……..Cóż, nie ulegało wątpliwości, że coś z jego głową nie było do końca w porządku, albowiem on sam nie odczuwał w tej sytuacji jakiegoś specjalnego strachu. Cholernie bolały go palce jednej ręki, zaczynał robić się głodny, w dodatku ktoś pogrywał z nim w jakieś umysłowe gierki – o nie, zdecydowanie się nie bał. Teraz oficjalnie był wkurwiony i miał zamiar pobawić się teraz w rzeźnika, a potem kucharza.
– Stąd, księżniczko, że jestem twoją jedyną szansą na wyjście stąd – odrzekł, szczerząc zęby w wilczym, nieprzyjemnym uśmiechu.
Ostrze przebiegło powietrze w płaskim, skośnym cięciu, gdy tropiciel rozgrzewał sobie nadgarstek. Niebieskie ślepia skupiły się na wyłaniającej się sylwetce, jego wargi ponownie wykrzywiły się w cierpkim uśmieszku. Krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach, adrenalina pobudziła go do walki, źrenice rozszerzyły się, co było zarówno próbą przystosowania się do lepszego widzenia, jak i wynikiem czystej ekscytacji.
Piekielny kundel, co? Wielkie bydlę, w dodatku z paskudną zdolnością regeneracji, czekała ich iście fascynująca zabawa. Tropiciel zachichotał. Dosłownie. Zdecydowanie bardziej wolał takie starcia, niż jakieś zabawy z umysłem.
– Mówiłem, że masz nie trafić we mnie, tudzież Pożogara, ale akurat w tego przerośniętego kundla powinnaś, księżniczko – powiedział rozbawionym tonem, który zdecydowanie nie pasował do całej tej sytuacji.
Odetchnął głęboko i w momencie, gdy stwór ruszył do przodu, on również wprawił swoje nogi w ruch. Nastąpiła kolejna diametralna w jego zachowaniu, teraz jego umysł był przejrzysty i ostry niczym brzytwa, wszystkie zmysły wyostrzone, a działania skrupulatne. Wysoki gwizd był sygnałem dla Pożogara, który równie pokręcony jak właściciel bez chwili wahania ruszył na komendę do przodu. Krótka korekta głosem, i drapiąc pazurami o podłoże, popielata bestia ruszyła w stronę tyłu zwierzęcia, długi pysk wyposażone w ostre, parzące zęby otworzył się i próbował zacisnąć na zadniej kończynie piekielnego kundla.
W tym samym czasie katana poszła w ruch i skośnym cięciem rozpędzony tropiciel próbował rozerwać ścięgna w przedniej łapie stworzenia.
Już on zgotuje mu piekło.
Ostrze gładko ukośnym ruchem (kostka wypadła parzyście) rozcięło ścięgna w przedniej kończynie bestii, niestety z tyłu Pożogar kłapnął zębami w powietrzu, pudłując, i przejechał ślizgiem kawałek w bok (kostka wypadła nieparzyście).
– Rusz się! – warknął w stronę księżniczki.

........Kącik warg tropiciela uniósł się w górę, ale nie mógł jeszcze tracić koncentracji. Poraniony stwór zaczął się miotać jak oparzony i w zasięgu jego ataku znalazł się Pożogar, który z zasady nie znosił wszystkich istot żywych (z łaskawym wyjątkiem dla Chyżego, którego jakoś tolerował), a fakt, że stał naprzeciwko praktycznie dwa razy większego od siebie bydlęcia, niczego w tym zakresie nie zmieniał. Kły popielatego kundla obnażyły się, a tylne kończyny ugięły, gotowe do skoku.
Cóż, jego podopieczny też z całą pewnością nie był zdrowy na psychice. Zafiksował się całkowicie na punkcie aktualnego przeciwnika, smród dymu wypełnił pomieszczenie, gdy sierść stanęła w płomieniach. Nicca na ten widok zaklął cicho, ślepy pies z całą pewnością nie zamierzał teraz odpuścić, więc jemu pozostało odwrócenie uwagi monstrum. Gwizdnął wysoko, sygnalizując, że Pożogar ma się szykować do ataku, a następnie ponownie ruszył w stronę zwierzęcia, które siłą rzeczy teraz znajdowało się tyłem do niego. Nawet nie zwrócił uwagi na krwawiące ucho.
