Spomiędzy śpiewu ptaków i szumu drzew mógł wyłapać także popiskiwanie stworzonka. Chyba tylko cudem nie pogryzło swej wybawicielki. A może było zbyt słabe lub malutkie na to, aby zadać realne obrażenia? Lub inteligentne na tyle, aby zrozumieć dobre intencje dziewczyny. Cokolwiek zdawało się powodem jego uległości, pozwoliło się potulnie opatrzyć. Tym lepiej dla podróżników, którym los zgotował dość już niespodzianek. Nie potrzebowali do szczęścia jeszcze walczącej z nimi, płonącej ikuruy.
Niewykluczone, że był to też efekt towarzystwa Fabiena, jakiego sama obecność potrafiła uspokoić niektóre zwierzaki. Powinien poćwiczyć własne moce, nad którymi ewidentnie nie panuje zbyt dobrze. Wymykają się spod kontroli albo działają wbrew jego woli lub pomimo usilnych chęci zneutralizowania ich... Nie potrafi tego uczynić. Niestety, jest zbyt wycofany, aby prosić jakiegokolwiek anioła o opiekę i pomoc w rozwinięciu pełnego potencjału. Acz po wcześniejszej przygodzie z pająkiem postanowił, że poszuka u kogoś wsparcia w kwestii posiadanych zdolności. Nie może dopuścić do kolejnego morderstwa z powodu własnej paniki.
- Wyzdrowieje, prawda? Ale trzeba go stąd zabrać? Jak go panienka podniesie? - Płonący zwierzaczek to trudny do przetransportowania zwierzaczek. - Mam torbę i chustę, ale... Jeśli dalej się pali, może być ciężko zrobić z niej nosze... Może jakby go napoić trochę, to się uspokoi? - Zaproponował, wsuwając rękę we własny bagaż. - Mam też owoce, jeśli jest głodny - nie miał pojęcia, czy takim obitym i rannym stworkom podaje się cokolwiek poza płynami, ale zaproponował mimo wszystko. Lise powinna się nie krępować korzystać z jego rzeczy tak, jak uprzednio wzięła bukłak. Cokolwiek akurat będzie jej potrzebne.

Jeśli górna nie chce przyjść do Mahometa... Czy w tej sytuacji - jeśli Fabien nie chce szukać problemów, problemy same znajdą Fabiena. Chociaż chłopak stał spokojnie, wyciągając z torby dojrzałą gruszkę, niedługo miał paść ofiarą następnego wypadku. Wpierw zaalarmowały go głośne dźwięki dochodzące spomiędzy drzew. Szelest liści, trzask łamanych gałęzi oraz przebijające przez nie głuche dudnienie. Nie trzeba było długo czekać, aby znad krzaków wyskoczył pegaz. Koń jednak nie zdawał sobie sprawy, że na jego ścieżce ktokolwiek się znajduje. Zarżał desperacko, widząc, że kolizja jest nieunikniona. Rozłożył co prawda szybko skrzydła, nie zdążył jednak całkiem zamortyzować własnego skoku, zanim zderzył się z młodzieńcem. I chociaż nie wgniótł żeber chłopaka w jego płuca, kopytami zdążył dotkliwie obić plecy młodego anioła, podrywając się chwilę po tym do lotu. Skrzydłami zgarnął piasek, ziemię i drobne gałązki z okolicy, robiąc niemałe kurzowisko, zanim zniknął ponad koronami drzew.
Fabien nie wiedział, co się stało. W jednej chwili stał spokojnie, zamierzając nakarmić ikuruę gruszką, w następnej coś ciężkiego zwaliło go z nóg, posyłając na bliskie spotkanie z glebą. Uderzył w ziemię, by za moment mieć wbite twarde kopyta w plecy. Kolejna fala bólu rozeszła się po ciele chłopaka, razem z tchem siłą wyduszonym z jego płuc. A potem zawiano mu prosto w twarz ziemią, zanim wszystko się w miarę uspokoiło.
Rozkaszlał się, żałując tego natychmiast. Bolało przy każdym ruchu żeber, ale nie mógł wiele poradzić na to, że uderzenie i potem stłuczenie dosłownie zaparło mu dech. Potrzebował powietrza. Na domiar złego desperacki wdech zakończył się nabraniem piasku, drażniącego drogi oddechowe.
