Pudel wzdrygnął się krótko, słysząc dźwięk upadającej butelki. Poruszył się niespokojnie, czujnie obserwując poszczególne ruchy Wilczura. Mimowolnie poczuł, jak tętno gwałtownie mu przyśpieszyło, chociaż teoretycznie jeszcze nic się nie stało. Jednak miał już szósty zmysł do kłopotów... chociaż niewątpliwie odzywał się on zdecydowanie zbyt późno, alarmując go rozleniwionym szczekiem w mało dogodnych momentach. Dlatego też widząc, że Growlithe podchodzi coraz bliżej, Skoczek miał specyficzną chęć dania kroku w tył, ale ponoć przy drapieżnikach nie można było pokazywać słabości. Tak więc stał, sztywno wyprostowany, nerwowo zaciskając dłoń na plikach papieru.
A czując nagły ciężar na ramieniu zamrugał gwałtownie oczami, przełykając nerwowo ślinę. Ostatnim razem taka bliskość poskutkowała wcieleniem się w rolę posiłku, a dzisiejszego dnia nie miał ochoty na powtórkę z rozgrywki. Być może jednak bardziej martwiła go nadzwyczajna bliskość broni palnej. Chociaż powątpiewał, że Wilczur ma w planach jej użycie, to jednak nie miał bladego pojęcia, jak może się zachować będąc pod wpływem alkoholu.
- Tak, Growlithe, też tu jestem zapisany - powiedział, kładąc nacisk na imię przywódcy gangu, jakby to miało wystarczyć, by ten z lekka się ocknął.
Mimowolnie subtelnie szerzej stanął na nogach, próbując utrzymać równowagę, gdy wymordowany stopniowo coraz bardziej się na nim opierał. Czując wyraźny zapach alkoholu nie mógł powstrzymać lekko zdegustowanej miny, chociaż raczej było to spowodowane jego ogólną niechęcią do jakichkolwiek trunków. Cenił sobie zachowywanie trzeźwości umysłu. Wystarczało, że ilekroć zaczynał się bać, tracił panowanie nad własnym językiem. Pijacka gadanina tym bardziej nie była mu do szczęścia potrzebna.
- Blondzie? - mruknął, odwracając głowę by łypnąć na Wilczura bez jakiegokolwiek zrozumienia.
W sumie powoli zaczął się rozluźniać, bo póki co nic niezwykłego (naruszanie przestrzeni osobistej nie było tutaj niczym dziwnym) nie miało miejsca, więc Christopher powoli zaczynał mieć nadzieję, że poradzi sobie z podchmielonym wymordowanym.
Cóż, po chwili ów nadzieja zgasła, a Skoczek z niejakim zaskoczeniem, pomieszanym z podejrzliwością, obserwował poczynania przywódcy gangu. Gdy plik papierów wylądował na ziemi syknął z niezadowoleniem, posyłając mężczyźnie oburzone spojrzenie, chociaż najpewniej przeszło one bez jakiegokolwiek echa. Zmarszczył brwi, próbując zrozumieć przekaz Growlitha, w dalszym ciągu co rusz obdarzając go nieufnym spojrzeniem. To zablokowanie drzwi ewidentnie mu się nie spodobało. Koniec końców westchnął bardzo cicho, mając coraz gorsze przeczucia, ponownie nieprzyjemnie się usztywniając. Prawa noga subtelnie zaczęła drgać, zdradzając, że nerwy zaczynały zżerać Pudla.
Niemniej słowa Wilczura przyciągnęły jego uwagę. Przekrzywił głowę, skupiając wzrok intensywnie niebieskich oczu na twarzy wymordowanego, studiując poszczególne zadrapania.
a potem jeszcze łamiesz mi rękę...
Co? Blondyn mimowolnie parsknął cicho, posyłając po raz pierwszy od dawna kpiące spojrzenie w kierunku drugiego mężczyzny.
- Nie złamałem ci ręki. Tylko odpowiednio trafiłem w nerw promieniowy - wykorzystał szansę, by coś powiedzieć, gdy Growlithe rozglądał się po pomieszczeniu.
Niemniej kolejna zmiana tonu sprawiła, że Christopher drgnął subtelnie, nieco nerwowo poruszając ramionami i odruchowo uciekając spojrzeniem od przywódcy gangu. Jedną nogę skierował do tyłu, po chwili przenosząc ciężar swojego ciała na ów nogę zakroczną.
- Widzisz... jedni to urodzeni mordercy, więc są dobermanami, inni są nadzwyczajnie zwinni, bądź też szybcy, więc bez problemu radzą sobie na stanowisku charta. A ja jestem dobry w obliczeniach i papierkowej robocie, więc układam raporty i później przynoszą je tobie - powiedział, poprawiając obsuwającą się chustkę gangu.
