Nie pamiętał, kiedy dokładnie przywlókł swoje cztery litery i szanowne okolice do pokoju, tak samo, jak nie pamiętał, kiedy zaszedł do magazynu i zwinął parę butelek cennego alkoholu. Dopóty, dopóki nie wpadł na Matyldę, która za tę drobną kradzież nawet przywódcę gangu zdzieliłaby patelnią przez łeb, było dobrze. Teraz wystarczyło tylko odpocząć, odcinając się od całego świata. Nie było teraz nic bardziej atrakcyjnego od solidnego wyspania się. Czuł zresztą ciepło wypitej wcześniej wódki, krążące mu teraz po żyłach. Mieszanie alkoholi zwykle źle się kończyło, ale w tym momencie było mu wszystko jedno. Chciał usnąć, zapomnieć, odpocząć, zwyczajnie się r o z l u ź n i ć. Zacisnął palce na lodowatej szyjce i naparł nagle ramieniem na drewniane drzwi, które skrzypnęły żałośnie, ale uchyliły się pod jego ciężarem.
Zapach starych książek, ziemi i suchoty niemalże buchnął mu w twarz, gdy tylko pokój stanął otworem. Growlithe machnął uzbrojoną w wino ręką, jakby chciał odgonić natrętnego intruza, warknął coś zniekształconego pod nosem i wszedł głębiej, nogą zamykając za sobą drzwi.
W środku jak zawsze panował rozgardiasz. Pokój zresztą nie był pusty, choć Evendell jakiś czas temu musiała się uwolnić, bo jej woń była zaskakująco słaba. Gdzie jesteś, do cholery? ─ przeszło mu marudnie przez myśl, gdy przykładał brzeg naczynia do spierzchniętych warg. Dwie pozostałe butelki postawił na stoliku obok „łóżka”, a sam opadł na skrzynię, wlewając do gardła zimne wino. Pociągnął parę łyków, jednocześnie próbując rozwiązać buta. Palce wczepiły się w splątane sznurówki, a sam Growlithe warknął, praktycznie w połowie przełykania, omal nie się nie krztusząc.
Z rozmachem odstawił zaczętą butelkę na ziemi. Rozległo się ciche stuknięcie, a zaraz po tym dwa trzaski, gdy kolejno oba buty lądowały gdzieś na podłożu, zupełnie już niepotrzebne. Nie była jednak jedyną częścią odzieży, której postanowił się pozbyć. Nakrapiana zaschłą krwią koszulka również zniknęła z ciała wymordowanego i została ciśnięta na podłogę, wprost na stertę pozostałych, zdezelowanych ubrań. Dosłownie chwilę później rozległo się szuranie. Bose stopy wymordowanego przemknęły po porozrzucanych niedbale kartkach, gniotąc je i rozdzierając na przemian, aż w końcu dotarł do niewielkiej, prowizorycznej lampy zawieszonej tuż przy jednej ze ścian. Dotknął knot palcem, zapalając świecę i wpuszczając do pomieszczenia odrobinę światła. Lichy blask oświetlił jego twarz, ale całego pokoju nie dał rady objąć. Trochę tylko odgonił mrok, który teraz przyczaił się we wszystkich możliwych zakamarkach, nadając niektórym przedmiotom praktycznie żywych kształtów.
CIĘŻKI DZIEŃ, PRAWDA? ─ zapytał głos Growlithe'a.
Chłopak z palcami wplecionymi w białe kosmyki ziewnął, nie kwapiąc się, by zasłonić usta ręką. Ciężki?Był cholernie męczący, a najgorsze w tym wszystkim było to, że mieli szpiega. Teraz tylko pytanie, czy Ethel i Zombie poradzą sobie z zakopaniem wyszczekanego intruza.
Jak to było?
„Ilu swoich zabiłeś?”
Mary zamruczały, przebijając się jedna przez drugą. Cały czas kłębiły się w kątach, falując i drżąc z emocji, praktycznie czekając na okazję, by wyrwać się z uwięzi.
NAJPIERW TA LASKA ZARAZIŁA CIĘ JAKIŚ SYFEM... - zaczęła któraś ze zmor bardzo cicho, jakby niepewnie. Wręcz ostrożnie. Czyli nie tak, jak powinna. Zrobiła się podejrzana przez własną, nienaturalną dla Growlithe'a łagodność.
