Wszystko szło zgodnie z jego planem do tego stopnia, że sam był zdziwiony, że jeszcze nic się nie spieprzyło. Może podczas choroby jego wewnętrzny magnes na kłopoty łapał jakieś zakłócenia. Łowca zakaszlał z bólem rozchodzącym się po gardle na wspomnienie dzieciaka o rannych wspólnikach. Zmarszczył brwi i już chciał sprzedać mu kolejne mało wymyślne kłamstwo, gdy na szczęście chłopak odpuścił drążenie tematu. Obserwował go jednak czujnie w całej drodze do apteki jak i w wewnętrznych zakupach. Pożałował tylko, że nie potrafi czytać z ruchu ust. Nie ufał mieszkańcom, a niewiedza o tym co ten mógł nagadać aptekarce go irytowała. Mimo to, gdy jego wierny paź powrócił, Boris powitał go całkiem radosnym uśmiechem. Fałszywa żmija.
- Dobrze się spisałeś - pochwalił go jakby ten dokonał czegoś niemożliwego, zapraszając go ruchem dłoni do ruszenia wzdłuż ulicy - Zanim wróci Yoko żeby oddać kasę to zdążymy skoczyć obczaić ślady po zamachu. No chodź.
Upewniając się, że dzieciak pójdzie za nim ruszył ulicą. Główne ulice nie miały mu totalnie nic do zaoferowania poza przebywającymi na nich tłumami ludzi, ale wszelkie ślepe zaułki, ustronne alejki czy wąskie magazynowe ulice były jego rajem. Właśnie w jedną z nich, położoną całkiem niedaleko miał zamiar zwabić swoją przyszłą ofiarę.
- Jesteś niesamowicie podejrzliwy. Mam nadzieję, że to tylko przez te wszystkie spiskowe teorie i nikt nie zrobił ci nic złego.
Tak naprawdę wcale nie prowadził go gdzieś daleko. Po kilku krokach skręcili w wąską uliczkę, której chyba głównym celem istnienia było posiadanie wejść na zaplecza kilku okolicznych sklepów.
- W sumie takie interesowanie się tym raczej nie spodobałoby się władzy - powiedział w końcu, nie tylko by nie iść w całkowitej ciszy, ale i skupić uwagę dzieciaka na rozmowie, a nie zbytnim interesowaniu się wszystkim innym - więc raczej nie możemy się za bardzo afiszować. Widziałeś kiedyś droidy bojowe z bliska? Ten ich najnowszy typ ma pancerz wzorowany na...
... na wymyślaniu bezsensownych faktów i zerknięciu w pobliski zaułek by ocenić jego zabezpieczenia. Brak kamery lub jej martwy punkt byłby idealny by jak najniewinniej wciągnąć tam młodego i zainicjować bliskie spotkanie jego twarzy z pobliską ścianą, słupem bądź czymkolwiek co by się do tego celu nadało. Szybko, z zaskoczenia i miejmy nadzieję w miarę bezboleśnie wysłać go w objęcia Morfeusza i zwiać stamtąd z łupami wojennymi w swoich łapkach.

- Nawet nie potrafisz sobie wyobrazić jak bardzo doceniam to co zrobiłeś - opowiedział z cichym westchnięciem na słowa chłopaka - Ale wiesz, czasem ludzie nie potrafią się odwdzięczyć albo zwyczajnie nie mogą.
Posłał mu blady uśmiech, oszczędzając sobie jednak wzruszenia ramion. Nie miał też zamiaru robić za jakiegoś pocieszyciela umęczonego dzieciaka. Mógł żyć w mieście, to powinno rekompensować mu wszystko. Ślepa zazdrość skutecznie przesłaniała łowcy jakiekolwiek empatyczne podejście do mieszkańców. Lata pławienia się w bezpieczeństwie i dobrobycie przy jednej niewinnej, choć oczywiście usprawiedliwionej, kradzieży nie były niczym krzywdzącym.
