Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Veles

W samotności i otaczającym go mroku, i ciszy głuchej oraz zalegającej na kamiennym podłożu ruszył Veles ku wejściu do korytarza, które to oznaczone było kulką na fioletowo jaśniejącą. Tylko jego oddech oraz kroki przez niego stawiane rozbrzmiewały w czarnym milczeniu tegoż tunelu, ginąc jednakże bardzo szybko, rozpływając się bezsilnie w ciemnościach tu królujących i przemijając bez echa nawet najwątlejszego. Podróż przez korytarz nie trwała jakoś straszliwie długo, a porównywalnie do poprzednich doświadczeń skromnej grupki Aniołów - chociaż z drugiej strony ciężko było określić tutaj upływ czasu, trudno liczyło się rozwlekające i rozciągające niemożliwie minuty, niełatwo chwytało się za wskazówki tykającego w duchu zegara. Nie był to, jednak, fakt nadmiernie istotny w momencie tym ważnym, jako że nagle i bez wcześniejszego ostrzeżenia Stróża otoczyła mgła gęsta i głęboko fioletowa.

Zasłona ta swoista i delikatnie w powietrzu płynąca otuliła Velesa niby płaszcz niematerialny oraz dziwnie przyjemny - nie bił od niej nieprzyjemny chłód, nie emanowało od niej żadne ciepło, ona po prostu tu była, ocierając się o skórę Skrzydlatego w niemożliwy do wyczucia sposób. Chwilę po pojawieniu się ametystowej mgły, Stróż ujrzeć mógł dwa metry przed sobą z początku niewyraźną, acz szybko wyostrzającą się sylwetkę persony niewysokiej, drobnej, przyodzianej w płaszcz laboratoryjny i z szeleszczącym - jak to możliwe, że wcześniej owegoż dźwięku nie usłyszał? - łańcuchem oplatającym jej szyję oraz barki. Mężczyzna to był półprzeźroczysty, stosunkowo niski, z włosami krótko ściętymi i eleganckimi okularami zakrywającymi brązowe oczy.
- Witam Nieznajomego - odezwał się ochrypłym, spokojnym głosem i z leciutkim, ledwo widocznym uśmiechem rysującym się na inaczej poważnej, naznaczonej początkami zmarszczek twarzy. - Fioletowa to Próba, wymagająca dobrego myślenia bądź łutu szczęścia. - Machnął ręką w kierunku trzech fiolek stojących na prostym, drewnianym stole, każda opatrzona symbolem innego kwiatu: lawendy, petunii oraz fiołka. Całość ta pojawiła się pośród objęć mgły tak samo, jak wszystko inne w punkcie tym magicznym: bez uprzedzenia, nagle, znikąd. - Jedna z tych fiolek zawiera substancję nieszkodliwą, dwie pozostałe wywołają nieznane mi, negatywne efekty. Wypijając którąkolwiek zerwiesz tutejszą pieczęć, a na tę niegroźną trafić będziesz miał możliwość poprzez rozwiązanie jednej mojej zagadki. - Przechylił lekko głowę, aczkolwiek przez łańcuch był to ruch sztywny, niewygodnie wyglądający i wywołujący grymas na ustach mężczyzny. - Czy jesteś na nią gotów? Czy na ślepo łakniesz zaryzykować?

Hersha

Niewielką przerwą i chwilą odetchnienia cieszyć mógł się Bojowy, ponieważ ledwo po okryciu nieprzytomnego, pogrążonego w śpiączce towarzysza swoim własnym płaszczem, kątem oka wychwycić mógł po prawej swojej stronie ruch gwałtowny, nagły, purpurą ostrą lśniący. Spojrzawszy tam, dane mu będzie zobaczyć wyłaniającego się z ziemi w zastraszającym tempie i zwijającego ciasno na twardej, podniszczonej glebie węża. Ogromne było to stworzenie, z łatwością przewyższające długością i masywnością pytona siatkowego; o łuskach nie gładko ułożonych, a twardych i rogatych; o łbie trójkątnym, wyposażonym w parę zakrzywionych, imponujących kłów oraz ozdobionym ślepiami liliowymi o pionowych, wąskich źrenicach. Bestia ta nie była półprzeźroczysta, lecz nie wyglądała też na całkowicie materialną i stabilną, mieniąc się w słońcu niczym zamglone, wiekowe szkło, o które nikt od dawien dawna już nie dbał. Syknęła wtem - wściekle, przeciągle, głośno i nieprzyjaźnie - zwijając się w jeszcze ciaśniejszy, zbity kłębek, aby tuż po tym wyskoczyć w kierunku Hershi jak sprężyna, z paszczą rozwartą i pokaźnymi zębiskami gotowymi do zagłębienia się w jego ciele.

