Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Hersha

Tyle rzeczy się już wydarzyło, tyle przeszkód spadło pod nogi Bojowego, tyle ciężaru spoczęło na barkach jego i tyle zmartwień krążyło wokół niego niby drozdy wypatrujące nowych, świeżych ofiar do nabicia na ostre, śmiertelne ciernie. A mimo tego, gdy spojrzał w niebo po szybkim sprawdzeniu stanu Ravena, to przekonać się mógł, iż... słońce nie ruszyło się praktycznie z miejsca. W dalszym ciągu utrzymywało się w tej samej pozycji, w niezmiennym punkcie, ogłaszając w miejscu tutejszym chłodnawy, ozdobiony delikatnym szronem poranek. Nie wznosiło się wyżej po sklepieniu błękitnym, nie wędrowało po nim w swój typowy, standardowy sposób, jak gdyby ktoś lub coś przybiło je do nieboskłonu gwoździem niewidzialnym, długim i światy zakrzywiającym. Południe nie zdawało się nadchodzić, tym bardziej wieczór oraz noc, zamykając tutejszych Skrzydlatych w przestrzeni zdominowanej przez późny świt.

Nim porozmyślać mógł nad zjawiskiem tym magicznym i niepokojącym; nim zadziałać mógł w stronę uczynienia z tym czegokolwiek; nim ruszył się z miejsca chociażby o krok marny i ulotny, kątem oka dane mu było ujrzeć postać pojawiającą się znikąd kilka metrów na prawo od niego. Człowiek przygarbiony, w niebiesko-żółte, lekkie szaty przyodziany, z kapturem, którego cień skrywał twarz jego i pozwalał zobaczyć wyłącznie pomarszczoną brodę, z ciężkimi i stalowymi łańcuchami przewijającymi się przez całą jego sylwetkę - aż dziwnym było, że mógł się w jakikolwiek sposób poruszać. Persona ta zbliżyła się do Anioła ciężkimi, mozolnymi krokami, dłonie mając spętane za plecami i przemawiając ochrypłym, niskim głosem po zatrzymaniu się w odległości paru stóp Hershy.
- Krew niewinnych splamiła te ziemie, malując je czernią okrutną i duszącą. Przyjmij, proszę, moją ofiarę, ażeby oczyścić je chociaż trochę. - To powiedziawszy, klęknął on na ziemi i przechylił się do przodu, wystawiając się na potencjalny atak, odsłaniając kark i wyczekując na decyzję Skrzydlatego.

Veles

- Powodzenia, więc - rzekł przyodziany w biały kitel, zanikający w oczach Anioła mężczyzna tuż przed wypiciem przez Velesa zawartości chwyconej przez niego fiolki. Przez moment nic się nie działo, lecz wtem świat zawirował dookoła Skrzydlatego gwałtownie oraz nagle, szybko i chaotycznie, rozbrzmiewając setką i tysiącem, i milion poplątanych, pomieszanych słów oraz wyrazów. Niczym burza makabryczna z grzmotami odległymi kręcił się wszechświat wokół Anioła, okrążał go niby drapieżnik morderczy i ryczący, i warczący z jadowitą wściekłością. Wtem kolory poczęły się ujednolicać, splatać w złote i purpurowe pioruny, migoczące i błyszczące, i rozsiewające wewnątrz głębokich cieni gromady rozpływających się wolno gwiazd. Dźwięki napierające na Velesa z każdej strony także zlały się w jeden wielki, ogromny harmider, z którego wnętrza nie sposób było cokolwiek wyciągnąć, wyszarpać i pojąć. Wszystko to nie trwało chwilę czy sekundę przelotną, a moment się dłużący i ciągnący niby w nieskończoność, ażeby w końcu uspokoić się stopniowo, kroczek po kroczku.

