Gdyby miał bardziej rozbudowaną gestykulację, zapewne by teraz skinął głową. Niestety jako, że mimika jest czymś już wrodzonym dla ludzi, tak gesty oraz ruchy dłońmi to konspekty czysto zależny od społeczeństwa, w którym się dorasta. Fabien podświadomie uśmiecha się, gdy jest szczęśliwy oraz otwiera szerzej niewidzące oczy, kiedy coś go przerazi... Próżno jednak szukać u niego jakiejkolwiek zmiany w postawie. Jest pod tym względem niesamowicie ubogi oraz w pewien sposób sztywny, trzymając głowę zgoła nieruchomo przez większość czasu. Przekręcając ją tylko, kiedy usłyszy, że nie jest przodem do rozmówcy. Kiedyś mu powiedziano, że tak jest najbardziej kulturalnie.
- Też tak myślę. A-ale to trochę krępujące. Znaczy, ja jestem tylko służącym, a pan Akaiah to zwierzchność i... - Zmieszał się strasznie, próbując przekazać własne odczucia. Nie umiał tak płynnie mówić, co myśli, całe życie spychając własne emocje na dno umysłu, przykrywając je grubą pierzyną optymizmu. W efekcie miał spore problemy nawet określić, co tak dokładnie odczuwa. Traktował sam siebie niezwykle po macoszemu.
- Chociaż miło mi spędzać z nim czas, staram się nie marnować go za dużo, bo pan Akaiah ma wiele obowiązków. Nie wiem, czy moje towarzystwo jest tak do końca dobre... - Ostatnie zdanie wypowiedział niezwykle cicho, początkowo chcąc powiedzieć co innego. Skończył jednak łagodząc ogólny wydźwięk. Miał bardzo ambiwalentny stosunek, gdzie własne odczucia mieszały się ze świadomością, że są ważniejsze rzeczy niż pokazywanie mu rybek czy uczenie przędzenia wełny od podstaw.
Uśmiechnął się speszony, nie wyzbywając się tak całkiem zmieszania.
- Jakby panienka miała kiedyś czas i chciała, to możemy pójść nad rzekę. Albo na spacer bliżej mojego domu. Są tam takie drzewa, które najbardziej lubię dotykać, bo mają wyjątkową korę. Nie znalazłem innych wokół miasta, tylko w tym jednym miejscu. Chociaż... To musi brzmieć strasznie nudno, aby chodzić i dotykać drzewa... Ale ja to lubię. Czasem znajduję też ułamane przez burze, grubsze gałęzie i mogę je zebrać, aby potem coś w nich wyrzeźbić.
Zacisnął palce na sakiewce, za moment je rozluźniając.
- Dwie tak blisko? I lusterko...? - Powątpiewał w to, acz ciężko rzec, czy było to wynikiem strachu, logicznego myślenia czy niepewności. - Ciała mogły odciągnąć drapieżniki i rozszarpać... - Dodał cicho, jakby czytał w myślach Lise.
- Nie wiem, czy powinienem je zabierać... - Naprawdę czuł się nieswojo z myślą, że istnieje nawet niewielki cień szansy, iż należały do zmarłych. Miał od tego dziwne, zimne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Toż to gorsze niż kradzież. To już w pewien sposób bycie hieną cmentarną.
- Odniosę je do pani Elemis, ona będzie najlepiej wiedziała, co zrobić... - Uznał niepewne, acz lepszego pomysłu nie miał. Wyrzucać też słabo, bo jeszcze ktoś inny weźmie.

Mógłby naprawdę długo mówić i tłumaczyć, dlaczego uważa się za gorszego. Nie - dlaczego jest gorszy. Nie potrafił jednak tak prosto i otwarcie wyjawić własnych obaw czy złych myśli, uważając, iż żalenie się jedynie marnowało innym czas. Tkwił w błędnym kole, napędzanym przez samego siebie, uważając, że wszystkie kompleksy są w pełni uzasadnione oraz boleśnie prawdziwe. I chociaż każde słowo Lise było niezwykle miłe, tak łatwo ani szybko nie wyzbędzie się problemów, jakie chodzą za nim od wielu, wielu lat.
Chciał zaprotestować i powiedzieć, że to bardzo "aż". Im wyżej, tym poważniejsza rola. Nie wypada przeszkadzać w jej wypełnianiu, szczególnie, kiedy ta jest tak kluczowa. Bo jak ktoś przerwie mu mycie okien... To nie stanie się nic złego. To nadal istotne zadanie, acz jeśli przeszkodzi się w wykonywaniu pracy archanioła czy zwierzchności, będzie czyn ten mieć poważniejsze konsekwencje - na tyle, na ile rozumiał, to właśnie czyniło oba te stanowiska tak ważnymi. Skala konsekwencji w przypadku błędu, pomyłki, spóźnienia czy niewypełnienia obowiązku.