Spodobało mu się, że dzieciak dobrze odgrywa swoją rolę bezproblemowego narzędzia i nie sprawia niepotrzebnych problemów ani tym bardziej nie hałasuje. Sam szybko zlustrował uważnie cały zaułek, zapisując w pamięci jak najwięcej szczegółów, które niczym puzzle poukładały się w całkiem znośny plan.
- No patrz co za luje, zastawili kontenerem. Myślą, że są cwańsi niż my - prychnął cicho, zapraszająco wskazując ruchem głowy przeszkodę.
Sam podszedł do przestrzeni między metalowym zbiornikiem a ścianą, zachęcając młodego by zrobił to samo, a jeżeli ten dał się złapać w pułapkę to z największą przyjemnością złapał go dłonią za tył głowy i pchnął z impetem w stronę ściany. Gdyby jego łowcza siła nie była wystarczająca by dzieciak stracił przytomność to zacisnął drugą dłoń na jego ustach by ten nie miał możliwości nawet krzyknąć i poprawił swój cios. Nie chciał go zabijać, choć najpewniej nie zrobiłoby mu to zbyt wielkiej różnicy, jeśli dzieciak romantycznie zakończyłby swój żywot w jego łapkach.

Ewentualne rany i ryzyko - nawet tego cholernego ugryzienia - były już wcześniej wzięte przez Borisa pod uwagę. Skoro na Desperacji potrafili mordować się o kawałek starego żarcia to nie było żadnych wątpliwości, że mężczyzna będzie w stanie sporo poświęcić za nowiutkie opatrunki. Upadające, bezwładnie ciało swojej ofiary litościwie sprowadził do parteru bez gwałtownego zderzenia z asfaltem, oszczędzając gówniarzowi kolejnych ran, choć coś w głębi duszy podpowiadało mu, że za zatopienie zębów w jego dłoni powinien skręcić mu kark.
Łowca przyklęknął obok niedoszłych zwłok na zdrowe kolano by pozbierać należne mu apteczne rzeczy i wcisnąć je w wewnętrzne kieszenie kurtki i przednią bluzy, gdy usłyszał za sobą czyjś głos. Krótkie, typowo polskie przekleństwo przemknęło mu przez myśl. Jeszcze tylko kolejnego mieszkańca mu tu brakowało. Odwrócił głowę nieco w bok by choć kątem oka zarejestrować postać, która śmiała przeszkadzać mu w zabawie. Wyprasowana koszula, aktóweczka i wygląd korposzczura sprawił, że Boris westchnął cicho.
- Chodź tu i mi pomóż - odpowiedział, zapraszając go prosto w pułapkę i czekając aż znajdzie się bliżej niego - Gówniarz się naćpał i ktoś musi go przytrzymać zanim przyjedzie karetka. Ja nie dam rady, prawie mnie dziabnął.
Ruchem głowy wskazał na skalpel, którego nawet nie podniósł z ziemi, a gdy jego nowa ofiara podeszła na tyle blisko by móc ocenić całą sytuację udał, że zupełnie przypadkiem dopiero teraz ogląda na dłoni ślad po ugryzieniu. Liczył na to, że ten okaże się przesadnym czyścioszkiem i babranie się w syfie i krwi, do którego Lazarus najwyraźniej chciał go zmusić sprawi, że zwieje szybciej niż on od odpowiedzialności za swoje dzieci.

W głębi duszy liczył, że miejska znieczulica skutecznie pozbawi go ewentualnych gapiów i uważać będzie trzeba tylko na patrole wojska, ale najwyraźniej się pomylił. Pierwszym impulsem była chęć zaatakowania mężczyzny, w końcu skalpel miał pod ręką, ale stało się coś czego Lazarus się nie spodziewał - to ranny chłopak wzbudził większe zainteresowanie niż on. Samo wspomnienie zawodu podziałało nawet lepiej niż późniejsze polecenie. Łowca bał się medyków i nie miał zamiaru przebywać w ich pobliżu dłużej niż to było konieczne, zwłaszcza przy obcych. Zmrużył podejrzliwe ślepia, rzucając lekarzowi nieprzychylne spojrzenia zza ciemnych okularów, jednak już znajdując się w bezpiecznej odległości.