I kiedy świat wokół niego wreszcie łaskawie stanął, Skrzydlaty dostrzec mógł, iż znajduje się wewnątrz wypełnionego bogactwami skarbca; komnaty wyłożonej po same brzegi klejnotami, górami sypkiego słota, poskładanymi ślicznie jedwabiami, przeróżnymi błyskotkami zdobionymi i artefaktami o niewiadomym pochodzeniu. Pośród tego wszystkiego przemykał jak sarna pod wpływem kofeiny i energetyka jednocześnie chłopiec młodziutki, może dziesięcioletni, o kudłach koloru letniego zboża, ubrany w słonecznej barwy yukatę, z łańcuchami owiniętymi wokół pasa i łzami spływającymi po półprzeźroczystych, zarumienionych policzkach. Szafirowe, wilgotne oczka jego zwrócił się na moment chwiejny ku Skrzydlatemu, z ust wypłynęły wyrazy niezrozumiałe i obce, rączki pomachały chaotycznie ku ogromnemu, obramowanemu złotem lustru, które to zawieszone jest pod sufitem na czterech srebrzystych linach i chwieje się niespiesznie to w prawo, to w lewo. Gdy Anioł spojrzy raz jeszcze na przemykającego po pokoju, niezatrzymującego się duszka - a raczej duszę uwięzioną, skrępowaną, przybitą do tegoż miejsca - to zobaczy, że ten próbuje co jakiś czas - kiedy tylko ma okazję - doskoczyć bezskutecznie do wspomnianego lustra, próbując musnąć powierzchnię jego w dół skierowaną paluszkami, lecz nie potrafiąc tego dokonać.

Lilo

Dziewczę zdesperowane i zrozpaczone, ze świeżą iskierką życia rozbłyskającą w ślepkach - aczkolwiek nie była to pozytywna nuta, dobra czy przyjemna, wręcz przeciwnie - wpatrywała się w Lil bez najmniejszego, pojedynczego nawet mrugnięcia. Po pierwszej nieudanej próbie podniesienia się na nogi nie próbowała już ponownie, miast tego wychylając się ku Anielicy jak najbardziej tylko mogła i niemalże wpychając w jej dłonie sztylet kryształowy. Uśmiech Lil spłynął po niej niby krople deszczu po szybie, z kolei słowa Skrzydlatej wywołały u niewiasty niekontrolowane zdawać by się mogło, gwałtowne wzdrygnięcie się. Przez chwilę milczała, jakby w nadziei, iż pierwszy od dawien dawna gość zapomni o zadanych przez siebie pytaniach i spełni jej wcześniejszą, rozpaczliwą prośbę. Nie doczekawszy się tego, jednakże, dziewczynka skuliła się widocznie w sobie - oczka jej opustoszały jak za dotknięciem magicznej różdżki, płomyk desperackiej nadziei zgasł niby wichurą zdmuchnięty - i przytuliła na powrót cyjanową broń do klatki piersiowej.

- Dusza i ciało rozdzielone, lecz dalej połączone. Dusza utknięta, z niemożnością ciała dotknięcia, zaś ciało Pieczęcią straszliwą obciążone - odezwała się w końcu malutka istotka, odwracając wreszcie wzrok od Anielicy i raz jeszcze spoglądając na swoją drugą, pogrążoną we śnie i cielesną połówkę. Jedna z półprzeźroczystych, drobnych rączek wyciągnięta została ku blademu, zimnemu policzkowi, zatrzymując się centymetr od niego i nie mogąc "przebić się" dalej przez niewidzialną, niemożliwą do złamania barierę. - Niemożliwe do złączenia, jedno drugie wiążące, przeklęte i gorzkniejące - wyszeptała ze zdewastowanym wyrazem twarzy dziewczynka, a dłoń jej uprzednio wyciągnięta opadła na chudziutkie kolana bez życia i energii. - Wolną pragnę być, uwolnić się od ciężaru łaknę. - Ślepka, dwie szklane kule prośbą niemą i błagalną wypełnione, zwróciły się znowu ku Lil, zaś paluszki zakleszczone na rękojeści sztyletu zacisnęły się na niej jeszcze mocniej oraz silniej. Desperacko.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Veles - Niezrozumienie Mowy na 4 fabuły.
  