Łypnął ponownie na sylwetkę wymordowanego, niepewnie podchodząc krok bliżej. Grunt, to nie okazywać strachu. Odwaga. Odwaga. Odwaga. To, że serce ponownie zaczęło niebezpiecznie szybko bić to zupełnie inna sprawa.
- Etanol, czyli alkohol etylowy to związek organiczny z grupy alkoholi. Szybko wchłania się z przewodu pokarmowego; już po 10 minutach można go wykryć we krwi. Po pewnym czasie stabilizacji stężenia alkoholu etylowego w tkankach, rozpoczyna się proces jego eliminacji. Jednak gdy organizm nie nadąża z eliminowaniem substancji, alkohol zatruwa organizm, co skutkuje kacem - obronną reakcją organizmu na zatrucie - nie przyglądał się temu, co pije mężczyzna, jednak gdy zaczął mówić, to nie mógł przerwać.
Nawet nie wiedział, czemu ma to służyć... aczkolwiek lepsze to, niż gdyby nagle Wilczur miał się z jakiegoś powodu zirytować.
- Pokaleczysz się o szkło - kolejne genialne stwierdzenie - jesteś boso.
Brawo, Sherlocku.

......Christopher nie pamiętał, kiedy ostatnio pił. Za bardzo bał się takiej utraty kontroli, a może tego, jakie wspomnienia mógłby jej brak przywołać. Poza tym, jak już, wolał to robić w jakimś towarzystwie. Byleby wiedzieć, że nie będzie sam. Gdyż wbrew całemu swojemu zachowaniu był osobą lgnącą do towarzystwa, tyle że czasem nie potrafił się po prostu w nim odnaleźć. Poza tym mało kto miał na tyle dużo cierpliwości, by przedrzeć się przez tą zasłonę chaotycznego gadulstwa. W sumie Pudel nawet nie wiedział, kiedy stało się to swoistego rodzaju samoobroną. Specyficzną, ale jednak. Podejrzewał jednak, że tą cechę posiadł już dawno temu, a nie na wskutek życiu w Desperacji. Tu raczej powinien nauczyć się milczeć.
- Owszem, odpowiednio trafiłem w nerw. Powinno już dawno ci przejść - mruknął, sceptycznie przyglądając się jego ramieniu.
A następnie sceptycyzm ponownie zmienił się w swoistego rodzaju niepokój, gdy wpatrywał się w Wilczura. Chociaż chyba po raz nie chodziło o to, co przywódca może zrobić jemu, a raczej co ten może zrobić samemu sobie.
To to posprzątaj.
Skoczek westchnął cicho, jakby z frustracją, posyłając Wilczurowi pełne rezygnacji spojrzenie. Może jeszcze powinien własnymi rękoma szkło zgarnąć? Niestety, znając jego szczęście, przy okazji cały by siebie pociął. Przegryzł dolną wargę w chwili namysłu, po chwili wyrzucając tak durny pomysł z głowy. Jeszcze tego brakowało, by rzeczywiście skończył jako "wynieś, podaj, pozamiataj".
jakbyś i ty zrzucił te..
"Ostatnim razem, gdy zrzuciłem z siebie koszulę otrzymałem tak zwaną lekcję dumy DOGS, więc podziękuję"... kusiło go, by powiedzieć to na głos, ale w porę ugryzł się w język. Cholera wie, jak w tym stanie zareaguje na to Growlithe. Bo na trzeźwo pewnie jedynie by go wykpił. A teraz Pudel nie był w stanie nawet w przybliżeniu przewidzieć jego reakcji.

Drgnął.
A raczej krótko wzdrygnął się, czując, jak palce Wilczura dotykają jego policzka. Instynktownie pochylił głowę, pozwalając, by parę niesfornych kosmyków opadło mu na czoło. Prawa noga ponownie zaczęła powoli drgać, a serce przyśpieszyło swój bieg. Złapany za szczękę buńczucznie szarpnął głową i wbił spojrzenie niebieskich tęczówek w różnokolorowe ślepia Wilczura. Czuł się trochę jak sarna, która wpatruje się prosto w światła nadjeżdżającego samochodu. Coś telepało go wewnętrznie, w oczach jak zawsze było widać lęk, ale również tą iskierkę wskazującą na to, że w razie czego blondyn drogo sprzeda swoje życie.
Cofnął się. Jeden krok, drugi, następny. Nie lubił, gdy ktoś bez pozwolenia naruszał jego przestrzeń osobistą. Był "dotykalski", ale sam musiał zainicjować kontakt. Przyparty w końcu do ściany poczuł się jak w pułapce. A im ciaśniejsza ta pułapka była, tym bardziej kręciło mu się w głowie.
