Skrzywił się czując lekki nacisk zębów, nie tego się spodziewał po takiej formie pobudki jaką zaserwował mu Mike. Sądził, że teraz mężczyzna będzie nieco chętniejszy, że da się dotknąć bez ostrzeżenia i ciągłej czujności, ale widać pomylił się. Pocałował go jeszcze, ale tym razem nie przeginał. Spoglądał na niego nieco uważniej, gdy ten wsparł się na łokciu, górując teraz nad nim. Wyjątkowo jednak, nie przeszkadzało mu to w ogóle; był tak ogłupiały i zaspany, że mało mogło go teraz ruszyć. Prychnął cicho pod nosem.
- Macasz mnie i każesz panować nad libido? - przesunął palcami po boku tego osobnika, zjeżdżając zaraz dłonią na jego plecy. Zahaczył opuszkami o gumkę havocowych bokserek, ale nie pchał łap dalej. Dotykał go raczej ze zwykłego przyzwyczajenia, odruchu, niż z konkretnym planu i z większymi zamiarami.- Któregoś razu, pokażę ci jak ciężko panuje się nad libido w takiej sytuacji – szepnął, unosząc się nieco by musnął wargami kącik ust Havoca. Nie przejmował się tym, że właśnie powiedział trochę za dużo, za bardzo uzewnętrznił się... okazał słabość. Później najwyżej się po wkurza na siebie, teraz nie miał na to chęci ani czasu, bo ten typ już chciał mu wyraźnie uciec. Kąciki jego ust zadrżały nieco.- Podoba mi się ten uśmiech – mruknął, zauważając to figlarne wycięcie warg u Mike. Naprawdę przypadało to do gustu, a przynajmniej bardziej niż zwyczajowe grymasy po każdej sprzeczce. Odchylił się, kładąc znów i ciągle przytrzymując przy sobie blondasa.
- Emocjonalne zaangażowanie przy tobie to byłby szczyt masochizmu z mojej strony – stwierdził, powoli coraz trzeźwiej myśląc i nadążając z wątkiem rozmowy. Przywiązywał już większą uwagę do słów jakie wypowiadał i jakie słyszał. Pociągnął go mocniej do siebie, zaciskając palce na koszulce mężczyzny, zmusił go by położył się na plecach.- Nie puszczę cię tak łatwo – złapał lekko zębami płatek jego ucha, zanim zjechał wargami na wyraźnie zarysowaną szczękę. Ten tydzień naprawdę odbił się na nim, dlatego nie zamierzał tak szybko podnosić się z łóżka czy nawet wypuszczać z niego Havoca.- Nie idę dziś do lekarza, jak znam swoje szczęście to trafię na tego ruskiego palanta – ostatnie czego chciał od życia to nadszarpywać sobie nerwy przez jakiegoś cholernego Rosjanina. Z tego wszystkiego nawet zignorował docinke na temat jego psychiki. Wczoraj faktycznie nie było z tym najlepiej, ale nie było sensu teraz wracać do tego co się wydarzyło. Przymknął nieco niebieskie ślepia, gdy poczuł jak partner przesuwa dłonią po jego włosach i czochra go lekko.- Kawa może poczekać – oparł głowę na jego ramieniu, teraz samemu wykorzystując ramię kochanka jako poduszkę. Chociaż szybko zmienił plan.- Nie mam co liczyć na milszy początek dnia? Taki jak kiedyś? - cmoknął go w brodę. Jeszcze parę miesięcy temu, ich poranki wyglądały lepiej albo nawet przesadził z okresem czasu... zanim zniknął na tydzień, wtedy też było świetnie. Stracił na moment zainteresowanie informatorem, zerkając na swój bark, gdy poczuł pieczenie. Wczoraj założony opatrunek, przesiąkał krwią.- Albo pomożesz zmienić opatrunek – mruknął.

Spokój jaki go nie opuszczał dzięki lekom, powoli jednak zaczynał się ulatniać, ustępując miejsca niechęci i zirytowaniu. Mógł znieść humorki Mike'a, ale nie gdy ten nagle wykazywał jakieś zainteresowanie, sam zaczynał... by później wycofać się. To zbyt wyraźnie działało na nerwy Dantego i gdyby nie trenowana przez lata kontrola, pewnie zrobiłoby się nie ciekawie.
