Może faktycznie Lazarus za bardzo skupił się na obserwacji obiektu, że nie zauważył gdy podstępnie, jego zdaniem, zakradł się do niego ten typek. Czyli zwyczajnie podszedł, ale dla łowcy każdy kto naruszał jego przestrzeń osobistą był przebiegłą krewetką, która tylko czyha na jego życie i zdrowie. Odchrząknął, przygryzając filtr papierosa, który został mu w ustach i odwracając głowę w kierunku mężczyzny. Pobieżnie rzucone mu spojrzenie niemal natychmiast zakwalifikowało go jako niskie zagrożenie, przynajmniej na tę chwilę. Wzrok Borisa, niezbyt zadowolony, na szczęście ukryty był za ciemnymi okularami, które zasłaniały zarówno jego czerwone ślepia jak i większą ilość blizn.
Spojrzał wymownie najpierw na jego dłoń, a następnie na jego twarz i jeszcze raz powtórzył manewr mając nadzieję, że zrozumie, że takie publiczne macanki nie są tu mile widziane. Ale go korciło by rozsmarować mu mordę na elewacji budynku przy którym stali. Powstrzymał go tylko rzadko witający w tym pustym łbie głos rozsądku, który od razu zasugerował, że rękoczyny są bardzo związane z szybkim przyjazdem służb.
Gdzieś w duchu zaśmiał się histerycznie, gdy nieznajomy przysunął się do niego by sprawdzić na co się tak gapi. Więc to tak musiała czuć się Ripley gdy ksenomorf ją obczajał. Gościu, spierdalaj, błagam cię. Bał się, że jeszcze chwila takiego bliskiego kontaktu i odezwie się jego paranoja i całą akcję szlag trafi bo spanikuje jak bezdomny pies na widok kija.
- A czekam, czekam - odparł z ulgą, gdy ten się odsunął i korzystając z okazji zgasił niedopałek o kant śmietnika, który miał po swojej drugiej stronie; zawsze to przypadkowe zwiększenie dzielącej ich odległości chociażby o te pół kroku - Wiesz, nie będę jarał bezpośrednio pod lecznicą bo oberwę jakimiś umoralniającymi gadkami. Więc mogę w spokoju tutaj wytracić czas czekając na dziewczynę.
Właśnie tak Boris, staraj się udawać kogoś całkowicie normalnego w całkowicie normalnych okolicznościach. Nie robisz nic podejrzanego. Chyba. Nadgarstki miał zasłonięte przez rękawy grubej bluzy, więc nie sądził żeby brak przepustki wzbudził czyjeś zainteresowanie, a chłopak nie wyglądał na mundurowego.
- A ty co? Nie masz innych zajęć?

Nie przepadał za miastowymi, a koleś który nie dość, że sam się do nich zaliczał to jeszcze naprzykrzał się łowcy zdecydowanie nie mógł liczyć na zyskanie sobie jego sympatii. Ale przecież tu nigdy nie chodziło o jakąkolwiek życzliwość, a jedynie o własne interesy. Lazarus zerkał co jakiś czas na swojego chwilowego towarzysza, nie skupiając się za bardzo na jego opowieści, mając nadzieję, że ten szybko zniknie. Łowca z trudem opanował ponowny atak kaszlu. Choroba w połączeniu z gryzącym dymem papierosowym nie była zbyt dobrym lekarstwem na bolące gardło.
- Zawsze mogę czekać na jedną z moich licznych dziewczyn - odparł, wywracając teatralnie oczami za ciemnymi szkłami okularów.
Nie wiedzieć czemu rzucona mu uwaga niezwykle pasowała do kogoś naprawdę zdesperowanego. Może nawet typowego przegrywa. Przez myśl Borisa przemknął nawet ułamek pewności, że chłopak ogląda anime i ma niejedną waifu w 2D lub w postaci ruchable poduszki. Mimo to gadatliwy nerd stanowił dobrą przykrywkę. Łowca podejrzewał, że wygląda to o wiele mniej podejrzanie niż gdyby samotnie czaił się po tej stronie ulicy. Z każdą chwilą coraz bardziej postrzegał go w kategorii przedmiotu niż żywej osoby.
Ponownie sięgnął po paczkę papierosów, tym razem jednak wyciągając ją również w stronę chłopaka.
- Zapalimy, nie? - spytał siląc się na dość swobodny ton głosu, który nie wyglądałby jakby mężczyzna składał właśnie propozycję, której odrzucenie mogłoby się skończyć trwałym kalectwem drugiej osoby - A tam w filmach. Tu niedaleko był zamach. Widziałem z okna. Terrorysta wziął nawet zakładnika. Jak wparowało wojsko to nawet z droidami bojowymi, ale gówno mogli zrobić bo ten terrorysta...