Skoczek miał bardzo konkretną fobię zwaną klaustrofobią, czyli lęk przed ciasnymi pomieszczeniami. Pomieszczenia w kryjówce DOGS nie były duże, ale tak długo, jak miał możliwość swobodnego poruszania się, wychodzenia i wchodzenia, dawał sobie radę.
Teraz za sobą miał ścianę, a przed sobą Wilczura. Dla niego aktualnie sylwetka przywódcy była drugą ścianą, położoną niebezpiecznie blisko niego. To był już drugi raz, gdy drugi mężczyzna tak bardzo ingerował w jego przestrzeń osobistą. Za pierwszym razem również był to delikatny dotyk. Tyle że potem było szarpnięcie i na tym delikatność się kończyła. Logicznym więc było, że umysł Christophera był bardzo blisko paniki.
Zadygotał krótko, jeszcze mocniej napierając plecami na ścianę, jakby zawzięcie chciał ją przesunąć. Ledwo rejestrował słowa wypowiadane przez wymordowanego. Poniekąd tylko one w miarę pozwoliły mu odzyskać jakąś namiastkę kontroli.
Czas start.
- Zacznijmy od sprawy pierwszej, ja nie jestem rzeczą. Sprawa druga, niczego się nie brzydzę. Sprawa trzecia, mógłbyś łaskawie zrobić parę kroków w tył? Ostatnim razem bawiłeś się w wampira. Wątpię, by mieszanie alkoholu z krwią było dobrym pomysłem, Growlithe - rzucił, nerwowo stukając opuszkami palców o ścianę - nikogo nie musisz rozsmarowywać. Na razie skup się na tym, by wytrzeźwieć i nie mieć jutro kaca.
Chociaż na to już pewnie za późno. Odruchowo Christopher jedną chłodną dłoń położył na klatce piersiowej Wilczura, a drugą na jego czole, delikatnie pchając go w ten sposób do tyłu. Chciał, by się przesunął. Inaczej nie będzie umiał zebrać myśli i zacznie zachowywać się w mało rozsądny sposób.
Przy czym zapomniał, że Growlithe zawsze miał wysoką temperaturę ciała, a on z kolei lodowate dłonie. Odczuł to trochę jako drobny szok, co ewidentnie nie poprawiło mu nastroju.

// Wybacz jakość, ale w dni szkolne to jednak za późna godzina jak na mnie. I matma. To wszystko mówi. I laptop się zacina. Obiecuję poprawę.

......Skrzywił się subtelnie, słysząc dość dobitne słowo z ust Wilczura. Nie przewidział, że uderzenie mogło tak długo go trzymać. Chyba że mężczyzna po prostu ponownie sobie z niego kpił. Koniec końców nie byłoby to niczym nowym, więc w sumie Christopher całkowicie zdążył się zamotać. Nie wiedział, kiedy może ufać słowom przywódcy, ponieważ ten albo reagował sprzecznie z nimi albo po prostu go podpuszczał.
Aczkolwiek jak na razie miał znacznie większy problem. Czując opór ze strony Growlitha jeszcze bardziej zaniepokoił się i drgnął jak oparzony, gdy ten postanowił spleść razem ich dłonie. Serce drugiego wymordowanego biło spokojnie, zupełnie jakby ten właśnie spokojnie przechadzał się po polance podczas słonecznej pogody. To wbrew wszystkiemu wcale go nie pocieszało, a napawało znacznie większym zmartwieniem.
Zresztą, w wypadku Wilczura wszystko napawało go niepokojem. Nawet prychnięcia.
Pudel, gdyby mógł, po prostu scaliłby się w jedność ze ścianą za sobą. Słuchał tego, co mówił Growlithe, gryząc się w język, by przypadkiem nie chlapnąć o jedno słowo za dużo. Czy też raczej po to, by w ogóle się nie odezwać. W sumie już wolał ustne reprymendy, niż nadmierne naruszanie jego przestrzeni osobistej, ale oczywiście to również drugi mężczyzna musiał w końcu zmienić.
- W porządku, faktycznie, może zbyt szybko się bulwersuję - oddał pole w tej kłótni, całkowicie ignorując fragment o "potulnym jęczeniu", chociaż błysk poirytowania w jego oczach niewątpliwie nie uszedł uwadze wyższemu wymordowanemu.
Nie był pewien, ile Wilczur ma lat i czy również pamiętał stare czasy na ziemi, ale w tym konkretnym momencie nawet nie przyszło mu do głowy, by go o to spytać. Na razie miał ochotę zwiększyć dystans między nimi, co Growlithe skrupulatnie mu uniemożliwiał. Poniekąd uwięziony teraz w potrzasku Skoczek powoli przestawał racjonalnie myśleć. Wiele osób wyśmiałoby taki sposób reagowania na bliskość przywódcy organizacji, ale Chistopherowi już niekoniecznie chodziło o to, kim była osoba przed nim, a to, co robiła. Ograniczając własnym ciałem miejsce i swobodę Pudla, Wilczur poniekąd stworzył klaustrofobiczną klatkę, która jeszcze bardziej zakłócała psychiczną równowagę blondyna.
