Natychmiast zdjął nogę z drzwi, mocno łapiąc dziewczynę pod boki, byleby tylko się z nią nie wywrócić na odrażającą mieszankę fekaliów, rozdeptanych insektów i innego śmiecia. Najprawdopodobniej byłby zwymiotował, gdyby nie scena, która wyjątkowo zajęła mu myśli. Zdążył oprzeć o siebie Rosel - zaciekle nie zwracając uwagi na wszelkie odrażające rzeczy, które przychodziły mu do głowy, ilekroć jej dotykał - gdy oślepiająca biel boleśnie zwężyła jego źrenice, zmuszając do natychmiastowego zamknięcia oczu. Mimo chwilowego braku widoczności, serce zaczęło bić mu dwa razy szybciej z podniecenia, że szansa na wydostanie się z tej zatęchłej dziury, stanęła przed nim otworem. Nareszcie była możliwa... a przynajmniej zaczęła się taka wydawać.
Nie zastanowił się. Po prostu migiem dał te kilka kroków do przodu, najpewniej ciągnąc za sobą zmizerniałą dziewczynę, byleby tylko skosztować innego powietrza, niż to mdłe, kwaśne i stęchłe, którym oddychał przez cholera wie jak długo. Starał się nie sapać zbyt głośno, jednak różnica była tak ogromna, że w oczach stanęły mu łzy od tak nagłej zmiany. Wsparł się dłonią o jedną ze ścian na korytarzu, próbując uspokoić zarówno własne myśli, jak i organizm, które zdawał się łapczywie brać to, co do tej pory było mu tak brutalnie odebrane. Jeszcze jeden wdech… jeszcze jeden… kolejny.. nim tylko w końcu podniesiesz łeb… jeszcze jeden wdech!
Po chwili zmusił się jednak do spojrzenia na otoczenie… i o ile ten widok nie powinien go szczególnie zaskoczyć, tak przestał tak chętnie i ufnie opierać się o ścianę, gdy opuszki jego palców stykały się ze starą, paskudną smugą krwi. Szybko zaczął się rozglądać, niemo oceniając otoczenie, jakby zupełnie zapomniał na te kilkanaście sekund, że uwiesił sobie kogoś na ramieniu.
„Nie..”
Rozżarzone, wściekle żółte spojrzenie padło dziko na Rosel.
Czyżby stała mu na drodze? Nie chciała pójść? Po co w takim razie miałbyś ją brać ze sobą, Kurt?
Zmrużył niebezpiecznie oczy, czując się poganiany przez czas. Chciał podjąć jakiś ruch, jak najszybciej się dało. Jak najszybciej gdziekolwiek pobiec. Jak najszybciej znaleźć się z dala od tej śmierdzącej klitki. Jak najszybciej znowu zobaczyć znajome twarze. Twarze tych, którzy mu zawsze pomagali i za którymi zawsze był gotów stanąć murem…. dlaczego w takim razie miał taką przemożną ochotę wyrzucić dziewczynę w głąb jej więzienia, skoro… de facto ona też mu pomogła; to był jedyny czynnik, który napiął smycz, uniemożliwiając Ailenowi bieg do przodu, co bolało go niemal tak mocno, jak siarczysty policzek w twarz. Decyzja, decyzja… szybciej ją podejmuj!
- Chcesz tu umierać? – nie podniósł głosu na tyle, by wyciągnąć słowa na wierzch czegoś więcej, niż zwykłego szeptu, jednak podburzony przez adrenalinę, syczał. – Szlachetnie zdjęłaś mi tę szmatę z twarzy i poganiałaś z wyrwaniem się z lin czy też liczyłaś na jakąś szansę? – rzucił, odwracając się do niej tyłem i pochylając do przodu. – Mogę cię zostawić, będzie mi lżej. – dodał naprędce, dając dziewczynie jasny wybór. Albo wskakuje mu na barana, albo tutaj zostaje. Niewątpliwie wolałby, żeby jej oszczana, zapocona i ubabrana w krwi skóra nie przylegała do całej długości jego pleców… ale był, psiakrew, lojalny… albo głupi, by od razu spieszyć z pomocą dla kogoś tak niepewnego. Mimo wszystko bez przesady. Dobre serce szybko stygło, a Kurt coraz bardziej się niecierpliwił.
