Skąd wiedzą? Skąd do cholery? -  chciał zadać te pytanie, ale tego nie zrobił, bo czy odpowiedź miałaby jakieś znaczenie? Nie, nie miało. Był tak blisko, a jednocześnie daleko.
  Spojrzał to na bękarta, to na most i przełknął ślinę. Sytuacja była zła, nie, niemal tragiczna. Nawet Hades spanikował. Ten sam Hades, który warczał na Nine'a. Dr złapał w zęby dolną wargę.
  Myśl, Jekyll, myśl. Musisz stąd uciekać. Spieprzać, gdzie pieprz rośnie, bo jak cię znajdą...
  Nie musiał wcale kończyć. Odgłos odbezpieczanej broni zrobił to za niego. Rozejrzał się odrobinę spanikowany dookoła, ale nie odnalazł źródła tego dźwięku. Byli blisko, ale nie wystarczająco, by strzelić i trafić. Pewnie dopiero przeszukują osadę, a skoro tak... Spojrzenie Jekylla prześlizgnęło się pod sylwetce chłopca. A skoro tak, nie mógł pozwolić mu odejść do swoicho. Wtedy cała uzbrojona po zęby banda zostanie zaalarmowana o jego lokalizacji. Dowiedział się gdzie jest i... Dr wolał nie myśleć co będzie dalej.
  — Jeśli dzieciak krzyknie lub zacznie uciekać, skoczysz mu do gardła i zagryziesz go jak królika — wydał komendą najpierw zdezorientowanemu psu. Ton, jakim się posługiwał, był o dziwo łagodny, ale jednocześnie budujący i pewny. Był z siebie dumny. Odrobinę. Miał cień nadzieje, że ta decyzje wpływanie pozytywnie na współpracę zmrożonego przez chwilową panikę piłkarzyka. — Idziesz pierwszy — rzucił do dzieciaka, celując w niego skalpelem, ale mały nawet nie drgnął. Stał jak sparaliżowany. Jakby zobaczył ducha. Doktor przewrócił oczami. Dlatego nienawidził współpracować ze smarkaczami, naprawdę nienawidził tego robić. Miał już z nim parę razy do czynienia i za każdym razem byli bezużyteczni.
  Obnażył zęby w uśmiechu. Uśmiech nr osiem. Wyćwiczony przed lustrem na specjalne okazje. Okazje takie jak te, gdy musiał kogoś, do czegoś nakłonić. Ręka Jekylla zanurzyła się w brudnych włosach.
  Był szczupły. Doberman ważył około czterdziestu kilogramów. Bernardyn albo siedemdziesiąt, albo siedemnaście. Piłkarz niewiele ponad trzydzieści, a może nawet ciut mniej.
  Dokonał krótkiej kalkulacji, która jednocześnie określała ich szanse na przeżycie.
  — No już — ponaglił. Poczochrał go po włosach, niby to z ojcowską troską, jednocześnie znajdujący się w drugiej ręce skalpel otarł się o dziecięce gardło. Zahaczył nim o grdykę. Na skórze pojawiła się niewielka, płytka rana, ale krew nie zaczęła się z niej sączyć, przynajmniej na razie.  — Jazda. — Niemal wyszeptał, nachylając się nad uchem chłopca i po prostu popchnął go w kierunku mostu w ramach motywacji.
  Do jego uszu doleciał cichy, stłumiony jęk, ale zignorował nań. Hades zawarczał na dziecko. Bernardyn w tym samym czasie zdjął z ramienia torbę.
  — Hades. — Uklęknął przed psem i przycisnął swoje czoło do czarnej sierści na wysokości wgłębienia u jego szyi. — Ten most to nasza jedyna droga ucieczki — przemówił spokojnym, łagodnym głosem, kątem oka zerkając na to, jak chłopiec się waha. Jekyll spiorunował go spojrzeniem pod tytułem pamiętaj, kto uratował ci matkę, bachorze i wtedy po prostu przestał. Wykonał pierwszy, niezgrabny krok. Deski zazgrzytały pod ciężarem jego butów. Drobna dłoń zacisnęła się kurczowo na linie, a piłka w niej trzymana spadła w przepaść.
  Dr nie wychwycił swoim wyostrzonym zmysłem słuchu momentu jej konfrontacji z dnem, natomiast zawiązał swój ekwipunek w postaci apteczki na korpusie Hadesa. Zdjął też buty, które podzieliły los białego pojemnika. Wysłała nań delikatny, okuty troską uśmiech.