Dygotał lekko, trzęsąc się niczym skopany kundel, chociaż teoretycznie drugi mężczyzna jeszcze nic złego nie zrobił w dzisiejszym spotkaniu.
Hm? Chcę być blisko. Bliżej.
Tyle że Skoczek nie chce. A przynajmniej nie w taki sposób, który znacznie ogranicza jego ruchy.
Już jestem trzeźwy.
Uważaj, bo uwierzę, przeleciało ponuro przez głowę Chrisa. Gdyby miał więcej zaufania do Growlitha, być może przestałby się telepać jak osika. Problem jednak leżał w tym, że tego zaufania nie było.
Cóż, niewątpliwie Pudel respektował zasady Wilczura, poniekąd szanował go i wierzył w jego lojalność, a także sam w razie czego na pewno wykazałby się lojalnością wobec niego i organizacji, ale daleko mu było do pełni zaufania mężczyźnie. Tym bardziej, że w porównaniu do wielu członków gangu był tu nadzwyczaj krótko, parę miesięcy, niecały rok. A pewne sprawy potrzebują czasu.
Zapach alkoholu nieprzyjemnie podrażnił nozdrza blondyna, gdy wyższy wymordowany coraz bardziej naruszał jego osobistą przestrzeń. Gdy Growlithe dotknął wargami szyi Pudla, ten zesztywniał jeszcze bardziej. Jego serce biło tak, jakby miało zaraz wyrwać się z piersi, puls trzepotał niespokojnie pod skórą, będąc całkowitym przeciwieństwem całkowitego spokoju Wilczura. Klatka piersiowa unosiła się w szybkich, płytkich oddechach. Poniekąd lęk przed przywódcę sprawił, że całkowicie zapomniał o swoich plecach. Dopiero jego pytanie uświadomiło mu, iż od jakiegoś czasu tak mocno wbija się w ścianę, że względnie zagojone rany ponownie zaczęły pulsować tępym bólem. Wąskie, "zgrabnie" układające się na niektórych pręgach strupy były oznaką tego, że organizm zaczął się już goić. Najgorszy moment przeminął; noce, kiedy spanie było wręcz niemożliwe. Teraz został etap związany z bólem przy schylaniu się, rozciąganiu, ewentualnie połączony z pękaniem niektórych ran i niewielką ilością krwi. Było to uciążliwe, ale to przeżycia. Fikołków nie zrobi, ale przy jego fajtłapowatym charakterze to pewnie i tak skręciłby sobie przy nich kark.
Niewątpliwie Christopher jak nic przyklasnąłby słowom mary, gdyby tylko ją usłyszał.
- Nie do końca. Jednak jest na dobrej drodze - wycedził przez zaciśnięte z zębów nerwy - czy możesz przestać naruszać moją przestrzeń osobistą, Growlithe? Albo chociaż przestać stawiać mnie pod ścianą.
Zacisnął lewą dłoń w pięść, wbijając paznokcie w skórę, by nieco się otrzeźwić i skoncentrować na sytuacji, zamiast na własnej panice.
Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Nic się nie dzieje.
Położył jedną dłoń na ręce Wilczura, ewidentnie chcąc przerwać jej wędrówkę. Wbił spojrzenie w twarz drugiego mężczyzny, powoli się uspokajając.
Chociaż "uspokojenie" to zła nazwa. Pudel raczej odzyskiwał pewien procent swojej samokontroli. Jeszcze chwila paniki i zacznie zbyt gwałtownie oddychać, w końcu doprowadzając do hiperwentylacji. A tego zdecydowanie wolał uniknąć.
Masz kontrolę nad sytuacją. Zawsze możesz spróbować ponownie go odsunąć od siebie siłą.
Problem w tym, że paradoksalnie blondyn wcale nie chciał używać siły. Umiał walczyć, jednak to coś w jego psychice zacinało się, gdy miał kogoś zranić. Poniekąd ewidentnie było to problematyczne.
- Trzy duże kroki w tył, co ty na to? - mruknął cicho.
Stał sztywno wyprostowany, generalnie naprawdę nie przepadając za widokiem Wilczura (a raczej czuciem jego) tak blisko witalnych stref.

......Cóż, Pudel miał specyficzne wrażenie, że po tej wizycie minie dużo czasu, zanim ponownie się tutaj pojawi. W końcu papiery może dawać innym, by przekazali je Wilczurowi, chociaż wrodzony perfekcjonizm niewątpliwie sceptycznie odnosił się do takiego pomysłu. Jednak zbyt często czuł się w pobliżu Growlitha jak zwierzę zapędzone w pułapkę. A nawet roślinożerca, odcięty od możliwości ucieczki od zagrożenia w końcu zaatakuje.
