W poszukiwaniu sensu

 
Ten świat nie był czarno-biały. Nic nie było. Podobno Bóg naznaczał osoby. Jedni pójdą do piekła, drudzy do nieba i cokolwiek nie zrobisz, trafisz tam, gdzie Twoje miejsce. Czyż to niesprawiedliwe? Nic nie móc zrobić ze swoim losem, stale trafiać na tę jedną ścieżkę prowadzącą albo do zguby, albo do zbawienia. Czy uratowanie tysiąca za jedną wymaże te grzechy i pomoże w natrafieniu na dobry szlak?

— Dziękuję. Nawet nie wiem jak bardzo jesteśmy Panu wdzięczni. Tego nie da się opisać słowami. Jest pan jak anioł. — Uśmiechnęła się delikatnie, puszczając jego dłoń. To był początek nowego życia. Mogli wyjść z tego gówna, podnieść się na nogi i zacząć w końcu od nowa. A on, Rembrandt, umożliwił im to. Czyż nie wspaniale przyczynić się do czegoś tak dobrego? Kobieta pokiwała głową na znak zrozumienia, by następie przymknąć oczy. Odpoczynek był ważny.

Nie minęło długo czasu, kiedy i dziewczę pojawiło się w mieszkaniu, dzierżąc dumnie odpowiednich rozmiarów pręt. Co prawda trochę się go naszukała, ale hej! Chciała jak najlepiej wykonać swoje zadanie. Obserwowała jak odkładał drut, by potem z lekkim zdziwieniem przechylić na bok łepetynkę, wpatrując się w jego jedyne oko. Szczerze powiedziawszy nie była w ogóle zaskoczona. W końcu wujek chciał, by i tak go potem przyprowadziła. Zanim ruszyli się z miejsca, zerknęła na odpoczywającą matkę z troską.
— Tak, dobrze. A co z mamą? — Arthur mógł spodziewać się stałego nękania pytaniami przez ciekawskie dziecko. No tak, ciekawość. Niby pierwszy stopień do piekła, ale im więcej wiesz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę, że już dawno spierdoliłeś się z tych schodów. Każda kolejna informacja mąciła w głowie, wprowadzając w niej hałas. Podejmowanie decyzji w takich sytuacjach stało się znacznie trudniejsze.

Mała złapała mężczyznę za rękę, ciągając go za sobą. Przez cały ten czas uśmiechała się i co rusz zagadywała o jakieś pierdoły. A to o zawartość plecaka, a to o samego Arthura. Nawet jeśli jej nie odpowiadał, niewzruszona zadawała kolejne pytania albo opowiadała o błahostkach. W końcu dotarli do miejsca, w którym spotkali po raz pierwszy tego mężczyznę. Znaczy on, bo w końcu, Mitsui już od dawna go znała. Zapukała w ścianę i powoli wkroczyła do środka.

— Wujku! Jesteśmy. Ten pan chciał z Tobą porozmawiać! — poprowadziła doktora do pokoju-salonu, w którym obecnie przesiadywał poszukiwany jegomość. Na widok gościa uniósł brew, otrzepał ręce o spodnie i podniósł się z kanapy.
— Wyśmienicie. Wróć do matki. Na pewno chciałaby, byś obok była. Jak będzie po wszystkim, odprowadzę go. Całego — zapewnił dziewczynkę widząc jej zawahanie na twarzy. Spojrzała to na doktora, to na wujka, nie wiedząc zbytnio co robić, ostatecznie kiwając głową, by wyjść, o ile wcześniej nikt jej nie zatrzymał.
— Więc o czym to tak chciałeś pogadać, co? Aż tak się pchasz w kłopoty? — Mężczyzna wyszukał z kieszeni spodni paczkę papierosów, wyciągając jedno z nich. Nic się nie zmieniło. Wciąż miał nieprzyjemny głos i nieprzychylne spojrzenie, drążące dziurę w duszy.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Zaskoczona dziewczynka pokiwała energicznie głową, nie potrafiąc powstrzymać uroczego chichotu na poczynania olbrzyma. Bo dla niej w końcu taki był - przeogromny! I w pewnym sensie czuła się przy nim bezpiecznie. Nawet bardzo. Ten człowiek szybko zyskał jej sympatię i zdecydowanie polubiła go niezwykle mocno. Był inny niż oni wszyscy. Szczególnie odmienny od wuja, do którego przyszli. Jedynie od mamy dostawała tak drobne, a znaczące dla niej gesty. I mimo braku uśmiechu, który w wykonaniu Arthura wyglądałby wręcz przerażająco, był dla niej naprawdę miły i przyjacielski. Nic dziwnego, w końcu na tle reszty tutejszego społeczeństwa był taki...ludzki. Obdarzyła go szerokim, wesołym uśmiechem, rzucając krótkie "Dobrze" i znikając im z pola wiedzenia, niemal wybiegając na zewnątrz.