Zaraz. Czy on przypadkiem nie powinien łyknąć lekarstwa?
Dłoń automatycznie padła na niewielki woreczek, przymocowany do paska spodni. Wsunął do niego palce i wyciągnął niewielką fiolkę.
PÓŹNIEJ OKAZAŁO SIĘ, ŻE JAKIEŚ PCHLARZE SIEDZĄ CI NA OGONIE...
Zdjął zawleczkę...
RATUJE CIĘ KUMPEL I JESZCZE DOCHODZI DO D Z I W N E J SYTUACJI.
...i przykładając naczynie do ust przechylił je drastycznie i wypił dwa łyki.
A TERAZ JESZCZE MIESZASZ ALKOHOL Z LEKAMI.
Fiolka wróciła na swoje miejsce, tak samo, jak na miejsce wrócił Wilczur. Zabrał po drodze ciemnozieloną butelkę i opadł ciężko na skrzynię, opierając się plecami o zimną ścianę.
ŻYCIE CI NIEMIŁE ─ odezwała się Shiva z wyraźnym przekąsem.
Zmarszczył lekko brwi, gdy zawtórowały jej inne mary.
NIEMIŁE.
NIEMIŁE!
NIEMIŁE!

Wiesz, ile minęło czasu, Jace?
Dwie butelki.
Minęły dokładnie dwie butelki.
Białowłosy przesunął wierzchem dłoni po ustach, przyglądając się pokojowi.
Kartki były wszędzie, tworząc w zasadzie nową, osobną warstwę podłogi. Kredki, węgiel, długopisy ─ używał wszystkiego, bazgrząc najrozmaitsze postacie, w najróżniejszych sytuacjach. Grzeczne dziewczęta opierające się o barierkę, przed wejściem do elitarnej szkoły zaraz obok szkicu gwałtu na zdecydowanie zbyt młodym chłopcu. Zwierzęta, rośliny, budynki, kubki, lampy, ledwie zaczęty rys i wycieniowane co ostatniego elementu papieru. I o ile żadna z przedstawionych akcji nie była do siebie choćby w drobnym stopniu podobna, to bohaterzy, jacy się tam pojawiali już owszem. W zasadzie każdy miał skrzydła, a znacząca ich część ─ jeśli Growlithe chwycił za kredkę ─ owładnięte szkarłatem oczy.
Skoro o oczach mowa, w dwukolorowych tęczówkach Wilczura pojawił się właśnie jakiś kurwik zdenerwowanie. No masz. Akurat wtedy, gdy otworzyły się drzwi, a w wejściu stanął Skoczek. Czy raczej ktoś, kto początkowo był wielką plamą na czerni, a kształtów nabrał dopiero, gdy Growlithe podniósł się bardziej do siadu i wytężył wzrok. Zmrużył ślepia, wywalając nieco szczękę do przodu i z mordą jaskiniowca przyglądał się osobie, która oczywiście nie dała mu świętego spokoju.
─ Tak, mhm ─ bąknął pod nosem, bardziej do siebie, niż do niego i zerknął na trzymaną w ręce butelkę. Na jej dnie z każdym ruchem kołysała się odrobina wina, ale nie tknął już tego. Nie czuł się jeszcze przesycony trunkiem, co prawda, ale towarzystwo skutecznie wybiło mu z głowy pijackie zabawy. Ha, żeby było zabawnie, uważał, że jest w pełni trzeźwy. Położył naczynie na brzegu skrzyni, nawet nie zauważając, że ustawił je na krawędzi, aż butelka zachwiała się i...
Growlithe wstał.
… spadła z trzaskiem.
W zasadzie ledwo go słuchając, Wilczur poczłapał do „Przynieś-Podaj-Pozamiataj” i jakby nigdy nic zarzucił mu ramię na kark. Ciężka łapa opadła na bark Skoczka, od razu przygarniając do siebie i praktycznie przytulając policzek do jego skroni. Palec wolnej, zabandażowanej dłoni, postukał w plik kartek z trzy razy, nim jasnowłosy zmarszczył brwi i zadarł do góry jeden z papierów, lustrując wzrokiem pismo Pudla. Wyglądało dokładnie tak, jakby czytał. Albo jakby bardzo próbował to zrobić, ale coś poszło nie tak.
