Wnet wydał z siebie ciche sapnięcie, kiedy jego przyjaciel skorzystał z okazji i przysiadł sobie na nim. Widocznie Haru jest bardzo wygodny. No cóż, on sam zwykł na samym sobie sypiać, więc to poniekąd prawda~ Pomoże mu jak tylko będzie w stanie, nawet jeśli owa pomoc polegałaby wyłącznie na robieniu mu za łuskowatą poduszkę albo zwyczajnie na byciu obok. Wyglądało na to, że Bao nie denerwuje się tak bardzo, kiedy jest przy nim ktoś, kogo zna. Dobrze wiedzieć.
Jego żabi towarzysz postanowił wysuszyć kurtkę przy ognisku, to jego wężyk nie będzie gorszy; sam zrzucił swoją kurtkę i rozłożył ją na ziemi, zaraz obok wierzchniego okrycia Bao, pozostając w samej bluzie, minimalnie mniej przemoczonej niż jego kurtka, ale tej przecież nie ściągnie. W tym samym czasie przyjrzał się ciału chłopaka. Jeśli miał być szczery, to nigdy wcześniej nie widział kogoś, kogo skóra byłaby aż tak udekorowana. W sumie nawet nie był pewien, czy to są tatuaże, czy to coś naturalnego; nigdy nie pytał. I jeśli jeszcze miał pozostać szczery, to owe "tatuaże" dodawały mu takiego drapieżnego pazura. Równoważyły się z tym nader czarującym zajęczym sercem.
Uwagę Haru wnet przykuł położony przez starca kubek z czymś... czymś. Czyżby to był jakiś napar w stylu herbaty? Wyciągnął się w kierunku naczynia i podniósł je dla siebie i dla swojego żabiego przyjaciela. Powąchał zawartość, dał do powąchania Bao, wreszcie poświęcił się dla drużyny i pociągnął krótkiego łyka na spróbowanie. Nie mogło być takie złe, prawda? Skoro stary to pił i wciąż miał się relatywnie dobrze, to im również nie zaszkodzi...
...prawda?
Po tym próbnym łyku dał spróbować kumakowi i skupił uwagę na starcu. Podążył wzrokiem za jego spojrzeniem i dostrzegł głębiej całkiem pokaźną zdobycz. Mieliby ją po prostu pomóc przetransportować mu do domu i dostaliby za to zioła i roślinki - czyli dokładnie to, po co w pierwszej kolejności tutaj przyszli? I jeszcze w grę wchodziła darmowa kolacja?!
- Stoi! - wnet zerwał się Haru, lecz nagle urwał i spojrzał na Bao, którego pewnie omal z siebie nie zrzucił swoim poderwaniem się do góry. - Yyy, to znaczy... Według mnie to całkiem spoko układ, ale że jest nas dwóch... Uhm... Bao, co ty o tym myślisz? - zapytał szeptem, podsunąwszy się do przyjaciela. Darmowe jedzenie piechotą nie chodzi, a do tego dostaną też swoje ziółka. Dla wężyka wyglądało to jak scenariusz win-win!