Lilo

Nie zalegała nazbyt długo w pomieszczeniu Czerwonej Próby, odczekując na tyle tylko czasu, aż ciążące na ramionach jej zmęczenie nie załagodziło się na tyle, aby możliwa była dalsza wędrówka przez podziemia mrokiem i ciszą wypełnione. Podniosła się ostrożnie, niespiesznie do pionu, sprawdzając stan swój i w końcu stwierdzając, że może w miarę bezproblemowo ruszyć dalej. Postawiona przed wyborem dwóch korytarzy, Lil wytypowała ten, którego wyblakła zielona kulka rozjarzyła się niespodziewanie ostrym, żółtym światłem. Pokonanie tunelu przebiegło bez jakichkolwiek kłopotów, jako że podobny on był wszystkim innym wąskim, ciemnym korytarzom snującym się w tychże katakumbach - puste i proste, i pozbawione najmniejszych nawet oznak życia.

Dobrnęła, więc, Anielica do wyjścia z tunelu po czasie niedługim, lecz też bliżej nieokreślonym, wchodząc do... komnaty sporej, niesamowicie doskonale jej znanej, ponieważ był to początkowy punkt ich podziemnej wyprawy. Schody wiły się przed nią, na środku pomieszczenia, biegnąc w górę, na powierzchnię, czyli tam, gdzie czekał na powrót ich Hershia oraz stary, znużony tą marną egzystencją Drzewiec. Po lewej stronie od jej wyjścia - zaznaczonego przygaszoną, czerwoną lampką - znajdowało się przejście do korytarza opatrzonego niebieską kulką, na prawo żółtą, natomiast na wprost, za klatką schodową - jeśli można tak to nazwać - wyblakłą zieloną. Wróciła na start, dostając możliwość wyjścia na świeże powietrze, pod gołe i jakże cudowne niebo, do towarzysza jej Bojowego i tam na górze trwającego. Czy skorzysta z okazji tej się nadarzającej? Czy też kontynuować będzie zadanie, do którego zakończenia jeszcze troszeczkę, jeszcze odrobinę im zostało?

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Hersha - masz jakieś trzy-cztery sekundy na reakcję.
  
• Termin odpisów: 13.05.18r.

Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Veles

Nie zamierzał w ciemno wybierać jednej spośród trzech fiolek, na co półprzeźroczysty, przyodziany w laboratoryjny kitel mężczyzna uśmiechnął się delikatnie oraz aprobująco - niezwykle łatwo dało się przeoczyć ekspresję tę leciutką, sparowaną z grymasem wywołanym przez ciążący na szyi i barkach łańcuch, lecz ktoś ciągle go obserwujący i zwracający na niego uwagę mógł się jej dopatrzyć. Spętany jegomość wyprostował się na tyle, na ile pozwalały mu te metaliczne, szeleszczące więzy, wskazując przy tym otwartą, prawą dłonią na pięknie zdobione, fioletowe flaszeczki ozdobione rycinami kwiatów.
- Skromność skryta pośród mroków romans do piersi tuli, wściekłość w sercu zasiewając i od miłości nieufne spojrzenia ściągając. Tajemnica niezgodę naokoło rozrzuca, płomienie złości rozpala i wiary przepływ zakłóca - wyrecytował na jednym prawie że wydechu głosem niezmąconym oraz spokojem tchniętym, ręce zakładając na klatce piersiowej i wzroku od Velesa nie odrywając. - I jest tym, co Pieczęć tutejszą bez konsekwencji skrusza - dodał po chwili ułamku, po czym zamilkł w oczekiwaniu na odpowiedź oraz akcje Skrzydlatego.