— Lepiej dla Ciebie będzie, jeśli znikniesz stąd jeszcze dzisiaj. To nie miejsce dla tak manipulatorskich skurwysynów jak Wy — warknął groźnie, puszczając obok uszu wzmianki o biednej rodzinie, której nasz bohater pomaga. Wiedział swoje i nie miał zamiaru ustąpić, tym bardziej z faktycznego doświadczenia w tych sprawach. Ile to już razy przez ruiny przewijały się persony podobne do niego? Ile razy mydlili im oczy chęcią pomocy? A co działo się potem? Czy zechcesz nam odpowiedzieć, Rembrandt, co mogli zrobić Ci wszyscy, na pozór dobrzy, ludzie? Ty nie masz takiego zamiaru. Masz w sobie dobro, jakąś chęć prawdziwej, bezinteresownej pomocy. Pamiętasz, co mówiła Letycja? Na tym świecie nie ma nic za darmo. Nic nie dzieje się też bez przyczyny czy celu. I trzeba się z tym pogodzić.


—Zaraz możesz zobaczyć czubek własnego nosa z bliska, jak Cię ktoś niego pozbawi lub doszczętnie wykrzywi. Chcemy tego, co ma każdy normalny człowiek, ale musimy to okupić własną krwią. Oh, i czego nie powiesz jeszcze? To przez Was mamy tak spierdolone życie. Trzeba sobie jakoś radzić. A POMOC? Jaką Wy możecie nieść nam pomoc? Byli tu już tacy jak Ty. Oh, tacy chętni do pomocy, całkowicie za darmo. I wiesz, co się z nimi stało? — Odpalił wciąż działającą zapalniczką papierosa, zaciągając się nim. Dmuchnął, robiąc kilka kroków do Rembrandta. — Zostali awansowani za dostarczenie żywych bądź martwych Wymordowanych. Za obietnice szczęśliwego życia naiwnym dzieciom, takich jak ta mała. Za zabawy i eksperymenty na żywych i cierpiących. Jesteście z siebie dumni, co? Musicie być. W końcu mieć czelność jeszcze wysyłać tu następnych czy z własnej woli zapuszczać się na Desperacje, wiedząc, jak łatwo stracić kilka włosów na głowie. — Dym papierosowy uderzył w twarz lekarza, kiedy gospodarz zbliżył się jeszcze bardziej, nie odrywając od niego wzroku. Nic nie zmieniało się w jego postawie, podejmował wyzwanie, a nawet był nim zainteresowany na swój sposób. Mało kto chce wdawać się w głębsze dyskusje z tym oto facetem. Mało kto też wychodził od niego cało, bo z reguły nie pojawiał się tu ktoś mile widziany.

Nieznacznie drgnął na wspomnienie o dziewczynce. Oddalił się, przechadzając się po salonie, jedną dłoń trzymając w kieszeni, blisko pasa z nożem. Cisza. Jedynie ciężkie buty charakterystycznie stukały o wieloletnią podłogę. I szczekanie psa, zmieszane z dziewczęcym śmiechem. Wsłuchał się w to, kiwnął spokojnie głową, nie przejmując się tym. Bawi się z kundlem. No tak, zawsze uwielbiała zwierzęta. To ona nakłoniła go do dokarmiania jednej suni, która wyjątkowo zaprzyjaźniła się z tym dzieckiem, a jednocześnie robiła w pewien sposób za ochroniarza tego dobytku. Nawet pozwalał jej spać w domu.

