Co Spad ma ze sobą:

Spad przemieszczał się przez ruiny miasta, próbując wrócić do szczeniąt, które zostawił w opuszczonej, lisiej norze. Były tam względnie bezpieczne, gdyż w ich okolicy wilk nie wyczuwał woni żadnych drapieżników. Zostawił przy nich swoje ubrania, coby było im cieplej, a sam wyruszył na poszukiwanie pożywienia. Z trudem udawało mu się dla siebie coś znaleźć, a teraz miał na głowie dodatkowe trzy puste żołądki. Zmuszało to go do jeszcze dalszych wypraw. Całe szczęście, że był wilkiem. Długie wycieczki nie dawały mu dzięki temu w kość, a wyostrzone do granic możliwości psie zmysły bardzo ułatwiały mu orientację w terenie i wynajdowanie ewentualnego obiadu. Oczywiście nie wspominam nawet o gęstym futrze, które o tej porze roku spisywało się wręcz wybornie.
Starał się wrócić jak najszybciej do swych podopiecznych, nim dopadnie go zmrok. To sprawiło, że węch chciał przeprowadzić go przez ruiny miasta. Cóż...nie był do końca przekonany o tym pomyśle, lecz koniec końców ni zdobył jeszcze nic do jedzenia. Miał jeszcze chwilę, a kto wie, może znajdzie jakąś kilkusetletnią konserwę lub coś futerkowego na ząb? Człapał więc między ruinami zaglądając do każdej dziury, czasem używał łap, ostrożnie wciskał łeb w wyrwy ledwie trzymających się budynków mając nadzieję na znalezienie czegoś cennego. W czasie takiej inwentaryzacji gruzu przemieszczał się powoli do przodu, nie zapominając o tym, że zmrok go goni. Już powoli oswajał się z myślą, że dziś cała "rodzinka" pójdzie spać o pustych żołądkach.

Służba nie drużba, a skoro już ktoś miał się wybrać na spotkanie w ważnych sprawach to chyba lepiej, żeby to była obeznana we wszystkim członkini Starszyzny, niż jakiś świeżak? To jasna jak słońce rzecz, a więc ani przez chwilę nie protestowała, kiedy to właśnie jej przypadła w udziale ta misja. Szczególnie, że nie szła sama. W końcu osoba piastująca wysokie stanowisko powinna mieć jakąś ochronę, gdy już wyściubiała nos poza bezpieczne górskie jaskinie. Akane nigdy nie narzekała na trudy zajmowanej przez siebie pozycji, gdyż wraz z nią przychodziło sporo udogodnień.
Szkoda tylko, że jej towarzysze byli tacy małomówni... odkąd wyruszyli ze świątyni, naprawdę starała się nawiązać jakąś formę rozmowy. Wysilała się do granic swoich towarzyskich możliwości, jednak niestety, trafiły jej się raczej milczki. Większość podróży spędzili więc przy odgłosach kroków sześciu stóp i sporadycznych wypowiedziach Vivian, która nadal desperacko podejmowała próby zaczęcia jakiejkolwiek konwersacji, jednak na próżno. Rozglądała się więc naokoło, nie tylko jako dodatkowy środek bezpieczeństwa, lecz także by zabić czas. Obserwowała ruiny budynków, świadczące o tym, że kiedyś istniało tu życie. Pewnie ludzie chodzili tą samą drogą, którą ona stąpała teraz. Może miał tu miejsce wypadek? Może pierwsze spotkanie przyjaciół? Może zamach na ważną osobistość? Tak można by rozmyślać godzinami, ale w końcu będzie musiała wziąć wyobraźnię z powrotem na smycz, gdyż miała się spotkać z jakąś ważną osobistością, nawet nie wiedząc, o kogo chodzi. Któż nie uwielbia wybrać się nie wiedząc kompletnie nic, full spontan?

