Nie widział nic złego w tym, że Mike nosił ślady po nim na ciele, zwłaszcza gdy nie były to siniaki, kojarzące się z przemocą, a jedynie malinki czasami gęsto rozsypane na ciele. Nie liczył się później z oceną ludzi to jak spojrzą na Havoca, bo miejsca gdzie pozostawiał krwiste ślady zwykle były ukryte pod ubraniem, ewentualnie jak teraz znajdowały się na szyi. Ten dupek był jego i tylko jego, więc miał wszelkie prawa oznaczać go sobie. Poza tym coś mu się należało po tych wszystkich humorkach jakie miał mężczyzna i które generał musiał znosić.
- Jesteś irytujący – burknął, nudziło go już ciągłe udowadnianie, że niczego nie złapał, zwłaszcza gdy tak naprawdę nie miał czas ani ochoty chwytać za pierwszą lepszą i chętną osobę. Tak było też w tym przypadku, ale on mógł to mówić w nieskończoność, a ta księżniczka obok, będzie dalej fukała i obnosiła się ze swym fochem. Gdyby zaczął współpracować na pewno załapałby się na łagodny numerek, Dan raczej rzadko stawał się agresywny, kiedy Mike współpracował z nim i wykazywał chociaż cień zainteresowania, zamiast wrogości i powinien uczyć się na błędach, biorąc pod uwagę wszelkie groźby bo logicznym było, że w którymś momencie wojskowy spełni je, biorąc całkowicie siłą to czego chce, niezwarzając na dyskomfort informatora.
Wywrócił oczami, czując znów chwyt na nadgarstku i słysząc jak zostanie to odebrane. Szarpnął reką, wyrywając ją z uścisku.- Traktuj to jak chcesz, powoli naprawdę mam gdzieś twoje zdanie – stwierdził całkowicie poważnie i to powinno już dac do myślenia najbardziej. Położył dłoń na przodzie bokserek blondyna, obejmując palcami najczulszą część ciała. Dziwnym było, że dbał jeszcze o odczucia swojej prywatnej primadonny, nie serwując mu dawki bólu jakiej nawet HSAN, nie stłumiłby.
Widząc jak Havoc odchyla głowę, odsłaniając tym samym szyję, przez moment poczuł zaciekawienie tym zachowaniem. Czyżby w końcu wygrał z tym cieciem? Chwilowe poczucie wygranej szybko jednak wyparowało, kiedy ich spojrzenia się zetknęły, a on zauważył kątem oka lufę pistoletu wycelowanego w jego ramię.
To co właśnie się działo budziło drzemiącą wściekłość, ale i rozbawienie na tyle silne, że te dwie silne emocje, dosłownie mieszały się ze sobą, przez co Kurtz nie bardzo wiedział co odczuwa teraz.
Nie sądził, że Mike strzeli, ale faktycznie to zrobił. Huk temu towarzyszący i to blisko ucha, był prawie ogłuszający i tak naprawdę wzbudzał strach, zakorzeniony gdzieś w umyśle. Wiedziony bardziej instynktem, generał odchylił się gwałtownie w bok. Nie było co wątpić, że inni mieszkańcy budynku słyszeli wystrzał, tego nie dało się nie usłyszeć. Obejrzał się na drzwi w które trafił pocisk, był cholernie zaskoczony rozwojem sytuacji. To nie powinno mieć miejsca. Ledwie usłyszał szczekanie psa, zbyt skołowany tym co się wydarzyło... wiedział, że blondyn jest zdolny to zrobić, ale nie sądził, że zdecyduje się na to.
Spojrzał prosto w te tak samo zimne oczy mężczyzny, chociaż w jego własnych powoli pojawiały się iskierki wściekłości. To co powiedział zaraz, przełamało wszelkie opory.
Złapał go mocno za nadgarstek, jakby zamierzał połamać mu kości. Rozbrojenie tego kretyna, nie zajęło mu dużo czasu, nie raz musiał podlegającym mu żołnierzom pokazać jak łatwo pozbawić ich broni w pewnych sytuacjach. Teraz to samo udowodnił Havocowi, gdy pistolet z głuchym dźwiękiem wylądował na podłodze kawałek od łóżka.