Niejednoznaczna odpowiedź oznaczała dla niego odmowę.

Chciał odpowiedzieć pomocą na pomoc – ale łaski bez.
Wyprostował się niemal natychmiast, nie odnosząc żadnych uszczerbków na zdrowiu po kopniaku dziewczyny. Była w tak żałosnym stanie, że nie spowodowała niczego groźniejszego, aniżeli lekkie postąpienie nogą do przodu. Spojrzał na nią ostatni raz, kompletnie nie rozumiejąc jej zachowania. Owszem, może powinien wziąć pod uwagę fakt, że ktoś tak mocno zdezelowany przez los mógł mieć nieco stępiałego ducha walki, jednak nabuzowany chęcią uwolnienia się, nie był w stanie pojąć innego sposobu myślenia, niż ten własny.
Prychnął coś tylko pod nosem i bez żadnego namysłu, pobiegł w prawą stronę. Nie obracając się za siebie, w stronę nie tyle co pozostawionej na korytarzu dziewczyny, a szeptów, chichotów i jęków, które dobiegały z przeciwnego kierunku.

Miał mylne odczucie, że korytarz wcale nie był szczególnie długi; że tuż za kolejnym zakrętem już napotkałby kolejne pomieszczenie, schody w górę, w dół… lub cokolwiek innego. Choć może to tylko ta rozpaczliwa chęć ucieczki dawała mu takie głupie nadzieje? Mimo wszystko nie poddawał się i biegł wciąż przed siebie, zahaczając wzrokiem na element, który jako jedyny zdawał się towarzyszyć mu w drodze; ślady krwi ciągnęły się nieustannie, gdzieniegdzie niknąc wśród cienia zgaszonej jarzeniówki, by za chwilę ponownie się pojawić i wzbudzić coraz to większy niepokój i strach. Gdyby nie tliła się w nim ta wcześniej wspomniana mobilizacja, z pewnością skuliłby się gdzieś pod ścianą i poszlochał nad tym, że był w kompletnej pułapce.
No, ale zakładał, że nie tego oczekiwało od niego życie, a już w szczególności ten Ailen, którym chciał być, więc nareszcie stanął przed czymś, co nie było tylko niknącym w mroku „dalszym ciągiem korytarza”.
Gdy tylko ustawił nogi w bezruchu, chcąc lepiej przyjrzeć się i tak niknącym w ciemności drzwiom, odczuł uporczywy ból, który z każdą kolejną sekundą zaczął przechodzić na coraz to wyższe poziomy. Nagle chciało mu się jeść, pić, spać… ogółem żadna nowość, choć rzadko kiedy doprowadzał się do tego stanu, by niemal paliło go gardło.
Im dłużej zastanawiał się nad samym sobą, tym bardziej zaczynał odczuwać niepokój. Pal licho drżące z przemęczenia mięśnie, które wciąż katowały się z otworzeniem wejścia. Przerażała go myśl, że wpadł w rytm oczekiwania; czekał, aż stanie się coś złego… dosłownie czuł, że zaraz coś się na niego rzuci.
Nim jednak jego czarne myśli się zmaterializowały, zdążył wsunąć się do środka i… w pierwszym odruchu zestresować jeszcze bardziej. Niewiele widział, a czując strach przed tym, że coś go za chwilę najzwyczajniej w świecie czapnie, natychmiast postarał się wykrzesać w rękach malutki płomyk. O ile dałby radę ujarzmić żywioł, najpewniej nie dawałby on więcej światła, niż typowa świeczka, jednak lepsze to, niż posiłkować się jasną smugą przelatującą przez szparę drzwi. O ile zdołałby coś dojrzeć, z pewnością zacząłby się rozglądać, w pierwszej kolejności interesując się papierami, które pochwyciłby i przystawił do nosa z użyciem wolnej ręki.