Spoiler:

Żwawym truchtem przemierzał okolicę w poszukiwaniu czegoś przydatnego, lecz najwyraźniej nie miał szczęścia. Przypuszczał, że wszystko co nadawało się do użytku w tej okolicy znalazło już innego właściciela. Drugim powodem mogło być to, że w tej części właściwie mało co się ostało. Humoru wilkowi nie poprawiała pogoda. Wyczuł bowiem tą subtelną zmianę w powietrzu zanim jeszcze burzowe chmury przyćmiły bardziej i tak ciemniejące już niebo. Wzdrygnął się nieco, gdy do jego wilczych uszu doszło echo odległego grzmotu. Nie lubił burzy. Właściwie to nawet się jej bał, lecz nie do tego stopnia by strach przed nią był w stanie go sparaliżować. Była to dość zabawna słabość wilczura zważywszy, że był już po trzydziestce. Spadowi jednak nie było do śmichu. Przyśpieszył kroku chcąc dostać się do schronienia w którym były szczenięta. Tak, w takich sytuacjach cieszył się, że nie jest sam.
Gdy tak poganiał go strach zatrzymał się nagle, dostrzegając ruch między budynkami. Mimochodem przyczaił się, starając nie myśleć o burzy i podążył za tropem. Wzrok i nos podpowiadał mu, że ma do czynienia z niewielkim gryzoniem. Gdy doszedł do prześwitu w którym owe stworzenie mu mignęło wyjrzał zza niego ostrożnie próbując zlokalizować ofiarę. Jeśli tylko ją dostrzegł planował wyskoczyć na nią z zaskoczenia, a potem gnać czym prędzej by dorwać ją w zęby. Gdyby jednak mu zwiała, zawsze mógł miał możliwość skonfrontowania się z nią na nowo, póki deszcz nie zmyje tropu.
Nie wiedział czy uda mu się to polowanie, czy będzie musiał obejść się smakiem, lecz miał dziwne wrażenie, że niezależnie od wyniku, przez tą przygodę, nie uda mu się wydostać stąd nim rozpęta się tu burza. Psychicznie przygotowywał się już na potrzebę poszukiwania schronienia. Za bardzo bał się burzy by biec w jej trakcie. W tym celu na pewno będzie rozglądał się za jakimiś ruinami z zadaszeniem. Najlepiej takimi dość w dobrym stanie z przyzwoicie porządniejszym dachem.

Cóż, w milczeniu też można było iść. W końcu to w jakimś stopniu zwiększało poziom bezpieczeństwa na wyprawie, nawet jeżeli podczas podróży Akane nudziła się jak mops. Miała do dyspozycji co najwyżej własne zmysły, wiec żywo rozglądała się po okolicy, by zająć czymś myśli. Wyglądało na to, że jeszcze kawał drogi przed nimi, a już miała powoli dość. Nie zrażały jej trudy, długi marsz i wszelkie inne niedogodności, ale właśnie brak jakiegoś konstruktywnego zajęcia. Mogłaby z kimś porozmawiać, jednak towarzystwo na to nie pozwalało, a trudno było robić cokolwiek innego, skoro cały czas musiała jeszcze iść. Mimochodem uniosła dłoń i zaczęła bawić się włosami, bez większej uwagi nawijając poszczególne kosmyki na place i bawiąc się nimi w ręce, dopóki jej nie rozbolała. Wtedy też wcisnęła ją do kieszeni płaszcza, przybierając nieco sfrustrowany wyraz twarzy.
I zaraz przeklęła się w duchu za myśli na temat nudy, gdy tylko zauważyła burzowe chmury na horyzoncie. Oznaczały one, że będą musieli się gdzieś ukryć, by uniknąć przykrości związanych ze znaną pogodą.
Czyli podróż będzie dłuższa.
Jeszcze więcej czasu z tymi nudziarzami.
O święty Ao, za co?
Skinęła głową w kierunku inkwizytora, po czym zaczęła spacerowym krokiem przechadzać się po placu. Przynajmniej mieli na tyle rozsądku, by nie zostawiać Vivian samej w trakcie tej wyprawy. A teraz, skoro i tak mieli tu zostać, przynajmniej poogląda sobie okolicę. Zawsze to lepsze od odmrażania sobie siedzenia na jakimś zimnym murku.