- Przegiąłeś – warknął, złapał go za szyję i szarpnięciem zmusił by ten usiadł na łóżku. Uderzył go w twarz, nawet się nie wahając.- Nigdy więcej nie próbuj do mnie strzelać, bo popełniasz najgorszy błąd jaki możesz – wycedził. Cały czas trzymał informatora tak, by ten nie wyrwał mu się. Docisnął go plecami do wezgłowia łóżka, napierając na niego nieco ciałem, zwiększając tym samym swoją przewagę. Jego myśli, teraz przepełnione złością, krążyły tak szybko, że nie mógł się skupić. Za to idiotyczne zagranie, miał ochotę skrzywdzić pozornie najbliższą osobę.

Ciężko było czasami przewidzieć jego zachowanie, gdy już się go wkurwiło. Agresja i lekkość z jaką łapał się do przemocy był jednak na tyle typowy, że Mike powinien już wiedzieć, aby bronić się, niekoniecznie wymachując pistoletem przed Kurtzem. Wykrzywił wargi w okropnym uśmiechu, gdy wszystko poszło po jego myśli; mężczyzna wypuścił broń i nie zdążył zareagować do końca. Trzymając go mocno, starał się poskładać myśli, teraz szalejące w jego głowie. Pewnym było jednak to, że chce zrobić krzywdę temu delikatnemu ciału, większą niż ten jeden cios. Przyjrzał się jak Mike zlizuje krew z ust i czuł, co zaraz się stanie, dlatego lekko odwrócił głowę i krew wylądowała na jego policzku. Starł ją dłonią, zirytowany tym co zrobił teraz niedoszły kochanek.
- Następny raz może nie nadejść, za szybko – stwierdził ponuro. Nacisnął kciukiem na grdykę mężczyzny, trochę ograniczając mu powietrze i sprawiając wyraźniejszy dyskomfort. Czuł jak Mike drży i bawiło go to szczerze, zwłaszcza, ze sam prowokował do takiej sytuacji... do momentu aż Dan wkurwi się porządnie, tracąc zahamowania.- Trzęsiesz się, czyżbyś nie przewidział skutku tego co robiłeś? - wyszeptał, pocałował miejsce w które wcześniej uderzył dłonią. Niemiec był zawsze mieszanką sprzeczności i nawet teraz to nie znikało, gdy odruchowo łączył czułe gest z bolesnymi.
Skupiony całkowicie na swym marnym wybranku, zapomniał nawet o istnieniu psa, który zaraz brutalnie przypomniał o sobie.  Nie od razu poczuł ból, pierwsze pojawiło się zaskoczenie, gdy łapy psa nacisnęły na jego plecy. Obejrzał się akurat w momencie, gdy psisko zatopiło mocniej zęby w jego barku. Wycedził długa wiązankę przekleństw, od razu puszczając Havoca. Próbował sięgnąc do obroży zwierzaka i jakoś odczepić go od siebie, ale jedyne co uzyskał to jeszcze więcej bólu. Zdusił w sobie krótki krzyk, który wręcz uporczywie chciał wyrwać się z jego gardła, kiedy psisko szarpnęło łbem, tworząc większą ranę.Obiecał sobie, że obojętnie jak, ale pozbędzie się kundla z domu. Mógł go nie znosić wcześniej, ale po tym co działo się teraz, nienawiść wzrosła do niebezpiecznego poziomu.
Spojrzał przelotnie na Mike, gdy ten ruszył się w końcu i spróbował wpłynąć na swego pupila, co w pierwszej chwili, dało tylko taki efekt, że psie zęby zatopiły się mocniej. Dan za to zaczynał poważnie bać się o swoją rękę; wystarczyło mu, że miał już rozwaloną nogę i przez stary uraz do tej pory trochę utykał. Nie chciał jeszcze problemów z kończyną, która swoją drogą była mu bardziej potrzebna, wadę w chodzie mógł znieść, ale osłabiona  ręką to co innego, coś o wiele poważniejszego.
Gdy w końcu pchlarz odpuścił, generał od razu przycisnął dłoń do rany. Odsunął się i od kundla i od Havoca. Spojrzał nienawistnie na obu, nie wiedząc którego krzywdy chce bardziej.
