„Wyleczyć, a niby co innego?”
Einstein.
Nie był aż tak rozkojarzony, by nie wywnioskować z wcześniejszych wypowiedzi Hibiki, że dziewczyna posiadała moc uzdrawiania. Nie wątpił, że musiał się do niej zbliżyć, żeby zdarła z niego te wszystkie upierdliwe obrażenia, jednak zadając pytanie, był zainteresowany w szczególności sposobem, w jaki zamierzała to zrobić. Blondynka obudziła w nim pewną dozę niepewności, przez co wolał się dopytać. Mimo wszystko w tym momencie nie czuł potrzeby, by się tłumaczyć, bo i nie miał na to ochoty. Strzępienie przesuszonego języka i podbudzanie resztek tego, co kiedyś maleńkimi odnóżkami dźgało go po zębach, wydawało się niewarte dyskusji z Narai. Zresztą, za chwilę miał uzyskać odpowiedź.
Mimowolnie syknął, czując upiorny ból promieniejący za brutalnie pociągniętą rękę. W tym samym momencie, w którym spiął wszystkie mięśnie i przymierzył się do odskoczenia, rwanie nagle ustało. Na twarzy obrośniętej skrzywieniem cierpienia, wymalował się obraz o dziwnej specyfice. Był cholernie zaskoczony swoją „odpowiedzią”. W życiu widział różne rzeczy, jednak nigdy nie spodziewał się, że termin wylizywania ran będzie w dosłownym znaczeniu przypisany człowiekowi. Mimo wszystko nie czuł najmniejszej ochoty, by odsunąć dłoń. Szorstki język przecierający jego skórę z pewnością nie był doświadczeniem, po które chciałby dla własnej uciechy sięgać w przyszłości, jednak w obliczu tylu niebezpieczeństw, od których puchła mu głowa, ta osobliwość wydawała się niczym.
- Lepiej. – odparł, sprawiając wrażenie zbitego z tropu. Jednak szybko się otrząsnął i oblał Hibiki tym samym napiętym spojrzeniem, które towarzyszyło mu odkąd tylko otworzył oczy i spostrzegł twarz Rosel.
Wyciągnął niegdyś okaleczoną ręką do przodu, szeleszcząc nieznacznie doszczętnie przedartym materiałem. Skupił w palcach odrobinę ciepła, które stopniowo zwiększało swoją siłę, by wreszcie rozjaśnić celę skromnym, falującym blaskiem. Nie chciał ryzykować utraty kontroli nad wygenerowaną kulą ognia, dlatego nie odznaczała się imponującymi rozmiarami. Lepsze to, niż omyłkowe spalenie jedynych towarzyszy, którzy mu pozostali.
- Raczej nic, co byłoby w tym momencie pomocne. – odparł, kucając tuż przy kajdanach, żeby móc przyjrzeć im się z bliska. Uważał, aby wytworzona w jego dłoniach prowizoryczna lampka nie dotknęła zakutej dziewczyny. Wolną ręką odruchowo przebiegł po najbliższej kieszeni spodni, szybko rezygnując z dalszych poszukiwań. Czuł się niewyobrażalnie nagi bez wszystkich swoich klamotów upchanych po spodniach i bluzach, co było o tyle dziwne, że rzadko kiedy czegokolwiek z nich używał. - Chyba, że mam dokądś doskoczyć albo wepchnąć się w jakąś szczelinę pod inną postacią. – o zjadaniu przegnitej padliny nie wspominając… – Tu jest czytnik. – zauważył, choć nie byłby szczególnie zdziwiony, gdyby jego towarzyski również wychwyciły ten odznaczający się element kajdan. – Drzwi są otwierane przez kody więźniów, myślicie, że z kajdanami może być podobnie? – podniósł spojrzenie na ciemnowłosą dziewczynę. Już ułożył usta w pierwszą sylabę jej imienia, gdy nagle coś go tknęło. Rysy mu stężały, a on sam mimowolnie dał krok w tył, wciąż nie podnosząc się z kucek. Upodobnił się do dzikiego kocura, który jakby dopiero teraz spostrzegł, że ma przed sobą wroga. – Nie przedstawiałem się nazwiskiem.