─ Też tu jesteś? ─ wymamrotał niewyraźnie, przeciągając ostatnie słowo, jak durny dzieciak z podstawówki. „Jeeeeeesteś..?” Chris mógł nagle poczuć, jak ciężar ciała na jego ramieniu skutecznie się zwiększa, gdy Growlithe oparł się o niego praktycznie całym sobą, jednocześnie próbując chwycić w palce drugą kartkę, żeby odszukać najwidoczniej szczególnie interesującą go osobę. Na marne. Kartki wydawały mu się wręcz sklejone. Cholerstwo. Po co je sklejał? Żeby mu zrobić na złość? Ostra woń alkoholu natychmiast musnęła czoło niższego wymordowanego, gdy Wilczur westchnął. Zrobił to jednak tak nerwowo, że powietrze musiało prześlizgiwać się przez zaciśnięte zęby, wydając przy tym cichy syk.
„Rainbow zaczęła chyba sama polować na CATS”.
Growlithe zmarszczył brwi, jakby bardzo się nad czymś zastanawiał.
─ No niiee wieeeeem, Chriiaass... ─ Zaśmiał się, uderzając ręką o zwichniętym nadgarstku prosto w pierś Pudla. Najwidoczniej już zapomniał o nieudanej misji znalezienia obiektu-zainteresowania w spisie. ─ Ja jąą wolałem w blondzie.
Ha?
Przekręcił głowę, opierając na moment brodę o głowę Skoczka i rozejrzał się zaspanym spojrzeniem dookoła.
Ha!
Są. Wysunął stopę, jeszcze bardziej naciskając na drobniejsze ciało, żeby nie stracić równowagi i pchnął nogą drzwi, które posłusznie ponownie opadły na ścianę.
─ Wiidzisz? ─ Miękkie kosmyki przesunęły się po policzku sekretarza DOGS, a głowa opadła ponownie, znów opierając się o głowę Skoczka. Chwycił plik kartek w palce. ─ Zamknęły się. Teraz już nie możesz wyjść. ─ Dosłownie wyszarpał spis i rzucił go na podłogę, jak wszystko, co wpadało mu w ręce. W tym syfie tylko on mógł się odnaleźć, choć ciężko uznać, czy w tym momencie znalazłby własną rękę, co dopiero jakikolwiek szmyrgnięty byle gdzie przedmiot. ─ Chodź... no... ─ Zmarszczył czoło, odsuwając się wreszcie od wymordowanego. Barkiem od razu natrafił na drewniane drzwi, opierając się o nie i krzyżując ręce na piersi. ─ No Chris.
W tym samym momencie cały pokój dosłownie mu podskoczył, ale ─ o dziwo ─ Growlithe trzymał się dzielnie na nogach. Nie chwiał się, nawet się nie kołysał. Tylko oczy miał zamglone, z czarnymi cieniami tuż pod matowymi tęczówkami. Jeśli ktokolwiek by go teraz posądził, o odcinanie Skoczkowi drogi „ucieczki”, pewnie miałby rację, choć niekoniecznie można mu było zarzucić robienie tego świadomie. Wyglądał raczej, jakby za wszelką cenę próbował skupić się na myślach, ale te ─ za każdym razem ─ wymykały mu się, pozostawiając na opuszkach palców drobny podmuch wiatru.