  — Widzisz, nic się nie stało — mruknął, ale nie wiedział kogo tak naprawdę chce pocieszyć. Przemawiał  i do psa, i do siebie samego. Ręce mu drżały, gdy zdjął kurtkę i poczuł jak chłód odciska na nim swoje piętno. Zadrżał. — Teraz twoja kolej — zakomunikował zwierzęciu. Jego głos nie stracił na pewności siebie. Był hardy i nieustraszony. Podobno psy wyczuwają lęk, a więc nie chciał takowego zademonstrować czworonogowi. Nie chciał go tez zostawić, chociaż zapewne powinien. Powinien stąd uciekać nawet za cenę psiego życia. No właśnie, życia. Pierwszy raz od niepamiętnych lat poczuł się za kogoś odpowiedzialny. Nie chciał go zawieść. Nie chciał zawieść czworonoga.
  Zaśmiał się bezdźwięcznie w myślach, ale nie przestał się rozbierać. Pozbywając się spodni, usłyszał pierwszy strzał. I wtedy strach,  którą przed momentami trzymał w ryzach, przejął nad nim kontrolę. Wcisnął do kieszeni kurtki skalpel i przemienił się. Przemienił się w swoją nie zbyt imponującą zwierzęcą formę w akompaniamencie gardłowego pisku, który wydobył się z jego gardła w ramach odpowiedzi na ból towarzyszący zmianie postaci. Złapał w lisi pysk złożone ubrania i przebiegł jak strzała po lekko kołyszącym się moście. Minął Hadesa, ale zanim to uczynił, otarł się o jego nogę. Przebiegając między nogami chłopca, kosztem szalika wydał z siebie kolejny pisk. Pisk, który znaczył Hades, chodź. Zrobił parę kolejny susów i odwrócił się, by zanurzyć żółte ślepia w czarnych, jak bezdenna otchłań, która znajdowała się pod nimi. Wzmocnił uścisk zębów na ubraniach.
  Chodź, Hades. Rusz się. Nawet, gdybyś miał strącić tego dzieciaka w otchłań piekła. Nie jest nam potrzebny. Nie jest nam już do niczego potrzebny.
  Pies usłuchał. Zaczął poruszać się znacznie szybciej. Sentymenty musiał pozostawić za sobą, jeśli chciał towarzyszyć właścicielowi żółtej chusty.

Odgłosy wystrzałów odbijały się głuchym echem od sklepienia. Brzęczały w uszach doktora, ogłuszając go. Nie słyszał nic więcej, poza głośnym hukiem, rytmicznym bum, bum, bum, przecinającym ciszę. Biegł, po prostu biegł na przód, trochę na oślep, trochę kierując się intuicją przetrwania. Jego kroki z sekundy na sekundę były coraz mniej przemyślane, chaotyczne. Stawiał łapy na oślep, czując pod nimi skrzypiące deski mostu, który kołysał się na wszystkie strony - w lewo, w prawo i znów w lewo, w prawo. Gdyby był w stanie czuć cokolwiek oprócz wypełniającego niemalże wszystkie pory w jego organizmie lęku, najprawdopodobniej nawroty głowy nasiliły się w pakiecie z odruchami wymiotnymi. Rzygałby i przebierał obolałymi, krótkim i na dodatek zwierzęcymi łapami.
  Czując za sobą ciężkie kroki, nie rozejrzał się do tyłu, by upewnić się, czy to Hades dyszy mu w kark, czy może ktoś całkiem obcy. Ktoś, kto za chwilę zamknie jego ogon w silnym uścisku i pociągnie za niego boleśnie, sprawiając, że w oczach Bernardyna stanął łzy. Pod wpływem tych pesymistycznych skojarzeń, zachwiał się, ale nie upadł. Pędził jak strzała przed siebie. Jeszcze kilka susów. Dwa, trzy i znów zobaczysz niebo pocieszał się w myślach, jednocześnie czując nad głową nienaturalny, rwący ruch powietrze. Przelatując nad nią kula zmierzwiła rudą, lisią sierść i chybiła o kilka centymetrów, po to, by ostatecznie zniknąć w mroku jaskini. Za drugim razem nie miał tyle szczęścia. Pędzący w jego stronę pocisk drasnął go w policzek, ale lekarz nawet tego nie poczuł, zbyt skupiony na tym, by panować nad swoimi odruchami. Ciężki oddech wydostawał się spod lisiego gardła. Jekyll rzadko korzystał z usług swojej biokinetycznej formy. Powrót do ludzkiej postaci bolało jak cholera, ale starał się o tym nie myśleć, a właściwie nie musiał nawet się starać. W jego głowie produkcja myśl zatrzymała się w momencie, gdy z opóźnieniem zrozumiał, że łapy oderwały się do skrzypiących desek. Wymachiwał nimi w akcie desperacji w powietrzu, ale to nie sprawiło, że odnalazł grunt pod nogami. Poczuł uścisk w żołądku i zimny powiew wiatru na policzkach. Zacisnął mocno powieki. Szamoczące się w piersi serce podjechało mu niemal do gardła i wtedy silna szczęka zacisnęła się na jego karku. Zanim pojął, że to doberman, skonfrontował się boleśnie z podłożem, z jego pysk wydobył się pojedynczy pisk. Pocisk pistoletu trafił go w łapę. W lewą, tylną łapę. Ból przeszył go na wskroś, chociaż nie trwał długo. Adrenalina nadal działała. Pąkowała szybciej krew do żył, narażając swojego właściciel nad nadciśnienie. Była niczym podwójna dawka pankillera. Uśmierzała ból. Kuląc, odbiegł metr lub pół, by oddalić się jeszcze bardziej od uzbrojonych po zęby tubylców, którzy na własne życzenie odcięli sobie drogę do uciekinierów, a potem zerknął za siebie i wypuścił ze świstem powietrze z płuc. Hades leżał na ziemi, ani drgnął. Z gardła Jekylla wydobył się ponaglający pisk, przypominający odrobinę ryk, ale tylko odrobinę, gdyż budowa krtani lisa nie pozwalała na tego typu niskie dźwięki.
