To była dość ryzykowana akcja, wiedziała to od samego początku. Mimo to nie zgodziła się by Kaukaz i Kira towarzyszyli jej aż do spotkania, wręcz ich wygoniła. Jak widać, póki co, słusznie, bo grupa była bardzo podejrzliwa i dwóch pakerów po bokach wywołało by dym. A ona do fanek westernów i thrillerów i nie należy. Atmosfera nieco zelżała i nie żałowała swojej decyzji. Jest z nią końcu Morus… choć do bestii bojowych nie należy. Ot taki… wilczek? W każdym razie, zdjęła ciężki plecak i głośno postawiła go na ziemi obok siebie. Sięgał jej na spokojnie do pasa, więc mogła się nawet na nim podeprzeć. Wilk wstał i począł obwąchiwać nowy obiekt zainteresowań.
- Cieszę się, że moja propozycja zadowala. – Spokojnie otworzyła klapę plecaka i niczym święty Mikołaj, była gotowa na rozdawanie prezentów. Zanim jednak to nastąpi:
- O proszę, czyli coś jeszcze pozostało. Dobre i to. Każdemu będzie ciężko jeżeli surowce kompletnie znikną. – włożyła rękę do „wora” i wyjęła pęczek zawiniętych sztućców. Pomachała nimi delikatnie, a brzdęk metalu zapewne dotarł do ich uszu. Choć plecak jest na tyle wielki i ciężki by móc samemu stać, jeszcze nie chciała od niego odchodzić.
- Żeby nie być gołosłownym, oto jedna z rzeczy o których wspomniałam. Metal za metal. Gdzie znajdę aktywne złoża żelaza? – była gotowa przekazać pęk w ręce przywódcy, ale wiedziała, że podstęp nadal może się czaić czekając na odpowiednią chwilę, by zaatakować. Ostrożna pod tym względem, podała cenę i miała nadzieję, że grupie wyda się ona uczciwa. Dla niej była.

Obserwowała reakcje desperatów. Widząc nagły pokerface przywódcy kąciki ust zadrgały, ale powstrzymała się od uśmiechu. Widać, że chciał jak najlepiej dla swojej grupy i chyba tylko dzięki temu jeszcze w ogóle z nią rozmawia. Postanowiła wziąć to za dobrą monetę i postąpiła powoli kilka kroków na przód. Pokonała połowę dzielącego ich dystansu i ostrożnie odłożyła pęk. Tak jak się umówili. Dała im to, co dostać zechcieli. Lekko skinęła głową, niemo dziękując za hojną informację, po czym postąpiła kilka kroków w tył. Chciała w ten sposób dać przestrzeń pakerowi, znaczy się liderowi grupy, by mógł pochwycić towar. Jeżeli grupa zareagowała zbyt nerwowo uniosła lekko ręce puste ręce i wycofała się do plecaka, którego cały czas pilnował Morus, a raczej namiętnie obwąchiwał.
Popatrzyła na pakerską postawę przywódcy i tym razem tylko żelazną siłą woli powstrzymała się przed rozbawionym usmiechem. Na wszelki wypadek spuściła głowę i nieznacznie uniosła puste ręce do góry.
- Już szefie. Czas na ciąg dalszy.– nie chciała mu psuć jego wizerunku spoko, groźnego gościa. Bez dalszego ociągania się, sięgnęła ręką do plecaka i chwyciła kolejne ciekawostki.
- Koce i ubrania za informacje o złożach miedzi. Jeżeli znacie więcej niż jedno dorzucę coś ekstra. – powiedziała wyjmując stertę materiałów wszelkiej maści, a wcześniej napakowany plecak nieco się skurczył w sobie. Morus  tymczasem legł na ziemi i lizał mrówki.