 Dziwny sosnowy napar podany im przez nieznajomego od razu przywiódł wymordowanemu na myśl dzikie herbatki z sosnowych igieł, które jego ojciec nauczył się kiedyś robić od jednego z handlarzy, a później terroryzował nimi całe Bractwo. Hasło "spróbuj" do dziś działało na ropuszka traumatycznie. Mimo to wziął grzecznie łyk z kubka podanego mu przez Haru. Przyjemne ciepło rozeszło się po jego ciele, co trochę poprawiło mu humor.
 Rzucił niepewne spojrzenie na towarzysza, a później na dzika. Nie żeby miał jakieś wątpliwości czy przetransportowanie takiej kupy mięcha sprawiało im większą trudność. Może i byli młodzi, ale i byli we dwójkę. Nie wspominając już o tym, że dar Wszechmatki czynił ich znacznie silniejszymi niż przeciętni zjadacze okruszków chleba.
 Nie musiał nawet pytać wężowatego co o tym myśli, bo jego gwałtowny entuzjazm wyraził już chyba wszystko. Bāo posłał mu mordercze spojrzenie, ciesząc się, że zdążył wcześniej odłożyć gorący kubek. Już miał się nie zgodzić, zupełnie na przekór i niejako za karę, ale... Ale właściwie co im szkodziło? Niczego im nie ubędzie jeżeli mu pomogą, a co za różnica czy mieliby przeprowadzić przez ulicę dziaduszka czy jego dzika?
- Oczywiście, że panu pomożemy - stwierdził, odwzajemniając spojrzenie drugiego wymordowanego na znak poparcia jego słów.
 Wymiana brzmiała uczciwie i przede wszystkim opłacalnie, a jeżeli poza ziołami dostaną również kolację to jeszcze lepiej! Odbierze mu to sporo pracy przy powrocie do miasta, bo nie będzie musiał tym razem gotować dla innych, a tak czy siak oboje pójdą spać z pełnym brzuszkiem. Reszta sobie jakoś poradzi.
- A daleko pan mieszka?
 Kontrolne pytanie musiało zostać rzucone, bo może i kumak podejrzewał, że "jeszcze trochę drogi" dla starszej osoby może oznaczać wyprawę życia, a dla nich zwykły spacerek, ale wolał upewnić się, że nie wylądują zaraz gdzieś w okolicach M-4.

Nadstawił uszu. Szum deszczu cichnął. Spojrzał w bok i uradowany dostrzegł, jak ulewa faktycznie zaczyna ustawać, aż wreszcie znów nastaje cisza - a raczej coś bliskiego ciszy. Na pewno już nie zmokną tak, jak wcześniej zmokli. A i Bao wciąż będzie mieć w czym się taplać! Wszyscy na tym zyskują!
No, prawie wszyscy, bo zapewne wciąż jest tam na zewnątrz piekielnie zimno, a tego Haru nigdy nie ścierpi... Ale z drugiej strony teraz jego kurtka będzie cała sucha i cieplutka! Nie mógł się doczekać, aż wreszcie będą mogli wyjść.
Gdy tylko ich tymczasowy gospodarz zabrał się za pakowanie swoich rzeczy i rozbieranie swego małego obozu, wężyk wyciągnął się po kurtkę i założył ją tak szybko jak może. Wnet ogarnęły go dreszcze nieziemskiej przyjemności, jaką było dla niego otulenie się gorącym materiałem - aż wydał z siebie mimowolny pomruk godny niejednego domowego kota. Kiedy zaś jego żabi przyjaciel z niego zszedł, podpełzł do dzikopodobnej zdobyczy starca. Najlepiej będzie, jak władują mu go na ogon i tak przeniosą - nie będą musieli wlec tego zwierza po ziemi i tym samym jeszcze go uszkodzić. Miał nadzieję, że na ten moment Bao nie będzie się chciało go ujeżdżać; to już byłoby ponad jego siły. Nie powinien tak męczyć swojego wężyka.
Wpierw wyszedł starzec, a zaraz za nim Haru. W razie czego jego żabi przyjaciel mógłby asekurować zwierzę na ogonie chłopaka. Wężowaty wymordowany pełzł zaraz za ich tymczasowym pracodawcą przez cały ten czas i uniósł brwi na widok kierunku, w którym zmierzali. A zatem tam stary miał swoją małą "rezydencję"? Spojrzał na Bao i uśmiechnął się ciepło. Zaraz będą mieć zapewnioną kolację! Wrócą do miasta najedzeni, może trochę jeszcze zgłodnieją - i tym samym dostaną dwa razy więcej jedzenia! Co ma się tu nie podobać?
Wnet jednak zmarkotniał, gdy starzec zasugerował im - a znacznie bardziej jemu samemu - zostanie na zewnątrz. Aw... Ale przecież nie jest aż tak wielki! Bez problemu się zmieści, jeśli by się zwinął! A przez "trochę" rozumiał "bardzo"!
Ale dobra, jak ma poczekać, to poczeka. Ależ tu wciąż jest zimno! Haru przytaknął tylko starcowi i gdy z potencjalną pomocą Bao zawiesił dzika na haku na tarasie, otulił się szczelniej kurtką, która już nieco zdążyła ostygnąć. Zwinął się w kłębek zaraz koło okna i tak "stalkował" dziadka wewnątrz.
- N-nie ma pan tam jakiegoś niepotrzebnego koca? Trochę tu zimno! - poprosił zmarznięty wężyk.