• Termin odpisów: 03.06.18r

Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Hersha

Ostrożność w żal się przeistoczyła, kiedy to potencjalny przeciwnik - wróg możliwy, acz inny od potworności, jakie napadły wcześniej na ostrożnego Bojowego - okazał się personą przez tutejsze ziemie uwięzioną, pokiereszowaną i kark swój na ścięcie przez Anioła wystawiającą. Klęcząc na gruncie twardym oraz chłodem zaściełanym, osoba ta tajemnicza oraz nieznajoma, lecz marnie i mizernie przy tym się prezentująca oczekiwała na wyrok swój ze strony stojącego przed nim Hershi. Ten, bez krztyny złości czy wrogości lśniących w spokojnych oczach, zdecydował się nie przeprowadzać egzekucji na spodziewającej się tego duszy, miast tego nakazując jej wstać i informując ją o tym, że nie łaknie jej śmierci. Przez moment chwiejny oraz bezgłośnie tykający nic się nie działo, lecz wtem nieruchoma, zastygła niby posąg postać zachichotała tonem złamanym, gorzkim oraz pozbawionym jakiejkolwiek wesołości.

- Martwym jestem już od dawien dawna, Aniele, zaś obawiam się jedynie przedłużenia obecnej męki - przemówił, unosząc odrobinę swą zakapturzoną głowę i najprawdopodobniej, jako że oczu jego nie było widać, przenosząc spojrzenie swe nieco wyżej. Sylwetka jego mignęła, poczęła rozmazywać się stopniowo i stosunkowo szybko, podczas gdy łańcuchy zacieśnił się wokół niej jeszcze silniej, jeszcze mocniej i dosadniej. - Mam nadzieję, że będziesz mógł wybaczyć sobie swą decyzję - dodał mężczyzna z uśmiechem smutkiem naznaczonym, tuż po ostatnim wyrazie rozpływając się w żółto-niebieską, znikającą chwilę później mgłę. Cisza zapanowała w okolicy tej, przerywana jedynie szumem znajdujących się tu roślin i psotnego, lekkiego wiaterku.

Cisza ta nie trwała jednak długo.

Veles

Mimo niezrozumienia słów biegającego po wypełnionym bogactwem pomieszczeniu chłopca, Veles nie zraził się ani odrobinę i począł zastanawiać się nad rozwiązaniem tutejszej, co najmniej dziwnej sytuacji. Uwaga jego zwróciła się w szczególności ku lustru zawieszonemu pod sufitem, jako że dzieciątko szalejące po skarbcu co i rusz próbowało bez większego skutku dosięgnąć jego gładkiej, chłodnej powierzchni. Raz za razem podskakiwało rozpaczliwie z wyciągniętą ku przedmiotowi temu dłonią, starając się musnąć chociażby opuszkami palców jego odbijającej, szydzącej z jego starań nawierzchni. Stróż łaknął wpierw ściągnąć lustro na dół, odczepić je od sklepienia i tym samym zniżyć je do poziomu, na jakim zdolny był operować łkający, rozpaczający chłopiec. Nie było to jednak możliwe, ponieważ Veles także nie był na tyle wysoki, aby złapać za nieszczęsne narzędzie tortur tutejszego młodzieńca - brakowało mu kilkudziesięciu dobrych centymetrów, ażeby to uczynić. Plan B okazał się o wiele bardziej skuteczny, polegając najzwyczajniej w świecie na podniesieniu półprzeźroczystej persony i zagwarantowaniu jej tym samym dosięgnięcia dyndającego pod sufitem lustra.

Ustawiwszy się w odpowiednim miejscu i właściwej pozycji, Skrzydlaty począł wyczekiwać na najlepszy moment do pochwycenia chłopca i uniesieniu go ku sklepieniu. Ten, dojrzawszy zamiary niespodziewanego oraz życzliwego gościa, wykrzyknął coś niezrozumiałego i natychmiast zmienił kurs biegu tak, ażeby jak najszybciej dopaść do Velesa. Sekundę ledwo później ramiona Stróża pełne były wierzgającego się dziko, wiercącego duszka, który w chaotycznych i niemalże nieskładnych ruchach wdrapał mu się na ramiona oraz zaraz zręcznie od nich w górę odbił. Drobne, dziecięce dłonie sięgnęły ku gładkiej, zimnawej powierzchni, wreszcie, wreszcie, dotykając jej i... wtapiając się w nią aż po połowę chudziutkich łokci. Aniołowi nie dane było ujrzeć, co stało się później, jako że po raz kolejny oślepił go błysk mocny i nagły, złotem oraz topazową barwą nasycony, któremu towarzyszył świst przeciągły, gwiżdżący, prawie że ogłuszający.

