Zerknęła krzywym spojrzeniem na Tiago. Skrzywiła się, wystawiając szereg ostrych kłów, jednak jej kąciki ust delikatnie uniosły się. Wyglądała jak szaleniec, niczym gospodarz, który w ciszy obserwował całe wydarzenie. - Mówisz o moich fajkach. - warknęła cicho, zaciągając się ponownie. - Najczystsze Mackbecky. - dodała, unosząc białe pudełko z pozłacanymi, falistymi brzegami, z grubym napisem "Mackbeck" na środku. Były to jedne z droższych papierosów smakowych na rynku, pragnienie każdego rodowodowego nałogowca. Odsunęła się od oskarżającego się towarzystwa. Uszy cierpły od samego słuchania ich głupich, naiwnych, piskliwych głosików. Wolała skupić się na ciekawszych zajęciach... choćby... stanie pod ścianą. Albo zajęcia jednego z miejsc twardych, grubych, drewnianych stołów. Zupełnie jak Kami, która obserwowała całe zdarzenie z odległości. To do niej Marcelina skierowała swoje kroki, świdrując ją przez chwilę wzrokiem. - Boże, to wszystko jest takie denne. - powiedziała na "siema, ziom!" do Ren, zajmując najbliższe dziewczynie krzesło. Spojrzała na Lukę, uśmiechając się pod nosem. Lubiła ją. Była bojowa, zupełnie jak ona. Dociekliwa, sykliwa. No i lubiła papierosy.
Z tłumu wychwyciła również spojrzenie Taihen. Marcelina spojrzała w jej oczy, nie odwracając wzroku ani na chwilę. Jej groteskowe spojrzenie wołało Co się patrzysz?! Radzę Ci, odwróć wzrok... Było tak dobitne, dominujące, męczące wręcz. - Dlaczego ta ruda tak się na mnie gapi? - warknęła do Ren - Jest podejrzana. - ...i wybrała mnie tylko dlatego, że boi się o własny tyłek i woli pójść za głosem tłumu. - Ha, odezwała się, ta, co nie potrafi korzystać z własnego mózgu. - dodała, śmiejąc się cynicznie i zakładając ponownie maskę. Nie mogła się dziwić. - ...w końcu ludzie z Nowego Kościoła byli zbyt zmanipulowani, by myśleć samodzielnie. - Westchnęła cicho. Skupiła się, a po chwili na jej miejscu pojawiła się zwykła, ludzka dziewczyna o krótkich, czarnych włosach. Zdjęła maskę, ciekawa, czy ktokolwiek zauważy zniknięcie kotopodobnego stworzenia. Skrzyżowała ręce i podparła głowę o złączone dłonie, splatając palce. Była bardzo wyluzowana, mimo, że większość tu obecnych głosowała na nią. Uśmiechnęła się pod nosem. Plan się powiódł... wilk wybije ich wszystkich.

Taihen Shi.