Nie krył, że może i na tę kwestię mieć błędne spojrzenie. Ciężko ogarnąć chóry anielskie oraz zażyłości między nimi, kiedy znasz w zasadzie tylko anioły jako istoty niemalże ludzkie. Poznawanie innych boskich stworzeń nie różni się w jego przypadku od typowej nauki dziecka na katechezie. Ale zdawał sobie sprawę, że kolejne stopnie tej drabinki zajmowały się coraz to poważniejszymi kwestiami, zatem zawracanie im przysłowiowej dupy jest bardzo niewskazane czy niekulturalne. Mają teraz ograniczony czas i ograniczone możliwości, więc nie powinno się ich rozpraszać.
Nie powiedział jednak nic, uznając, że i tak nadwyręża dziś cierpliwość Lise swoimi pytaniami. Własnym tkwieniem w błędnych przeświadczeniach. Te tematy są skomplikowane, nie chciał przekroczyć niewidzialnej linii i wyczerpać tolerancji anielicy na bezsensowne pytania. Jest aniołem, a nie przedszkolakiem. Powinien te kwestie dawno pojąć.
Przeszedł wobec tego od razu do kwestii spacerów.
- Nie zwiedziłem za wiele Edenu, mogę tylko oprowadzić po mieście i wokół niego. Bardzo dobrze poznałem szlak na Babel. I samą katedrę. Tam mogę pokazać bardzo wiele pokoi, znam wszystkie na pamięć. Jeśli by panienka potrzebowała pomocy w oprowadzeniu po budynku, służę - zaoferował się. Nie może co prawda za mocno robić za przewodnika po lesie, trzeba jednak przyznać, że na Babelu czuł się niezwykle pewnie. Nawet ilość schodów zna na pamięć. Lepiej orientuje się tylko we własnym domu.

Podobała mu się ta propozycja. Była równocenna. Coś za coś. A i Lise sobie odświeży las, którego nie pamięta już za dobrze.
- Bardzo chętnie. Kiedy by panienka chciała zacząć? - Słychać było po jego głosie, jak entuzjastycznie podszedł do nowego zadania. Zawahał się dopiero po chwili. - Jeśli to nie problem, sam wolałbym dopiero za parę dni - dodał ostrożniej. Sądził, że anielica zrozumie. Fabien nie był w danym momencie sprawny na tyle, aby urządzać plenerowe wycieczki po Edenie. Wolałby sobie z tydzień posiedzieć w domu, zebrać się psychicznie po misji, wygoić rany. Dopiero po tym mogą ruszać naprzód a nawet i od krańca do krańca, jak starczy sił, chęci czy cierpliwości do blondyna.
Z każdym kolejnym krokiem jego wątpliwości i obawy rosły. Czy on sobie poradzi? Czy w ogóle dadzą radę przeżyć tę misję? Lęk powoli napływał do jego umysłu, spowijał osobę anioła niczym kokon. Zaczynał dusić i ograniczać, odbierać dech oraz zdolność trzeźwego myślenia.
Potarł ramię, czując, jak pomimo słońca i ciepłego wiatru, zrobiło się chłopakowi zimno. Lodowate dreszcze przechodziły wzdłuż kręgosłupa Fabiena, rozsyłając po ciele drgawki. Serce przyspieszyło, obijając się o żebra, a na skórę wstąpiły kropelki potu. Bał się. Już nawet nie wiedział czego. Może obawiał się o własne życie? Może tego, że zaraz coś na nich wyskoczy i rozszarpie? On miał więcej powodów do strachu niż Lise. Szczególnie po tej podróży, w czasie której spotkało ich tyle nieszczęść. W każdej chwili mogą natrafić na kolejne, a on go nawet w porę nie dostrzeże. A co, jeśli to będzie ich ostania przygoda?
Potarł drżącą ręką policzek, starając się opanować. Zapiekły rozcięcia, acz niewiele to dało. Nie był w stanie się uspokoić. Wręcz przeciwnie, każdy kolejny krok sprawiał, że anioł coraz mocniej kulił się w przerażeniu. Zwalniał, zaczynał paranoicznie nasłuchiwać każdego szelestu, aż zatrzymał się całkiem.
Stara się być silny psychicznie, ale z natury jest płochliwy. Jego "siła" objawia się bardziej entuzjazmem, którym walczy z depresyjnymi myślami. Próżno szukać u chłopaka odwagi, a śmiechem nie zamaskuje paniki, choćby chciał. Nic więc dziwnego, że łatwo poddał się aurze, przynoszonej przez wiatr.