— Chuj Ci do tego, nie pchaj ryja nie do swoich interesów. Nie wiesz nic o nas, ani o tym dziecku. Taki z Ciebie kurwa wielki obrońca uciśnionych? To może pomóż sam sobie i wypierdalaj stąd w podskokach, zanim zrobi się nieprzyjemnie. Ona... — I pomimo słów, zachowywał spokój. To jedynie słowa, groźne, przepełnione dystansem i agresją, ale wciąż słowa. Nie lubił rozmawiać o dziewczynce. Może nie tyle nie lubił, co jej temat przyprawiał go o pewne zawieszenie broni. Jakby to było coś, o czym niekoniecznie chciał rozmawiać, a jak już, to z większą delikatnością. Nie było już słychać żadnych dźwięków, nie było jej w pobliżu, więc nie usłyszy niczego z tej rozmowy. Przynajmniej tyle.

— ...to dla ich dobra. Wiem, że widzisz to całkiem inaczej i tak, kurwa, będzie zawsze. Mitsui jest sprytniejsza niż Ci się wydaje. Tam, gdzie ja nie jestem w stanie, tam ona da radę. Niekiedy przydaje mi się jej pomoc, szczególnie, jeśli mam dbać w jakikolwiek sposób o jej przeżycie. Większość rzeczy opyla się za niezłe rzeczy. Towary z Miasta mają swoją cenę, okupioną krwią przez wielu. W większym celu. Chcemy wrócić do poprzedniego życia, czy to Ci się podoba, czy nie, paniczyku. — Spokojnie odpowiedział, nie do końca wiadomo do którego fragmentu się odnosząc, ale spokój ogarnął go w większym stopniu. Kolejny buch złagodził nieco jego rysy, na wieść o planowanej operacji. Wydawało się, że z jakiegoś niejasnego powodu, nie był pozytywnie nastawiony do matki Mitsui.
— Da się załatwić — mruknął beznamiętnie, bez większych emocji. Przypilnowanie dziecka nie stanowiło dla niego większego problemu. Już to robił cholernie wiele razy.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Spojrzenie mężczyzny utknęło na ścianie, to na butach, nie patrzył na niego zastanawiając się nad czymś głęboko. Dotknął tak drażliwego tematu...To dziewczę wzbudzało taki odczucia nie tylko w nim. Oh, gdyby tylko Rembrandt wiedział, jak cholernie ważna dla niego była ta dziewczynka, pomimo braku umiejętności pokazywania tego. Wyłącznie pod tym względem byli do siebie podobni. Nic innego nie łączyło ich w głębszy sposób, nic, co mogłoby zjednać tę dwójkę sobie. Nie było to takie łatwe i najprawdopodobniej nigdzie nie będzie miało miejsca. Dogadanie się z każdym człowiekiem na ziemi stanowiło problem nie do rozwiązania. Dogodzenie każdemu jest niemożliwe pod wieloma względami. Począwszy od odmiennych interesów po nawet błahostki czy sam styl bycia.

Rembrandt nie doczekał się odpowiedzi. Jedyne na co mógł liczyć, to odprowadzenie wzrokiem do wyjścia, kiedy gasił papierosa. Mitsui grzecznie posłuchała się, niechętnie zostawiając psinę na zewnątrz. Początkowo i zwierzę obserwowało mężczyznę, zrobiło kilka kroków w jego stronę niezdecydowane, by ostatecznie zostać zawołanym do środka. Najwidoczniej "wujek" był na tyle łaskaw i na tyle wziął sobie słowa Arthura do serca, że pozwolił suczce na zabawę w domu. Pewnie będzie tego żałował przez możliwe straty materialne, ale cóż! Raz się żyje, czy coś. Byle tylko mieć ją na oku.

