……….Jego wizyta w Smoczej Górze jak na razie musiała ulec odroczeniu, a przynajmniej dopóki nie zakończy aktualnego zlecania i nie wyleczy się ze zdobytych przypadłości. Trzeba być naprawdę urodzonym pod szczęśliwą gwiazdą, by złapać dwie choroby w zbliżonym czasie. Skóra swędziała go niemiłosiernie, jednak to uczucie dało się znieść. Gorzej, że nieprzyjemnie skręcało go w żołądku i to z całą pewnością nie z powodu głodu. Generalnie czuł się średnio, chociaż jak na razie jego organizm zażarcie stawiał opór chorobom, dzięki czemu jak na razie tropiciel funkcjonował dość… znośnie.
Tylko i wyłącznie ze względu na delikatną słabość do Skrzydlatych zgodził się przyjąć zadanie polegające na odszukaniu zaginionego jakiś czas temu anioła. Miał go znaleźć i ochraniać w drodze powrotnej – to zdecydowanie był rzadki typ zleceń. Normalnie skupiłby się najpierw na zadbaniu o siebie, ale z drugiej strony… no właśnie, raz, że przeważnie lubił (choć to może zbyt odważne słowo) te specyficzne istoty, dwa, zapłata z ich rąk zawsze była godziwa jak na desperackie warunki.
Właśnie dlatego ponownie wylądował na nieznanych terenach, chociaż nie należały one do jego specjalnych ulubieńców. Pożogar zresztą również wydawał się bardziej spięty niż z reguły, ale może po prostu jego kundel już wcześniej wyczuł zbliżające się kłopoty pod postacią kwaśnego deszczu. Skóra tropiciela napięła się i zadrżała, reagując w ten sposób na nieprzyjemne doznania, natomiast usta wypuściły krótką wiązankę przekleństw.
Pamięć nikle podsuwała mu wspomnienie prawdopodobnie opuszczonego domu, dlatego gwizdnął krótko na swojego podopiecznego i ruszył truchtem, a właściwie już bardziej biegiem w stronę prawdopodobnego schronienia. Szare ślepia czujnie wypatrywały ewentualnego niebezpieczeństwa; w końcu było ciemno, a w dodatku zaczęło padać, więc widoczność była mocno ograniczona, a dodatku uderzające o ziemię krople wywoływały też hałas. Naprawdę wolał znaleźć już jakiś dach nad głową.
Niemniej pomimo pośpiechu ostrożnie zatrzymał się przed niezamieszkałym domem, nabierając teraz nieco głębszych wdechów i już po chwili zaczął do niego podchodzić bardzo powoli, mając dłoń zaciśniętą na rękojeści katany. Pożogar intensywnie węszył w powietrzu, wyszukując niebezpieczeństwa – parzący deszcz sprawiał, że również czuł się bardzo nieswojo, dlatego w jego klatce piersiowej zbierał się warkot.
Dłoń tropiciela pchnęła skrzypiące drzwi. Ostrze katany jako pierwsze wsunęło się w ciemność.

Ekwipunek: Katana (+pochwa i pasek do niej), kołczan (w środku 9 strzał), łuk refleksyjny, plecak, a w nim konserwa i butelka mętnej wody, a także kilka starych listów.

........Nozdrza tropiciela zadrgały, jednak postanowił zignorować woń lawendy – aktualnie miał znacznie większe problemy, zresztą jego podopieczny również. Wóz albo przewóz, równie dobrze deszcz mógł sprawić, że pochoruje się jeszcze bardziej, bądź też skóra zacznie mu warstwami odpadać, a to nie był zbyt atrakcyjny scenariusz. Dlatego wolał wejść do tego specyficznego mieszkania, chociaż zwierzęcy instynkt nakazywał mu zachować zwiększoną ostrożność. Zarówno on jak i Pożogar poruszali się cicho – bestia miała nisko ugięte kończyny i prawie warowała przy ziemi, w dodatku wyjątkowo z jej pyska nie wymsknęło się nawet jedno warknięcie. Potrafili znieść dyskomfort związany z chłodem oraz swędzącą skórą, tym bardziej, jeśli wewnątrz domostwa mogło na niego czekać inne zagrożenie. Ślady stóp i świeca – za to zero zapachu. Wargi tropiciela skrzywiły się, ponieważ wszystko mówiło mu, że wpakował się w kolejne bagno. Chociaż, może, przy odrobinie szczęścia, skrył się tutaj poszukiwany przez niego Skrzydlaty.
Niezależnie od wszystkiego zdecydował się nie spieszyć. Robiąc kolejny krok dostrzegł drzwi po swojej lewej i bez chwili wahania zdecydował się je otworzyć. Nie mógł iść wzdłuż holu z ryzykiem, że coś go zaskoczy od strony pleców, wpierw musiał sprawdzić cały teren, chociaż zapewne trafi na jakieś niemiłe niespodzianki.
Tym razem Chyży nie patyczkował się i drzwi otworzył pewnie, przytulając się jednak do ściany obok nich na wypadek, gdyby ktoś postanowił nagle się na niego rzucić, bądź też zacząć strzelać. Odczekał chwilę, zanim wychylił swój łeb, z kolei Pożogar non stop węszył intensywnie w powietrzu.

|| Wybacz marną jakość, ale przez wyjazd ledwie mam czas przysiąść przez laptopem.