Jej podświadomość doskonale się teraz sprawdziła. Gdy jeszcze żywi oskarżali się nawzajem, ona wyczuła, że coś wisi w powietrzu, że coś się święci. I nie myliła się. Wstrzymała oddech - salę otulił mrok i towarzysząca mu, przerażająca, monotonna cisza. Przycisnęła ciało mocniej do ściany, nie musząc martwić się o nagły atak z tyłu i sztylet na gardle. Wszystko potoczyło się bardzo szybko - a zdawać by się mogło, że trwa to wieki. Następna ofiara, następna bratnia dusza Marceliny ginęła na jej oczach. To był koszmar. Piękny koszmar. Neko wysłała Tiago tajemniczy uśmiech, obserwując całe wydarzenie.
Zastanówcie się. Dlaczego nikt nie chce przyznać się do bycia Wilkołakiem? Ironiczne spojrzenie na gospodarza. Przecież nie macie złych zamiarów, prawda? Parsknięcie. Cynizm wręcz kipi z jego głosu. Chciałbym wam w czymś pomóc. Więc powybijaj nas wszystkich.  ponowne, krótkie zerknięcie w jego stronę, które zawiesiło się na zjawiskowej, grzeszącej urodą dziewczynie. Krwistość jej oczu odbijała się w najdalszych zakątkach lokalu. - To wampir. - syknęła Marcelina, krzyżując ręce na klatce piersiowej. - Nienawidzą się z wilkołakami. I vice versa.
No proszę. Gospodarz nie pozwoli nudzić się swoim podopiecznym. MOŻE powie prawdę, a MOŻE będzie kłamać. Pewnie wybije połowę owiec, zanim powie, kto jest wilkołakiem. Ha, ta rozrywka stawała się coraz ciekawsza. Nie mogła jej opuścić. Nie w tym momencie.
Gdy gospodarz wskazał Ailena na następnego mordercę, Marcelina chwyciła dwie wiśnie leżące na najbliższym talerzu. Z lekkim uśmiechem ugryzła słodki owoc, żując go namiętnie, przez kilka następnych sekund nieświadoma. Kto tym razem?
Ty.
Natychmiast otworzyła oczy, wlepiając je w Ailena. Ten stan nie trwał długo. Natychmiast zrzuciła iluzję, a potem maskę, ukazując swoje prawdziwe JA. Chwyciła za sztylet leżący w zasięgu jej ręki, na białym obrusie. Jakby specjalnie przygotowany dla niej. - No chodź... - w umyśle Ailena rozległ się głos. Spokojny, niemal kojący... - ZABIJ MNIE! - wrzask jednak rozdarł tą melancholię. Jej oko przybrało czerwony kolor, niczym tęczówki Vanessy. Nastroszyła bojowo sierść, wysunęła sztylet do przodu. Jej ogon niespokojnie dryfował na boki, gotowy na zmianę kąta. Za Marceliną stanął Aragot, powarkując groźnie na kundla. - Zatańczmy...