Zastanawiał się, dlaczego Narai tak uparcie nie zdejmowała z niego spojrzenia. Jasne, że był bliski oskarżeń o hipokryzję, ponieważ sam wielokrotnie obierał podobną taktykę, patrząc się bez ustanku w twarz kogoś, komu nie ufał. Oczywistość biła po oczach, bo w zasadzie chodziło o obserwowanie ruchów potencjalnego wroga. Najprawdopodobniej sam wgapiałby się jak ciele w malowane wrota, gdyby był na miejscu skrępowanej Narai. Jednak nie potrafił się nad tym nie zastanawiać, gdy widział jej przedziwne spojrzenie. Jej oczy były niepokojące… być może przez samą głęboką barwę?
Zdążył przemilczeć dyskusję o wytatuowanych na ciele kodach. Choć nie wypruł z siebie żadnego komentarza, mimowolnie przejechał palcami po skórze twarzy, gdy uderzyła w niego myśl, że też mógłby zostać urządzony w podobny sposób co ciemnowłosa dziewczyna. Obejrzał swoje ciało w obecności Rosel... ale nie widział jeszcze twarzy.
- Nie to, żeby podobało mi się nazywanie mnie palantem… - zmarszczywszy nos na cięte słowa brunetki, zwrócił twarz w nieco łagodniejszej odsłonie w stronę Hibiki. - … ale kiedy cię uratowałem? – pewnie będzie tego żałował, ale coś czuł, że nieprędko nadarzy się okazja do ponownego spytania o tę sprawę. W końcu pewien bydlak planuje ich zamordować. Już czuł wzmożoną niepewność Narai co do jego użyteczności i jej prześmiewcze wyzwiska, jakoby nie wnosił do ekipy niczego pożytecznego. Jasne, że coś po drodze udało mu się zrobić, jednak w jego odczuciu mniejszym kosztem, niż poświęcenie, jakim wykazała się w stosunku do niego Hibiki. Jakiego udzielił jej ratunku, zgadzając się na trzymanie za rękę podczas poszukiwań Narai? Pomijając fakt, że ten jakże romantyczny spacer miał na celu wyłącznie ochranianie ich dup poprzez moc blondynki, to ona nie dopuściła bestii do rozorania mu pięknej buźki. Dwukrotnie. Ratownikiem był dla brunetki… przynajmniej z samej definicji albo ambitnych założeń, bo choć pałał do niej niechęcią, zamierzał ją w niedługim czasie uwolnić. Dlaczego więc Hibiki z taką powagą podkreślała jego wkład?
I wtedy właśnie nastał moment, w którym ambicje ratownicze porzucił w diabły.
Twarz wyrażała nieufność, samo spojrzenie chłodny gniew… dopiero płomień w ręku dawał świadectwo zalążków paniki, innego rodzaju, niż tą, która gryzła go podczas bliższego spotkania z monstrum. Faliste światło płomienia stawało się mniej regularne, trochę rozwichrzone. To panika kogoś, kto właśnie poczuł się obnażony. Ile wiedziała? Ile to było „wystarczająco dużo”?
- Taka była cena za podstawienie ci ręki pod język? – próbował zgadnąć, wyrzucając z siebie zimny jak lód, acz stosunkowo cichy syk zadanego pytania. Jego postawa była porównywalna do otoczonego zwierzęcia. Ugiął lekko nogi i podniósł nieznacznie barki, a płomień plunął wyrwaną spod kontroli iskrą, która uleciała gdzieś w bok. Cofnął się o jeszcze jeden krok, ani śniąc o zastanowieniach nad wyswobodzeniem brunetki. W takim układzie zdecydowanie wolał ją skrępowaną, pobitą i na ziemi. – Jak dużo wiesz?