A Christopher niewątpliwie nie chciał wdawać się w bójkę z przywódcą gangu. Nie wiedział, jakie możliwości posiadał Wilczur, nie znał jego dokładnego wieku ani czy w ogóle zna się na walce wręcz jakąś techniką oprócz "ulicznej", ale nie zamierzał ryzykować. Tym bardziej, że Wilczur był dłuższy, przez co automatycznie miał większy zasięg, podczas gdy Skoczek najlepiej radził sobie w walce w bliskim kontakcie.
O ile nie odzywał się jego talent do potykania się na każdej, nawet prostej powierzchni. Poza tym, cholera, Christopher służył w wojsku; nie był na froncie, a zajmował się inżynierstwem, ale i tak dowódców się nie atakowało. Owszem, czasy się zmieniły, ale on żył jeszcze starymi przyzwyczajeniami. Może dlatego, że pamiętał tylko ostatnie dwa lata swojego życia i posiadał niewielką ilość wspomnień z życia jako człowiek. A to ewidentnie było uciążliwe.
Zresztą, nieważne. Wracając do meritum; blondyn nie mógł powiedzieć, że w aktualnym momencie Growlithe w jakikolwiek sposób go krzywdzi. W jakieś alternatywnej rzeczywistości pewnie przyznałby, że dotyk drugiego mężczyzny jest przyjemny. Jednak w tym świecie, w tym aktualnym momencie Pudlowi nawet przez myśl nie przeleciało, by odbierać cokolwiek w pozytywny sposób.
Samo przebywanie w towarzystwie Wilczura nie napawało go optymizmem, a co dopiero interakcje z nim, nieważne, jakiego rodzaju.
Dlatego tym bardziej moment, w którym mężczyzna podniósł jego koszulkę do góry, również nie przypadł mu do gustu. Nie zamierzał dać się obmacywać wyraźnie nietrzeźwemu przywódcy gangu. W ogóle, nikomu nie zamierzał pozwalać na obmacywanie swojego ciała, zacznijmy od tego.
A przynajmniej tak się to zapowiadało na najbliższy okres czasu.
Pudel obserwował niespokojnie wymordowanego, naprzemiennie zaciskając dłoń w pięść i rozluźniając. Nie podobało mu się to intensywne spojrzenie. Nie chodziło o to, że wstydził się własnego ciała, bo jak na warunki Desperacji daleko było mu do skrajnie wychudzonego, czy też zaniedbanego, ale brzuch był specyficznym miejscem. Dla niego liczyło się tylko to, że dla wilków był to słaby punkt ofiar.
A rozszarpywaniom flaków mówimy "nie, dziękuję".
Przestań mi tak mówić, co mam robić.
Tym Growlithe zasłużył sobie na kolejne spojrzenie spode łba. Dla Skoczka postać mężczyzny była niezwykle skomplikowana. Jego osobowość, według Pudla, była złożona i ciągle nie chciała rozłożyć się na czynniki pierwsze. Być może blondyn sam utrudniał sobie prawidłową ocenę Wilczura, a być może to ten przy nim miał w nawyku zachowywać się sprzecznie ze... ze wszystkim.
Christopher niepewnie podążył za nim, uważając na własne kończyny, bo jego zabójcza równowaga i pijany stan towarzysza ewidentnie nie sprzyjał prostej trasie. Niemniej, spojrzał się na ten cholerny gwóźdź, próbując skupić się na słowach przywódcy i ogarnąć, o co w ogóle w tym momencie chodzi.
Drewno. Gwóźdź. Los. Myśli. Porażka. Plama. Obojętność. Walka.
Załapał. I podarował Wilczurowi pełne sprzecznych odczuć spojrzenie.
Odruchowo próbował się cofnąć, czując usta Growlitha na swoim policzku. Zapach alkoholu ponownie uderzył w jego nozdrza, nieprzyjemnie je drażniąc.
Chcę cię. Nie. Chcę twoje ciało. To rozkaz.
Christopher zamrugał oczami, patrząc się z niedowierzaniem na wymordowanego. Niemal można było wyczytać z samego spojrzenie słowa pełne zdezorientowania "słucham?".
Początkowo naprawdę zamierzał odskoczyć, minąć mężczyznę i wybiec. Niestety ten plan bardzo szybko mógł skończyć się fiaskiem, więc zupełnie co innego zaświtało w myślach Pudla.
Pozwolił zadrzeć swoją głowę do góry, nie zaprotestował, gdy Wilczur pochylił swoją. Po prostu stał, dając poniekąd nieme przyzwolenie, może nawet samemu jeszcze bardziej unosząc swój nieszczęsny łeb do góry, by zetknąć w końcu samemu swoje wargi z ustami Growlitha.