To, co się działo, coraz bardziej zakrawało na okrutny żart. Atmosfera była tak gęsta, że dało się ją kroić nożem. Ale wyglądało na to, że tak naprawdę tylko ich trójka była w wyraźny sposób zaangażowana w poszukiwania wilka. Reszta miała, krótko mówiąc, wyjebane. Aż tu nagle zapadła cisza.
A tuż za nią nieprzenikniona ciemność.
W momencie wszelkie szmery ucichły, choć tu i ówdzie dało się słyszeć ciche westchnienia przerażenia. Sama Tiago również pisnęła cichutko, rozglądając się dookoła, choć ciemność otuliła ją szczelniej, niż mogłoby się to wydawać. Znów zatkała uszy, byleby nie słyszeć tych okropnych dźwięków, które nastały zaraz po niej. Tych trzasków, bulgotów niosących ze sobą tylko śmierć, nic więcej. Jak wiele osób będzie musiało jeszcze zginąć, by zaspokoić chore fantazje organizatora?
Doskonale znasz odpowiedź, idioto.
Drgnęła, czując trupi odór tuż za jej plecami. Bojąc się choćby ruszyć, kątem oka obserwowała dłonie, które pojawiły się najpierw na jej ramionach, by później znaleźć sobie miejsce na policzkach dziewczyny. Z największym trudem powstrzymała odruch obrzydzenia, gdy zombie przekręciło jej głowę, zwracając uwagę dziewczyny na kolejnego trupa. Krzyk uwiązł jej w gardle, a ona sama wpatrywała się w pokaleczonego trupa, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Jeszcze przed chwilą z nim rozmawiała, jeszcze przed chwilą rzucali sobie oskarżenia... A teraz on leżał martwy. Czy taki los czekał również ją?
Zabiłaś...
Nie, to niemożliwe, nie mogła tego zrobić! Cały czas była tutaj, z kapłanką i tą drugą dziewczyną. Jak niby miałaby go tak poszlachtować i nikt tego nie zauważył? Ba, ona sama również nie zdawała sobie z tego sprawy, jak więc to było możliwe?!
- Nie... - Jęknęła cicho, wciąż wpatrując się w trupa. Ale im dłużej patrzyła się na ten obrazek, im bardziej w jej oczach odbijał się obraz masakry, jaka rozgrywała się dookoła, tym bardziej stawała się obojętna na to wszystko. Jej racjonalna połowa odsunęła się w kąt, dając miejsce pustej obojętności. Niewidzącym wzrokiem spojrzała tam, gdzie wszyscy, gdy na scenie pojawiła się cycata dziewczyna. Przez głowę przemknęła jej myśl, jakim cudem była w stanie utrzymać pionową postawę i się nie złamać pod naporem tego olbrzymiego biustu, który eksponowała w wulgarny, obrzydliwy sposób.
Słuchała głosu gospodarza, nie rejestrując zbyt dokładnie tego, co do niej mówił. Gdzieś tam zanotowała, że od teraz ta szczapa z cyckami będzie im pomagać odnaleźć wilka, jednocześnie nie dając gwarancji, że to, co powie, jest zgodne z prawdą.
- Być może? Dobre sobie! To w takim razie jaki z ciebie pożytek, moja droga Vanesso? - Uśmiechnął się kpiąco, powoli podnosząc się z podłogi. Powoli zaczynał mieć dość całej tej zabawy w kotka i myszkę. Nie lepiej wszystkich od razu wymordować? Im szybciej zginą, tym szybciej będą wolni, czyż nie? Otrzepał sukienkę, jednocześnie rozmazując na niej trupi brud, jednak kompletnie się tym nie przejął. I tak cały był umorusany. Cóż, po prostu musiał się poświęcić.
Zaraz też jego wzrok skierował się ku parze, która teraz stała się centrum widowiska. Dziewczyna, która jeszcze do niedawna wytykała mu nieznajomość jakiejś tam ekskluzywnej marki papierosów, nagle stała się czymś na kształt kota, którego ktoś nieudolnie chciał zamienić w człowieka. Interesujące... Musiał przyznać, że nieźle się maskowała do tej pory. Prawie uwierzył, że jest normalna, a tu proszę. Jednak wymordowana. Jednak dotknięta szaleństwem Desperacji.
Przynajmniej nie ty jeden, złociutki
Oczekiwanie coraz bardziej się przedłużało, Tiago był tym wszystkim coraz bardziej znudzony. Chłopak wyznaczony do zadania jakoś nie kwapił się, by zabrać się do roboty. W sumie nie dziwił mu się. Sam jeszcze przed momentem pewnie nie byłby do tego zdolny. Ale teraz... Teraz było mu już wszystko jedno.
- Och, dajcie spokój, ileż można czekać?! Zakończmy tę farsę! - Chwycił pierwszy lepszy sztylet leżący na stole w pobliżu, po czym, lekkim krokiem podbiegł do Marceliny, by pchnąć ją prosto w serce. Miał ochotę iść do domu i się wyspać. Znudziła go już ta zabawa....

Wciąż głosuję na Lukę

Najpierw ją zamurowało.
Później zamaszystym ruchem odrzuciła jeszcze palącego się papierosa na bok. Miała dosyć. Smród trupów, smród świec, morderstwa, pojebany gospodarz, a teraz jeszcze wymordowani, którzy ukrywają się w tłumie, pod postacią nawet ładnych dziewczyn.
Miała dosyć.

Rozejrzała się po sali. Drzwi były zamknięte, poza tym pilnował ich gospodarz, ale może jakieś okno dałoby się otworzyć... I w tym momencie zwróciła uwagę na dopalające się resztki Nathaira. Przeszedł ją dreszcz. Nikt z wytypowanych przez tłum nie został spalony, więc kto...?
Czy to robota wilkołaka?

Dopiero teraz poczuła się naprawdę zagrożona. Chociaż "osaczona" pewnie byłoby lepszym słowem; jak zwierzę w potrzasku, z którego mogło ujść żywe tylko, jeśli odgryzie sobie łapę. Jeśli zdąży to zrobić, zanim myśliwy je znajdzie.
W tej sytuacji lepiej zostać w tłumie, będzie mniej zagrożona, że wilk wybierze właśnie ją.
Bez słowa oparła się plecami o ścianę, kładąc rękę na magicznym nożu. Jeśli ktokolwiek spróbuje ją zaatakować - zareaguje.