─ Okrutna lekkość bytu, ale spokojnie. ─ Szczupłe barki uniosły mu się i opadły w obojętnym geście. ─ Nie ma obawy, nie mam pojęcia co robię. ─ I jak na zawołanie wskazał ruchem głowy na skrzynię, u której podnóża walały się teraz kawałki szkła. Natomiast usta Wilczura  uniosły się w zachęcającym uśmiechu, któremu daleko jednak było do życzliwego. ─ Ostatnio nie udało nam się porozmawiać, hm? Hmm... Strasznie szybko... uciekaaasz. Najpierw każesz się ratować, rzucasz się po stołach... a potem jeszcze łamiesz mi rękę... i tyle cię widziano... Jesteś jakimś mordercą? Napijesz się czegoś? Mam... ─ Piegowaty nos zmarszczył się, gdy głowa przekręciła się na bok, a spojrzenie odszukało jedyne płynne substancje w tym pomieszczeniu. Otwarta już co prawda butelka, do połowy wyżłopana, stała na nocnej szafce, z drobnymi przebłyskami płomieni świecy przemykającymi po bordowej powierzchni. ─ No... coś tam. Wypij sobie. Od razu będziesz chciał ze mną gaa-dać. Bo chyba nie powiesz mi, że przyszedłeś tylko po to, żeby... ─ ściął się lekko, z nieco uchylonymi ustami. Zaraz przesunął po dolnej wardze czubkiem języka i kiwnął głową, aż niesforna grzywka opadła mu bardziej na oczy. ─ Po co ty tu w ogóle przylazłeś, do diabła? ─ warknął, rozplątując ramiona i stając o własnych siłach.

Pod pewnym względem nie cierpiał alkoholu. Przytępiał mu umysł i urywał film szczególnie wtedy, gdy tego nie chciał. Cały świat był później wielce zdziwiony, czemu Growlithe budzi się w podejrzanym miejscu (np. w schowku na miotły albo pod cudzym prysznicem), w dodatku nie pamiętając, czemu tam się znalazł, jak dotarł i czy ma przy sobie portfel. Gdyby jednak bazował jedynie na tym, jak wódka jest zła, a piwo niegrzeczne, prawdopodobnie nigdy nie dowiedziałby się, ile są w stanie mu „pomóc”. Jak dzisiaj, gdy zamiast wściekać się i burczeć na  kpiarski ton Skoczka, wziął to raczej za próbę zaczepki i nic więcej. Może to i lepiej. Zimna lufa pistoletu, włożona niedbale do kabury, wydawała się szczególnie lekka i poręczna, gdy całe ciało magicznym sposobem traciło na wadze.
─ Odpowiednio trafiłeś w nerw ─ powtórzył za nim, wyszczególniając swoje niedowierzanie, by zaraz podnieść prawą dłoń. Od połowy palców, aż po nadgarstek biegły pasy zabrudzonego już bandażu, zawiązanego na tyle starannie, że z pewnością nie było to dzieło Wilczura. ─ To jak wytłumaczysz mi... to tutaj? ─ Usta wykrzywiły się lekko w grymasie, ale prędko powróciły do bardziej neutralnego wyrazu, gdy ręka opadła na głowę Growlithe'a. Syknął, przesuwając opuszkami palców po skroni, ale obraz nadal nie przestał mu się kołysać. Może nie było to coś jak rejs przez wzburzone morze, ale i tak chwiało go na tyle, by czuł wzbierające się gdzieś głęboko w ciele mdłości.
„Widzisz...”
Zrzygam się...
„Jedni to urodzeni przywódcy...”
Podniósł na niego spojrzenie, krążąc nim gdzieś w okolicy jego twarzy. A przynajmniej zakładał, że tam właśnie była, bo w tym samym momencie obraz rozmył mu się, tworząc abstrakcyjny obraz beznadziejnego malarza. Słuchanie Skoczka było dla niego nie lada wyzwaniem, któremu i tak podołał tylko w niewielkim stopniu. Finalnie pokiwał jednak głową. Z uznaniem. Z powagą. Z absolutnym „zgadzam się z tobą, Obamo”.
Growlithe otworzył usta.
I je zamknął.
Powieki opadły do połowy, a mina przybrała neutralny wyraz.
Rozpaplał się... znowu...
Wilczur podrapał się po karku, zerkając na bok, jakby drzwi były teraz bardziej interesujące niż sam Skoczek.
JESZCZE DWA TRZY LATA... ─ zaczęła Shiva. A NA PEWNO CIĘ PRZEGADA.
─ Chris, słuchaj...
„Jednak, gdy organizm nie nadąża...”
Wypuścił powietrze przez zęby.
Nie tylko on nie nadążał.
Grow nie potrafił nawet sprecyzować, o czym był ten wywód, nie wspominając już w ogóle o tym, po co był. I czy w ogóle był. Nie, żeby szczególnie go to teraz obchodziło. Skupił się raczej na oglądaniu postaci samego Skoczka, niż tym, co do niego mówiono. Niemalże dało się dostrzec wykreślone w powietrzu litery, które wpływały jednym uchem, a wylatywały drugim. W końcu Wilczur odchrząknął, wznosząc wzrok prosto na twarz towarzysza.