 Piętnaście minut drogi nie brzmiało wcale tak źle, chociaż uwadze Bāo nie umknęło zasugerowanie, że mogą być złodziejami. Chociaż nie, gorsze było zasugerowanie, że wcale nie wyglądają jak złodzieje. Sam nie wiedział czy w danej chwili chciałby kreować się na złodupca czy grzecznego chłopca, ale własne niezdecydowanie było najlepszym powodem, by obrazić się przez to na innych. Naburmuszył się, nadymając na chwilę policzki.
 Skoro już jednak zgodził się pomóc to głupio byłoby to odwoływać. Nie pozostało mu nic innego jak uporać się z martwym dzikiem. Jakimś cudem udało się wymordowanemu osadzić zwłoki na swoim rumaku, posyłając im zazdrosne spojrzenie. Zdołał w międzyczasie ubrać swoją kurtkę, o której prawie zapomniał, a nie mając co zrobić z pustym koszykiem - ubrał go dzikowi na głowę jak kask. Byli solidną firmą, bezpieczeństwo przede wszystkim. Dzielnie asekurował pasażera podczas całej ich wędrówki, starając się nie deptać Haru po ogonie i co jakiś czas odwzajemniając jego spojrzenia jak i rzucając głupie miny, gdy miał pewność, że dziadek na nich nie patrzy.
 Domek nie wzbudził w nim żadnych podejrzeń, podobnie zresztą jak zawieszanie zwierzęcia na haku. Był obeznany z oprawianiem zwierząt, więc takie widoki nie były dla niego czymś obcym. Dopiero jednak wspomnienie, że miałby wejść do domku sam, bez swojego ochroniarza sprawiło, że nieco zwątpił. O nie, to było niewykonalne. Przecież istniało prawdopodobieństwo, że nagle dziadek na swoim terenie zacznie być nieco bardziej rozmowny i zacznie go o coś pytać. Będzie chciał r-o-z-m-a-w-i-a-ć. Bāo poczuł jak pojawia się u niego gęsia skórka.
- W-wie pan co... Ja zostanę z towarzyszem... b-bo on się strasznie boi być sam, a ja nie mogę go tak zostawiać. Coś go spłoszy i ucieknie i się zgubi! My z chęcią poczekamy tutaj - wydukał w końcu, dyplomatycznie zrzucając wszystko na innych, a w miarę mówienia jego głos stawał się coraz pewniejszy.
 Gdy staruszek zniknął im z oczu ropuch rzucił kontrolne spojrzenie na wężowatego. Podreptał do niego i kucnął obok, nie siadając tym razem na nim, wiedziony wcześniejszymi doświadczeniami z jego nagłym zrywaniem się.
- Pamiętasz bajkę o Babie Jadze? Może to jej mąż Dziad Jag... - wyszeptał teatralnie, raczej z rozbawieniem niż z faktycznym przestrachem.
 Ale wiadomo, niektórych rzeczy lepiej nie wypowiadać, bo dopiero gdy przetną ciszę stają się o wiele straszniejsze niż gdy siedziały jeszcze w głowie.