Boris urwał nagle jakby stwierdzając, że jego wymyślona opowieść jest zbyt ważna by rozmawiać o niej ot tak, na ulicy. Nawet rzucił udawane spojrzenia na boki upewniając się, że nikt nie podsłuchuje. Trzeba było zarzucić przynętę. Jeżeli nie w postaci przyjaznej fajki to haczyka, który boleśnie dziabnie ciekawość tego gościa.
- Mógłbym ci opowiedzieć co się działo, ale musiałbyś coś dla mnie zrobić.

No trudno, nie udało się wciągnąć niewinnej ofiary w szpony nałogu. Lazarus zawsze pilnował by w jego otoczeniu chociaż jedna osoba paliła, nieważne jakim kosztem. Ważne, że zawsze miałby iść z kim zajarać. Na wzmiankę o tym by sam miał rzucić palenie tylko uśmiechnął się kpiąco. Odpalił papierosa, a w gardle zadrapało go nieprzyjemnie.
- A tam opowiedzieć - stwierdził lekceważąco, a w jego głosie pojawiła się nutka podekscytowania, choć nie z powodu opowiastki, a faktu, że rybka połknęła haczyk - Suche opowiastki nie oddadzą tego co się działo. Mogę ci pokazać nawet gdzie to było. Nadal są ślady, a te chyba lepiej oddadzą wszelkie szczegóły. Chcesz zobaczyć?
Wiedział, że nie powinien wykorzystywać mieszkańców, i to jeszcze w taki sposób, który teraz planował. Łowcy mieli zapewniać im bezpieczeństwo, a nie narażać. A już zwłaszcza nie powinni ich narażać dla własnego kaprysu. Ale Lazarus miał rebelianckie zasady coraz głębiej w nosie. Sięgnął dłonią do kieszeni i wyciągnął z niej pogiętą biurową karteczkę, którą wyciągnął w kierunku chłopaka. Spisana na szybko lista zakupów zawierająca nazwy kilku antybiotyków oraz medycznego sprzętu w postaci opatrunków i igieł. Na pierwszy rzut oka nic podejrzanego.
- Nic strasznego. Po prostu podskoczysz do apteki i zrobisz za mnie zakupy. Nienawidzę wszelkich sklepów. Wiesz, niechęć po robieniu za tragarza dla dziewczyny po galeriach handlowych. Ona ma świra.
Boris otrząsnął się teatralnie jakby pozbywał się z barków traumatycznych przeżyć, a po kręgosłupie naprawdę przebiegły go dreszcze, choć najprawdopodobniej spowodowane osłabieniem przez chorobę.
- Nie wiem ile wyjdzie hajsu za to, oddam ci kasę jak wrócisz. Ja sobie w tym czasie jeszcze zapalę na spokojnie.
Zaraz się zrzyga od tych fajek, ale wolał to podkreślić by młody zajarzył, że on się z tego miejsca nie zamierza ruszać i w razie czego ten cały czas będzie widział go z okna apteki.

Zgrzytnął zirytowany zębami, maskując to jednak trzymanym w ustach papierosem. Czemu mieszkańcy zawsze musieli zadawać tyle pytań? Lazarusowi zawsze kojarzyło się to tylko i wyłącznie z małymi dzieciakami. Mimo to jednak starając się odkopać wszelkie dostępne mu pokłady cierpliwości wysłuchał wszystkiego co młody miał do powiedzenia.
- Bo jak pewnie słyszysz po akcencie nie jestem z M3 tylko z M6. Tam sprawy urzędowe załatwisz od ręki za butelkę wódki, tutaj czekasz tygodniami aż wasze gryzipiórki łaskawie przewalutują konto na te całe wasze jeny - powiedział spokojnie, samemu będąc zaskoczonym, że takie kłamstwo od razu gładko przeszło przez usta, zanim zdążył się nad nim głębiej zastanowić - O, a słyszałeś o tym zamachu w M6?
Kto gadaniem wojuje, ten od gadania zginie, a przynajmniej taki plan miał póki co Boris. Teorie spiskowe w jego rodzinnym mieście były na porządku dziennym, więc gdyby chciał mógłby o tym opowiadać godzinami.
