Rozciągające się wszerz i wzdłuż... nic. Absolutna plama pustkowia, z ewentualną możliwością znalezienia jednego uschniętego drzewa czy samotnego głazu wystającego na płaskiej linii podłoża. Dopiero zagłębiając się dalej, można natrafić na pojedyncze domki, wybudowane niezręcznymi rękoma, krzywe, połamane płoty i wydrążone w ziemi nory. W następnym etapie stopa potyka się o wystające z ziemi cegły, ciało wpada na ząbkowane pozostałości ścian, oczy widzą rozlewisko trupów i zgliszcza. Dom nigdy nie był tak przykrą sprawą.

(!) Gdzieś na bezwzględnych pustkowiach Desperacji znajduje się spora góra, na pierwszy rzut oka wyglądająca na absolutnie dziewiczą. Dodatkowo odludziu towarzyszy praktycznie całkowity spokój, a i niewielu na dobrą sprawę orientuje się, że strzelisty, kamienny szczyt jest kryjówką jakiejkolwiek z organizacji. Jedynie wtajemniczeni potrafią znaleźć niewielką wyrwę w ścianie, przedostać się przez otwór i znaleźć w środku dużej, ciemnej jaskini, nieoświetlonej nawet mdłym światłem pochodni.

To tutaj właśnie można spotkać największą garstkę wymordowanych, którzy pozostali przy zdrowych zmysłach. Postawili domy na spękanej słońcem ziemi, na trupach i otchłannej pustce. Choć całość nie sprawia to odpowiedniego wrażenia, mieszkańcy są wobec siebie raczej sceptycznie, a nawet przyjaźnie nastawieni. Wszak wszyscy teraz tkwią w tym bagnie.

(!) U jej podnóży znajduje się solidna, kamienna wieża, z szyldem głoszącym: "Wejdziesz i nie wyjdziesz". Wiosny i lata grają budowli orkiestrą ptasich ćwierków, jesienie spowijają tańcem złotych liści i smagają zawzięcie harpunami wiatru, zaś zimy maskują śniegiem i dekorują przydługimi soplami lodu. To siedziba Drug-on'ów. Wielu tu przychodzi, aby negocjować z członkami organizacji lub ukryć się w potężnej budowli (to drugie zwykle z marnym skutkiem).

(!) Dawien dawno zapierały dech w piersi. Wysokie szczyty nie do zdobycia, strome urwiska i ściany obsypane powyginanymi drzewami. Tysiące lat później to wszystko przybrało okrutny wyraz buntu i zniewagi. Matka Natura, wściekła na głupotę ludzi, wyraziła niezadowolenie zmieniając dawniej piękny krajobraz, w straszliwą, martwą scenerię. Nieżywe konary, suche i łamliwe, witają zagorzałych alpinistów już na samym dole. Im wyżej, tym ich liczba - naturalnie - drastycznie spada, aż w końcu biały puch zaczyna szczypać w policzki i wyciskać łzy. Niewielu zapuszcza się w te tereny. Wioski, jakie dawniej utrzymywały się w dolinach górskich, są opuszczone i szare. Widać, że Bóg ominął to miejsce szerokim łukiem.

Tereny jeszcze nie do końca odkryte lub całkowicie zapomniane przez ludzkie wspomnienia. Niewiele dusz zapuszcza się w tak odległe krainy ze względu na wielodniową czy nawet tygodniową rozłąkę z Apogeum Desperacji. Najbardziej znanym (głównie z opowieści z ust do ust) miejscem jest Ocean Spokojny. Plotki nie są jednak na tyle przyjemne, by zachęcić ewentualnych kamikaze do wyprawy. Z tego co wiadomo, tereny bliskie wód zajęte są przez wyjątkowo liczne gatunki niebezpiecznych zwierząt Desperacji.