Haru siedział tak na swoim ogonie, zwinięty pod ścianą. Bardzo chętnie powita też przy sobie Bao. Gdy tylko ten przysiadł obok, wężyk niby instynktownie podsunął się bliżej. Kto wie, może po faktycznym wężu ma dodatkowo podświadome poszukiwanie tego, co najcieplejsze? Taka skrajnie upośledzona termowizja? A może po prostu chciał być bliżej swojego żabiego przyjaciela? A może jedno z drugim, bo z tej gadziny jest jednocześnie wielki zmarzluch oraz przytulaśna ciepła kluska? Tak, to chyba to trzecie. W sumie to bardzo fajnie, że postanowił jednak z nim zostać, nawet jeśli doprawił swoje słowa odrobiną półprawdy, bo to najwyraźniej on, nie Haru, bardziej się cykał zostać sam. Ale okej, zagrają na jego zasadach. Nie to, żeby cokolwiek to zmieniało. Przynajmniej wężykowi było cieplej.
- Weź nie kracz - odparł szybko przyjacielowi, szczerząc do niego przydługie kły w uśmiechu. Lekko też szturchnął go w ramię.
Wtem uwagę Haru przykuł znów starzec, w którego rękach dostrzegł pachnące liście oraz jakieś naczynka. Wymordowany nie miał zielonego pojęcia o florze Edenu czy Desperacji, ale jednego był pewien: to są zioła, których im potrzeba! No i ten cały, jak mu tam, wstydnik, co o niego prosił Bao. Oczy chłopaka aż zabłysnęły żywo, gdy dostrzegł, jak stary myśliwy wkłada wszystko do koszyka drugiego wymordowanego. Czyli już teoretycznie mogli iść!
Ale w praktyce czekała ich jeszcze zasłużona nagroda za pomoc. Nagroda w postaci kolacji!
Czekali tak minut parę, paręnaście, parędziesiąt... aż wreszcie nozdrza Haru wyłapały nad wyraz smakowitą woń mięsiwa. Z szerokim uśmiechem na ustach powitał widok wręczonym im miskom z potrawką. Szybko złapał swoją w pazurzaste dłonie i zabrał się za jedzenie.

Teraz pozostało już tylko wrócić do domu, do miasta. Haru podziękował za wszystko starcowi i popatrzył na Bao. Długa droga przed nimi. Miał nadzieję, że przynajmniej zdążą dotrzeć rano.

 Bāo był z siebie niesamowicie dumny, gdy odbierali od staruszka zapłatę za pomoc w transporcie mięsa. Poukładał najnowsze zdobycze ostrożnie w koszyku, starając się zapamiętać, by w drodze powrotnej już nie majtać nim na prawo i lewo. Może dla każdego z Bractwa zdobycie takich chwastów nie wymagało wiele wysiłku, ale dla ropuszka to była nie lada przygoda. Będzie miał się czym przechwalać!
 Podziękował łamiącym się głosem, zarówno za roślinki jak i kolację, którą po całym dniu wędrówki z chęcią spałaszował. Wysłuchał również wszelkich wskazówek, żywo zainteresowany najbardziej tematem roślinności, a na koniec przyjął pochodnię. Dopiero ona uświadomiła mu coś ważnego. Wrócą do Skalnego Miasta dopiero po zmroku, a to oznaczało, że będą mogli odpowiedzieć na zapytanie o hasło przez strażników. Jak dorośli!
 Napuszył się jeszcze bardziej, posyłając Haru szeroki żabi uśmiech. Jeżeli nie pomyśleli o tym samym to ropuszek uświadomi mu to dopiero gdy znajdą się bliżej murów. Pomachał na pożegnanie staruszkowi i na wszelki wypadek też dzikowi i już mogli ruszać. Tym razem jednak postanowił nie dosiadać swojego łuskowanego rumaka. Biedny pewnie wystarczająco się dzisiaj namęczył.

teoretycznie [ z tematu x2 ]