– Ej! Ty brzydka kupo mięsa!– wydarł się, a katana pomknęła ze świstem w szerokim, skośnym uderzeniu, które na celu miało rozcięcie zadu piekielnego kundla. – Pokaż mi ten szkaradny pysk!
Chciał, żeby stworzenie obróciło głowę, wtedy przeciągły i wysoki gwizd był sygnałem dla jego podopiecznego, by ten skoczył w stronę gardła bestii. Zresztą, posługujący się węchem i słuchem Pożogar pewnie sam już szykował się do tego ataku. Niezależnie od tego, czy akcja odwrócenia uwagi i atak kundla się udały, w następnej kolejności doskoczył do przeciwnika i płaskim pchnięciem próbował przebić się przez łopatkę zwierzęcia w stronę serca.

………Zaczęło się robić nieco nieciekawie. Zamknięte pomieszczenie z dopiero co odsłoniętym przejściem i rozpoczynający się pożar – to nie brzmiało na zbyt dobre połączenie. Co prawda Nicca rzecz jasna miał olbrzymią chęć na puszczenie tej całej chałupy z dymem, ale niekoniecznie ze sobą w środku.
Księżniczka zaczęła się w końcu rozkręcać, piekielnego kundla mieli już niemalże na widelcu. Niestety z lekka pośpieszył się z tą oceną, widząc niebezpiecznie blisko swojego gardła pysk zwierzęcia odruchowo zasłonił się prawą ręką, tą samą, której o mało co nie zabrakło palców.
Bestia wgryzła się w mięśnie, tropiciel warknął, szczerząc zaciśnięte zęby w nieprzyjemnym grymasie. Wypuścił ciężko powietrze z płuc, nie pierwszy raz został ugryziony, ale z tego co wiedział, rany zadane przez te stworzenie goiły się znacznie dłużej niż normalne. Nie był pewien, jak mocno dowali to jego zdolności samo-regeneracji.
Bolało jak cholera, ale nie miał teraz czasu zajmować się czymś tak błahym jak bólem. Miał teraz odsłoniętą bestię jak na tacy i wolną dłoń z kataną. Szarpnął prawym ramieniem, chcąc odgiąć łeb stworzenia na bok, a następnie wykonał ostrzem zamach, ciągnąc je od doły ku górze, by móc się przebić przez klatkę piersiową do serca zwierzęcia.
Mięśnie stworzenia próbowały stawiać opór, jednak siła wyćwiczonego tropiciela pozwoliła katanie dobrać się do najważniejszego organu bestii bez najmniejszego problemu.
Obiad podany do stołu.

………Coś było nie tak. Oddychał za szybko i zbyt płytko, zaczęło mu się kręcić w głowie, ale jak na razie zwalił te objawy na sporą ilość dymu. Pożogar podniósł łeb i zaczął węszyć, ślepe oczy nakierowały się na właściciela, sierść się delikatnie zjeżyła. On już wiedział.
– Musimy stąd spadać, księż… – tropiciel urwał zdanie, czując, jak przeszywa go gwałtowny impuls, którego nie potrafił zidentyfikować.
Nagle zrobiło mu się gorąco, czerwień na chwilę rozbłysła mu przed oczami. Kolana ugięły się pod nim i upadł, paznokcie zaorały podłogę. Zaszumiało mu w uszach, nie dosłyszał nagłego warkotu swojego podopiecznego, nie potrafił przez chwilę się odnaleźć w całej tej sytuacji. A przynajmniej dopóki wściekłość nie wpadła do jego żył, przynosząc ze sobą doskonale znane uczucie. Głód ścisnął jego żołądek, ale tym razem wiedział, że to nie przez to tracił sobą kontrolę.
Wściekły wrzask, bo nie dało się tego nazwać krzykiem, wydobył się z ust Chyżego. Zaczął drapać paznokciami posadzkę, nie przejmując się ranną ręką, licząc tym samym, że ból pomoże mu się uspokoić. Zapanować nad sobą.