Hersha

Z postanowieniem chronienia swego nieprzytomnego towarzysza, Bojowy postanowił wyjść przeciwnikowi naprzeciw - bez ruszania się, tak naprawdę, z miejsca, jednakże był to malutki szczegół - i zaatakować go w trakcie wykonywanego przez niego susa. Próba uniknięcia nadciągającej, wyposażonej w długie i zakrzywione kły paszczy mogły narazić Ravena na niebezpieczeństwo, a i przeniesienie kompana zająć mogło czas oraz narazić oba Anioły na niepotrzebne ryzyko, dlatego też zastosowana przez Hershę kontra była tutaj rozwiązaniem niemalże idealnym. Niemalże. Lodowe, ostre kolce wystrzeliły z ziemi gwałtownie oraz szybko, nadziewając na siebie lecącego gada z niesamowitą, wręcz zaskakującą łatwością. Wbity jak mięso na szaszłyku wróg zasyczał głośno oraz wściekle, wijąc się dziko nad ziemią i skręcając pod wywijastymi, niemożliwymi do osiągnięcia dla normalnego zwierzęcia kątami.

Trzask.

Pęknięcia naznaczyły szpikulce przez Bojowego wykreowane, kawałki lodu posypały się na twardy grunt i się o niego porozbijały, podczas gdy stworzenie w dalszym ciągu miotało się jak opętane w swoich brutalnych okowach. Hersha mógł dojrzeć, dodatkowo, że rany zadane syczącej bestii nie krwawiły, tylko cielsko wokół obrażeń tych poczynało rozpadać się oraz rozpływać - niczym ser, który dźgnięto rozgrzanym nożem. Nie trzeba było dużo czasu, aby krople - gęste, lepkie, jak szkło rozpuszczone - zaczęły spadać z chlupnięciami i mlaskami na wysuszoną, niemrawą trawę, paląc ją i wyżerając, i unicestwiając doszczętnie. Lód Anioła - mimo faktu, że fioletowe wydzieliny węża spływały po nim wąskimi, poplątanymi szlakami - nie reagował na płyny potwora tak, jak wspomniana roślinność, będąc tylko kruszonym stopniowo przez szalone, iście taneczne wygibasy gada. Potrzebował on jeszcze dobrego, solidnego momentu do uwolnienia się, lecz mimo wszystko istniała taka sposobność i należałoby coś z nią zrobić. Czyż nie?

Lilo

Kuszące był schody wijące się w górę, na powierzchnię, lecz Skrzydlata przełamała chęć wspięcia się po nich i ruszyła dalej, wybierając wejście do korytarza oznaczone kulką z niebieskim, lśniącym niezmącenie światełkiem. Wszystkie dotychczasowe tunele były identyczne i przemieszczanie się nimi wyglądało tak samo w przypadku każdego z nich - zarówno i tym razem nie było inaczej. Lil przemierzyła ten aktualny bez najmniejszych problemów czy kłopotów, niedługo - a może długo? Któż to wie, jak czas w miejscu tym podziemnym i ciemnym, i chłodnym płynął - docierając do kolejnej sporej, okrągłej sali o znanej już jej architekturze oraz czterech wejściach. To, którym weszła do tegoż obszernego pomieszczenia zaznaczone było lampką emitującą żółty, ostry blask; to znajdującego się na wprost niej świecącą na niebiesko; to na prawo migoczącą fioletowym, jakby niestabilnym światłem; natomiast to na lewo opatrzone było kulką z wyblakłym, ledwo tlącym się pobłyskiem czerwieni. Kolejne wybory, ech?

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Termin odpisów: 20.05.18r.

Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Hersha

Nie dał odetchnąć przeciwnikowi swemu paskudnemu, nie dał mu odsapnąć i dojść do siebie, i pozbierać tak potrzebnych mu aktualnie sił. Z determinacją i wolą walki siedzącymi mu na ramionach niby dwa potężne, wiekowe kruki Odyna, Bojowy z jednej ofensywy rzucił się natychmiastowo w następną, przy okazji cofając się odrobinę w tył, ażeby to nie dostać przypadkiem tym podejrzanym, żrącym kwasem wypływającym z ran pokaleczonego, podziurawionego węża. Z leżących na twardej glebie okruchów pokruszonych, lodowych kolców - na których to wił się i miotał, i rzucał fioletowy gad wściekłością ogarnięty - wystrzeliły kolejne ostre, śmiercionośne szpikulce, przeszywając ze stosunkową łatwością skręcające się dziko cielsko potwora. Większa ilość lodowych, działających niby patyczki do szaszłyków pali pozwoliła skuteczniej, acz nie całkowicie unieruchomić stworzenie to gniewnie syczące i dalej wyrywające się z rozwartą paszczą ku Skrzydlatemu. To względne obezwładnienie oponenta dało Hershi idealną sposobność do przeprowadzenia kolejnego z rzędu ataku - naprawdę nie dawał wężowi pokiereszowanemu odetchnąć - polegającego na kompletnym zamrożeniu łba wroga oraz doprowadzeniu do jego odpadnięcia.