Skrzywił się z bólu, kuląc lekko i póki co nie chcąc podnosić z ziemi. Jedynie przekręcił się z brzucha na bok, aby móc łatwiej oddychać i pluć ziemią.

Badanie przez anielicę należało do wyjątkowego typu bezbolesnych dzięki jej mocy. Dzięki niej mogła łatwo sprawdzić, czy żebra albo kręgosłup nie są połamane. Na szczęście poza odciskami kopyt nie było nic więcej. Jedynie czerwono-sine plamy, wolno puchnące od płynu. Ale za parę dni powinno zejść bez śladu.
Uniósł się wolno, wspierając na rękach i urwanie kaszląc. Drżał delikatnie i sam był bliski rozklejenia się. Niedługo też łzy ponownie jęły płynąć po twarzy blondyna, mieszając się z brudem na niej oraz spływając na ziemię. Anioł przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy, nie dając się histerii tylko resztką silnej woli. Ale podniósł się dalej do siadu, unosząc ręce i trąc nimi oczy. Starając się wytrzeć łzy oraz zatamować ich wypływ. Nie pomagało to biorąc pod uwagę, że dłonie miał umorusane piachem, a twarz pociętą przez pajęczynę. Wkrótce porozmazywał to wszystko w brzydkie błoto, ale przynajmniej zdołał się uspokoić. Niewykluczone jednak, że zatarł sobie oko, bo piekło go strasznie oraz zrobiło się czerwone. Na szczęście przestał już płakać, tylko ciężko oddychając. Jeszcze tyle drogi przed nimi, a już zdołali zwabić chyba każde możliwe groźne zwierzę w obrębie stu metrów.
- T-tak... - Odpowiedział cicho, opuszczając w końcu ręce smętnie na podołek. I na to, że jest magnesem na zwierzęta, i na to, że da radę wstać. Za moment istotnie spróbował się podnieść. Wolno oraz nieco jak paralityk, ale przynajmniej stanął na własne nogi.
- Ci-cieszę się, że nic panience nie jest - pocieszał się tą myślą, że wszystko, co złe, spotyka właśnie jego, a nie Lise. Najwidoczniej to kara za coś. Może był ostatnio zbyt leniwy. Nie przykładał się do pracy? Omijał jakieś obowiązki? Nie mógł sobie przypomnieć, acz najwyraźniej zasłużył. Nawet najgorsze kataklizmy są dziełem Pana i mają swój cel. Fabien musi po prostu zastanowić się nad sobą, tak? Poszukać, czym zawinił, że dostał na tyle bolesną nauczkę.
I starać się nie myśleć o tym, że Bóg jest wyjątkowo okrutny miejscami.
- Nic nie dzieje się bez powodu... - Zaczął cicho, poprawiając nerwowym ruchem ubranie. Chciał o coś spytać Lise, nie potrafił jednak znaleźć odpowiednich słów. Przeszedł zatem dwa małe kroki, aby kucnąć i rękoma odnaleźć swoje rzeczy. Wrzucił bukłak do torby, a tę wziął na ramię, ponownie się prostując. Zacisnął palce na pasku.
- Czy On... Zawsze był taki... Bezpośredni? - Jakiż piękny eufemizm. Dla Fabiena Bóg był istotą obcą. Nie potrafił go do końca zrozumieć, często miał wątpliwości. Z jednej strony jako dziecko narodzone na tym świecie miał prawo nie pojmować wielu kwestii, z drugiej jako anioł głupio przyznawać się, że nie rozumie się własnej religii... Której się jest przedstawicielem. Aż wstyd pytać, szybko więc porzucił zaczętą rozmowę. Z resztą jego wypowiedź była dość chaotyczna i oderwana od reszty, pewnie Lise nawet nie doszła, do czego Fabien pije.
- Am... Nieważne... Chodźmy. Jeszcze trochę mamy do przejścia - a on za szybko w tym stanie nie da rady iść. - W-wie już panienka, jak przenieść ikuruę? - Zmienił temat, mówiąc cały czas cicho i płochliwie. Jakby bał się odezwać. W tym stanie nie dziwota.