– WYPIERDALAJ STĄD! – słowa jak nic były skierowane zarówno do kundla, jak i dziewczyny.
Pożogar, warcząc nisko wycofał się w stronę otwartego przejścia. Nie po raz pierwszy widział, jak jego właściciel traci nad sobą kontrolę, ale po raz pierwszy było to spowodowane brakiem panowania nad wirusem. Jednocześnie zdawał się mieć baczenie na dziewczynę. Nie zwiał od razu, przechylony łeb świadczył o tym, że nasłuchiwał. Pilnował, by przypadkiem nie próbowała jakiś numerów z tropicielem.
A Nicca nienawidził takich momentów. Nienawidził tracić kontroli nad swoim ciałem. Nienawidził, gdy głód pchał go do różnych działań, których nie zrobiłby na trzeźwo. Czasy, gdy pozwolił panować nad sobą wirusem minęły cholernie dawno temu. A przynajmniej tak mu się wydawało.
Ciało zawinęło się w konwulsji, pięść uderzyła w podłogę w ostatniej próbie zapanowania nad sobą.
Potem widział już tylko czerwień, jego umysł zdawał się krążyć tylko wokół jednego.
Jeść. Pożerać. Zabić.
Zajebać. Pożreć. Chłeptać krew.
Ciało niezdarnie podniosło się z ziemi. Kończyny zdawały się być dziwnie wydłużone, na głowie pojawiły się początki rogów. Rozpoczęta przemiana, zdecydowanie nawet nie doszła do połowy. Tropiciel wyprostował, nieco się chwiejąc, kręgosłup i obrócił głowę w stronę dziewczyny (gdziekolwiek się teraz znajdowała). Gdzieś w trakcie stracił gumkę do włosów, i teraz czarne pasma opadały mu częściowo na twarz. Niebieskie oczy lśniły wilczym głodem, kąciki warg uniosły się, gdy mężczyzna wyszczerzył zęby w upiornym uśmiechu.
Dzieło sztuki, równie piękne, co straszne, zdecydowanie tylko dla wybitnych miłośników.
Pierwszy krok wydawał się być niepewny, ale w jego ruchach już teraz czaiła się gracja. Gdy minie pierwsze oszołomienie, księżniczka będzie miała przerąbane.

.......Każdy kolejny krok tropiciela był bardziej sprawny. Czasy, w których przybierał taką formę pośrednią minęły dawno temu, w gruncie rzeczy była dość niewygodna, jednak w stanie, w którym aktualnie się znajdował, nie miało to żadnego znaczenia.
Pożogar cofnął się kilka kroków, jeżąc się i w dalszym ciągu węsząc niespokojnie. Jemu również zdecydowanie nie podobała się cała ta sytuacja. Jednak w odróżnieniu od dziewczyny mógł bez większego problemu uciec przed aktualnie oszalałym wymordowanym.
Czerwona mgła ani myślała opuścić towarzystwa mężczyzny, wciąż zasnuwała mu widok. Nieuzasadniona wściekłość drapała od środka jego klatkę piersiową, sprawiając, że warkot wydobył się z jego gardła. Czołgająca się kobieta była idealnym celem, nozdrza Chyżego rozszerzyły się, gdy wdychał zapach spalenizny i krwi. Opadł na kolana, katana, dotychczasowo trzymana pamięcią mięśni, uderzyła o ziemię. W tym stanie nawet nie wiedział, jak się używa ostrza. Nie myślał. Działał. Polował. Nie było tutaj nawet żadnej frajdy, bo księżniczkę miał podaną praktycznie na widelcu.
Złapał ją za spuchniętą kostkę i bezpardonowo przyciągnął do siebie. Czuł krew i chciał poznać jej smak i dowiedzieć się, skąd wypływa. Słabsza dłoń ścisnęła ranną kończynę, silniejsza docisnęła do ziemi drugą. Zęby tropiciela zacisnęły się z siłą imadła na opatrunku, który sam zakładał. Chciał rozerwać cały mięsień. I zjeść go.
Bawił się jedzeniem.
Jak kot, który schwytał mysz.
Najwyraźniej planował pożreć ją żywcem.