Na samym początku zamarł, najwyraźniej odświeżając stare trybiki, które powinny mu przypomnieć, co dalej.
Potem Christopher przekrzywił lekko głowę na bok, badawczo pogłębiając kontakt, ewidentnie nie wiedząc, na co może sobie pozwolić, a na co jednak nie bardzo. Zębami skubnął subtelnie dolną wargę drugiego mężczyzny, jednocześnie poruszając powoli jedną ze swoich rąk.
Nie bez powodu.
Szybkim, wręcz zadziwiająco płynnym ruchem Skoczek chwycił wolną dłoń Wilczura (a raczej parę centymetrów za nadgarstkiem), zaraz później dokładając swoją drugą rękę nieco powyżej stawu łokciowego, już po chwili zakładając dźwignię (ni cholery, nie umiem opisywać jak się to robi, chociaż sama znam ten chwyt... 37 sekunda klik), zmuszając mężczyznę do niewygodnego odgięcia kończyny. Zaledwie po paru sekundach pchnął go lekko do przodu, puszczając go w tym samym momencie.
Jasne, coś mogło się po drodze nie udać. Dźwignia mogła nie wyjść... jak nie wyszła, to Christopher po prostu się wyszarpał, uparcie rzucając się całym ciałem w tył. Syknął coś pod nosem z poirytowaniem, co do złudzenia przypominało słowo "bydlę".
- Za cholerę nie mogę ciebie zrozumieć, Growlithe. Gdy czegoś ewidentnie sobie nie życzę mam ci rozkazywać, że masz przestać? Od razu prać się po pysku? Czy raczej żądasz po prostu słowa "proszę"? Jeśli jesteś masochistą masz od cholery osób, które z przyjemnością coś ci połamią, ale ja do tego grona nie należę - podniósł głos, odrobinę, ale było to dość wyraźne - poza tym nie jestem cholerną zabawką. Z jednej strony twierdzisz, że mogę robić, co żywnie mi się spodoba, a z drugiej kompletnie sam sobie zaprzeczasz własnym zachowaniem. Masz ochotę na cholerną zabawę w kotka i myszkę? Podejrzewam, że znajdą się do tego tłumy chętnych.
Bokiem zaczął kierować się w stronę drzwi, ewidentnie robiąc dziwną przeplatankę, chociaż nagle zatrzymał się w miejscu, łypiąc na Wilczura spode łba.
- Dobieraj się do kogoś, gdy będziesz trzeźwy, Wilczurze, alkohol zdecydowanie odbiera ci jakiekolwiek atuty. Masz pewnie od cholery chętnych, więc pewnie bez problemu sobie kogoś znajdziesz, ale nie wydawaj rozkazów tego typu. Mało kto zareaguje na to pozytywnie - parsknął cicho - lista dostarczona, więc idę dalej zajmować się papierkową robotą.
Irytowała go to, że przy tym konkretnym wymordowanym zawsze źle układały mu się słowa na języku. Zawsze wymykało mu się jakieś sformułowanie. To było irytujące. Cholernie irytujące.

// Damn, nie wyszedł mi ten post. Taki dziwny jest. Marny. Średnio Skoczkowy.

......Christopher parsknął cicho, zaraz po tym gryząc się w język, by powstrzymać chęć przerwania wypowiedzi Wilczura. Skoro mężczyzna aż tak się produkował, trzeba było dać szansę mu skończyć. Nawet jeśli tym razem Skoczek wyglądał, jakby miał ochotę całkowicie go zignorować. W sumie, to była prawda, jednak Pudel miał pewne zasady, których się trzymał. A więc słuchał.
"chciałem poznać twoją namiętność."
...co? Blondyn mimowolnie wygiął swoje wargi w ni to kpiącym, ni ironicznym uśmiechu, co całkowicie zmieniło wygląd jego twarzy. Growlithe miał zaskakujący talent do wydobywania z niego wszystkiego, co najgorsze. No, może prawie wszystkiego. A więc w tym momencie Christopher znowu miał ochotę przerwać jego wypowiedź słowami w stylu "nie wiedziałem, że stać się na taki romantyzm i delikatność w zdaniu", ale ponownie powstrzymał się od tego siłą woli. Chociaż i tak kącik ust drgał mu subtelnie, jakby został teraz nadzwyczajnie rozbawiony.
A ponoć tylko kobiety mają zmienne nastroje. Jednak, fakt faktem stres robił dziwne rzeczy ze Skoczkiem i teraz po prostu odreagowywał wcześniejszą sytuację.