...........Zarówno tropiciel, jak i jego podopieczni spięli się, słysząc dźwięk zamykanych drzwi. Chyży syknął cicho pod nosem jakieś przekleństwo, mając jeszcze resztki nadziei, że może po prostu w jakiś sposób się przesłyszał. Tak czy owak nie miał zamiaru się teraz wycofywać, więc jedynie zacisnął zęby i z cierpiętniczą miną przeszedł do kolejnego pokoju. Pożogar trzymał się teraz blisko lewej nogi i jedynie obnażał w milczeniu kły, wyraźnie zaniepokojony aktualną sytuacją.
Swędząca skóra i chłód przestały być problemem, gdy oczom Chyżego ukazały się białe pióra oraz ślady krwi. Roztarł czerwoną plamę między śladami, sprawdzając jej konsystencję, by móc precyzyjniej określić, jaki czas temu ktoś tędy przechodził. Następnie chwycił w dłoń pojedyncze pióro i obejrzał je ostrożnie, a nawet pozwolił je sobie powąchać. Anioły i ptaki często miały podobną budowę lotek, jednak istniały również pewne różnice wynikające z nieco odmiennego przystosowania. Nie zawsze jednak dało się je określić na pierwszy rzut oka, to już zależało od posiadacza.
Istniał jednak cień szansy, że być może jest na dobrym tropie swojego Skrzydlatego, ale z kolei swąd rozkładu była martwiąca, chociaż może po prostu komuś, lub też czemuś ropiały rany.
- Czujesz coś, Pożogar?* – podetknął pióro swojemu kundlowi, chociaż wątpił, by przyniosło to pożądany skutek; w tym przypadku zapach był po prostu zbyt nikły, skrzydła, a raczej ich okrywa, rzadko mocno przesiąkały wonią właściciela.  
Podniósł się i powolnym krokiem ruszył w stronę kolejnych drzwi, cały czas trzymając katanę w gotowości, jak na razie nie zdecydował się na mówienie do tego kogoś, tudzież czegoś, co mogło być właścicielem, bądź też użytkownikiem domu. Pchnął kolejne drzwi, mając mięśnie napięte jak postronki i gotowe do reakcji.

| * Kolor - irlandzki

...........Cóż, nie można było zaprzeczyć, że posiadanie Pożogara zdecydowanie ułatwiało mu pewne kwestie, bo choć ślepy, to miał niesamowicie wręcz wyczulony węch i słuch. Większość wymordowanych mogła temu kundlowi zazdrościć tych dwóch zmysłów.
- Nieźle, Pożogar – mruknął i przejechał dłonią po szorstkiej sierści na jego grzbiecie. –  Zobaczmy, co nas tam spotka. Pewnie nic miłego, ale w razie czego po prostu zabijemy wszystko, co nam się napatoczy pod nogi. To też jakiś plan.
Na razie Nicca zamierzał podarować sobie dalszą eksplorację domostwa na rzecz sprawdzenia, co takiego wywąchał jego podopieczny. Spróbował otworzyć klapę, a jeśli mu się nie udało, to uniósł katanę i już miał uderzyć, gdy nagle dotarło do niego, że przecież mógł tam siedzieć lub być uwięziony poszukiwany przez niego anioł. Podziurawienie go raczej nie było czymś, co zamierzał zrobić, dlatego odkaszlnął i najpierw kulturalnie zapukał w klapę. Czasem jednak potrafił myśleć. Następnie w pełni neutralnym tonem ostrzegł, że ma zamiar porąbać trochę desek i zalecił się odsunąć.
Ale był dobrze wychowany.
Dopiero w tym momencie się zamachnął. No, chyba że wcześniej klapa łaskawie otworzyła się bez problemu.

........Chyży łypnął krytycznie w ciemny dół, który odkrył poprzez rozłupanie drewna. Zaklikał cicho językiem, krzywiąc się z odrazą, gdy do jego nozdrzy dotarła kolejna fala woni rozkładu. Drabina jakoś niespecjalnie wyglądała mu na stabilną, ale najwyraźniej nie miał większego wyboru w kwestii swoich poczynań. Schował katanę do pochwy, poprawił łuk i kołczan na jednym ramieniu, a następnie dorzucił na tą samą kończynę plecak.
- No, Pożogar, nie spodoba ci się to ani trochę - mruknął w stronę kundla, który uraczył go czymś w rodzaju pogardliwego prychnięcia. - Do nogi. Nie gryź.
Bestia niechętnie zbliżyła się do właściciela, który zaraz to bezpardonowo złapał kundla w połowie tułowia i następnie zarzucił sobie na bark, ostrzegawczo sycząc coś do nagle rozwścieczonego podopiecznego. Zapachniało spalenizną, temperatura ciała Pożogara wzrosła, jednak łaskawie pies postanowił nie zapłonąć, chociaż cały czas warczał nisko z powodu ugodzonej dumy. Z takim nieporęcznym bagażem tropiciel postanowił zsunąć się w dół. Nie chciał zostawiać swojego pupila z dwóch powodów: raz, na dole było w cholerę ciemno, więc wolał mieć swoją żywą pochodnię przy sobie, dwa - jak ginąć, to razem, a nie osobno. Miał jednak skromną nadzieję, że uda mu się znaleźć na dole bez większych problemów.