Trudno mu było oderwać wzrok od wszelkich tortur jakimi ten raczył chłopaka, mimo że na dobrą sprawę nic strasznego się jeszcze nie zaczęło. Łowca pewnie zemdlałby gdyby miał oglądać teraz chociażby naklejanie plastra. Pokiwał posłusznie głową, potwierdzając bezgłośnie swoją poprzednią wersję wydarzeń.
- Naćpał się albo mu odbiło - zasugerował by trudniej było namierzyć ewentualną przypadłość, w końcu musiał zyskać sporo czasu dla siebie - Znajomy, ale nie bliski. Przyszliśmy tu zapalić żeby nikt się nie wkurzał na ulicy, a ten wyciągnął nóż i chciał mnie zabić. Na pewno chciał.
Trzeba zagadać kolejną osobę, zrobić z siebie ofiarę i tym ratować swoje dupsko. Jak zwykle zresztą. Specjalnie nazwał skalpel nożem próbując nawet uderzyć w jakiś czuły punkt lekarza by zrobił plebsowi wykład o tym jak to prostacko jest mylić chirurgiczne narzędzia z jakimiś podłymi ostrzami.
Wyjątkowo posłusznie wykonywał polecenia mężczyzny zwłaszcza, że te bardzo przypadły mu do gustu. Odsuń się, odejdź, zaczekaj i najlepiej nie przeszkadzaj. Najsłodszy dźwięk, jaki można usłyszeć, gdy totalnie nie ma się zamiaru brać w czymś udziału. Bał się jeszcze, że lekarz zechce sprawdzić jego rany i mimowolnie wcisnął zranioną dłoń do kieszeni by ją ochronić przed tym szarlatanem. Korzystając jednak z tego, że mężczyzna zajął się dopasowywaniem elementów układanki w jedną całość i wzywaniu pomocy, łowca postąpił na początku jeden krok w kierunku ulicy, a później kolejny. Jak najciszej, jak najspokojniej, by nie zwrócić na sobie niepotrzebnej uwagi. Kiedy był już na tyle blisko by mógł czmychnąć za róg i zniknąć niezauważony - szybko z tego skorzystał.

Pewnym ruchem pchnęła drzwi, ani na moment nie wypuszczając Matta spod ręki. Starała się nie wywoływać wrażenia, że ciąga go za sobą na siłę, ale jednocześnie zaznaczyć wyraźnie, że oczekuje pewnego rodzaju posłuszeństwa wobec swoich planów. Tak jak zdecydowała, potrzebowali zaopatrzyć się w odpowiednie przybory, a potem rozprawić się z ranami, które jakiś nieokrzesany zwierz pozostawił na ciele wątłego studenciny. Odstępstwo od tego rozsądnie ułożonego schematu nie wchodziło w grę, a każdy protest niósł za sobą ryzyko wzburzenia gniewu panny Greenwood. to zaś nie była jedna z tych rzeczy, których obowiązkowo chce się doświadczyć przed śmiercią - chyba, że jest się akurat masochistą.
We wnętrzu pomieszczenia było przyjemnie chłodno, a w powietrzu unosił się pomieszany zapach najróżniejszych chemikaliów. Wonie przenikały się między sobą, raz pozwalając poczuć przyjemną miętę pastylek na gardło, innym zaś razem wciągało się w nozdrza bardziej intrygujący zapach maści przeciw obrzękom. Jak dało się  łatwo wywnioskować z widocznych za ladą półek, apteka była świetnie wyposażona i posiadała na stanie środki z najróżniejszych kategorii. To rodziło nadzieję, że uda im się znaleźć wszystkie potrzebne rzeczy w jednym miejscu, mimo że pora była już nieco późna.
O dziwo, wewnątrz ciągnął się ogonek do jedynej czynnej kasy. W kolejce stało już pięć osób, nie licząc nowo przybyłej dwójki, która zaraz pod prowadzeniem Ver zajęła miejsce na samym końcu. Oczekujący rozmawiali między sobą przyciszonym głosem, więc można było usłyszeć tylko strzępki konwersacji i bardzo wiele wypowiedzi leciwej damy, która aktualnie zajmowała pierwsze miejsce przy okienku. Wszystko wskazywało na to, że miała ona do wykupienia ogromnie długa listę leków, a przy każdej pozycji nie tylko pytała o tańsze zamienniki, ale też o dawkowanie, przeciwwskazania i wszystkie inne rzeczy, które przy odrobinie wysiłku mogłaby znaleźć w ulotce. Obsługującemu ją aptekarzowi odrobinę drgała jedna powieka, co dla wprawionego obserwatora zdradzało narastającą irytację mężczyzny. Trzeba jednak przyznać, że mimo niedogodności zachowywał profesjonalizm i odpowiadał babulince w sposób niezwykle uprzejmy. Niejednemu na jego miejscu już dawno strzeliłyby nerwy, a że jeszcze nie szurnął stosem pudełek na podłogę, było istotnie godne podziwu.

Już przed wejściem, kiedy tylko zorientował się gdzie dokładnie idą, próbował uskutecznić protest. Ale zanim zdołał cokolwiek wyjąkać, stanowczość jego zielonego opiekuńczego ducha wprowadziła go w bramy medycznego piekła. Charakterystyczny zapach aptekarskich różności napawał go wieloma sprzecznymi uczuciami. Wątpliwym spokojem, gorzkim uświadomieniem swojego stanu zdrowia psychicznego i fizycznego, a także odległą myślą fałszywej i kruchej nadziei, że istotnie coś z tych rzeczy mogłoby mu kiedyś pomóc. Zacisnął usta, nie mając pojęcia jak uwolnić się od tej sytuacji, więc czekał na razie w bezruchu. Od czasu do czasu zerkał na Verity, na jej zdeterminowanie na twarzy, aby wypełnić swoją misję. Huh. Związku z tym Matt poczuł emocję. Nie potrafił jej jeszcze dokładnie zdefiniować, bo na razie był zajęty byciem strapionym.

Pan za ladą uśmiechnął się uprzejmie do pani przed ladą i wciąż grzecznie, choć tik powieki rósł mu wprost proporcjonalnie do czasu spędzonego z klientką, udzielał jej pomocy. Ostrożnie zerknął ponad nią, sprawdzając rosnącą kolejkę, upiększoną o dwóch nowych klientów. Już miał wrócić do tego co robił, wtem zauważył znajomą twarz, a co więcej - stan ten twarzy i to jak dziwnie trzymał swoje ramię. Skrywana ulga mignęła mu w spojrzeniu. Wysunął się nieznacznie i lekko podnosząc głos zawołał:
- Przepraszam, widzę tu nagły wypadek, proszę przejść do okienka obok. - I jak powiedział, tak zrobił, samemu przesuwając się na bok, machając ręką do Matta i Verity aby ominęli kolejkę i podeszli do niego. Wpierw jednak cofnął się w głąb apteki i zawołał kogoś. Z zaplecza wyszła kobieta, która przejęła jego klientów. Pani na przedzie zaczęła od początku tłumaczyć czego potrzebuje.

- Dziś coś z recepty czy to co zazwyczaj? Coś nie tak z ramieniem? - spytał, choć nawet jeszcze nie doszli do okienka.
- O-okey, wiesz co, właśnie, własnie sobie przypomniałem, w sumie to może mam coś jeszcze w domu - zaczął szeptać Matt martwym głosem, który pod koniec zyskał nerwową nutę. Cofnął się o krok. Zaczął uświadamiać sobie, czego jeszcze mogła się o nim nauczyć w tym przybytku Verity. Ich pierwsze spotkania jak na razie były wątpliwej jakości - zatłoczony klub w którym ledwo się dało rozmawiać i wycieczka do męskich toalet, a dziś znalazła go na ławce kiedy wyglądał jak smutne zwierzę do odstrzału. A teraz miała go poznać z jeszcze innej strony, którą perfekcyjne i utopijne Miasto-3 ledwo tolerowało. Na co tu komu marnujący zasoby, chory, nieprzydatny na nic przybysz z innego Miasta? I nagle odwróciły się role - złapał ją lekko za łokieć, ciągnąc w stronę wyjścia, pomimo, że już na nich czekał aptekarz, wyraźnie chętny do pomocy i rozpoznający w studencie swojego stałego klienta.