Gdy tylko wymordowany skończył mówić, mężczyzna przeczesał palcami swoją niesforną czuprynę, wydając z siebie dziwny dźwięk, będący poniekąd połączeniem pełnego zrezygnowania westchnienia i zrozpaczonego jęku. Posłał Wilczurowi specyficzne spojrzenie, bez słowa podchodząc do skrzyni, obok której spokojnie leżało potłuczone szkło. Mając niejasne przeczucie, że prędzej czy później Growlithe się pokaleczy, blondyn butem zaczął zgarniać niewielkie odłamki szkła w jakiś kąt, który wyglądał na nadzwyczajnie zakurzony. Teraz była szansa, że stopy przywódcy zostaną oszczędzone, gdy jutro wstanie ze swojego legowiska.
-Jesteś pijany - zabójcze rozpoczęcie kolejnej przemowy - więc jutrzejszego dnia prawie na pewno nie będziesz pamiętał większości rozmowy.
Szur.
Christopher zdjął koc, bacznym okiem sprawdzając, czy nadaje się jeszcze do wykorzystania jako kołdra albo prześcieradło. Albo survivalowa wersja śpiwora. Skrzywił się subtelnie, odnotowując w myślach, że musi znowu pobawić się w inżyniera i skonstruować coś nieszczęsnemu Wilczurowi. Rękoma odmierzył sobie długość i szerokość skrzyni, która służyła mężczyźnie za łóżko i krytycznie przyjrzał się pomieszczeniu. Zaskakująco dobrze ignorował osobę Growlitha, dopóki ponownie nie zdecydował się łaskawie otworzyć do niego ust.
- Wyjaśnijmy sobie jeszcze raz pewną kwestię związaną ze mną. Jak genialnie zauważyłeś, jestem Psem. Poniekąd sam mnie sprawdzałeś. Stoisz na stanowisku Wilczura, więc automatycznie powinienem traktować się z respektem. To jest konkretny powód, dla którego "zachowuję się biernie" w twoim towarzystwie. - mruknął z niejakim przekąsem - oczekujesz, że za każdym razem od razu będę rzucał się na ciebie niczym pies ze wścieklizną, bo zrobiłeś coś, co mi się nie podoba? Ja nie warczę po fakcie, tylko w krańcowym, ostatecznym momencie. Nie żyję tutaj pięć, czy też dziesięć lat. Pamiętam jeszcze czasy przed wirusem... chociaż fakt faktem nie wiem, co robiłem od momentu stania się "żywym trupem" aż do czasu sprzed dwóch lat, ale to nic nie zmienia. Żyję. Mam się całkiem dobrze. Dlatego moja kultura to moja sprawa. Skończmy ten temat, bo koniec końców nie dojdziemy do porozumienia.
Wiedział, że nerwy w dalszym ciągu go trzymały, ale przynajmniej przestał się telepać. Zacisnął zęby, podchodząc do jasnowłosego i łapiąc go za ramię, przejął część jego ciężaru, ciągnąć go w kierunku prowizorycznego łóżka. O ile udało im się tam dojść, a Growlithe nie stawiał jakiegoś nadzwyczajnego oporu, zatrzymał się przed nim i krótko powiedział "siadaj", samemu zajmując miejsce obok. Nie do końca wierzył w to, co robił, ale nie potrafił tak po prostu wyjść.
A może po prostu wiedział, że w tym wypadku jego relacje z wymordowanym będą jeszcze gorsze, a i tak wyglądało to fatalnie.
- Chwiałeś się - jedyne wytłumaczenie, zadziwiająco krótkie jak na niego.
Westchnął ciężko, przykładając chłodną dłoń do czoła mężczyzny, jakby miało to w czymś pomóc. Palcami drugiej ręki prześledził krechę widniejącą na żuchwie. Nie zwracał uwagi na to, że teraz to on naruszał przestrzeń Wilczura, bo poniekąd w ten sposób odpłacał się pięknym za nadobne.
- A podobno to ja ciągle pakuję się w kłopoty - burknął z pretensjami.
I czekał.

Skoczek mruknął coś cicho pod nosem, obserwując uważnie Wilczura spod lekko zmrużonych powiek. Wyglądał, jakby usilnie próbował zrozumieć zachowanie Growlitha... albo swoje. W każdym bądź razie proces jego intensywnego myślenia został przerwany przez słowa wymordowanego, za co ten otrzymał lekko poirytowane spojrzenie. W sumie, Christopher aż do teraz nie zdawał sobie sprawy z tego, że faktycznie sam dotknął przywódcę gangu. I jeszcze wygłosił komentarz. Umknęło mu to jakoś, ale generalnie to nie pierwszy raz, gdy zdarzało mu się zrobić coś impulsywnie. Po prostu jego umysł (żyjący czasem w zupełnie innym świecie) podążał wieloma torami naraz, chwytając się różnych myśli. Istny chaos, który niezmiennie go denerwował, gdy usilnie próbował na czymś się skupić. A także cieszył, gdy w jednym momencie potrafił wyszukać parę opcji do rozwiązania problemu.