Cieszyła się, że mimo iż pokonała dzielący ich dystans, nawet tylko po to by odłożyć rzeczy, grupa nie zareagowała agresywnie. To chyba dobry znak. Tak przynajmniej wolała myśleć. Wyjęte ubrania z plecaka trzymała w dłoni i słuchała tego, co ma jej paker do powiedzenia w kwestii miedzi. Choć informacje dokładne, nie zadowoliły jej. Schowała toteż rzeczy do plecaka i popatrzyła na grupę z lekka przyganą:
- To trochę za mało, bym mogła wam to dać. Ale doceniam sam fakt, że podzieliłeś się ze mną tą wiadomością. – ponownie zanurzyła rękę w plecaku i wyjęła z niej paczuszkę 10 torebek przypraw. - Niektóre będzie mogli wyhodować, nawet w ekstremalnych warunkach. A niektóre z nich mają właściwości lecznicze. Znachor czy też lekarz będzie wiedział. – podrzuciła pokaźny pęczek w stronę szefa bandy, a ta wylądowała mniej więcej w miejscu, w którym wcześniej dała im żelazo w postaci sztućców. Nie do końca wiedziała, jak ma wyciągnąć od nich informację odnośnie tego złoża, ale widziała, że jakoś muszą dać się przekonać, a przynajmniej na to liczyła.
- Kto zajmuje złoża? – zapytała wprost. – Dam wam coś równie cennego jeżeli oczyścicie te złoża z ich obecnych eksploratorów. – była ciekawa czy byłby skłonny przystać na tę propozycję. A może to jego ludzie zajmowali te złoża. Wtedy je wykupi. A jeżeli eksploatuje je ktoś inny? No cóż, wtedy trzeba się będzie go pozbyć. Może ta grupa odważnych desperatów będzie skłonna zająć się tym problemem?

Również patrzyła na przywódcę grupy. Niestety, informacje za towary. Nie ma innej drogi negocjacji w tym wypadku. Zasady są proste. Może się trochę przechylić w ich stronę, ale nie ma nic za darmo. Negatywna reakcja z ich strony i tak jest nieunikniona. Przewidywała to. W końcu to nie jest jej pierwsza pertraktacja. Miłym zaskoczeniem był za to fakt, że szef bandy wstawił się za nią, nawet jeżeli trochę… zbyt brutalnie. Zachowała miły wyraz twarzy, jakby ta akcja nie miała miejsca. Wolała tego nie komentować, kiedy interesy mogą się sypnąć, przez jedno źle dobrane słowo.
- A co powiecie na współpracę? Ja i moi ludzie chcemy tego złoża, a wy obozowiska. Jeżeli udałoby nam się wypchnąć z tej miejscówy łowców, to SPEC zagwarantowałby wam pracę w roli pilnujących kopalni ludzi interesu, a w zamian otrzymalibyście ze 30% zysku wydobycia? Kusząca perspektywa? – uniosła brew w górę i przyjrzała się uważnie przywódcy. – Jeżeli nie zainteresuje cię ta oferta, to uznajmy, że jej nie było. Ale jeżeli w jakiś sposób przekonuje, to może dobijemy ciekawego targu? – w jej słowa wkradła się lekko konspiracyjna nuta. Była ciekawa czy będą skorzy rozważyć propozycję, mając cichą nadzieją, że nie wywoła to kolejnego buntu wśród jego ludzi. Na szczęście nie była tu sama. Jakąś pociechą był Morus.
Obraz zamglił jej się na chwilę przed oczami wiec zamrugała parę razy. Czyżby coś jej dolegało? ...To pewnie przez to desperackie powietrze.

A jednak się udało. Cóż za niespodzianka. Choć jeżeli brać pod uwagę, że chcą zaprzestać koczowniczego trybu życia, to nie bardzo. Nie może w końcu zapominać, ze Desperaci kierują się prostymi pragnieniami. No tak, to zrozumiałe.
- Zgoda. – zawtórowała. Dla niej to bardzo dobra wiadomość. Obopólna korzyść. Zdecydowanie warto poprzestać na tych warunkach.  – Dostaniecie własne miejsce zamieszkania, lepsze warunki życia, zyski oraz ochronę w zamian za pilnowanie i eksploatację dla miasta kopalni. – poprawiła plecak, który niemal ziejąc pustką zaginał się na boki - Czy są jeszcze jakieś złoża o których chciałbyś mi powiedzieć? – w sumie już się dowiedziała wszystkiego co chciała, ale może, jest coś jeszcze ciekawego albo jeszcze jakieś miejsce wydobycia?