  Chodź, Hades, po prostu się rusz. To nie czas na sentymenty.
  Gorączkowe myśli ułożyły się w jego głowie, a na widok krwi do głosu znów doszła także zagrzebana przez skok adrenaliny panika. Rozpacz w nim zawrzała, jak w czajniku wrzątek. Podbiegł do psa i przyjrzał się dziurze po postrzale. Musnął ją zimnym nosem, ale nie przejechał po niej chropowatą powierzchnią języka. Jego ślina zawierała wirus wścieklizny, którym nie chciał zarazić psa.
  Posłał zwierzęciu błagalne spojrzenie, nie mając zamiaru go porzucić, po tym co razem przeszli. Był niemal pewny, że Tashima upiecze za tą niesubordynacje psa na różnie. Grill z psa kiedyś wywołałby u Jekylla obrzydzenie, ale teraz granice smakowe się zatarły. Świnia czy pies - wszystko, co nadawało się do zapchania żołądka i zawierało wartości odżywcze, służyło jako pełnowartościowy posiłek. Z kącika jego ust pociekła ślina, gdy uświadomił sobie, że jest głodny. Przez chwilę miał ochotę wrócić do swojej ludzkiej postaci - nawet kosztem bólu, który by towarzyszył przemianie – i ukręcić dobermanowi łeb.
  Rest in peace - powiedziałby cichym, pozornie pozbawionym emocji głosem, wpatrując się, jak z oczu Hadesa ulatnia się życie, jak błysk gaśnie, mimo wystających groźnie z pyska kłów. Przejechał językiem po jego czarnej jak smoła sierści, pozostawiając na niej pamiątkę w postaci strugi śliny, ale ostatecznie nie zacisnął zębów na jego tułowiu. Chciał tym gestem dodać mu siły, otuchy. Powiedzieć rusz się, błagam, rusz się!, ale sierściuch ani drgnął. Skomlał cicho pod nosem, a w jego oczach płonęła duma, cholerna duma, która powinna być wynagrodzona zanurzeniem dłoni w szorstkim futrze. Zamiast tego, lis przycisnął pysk do szyi psa w ramach motywacji. Kula najprawdopodobniej zatrzymała się na żebrach. Tkanka kostna miała mocną budowę, więc udaremni przemieszczenie się pocisku w kierunku organów. Szansa na ucieczkę zatem istniała, ale Hades musiał przede wszystkim przezwyciężyć ból, który mu towarzyszył podczas poruszenia się. Krew po chwili przestała spływać obficie z rany, ciekła jak z wykręcanej szmaty, skapywała kropla po kropli, ale już nie plamiła obficie podłoża. Ni to zielone, ni żółte ślepia lisa zerknęły wprost w ukryte w mroku ślepia psa. To nasza jedyna szansa, mówiły bezgłośnie, niemal błagając o to, by Hades odzyskał utraconą przez paraliżujący ból wolę walki.
  Odgłosy wystrzałów ustały, ale Jekyll był niemal pewny, że ten stan nie potrwa długo. Za chwilę znów poczują cuchnący odorem stęchlizny oddech deptującej im po piętach śmierci. Nie mogli tu tkwić z złożonymi rękami.
  Rusz się, Hades.