- Spierdalaj – wycedził, podniósł się z łóżka by przejść do łazienki. Trzeba było to faktycznie opatrzyć, ale w tej chwili Dan, mimo że starał się to ukryć, był zbyt roztrzęsiony i rozstrojony w emocjach, by znieść jakikolwiek przejaw pomocy, nawet jeśli fałszywej. Wyciągnął apteczkę z szafki, starając się nie zwracać uwagi jak cholernie trzęsą mu się ręce. W takim stanie zobaczyć Kurtza to była nie lada rzadkość i trzeba było mieć prawdziwego farta.

Usłyszał chrzęst szkła na podłodze, dlatego domyślał się, że Mike lezie do niego. Teraz jednak wyjątkowo nie chciał go blisko, nie chciał nawet na niego patrzeć. Nie w momencie, gdy trząsł się tak wyraźnie i nie pojmował reakcji własnego ciała. Już nie raz był ranny, mocniej lub słabiej, ale nigdy nie było tak jak teraz. W jego pamięci w końcu ciągle był ostatni wypadek, gdy rozwalono mu nogę, pomimo okropnego bólu, dał radę nawet prowizorycznie nałożyć opatrunek, czekając aż lekarze zajmą się tym lepiej. Teraz za to, nie mógł nawet otworzyć apteczki, nie mówiąc o opakowaniu z gazami, przez to jak drżały mu ręce. Cisnął paczkę do zlewu, zaciskając palce jednej dłoni na umywalce aż zbielały mu knykcie. Wziął głęboki wdech, próbując zapanować nad samym sobą i tu już nie chodziło tylko o nerwy te negatywne, całokształt ostatnich minut dawał mu teraz wycisk, wytrącając całkowicie z każdego znośnego stanu. Chwycił znów porzucony przedmiot, ponawiając próbę wydobycia chociaż jałowego materiału, ale wtedy poczuł rękę Mike na ramieniu i muśnięcie w kark. Spojrzał w dół na ramiona mężczyzny, które zacisnęły się wokół jego torsu, gdy blondyn przytulił się do jego pleców. Zacisnął mocno szczęki, czując głównie rozczarowanie, ale i niezrozumienie. Wcześniej ten typ unikał wszelkiego kontaktu, a teraz gdy Dan był nie zdolny do większości rzeczy, nagle sam przylepiał się do niego. Stał w bezruchu, czując jak napięte z bólu ciało, zaczyna się rozluźniać chociaż drażniące bodźce wcale nie minęły. Havoc bez wątpienia znał go najlepiej i najszybciej potrafił wyciszyć Kurtza, nawet drobnymi gestami... chociaż może nie był tego tak do końca świadom.
- Nie, to wcale nie jest uczciwy układ.. idź sobie – wychrypiał, nie chcąc za cholerę jego pomocy. Wolał jak na razie siedzieć sam, gdy był w tak słabym stanie, a teraz na pewno w szczytowej formie nie był, gdy jego bark wyglądał gównianie, a krwi ubywało mu coraz więcej.
Wbił gniewne spojrzenie w Mike, gdy ten złapał go za rękę, ale jednak nie szarpał się z nim. Skapitulował oddając mu apteczkę, do czego musiał się wręcz zmusić, poddawanie się takie nie leżało w jego naturze, ale chyba wolał już przyjąć pomoc niż dalej szarpać się z tym samemu.
Powstrzymał się przed zdzieleniem w twarz blondyna za to przytknięcie warg do kącika jego ust. To on wcześniej próbował, kombinował skłonić tego pajaca do współpracy, a temu dopiero teraz zachciało się takich zagrań, którego celu powoli nie pojmował Dante. W końcu coś takiego normalnie powinno go wkurzyć, więc po co Havoc stąpał po takim niepewnym gruncie. Zajął jednak miejsce, zerkając na swój bark, jutro najwyżej przejdzie się jeszcze do jakiegoś lekarza ze S.SPEC by to obejrzał dodatkowo. Obecnie cieszył się tylko z tego, że ruszał dłonią i w miarę całą ręką, więc nerwy nie były naruszone.
- Trochę? - parsknął, przenosząc zimne niebieskie ślepia na swego partnera.- Ma farta, że nie zrobił czegoś gorszego... odstrzeliłbym go – stwierdził całkiem poważnie. Naprawdę zastrzeliłby wtedy futrzaka, żeby tylko poprawić swój humor. Przechylił się nieco, opierając o umywalkę zdrowym ramieniem. Spojrzał na swoją rękę, którą położył luźno na udzie, dłoń dalej drżała wyraźnie.. a on ciągle czuł, te nieprzyjemne dreszcze na ciele. Próbował myślec o wszystkim, aby nie skupiać się na bólu, który zaraz zostanie na pewno spotęgowany.
Przeklną ostro, ale i tak nie powstrzymał syku, który wyrwał mu się gdy wacik z płynem dotknęły rozerwanej skóry. Wykrzywił wargi w grymasie niezadowolenia, unosząc wzrok na Havoca, ale powstrzymując się od komentarza.- Po co to robisz? Nie uwierzę, że to przypływ lipnej dobroci z twojej strony – mruknął. Znał za dobrze informatora by uwierzyć w jego dobroć... chociaż może względem innych mógłby ją okazać, ale na pewno nie dla niego, po tym co wydarzyło się kilka minut temu.

Nie odwracał wzroku od niego, po części chcąc zachować czujność, ale i rozgryźć co blondyn czuje oraz kiedy zdecyduje się na kłamstwo. Znali się już zbyt długo, obaj znali swoje zachowania i przeważnie umieli rozgryźć drugiego, chociaż zawsze bywały te wyjątkowe sytuacje. Uniósł lekko brew słysząc o czymś co nawet nie miało szansy zatrzymać się w jego pamięci na dłużej. Od początku był przeciwny kundlowi w domu, nie chciał go po prostu, lecz po jakimś czasie przestał się upierać aby Mike odpuścił i tym samym załatwił nowego współlokatora... szkoda że czworonożnego.  Od tamtego też czasu jego życie prywatne stało się dodatkowym polem walki, gdzie spory z psem szły na każdym poziomie. Jednak najbardziej od początku wkurzało go to, że sierściuch kradnie uwagę Havoca, której czasami naprawdę chciał Dan.
- Fajnie, że chociaż w tym jesteś słowny– prychnął.- I jeśli się nie mylę, obiecywałem ci, że jak kundel przegnie to wyleci stąd, nawet z tobą, więc czy też powinienem być słowny, gdy ta menda prawie odgryzła mi rękę? – dodał, mimo że tego raczej już nie chciał. Nie bardzo widział swoje życie bez tego ciołka, już teraz za bardzo pochłaniała go praca, a co byłoby gdyby stracił powód odrywania się od roboty? Obecnie chciał przychodzić tu, znajdywać się w znajomym miejscu i przy tym facecie, pomimo tego, że często nie wychodziło mu to i musiał użerać się z wkurzonym Havociem. Jednak nawet takie kłótnie, gdy zatrzymywały się na bezpiecznym poziomie, nie sprawiały że tak całkowicie serio chciał cokolwiek zmieniać. Oczywiście, musiał pogrozić, udowodnić jak bardzo nie potrzebuje kogokolwiek w swoim życiu... lecz samego informatora chciał, zawsze i wszędzie. Mógł śmiało przyznać, że wpadł pod względem emocji, przywiązania i wszelkich innych bzdet, które skłaniały go aby zacząć kontrolować się i to dla tego idioty zaczął faszerować się prochami, chcąc być spokojnym. W końcu nie raz już, gdy w napływie agresji uderzył go, później szczerze tego żałował. Próbował tłumić w sobie wszystko, lecz przez zawód jaki miał czasami było to wyjątkowo ciężkie.
Uniósł na niego ponownie wzrok i wykrzywił wargi w krzywym uśmieszku. Już on to widział, Mike słyszący jedynie pogłoski. No w takie coś to w życiu nie uwierzy, dobrze wiedział, że ta mała menda jest na bieżąco ze wszystkimi informacjami, więc pewnie i jego poczynania śledzi uważnie, by później mieć przewagę.
- I dobre pogłoski słyszałeś – potwierdził, nie mając jakoś chęci aby przerwać zabawę Havoca w coś przypadkiem usłyszanego.- W Desperacji robi się nie ciekawie, ale to bardziej obadanie terenu niż coś faktycznie przepełnionego adrenaliną i zwiastujące śmierć wielu – dodał, a tak, gdyby tego już blondyn nie usłyszał. Ciekaw był też, od kogo wyciągnął informacje.
Przechylił nieco głowę, nie odpowiedział od razu, gdy mocniejszy ból przeszył ramię przez nieuwagę jego prywatnego lekarza, który nacisnął za mocno na ranę.- Niby dowodzę, ale czuję, że z tą ręką to mogę sobie już odpuścić wypad poza M-3 – stwierdził i był tego pewny, że jutro gdy odpowiednie jednostki dowiedzą się o jego stanie, zostanie cofnięty z akcji. Co w sumie, chyba aż tak bardzo już mu nie będzie przeszkadzało... wziąłby parę dni wolnego i w końcu poobijał się trochę, a może przy dobrych wiatrach, nawet posiedział z tą marudną, która owijała mu teraz ramię bandażem. Kiedy Mike skończył, Dan spojrzał na skończony opatrunek. Odkręcił wodę w zlewie, podnosząc się już z krzesła. Musiał zmyć z siebie jeszcze krew, która zdążyła zostawić ślady na jego torsie i plecach. Udało mu się to dość szybko, później łyknął jeszcze dwie tabletki jakiś środków przeciwbólowych, które mieli na stanie i wrócił do sypialni.
Ani kundla ani jego właściciela nie było, więc domyślił się, że jego marny partner zabrał psisko na dół i całe szczęście. Uwalił się z powrotem w łóżku, kładąc się plecach, cała jego senność poszła się walić, przez skok adrenaliny jaki dostał przez własne emocja oraz atak psa. Czekał na tego, którego brakowało mu w łóżku, gdy mijała złość, bywał znośniejszy i taki moment właśnie nastał, lecz nie wiadomo na jak długo.

Wątpił by znalazł sobie chwilę na przemyślenia, ewentualnie by miał dość chęci aby wolny czas spędzać na rozdrabnianiu się nad problemami. Raczej chciał się wyciszyć i odpocząć, niż nadszarpywać jeszcze bardziej własne nerwy lub w wyniku kłótni z Mike, uszkodzić go jeszcze, a do tego zawsze mogło dojść. Mieli zbyt wojownicze charaktery i Dan wiedział, że powinien bardziej znaleźć sobie kogoś uległego, a nie równie hardego, jak to teraz było. Może nawet jego nerwy byłyby w lepszej kondycji, gdyby nie był zmuszony po stresie jaki miał w robocie, jeszcze dobijać się wiecznymi kłótniami w domu. Czasami zwyczajnie chciał mieć blisko Havoca, by zająć myśli czymś przyjemniejszym i nie koniecznie chciał go zaliczyć, ale nawet tego nie mógł. Każdy ich kontakt kończył się spinami, wszelkimi konfrontacjami. Chyba, że akurat któryś z nich był w widocznie kiepskiej formie, wtedy tylko udawało się jakoś uniknąć sprzeczek. Nie mniej, mimo wielu minusów obecnej sytuacji, sam Kurtz nie zamierzał od tak rezygnować z faceta. Mike za dobrze go znał, wiedział jak ugłaskać lub jak wkurzyć, widział go już w najlepszej formie, jak i gdy był kompletnym dnem, wrakiem człowieka zdolnym egzystować na minimalnych porcjach wszystkiego. Zdecydowanie za dużo wiedział, był pewnym zagrożeniem jeśli kiedyś ich drogi się rozejdą. Dan był świadom ile tabletek miał na stanie i zauważał każdy raz gdy znikało mu po dwie czy jedna sztuka. Nigdy jednak nie wspominał o tym, udając, że nie jest świadom podbierania mu prochów, które cięzko było dostać, gdy tak jak on łykało się je w większych dawkach niż powinno. Posiadanie jednak zaufanego człowieka, który potrafił wszystko załatwić naprawdę przydawało się i nie raz już ów osobnika doceniał. No i jeśli mógł wybaczyć oraz przemilczeć ubytek leków, tak pewnym było, że Havoc zgarnie w łeb za wyrzucenie którejś już paczki papierosów w tym miesiącu. Zbyt dużo kasy już wykładał na papierosy i denerwowało go, gdy je tracił. Starał się już nawet chować tak aby nie zostały znalezione, ale jak widać nic to nie dawało.