Nie byłaby jednak sobą, gdyby przestała zabierać głos w dyskusji.
- Mam propozycję - podniosła głos, by większość mogła ją usłyszeć.
- Przestańmy się wszyscy poruszać, w ten sposób będzie prościej prześledzić ruchy wilkołaka. Usiądźmy na ziemi, czy coś.
- I mam pytanie do Vanessy - dobrze usłyszałam? Czy wilkołak jest kobietą, czy facetem?

Nadal Tiago zaraz się chyba nawzajem pozabijają

Cisza była okropna. Spojrzenia również były okropne, tak samo jak ciemność, krzyki i wzajemne zarzuty.
Kapłanka zamknęła oczy, starając się nie reagować na to co działo się dookoła. Bolało, nadal bolało ją cierpienie innych, mimo że sama zabijała. Co więcej, patrzyła na to jak umierają inni, raz za razem, na ołtarzu, w potyczce czy ze starości. Widziała Jego twarz, gdy jeszcze słabo pulsujące serce spoczęło w końcu w jej dłoni. To o Nim teraz myślała i nie miała pojęcia jak się pozbyć tego obrazu ze swojej głowy. Niech to się już skończy...
A później straciła rękę. Straciła? Zasnuła ją ciemność, jednak nadal czuła fakturę zaproszenia podobnego do wszystkich pozostałych. Podobnego, lecz czy to zarejestrowała? Musiałaby się zastanowić, lecz zamieszanie dookoła niej wszystko utrudniało. Kotowata walcząca o życie oraz Tiago nacierająca na nią z nożem. Do tego Luka, nadal starająca się rozwiązać zagadkę. Nadal, lecz czy było to możliwe?
Zaraz...
- Przestań!
Trzy susy do przodu. Czy zdąży? Oby. Bardzo chciała pochwycić drobną blondynkę nim zaatakuje Marcelinę. Przecież nie była wilkołakiem, ani jedna ani druga. A może? Czy tak właśnie ukazuje się prawdziwa natura agresora? Czy w końcu puściły nerwy i opuścił swoją kryjówkę? Poczuła ucisk w sercu na samą myśl, że od początku starała się chronić mordercę. Ale przecież była taka mała i niewinna...
Tak, dlatego nikt by się tego nie spodziewał.
Przecież w ramionach Apolyona wyglądała, wyglądał, tak krucho.
Luka od początku miała rację.
Łypnęła na Marcelinę groźnie. Nadal nie mogła jej wybaczyć, że ją wytypowała. Na złość. Tak jakby to były jakieś zawody dla małych dzieci, jakby wszystko to było jedynie grą, a oni nie zginą z nożem w klatce piersiowej tylko obudzą się we własnym łóżku z nagrodą pocieszenia. Ale przecież Taihen zrobiła to samo, sprawdzała, bo tak było łatwiej, bo wiedziała, że jeśli zagłosuje, to się dowiedzą czy ta dziwna istota jest wilkiem czy też nie.
A teraz jeszcze mieli na głowie jakąś Vanessę. Na nią także spojrzała, jednak pytania nie zadała. Pytania są dla słabych, chyba że...
- Czy naprawdę jest więcej niż jeden wilkołak na tej sali?
Bo przecież niegrzecznie jest od razu wytykać palcem.

Z całej sympatii do Maleństwa, głos oddaję na Tiago.

Blablabla. Towarzystwo "zdzierało" gardła jak nioski przed zniesieniem jaja, albo przed zauważeniem lisa w kurniku. Widać i Marcelinie zbrzydło to wysłuchiwanie, skutkiem czego było zajęcie miejsca przy siwej nastolatce.
Boże, to wszystko jest takie denne. - Powiedziała idąc w stronę Kami.
Ren odprowadzała ją za siebie wzrokiem obkręcając głową i jednocześnie kładąc ją na oparciu, przy czym przytaknęła cichym:
- No.
Krótka chwila ciszy.
Dlaczego ta ruda tak się na mnie gapi? - warknęła do Ren. Ta znudzonym, powolnym ruchem głowy spojrzała na typowaną wcześniej południcę i zwróciła ponownie wzrok w stronę Marceliny, kładąc łeb znowu na oparciu.
Jest podejrzana.
- Owszem - odrzekła ponownie tym samych cichym, znużonym, aczkolwiek łagodnym głosem. Przecież południca była jej głównym obiektem zainteresowania.
Kiedy Marcelina poczęła oceniać wymienioną wcześniej kobietę, Ren przeniosła znów wzrok na całe towarzystwo.