Łupnięcie i trzask, i chrzęst zawitały w okolicy tej donośnie i hucznie, kiedy to zamknięta w kostce lodu głowa gada spadła na ziemię. Prawie że natychmiastowo z wydarzeniem tym cielsko dotąd zmagającego się z mnogimi, mroźnymi kolcami zastygło w pozie artystycznej i praktycznie niemożliwej do osiągnięcia dla standardowego, normalnego przedstawiciela sykaczy. Korpus ten cały powyginany rozsypał się w następnej sekundzie w migoczący, fioletowy i uciekający z wiatrem pył, podczas gdy łeb w lodzie utknięty rozpłynął się w lepką, bulgoczącą substancję, która to przeniknęła przez swe zimne więzienie i po tym wsiąkła w suchą, nieprzyjazną roślinom glebę. Po wężu purpurowym i wściekłym, i krwi żądnym nie pozostało tutaj nic, nawet śladu malutkiego i drobnego, i niepokój w duszy zasiewającego.

Veles

Nie potrzebował Anioł wiele czasu na zastanowienie się nad odpowiedzią do przedstawionej mu przez półprzeźroczystego, spętanego okrutnie mężczyznę zagwozdki, niedługo później chwytając za fiolkę naznaczoną symbolem fiołka i bez zbędnego zwlekania - a tylko z mentalnym przytaknięciem ku swemu rozumowaniu oraz wykreowanym argumentom - wypijając jej zawartość. Przez ułamek chwili - cichy, milczący, flautą ogarnięty - nic się nie działo, lecz wtem świat zakręcił się nagle, niespodziewanie wokół Velesa; zawirował dookoła persony jego niby wir straszliwy, gniewem wyjący i piorunami ametystowymi momentami rozlśniewający. Jedynymi elementami statycznymi, nieruchomymi był człowiek w kitel laboratoryjny przyodziany oraz stoik, na którym stały niewzruszenie dwie pozostałe flaszeczki. Łańcuch oplatający szyję i barki Pana Zagadki rozpadał się stopniowo, rozsypywał w pył fioletem migoczący, zanikał coraz to bardziej, aż w końcu kompletnie i całkowicie przepadł w nicości. Wtedy też tornado grzmiące i wrzeszczące, i huczące wokół Velesa zastygło niczym film zapauzowany, aby tuż po tym rozpłynąć się bez jakiegokolwiek, najmniejszego nawet śladu swego niedawnego istnienia.

Zaułek ten odkryty przez brak purpurowej mgły identyczny był do tego, w jakim znaleźli się po pokonaniu Szmaragdowej Próby, lecz tym razem w płaskiej, kamiennej ścianie tkwiła krystaliczna figura potrzaskanej, fioletowej łezki, która to krwawiła płynem o tej samej barwie i również znikającym przy kontakcie z czymkolwiek innym niż ta specyficzna, zepsuta rzeźba. Mężczyzna - uwolniony, nieco szerzej się uśmiechający, co nieco nie pasowało do ostrych rys jego poważnej twarzy - ukłonił się płytko przed Aniołem, po czym wyprostował i rzekł:
- Gratuluję złamania kolejnej Pieczęci. - Tutaj przejechał nasadą dłoni po kąciku prawego oka, ściągnąwszy uprzednio, oczywiście, eleganckie okulary. - I dziękuję za wyzwolenie mnie. - Założył szkła z powrotem na blednący niespiesznie, robiący się coraz bardziej przeźroczystym nos, aby złożyć następnie prawą dłoń tak, jak gdyby coś z niej wyciskał. I rzeczywiście, fioletowa, gęsta oraz lepka maź skapnęła kilkoma kroplami spomiędzy zaciśniętych palców do buteleczki z figurującym na niej obrazkiem lawendy. - Zawartość tej fiolki, dzięki pomocy Twego towarzysza, przeniesie Cię do ostatniej z nienapotkanych jeszcze przez Was Pieczęci. Muszę Cię jednak ostrzec, że z wypiciem jej wiąże się cena niezrozumienia: nie ważne, w jakim języku będzie się do Ciebie przemawiać, to słów nie sposób będzie Ci dane zrozumieć. Nie jest to trwałe i minie po jakimś czasie, lecz długość tejże klątwy nie jest mi znana - wyjaśnił, spoglądając poważnie na Skrzydlatego i potem czekając na jego decyzję.

