Ulga. Emocja, na którą nie mogli sobie pozwolić, nawet po tym jak ich stopy koniec końców skonfrontowały się ze stałym gruntem. Fetor rozkładających zwłok jeszcze bardziej się nasilił, podrażniał zatoki, sprawiał, że ostatni posiłek podchodził do gardła, napawał złym przeczuciem. Był nie do zniesienia, jak wcześniejszy zapach lawendy. Dochodził, jakby zewsząd, ale obaj mogli się przekonać, że licho nie śpij i to tylko jedna z wielu atrakcji, którą zgotował im los.
  Otóż, drabina, która posłużyła im za środek transportu, po chwili upadła do ich stóp, jak nikomu niepotrzebny śmieć. Ktoś najwyraźniej ją zrzucił, uniemożliwiając im powrót na górę. I być może zrobiła to ta sama osoba, która przekręciła kluczyk w drzwiach. Być może. Po chwili rozległ się huk, zwykle towarzyszący podczas zamykania czegoś z impetem. Czyżby klapa w podłodze została zatrzaśnięta?
  Ponadto wysiłek Pożogara był nieco daremny, przynajmniej w tej chwili. Na ścianie pojawiły się ukształtowane z ognia litery, które po chwili ułożyły się w napis: Zły wybór; natomiast w oczy rzucały się krwawe ślady stóp odciśnięte  na wykutym z kamienia podłożu. Najwidoczniej jeden trop, jaki mieli się nie urwał i może przy odrobinie szczęścia doprowadzi ich do anioła, ale... czy jeśli go znajdą, uda im się stąd wydostać? Jedno było pewne - nie dowiedzą się, jeśli nie podejmą tego wyzwania.

Termin: 17.11

  Korytarz, oprócz krwawych śladów i nieprzyjemnego smrodu, nie wyróżniał się niczym na tle sobie podobnych. Był ponury, oblepiony pajęczynami i brudem. Zdecydowanie gospodarz domostwa nie dbał o porządek, ale najprawdopodobniej rzadko ktokolwiek zadawał sobie trud, by posprzątać. Na jego końcu znajdowały się drzwi, acz Chyży z tej odległości nie mógł ich zauważyć, gdyż otulała ich pokrywa gęstej ciemności. Musiał przejść przynajmniej dwa kilometry, by być świadom ich istnienia, ale... jeśli sądził, że zbadanie piwnicy będzie należało do rzeczy łatwych, pomylił się w swoich przypuszczeniach.
  Następstwem pytanie Chyżego była... cisza, przynajmniej teoretycznie, bo chociaż do jego uszu - oprócz warkotu psa - nie dotarł żaden innych dźwięk, to napis na ścianie uległ przekształceniu. Teraz układał się w słowa: Ty tego chciałeś.; najwyraźniej odpowiedzialna za to osoba niezbyt przyjęła się jego groźbą, a raczej czerpała satysfakcje z położenia mężczyzny, który poniekąd sam był odpowiedzialny za to, że zszedł do piwnicy.
  W każdym razie przekaz tkwił na ścianie tylko przez kilka sekund. Gdy tylko Chyży przemieścił się kilka kroków w przód, komunikat przekształcił się w ogniste pociski; było ich osiem i z prędkością wystrzału w akompaniamencie świstu wiatru zaatakowały sylwetkę najemnika, z niewyjaśnionego dla Hayate powodu oszczędzając jego psa.

Uwagi techniczne:

Termin: 21.11

  Ogniste pociski nawet nie drasnęły ciała tropiciela. Skonfrontowały się ze ścianą i wygasły ze sykiem, pozostawiając na jej powieszchni czarne plamy wielkości monety. Chyżemu pozostało towarzystwo Pożogara, krwawych śladów stóp na posadzce i aromatu stęchlizny, której źródło znajdowało się za drzwiami na końcu długiego korytarza.
  Właściciel tego przybytku, o ile w ogóle znajdował się w pomieszczeniu, w którym przebywał Wymordowany i o ile do jego uszu doleciały kolejne groźby, to wydawał się być na nie całkowicie obojętny. Nie zareagował nawet wówczas, gdy najemnik pozostawił na jeden ze ścian niewielką rysę w akompaniamencie nieprzyjemnego dla ucha zgrzytu; najwyraźniej takowa forma prowokacji nie była na tyle przekonująca do ujawnienia swojego położenia. Nicca musiał bardziej się wysilić, by otrzymać zamierzony efekt swoim działaniem. Poza tym jedno było pewne: wtargnął na nieznany teren, z tego też względu powinien zachować czujność. Zagrożenie mogło zajrzeć mu w oczy z każdego zakamarka podłużnego pomieszczenia, ale najwyraźniej mężczyzna był zbyt zaoferowany tym, aby w namacalnym sposób nakreślić swoją obecność w tym pomieszczeniu. Gdy wreszcie krew w jego żyłach nieco wystygła, był w stanie dosłyszeć coś na wzór cichego, ledwo słyszalnego zawodzenia rozprowadzonego przez echo. Do niego należała decyzja, czy postanowi potraktować to jak trop, czy też ówże dźwięk zostanie przez niego zignorowany.

