W poszukiwaniu sensu

 
Zwierzę zareagowało niemal natychmiast. Nieważne czy rozumiało go czy nie, widziało, że chciał za nią iść i tyle się liczyło. Rzecz jasna zerwała się do szybszego chodu, przebierając łapami jedna za drugą. Przez ten czas nie odwracała się za siebie, pędząc coraz szybciej przed siebie. Podobno zwierzęta potrafią cholernie mocno przywiązać się do człowieka. Pamiętasz, Rembrandt? Ktoś Ci już o tym opowiadał, całkiem niedawno. Ba! Byłeś tego świadkiem na własne oczy. Przyjaźń między psem, a człowiekiem stanowiła coś silniejszego od tej ludzkiej. Tak było i w tym przypadku.

Majacząca na tle horyzontu sylwetka. Niewielka, drobna postać. Biegła ku niemu. Oh, czy to była ona? To musiała byś ta mała, uśmiechnięta dziewczynka, który wpadła wprost w ramiona Arthura. Śmiejąc się, chichocząc wesoło, wtulając się twarzą w jego ubrudzone krwią ubranie. Bezpieczna. W jednym kawałku. Nic się jej nie stało, nic się jej nie mogło stać. Niepotrzebny stres i chaos wprowadziła swym zniknięciem. A chciała tylko pobawić się z psem! Niewielkie rączki obejmowały go, a z ust tej niewinnej duszyczki wyszły, stłumione częściowo przez materiał, słowa przeprosin.

"Przepraszam, przepraszam, nie wiedziałam".

Huk wystrzału. Ujadanie psa. Zduszony krzyk.
Wszystko rozmazało się niczym senna zmora, znikła. To nie była rzeczywistość. Jej tu nie było. Mógł poczuć nagły chłód, kiedy dziewczynka wręcz rozpłynęła się na jego oczach. Mówił mu, że jest niezwykła. Mówił, że potrafi rzeczy, które potrafią zmylić człowieka. Ale czy to była jej sprawka? Czy to może poczucie winy i dziwne wizje Desperacji? Im bliżej do źródła dźwięku, tym więcej obaw przychodziło. Psina biegła, choć wystraszona przez hałas cofnęła się, kuląc i skomląc. Wyłaniając się za za pagórka ujrzeli coś na wzór ambony, a kawałek od niej coś, bądź coś leżało w piachu bez ruchu. Kucający obok kształt, robiący coś z tym "czymś", wstający i odchodzący. Im bliżej, tym więcej szczegółów. Kształt zawieszonego na ramieniu karabinu. Mundur. Niewielkie, leżące ciało. Krew.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Ta piękna iluzja nie mogła być prawdą. Byłoby zbyt pięknie...Rozruszyć lodowe serce giganta, ukłuć go, wydobyć na wierzch emocje. Czy ta jedna, mała dziewczynka była jedną z tych niewielu osób, które potrafiły wydobyć cokolwiek z kamiennej twarzy? Czy to jej otwartość, dziecięca buźka, ten szczery śmiech i nadzieja tkwiąca w dużych, błękitnych oczach, potrafiła tak zamotać w człowieku? Oh, jak bardzo chciałaby, by to było prawdą. Jak bardzo...

Postać powoli odwróciła się przez ramię, łapiąc momentalnie za pas, by przerzucić karabin w obie ręce. Tak na wszelki wypadek. Widząc przepustkę nie zmienił postawy. Mało to podrabiańców z fałszywymi przepustkami? Nieśpieszne kroki skierował ku przybywającemu, choć niechętnie. Dało się to wyczuć. Wojskowy ominął ciało, spojrzał, na jego ustach przez moment pojawił się grymas uśmiechu, skierowany ku panu Minamino. Najzwyczajniej w świecie nie chciał dorabiać sobie więcej roboty, wystarczyło, że musiał zdać raport z wykonanego zadania. Zanim ten zbliżył się do niego, jego głos zagrzmiał poważnie, z naciskiem.
— Stać. Nie podchodź bliżej. — Sam pokonał dzielący ich dystans, by w pierwszej kolejności dostrzec poniekąd kojarzone rysy, a następnie podejść, by przeszukać rozmówce oraz sprawdzić przepustkę.
— Faktycznie. W czym pomóc mogę pomóc? — Fałszywy uśmiech zagościł na jego twarzy. Rembrandt nie musiał być geniuszem, by wiedzieć, że w rzeczywistości wojskowy nie był chętny ani do pomocy, ani do uprzejmości, ale robił to.
Tymczasem Arthur mógł dostrzec ruch. Nawet jak na jedno oko, nie byli oddaleni jakoś szczególnie od miejsca całej tragedii. Czy ona wciąż żyła? Czy właśnie poruszyła się nieznacznie, przesuwając dłonią z paczką leków, na której zacisnęły się małe, szczupłe palce?