Jeśli płomień okazałby się zbyt wielkim wysiłkiem, nie pozostałoby mu nic innego, jak wychylić się w stronę wejścia, by tym słabym blaskiem z korytarza oświetlić jedną z kartek.

// Zajebiste. ._.

Wymięte, oswojone z upływającym czasem kartki ucieszyły się wyłącznie krótkim przejrzeniem przez parę żółtawych ślepi. Kurt wertował je jedna po drugiej, jakby szukał jakichś konkretnych informacji. Paradoksalnie sam nie do końca wiedział czego tak naprawdę oczekiwał… może planu budynku albo od razu szybkiego poradnika, jak najszybszą drogą opuścić to koszmarne miejsce? Wycinki z gazet i kolorowe kręgi nie wydały mu się na tyle obiecujące, by rozpalić w nim chęć przestudiowania ich na dłużej.
Wkrótce jednak jego uwagę skupiła na sobie kartoteka, od której szybko zaczęło robić mu się niedobrze.
Rosel?
Wybałuszył oczy na podobiznę falującej w nikłym świetle płomyka dziewczyny z charakterystycznie zarysowaną szczęką i ciągiem kresek na piersi. Sam nie wierzył jakim cudem był w stanie rozpoznać swoją towarzyszkę niedoli w odmiennej wersji. Co oni ci zro…
„2078 r.”
Miał pewne zamiłowanie do matematyki, jednak przerażająca perspektywa czasu nie pozwalała mu dokładnie wyliczyć od jak wielu lat dziewczyna musiała się męczyć za kratami tego piekła. Szacunkowa wartość wystarczająco mocno ścisnęła go za gardło. O ile nie był w stanie pojąć dlaczego dziewczyna zaniechała prób ucieczki, o tyle teraz był pełen podziwu, że w ogóle potrafiła z nim zamienić kilka konkretnych zdań, a nawet udzielić pomocy. Cholera. Smród potu, który podrażnił jego wrażliwy nos, zestawił mu obraz nieskatowanej dziewczyny wraz ze wspomnieniem wyblakłych, mdłych oczu, które wwierciły mu się w pamięć.
Niestabilne światło płomyka zaczęło utrudniać Kotu rozczytanie się z kolejnych akt. Mimo to brnął dalej. Więcej słów, zdjęć, raportów… obiektów…
Ja?
Charknęło.
W naturalnym odruchu pochylił ciało, rozstawił nogi i wystawił kły, nawet, jeśli swój ostrzegawczy wygląd kierował w tym momencie do zamkniętych drzwi. Serce waliło mu jak diabli, a adrenalina niebezpiecznie przepływała przez żyły, napędzając go tylko jedną myślą. Uciekaj!
Od tej pory zaczynał obawiać się nie tyle co śmierci, a ambicji jakichś – na jego oko – psycholi, którzy za wszelką cenę będą utrzymywać go przy życiu, poddając kolejnym „obserwacjom”. Nie zamierzał krzątać się po klatce i wyrabiać sobie opinii następnego agresywnego obiektu, tylko po to, by za niespełna tysiąc lat…. choleracholeracholera.
Z drugiej strony słowo agresja pojawiło się tak wiele razy w aktach, które przed momentem trzymał w dłoni... miał podobnych sobie w tym padole, a nie wszyscy charakteryzowali się taki spokojem umysłu, jakim dysponował przerażony do granic możliwości brunet. Poza tym zmroziło go, gdy przypomniał sobie, że kod otwierający czytnik znajdował się na ciele Rosel... i to w całkiem przystępnym miejscu, jeśli można tak powiedzieć. Być może za bardzo skupiał się na sobie, nie orientując się, że nie tylko on był w stanie wypluć pająki, wyślizgnąć się z lin i użyczyć sobie dostępnych środków, by zwiać.
Spierdalać.