„Pokaleczysz się o szkło”.
─ To to posprzątaj. ─ Zabrzmiało jak oczywistość, tak jakby Christopher był tu tylko po to, aby ogarniać jego zasyfiony, pełen grzyba, szczurów i innych ustrojstw. ─ Poza tym... ─ Kwaśna mina sześciolatka, który dostał o parę rutinoscorbin za dużo. ─ jestem u siebie. Będę chodził jak mi się podoba. Nawet bym się nie pogniewał, jakbyś i ty zrzucił te...
Tu poruszył ręką w powietrzu, kreśląc nią krzywe owale. Ewidentnie nie chodziło mu tylko o buty.
─ Trochę to przykre, Chris ─ rzucił nagle, odklejając się od drzwi. Ciało było lekkie, a nóg ─ paradoksalnie do ich drobnego drżenie ─ w ogóle nie czuł. W dodatku język mu się plątał i przeciągał niektóre wyrazy, omal nie tracąc głównego wątku. Co on w ogóle chciał..?
Shiva westchnęła. Gdy jego umysł był przyćmiony, sama czuła się podchmielona, ale z pewnością nie było to uczucie, jakie przeżywał przywódca. Widziała zresztą, jak mruży oczy, starając się skupić bardziej na rozmowie, jaką przecież sam zaczął. A potem nagle mięśnie jego twarzy się rozluźniły, spomiędzy ust wymsknęło się bezradne westchnięcie, a palce wyplątały się z rozwichrzonych włosów i wylądowały na policzku Skoczka. Wilczyca przekręciła łeb na bok w całkowitym niezrozumieniu.
─ Znów się ode mnie odsuwasz. ─ To już nawet nie było pytanie. Ostrzejszy ton wtargnął do jego głosu, gdy opuścił odrobinę głowę, przesuwając kciukiem po policzku wymordowanego. Ledwo muskając jego skórę dotarł do ust, ale ręka zadziwiająco mocno mu drżała, choć z pewnością wina leżała po stronie promili. ─ Patrz mi w oczy. ─ Postąpił niezbędny krok do przodu i złapał go za szczękę, nakierowując ją frontem do swojej twarzy, bezczelną parą dwukolorowych ślepi zaglądając mu prosto w źrenice. Najwidoczniej teraz największym problem był fakt, że przy każdej możliwej okazji Growlithe nie czuł się w jego towarzystwie swojsko. Ciężko, żeby tak było, skoro gdy robił krok w jego stronę, Skoczek odpowiadał mu trzema kolejnymi w tył.  ─ Boisz się czegoś? Brzydzisz? Ktoś ci coś zrobił, że tak reagujesz?
Puścił go, prostując plecy i na nowo górując nad Skoczkiem. Nie odsunął się jednak. Ba. Był nawet gotów (mimo wciąż pływającego mu przed nosem ekranu), postąpić kolejny krok do przodu. I następny. Dodatkowy. I jeszcze jeden, znów podstawiając ciało Opętanego pod mur, spod którego nie było ucieczki. Widocznie nawet alkohol nie niwelował jego nachalstwa.
─ Póki należysz do mnie ─ zyskał na wyimaginowanej powadze, ale w jego wzrok nadal był mętny. Brakowało tylko tego, żeby się teraz zachwiał albo czknął. ─ Będę cię chronić. ─ Położył rozcapierzoną łapę na swoim torsie, jakby składał przysięgę. ─  Wskaż namiary na tego skurwysyna, a rozsmaruję go na pierwszej powierzchni płaskiej.

─ Pierdolenie ─ syknął pod nosem, święcie przekonany, że nadgarstek, który wciąż go pobolewał, był całkowitą winą Christophera. I był. Co z tego, że tylko przez to, że akurat ten znalazł się pod ręką? Zrzucanie ciężaru odpowiedzialności nawet na tych najbardziej niewinnych dla wielu wydawało się zbyt ryzykownym zagraniem. Growlithe praktykował to od lat, więc na pewnym etapie stało się to dla niego codziennością. Czego nie można powiedzieć o tym, co stało się chwilę później. Rzadko kiedy ktoś mu się stawiał, nie chcąc skończyć z nożem w gardle, ale tym razem lodowate dłonie młodszego wymordowanego nie mogły być fikcją.