Dotarcie do mieszkania nie stanowiło żadnego problemu. Ulice wciąż świeciły pustkami, a w środku nie pojawił się żaden nieproszony gość. Było spokojnie. Bardzo spokojnie. A on zburzył to swoim przybyciem, wprowadzając leki niepokój czy stres. Kobieta spojrzała na niego, oblizała popękane wargi. Nie była gotowa. Do czegoś takiego człowiek nigdy nie będzie przygotowany. Zamiast tego rozejrzała się w pewnym przestrachu.
— Nic jej nie jest? — Jasne było, że mówiła o córce. Ah, przekładanie własnego dobra nad bliskich...Po chwili jednak dodała, próbując uspokoić ciężki oddech. — Byle mieć to jak najszybciej z głowy.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Odpłynęła. Żadnych, najmniejszych komplikacji. Wszystko szło po myśli profesjonalisty i zapowiadało się na szczęśliwy koniec operacji. Choć kobieta była zwyczajnie, tak po ludzku czysto przerażona, poddała się senności, słysząc jeszcze odbijające się echem słowa doktora. Ufała mu, pomimo przerażającego, obezwładniającego strachu. A potem nastała okropna ciemność. Kraina marzeń i snów szybko mogła zamienić się w najgorsze koszmary wyciągnięte z głębi ludzkiej psychiki. Sny kobiety były...cudowne. Stanowiły swego rodzaju zapowiedź tego wspaniałego, utopijnego miejsca, w którym mogłaby się znaleźć wraz z córką. Dom jej rodziców był ogromny. Ich dom. Ten, w którym mieszkała latami, kiedy matka postanowiła znaleźć sobie mniejsze mieszkanie, bo te wydawało jej się za puste i ciche. Miejsce, w którym Metsui mogłaby się wychowywać w miłości, pod stałą opieką, tkwiąc w bezpiecznej bańce dzieciństwa. To było piękne marzenie, które najprawdopodobniej miało niską szansę realizacji. A może jednak?

Pobudka nie należała do najprzyjemniejszych. Powrót do okrutnej rzeczywistości, zderzenie się z tymi dwoma, skrajnie różnymi światami. Czuła się cholernie dziwnie, opisanie tego słowami stanowiło nie lada wyzwanie, któremu nie była w stanie sprostać, będąc wciąż po części tam, w tym lepszym miejscu. Zdanie sobie sprawy co się działo, co się właśnie stało, było przykrym uświadomieniem sobie, gdzie się znajduje.
— J-ja... — wykrztusiła z siebie przez ściśnięte gardło. Chyba nie chciała się odwracać. Dopóki nie widziała rezultatu, nie odczuwała tego aż tak. Niczym żołnierz, który walczy dalej przez adrenalinę, nie zdając sobie sprawy, że jest ranny. Dopiero po ujrzeniu tryskającej krwi poczuje rozrywający ból, przestając skupiać się na walce. To była walka. O lepsze jutro.

W tym momencie mogli usłyszeć ciężkie kroki. Ktoś biegł, najpewniej w wojskowych butach. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, to właśnie wspomniany "dziad" wparował do środka, bez słowa przyglądając się leżącej kobiecie. Otworzył usta w pewnym zdziwieniu, chcąc początkowo pogratulować dobrze wykonanej roboty, ale nie mówił nic, łapiąc oddech. Rozejrzał się, szybko łypiąc oczami po każdym kącie mieszkania. Ta ponura, nieprzyjemna morda wyglądała obecnie na zatroskaną i...czy w jego oczach kryło się przerażenie? Spojrzał w oko Rembrandta, kręcąc przecząco głową na nieme pytanie.
Jej tu nie było.
Nie było jej.
Mitsui.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Uwierzenie w dobroczynność Rembrandta było czymś takim, dziwnym. Ta bezinteresowna pomoc była czymś cholernie piękna i kobiecie wręcz chciało się płakać, choć nie wiedziała z jakiego konkretnie powodu. Zapewne z wzruszenia. Straciła coś, ale w zamian zyskała coś więcej. Coś tak wspaniałego - otwarcie szansy na lepsze życie. Czy mogłaby dostać coś lepszego i piękniejszego? Pomijając powrót do Miasta, który był niemożliwy przez pewne względy. A dokładniej przez jedną, dość istotną rzecz - dziecko. Nawet gdyby udało jej się zdobyć przepustki, prędzej czy później wykryją, że coś jest nie tak. Że nie są normalni, tak jak oni.