- Pod warunkiem? Serio? - prychnął, odsunął się od niego. Rozbawiło go to, że Havoc naprawdę sądził, że stawianie warunków da jakikolwiek efekt. Czyżby go nie znał? Nie wiedział, że wszelkie granice były z lubością masakrowane przez Dana, gdy podupadał na humorze? Prawie zawiódł się na partnerze bo widać te lata niczego go nie uczyły.- Ty tak twierdzisz – rzucił obojętniejąc już, nie zamierzał sprzeczać się z nim o to czy uśmiech pasuje czy nie. Miał swoje zdanie, ale nie miał chęci by wpływać na opinię Mike. Dante z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, coraz mniej miał ochotę okazywać emocje względem tego tu i mimo że często zmuszał się do tego lub poddawał takim momentom jak teraz, coraz mniej chciał bawić się w zdradzanie nawet małych znaków, że zależy mu na nim. Wiedział dobrze, że w końcu przestanie próbować załagadzać sytuację, gdy przesadzi i nadużyje siły. Zacznie już bez oporów brać to co chce, chociaż był zdziwiony, że tyle czasu trwało zanim zaczął zatracać potrzebę łagodzenia skutków swych wybryków.
- Ta, masz rację, to przestało istnieć – odparł sucho, co zdradzało, że jego dobry nastrój z rana, właśnie upadał i mogło nie być za ciekawie. Podparł się na zdrowym ramieniu, stwarzając dystans między nimi. Chyba właśnie dostawał odpowiedź, czemu wygodniej było mu szukać kogoś na boku, kto jednorazowo sprawdzi się w chwilowej roli i pójdzie w zapomnienie równie szybko. Danowi wystarczył jeden taki problem z którym dzielił łóżko, ale na nic liczyć widać nie mógł już.- Powiedziałem, że nie ide do żadnego lekarza, więc daruj sobie dalszy wywód na ten temat – burknął, robiąc się coraz bardziej drażliwy. Chociaż tak naprawdę konkretnego powodu nie było. Spojrzał na niego sceptycznie, na wzmiankę o strachu przed wizytą u lekarza i prawdopodobnym szyciem ramienia. Westchnął cicho, czując lekki pocałunek, który skończył się tak samo nagle jak i zaczął. Odsunął kołdrę na bok, siadając na łóżku i zaraz podnosząc się. Poszedł do łazienki by załatwić najbardziej typowe potrzeby.
W myślach przeklinał kundla, którego miał pod dachem... gdyby nie ten pies, miałby stuprocentowo pewny wypadł za mury M-3 i kilka dni na randkowaniu z adrenaliną oraz wszelkimi niebezpieczeństwami.

W kwestii tego kto w tym domu miał więcej władzy, Dante nie zamierzał odpuszczać i mimo że rzadziej tutaj był to stawiał jasno sprawę. Mike mógł rzucać warunkami, ale w większości prób były ignorowane bo nie były dość dobre, aby na dłużej zainteresować Dana i nie skłonić go do złamania ich. Mimowolnie wykrzywił wargi w uśmieszku, gdy został złapany za podbródek i wyraźnie w tym geście odczytał dominację. Nie odtrącił Havoca, nie wykpił go... czekał cóż ten wymyślił, chcąc pewnie wpłynąć na generała. Tym razem jednak, faktycznie ze strony informatora padło coś całkowicie interesującego.- No no, Havoc... w końcu czymś zaciekawiłeś – przyznał sucho. Jedna noc to niby krótki czas, ale Dan dobrze wiedział jak to wykorzystać całkowicie, by później dobrze wspominać to. Możliwość dobrania się do Mike, gdy ten sam się dawał jak na tacy... to nie częsta sytuacja.
- Podoba mi się twój warunek i chyba na niego przystanę – stwierdził, ale zignorował lekki nacisk miękkich ust blondyna na swoich wargach. W innej chwili, pewnie okazałby mu trochę czułości tak dla odmiany, ale teraz już nie chciało mu się nawet starać. Znał w końcu jedyny skutek jaki może osiągnąć, więc nie miało to najmniejszego sensu.- Przecież wiem, że już od dawna, kompromisy nie działają w naszym związku – mruknął, dławiąc w sobie prychnięcie przy słowie związek. Nawet nie był pewny czy to dobre określenie lub czy w ogóle kiedykolwiek ich relacja mogła zyskać to miano; chociaż patrzeć na czas jaki byli już ze sobą to niby powinno. Wszystkie poprzednie epizodyczne relacje szybko zdychały z winy Kurtza, który nie chciał w nic się angażować, a taki blondas śmiało zapiął mu smycz, czego mógł nie być do końca świadom lub nie zauważał tego.