Wilczur syknął, czując drażniącą różnicę temperatur, ale się nie odsunął. Jasne, że nie. Mięśnie napięły się, ciało stawiło mechaniczny opór. Chciał go od siebie odsunąć? Zdecydowanie będzie musiał do tego użyć solidniejszego argumentu.
W dodatku te słowa...
Białowłosy przykrył ręką dłoń Skoczka i wsunął swoje palce między jego, splatając je ze sobą i przyciskając mocniej do własnej piersi. Serce waliło mocno, ale spokojne i równomiernie. Zero zdenerwowania. Najmniejszej niepewności. Przecież doskonale wiedział, czego chciał, a skoro było to na wyciągnięcie ręki ─ czemu miałby z tego zrezygnować?
─ Zacznijmy od sprawy pierwszej ─ ściął się na moment, marszcząc brwi. Dopiero zauważył, że podkradł cudzą kwestię, ale w tym wypadku nie czuł żadnej skruchy (nie, żeby w innych czuł). Przecież ogień zwalcza się ogniem, a ktoś tu widocznie nie potrafił zrozumieć nawet najprostszych kwestii. Pod pewnym kątem dla Growlithe'a  było to niezrozumiałe ─ jak można brać wszystkie słowa tak mocno do siebie? Powątpiewał powoli, że dobitność naprowadzi Chrisa na „odpowiednie” tory albo chociaż takie, które uzmysłowiłyby mu, że ─ nie jesteś rzeczą. Brawo. Punkt dla ciebie. ─ Ścisnął mocniej jego rękę, niemalże ją gniotąc. Lekka irytacja wkradła się w kąciki matowych oczu. ─ Nigdy nie twierdziłem inaczej. Mylę się? ─ Nie umiał zdusić parsknięcia, które wyrwało się spomiędzy jego ust. Gdyby alkohol nie mieszał mu w głowie, pewnie by się nawet roześmiał, a zamiast tego śmiech ugrzązł w gardle, skutecznie obniżając ton jego głosu i obsypując go „poranną” chrypą. ─ Jesteś mój, jako osoba, nie przedmiot. I o co ten cały bulwers? Burzysz się, bo brzmi ci to, jakbym zabierał ci wolność? Indywidualizm? Wolną wolę? Nie jestem tyranem, przecież wiesz. Nie okradam swoich. Jak na moje możesz dalej potykać się o własne nogi i dawać dupy każdemu oblechowi, który uzna, że ma na ciebie ochotę. ─ Poczuł, jak coś zatyka mu gardło, dlatego odczekał moment, przełykając nieprzyjemne uczucie wraz ze śliną. Cholerna wódka. Cholerne piwo. Cholerne lekarstwo zmieszane z alkoholem. ─ Wkurzający jesteś. Jęczałeś potulnie przed dziadami z baru, a mnie odpychasz? ─ Teraz Christopher mógł mieć już pewność, że Wilczur, mimo odebrania sygnałów, nie miał zamiaru się od niego oddalać, całkowicie łamiąc wypowiedziane przed momentem słowa. Nawet jeśli dopiero co zapewniał go o całkowitej możliwości robienia tego, co mu się podoba, finalnie i tak puścił jego rękę i oparł dłoń o chropowatą powierzchnię ściany, tuż przy twarzy jasnowłosego. Tym samym zamknął go w niewielkiej, wytworzonej na siłę, klatce, zmuszając młodszego wymordowanego do skoncentrowania się wyłącznie na nim.