— Będziemy pamiętać o Panu, to...niesamowite. Nie mogę uwierzyć w to, że na tym świecie są jeszcze ludzie tacy, jak Ty. — Prawie rzuciła wspomniane przez niego "dziękuję", ale powstrzymała się w ostatniej chwili. Miała nie dziękować. Przynajmniej tyle mogła zrobić, by nie wprawiać go w niekoniecznie dobry humor. Poprawiła się nieco na materacu, na wieść o kolejnej rozmowie mężczyzn, by faktycznie odpocząć. To wszystko było tak męczące...A musiała szybko dojść do siebie, by móc dobrze zaopiekować się córką.

— To nie tak jak myślisz. To dziecko to jebany kameleon. Nie wiem co ją użarło, ale tak doskonale potrafi znikać i oszukiwać wzrok...Miałem ją ciągle na oku, kurwa — rzucił niemal sycząc przez zęby, czując, że jeśli nie zapali, to coś go zaraz pierdolnie. Mimo to nie wyciągnął ręki do kieszeni po paczkę, zachowując to na później. Nie czas teraz na gadki przy fajce. Mieli poważniejsze rzeczy na głowie. Czarnowłosy przejechał dłonią po włosach, twarzy, gorączkowo zastanawiając się nad obecnym położeniem poszukiwanego dziecka. Gzie ona kurwa może być?
— Nie wspominała Ci o kimś bądź o czymś? Dzieci uwielbiają pierdolić w nieskończoność, na pewno coś Ci powiedziała. — Westchnął ciężko, krocząc po ulicy w tę i w tamtą, usiłując znaleźć wskazówkę, cokolwiek. I wtedy do niego dotarło. Przeklinał siarczyście, wracając spojrzeniem do towarzysza.
— Oshiro. Słyszałeś to kiedyś? Setki, kurwa, razy, mówiłem jej, żeby uważała na niego. Nie wiem czy to to, ale psa też nie ma. Może po prostu wyszła z nim na spacer czy się pobawić? Albo kurwa do tego gościa...To on przepuszczał ją do Miasta. Rozdzielimy się. Będę szukał po mieście, musi tutaj gdzieś być. Ty idź za miasto, może znajdziesz jakieś ślady albo tego przeklętego kundla. Tam gdzie on, tam i ona. I jedno - nie zwracaj na siebie większej uwagi, okolica nie jest przyjemna. Spotkamy się tutaj — rzucił w pośpiechu, nawet nie czekając na zgodę czy konsultację pomysłu, w końcu on sam nie do końca wiedział gdzie niby znajduje się wspominany przez Mitsui posterunek. Nigdy mu nie pokazała, może nawet i lepiej, ale w chwili obecnej było to kurewsko potrzebne.

Im dalej Rembrandt szedł, tym bardziej dało się wyczuć ponurą atmosferę tego miejsca. Żadna nowość, prawda? Cisza, nawet żadnego szmeru wiatru, nic. Jakby jedynie duchy zamieszkiwały to wszystko wokół. Inne części były na pewno bardziej zaludnione i chętne do rozmów, ale tutaj, tutaj było gorzej. Tutaj nie wolno było ufać żadnej, żywej duszy. Martwej również.
W końcu ciszę rozdarło psie skomlenie i szczekanie. To suczka, która pojawiła się nagle na horyzoncie, z podkulonym ogonem podbiegła do Arthura, z łbem schowanym między przednie łapy. Chwyciła go za nogawkę, puściła, zaskomlała wręcz przeszywająco, zerkając za siebie i krążąc wokół mężczyzny. Ślady jej łap prowadziły dalej jeszcze dalej, poza ruiny.

Informacje: