Delikatny uśmiech opadł na jego usta, a palce zacisnęły się mocniej na ciepłej dłoni jego gościa. Właściwie nigdy z nikim tu nie leżał. Sora był pierwszy. Nawet Nathaniel nieszczególnie chętnie kładł się w jego małym królestwie. Z jednej strony było to zadziwiająco nowe doznanie dla Nathaira, choć zapewne dla kogoś stojącego obok niezwykle trywialne, z drugiej zaś strony chłopak czuł ekscytację i bliskość z ciemnowłosym, jakby odnalazł swoją drugą połowę, która go dopełniała, a którą wyrwano mu z piersi jak byli jeszcze małymi szczeniakami. Jednakże Heather wiedział jedno. Nie chciał, by ta chwila, w której aktualnie się znajdował, żeby kiedykolwiek zniknęła, a wszystko to, do czego się przywiązał, okazało jedynie drwiną losu.
– Tak, śpię. Wiesz, nie potrzebuję żadnych wygód czy czegoś podobnego. Tutaj jest mi dobrze. Zresztą, to nie mój dom. Jak wiesz, Nathaniel przygarnął mnie po śmierci moich rodziców. To jego dom. Mój stoi w zupełnie innej części Edenu. Na razie nie chcę tam chodzić… a przynajmniej nie sam. W sumie możemy tam iść razem, może jutro pod wieczór? Wiesz, z tobą… z tobą chyba nie będę się bał, Sora. – powiedział i przekręcił głowę tak, by móc spojrzeć na profil drugiego anioła. Był moment, w którym Nathair parsknął cicho pod nosem, aż wreszcie roześmiał się głośniej na absurdalne słowa wypowiedziane przez Sorę. Jakkolwiek nie ubrałby tego w piękne słowa, Sora to Sora. Anioł. Był przede wszystkim zbyt piękny i ładny jak na kogoś, kto zamieszkuje Desperację. Ponadto, nie oszukujmy się, ale chłopaka otaczała niewidzialna aura bokości, czegoś, co posiadały tylko anioły. A nawet jeśli….
– A nawet jeśli jesteś wymordowanym, to nie boję się, Sora. Wiesz, może nie znamy się zbyt długo, ale jesteś dla mnie najważniejszą osobą. Jesteś moim przyjacielem, a przyjaciół się nie boi, prawda? – uśmiechnął się do niego radośnie
– Ale jakbyś chciał mnie zjeść, to nie miałby nic przeciwko. Bo ty to ty. Ty możesz mnie zjeść. I tylko ty. – przekręcił się na bok, automatycznie przysuwając się do niego, aż wtulił się w ciepłe ramię ciemnowłosego. Uwielbiał jego zapach. Pachniał słodko, ale nie mdląco. Pachniał sobą.
Gdzieś za oknem, w lesie, dobyło się hukanie samotnej sowy, a wiatr delikatnie wdarł się do środka przez uchylone okno. Ale zamiast chłodu, Nathair poczuł kolejną, i większą falę ciepła, która ogarnęła jego ciało.
– Cieszę się, że tu jesteś, Sora. – wymruczał cicho, przymykając oczy, I wsłuchując się w powolne bicie jego serca. Był szczęśliwy. W końcu znalazł bratnią duszę, kogoś, kto był jego przyjacielem, bez uprzedzeń, bez względu na to, co mówili inni.
Niestety, ale żadne z nich nie wiedziało, że taki spokojny, i wręcz sielankowy czas zostanie bezpowrotnie zerwany i zniszczony przez głupi kawał. Że równo za tydzień już nigdy się nie spotkają, jedno z nich straci pamięć, a drugie zostanie upokorzone i pozostawione z tlącą się w środku nienawiścią do drugiego.
Bo los to jednak wredna i przewrotna kurwa, czyż nie?