Zawrócił, nawet nie chcąc patrzeć na krwawe ślady, po których tutaj przybiegł. Zaczął uważniej nasłuchiwać dźwięków. Nie tylko tych przed sobą... ale również za.

Co to było?
Przestał rozumieć co się działo, gdy tylko pierwszy raz zamroczyło go od porządnego grzmotnięcia w ścianę. Głuche jęknięcie wyrwało mu się z piersi, by za chwilę kompletnie zamilknąć, tracąc swoje źródło w postaci powietrza. Zawył w duchu i z poczuciem wylatujących z głowy informacji, które powinien był pamiętać, zanurzył się w lepką, głuchą i beznadziejną nieświadomość, która z początku wydawała się dalszym utrapieniem, by w następnej kolejności łaskawie odciążyć go z cierpienia. Ramię ustąpiło… głowa nie huczała… nawet nie czuł już obrzydzenia w związku z przepływającą po karku i szyi gardle śliny…
Jednak nagle zabolała go twarz.

- … ej.
Wzdrygnął się boleśnie, gwałtownie uświadamiając sobie, że jeszcze żył. Niemal natychmiast łakomie wciągnął powietrze do płuc, rozchylając wcześniej cierpiętniczo zaciśnięte powieki. Z wolna orientował się na co zawiesić spojrzenie, po czasie uświadamiając sobie, że do wyboru miał tylko jeden z dostępnych widoków.
Była za blisko.
W momencie, gdy zielonooka dziewczyna rozprowadziła chłód po jego skórze, Ailen machinalnie się od niej odsunął, a przynajmniej wykonał coś w rodzaju żałosnej parodii odsunięcia, z głuchym jękiem łapiąc się o zmasakrowane ramię, na które nie miał ochoty nawet spoglądać. Zawiesiwszy złote spojrzenie na płaczącej blondynce, rozpaczliwie odczołgiwał się coraz dalej… finalnie i tak nie szurając tyłkiem na odległość większą, niż metr czy półtora. Chciał coś powiedzieć, jednak promienisty ból zatrzymał jego twarz z rozdziawioną buzią, pozostawiając go z niemałym odrętwieniem przez kilka dobrych sekund. Dziękował Bogu, że nie stracił z rozpędu połowy zębów, jednocześnie przeklinając Go za wspomnienie bestii, które momentalnie pogoniło jego serce do szybszego biegu.
- Kim ty jesteś? – szepnął, ani na sekundę nie znosząc z blondynki spojrzenia. Miała ładną buzię… i może dlatego tak bardzo mu się w tej sytuacji nie podobała? Ile pięknych twarzy zobaczył przewijając akta w pomieszczeniu na wzór archiwum? Jak wiele razy zahaczył okiem o słowo „agresja” pod wyszczerzonymi ząbkami ludzi, którzy w niczym nie różnili się od masy, którą na co dzień mijał w ulicach Apogeum? – Co się dzieje? – rzucił prędzej z wciąż uparcie trzymającego go zamroczenia, by wkrótce bardziej sprecyzować pytanie, ani na chwilę nie tracąc napięcia w głosie. – Widziałaś to?
Przestrach w głosie zmusił go do zniżenia głosu jeszcze bardziej, jednak nieprzyjemne spojrzenie nie zabrało mu tej ostatniej nuty bojowości, którą poświęcił na osądzenie dziewczyny o bycie sprawcą jego palących ran.
I dziwnego bólu w środku czaszki. Utrzymując przez chwilę swój ciężar na samych kościach kulszowych, sięgnął lewą ręką za tył głowy, chcąc sprawdzić czy nie wyczuje tam lepkiej krwi czy innego świństwa… albo żeby sobie przynajmniej to miejsce rozmasować na tyle, na ile był w stanie w obecnej sytuacji.

Nie odrywając dzikich, przepełnionych palącą wręcz żółcią oczu od drobnej sylwetki dziewczyny, wsłuchiwał się uważnie w każde jej zdanie, jakby właśnie siedział na kanapie z kuponem lotka w ręce, w zniecierpliwieniu porównując wypadające z ust prowadzącego cyfry. Nie wydawała mu się groźna i to nie przez sam fakt bycia niską, ładną blondynką, której typowy chłopak o nic złego nawet nie śmiałby posądzać. Strach w jej oczach, łzy i postawa emanowały pewną autentycznością, w którą był zmuszony uwierzyć.
