Prychnął cicho i nieco się skrzywił, gdy został upomniany o tym, że wymagał ciszy, a sam pieprzył od rzeczy i ucichnąć nie mógł. W tym było sporo racji, lecz Illija pojął to dopiero gdy zostało to wspomniane. Ucichł wtedy też momentalnie i na dłużej, a jego humor również uległ zmianie... pogorszył się. Odwrócił wzrok od leżącego mężczyzny, nie wypowiadając już ani słowa.
Wbił szare ślepia w biomecha dopiero, gdy ten ruszył się i pomimo ciągłego osłabienia, zaczął się podnosić. Otworzył usta, chcąc już mu to odradzić, ale zaraz zrezygnował, obserwując jedynie. Był ciekaw przebiegu najbliższych zdarzeń. Chociaż nie zamierzał podnosić tego kloca z podłogi, jeśli wyląduje na niej, zaznajamiając się z każdą rysą w powierzchni. Przewrócił oczami, na wzmiankę o czymś mocniejszym. Oczywiście było w jego możliwościach załatwienie czegoś procentowego, ale nie czuł potrzeby by starać się w tej kwestii. Mimo wszystko papierosy były łatwiejsze do załatwienia niż alkohol. Ten drugi był w o wiele większej cenie i nikt za pół darmo by nie oddał nawet małej buteleczki.
Przesunął się w fotelu, gotów spieprzać, gdyby Kido po przejściu kilku kroków zachwiał się i przewrócił na niego. Chciał pożyć jeszcze trochę, a zmiażdżenie przez androida to ostanie czego potrzebował obecnie.- Nie powinieneś jeszcze chodzić to może się bardzo źle skończyć – mruknął, patrząc na każdy jego krok i ruch, by w razie czego przewidzieć konsekwencje. Teraz dopiero też myślał, że może nie powinien podawać mu aż tak dużej dawki, wtedy też Yury nie wkurwiałby się aż tak. Nie mniej, nic już nie mógł zrobić, poza szybkim reagowaniem w razie potrzeby.
Widział co się dzieje, przewidywał jak to się skończy, a mimo to nie ruszył tyłka, nie uciekł poza zasięg rąk. Czekał, jedynie czekał... gdy rozdrażniony mężczyzna, zbliżał się do niego chwiejnym krokiem. Warknął cicho, gdy został złapany za kurtkę, która swoją drogą była nadal tą należącą do biomecha. Wykrzywił wargi w grymasie, kiedy nim potrząśnięto i musiał przyznać, ze był pod wrażeniem siły jaką wykazywał facet, nawet gdy był ućpany.
- Czego? - przekrzywił głowę.- Powiedziałeś, przecież, że na pieprzenie będę musiał poczekać... sądzę, że wystarczająco czekałem – dodał całkowicie poważny, wręcz można rzec, że śmiertelnie poważny. Widząc minę Kido, przez moment jeszcze powstrzymywał się, a później parsknął cicho. W jego szarych oczach zabłysło rozbawienie. Złapał mężczyznę za nadgarstki, napinając mięśnie przestawił go z miejsca i popchnął zaraz na fotel, który sam wcześniej zajmował. Kiedy jego towarzysz siadł na tyłku, Illija wygładził kurtkę.- Obudziłeś mnie, groziłeś i prawie postrzeliłeś... pieprzyłeś od rzeczy o jakimś zadaniu, które było tak ważne... więc logicznym jest, że zainteresowałeś mnie i chcę wiedzieć co takiego mieliśmy, jak i mamy dalej zrobić – wyjaśnił i w pewnym sensie to była prawda, chciał wiedzieć. Drugie dno jednak też istniało, lecz tego jak na razie nie mógł wiedzieć Yury.

Nie trzeba było być super spostrzegawczym by zauważyć, że Yury się wkurwia przez chwilową nie moc spowodowaną prochami. Jednak u Illi cała ta złość budziła przede wszystkim rozbawienie, bo w końcu to on grał na nerwach mężczyźnie, a nie odwrotnie. Miła odmiana po napsutych nerwach przy tak krótkiej znajomości. Kąciki jego ust drgnęły i nieco uniosły się w uśmieszku, gdy usłyszał ostrą wiązankę przekleństw, które swoją drogą, brzmiały już znajomo i Wymordowany był pewny, że gdzieś musiał to wcześniej słyszeć. Mimo to nie zastanawiał się nad tym faktem dłużej niż to konieczne.- Szkoda – udał przez moment smutnego z tego powodu, ale zaraz przewrócił oczami i zacmokał z niezadowoleniem. Musiał zapamiętać, że gdyby jeszcze miał kiedyś nafaszerować tego typa prochami to już nie taką dawką. Biomech był cholernie toporny w takich momentach, zero zabawy i wyraźnie brał za dużo na serio. Zmrużył odrobinę szare oczy, gdy zobaczył jak mężczyzna sięga do ramienia i przyciska rękę do rany. Chyba za mocno nim szarpnął przy przemieszczaniu, ewentualnie Yury za dużo się już ruszał, skoro rany się otworzyły.
