważał na każdy ruch mężczyzny, starając się przewidzieć wszystko co ten zamierza zrobić, chociaż w większości i tak było to niemożliwe. Mike był tym typem człowieka, który zawsze umiał zaskoczyć Kurtza, obojętnie jakby starał się temu zapobiec. Lubiący kontrolę nad wszystkim, tracił ją ciągle w towarzystwie tego faceta i stawało się to coraz bardziej irytujące, zwłaszcza, że nie mógł nic zrobić z tym. Widział jak blondyn porusza ramionami, gotów już na to że coś się wydarzy, ale i tak zarobił w policzek z łokcia. Przeklną pod nosem, łapiąc go za przedramię może trochę za mocno, szybko jednak rozluźnił uścisk dłoni, gdy pojął, że zostawi kolejne sińce na tym delikatnym ciele.
- Może? Nie wierzę ci, jutro będziesz dalej wielce obrażony i wątpię by spokojna noc coś w tym zmieniła – stwierdził poważnie. Zdusił w sobie parsknięcie, gdy poczuł mocniejszy chwyt na ręce, nie było to nic co spowodowałoby, potrzebę wycofania się. Zamiast tego splótł na moment palce ich dłoni, trzymając Havoca pewniej przy sobie. Wywrócił oczami, czego w mroku pokoju nie było widać, gdy chłopak odsunął się, wyraźnie próbując odzyskać dystans. By pokazać mu jak bezsensowne to działanie, przycisnął usta do szyi Mike, tworząc po chwili, wyraźną malinkę na bladej skórze.- Walczysz... i nie zdajesz sobie sprawy, że to tylko bardziej zachęca? - szepnął mu do ucha, owiewając je ciepłym oddechem. Wsparł się na łokciu, mając teraz lepszy widok na niego, ale drugą ręką dalej nie wycofał się spod koszulki kochanka.
- Nie wątpię, że możesz to zrobić, ale jaki to ma sens – cmoknął go w kącik ust, zmuszając go do odwrócenia głowy w swoim kierunku. Powoli przestawał się hamować, nie myśląc o tym, że pogorszy sytuację, zbyt wielką miał chęć by podokuczać Havocowi, a przy tym samemu zyskać na tym. Dłoń, która dotąd błądziła po torsie, zsunęła się w dół do gumki bokserek blondyna, które zaraz zostały nieco zsunięte.- Wkurzasz się, gdy mnie nie ma, ale stroisz fochy, gdy wracam i chcę ciebie... coraz ciężej cię zrozumieć -  składał powolne pocałunki na szyi Mike, nie ryzykując pocałunku w usta, skoro usłyszał, że ten może odgryźć mu język. Nie chciał ryzykować, że ten wpadnie na jeszcze głupszy pomysł.
Przez to czym zajmował się teraz, nie zwracał uwagi na to gdzie sięga Havoc ani nawet nie był świadom broni będącej ciągle w zasięgu rąk tego nafochanego blondasa. To mogło go zgubić, ale nic nie mógł na to poradzić.