- Mieliśmy kiedyś stukniętego Dyktatora. Taki staruszek-świrusek trochę, pocieszny wariacik. Zlecił kiedyś budowę androida na swoje podobieństwo. Skurczybyki były praktycznie nie do odróżnienia. Wszyscy myśleli, że będzie tego drugiego wysyłał na jakieś przemówienia czy inne żeby nie musieć ruszać tyłka ze swojego apartamentu, ale on wszędzie z nim łaził i się szczycił nowym towarzyszem. W końcu jeden z nich zginął. Nic nadzwyczajnego, wypadek w helikopterze, wlecieli w barierę, przysmażyli się i zlecieli na dół. Nie było co zbierać. Ale! Do dziś nie wiadomo czy zginął android czy człowiek bo ten drugi dostał jakiejś psychozy, wszędzie widział spiski, nie pozwalał się nikomu do siebie zbliżać i twierdził, że to jego ludzie rozpylili mu mgłę przed helikopterem żeby ich wykończyć, a jego żołnierze mieli niby jeszcze podobijać załogę strzałami w łeb jak już się rozbili. Klasycznie, naukowcy nie chcieli go wpuścić na salę, gdzie badali i wrak i zwłoki żeby syfu nie narobił to musieli go gwardziści wynosić bo próbował się włamać i darł ryja, że to wszystko to był zamach i on ma dowody. Ale jak go wywalili z laboratorium to się wypierdolił ze schodów i rozwalił telefon na którym niby były nagrania.
Lazarus rozłożył bezradnie łapki. Jeżeli młodego skusi wizja mrocznego zamachu to pewnie znajdzie jemu podobnych towarzyszy w internecie, założą na łebki czapeczki z sreberka po czekoladzie i przy dobrych wiatrach już nigdy nie wyjdzie z piwnicy, a tym samym w życiu już się nie spotkają. Łowca wcisnął w rękę karteczkę z całą listą zakupów dzieciakowi w łapkę, który najwyraźniej wcześniej jej nie zauważył.
- Wszystko jest napisane. Jak nie umiesz czegoś wymówić to daj tę kartkę babie w aptece, ona rozczyta nawet hieroglify. Szybko, szybko. Bo jak zaraz wróci Yoko to nigdzie nie pójdziemy bo mnie zaciągnie do domu. Zrobisz zakupy, skoczymy obczaić miejsce zamachu, wrócimy i z jej przepustki machnę ci przelew za zakupy - ponaglił go, starając się roztoczyć przed nim wizję jakby przez własną opieszałość miał zaraz stracić kolejną opowieść, w dodatku z prawdziwą rekonstrukcją wydarzeń - Czemu miałbym ci nie zaufać? Chcesz mnie oszukać? Może jestem naiwny, ale wierzę w zapewnienia służb bezpieczeństwa, że w tym mieście nie ma przestępców, a jak są to szybko marnie kończą. No hycaj bo czasu mamy coraz mniej.
Gówno prawda, pierdoleni zjadacze pączków. On im jeszcze pokaże co znaczy prawdziwy terroryzm.

Czuł się jakby lawirował wózkiem widłowym z urwaną kierownicą w składzie materiałów wybuchowych. W dodatku połowa z nich miała zapalnik czasowy i jeżeli nie wyniesie się stąd w odpowiednim czasie to wszystko pieprznie. Razem z nim. Starał się ukryć swoje zniecierpliwienie pod maską rosnącego znudzenia.
- Dla kasy, dla władzy, dla stanowiska, dla adrenaliny... - odpowiedział mu, powstrzymując napad kaszlu - No najlepsze jest, że nie wiadomo co z nim. Teoretycznie go odsunęli od władzy, dali na zastępcę czy tam doradcę. Wiadomo, psychola nikt nie ma zamiaru na górze trzymać, ale odsunąć go bez niczego też tak głupio. Mówią, że go zostawili żeby nie wyszło, że uciszają osoby, które mają odwagę głośno mówić o zamachu. Są miliooooony teorii co do tego. Nawet takie, że dołączył do rebeliantów i teraz maja wtyki na górze. Może ktoś kiedyś dokopie się do prawdy...
Łowca rzucił dzieciakowi znaczące spojrzenie. Skoro tak go pasjonowały te tematy może wsadzi swój ciekawski nosek nie tam gdzie powinien i rząd M-6 mu go utrze, razem z całą głową. Jeden problem mniej. Gdzieś w głębi parchatej duszy Lazarus pewnie i by polubił mieszkańców, gdyby nie to, że żywcem zżerała go zazdrość o ich miejską przynależność. Na wspomnienie o okularach poprawił je nonszalancko.
- Zawsze. Laski na to lecą - stwierdził z rozbawieniem, mało nie umierając gdzieś tak w środeczku z zażenowania - A ty leć do apteki. Jak uda ci się dorwać strzykawki, stazy, rękawiczki, wenflony, nożyczki skalpele, opatrunki specjalistyczne to będę wdzięczny.
Powymieniał wszystko co tylko oczyma wyobraźni zobaczył na magazynowych półkach szpitalnych, takim tonem jakby zwykłe zakupy były arcyważną misją, której nie uda się dokonać byle komu. Nawet jeżeli dzieciak się w czymkolwiek pomyli i przyniesie mu kilogram testów ciążowych albo kilometr drenu do kroplówki z tej apteki to Lazarus się nie obrazi. Na Desperacji sprzeda się wszystko.