- Dasz mi na to spojrzeć? Czy będziesz zgrywał niepokonanego? - spytał, wolał jeszcze nie zbliżać się, a przynajmniej póki nie dostanie jakiejś konkretnej odpowiedzi. Niby mógł mieć już gdzieś stan swego towarzysza, ale za dużo się namęczył by go przyciągnąć tu, więc dać mu teraz wykitować po tym wszystkim byłoby wręcz szkoda.
Słuchał go, jakoś mało zainteresowany tym, że przez jego wybuch gniewu, spartaczyli zadanie, którego termin minął. To nie było pierwsze zlecenie, które przez nieprzewidzianą sytuację poszło w zapomnienie. Illija jednak wiedział dobrze, jak to później wytłumaczyć by zyskać trochę czasu jeszcze lub nie zebrać opierdolu przed szefem.- Trudno, było nie wyciągać broni... nie grozić mi i nie strzelać, kretynie – burknął nieco zirytowany, że całą winę Kido zwalał na niego.- Nie jesteś niewinny w tym układzie, gdybyś z góry powiedział co trzeba zrobić, bez pakowania ręki w moje bokserki to już dawno mielibyśmy zlecenie za sobą – dodał. Zabrał ze stolika materiał, który mógł robić za bandaż, bo takiego z prawdziwego zdarzenia już nie było. Zbliżył się do Yuryego.- Jeśli ten zakrwawisz to kolejnego czystego nie dostaniesz – mruknął chłodno, na razie jednak nie garnął się by odsłonić ranę czy nawet tknąć faceta. Kiedy ten był przytomny, Illija wolał zachować ostrożność, bo nie miał pojęcia co biomech może odwalić.

Przeanalizował w głowie sytuacje, choć ta nie rozjaśniła się ani trochę. Nadal zamroczony przez prochy niewiadomego pochodzenia, był skołowany, a jego myśli płynęły własnym nurtem, otumanione i nieskładne. Mógł je przyrównać chociażby do skomplikowanych działań matematycznych, których przez ograniczoną wiedzę za nic nie potrafił rozgryźć. Czuł się trochę tak jakby ktoś zabrał mu cząstkę wspomnień. Parę dni wyciągniętych z kalendarza skądinąd to w końcu nie przelewki. Sama świadomość tego, że jego życie wisiała na krawędzi i zależało w głównej mierze od kaprysu gówniarza, którego postrzelił, było tego najlepszym dowodem.
Syknął pod nosem i skrzywił się, gdy ból obezwładnił jego ruchy po raz kolejny, co wcale mu się nie podobało. W odruchu bezwarunkowym przycisnął dłoń do miejsca, które bolało niesamowicie i na dodatek zaczęło krwawić przez zbyteczny ruch, z czego zdawał sobie sprawę. Był to rzecz jasna ten nieszczęsny, rozszarpany przez zeby bestii bark. Usta ułożyły się na uśmiechu, nie spełniającego żadne kryteria zadowolenia.
— Nie szczekaj, tylko to zrób — warknął w końcu, łaskawie pozwalając drugiemu najemnikowi na wykonanie swojej roboty, lecz tym razem miał mu zamiar patrzeć na ręce, coraz bardziej nieufny w stosunku do jego osoby.
Uniósł jedną dłoń, tą zdrowsze, w poddańczym geście, by dać Wymordowanemu do zrozumienia, że tym czasem powstrzymuje się od agresji i przesuwa ją w czasie.
Pozostałe słowa monstrum puścił mimo uszu, odchylając głowę do tyłu. Odetchnął, choć to zdecydowanie w żaden sposób nie poprawiło jego samopoczucia. Przeklął w myślach rzecz jasna w języku swojego byłego kochanka, bo aż za dobrze zdawał sobie sprawę, że źle to odegrał. Przetarł oczy, łudząc się, że tym samym przywróci im ostrość widzenia, ale przez postępującą zaćmę, zmęczenie i gorączkę było to po prosto niewykonalne.
Gdy Illija, nadal pełen podejrzeń, co zresztą było zrozumiałe w tej sytuacji, do niego podszedł, Kido zawiesił wzrok na błyskotce, która wzbudziło jego ciekawość, a którą wcześniej nie zauważył. Złapał w palce nieśmiertelnik wiszący z szyi Drug-ona, bez słowa mu się przyglądając.
— Skąd...? — Reszta słów zawisła w powietrzu, gdy głos ugrzązł mu na dobre w zachrypniętym gardle. Poruszył ustami, jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie w towarzystwie zawrotów głowy znów stracił przytomność. Utrata sporej ilości krwi w końcu w tej materii zrobiła swoje.