Pomiędzy błyskiem tym niemiłosiernym a kojącą, uśmierzającą kłucie w ślepiach ciemnością, Velesowi mignął przed oczyma widok wbitej w kamienną, pionową ścianę rzeźby kryształowej. Figura ta krwawiła słoneczną mazią - tak jak i poprzednie jej podobne, różniąc się tylko kolorem posoki - i popękana była tak straszliwie, że aż dziwnym był fakt, iż jeszcze się kompletnie i całkowicie nie rozpadła. W następnym momencie - po mrugnięciu pojedynczym - Skrzydlatemu zostały po ostatnich wydarzeniach wyłącznie mroczki tańczące na granicach wzroku, pozwalając mu zaobserwować to, że znajduje się na zewnątrz; że stoi na trawie marnej i wysuszonej; że skórę muska mu wiaterek leciutki i chłodem tknięty; że jakieś trzy metry przed nim dalej trwa dzielnie na posterunku swym Hersha.

Lilo

Podziemna przygoda rozpoczęła się stosunkowo niewinnie, stawiając grupkę Aniołów przed niepozornym, zależnym od szczęścia wyzwaniem polegającym wyłącznie na pociąganiu za wajchę hazardowej maszyny. Prędko jednak przekonali się, iż zagwozdki oraz próby zalegające niesamowitym ciężarem w katakumbach tych swoistych nie należą do najłatwiejszych czy najprzyjemniejszych, zrzucając na nich coraz to nowsze, gorzkie i nieprzyjemne brzemienia. Lil postawiona została obecnie przed chyba najgorszym dla niej i najmakabryczniejszym zadaniem, poprzednie we wspomnieniach ułagadzając i znosząc do poziomu niemalże nieszkodliwego, mało co znaczącego. Wiele przeróżnych, przeplatających się emocji zagościło w jej sercu, kiedy tak trwała przy rozdzielonym dziewczęciu i starała się wymyślić jakiekolwiek inne rozwiązanie dla postawionego przed nią problemu. A raczej prośby, rozpaczliwie wypowiedzianej i prawie że wepchniętej jej w ręce pod postacią kryształowego, niewątpliwie ostrego sztyletu przytulanego aktualnie do klatki piersiowej drobnej, półprzeźroczystej niewiasty.

Sapnięcie rozbrzmiało w komnacie w większości pustej, kiedy to Skrzydlata dotknęła materialnej, cielesnej dłoni płytko oddychającej, pogrążonej we śnie osóbki. Oczka zaszklone i łzy nieustannie rodzące rozszerzył się widocznie w szoku oraz niedowierzaniu, podczas gdy piękna, cyjanowa broń wyślizgnęła się niemalże z luźnego nagle uścisku drobnych, odrętwiałych z głębokiego zaskoczenia paluszków duszyczki.
- Echo blade, ledwo odczuwalne - wyszeptała po ciągnącej się chwili niewiasta uwięziona, przykuta do tegoż pomieszczenia. Jej dolna warga zadrgała, z gardła wyrwał się szloch niekontrolowany, lecz jednocześnie z tym jej usteczka naznaczył uśmiech delikatny i rozpaczliwą wdzięcznością tknięty. - Dawno już... - Przerwała, przełknęła, po czym odetchnęła drżąco. - Czuć będę pogłos tego, co stanie się z mym ciałem, jednakże jest to cena warta efektu końcowego. Poza tym - jedna z półprzeźroczystych, trzymających dotąd oręż dłoni dotknęła przedramienia Lil w jakby pocieszającym, dodającym otuchy geście. - będzie to trwać tylko moment, prawda? - Nadzieja i błaganie zalęgnięte w tych słowach były cięższe, niż cokolwiek innego, co znajdowało się w tych mrocznych, okrutnych podziemiach.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Veles - Niezrozumienie Mowy na 4 wątki.
  
• Przepraszam za opóźnienie :c
  
• Termin odpisów: --- (Jako że dwie osoby mają urlop i najpewniej jest to też ostatnia kolejka, to macie bez terminu)