Termin: 25.11

  Gospodarz tego domostwa nadal pozostał bierny na zaczepki tropiciela, w związku z czym odpowiedziało mu echo własnych słów, a także stłumiony szloch. Nicca musiał zadowolić się swoim własnymi przypuszczeniami i towarzystwem Pożogara.
  Zlokalizowanie skąd dochodzi dźwięk nie dostarczyło mężczyźnie zbyt dużego wysiłku; otóż wyglądała na to, że jego źródło znajdowało się mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie było umiejscowione gniazdo fetoru. Przynajmniej wszystko na to wskazywało, bo zarówno szloch, jak i nieprzyjemny smród nasiliły się po tym, jak
  Chyży przemieścił się w kierunku drzwi. Najwyraźniej osoba znajdująca się w środku nie mogła się stamtąd wydostać, nic w tym dziwnego - drzwi były zamknięte od zewnątrz na rygiel, więc w zasadzie marne zabezpieczenie. Gdyby ktoś, kto siedział za zamkniętymi drzwiami, dysponował wystarczającymi pokładami sił, mógłby je z łatwością staranować. Ich konstrukcja była... licha, a one same w sobie stare; najprawdopodobniej dużo przeszły, kto wie, może pochodziły z czasów przed apokalipsy, o czym zresztą świadczyła ich kondycja. Gdzieniegdzie uległy wilgoci, ich kolor już dawno odszedł do lamusa, poza tym były spróchniałe. I pełniły rolę jednego przejścia, znajdujące się w tym wypełnionym brudem korytarzu, zatem tropiciel nie miał zbyt dużego wyboru w kwestii przedostanie się od kolejnego segmentu budynku. Poza tym spomiędzy nich dobiegał szloch i zduszone R-ratunku. Najwyraźniej osoba, która wpadła w tarapaty usłyszała zbliżające się ku drzwiom kroki . Bła-błagam, on... u-umier-a. - wraz z tymi słowami rozległo się słabe stuk, stuk. I nastała cisza.

Termin: 29.11

  Chyży nie musiał użyć zbyt dużo siły, by zmusić drzwi do posłuszeństwa. Otóż niemal od razu uległy pod naporem jego ciała i puściły na zawisach, otwierając się praktycznie na oścież. W zasadzie nie wiele brakowało, ale wypadłyby z nich.
  Ciemność, która panowała na korytarzu, została rozproszona przez światło padające z kilku świec poukładanych na świeczniku ulokowanym pośrodku pokoju o kształcie prostokąta, przez co tropiciel musiał dać sobie chwilę czasu na przystosowanie oczu do oświetlenia. Chociaż nikt ich nie zaatakował, to zapach stęchlizny jeszcze  bardziej przybrał na intensywności.
  Pokój nie pasował do wcześniejszych standardów. Głownie dlatego, że nie świecił pustką. Podłoga była wyłożona czymś podobny do paneli, zaś ściany zostały pokryte tapetą o gotyckim wzorze. Poza tym był umeblowany w stolik, cztery krzesła (dwa z nich były zajęte, chociaż znajdujące się tam sylwetki siedziały tyłem do tropiciela, przez co nie mógł się im przyjrzeć, jednak z pewnością takowe przypominały ludzkie), wielki regał na książki, zajmujący nieomal całą powierzchnie jednej ze ścian. Nieopodal regału na książki klęczała drobne kobieta, na podłodze obok niej leżało drugie, nieprzytomne ciało. Wysłała tropicielowi błagalne spojrzenie, gdy tylko ujrzała go na progu.
  — Pomóż. On... on umiera! — Jej oczy szkliły się od łez. Spuściła wzrok na swojego leżącego w kałuży krwi i piór towarzysza. Co prawda nie był martwy - jego klatka piersiowa nadal unosiła się i upadała w nieregularnych odstępach czasu - ale jego stan sugerował, że za kilka chwil może faktycznie pożegnać się z życiem.
   Znów otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale z jej gardła nie wydobyło się chociażby jedno słowo, a przynajmniej takowe nie dotarło do uszu najemnika. W zasadzie w tym momencie tropiciel nie słyszał nic, za wyjątkiem własnego oddechu. Nawet ucichło szczekanie Pożogara, które rozległo się kilka sekund wcześniej, chociaż niewątpliwie pies nadal wydawał z siebie tego typu dźwięki.
  Wtedy stało się coś, czego najprawdopodobniej tropiciel się nie spodziewał. Zakrwawione ciało usiadło. Jedna z dłoni przykrył lewą połową twarzy, drugą – prawą - wyciągnęło w kierunku mężczyzny, wykrzywiając usta w upiornym, krwawym grymasie. Po podbródku pociekła stróżka krwi, ale jej właściciel się zdawał się tym nie przejmować.
  — Nicca. Dlaczego po nas nie wróciłeś? — Gdy padło te pytanie, twarz nieznajomego uległa przekształceniu. Na powierzchni jego skóry pojawiły się piegi, rysy twarzy złagodniały, były niemal dziecięce, zaś włosy zmieniły swój kształt i kolor - stały się rude. Chłopiec wygląda identycznie, jak Nicolas. — Dlaczego...?
  Owe pytanie zawisło między nim. W międzyczasie Nicolas podniósł się z ziemi, chociaż z jego klatki piersiowej nadal sączyła się krew. Szedł w kierunku Chyżego z tym samym wyszczerzonym wyrazem twarzy, mimo iż w żadnym stopniu takowy grymas nie przypominał uśmiechu. Był przepełniony bólem.

Termin: 04.12