Pokiwał wolno głową. Szczęście w nieszczęściu. Dał się następnie spokojnie otrzeć i doprowadzić do porządku, wyglądając już mniej niczym dziecię wojny. Odetchnął, doprowadzając się już mocniej do porządku. Przynajmniej tego psychicznego. Mają nadal malucha do zabezpieczenia i trochę było mu głupio, że nie może nadmiernie pomóc. Ale najwyraźniej Lise poradziła sobie już we własnym zakresie. Uśmiechnął się do niej blado, pozwalając wziąć się za dłoń i prowadzić.
- Um... Pan. Bo On wszystko zaplanował, prawda? Więc... Bo ja Go nie znam... Nie spotkałem nigdy... - Próbował wytłumaczyć swoje pytanie, czując lekki przypływ odwagi. A przynajmniej na tyle, aby zdradzić się ze swoimi wątpliwościami. Acz nadal nie umiał ich za dobrze ubrać w słowa, na tyle łagodnie, aby nie zostać posądzonym o jakieś heretyckie myśli.
- Po prostu ta cała droga i te wszystkie wypadki... Wiem, że to pewnie moja wina i ja zrobiłem gdzieś błąd, że mnie spotykają takie rzeczy, tylko zastanawiam się, czy Pan zawsze był taki dosadny w wymierzaniu kar - wyrzucił z siebie na jednym wydechu, stopniowo przyspieszając, aż pod koniec zabrakło mu tchu. Ostatnie słowa były jak szept, a chłopak skrzywił się potem z bólu, kiedy zbyt gwałtownie nabrał powietrza. Zakaszlał trzy razy cicho, czego pożałował. Oddychać musiał płytko, aby nie cierpieć. Najlepiej przez przeponę.
Speszył się poruszonym tematem, ale nie było tego widać. Twarz i tak była zaczerwieniona od zadrapań, tarcia i potem szorowania przy myciu. Jedyna różnica była w uszach, jakie zrobiły się ciemniejsze o kilka tonów.
Kroki stawiał niewielkie, aż w pewnym momencie nadepnął na coś, co zachrzęściło donośnie. Spłoszył się tym i cofnął natychmiast, zabierając rękę Lise. Niemalże wyrywając jej, aby przyciągnąć obie dłonie do piersi w odruchu obronnym.
Jest na dobrej drodze, aby stać się paranoikiem, bowiem właśnie przeraził się leżącej sakiewki z monetami, jaką przydeptał stopą. Ale nie powinno się anioła winić za zbyt gwałtowną reakcję. Nie widzi, co to jest, a odgłos nie był przyjemny. Można było go wziąć za trzask kości pod butem. Zrobił się dziwnie blady na samą myśl, że mógł przejść po jakimś żywym stworzonku.
- C-co to? - Spytał niepewnie Lise, zagryzając po tym wargę.

Nie było trudno wyłapać tego rozmarzonego tonu oraz zmian w postawie anielicy. Rozmowa o tamtych czasach niewątpliwie sprawiała jej przyjemność. Chłopak słuchać słów Lise, próbując nie odczuć smutku. Komu nie byłoby przykro na myśl, że nie miał okazji nigdy obcować ze Stwórcą? Którego starszego anioła by o Niego nie zapytał, każdy odpowiadał tak samo nostalgicznie. Z tą samą radością nawiązywał do dawnych lat działania na bezpośrednie rozkazy Boga. Aż Fabienowi robiło się przykro, że spóźnił się o ledwie parę wieków. Chociaż czy w ogóle by istniał, gdyby nie zejście aniołów na ziemię? Trudne pytanie. Może nigdy nie dane byłoby mu powstać, jeśli nie apokalipsa. Czy to znaczy, że zawdzięcza życie takiemu przerażającemu kataklizmowi? Ta myśl napawała go jeszcze większym smutkiem.
Nie odczuwał zazdrości ani zawiści. Nie był zły, że inni doświadczyli ciepła i miłości Pańskiej, a on nie. Nie cieszył się ich niefortunnym losem. Jedynie żałował, że nie był jednym z nich oraz starał się zrozumieć, co czuli tuż po zejściu.
Wsłuchał się w słowa anielicy, uspokajając się lekko. Więc to nie jego wina, a po prostu takie jest życie. Brutalne i nie fair, ale jako posiadacze ludzkich ciał, muszą się poddać jego prawom. Nie mają innego wyjścia, jak się podporządkować.