Nigdy nie przesiadywał długo w łazience, ale tym razem jednak posiedział tam więcej czasu niż zwykle; głównie przez pogryziony bark. Zmiana opatrunku w pojedynkę to nie lada wyzwanie i Dan musiał się nieźle nagimnastykować aby osiągnąć sukces i w końcu zawiązać znów bandaż. Dokończył poranną toaletę, później zwolnił łazienkę ubierając się już w sypialni. Westchnął wbijając się znów w mundur generała. Później zszedł na dół, spoglądając przelotnie na psa, który wyraźnie kręcił się przy drzwiach. Zaszedł do kuchni, zaraz kierując się do stołu gdzie zobaczył kawę. Wziął filiżankę z mocną kawą, bez dodatków. Dan nie tolerował od jakiegoś już czasu cukru i mleka czy śmietanki. Upił łyk, darując sobie poruszanie tematu czemu Mike znów postawił na filiżankę, a nie na kubek. Przeniósł w końcu wzrok na partnera.- Od rana masz zajęty czas? - spytał nagle. Skoro już miał możliwość zabranie tego typa na obiad to chciał wiedzieć w jakich godzinach może go sobie porwać.

W kącikach jego ust na moment pojawił się uśmieszek, ale szybko zniknął zastąpiony typowym chłodem, którego czasami nie okazywał partnerowi. Dziś jednak nie widział powodu dla którego miałby być milszy; dotychczasowe chęci do tego już wyparowały, pozostawiając po sobie zirytowanie przez zachowanie Mike. Upił kolejny łyk, uważając by się nie poparzyć, więcej nawet znikomych obrażeń nie było mu potrzeba. Nie doceniał smaku kawy, bo była kiepska... chociaż i tak lepiej smakowała niż gdy sam ją parzył w pośpiechu. Pod tym względem Havoc zawsze się przydawał, obojętnie jak zła była atmosfera, ten typ zawsze zaparzył znośną kawę.
- Sądzisz, że bez twojego towarzystwa nie poszedł bym do lekarza? - mruknął, mrużąc nieco oczy, ale musiał przyznać, że to miało sens. Bez odpowiedniej zachęty oraz przypilnowania go, pewnie jakoś ominąłby w ciągu dnia wizyty u doktora na którego nie mógł patrzeć. Chociaż to było całkowicie odwzajemniane; obaj gdyby mogli skoczyliby sobie do gardeł, mimo że raczej powinni się dogadywać przez taką samą niechęć do większości świata. Wywrócił oczami, reagując na przesadną troskę Havoca czy jak inaczej mógł nazwać zapowiedź pilnowania aby wziął leki.- Jeszcze potrafię sam wykupić sobie receptę, przetrwałem ponad dwadzieścia lat bez nadmiernego zainteresowania kogokolwiek to dam sobie rade i z tak prostą czynnością – stwierdził poważnie. Chyba nie przeszkadzało mu to, że Mike wyraźnie chce przypilnować go... bardziej obawiał się kontroli jaką informator mógł nad nim trzymać, pomijając jak ciężkie byłoby to zadanie w praktyce. Ogarnięcie Kurtza to coś co wiele osób już przerosło, a on jedynie śmiał się w twarz każdemu, kto chociaż pomyślał o zatrzymaniu go w miejscu czy utemperowaniu nieprzystępnego charakteru.
Zapamiętał sobie w jakich godzinach ten typ znajdzie się znów w zasięgu, odprowadzając go wzrokiem z czym się wcale nie krył. W końcu często wodził wzrokiem za tym osobnikiem i nie tylko gdy byli w mieszkaniu. Zostając sam na parterze mieszkania, skupił się znów na filiżance. Przesunął palcem po uszku porcelany, pogrążając się w zamyśleniu. Drgnął jednak nerwowo, gdy nagle usłyszał dość żałosny dźwięk; ni to warknięcie ni pisk. Spojrzał wrogo na Halka, który kręcił się przy drzwiach. Gdy psisko podeszło do niego, odruchowo sięgnął do paska spodni, gdzie powinna być kabura z bronią, ale jak zawsze pistolet zostawiał przy drzwiach by nie łazić z nią po domu. Nie ufał zwierzakowi i miał co do tego więcej powodów od ostatniej nocy.