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Żołnierz początkowo zgłupiał. Albo był stosunkowo świeży, albo nie wiedział jak ustosunkować się do "prośby". Gdyby pan Minamino nie brzmiał tak wojskowo, tak pewnie i przekonująco, miałby pewne wątpliwości co do prawdziwości jego słów. Jedynie przez ułamek sekundy w jego głowie zabrzmiał głos, każący zignorować słowa mężczyzny i zbadanie sprawy. Ale nie! Potem jakby zdał sobie sprawę, że faktycznie może mieć nieco problemy z racji odmówienia udzielenia wspomnianej pomocy. Nie był do tego przekonany, ale mus to mus, prawda? Próbki tkanek? Próbki tkanek! To ten fragment przekonał go do współpracy. I to nie z byle jakich powodów. O ironio losu, jak dobrze Rembrandt trafił z wyborem...

— Starszy kapral Oshiro Kyoshi — rzucił szybko, nie czekając na ponaglenie. Oh, faktycznie złapał haczyk. Nie miał powodu do zwracania się do niego per Sierżancie, mimo wszystko pewne zasady obowiązywały, ale chcąc nie chcąc, dla większości SPECU człowiek przed nim wcale nie stracił na swoim autorytecie. Wciąż istniała możliwość otrzymania opierdolu za tak błahą rzecz. Kiwnął głową, rzucając krótkie "tak jest", odbierając od naszego bohatera fiołki z nieznaną zawartością. Nie poświęcił czasu na przyjrzeniu się im, za to schował je do kieszeni kamizelki taktycznej, dodając do tego słowa, które mogły w pewien sposób zainteresować Rembrendta.

— Przekaże je wraz z dzisiejszymi, świeżymy próbkami. — Na pośpieszenie wykonania zadania, zebrał dupę w troki i niemal natychmiastowo zniknął z pola widzenia mężczyzny, nie zwracając najmniejszej uwagi na pozostawione ciało. Nie interesowało go, miał ważniejsze sprawy na głowie.

No własnie. Co z nim? Co z tą malutką duszyczką, pokrzywdzoną przez okrutny los? Dychała ostatkiem sił, ściskając z całych sił wspomniane wcześniej opakowanie. Rana postrzałowa na wysokości klatki piersiowej, pocisk musiał przejść na wylot. Nie do uratowania. Nadzieja matką głupich, spójrzmy na to z realnej strony. To Ty, Arthurze, przyczyniłeś się do tego nieszczęścia niewinnego dziecka. To Twoja wina.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Wielu nie zdaje sobie sprawy z potęgi karmy i przeznaczenia. Spotkają się kiedyś ponownie, skrzyżują swe drogi, a odwrotu nie będzie. Nikt, ani nic, nie ucieknie od pokrętnego losu zwanego przeznaczeniem. Koło fortuny nieustannie zatacza kręgi, beztrosko śmiejąc się z złych wyborów i pochopnych decyzji. On - wypełniał rozkazy, krzywdząc innych. Ludzi, którzy mieli rodzinę, dom. Ludzi, uznawanych wśród miasteczkowych za skalane twory, potwory do wytępienia. Czy ta mała, drobna kruszynka była potworem? Błękitne, duże oczy lśniące od łez...Czy bestie odczuwają emocje? Jeśli nie, kim tak właściwie jesteś, Rembrandt? Jeszcze człowiekiem czy już potworem?

Kto wie, jak potoczyłoby się życie dziewczynki, gdyby nie zostało tak brutalnie przerwane. Niewinne niczemu dziecko, skazane z góry na cierpienie. Ból, łagodzący przez jego obecność. Pomimo wrażenia oddalania się od niego, od głosu słyszanego jakby za ścianą, chwytała się tego rozpaczliwie. Jeszcze chwilka. Proszę, jeszcze trochę. Boże, nie słyszysz tych próśb? Gdzieś się zapodział w tym wszystkim? Nigdy już nie wrócisz. Nie po tym, co uczynili ludzie.
Mimowolnie poddała się obezwładniającemu uczuciu, skupiając się na delikatnym głaskaniu. Był przy niej. Poczuła się choć trochę lepiej, kiedy nastąpiła ta niewypowiedziana ulga. Odeszła, spokojnie, mając przed oczami człowieka, który tak bardzo chciał jej pomóc. Będzie pamiętać o obietnicy.

Powrót nie należał do najprzyjemniejszych, tak jak dalszy pobyt w tym okropnym miejscu. Do Rembrandta mogły dochodzić kobiece krzyki rozpaczy, wszechobecna niemoc, ale... W końcu już nic nie czuł. Odcięty, nie musiał tu dłużej przebywać, to, co mógł, zrobił. I mężczyzna, uznany początkowo za cholernego gbura, rozumiał to. Wiedział, że słowa są nieistotne i nic nie dadzą. Rzecz, z którą należy się pogodzić i iść dalej przez życie. Jedno wymienione spojrzenie, bez wyrzutów, żadnych słów z jego strony. Bez żalu, mimo rozdarcia duszy. Wrócisz do domu, a ona wciąż będzie przy Tobie. Czyżbyś zyskał swojego małego anioła stróża? Przyda się na dalszej drodze życia.