I zrobiło się cicho. Cicho i duszno. Tak, że można by tą ciszę i duchotę nożem kroić. Zwłaszcza, kiedy przyszedł czas egzekucji, którą osoba przeznaczona do wykonania formalności przedłużała. Czyżby bunt? Ren wiedziała, że ostateczność zaraz nastąpi, dlatego zacisnęła kurczowo powieki jak i zęby i zatkałą sobie uszy, kuląc się na siedząco.
Po chwili jednak zgasło światło. Mimo zamkniętych powiek "dostrzegła" nadzwyczajną ciemność. Otworzyła się i doszukiwała czegokolwiek w... dupie, bo tak było tu ciemno. Rozległ się trzask spadających świeczników, sztućców i tłuczonego szkła, po czym nieopodal na drugim końcu stołu rozbłysł się płomień. Coś płonęło, albo raczej ktoś. Jęcząca, trawiąca się postać wiła desperacko, jak topielec walczący o powietrze. Po chwili szamotaniny w ogniu, ucichł, zaprzestał ruchu i... zgasł.
Na sali ponownie zapaliły się świece. Zapadła cisza, poza szelestem pod ścianą, gdzie znajdowała się Kapeluszowa wraz z południcą.
Coś zbyt intensywnie to szkaradztwo opiekuje się tą dwójką. - Ren zgodnie z założeniami obstawiała południcę, lecz zombie zainteresowany był jedynie Kapeluszową. Kierując jej głową pokazał jej dwa leżące teraz na środku sali trupy: osoby wytypowanej poprzednio, jak i osoby przeznaczonej do jej eliminacji.
Ozwał się wreszcie Gospodarz. I ponownie z melancholią stwierdził, że poprzednik był owcą. Zombie pieszczący blondynkę poszedł, a Organizator tym razem chcąc ułatwić zadanie reszcie zebranej już w śladowej ilości, przyzwał do siebie dziewczynę, wabiącą się Vanessa. Kami na jej widok skrzywiła minę, jakby była zmuszona jeść cytrynę. Głęboko gdzieś miała obszerną gadaninę towarzyszącą wejściu Zapowiedzianej. Całą swoją uwagę intensywnie skupiła na parze nabrzmiałych arbuzów, które swoją miękkością i elastycznością mogłyby zastąpić poduszkę powietrzną w samochodach ciężarowych. Na widok całej okazałości dziewczyny w ciele Kami zaszła istna wariacja. Wystraszona światem siwka odeszła na bok, ustępując miejsca impulsywnej, wulgarnej anarchistce. W takim momencie Gospodarz chwali się swoją dokładnością o detale i o różnorodność doznań zgromadzonych.
Ren oblizała wargi.
Huuueee, no weeź przeeestaaań... - Osobowość Kami zaczęła ją nieco schładzać dość kuszącym i melodyjnym głosem.
- To moja pomocnica.
- Niewolnica... - Zakasłała pod nosem. - Kto jak kto, ale po nim to się tego nie spodziewałam. - Mruknęła jak zwykle do siebie.
Ciekawe, czy to jego dzika fantazja ją tak rozebrała, czy może tą przyjemność pozostawił dla zombie. Wszędzie jest przepych, ale w jej ubiorze powiewa skąpstwem. - Myślała intensywnie.
Los owiec jest jej obojętny?! To niech wypierdala. - Oburzyła się sięgając nawet do tak niestosownych wyrazów.
Reszty paplaniny już nie słuchała. Jej umysł zamknął się w głuszy i jednocześnie w tępym hałasie. Dopiero ocknęła się, kiedy Gospodarz wytypował kolejną osobę z puli do - jak się później okazało - eliminacji ogłoszonego Wilkołaka. Był nim "le Dracula", jak go sobie wstępnie nazwała. A rzeczonym Wilkołakiem okazała się... Marcelina?!
Kami serducho obijało się w żebrach, jak schwytany żywcem motyl, trzmiel czy osa, uwięziony w słoiku i desperacko bijący się o szkło.
Marcelina przytuliła się do ściany, naprędce zabierając ze stołu sztylet. Mmmm, stiletto - ulubiony przedmiot Kami. Lecz zamiast wytypowanego wampirka na kocicę rzuciła się... Kapeluszowa?!
Krew uderzyła jej do głowy, a w oczach pociemniało. W klatce piersiowej zrobiło się ciężko, a umysł działał na zasadzie akcji-reakcji. Kami prędko zeszła ze swojego krzesła, chwyciła za dwa szczeble od oparcia i stanęła między Marceliną a napierającą na nią blondynką. Zamachnęła się w stronę Kapeluszowej i cisnęła w nią krzesłem z taką siłą, że w dłoniach zostały jej tylko te dwa drągi od oparcia. Serce nie zwalniało, a wystraszonej siwki jak nie było w pełni świadomej, tak teraz przyszła nieobecna i nie do końca świadoma swojego wybryku.