Drgnął, czując na sobie uchwyt Hibiki. Nastroszonego kota też głaszcze? Niemal natychmiast pociągnął rękę do siebie, usiłując choćby i niedelikatnie wyrwać ją spod dotyku blondynki, zawieszając na niej chłodne spojrzenie. Gdyby mu się to udało, z pewnością poczyniłby starania o subtelne zwiększenie między nimi odległości. Pomimo irytacji, był spokojny. Płomień zdawał się utracić na stabilności, co potwierdziła kolejna wyrwana spod władzy iskierka, jednak Kurt czuł się wyłącznie zirytowany, niedoinformowany i obrzydliwie nagi. Zaufanie padło blisko ziemi, ale i tak nie zamierzał ich teraz zostawiać. Siedzieli w bagnie razem i choć gniew szeptał mu do ucha bardzo niemiłe słowa, będzie zmuszony jakoś przełknąć fakt, że ktoś pogrzebał tak, gdzie nie powinien.
O ile oczywiście blondynka nie dawałaby Ailenowi żadnych znaków na podjęcie ataku… o co w zasadzie nawet jej nie podejrzewał. Albo zdążył się do niej przekonać i poczuć swego rodzaju wdzięczność, albo faktycznie był słaby w negatywnym ocenianiu niskich, blond czerepów.

Nie ma?!
Chłopak dał szeptać sobie do ucha, ale jego okrojona cierpliwość nie dała mu usiedzieć przy dziewczynie dłużej, niż do końca wypowiedzianych słów. Ku uciesze Narai, przestał sycić się bliskością blondynki, momentalnie się od niej odsuwając. Krok, dwa… dystans!
Stężałe rysy i ochłodzony wzrok padł ponownie na Narai. Jednak tym razem nie skupił się na przerażająco czarnych oczach, które bynajmniej nie kojarzyły mu się przyjemnie, przywodząc na myśl niedawny koszmar. Raz jeszcze zlustrował kajdany i wypuścił z siebie ciężko powietrze.
- Nie pomogę ci. – rzucił kwaśno. – Nie mam jak. Trzeba wyjść i czegoś poszukać. – dodał, zerkając znacząco na blondynkę. – Jesteś w stanie mi towarzyszyć? – może nie brzmiało to jak propozycja popołudniowego spaceru, bo i wyraz twarzy nie zdradzał choćby najmniejszych przejawów przyjemności, ale czy chciał czy nie… potrzebował jej. Miał nadzieje, że Hibiki miała na tyle dużo siły, by w razie konieczności użyczyć mu swoich mocy. Skoro w szczątkach przedstawiła mu proces ich działania, był w stanie wywnioskować na ile użyteczne mogłoby się dla niego okazać… a umknięcie przeciwnikowi z oczu bywało, poniekąd, cholernie ważne. Oczywiście jego propozycja nie zakładała porzucenia brunetki na dobre i liczył, że obie to wywnioskują. Wolałby nie być w skórze Narai, bo sam pewnie odgryzłby sobie wargi, gdyby musiał siedzieć w tym bagnie sam, przykuty kajdanami…
Po uprzednim rozejrzeniu się przez kwadratowe okienko i oczywiście pod warunkiem zgody Hibiki, posłużył się jej kodem i po zamknięciu za sobą wrót, skierował się wraz z nią w kierunki celi Rosel. Zgasił tlący się w dłoni płomień, niemal natychmiast po opuszczeniu pokoju.

To wciąż wydawało mu się kompletnie pozbawione sensu. Kto normalny zakuwa ofiarę w kajdany, jednocześnie dając jej do nich klucz? Spojrzał na nią sceptycznie, odzwierciedlając własne przemyślenia, jednak zdążył się przekonać, że najwyraźniej ich oprawcy mieli coś podobnego w zwyczaju. Gdyby znak na piersi Rosel nie zadziałał, nie byłoby go tu teraz.
