Dźwięk stali uderzającej o stal. Ciężkie oddechy. Ból w napiętych mięśniach ud i łydek, w plecach, ramionach, w całym ciele. Krople potu ściekające po twarzy. Aby przetrwać, trzeba być najlepszym – to takie oczywiste. Mantry powtarzane dzień w dzień mieszają się już z natłokiem informacji. Papier starych książek, w obliczu kataklizmów i minionych dekad, stał się cienki jak papirus. Wydaje się, że jedno zbyt mocne szarpnięcie, a rozedrze się jak mokra kartka. Nieliczni pamiętają jeszcze, co znaczy być delikatnym w tak brutalnym świecie.

Nie bez powodu mówi się, że przeszłość jest echem dokonanych wyborów. Z roku na rok staje się mniej szczegółowa, mniej kanciasta, a bardziej rozmyta. Może nie ma już tylu kolorów, takiej głębi. Wypowiedziane zdania zamieniają się jedynie w niemy ruch warg. Uśmiechy nikną. Twarze tracą rysy. Człowiek chciałby, czasami, móc sięgnąć ręką w gęste bagno swoich wspomnień, wyciągnąć stamtąd tę jedną, jedyną scenę. Otrzeć diament, choćby własnym ubraniem. I patrzeć na niego. Poznawać na nowo. Smakować tak, jakby ta chwila miała się nigdy nie skończyć. Byłoby wspaniale móc wskrzeszać, prawda?