Kiedy blondyn wszedł do sypialni, Dante nie zareagował szczególnie. Leżał z przymkniętymi oczami, próbując przywrócić senność, która mu uciekła. Chciał spać, korzystając z tego, że teraz stracił wszelką chęć na informatora.
- Jeszcze nie, chociaż zamierzam – odparł cicho. Havoc dobrze robił zmieniając teraz strategię bo nawet taka drobna uwaga poświęcona Kurtzowi mogła go zadowolić. Spojrzał na partnera, zdziwiony jego nagłym dotykiem, a później i pocałunkiem na który zareagował z lekkim opóźnieniem.- Jesteś draniem, Mike i to większym niż ja – mruknął ledwo słyszalnie.
Objął go ramieniem, gdy ten położył się przy nim i to tak blisko, czego po dzisiejszej akcji nie spodziewał się już. Przesunął powoli dłonią po jego boku, dotykając biodra mężczyzny, ale zaraz cofając dłoń wyżej. Odwrócił nieco głowę, przytulając policzek do miękkiej poduszki.- Dobranoc – odpowiedział dopiero teraz.

Nikt chyba nie mógłby pojąć, jak dobrze teraz było Kurtzowi... o ile zignorował cały rwący ból w ramieniu. Odliczał w myślach czas do momentu aż leki zaczną całkiem działać i ogłupią go totalnie przez nieco wyższą dawkę niż powinien zażyć. Jednak denerwujące odczucie, dało się o dziwo łatwo olać, gdy miał przy sobie swego partnera. Gorące ciało obok, zawsze działało kojąco obojętnie jaki był problem, dlatego tak często starał się mieć jak najbliżej siebie tego konkretnego osobnika. Fakt, mógłby zmienić zdanie, gdyby wiedział czym po godzinach zajmuje się Havoc i raczej nie skończyłoby się to dobrze, chroniąc własny tyłek milczałby, ale za to pewnie w zaciszu mieszkania zniszczyłby Mike w całej złości i bezradności. Posiadanie partnera z takimi krwawymi zapędami to był od razu wyrok na samym generale. Nie miałby najmniejszych szans na dalszą pracę, bo każdy jego ruch byłby osądzany. Wtedy na pewno szlag by go trafił, a pozbawiony roboty, stałby się niebezpieczny dla otoczenia lub jedynie blondyna, który go tego pośrednio pozbawił.
Życie bez tej wiedzy było wygodniejsze, bezpieczniejsze dla otoczenia i Dan jedynie czym musiał się przejmować to jak wiele osób zgnębi danego dnia oraz by nie spaść poniżej wcześniejszych osiągnięć w uprzykrzaniu życia innym.
Kiedy w końcu leki podziałały, odejmując całkiem ból, Dante wręcz z zadowoleniem oddał się w objęcia snu. Jak zawsze po silnych prochach nie miał snów, żadnych co w sumie było mu obojętne. Liczyło się by dotrwać do rana oraz nazbierać jak najwięcej sił dzięki odpoczynkowi. Nie przewidział tylko tego, że zaśnie na tyle mocno, że nawet budzik nie będzie wstanie go ruszyć, nie mówiąc już o samym kochanku. Gdzieś na pograniczy świadomości, czuł dotyk na ciele i lekki nacisk zębów na płatek ucha. Nie było to jednak na tyle wyraźne aby jakoś mocniej go poruszyć. Poruszył się nieco, gdy ręka Havoca wylądowała w jego bokserkach, dotykając najbardziej czułej części ciała. Mruknął coś niewyraźnie pod nosem, odwracając głowę jakby chcąc odciąć się od budzącego go mężczyzny. Przebudzenie nastąpiło dopiero po dłuższej chwili, kiedy do dłoni, dołączyło kilka innych bodźców, zmuszających do wybudzenia.
Otworzył powoli oczy, kładąc rękę na dłoni Mike, od której oddzielał go cienki materiał bokserek.
- Jeśli On stanie, będziesz się tym zajmował – mruknął z typowa po przebudzeniu chrypą. Przeniósł dłoń na podbródek swego osobistego drania, by pociągnąć go do pocałunku.- Jak ja cholernie tęskniłem za tobą, przez ten pieprzony tydzień – wymruczał mu w usta. Ewidentnie nie do końca jeszcze ocknął się, więc całkowita szczerość przychodziła mu z łatwością.