- Można spróbować. Narai, tu masz kod. – pokazał na sobie, w razie gdyby dziewczyna większą uwagę skupiała na mordowaniu go wzrokiem, niż pomyślunku o planie własnego wyswobodzenia. Nie wydawał się szczególnie ugłaskany wcześniejszym niemym zapewnieniom Hibiki, że może darzyć ją zaufaniem. Działał wyłącznie z konieczności, w przekonaniu, że w grupie będzie łatwiej. W końcu żył w stadzie od kilkuset lat… jak mógłby myśleć inaczej? Nie zmieniło to jednak jego bardziej oschłego stosunku do towarzyszek, a właściwie towarzyszki. Brunetka wywierała na nim to samo, niezmienne uczucie niechęci, co przy pierwszym spotkaniu, więc jedyną zmianę wyczuwałaby blondynka. – Jeżeli to zadziała, to albo te skurwysyny są idiotami, albo lubią się bawić… - mruknął pod nosem, ostrożnie wychylając łeb poza próg drzwi, rozglądając się czy aby na pewno byli bezpieczni. W końcu wyszedł, ignorując uprzejmości Narai. Jak przeżyje, to wlepi sobie medal za cierpliwość. Nawet, jeśli za chwilę miałaby pęknąć. I tak wydawało mu się, że pozwalał jej na zbyt wiele.
Fala pytań przez dłuższy czas pozostawała bez odpowiedzi. Korytarz był dla niego strefą podwyższonego ryzyka na ponownie skąpanie się w ślinie tego cuchnącego potwora. Obecność trzeciej osoby nie rozluźniała atmosfery na tyle, by przekonać go do natychmiastowego wyplucia z siebie słów. Gdy poprzednio tędy chodził bał się nawet oddychać. To, że odczekali ileś tam minut, nie dawało mu poczucia, że było „bezpieczniej”. Rzucił jej karcące spojrzenie, gdy wreszcie znaleźli się przy celi Rosel. Sam nie wiedział po co skręcił akurat w tę stronę… zresztą nic dziwnego, skoro
- Nie mam żadnego planu. – szepnął, dobitnie podkreślając, że obrał dowództwo wyłącznie dlatego, że tego od niego oczekiwano. Zresztą trudno nazwać to jakimkolwiek przewodzeniem. Po prostu puszczono go przodem, a on z automatu oddalał się od miejsca, w którym ostatnio usłyszał straż. Może chciał ponownie poszperać w archiwum? Teraz jednak uznał, że chyba lepiej będzie spróbować wydostać się z tego bagna, niż próbować odgadnąć jego tajemnice. – Jednak lepiej będzie zawrócić. Trzeba poszukać wyjścia. – stwierdził, mimochodem zaglądając do celi, z której fala odoru zdawała się złapać go za krtań. Jednak to nie smród wymalował mu na twarzy niepokój. – Była tu jeszcze jedna dziewczyna. Nie była w stanie chodzić. – rzucił cicho, zastanawiając się co mogło stać się z Rosel. Czyżby bestia dorwała się do jej celi? Profilaktycznie rozejrzał się za jakimikolwiek śladami świeżej krwi, zawieszając spojrzenie na pacniętych po ziemi śladach z nim, które skręcały korytarzem w prawo. Trochę zaczęło go zastanawiać, że nie wychodziły z żadnego pokoju. Mimowolnie spojrzał w górę, lustrując sufit tuż nad początkiem krwistych stóp. O ile nic poza tym nie zwróciłoby jego uwagi zawróciłby, tym razem obierając powrotny kierunek, by następnie, zamiast w lewo, do celi Narai, skręcić w prawo. Oczywiście szedł wolno i ostrożnie, nasłuchując. Gdyby coś go zaniepokoiło, natychmiast zwróciłby się do dziewcząt, zmniejszając pomiędzy nimi dystans, samemu z automatu unosząc rozgrzaną dłoń.