Kawałek od nich znajdowała się niewielka polana. Na jej środku ku ziemi chyliła się stara wieża, prawdopodobnie pamiętająca zeszłe stulecie, jak nie jeszcze poprzednie. Kamienie wygładził deszcz oraz wiatr, wiele z nich odłamało się i leżało teraz w trawie wokół budowli. W szczeliny oraz spękania swoje łodygi wciskał kaukaski granat, porastający niemal połowę baszty. Żółte grona sporymi kiśćmi zwisały z pnączy, kusząc dojrzałymi owocami.
Gęsta trawa poprzetykana była kępkami jasnych kwiatów altei, kołyszących się w rytm wiatru. Nie to jednak martwiło najbardziej. Niepokojące były plamy zwiędłych, zgniłych roślin, roznoszących wokół zapach rozkładu. Ślady wypalonej ziemi prowadziły pod fasadę wieży, gdzie stał osobliwy, czarny koń. Skóra wisiała na nim jak niedbale naciągnięty kostium; kości przebijały przez ciało, w mięśniach ziały dziury i wylewała się z nich posoka zmieszana z jadem. Skapywał na ziemię, zabijając wszelką roślinność. Trupia bestia pochylała groteskowy łeb nad leżącym w trawie truchłem. Było stare, wyschnięte i w większości obgryzione przez wilki oraz rysie. Żaden to posiłek dla cmentarnego ogiera. Niemniej stwór mozolnie gryzł kości; pękały jak szczapki w jego szczękach. Do momentu, aż nie wyczuł świeżej krwi. Wiatr wiał w przeciwną do niego stronę, tym samym opóźniając wyczucie ich przez pożeracza, aż nie pokazali mu się osobiście... I to właśnie stało się ich zgubą. Wyłonili się bowiem spomiędzy drzew w miejscu oddalonym ledwie o parę metrów od potwora, alarmując przeciwnika niemal natychmiast.
Koń upatrzył ich sobie na nowe ofiary; chrapy rozszerzyły się, wciągając powietrze przesycone wonią juchy. Był jak rekin, któremu starczy parę kropel posoki, by wpadł w szał. Porzucił wyschnięte na wiór ścierwo, z bliższej odległości przerażająco podobne do ludzkiego, zanim zaszarżował na nieświadomego jego obecności ani zamiarów Fabiena. Ziemia drżała pod kopytami ogromnego ogiera, wzbudzając tylko większy strach w sercu blondyna i dopiero tym uświadamiając go, że znajduje w niebezpieczeństwie. Cofnął się odruchowo, acz niewiele więcej mógł w tym momencie zrobić. Miał zbyt nikłą wiedzę o własnej sytuacji, aby podejmować poważniejsze kroki.

Myślał, że najgorsze już za nimi. Rozmowa zeszła na miłe tory, zrobiło się przyjemnie. Planowali spokojną wycieczkę w las... W tracie rzekomo spokojnej wycieczki w las. Prawda była taka, że jeszcze trochę i Fabien nabawi się paranoi. Będzie się bał wyjść samemu z domu albo wejść między drzewa, aby nie prześladowały go myśli o potencjalnym niebezpieczeństwie, czekającym nań na każdym kroku.
Nie spodziewał się pchnięcia i tylko dzięki zmęczeniu po poprzednich urazach nie odwołał się w panice do własnej mocy. Padł na trawę, obijając i tak bolące ciało, nie śmiał jednak protestować czy skarżyć się. Słówkiem nie pisnął na temat własnych nieprzyjemności po zderzeniu z ziemią. Fakt, że coś przeskoczyło tuż nad nimi i potem słowa Lise tuż obok ucha, skutecznie uwięziły głos w jego gardle.
Bał się. Panicznie. Oczy mu się zaszkliły, a ciało przeszły dreszcze. Ale każdy ból był lepszy od bezpośredniego zderzenia z trupim koniem. To nie był pegaz, aby spłoszony uciekł. Ten ogier zapewne nie omieszkałby jeszcze wgnieść wszystkich kości anioła w jego wnętrzności, tworząc apetyczną paćkę. Niemalże jak nieco bardziej chrupiące smoothie. Krwiożercza bestia by nie pogardziła.
Anielica uniosła się, wstając dość sprawnie i chwilę po tym pomagając podnieść się także Fabienowi. Anioł niewiele myśląc cofnął się w kierunku, z którego przyszli, trzymając kurczowo anielicę za rękę. Niestety, za mocno szarżować to on nie mógł... Sprintem się nie puści. Ale na tyle, na ile mógł, starał się uciec, czekając, aż blondynka pokieruje go we właściwą stronę.
- Możemy odlecieć? - Spytał, nie zdając sobie sprawy, że w powietrzu nie będą bezpieczniejsi. Oderwanie od podłoża nie ochroni ich przed przeciwnikiem obdarzonym skrzydłami.