Lilo

Samotność oraz niewiedza o tym, co działo się z jej towarzyszami ciążyły na jej barkach tak samo - jak nie bardziej, mocniej, uciążliwiej - jak zmęczenie pozyskane podczas wykonywania Czerwonej Próby. Ciasnota wąskich, mrocznych korytarzy oraz wszechobecna ciemność nie poprawiały ogólnej sytuacji ani odrobinę, przytłaczając umysł negatywnymi myślami, pustką i zatroskaniem. Czerń lekko, wokół Lil tylko rozświetlana skończyła się jednak w pewnym momencie, przeminęła niby za pstryknięciem palców, które to popchnęło Anielicę do pomieszczenia zamkniętego, pozbawionego wyjścia, okrągłego i przywodzącego na myśl starożytną, dawno zapomnianą - choć brakowało tu pajęczyn w kątach i kłującego w gardło kurzu - świątynię. Wapienne cegły o wątłym, jednostajnym blasku w barwie szafiru tworzyły ściany, sufit oraz podłogę, kreując sobą w większości pustą komnatę napawającą uczuciem apatii, smutku i gorzkiej, palącej serce tęsknoty.

Malutkie, drżące i pięknie błękitne ogniki dryfowały luźno, leniwie w powietrzu, rzucając dokoła chwiejące się i trzęsące światło dodające zakątkowi temu mistycznego, magicznego czaru - mimo że i bez tego nie brakowałoby tutejszemu pomieszczeniu nieziemskiej, niezwykłej nuty. I przestrzeni, jako że jedyną znajdującą się tu dekoracją - bądź czymkolwiek, naprawdę - była marmurowa, naznaczona lazurowymi, nieregularnymi i poplątanymi liniami płyta leżąca na samiutkim środku, na której to spoczywało... ciało. Śliczna dziewczynka najwyżej dziesięcioletnia, o skórze bladej, długich włosach hebanowych, niemal niedostrzegalnym oddechu i przyodziana w sukienkę bajeczną oraz cudnie szafirową. Tuż przy leżącej, młodej niewieście klęczał jej półprzeźroczysty, owinięty w pasie łańcuchami odpowiednik, wpatrujący się pusto, bez życia w swoją materialną, pogrążoną we śnie twarz i przyciskający do klatki piersiowej kryształowy, cyjanowy sztylet. Duch dziewczęcia, wyrwany z transu swojego wielowiecznego, mrugnął wtem wolno, podnosząc wyprany z emocji wzrok na Lil i jakby na widok jej odrobinę, troszeczkę się ożywiając - sadząc po prostujących się gwałtownie plecach i iskierce czegoś, która to mignęła przez złamaną sekundę w szarych, inaczej przeraźliwie matowych ślepkach.
- Proszę - odezwała się dziecięcym, lecz ochrypłym przy tym głosikiem, czyniąc ruch, jak gdyby łaknęła poderwać się na nogi, ale nie mogła lub nie potrafiła tegoż zamiaru zrealizować. Sapnęła, mrugając ponownie, i jeszcze raz, i wychylając się do przodu, ku Skrzydlatej, z niezgrabnymi dłońmi dzierżącymi broń wyciągniętymi ku niej. - Proszę... zabij mnie!

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Veles - jeśli zdecydujesz się wypić miksturę, to rzuć kością6, od czego zależeć będzie czas trwania tego uszczerbku (Ilość oczek odpowiada ilości fabuł, łącznie z tą obecną).
  
• Termin odpisów: 23.05.18r.