─ Nie, nie mógłbym ─ sprostował, brzmiąc z lekka beznamiętnie. Nie widział żadnego powodu, dla którego miałby się od niego odsuwać, skoro wolał zostać w obecnej pozycji. ─ Hm? Chcę być blisko. Bliżej. ─ Przysunął się odrobinę, wyłapując jego intensywnie niebieskie spojrzenie. ─ Już jestem trzeźwy. ─ Ciężko w to uwierzyć, skoro zabrzmiało jak „jsz jst... śwy...”. Pochylił się nad nim, wsuwając nos pod jego brodę. Usta miękko przemknęły po skórze jego szyi, głaszcząc ją ciepłym, wręcz parzącym powietrzem. Nadal czuć było od niego ostrą woń alkoholu, która roznosiła się za każdym razem, gdy tylko postanowił wypowiedzieć kolejne bezmyślne słowa. „Nie jestem głodny” ─ wychrypiał, zaczepnie przesuwając zębami po wcześniej zranionym miejscu. Doskonale pamiętał ten intensywny, nieco metaliczny posmak, nadający sił i witalności. Mimo tego, z ust wytoczyły się kolejne ciche słowa. „Nie ugryzę”. Oczywiście, że nie. Wcale nie musiał.
─ Jak plecy? ─ Płytszy, bardziej narwany oddech przemknął po policzku, gdy muskał ustami brzeg jego ucha. Sam ledwo zauważył, że palce wsunęły się pod materiały okrywające zimne ciało. Nienachalnie dotknął dłonią jego biodra, próbując przesunąć ją w stronę pleców. Powoli. Ostrożnie. ─ Zagoiło się?
TAK JAKBY W OGÓLE CIĘ TO INTERESOWAŁO.

─ Powiedziałem, że nie. Nie mam zamiaru.
Dygotał. Growlithe czuł pod palcami drobne drżenie jego ciała, początkowo zwalając to na inne czynniki, niż strach czy niepewność. W końcu czego miał się bać? Bywał w tym pokoju nieczęsto, ale wystarczająco, aby przywyknąć do panujących tu ciemności i dyskomfortu, jaki odczuwałby niejeden klaustrofobik. Wilczur nawet nie obstawiał, że problem mógł się wiązać bezpośrednio z nim i z tym, co robił. Dotykał szorstkie, chropowate strupy na jego plecach, przemykając dłonią wzdłuż jego kręgosłupa. Usta muskały lekko jego szyję, pozostawiając po sobie uczucie porównywalne do smagnięć motylich skrzydeł. Dawno cudze ciało nie było tak blisko, jednocześnie pozostając równie nieosiągalne. Choroba założyła mu niewidzialny kaganiec, nakazując pozostać w miejscu.
Cholerne psisko. Zostaw.
Warknął, uszczypnąwszy zębami szyję Skoczka, ale faktycznie się odsunął. Nie wyciągnął jednak ręki spod jego koszulki, pozostawiając na chłodnej skórze kojące ciepło. Palce przesunęły się tylko na jego tors, unosząc tym samym materiały ubrań. Zamglone spojrzenie zsunęło się w międzyczasie w dół, zatrzymując dopiero na odkrytym brzuchu drugiego wymordowanego. Przez chwilę milczał, ślepo przyglądając się kościstym biodrom i linii spodni, a potem zęby wychyliły się zza warg, gdy marszczył nos.
„Trzy duże kroki w tył, co ty na to?”
─ Przestań mi tak mówić, co mam robić ─ syknął i nawet jeśli zrobił to cicho i tak brzmiało jak rozkaz, któremu trzeba się dostosować, jeśli pragnie się go ugłaskać. Zabrał rękę, pozwalając fałdom ubrań się rozprostować, w zamian jednak chwytając Christophera za przedramię. Bez cienia litości w oczach czy w duszy. Szarpnął go, robiąc chwiejny krok do tyłu. Widać było, że gdyby go nie trzymał, sam pewnie straciłby równowagę i grzmotnął się na ziemię. Splatane nogi prędko jednak powróciły do łask, a Wilczur zmusił mężczyznę, by przeszedł aż pod ścianę, o którą oparta była sterta złączonych ze sobą desek. Starych, pachnących spróchniałym drewnem, o jasnym, prawie białym odcieniu. Paznokcie wbiły się mocniej w skórę Pudla, gdy przystawiał go bliżej ozdobionego paroma rysunkami i wycinkami z gazet elementu pokoju, pełniącego funkcję jakiejś prymitywnej tablicy. Stanął od razu za nim, wsuwając swoje przedramię na jego bark, tylko po to, by palcem wskazującym nakierować niebieskie spojrzenie na narysowaną znudzoną twarz, za którą rozpościerały się puszyste skrzydła. Szybko okazało się jednak, że wcale nie chodziło o papier z nakreślonym szkicem.