Skierował beznamiętne spojrzenie wprost na ciemnowłosą dziewczynę. Nie do końca wiedział czy chciałby poznawać dalsze losy swojej niegdysiejszej towarzyszki. Cichy, upierdliwy głosik podpowiadał mu, że nie stało się z nią nic przyjemnego. Liczył się z tym, że zostawiając ją w taki sposób najpewniej ściągnie na niej uwagę strażników, bestii czy kogokolwiek, kogo kroki słyszał. Wówczas jedynym celem był bieg przed siebie. Teraz miał okazję chwilę się nad tym pogłowić, a łeb nie pękał mu od nadmiaru optymizmu.
- Nie wiem kim. Dzieliliśmy celę, a ona w pewnym sensie pomogła mi się oswobodzić. Podejrzewam, że spędziła tutaj znacznie więcej czasu, niż można sobie wyobrazić. – odparł nieco zamyślony, zerkając kątem oka na blondynkę. Wciąż miał do niej szczątkowe zaufanie, ale zdążył się nauczyć, że lepiej było niepotrzebnie nie wzbudzać w nikim paniki, więc wolał dłużej nie ciągnąć tematu. Gdybanie o jej przeżyciu czy okrutnej śmierci nikomu nie poprawi humoru. Jeszcze chwila, a oskarżą go o bestialstwo, bo jak to tak? Porzucać biedną dziewczynę w śmierdzącej celi tylko dlatego, że nie była w stanie chodzić?
- Nie. Skupmy się na sobie. – odparł, jeszcze bardziej wpisując się w kanon zimnych bestii. Nie zamierzał latać za dziewczyną, która nie tyle co zdążyła odrobinę oszaleć, a przy okazji zniknąć. Nie znał jej i nie była dla niego nikim ważnym, choć poniekąd bez jej obecności nie dałby rady uciec, nawet jeśli samemu musiał ją targać pod czytnik. Mimo wszystko chyba żadnej z towarzyszących mu pań, nie powinno zależeć na kolejnej duszy do opieki. Przynajmniej tak sobie mówił.
Zadarł łeb do góry.
(…) wydawały się jakby bardziej intensywne, nowe...
„Chodźmy już.”
- Jak najprędzej. – rzucił naprędce, cofając się w kierunku celi Narai, jednak przy kolejnym rozwidleniu, skręcając w druga stronę. Był ostrożniejszy, mimochodem patrząc podejrzliwie na ściany, podłogę czy ten nieszczęsny sufit, jakby spodziewał się, że jakieś antygrawitacyjne monstrum zleci im zaraz na łby.
Dotarłszy do nieco szerszej przestrzeni, postanowił przebadać leżące/stojące/wiszące przedmioty przy ścianie, orientując się czym w ogóle były. Jeśli czymś co byłby w stanie otworzyć, z pewnością by spróbował.

Gdyby nie był napięty do granic możliwości, z jego ust z pewnością wydobyłoby się ciężkie westchnięcie. Spodziewał się podobnej reakcji na swoje opowieści w pigułce, które nawet dla niego nie brzmiały na tyle dobrze, by nazwać go „dobrym kumplem”. Zdrajca, cham, zwykły wykorzystywacz… może gdyby nie wisiało nad nimi realne widmo śmierci, przejąłby się podobnymi oskarżeniami, które bez trudu wyczytał z tonu głosu Narai, i natychmiast zacząłby się usprawiedliwiać, rzucając nieco światła na sytuację sprzed… nie potrafił dokładnie określić ile czasu od tej chwili minęło. Ale że sceneria malowała się w niepokojącej czerwieni, Kurt wolał nie przedłużać i natychmiast zawrócił, poniekąd będąc wdzięcznym Hibiki, że tak uparcie się za nim wstawiała. Nawet, jeśli w tym momencie do obu z dziewcząt miał pewne obiekcje w sprawie wcześniej wypowiedzianego nazwiska, był pewny, że żadnej nie zamierzał zostawiać, jakkolwiek ciemnowłosa by go do tego nie skłaniała swoją trudną osobowością.