- Próbuję zrozumieć, czy faktycznie nazwałeś mnie heretykiem, czy chciałeś w potocznym języku heterykiem - mruknął z namysłem, nagle chwytając się całkowicie absurdalnej myśli - zawsze zastanawiałem się, co oznacza imię... albo przezwisko, Growlithe. Grow. Lithe. Bez sensu. Aczkolwiek Growl już tak. To chyba oznaczało warczeć.
Skoczek zamrugał oczami, zastanawiając się, czy dobrze pamięta to z języka angielskiego. Oprócz japońskiego (wymóg sytuacji) znał jeszcze tylko dwa, ale niektóre słowa powoli się zacierały. Jednak fakt faktem znowu znacząco odbiegł od tematu, a niewątpliwie zrobiłby to jeszcze bardziej, gdyby nie ugryzł się w język. Znowu zbierał się w nim bezsensowny słowotok.
Łaskawie zignorował komentarz, że ma nierówno pod sufitem (nie, żeby w głębi duszy przyznawał, że coś w tym ewidentnie musi być), krzywo jedynie spoglądając na Wilczura.
"Chciałem, żebyś został, bo ostatnio jesteś na mnie cięty".
On? Cięty? A skąd... no dobra, może odrobinkę. Tak ciut ciut.
Parsknął cicho, wyrażając tym samym dogłębnie całe swoje zdanie na ten temat.
Mylne sygnały. No tak. Tylko czemu zabrzmiało to jak rozmowa zgwałconej kobiety w sądzie, gdzie wszyscy twierdzą, że miała zbyt krótką spódniczkę?
- Growlithe - zaczął, chcąc, by teraz ten skupił się na nim - nie jestem cięty. Raczej powiedziałbym, że ty wzbudzasz bardzo dużo skrajnych emocji. Dostałem baty, dosłownie, za narażenie dumy gangu. Cudownie. Powiedzmy, że to nic. Aczkolwiek potraktowałeś mnie jak chodzący bank krwi... załóżmy, że w zadośćuczynieniu. Może być. Ale próbowałeś mnie udusić. I kazałeś się bronić. Genialnie. To już był sarkazm, jakbyś nie zauważył. I potem nagle wyskakujesz z propozycją zostania na noc. Skrajne, Grow, bardzo skrajne. Mniejsza. Przychodzę dzisiaj. Rzucasz moje nieszczęsne papiery na dół... pomijając fakt, że znam wszystkie te dane na pamięć, to już jest znowu nieprzyjemny wstęp. Naruszasz przestrzeń osobistą. W porządku, naprawdę, to jest pikuś tutaj. Ale dobieranie się już nie. I znowu rozpoczyna się kłótnia.
Zamknął się na moment, wzdychając ciężko i machając dłonią w jakimś stopującym geście.
- Ale zostawmy to na razie. Bo te kłótnie nic nie dają. Zawieszenie broni jest lepsze, może później będzie szansa na pokój - mruknął.
Wzrok Christophera ponownie skupił się na twarzy przywódcy gangu, próbując najwyraźniej coś przeanalizować, wyłapując przy tym subtelne zmiany w jego głosie. Mimo wszystko drgnął wyraźnie, zaskoczony, gdy głowa Growlitha opadła na jego ramię... to dopiero nazywa się mieć szczęście.
- Zostanę - rzucił, chociaż podejrzewał, że Wilczur i tak już go nie słyszy.
Westchnął ciężko, nie zamierzał przecież spędzić całej nocy w takiej pozycji, więc ostrożnie wstał, przytrzymując dłońmi głowę wymordowanego. Cóż, koc rozłożył w połowie na skrzyni, część swobodnie zwisała, więc od biedy będzie mógł to wykorzystać jako śpiwór. Tak czy owak ułożył łeb Growlitha na skrzyni, przekrzywiając przez to całe jego ciało, a następnie podniósł jego długie kończyny (a przynajmniej w jego opinii takie właśnie były), by również je jako tako ułożyć. Powstrzymał sadystyczną chęć, by po prostu zrzucić je z hukiem. Jak było wspomniane, przywódca gangu wzbudzał w nim najgorsze odruchy. Skoczek parsknął cicho, nie bardzo wiedząc, jak samemu się ułożyć i koniec końców przepchnął po prostu Wilczura do ściany, samemu zajmując krawędź skrzyni. Jak nie zleci za parę minut na łeb i szyję i nie skręci sobie karku, to można będzie to uznać za pozytywną próbę.
Skończyło się na to, że mówił coś bardzo cicho, bardziej sam do siebie niż do śpiącego mężczyzny. Coś o konstelacjach, ADHD i inżynierii. Jak się postara, to może nawet uda mu się zasnąć, chociaż wolał nie pozostawać aż tak bezbronnym.