─ Widzisz ten gwóźdź, Chris? ─ Leniwy ton znów zdominował jego głos, gdy opierał brodę o czubek głowy Opętanego. ─ Usłyszałem to ostatnio od... ─ Chris nie mógł tego zobaczyć, ale Growlithe skrzywił się drastycznie, nie mogąc sobie przypomnieć. ─ ... zresztą, niewaażne. Pewnie od kolejnego wykolejeńca, ale patrz. Co widzisz? Pomyśl sobie, że to drewno... ─ Postukał palcem w chropowatą powierzchnię. ─ To ty. Powierzchnia jest gładka na tyle, na ile może być. I teraz... załóżmy, że los macza swoje obślizgłe łapska w twoim życiu. Sam nie wiem. Los chyba powinien być rodzaju żeńskiego, skoro jest taką dziwką. Mówiłem to już? Taa. ─ W tym momencie pstryknął w gwoźdź. ─ W życiu podejmujesz różne decyzje, racja? Raz dobre, raz złe... a raz się wahasz. Rozkładasz każdą propozycję na czynniki pierwsze. Co zrobić? Jak zrobić? A może opcja „a” jest jednak lepsza? I teraz pomyśl sobie, że za każdym razem, jak przestajesz być stanowczy, musisz wbić w to drewno gwóźdź.
Growlithe zmrużył oczy, rozluźniając nieco chwyt na jego przedramieniu. Naprawdę nieco, bo musiał się go przytrzymać, żeby za moment nie roztrzaskać sobie głowy o pierwszą lepszą powierzchnię płaską.
─ A teraz... ─ wznowił opowieść, wsuwając paznokieć za główkę gwoździa. Jednym szarpnięciem oderwał metal od drewna, posyłając z szelestem notkę z gazety na ziemię, która upadła u ich stóp. Syknął cicho pod nosem, czując nagły ból w skręconym nadgarstku, ale nie interesował się długo tym niespodziewanym impulsem. Objął Skoczka ramieniem, wydając z siebie cichy pomruk dzikiego wilka. ─ Postanowiłeś to przemyśleć. Ta dziura, to twoja porażka. Nie możesz jej zakleić, a nawet jeśli, to tylko pobieżne. Przecież to drewno się już tu nie zrośnie. Nie samo. Pieprzona plama na honorze zostanie, bo zamiast działać, próbujesz zdać się na łut szczęścia. Dalej zaczynasz patrzeć na to samo zdarzenie z perspektywy czasu. „Cholera, mogłem to jednak zrobić”. Nigdy nie miałeś czegoś takiego, że żałowałeś własnej obojętności? Bezradność to najgorsze skurwysyństwo świata, ale lepiej zrobić cokolwiek, niż nic. Lepiej nawet zrobić coś durnego, niż poddać się oprawcom. Lepiej czasami zrobić coś mocniej, skoro masz siłę, a nie cackać się z jakimiś durniami. Trzęsiesz się. Ze strachu, że kogoś zranisz? Ból jest w porządku. A ty umiesz walczyć. ─ Ściszył głos, odsuwając się nieco od niego. Na sekundę. Szybko objął go drugim ramieniem, przygarniając lekko do siebie. ─ Pokazałeś mi to. ─ Kładąc rękę na jego szczęce, obrócił jego twarz bardziej na bok, bliżej swojej. Usta wymordowanego znalazły się tuż przy policzku Black'a. Tak blisko, że ten czuł ciepły oddech, w którym nadal czuć było nadmiar alkoholu. Przywódca DOGS uśmiechnął się zadziornie, ukazując przy tym białe, zwierzęce zęby.
─ A mimo to mówisz „co ty na to?”, brzmiąc, jakby nie mogło ci to przejść przez gardło ─ prychnął. ─ Nie mam zamiaru zgadzać się na warunki. To żałosne błagania. Więc? Co ty na to, żebym teraz ja podyktował resztę? Chcę cię. Nie. Chcę twoje ciało. To rozkaz. ─ Zadarł jego głowę do góry, samemu wyciągając szyję i pochylając się nad nim bardziej, by sięgnąć jego ust.