Spad czuł jak zwierze coraz rzadziej się rusza, a jego futerkowe ciałko wiotczeje pod naciskiem jako zębów. Był z siebie zadowolony i w pewnym sensie dumny, że mimo wszystko podołał dzisiejszemu zadaniu wykarmienia "potomstwa". Chwycił martwe zwierze pewniej w zęby i zamierzał wybrać się w poszukiwaniu jakiegoś schronienia. Chciał przeczekać burzę, by następnie pognać do swoich podopiecznych. Jakby nie było nie obrastał w nadmiar odwagi by biegać w czasie grzmotów po ruinach. Ledwo się jednak ruszył, a momentalnie wyrósł przed nim jakiś typ. Przyglądał mu się będąc lekko zaskoczonym, acz twarz nieznajomego nie zdradzała żadnych emocji, czy też nawet zainteresowania. Spad poczuł się niemal jakby był niewidzialnym tworem, co go nieco zmieszało. Ocknął się z tego stanu, gdy tajemniczy człowiek zniknął. Podążył za nim nie wychylając się jednak zza jakichś ruin. Tym sposobem dotarł do ludzi znajdujących się na placu. Obserwował ich z daleka. Prawdopodobnie zamierzali tak, jak on udać się do jakiegoś schronienia. Spad postanowił za nimi podążyć. Przypuszczał, że oni w przeciwieństwie do niego już zrobili gruntowne rozeznanie terenu.

No cóż, nie było za bardzo co oglądać. Ruiny to ruiny i nawet jeżeli wyobraziła sobie, jak mogło kiedyś wyglądać tu życie, niestety nie była w stanie trwale go przywrócić. Miasto pozostawało tak samo martwe, jak wtedy, kiedy utraciło jego resztki wraz ze śmiercią ostatniej istoty. Mogłaby tak sobie siedzieć dzień, tydzień, kilka miesięcy, ale owo miejsce nie byłoby ani odrobinkę mniej umarłe niż w tej chwili. Raczej mało prawdopodobne, żeby do ruin nagle zaczęli ściągać osadnicy. Nie było tu nic szczególnie ciekawego.
W końcu zwiadowca powrócił i stanęła przed dość poważną decyzją. Wybór miejsca noclegowego był bardzo istotny, jeżeli chcieli się jeszcze obudzić. Z miejsca odrzuciła cudzą kryjówkę, uznała za bezsensowne włamywanie się na terytorium jakiegoś wymordowanego. Nie wiadomo, może akurat zastałby tam wędrowców i nie miałby przyjaznych zamiarów? Takiej sytuacji wolała uniknąć, by nie wdawać się w zupełnie niepotrzebne konflikty.
Jeżeli zaś chodzi o kaplicę czy galerię, uznała je za zbyt odsłonięte. Prawdopodobnie gdyby ktoś jeszcze postanowił się w nich schronić, zostaliby szybko zauważeni. Tego też wolała nie doświadczać w obecnej okolicy. Wybór padł więc na ratusz, gdzie powinno być dużo pomieszczeń. Jeżeli nikt nie zauważy, jak wchodzą, powinni pozostać bezpieczni. Decyzja została podjęta, można było ruszać.

No cóż, bardziej zaangażowało ją poszukiwanie schronienia przed burzą niż coś poruszającego się za samochodem. W końcu silny wiatr równie dobrze mógł przywiać tam jakąś starą reklamówkę, czy coś w tym stylu. Zresztą, od tego miała swoich goryli, żeby czuwali nad bezpieczeństwem i rozglądali się dookoła. A skoro już zdecydowała się na ratusz, to najlepiej było od razu się tam udać.
Ruiny jak ruiny, jednak ten budynek nie był aż taki straszny. Skoro tylko jeden z ochroniarzy udał się po potrzebne zapasy, Vivian zarządziła zwiedzanie miejsca noclegowego. Po pierwsze rozglądała się za dobrym miejscem na ukrycie się, wypatrywała ewentualnych zagrożeń i starała się zapamiętać układ korytarzy. Nie chciałaby się zgubić w tym miejscu, co to, to nie. Dobra orientacja na terenie budynku była kluczowa, jeżeli będą zmuszeniu do ucieczki.