Teraz Tiago

A Blizzie właściwie nic ciekawego nie robiła. Wciąż trzymała się z Nathairem i Ailenem i z zaciekawieniem oglądała co się tu dzieje. Jeden zabija, drugi krzyczy, inny warczy. Super zabawa! Brakuje tylko popcornu i juz można mieć brazylijską telenowelę na żywo. Problem w tym, ze Blizzie nadal to traktowała jako zabawę i sadziła, ze osoby ktore zostają zabite to jakieś roboty czy podstawieni aktorzy. Cos tam zaczęła podejrzewać, ale uznała, ze to nieważne. Bo zabawa, tance i inne takie. A może Ailen ją zaprosi do tańca? I ją pocaluje i bedą razem? Tak! A, oke. Teraz trzeba wilka wybrać. To... to sie rozglądamy. Zerknięcie w lewo zerknięcie w prawo. Dobra, wybrane!

Tiago

// jak wrócę do domu to oganę literówki~

Akcja trwała tak szybko, że zmysły Marceliny ledwo rejestrowały to, co się wokół niej działo. Adrenalina wzięła górę, serce przyspieszyło a źrenice zwęziły się, przewidując nieciekawy ciąg dalszy.
Momentalnie zauważyła ruch kącikiem oczu - to Kapeluszowa rzucała w nią sztyletem, chcąc przyspieszyć jej śmierć. Zanim sztylet wbił się w jej serce, zawisł w powietrzu, odwracając ostrzem w stronę Tiago - przyjmując bojową pozycję niczym dzielna Ren, która również nie pozwoliła skrzywdzić Marceliny. Wypolerowane noże, wcześniej spoczywające na dziwnym obrusie, teraz unosiły się w powietrzu, sztywnie wskazując postać blond-agresora. Jedno z drewnianych krzeseł ruszyło w jego stronę, boleśnie uderzając w plecy, powalając smukłego chłopaczka na kolana. W międzyczasie Neko spotkała się z piorunującym wzrokiem rudej prorokini. Uśmiechnęła się nieznacznie, zakładając chwycony wcześniej kij od miotły na barki i obejmując go czule obiema dłońmi, niczym wieśniak niosący wiadra z wodą (yup) i z przepraszającym wzrokiem przewracając oczami. No co? Sama wskazała na Marcelinę! - Słuchaj- rzekła w końcu, przeskakując przez stół i przykładając Tiago sztylet do gardła - Popis Ci nie wyszedł... wilkołaku. - wyszczerzyła się, wstając powoli - Proszę, to wasz wilkołak, który nie mógł się doczekać mojej śmierci. Podejrzane. - wskazała na niego otwartą dłonią, szarmancko kłaniając się Vanessie, choć tak na prawdę gardziła nią od samego początku. - Skoro Vanessa gardzi nami, owcami, to raczej nie możemy na nią liczyć. - wzruszyła ramionami, przypominając sobie o Ailenie. Jej wzrok i wszystkie, uległe jej ostrza skierowały się w jego stronę. - Jeden krok, jeden ruch.

Tiago.