- Nie truj już, bo hałasujesz. Nie zostawię, a jak tak cię to boli, wytłumaczę się przy lepszej okazji. – rzucił szeptem, przypominając dziewczynie, że wolałby w tej chwili ograniczyć ilość przeprowadzanych rozmów do minimum. W celi mogli sobie rozmawiać o brzydkich mordach, krzywych zębach czy frajerskim postępowaniu. Tutaj, na korytarzu, niech milczą, gdy słowa nie są potrzebne.
„Niefajne.”
Gdyby nie paliło go gardło z pewnością ująłby podobny sens w nieco brzydsze słowa.
Przed zwróceniem uwagi na drzwi wind stojących po ich lewej stronie, ogarnął spojrzeniem wszystkie dyplomy, co rusz odczytując na nich kolejne tytuły. Lekarze, biolodzy... w zasadzie sami specjaliści. Naukowcy? Eksperymentują na wymordowanych? Akta, które odnalazł w archiwum, by to potwierdzały. Serce zabiło mu szybciej. Są w łapach S.SPEC? Odruchowo szukał na wyróżnieniach pieczęci czy innego symbolu, które utwierdziłoby go w tym, że za ich uwiezieniem stoi wojsko.
Zwrócił uwagę na krwiste ślady na drzwiach, czując po raz enty w tym dniu, że coś przygniata go od środka. Były świeże. Automatycznie zapaliła mu się czerwona lampka, zachęcająca do natychmiastowego oddalenia się. Niestety Narai chyba miała cieplejsze serduszko od niego, bo maźnięte posoką drzwi skojarzyła sobie z klatką, w której mogła być uwięziona kolejna osoba im podobna. Pomijając fakt, że potwornie wkurzało go zwracanie się do niego po nazwisku – pal licho z kulturą… po prostu nie miały go znać - raczej nie czuł się na tyle dobrą osobą, by komukolwiek więcej pomagać. Zresztą nawet nie uważał, żeby bycie egoistą w tym świecie było w jakikolwiek sposób dziwne, to też nie zżerało go poczucie winy. Za to strach owszem, a on gorączkowo zakazywał mu się zatrzymywać.
- No właśnie nie musimy. Narai, zostaw te drzwi. Spieprzamy stąd. – rzucił naprędce, z dbałością o odpowiednio cichy ton głosu. Dyplomy wiesza się na ścianach, żeby móc je podziwiać i pokazywać z dumą innym. Punkt, w którym się znajdywali musiało mijać wiele osób w stosunkowo krótkim czasie. Nic dziwnego, skoro obok były windy i pieprzone schody, czyli łączność pomiędzy różnymi częściami budynku. Zaraz ktoś ich może zaskoczyć… w tym jakieś chodzące po sufitach monstrum, które zaryglowało się w windzie.
Ze względu na brak okien na holu automatycznie pomyślał, że znajdywali się pod ziemią.
- Góra? – zapytał, nie czując się pewnie z myślą podjęcia ich następnego kursu, zważywszy na to, że poprzedni był dość nieprzemyślany. Mimo wszystko wyskoczenie z jakąś propozycją uważał za wskazane, skoro już zdążył skrytykować plany dziewczyny odnośnie dokopywania się do wnętrza windy.
Jeżeli dziewczęta przystałyby na jego nieśmiałą – choć w gruncie rzeczy wypowiedzianą z wręcz nachalną szybkością – propozycję, ruszyłby w górę schodów, uprzednio nasłuchując czy mogli bezpiecznie wkroczyć na piętro. Sikał ze strachu w gacie, ale wolał iść przodem, by w razie potrzeby osłonić towarzyszki płomieniem, który świerzbił go w ręce od dłuższego czasu, jednocześnie trzymając się blisko Hibiki, by w razie potrzeby szybko chwycić ją za rękę.