„Dzisiaj się tutaj znalazłyśmy…”
Momentalnie się wyprostował, mocniej ściskając przeżarte przez pazury bestii ramię. Zdążył już błyskotliwie podłapać, że nie był sam w tym piekle, jednak wiadomość, że nie tylko on był tutaj świeżą krwią, dawała mu pewne poczucie motywacji, które zdążyło zgasnąć, gdy tylko obraz przestał docierać do jego oczu i Sullivan padł ofiarą braku przytomności.
W milczeniu słuchał dalszych słów dziewczyny, automatycznie przenosząc jej opis na własne wspomnienie ogromnego cielska miażdżącego go do samej ziemi. Długi pysk toczący ślinę tuż na jego kark, ogromna łapa przerywająca jego skórę na ramieniu… cholera, tak bardzo chciał wrócić do codziennego trybu życia. Do normalnego trybu życia.
To samo czuł podczas tamtego snu, który natychmiast sprawił, że pobladł o kilka tonów. W tym momencie traktował malujący się przed nim obraz skalanego krwią holu, jak głupią igraszkę własnego umysłu, który usilnie chciał go dobić jeszcze bardziej. W końcu.. to był tylko nic nieznaczący sen. Pokazywał mu obrazy tak dawne i zapomniane, że trudno było mu traktować je inaczej. Bezoki łeb zwisający nad jego łóżkiem. Zachcianka wyobraźni. Odgłos kroków i świadomość, że w pokoju obok, ktoś mordował mu rodziców. Ponosiła go fantazja, że znowu zaczął o tym myśleć. Uczucie, że ktoś na ciebie patrzył…
- To samo. – zachrypiał, krzywiąc się na sam ruch posiniaczonej szczęki – Znalazłem się tutaj dzisiaj i również wydostałem przez czytnik. – odparł w ogromnym skrócie, zapierając się bosą stopą o podłoże, chcąc jak najszybciej stanąć na nogi.
Może jednak wygląd nie był w tym przypadku aż taki nieważny?
Dziewczyna, choć zupełnie inna, jakimś cudem przypomniała mu o Evendell, dla której zawsze starał się być jak starszy brat, a nie miał ku temu zbyt wielu okazji w organizacji, gdy większość z Psów wydawała się od niego o średnio dziesięć lat starsza. Nie miał wielu ludzi, o których mógłby zadbać, a drobna, bezbronna anielica często dawała mu ku temu okazje. Hibiki nie wyglądała mu na desperatkę; była zbyt schludna. Czy to czyniło ją jeszcze bardziej bezbronną w tym otoczeniu? Nie. Nie wolno ci tak myśleć. Zwykły krzyk nie dałby przecież rady przestraszyć omotanej żądzą krwi bestii.
- Dokąd pobiegła bestia? – rzucił, najwyraźniej zapominając się przedstawić. – I… - nie zamierzał marnować czasu na szukanie kolejnych osób. Ach tak? Powinieneś wiedzieć, że grupa daje większe szanse na przeżycie. Ile razy ktoś z żółtą chustą ocalił ci tyłek? Wśród braci też masz sobie obce osoby… jednak one przynajmniej były związane przysięgą. - … skąd przybiegłaś z… Narai? Nie widziałaś ich? – zapytał, w istocie nie wiedząc jak ciągnęły się korytarze po lewej stronie oraz co się za nimi kryło. Zatoczył się ciężko, nareszcie podnosząc się z podłogi. Mimo piekących obrażeń, w oczach aż paliło mu się od chęci biegu. Jak najdalej stąd.
- Nie pamiętasz w jaki sposób się tutaj dostałaś? Nic, co poprzedzałoby twoje znalezienie się w pokoju z czytnikiem?