◊  Mieszkanie Eliotta umiejscowione jest w samym Centrum Miasta-3 i nie wyróżnia się na tle innych budynków mieszkalnych w okolicy. Jest to mała, acz zadbana kamienica, która pomimo swojej nazwy bardzo zmieniła się przez upływ czasu i rozwój ogólnej architektury państwa, przez co wygląda teraz całkiem nowocześnie, jak przystało na XXXI wiek. Bynajmniej się nie sypie i chociaż nie jest to najmłodsza budowla na ulicy, to i tak swoim wyglądem nie odstrasza.
Sam student wybrał sobie mieszkanie na pierwszym piętrze, ponieważ tylko taka odległość od ziemi była dla niego jako-tako znośna. Życie na parterze byłoby dla niego zbyt niewygodne, a wszystko co jest wyższe od jego aktualnego położenia, od razu wywoływało u niego zawroty głowy i paniczny strach przez zleceniem na dół. Co to by było, gdyby we własnych czterech kątach bałby się o własne życie?
Mieszkanko, wbrew temu co pokazuje prowizoryczny rysunek, jest bardzo małe. Gdyby zebrało się w nim więcej niż maksymalnie dwie osoby, już można by odnieść wrażenie niepotrzebnego tłoku. Pierwszym pomieszczeniem w jakim się znajdziemy po przekroczeniu drzwi wejściowych, będzie oczywiście korytarz. Jest on raczej wąski, obity białymi kafelkami, nieco zdartymi w niektórych miejscach. Ściany są w większości przykryte przez wszelkiego rodzaju meble, ale legenda głosi, że są obklejone brązową tapetą w ciemniejsze, pionowe paski. Po prawej stronie półeczka na buty, po lewej haczyk na kurtki, a trochę dalej, również po lewej, szafa z całkiem sporym lustrem. Eliott trzyma tam grube, zimowe odzienie, które wyjmuje tylko na wyjątkowe mrozy. Znajdzie się tam jeszcze kilka brystoli czy jakichś narzędzi, w razie jakby się coś popsuło. Materacyk też tam będzie. Wszystko jest upchnięte na siłę, a szafa wygląda jakby się miała zaraz wyrzygać. Jedyne co ją upiększa to tylko kilka ładnych zawijasków na białym drewnie, które Eliott machnął sobie od niechcenia, żeby dodać temu meblowi nieco charakteru. Niby nic wielkiego, jednak od razu polepsza się ogólne wrażenie, szczególnie, że student zrobił je z niezwykłym wyczuciem. Wszystko prezentuje się bardzo ładnie.
Pierwsze drzwi od lewej prowadzą do łazienki. Nie jest ona zbyt błyskotliwie przyozdobiona, ani jakoś szczególnie dobrze wyposażona, bo Eliott mimo wszystko stroni od długiego pindrzenia się przed lustrem.  W rogu stoi kabina prysznicowa, obok wanna, umywalka.. pod ścianą jakieś szafki z ciemnego drewna, lustro i tron. Wszelkie łazienkowe klamoty pochował w schowku pod prawą ścianą, w tym również apteczkę na nagłe wypadki. Kafelki podłogowe są w tym samym kolorze co te na korytarzu, acz ściany mają odcień łagodnego beżu. Przez żółte światło wszystkie barwy wydają się bardziej kremowe niż są w rzeczywistości.
Idąc dalej napotykamy właściwe królestwo Eliotta, a mianowicie jego własny pokój. Pomieszczenie zostało pomalowane na kolor jasnoniebieski, ale raczej nieco przyblakły, niż wyrazisty. Nie daje jaskrawością po oczach. Panele są z jasnego drewna sosnowego i bardzo ładnie połyskują… no.. o ile nie są przykryte przez stosik papierów, ubrań czy innych pierdołów, bo Yves oczywiście nie ma ochoty czasu na sprzątanie. W lewym dolnym rogu pokoju stoi gigantyczna sztaluga z zawsze gotowym do malunku płótnem, natomiast w lewym górnym stoi łóżko. Wbrew wszechobecnemu bałaganowi, który zazwyczaj towarzyszy temu pomieszczeniu, jest ono zawsze ładnie pościelone i cudnie pachnie nie tylko świeżością, ale też i zapachem samego właściciela. Jest ono całkiem spore, bo Yves ma w zwyczaju się rozpychać, ale spanie w dwie osoby na dłuższą metę mogłoby okazać się nieco męczące.  Chyba, że ktoś lubi spać wtulony przez całą noc w swojego partnera, wtedy no problem. Tak czy siak na lato, lepiej przenieść się na materac… ta.. szkoda, że nie ma dziewczyny i w sumie nie ma po co i komu dawać takich instrukcji, bo przecież i tak nikt z nim teraz nie śpi. Chyba, że Trevor, ale on woli własną klatkę. Przed łóżkiem stoi ogromna, ciężka skrzynia zrobiona z ciemnego drewna. Tam właśnie Eli trzyma wszystkie pędzle, kredki, ołówki, kartki i inne duperele, które udało mu się kupić czy dostać przez… ostatnie dwadzieścia jeden lat swojego życia. Chyba do dzisiaj ma tam zestaw kredek, które dostał na swoje szóste urodziny. Co prawda są w tragicznym stanie, ale sentyment to sentyment. Na prawo od łóżka stoi pianino. Niemalże zabytkowe. Poobdzierane, z ciemnego drewna, ładnie wykończone metalowymi elementami. Należało do poprzedniego właściciela mieszkania, który z jakichś powodów postanowił je tutaj zostawić. Eliott pomimo niechęci do gry, nie miał nic przeciwko. Nawet kiedyś tam je nastroił przez co jest całkiem zdatne do użytku. Obok pianina znajduje się komoda z ubraniami. Jest niska, a na niej stoi pustka klatka wyładowana trocinami z wiecznie pełną ziarna miseczką i napełnionym poidełkiem. Panicz de Croÿ ma małe zwierzątko? Ptaszka? Chomiczka? Myszkę? Nie, kamień. Tak.. to lokum zajmuje kawałek skały do którego blondynek przywiązał się tak bardzo, że nie ma serca go wyrzucać. Wabi się Trevor i bardzo lubi drapanie za uchem.. gdziekolwiek on to ucho ma. Pomieszczenie ogólnie prezentuje się dosyć typowo, ale jeden element znacznie go odróżnia od wszelkich innych studenckich pokoików, przez co w sumie powinien być opisany na samym początku, bo od razu rzuca się w oczy. Jest nim namalowane na lewej ścianie drzewko, które Eliott machnął sobie od niechcenia, kiedy to strasznie mu się nudziło. Cóż, nie jest to jednak zwyczajny malunek na ścianie. Nawet nie umywa się do tych bazgrołów na szafie w korytarzu. Przede wszystkim, jest ogromne i niezwykle realistyczne. Wygląda jak żywcem wyrwane z jakiegoś snu. Pień drzewa ciągnie się przez całą ścianę, a kora ma głęboko czarny kolor z jasnoniebieskimi pasmami, która zdają się w jakiś sposób przez nią prześwitywać, zupełnie tak, jakby drzewo łamało się od środka, a błękity miał zaraz z niego wypłynąć. Nie ma liści, jednak gałęzie z korony ciągną się przez cały sufit, skręcając się w finezyjne kształty, który z goła niczego konkretniejszego nie przypominają. Mimo wszystko wyglądają naprawdę pięknie, a każdy szczegół został perfekcyjnie dopracowany.
Wychodzimy z pokoju Eliotta i zaraz obok mamy salonik, który wbrew temu co mówi prowizoryczny rysunek, niestety nie jest sanktuarium wyobraźni i kreatywnego myślenia. Nawet gorzej. Jest to najubożej umeblowane pomieszczenie w całym domu, a to mocno rzuca się w oczy, ponieważ mimo wszystko ma największą powierzchnię. Cóż, nie miałby dziewczyny, która pomogłaby mu jakoś sensowniej zapełnić pustkę, a on ma trochę wyjadane na to wszystko, więc póki co całość wygląda jak wygląda. Ściany są pomalowane na jasny, zielony kolor, a podłoga jest z tych samych paneli co pokój Yvesa. Na samym środku stoi brązowa, duża, rozkładana kanapa, a przed nią telewizor, który jest całkiem sporym cholerstwem. Obraz ma czysty, nie zacina się, kanałów jest sporo, no.. chyba najnowocześniejsza rzecz w całym mieszkaniu. Poza tym w rogu stoi jakiś randomowy stoliczek na gazety, kawę, czy cokolwiek innego. W zagłębieniu, najdalszej części salonu, mamy regał z książkami, który wygląda tak, jakby zaraz miał się załamać pod naporem książek. Eliott nie za wiele w ostatnim czasie czyta, ale tomów wszelakich kartkowych pierdół ma od cholery, w tym nawet poezję francuską, pisaną w oryginalnym języku. I to byłoby na tyle z opisu mebli w tym pokoju. Należy jednak dodać, że choć jest on dosyć pusty to i tak całkiem zagracony przez wszelkiego rodzaju niedokończone dzieła młodego artysty. W kącie pokoju leży cały stosik ubabranych farbą kart, a na ziemi zawsze znajdzie się jakiś zagubiony pędzelek czy inna gumka chlebowa.
Ostatnim pomieszczeniem, który pozostał do opisania jest kuchnia. Cóż, Eliott nie urzęduje w niej zbyt często toteż nie ma się też za bardzo czym chwalić. Przeważają ciepłe kolory. Ściany są pomarańczowe, a podłoga wyjątkowo z ciemnego drewna. Szafki są zrobione pod kolor do całego pokoju i generalnie wszystko wygląda całkiem skromnie, włączając to zawartość jego lodówki. Student to student. Żywi się odpadkami, szczególnie, że sam nie za bardzo umie gotować, a jego umiejętności kulinarne kończą się na jajecznicy.

{ Brawo, że chciało Ci się to czytać }