Gdyby mocniej się zastanowił, znalazłby i tu pewne luki w jego własnym pojmowaniu. Nie robił tego jednak. Nie popełnił grzechu, nie jest karany, ma pecha. Te trzy krótkie stwierdzenia na ten moment starczały, aby poczuł się lepiej. Wolał nie drążyć i nie popadać znów w wątpliwości.
Uśmiechnął się, słysząc pewność w głosie Lise, gdy wypowiadała pochwałę. Starał się dzielnie trzymać, aby jej nie zawieść i to było motorkiem napędzającym jego upór w dążeniu do celu. Zatem te krótkie słowa dodały mu sił na dalsze zmaganie się z drogą.
- Dziękuję - za wyjaśnienia i komplement.
Całkiem już rozluźnił się, gdy okazało się, iż to tylko monety chrzęściły, a nie pękały kosteczki jakiegoś zwierzaczka. Przyjął sakiewkę i schował ją na razie do torby, nie chcąc niekulturalnie przeglądać zawartości czyjegoś bagażu. Odda potem sakiewkę Elemis, może jej się uda odnaleźć prawowitego właściciela. Fabien ma na to małe szanse.
- Oh? - Wyrwało mu się, kiedy Lise podtrzymała go za rękę. Spiął mięśnie, starając się dobrze wypełniać rolę oparcia, zanim anielica wyjaśniła mu sytuację. Zatem teraz ją spotkało nieszczęście i paraliż. Noga to chyba nawet gorzej niż ręka...
- Tak, oczywiście - zgodził się na postój, a trawę dookoła dwójki podróżnych na chwilę położył powiew wiatru. Pęd powietrza załamał się na małym pniaczku, do którego zaraz łagodnie podprowadził Lise Fabien. Pomagając jej tam usiąść, a samemu opadając na miękką trawę. Jemu również przyda się odpoczynek.

Jedynym, czego można zazdrości Fabienowi, było jego zrozumienie emocji. Jak każda ludzka istota dorastał, przechodził różne okresy rozwijania uczuć i własnej osobowości. Był w tym świecie znacznie bardziej zakorzeniony, nie cierpiał zatem tak mocno, jak inni. Po prostu żył, wykonując swoją powinność, łącząc całkiem sprawnie anielską duszę z ludzkim ciałem. Zdołał znaleźć równowagę w tym świecie pełnym skrajności.
A przynajmniej znalazłby, gdyby nie jego własne problemy ze ślepotą oraz kompleksy. Niemniej to temat na rozprawę znacznie dłuższą i mniej przyjemną, a na razie zrobiło się całkiem miło. Słońce grzało, las się uspokoił i tylko ptaki ćwierkały pomiędzy szumiącymi drzewami.
Fabien poprawił ruchem ręki włosy, zaczesując je w tył, zanim westchnął. Nie było to ciężkie westchnięcie, a bardziej takie oczyszczające. Pozbywające się napięcia z ciała.
- Tak, ciekawe. - Umilkł na chwilę, zanim uniósł głowę, wystawiając ją na ciepło promieni słonecznych. - Chyba najgorsze już za nami - pozwolił sobie na zbożne nadzieje, uśmiechając się nawet lekko. Ta sytuacja nagle zaczęła go bawić. Bolało, byli brudni i zmęczeni, ale patrząc na to z boku... To był aż groteskowo zabawny zbieg okoliczności. Nawet blondyn cicho się zaśmiał. Może trochę przez łzy.
- Więc... Mieliśmy raviera, załamanie ziemi, pająka, pegaza i teraz coś panience nogę sparaliżowało - podsumował, nadal rozbawionym tonem. - Oby inni mieli więcej szczęścia niż my.
Podobno to jest klucz do zachowania równowagi psychicznej. Śmiać się. Nie dać przysłonić komedii sytuacji przez ból, złość czy rozgoryczenie. Inaczej już dawno by się zwariowało. A jak nie oszalało, to popadło w depresję lub w najlżejszym wypadku dostało wrzodów żołądka.
- Ale nie wiem, czy powinniśmy to wszystko opowiadać. Na następny raz nie puszczą nas już samych w las, jak to usłyszą. - Można pomyśleć, że cały Eden zwrócił się przeciwko tym nieszczęśnikom i postawił sobie za punkt honoru nie dać im dotrzeć do plantacji. A że oni dalej uparcie szli naprzód, w końcu los machnął na nich ręką i uznał, że skoro są tak zawzięci, to niech mają te swoje granaty i alteę.