Spodziewała się prób ucieczki w wykonaniu chłopaka, dlatego zapobiegawczo ograniczyła wszelką sposobność dokonania równie haniebnego czynu. Dlatego właśnie nie wypuściła jego nieuszkodzonej ręki ze swojej nawet wtedy, kiedy wchodzili do apteki i ustawiali się w kolejce. Z zewnątrz mogło to wyglądać trochę tak, jakby obawiała się omdlenia swojego towarzysza, jednak prawda wyglądała zgoła inaczej. Tym jednym bardzo prostym gestem dawała wyraźnie do zrozumienia, kto rządzi w tym układzie i do czyich zaleceń będą się oboje stosować.
Mimo odrobinę apodyktycznego zachowania, starała się stworzyć pozytywną atmosferę. Raz czy dwa w ciągu drogi rzuciła jakąś mało znaczącą uwagę odnośnie czy ładnego drzewa rosnącego przy chodniku, czy zabawnego szyldu nad sklepem obok. Subtelny uśmiech też nie znikał z jej twarzy, choć niejednemu skrzywiłaby się mina w tej feerii aptecznych zapachów. Co więcej, dostojna dama zajmująca miejsce w kolejce przed dwójką studentów miała chyba odrobinę upośledzony zmysł węchu, bo zdawała się nie zauważać, że wylała na siebie litr orientalnych perfum. Verity nawet się nie skrzywiła; im więcej czasu spędzała nad chemikaliami w laboratorium, tym łatwiej było znosić intensywne, nieprzyjemne wonie w każdej innej sytuacji. Po tym, jak jeden z kolegów całkowicie zawalił spontaniczny eksperyment z estrami kwasu masłowego, dla nikogo z obecnej tam grupy świat już nie był taki sam.
Zajmowała się właśnie układaniem listy zakupów, kiedy nieco głośniejszy niż dotychczas głos aptekarza wyrwał ją z zamyślenia. Posłała mężczyźnie ciepły uśmiech i grzecznie poprowadziła do drugiego okienka, mimo oporów Jelonka. Jeśli jeszcze do niego nie dotarło, że nie ma szans wygrać z determinacją panny Greenwood, będzie się musiał o tym przekonać w sposób bardziej praktyczny.
- Przezorny zawsze ubezpieczony. Skoro nie jesteś pewien, lepiej kupić nowe. Zresztą, nie przejmuj się. Raz-dwa i będziemy wszystko mieli - zapewniła, puszczając mimo uszu uwagę pracownika. Usłyszała ją i zrozumiała, oczywiście, jednak powstrzymanie się od nawiązania do tematu wydawało się najrozsądniejszą opcją. Chciała Mattowi pomóc, a nie doprowadzić go do załamania nerwowego. Zapanowanie nad sytuacją wymagało nieco ingerencji w jego sferę osobistą, jednak bez przesady - nie chodziło o to, żeby przez ten jeden incydent zaszył się we własnym pokoju i nie wychodził z niego przez lata.
- Dzień dobry - zagadnęła radośnie pana za ladą, zdecydowana wziąć sprawy w swoje ręce. - Kolega poharatał sobie przedramię podczas nieszczęśliwego incydentu z udziałem dzikiego ptactwa, - zaczęła wyjaśniać na wpół żartobliwym tonem, - Na pewno będziemy potrzebować opatrunków i może jakiejś maści z antybiotykiem, chociaż pan na pewno wie, co nam polecić - zakończyła prezentację, nie tracąc ducha pomimo poważnej tematyki i faktu, że Greenberg cały czas ciągnął ją za łokieć. Cóż, w tej chwili było już za późno na odwrót, a Verity wraz z panem aptekarzem tworzyli wspólny front. Do tego mieli przewagę liczebną! Chyba naprawdę nie pozostawało nic innego, jak tylko pozwolić sobie pomóc.