Wodził wzrokiem za kundlem, który wyraźnie musiał już na dwór i to strasznie pilnie, sądząc po jego zachowaniu. Wiedziony czymś czego sam nie rozumiał, wstał z miejsca by zaraz podejść do wieszaka przy drzwiach. Nałożył kurtkę, wciągnął na nogi buty i.... sięgnął po smycz psa. Gwizdnął na niego, zwracając na siebie uwagę. Z pewną obawą, które w życiu nie okazałby gdyby Havoc tutaj był, schylił się i przypiął smycz do obroży Halka. Nie pamiętał już kiedy ostatni raz był z tym pchlarzem na dworze, a po ostatnim incydencie tym bardziej nie powinien okazywać takiej dobroci. Nie mniej, otworzył drzwi i wyszedł z futrzakiem by ten mógł załatwić się na dworze, a nie do jego butów czy na dywan.

Jak nieswojo może czuć się człowiek na spacerze z psem, tego właśnie dowiedział się Kurtz. Brakowało mu przyzwyczajenia do takiego dreptania za kundlem i to jeszcze nie swoim, jeśli patrzeć na upór z jakim pielęgnował niechęć między sobą, a Halkiem i jak często powtarzał Havocowi, że to jego kundel, a Dan nie zamierza tracić czasu na opiekowanie się futrzakiem. Nigdy nie lubił psów i wątpił by się to zmieniło, tylko teraz tak wyjątkowo postanowił ugiąć się, wmieszać w opiekę, która nie miała szansy trwać dłużej niż ten jeden wypad na dwór.
Zerkał co jakiś czas na zegarek, bo zależało mu na czasie, chociaż nie wiedział ile zwykle pchlarz potrzebuje na porządny spacer, bez ryzyka, że później zostawi coś na dywanie. Na jego szczęście, Halk sam zadecydował kiedy chce wracać i wtedy zaczął ciągnąć do domu na co Dan przystał bez sprzeczek. Śmiesznym było, że w tej konkretnej sytuacji był bardziej skory do słuchania... niż przy setkach razów, gdy Mike próbował go do czegoś nakłonić. Najwyraźniej pies miał lepszą siłę przebicia w tej chwili. Wchodząc po schodach, zerkał w przelocie na futrzaka, dla upewnienia, że ten wspina się też po stopniach, bo zgubienie go gdzieś w budynku to ostatnie czego chciał Kurtz dziś. Wchodząc na odpowiednie piętro, musiał na chwilę przystanąć, czując jak kręci mu się w głowie i wtedy właśnie nabrał pewności, że musi zająć do lekarza. Utrata krwi to coś co zbyt wyraźnie odbija się na organizmie i bez wątpienia pociągnie za sobą jakieś konsekwencje.
Zatrzymał się przed drzwiami, nagle poruszony tym jak wiele niechęci wzbudza w nim to mieszkanie. Wcześniej tego nie zauważał, a teraz dotarło to do niego ze zdwojoną siłą... od kilku miesięcy już powrót tutaj, był mu czymś nie na rękę i wolał nocować w miejscu pracy lub u przypadkowej jedno nocnej przygody, niż wchodzić za te drzwi i spoglądać znów na znienawidzonego psa oraz kochanka, którego nawet już w myślach coraz rzadziej nazywał partnerem. Nigdy nie powiedział tego na głos, ale puste lub chłodne spojrzenie Mike'a, było zaskakująco dotkliwe i to był główny powód dla którego reagował agresją, odruchowo broniąc się przed tym co może ranić. Męczyła go codzienność z jaką się stykał, a powroty do domu wcale nie zmniejszały tej niechęci i znużenia, podwajały ją budząc wszystko co negatywne. Przez ten natłok, stawał się niebezpieczny dla otoczenia i wiedział o tym dobrze. Wyrywając się w końcu z zamyślenia, nacisnął klamkę by wpuścić psa pierwszego. Spojrzał przelotnie na Havoca, oddając mu smycz. Zauważył ten uśmieszek na wargach blondyna, ale nie wywołało to u niego żadnej, nawet znikomej reakcji.
- Mogło być lepiej – odparł jedynie, poprawiając kurtkę na ramionach. Zmarszczył lekko brwi, gdy dłoń informatora wylądowała na jego czole, domyślił się, że ten sprawdzał, czy aby nie ma gorączki, skoro zdecydował się na wyjście z psem. Wywrócił oczami, sam wyciągając rękę i łapiąc go za krawat, aby przytrzymać go na moment bliżej.- Czuję się nieswojo, gdy robisz się troskliwy – prychnął, ale zaraz poprawił mu krawat i odsunął się. Oparł się zdrowym barkiem o ścianę, czekając aż blondyn będzie gotowy do wyjścia.- Wątpię byśmy ich uniknęli, ale mniejsza z tym – mruknął. Był wyraźnie markotny i chyba trochę ugodowy, co raczej nie często mu się zdarzało, chociaż w obecnym stanie nie powinno zaskakiwać.