  Lis uderzył głową o twardsze czoło psa i kolejny pisk wydarł się z jego gardła. Podejrzewał, że jeśli Hades zaraz się nie ruszy, sam ucieknie w akompaniamencie skowytu zwierzęcia, pozostawiając go ta w poły żywego, na w poły umarłego. Zacisnął mocno szczękę i zmienił się w człowieka, czując przeszywający ból niemal w każdej komórce swojego ludzkiego organizmu. Z ust pociekła stróżka krwi. Otarł ją szybko zahaczając palcami o ranę po kulki, która niewątpliwie pozostawi po sobie ślad w postaci kolejnej blizny. Z świeżych, niezbyt głębokich zranień również trysnęła posoka. Na ustach doktora ułożyło się parę rzewnych przekleństw, ale nie zostały przetworzone przez jakby ściśnięte w supeł struny głosowe. Przełknąwszy je razem z metalicznym posmakiem, złapał za porzuconą kilka centymetrów dalej koszulkę, którą wypluł, gdy przemieścił się w kierunku dobermana. Podarł ją niezgrabnie w palcach, próbując przegonić ból, chociaż takowy nie dawał za wygraną. Przypominał o swojej obecności za każdym razem, gdy Dr wykonywał chociaż jeden, niezbyt wymagający pracy mięśni ruch. Zimno objęło jego ciało, wdarło się nawet do przestrzelonej lekko nogi, z której niemal od razu puściła się na nowo jucha. Syknął, ale nie zastygł bezruchu, czekając na śmierć. Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie po to przebył taki szmat drogi, by teraz wykitować na jakimś bezludzi w towarzystwie armii psychopatów. Przywiązał skrawek garderoby do korpusy psa w charakterze prowizorycznej opaski uściskowej, to samo uczynił również ze swoją krwawiącą kostką. Rozwiązał drżącymi palcami tobołek z nań pleców, by go odciążyć. Założył buty, spodnie i kurtkę na nagie ramiona, nie przejmując się brakiem bielizny. Odmrożony tyłek nie był w tej chwili jego największym zmartwieniem. Na szczycie listy priorytetów nadal znajdowała się ucieczka z tej zapyziałej dziury, która, chociaż miał przekształcić się w dom dla Bernardyna, zmieniła się w najprawdziwsze więzienie. Był świadom tego, że Nine rozliczał go z każdego oddechu, kromki chleba i butelki wody. Jekyll od razu pożałował, że nie był w stanie przebić mu żył skalpelem. Od razu lepiej, by się z tym poczuł.
  — Chodź, Hades — zawołał do psa. Ponownie zacisnął zęby, które aż zazgrzytały z wrażenie, gdy otarły się o siebie i z trudem się podniósł. Noga bolała jak cholera. Chciał wyć, ale ugryzł się w język. Złapał kark psa w silny uścisk - tak jak on wcześniej Dr, by uratować go przed upadkiem od bezdennej przepaści - i spróbował go unieść w górę. W tle usłyszał pierwsze krzyki - tam są, na pewno poszli tamtędy, nie mogli daleko uciec!.
  Czasu było coraz mniej. Strach nadgryzał nadszarpane nerwy doktora. Miał wrażenie, że zaraz zostawi dobermana i ostatnimi resztkami sił rzuci się do ucieczki w kierunku blasku dogasającego dnia, pozostawiając za sobą wszystko, co łączyło go z osadą łącznie z psem. Wtedy przypomniał sobie o mechanizmie w oku. Sięgnął do niego palcami, ale nie na trafił na skorupę składającą się miękkiego w dotyku bandaża. Musiał się poluzować podczas przemiany w lisa. Oko nie zdążyło się doszczętnie zagoić. Widział nim jak przez mgłę i dopiero teraz zdał sobie sprawę.
  — Hades. – Na ustach Dr ukształtował się nieprzytomny uśmiech. Pociągnął go w kierunku wyjścia, ignorując fakt, że pies mógł w każdej chwili odwdzięczyć się za podarowanie mu nowej dawki bólu odgryzieniem mu ochłapu skóry z ręki.
  Dlaczego tak się nim przejmujesz, Jek? To zwykły, bezpański kundel, który nie pożyje długo. Umrze za dziesięć, może dwanaście lat.
  — Albo za chwilę, jeśli stąd nie uciekniemy — mruknął pod nosem. Zabawne, że żałował psa, a nie miał sumienia, by żałować ludzi.
  Przyznaj się, Jek, ilu ludzi zabiłeś w przeciągu ostatniego roku?
  Nie pamiętał. Brakowało palców w obu dłoniach, by zliczyć ich liczbę. Wmawiał sobie natomiast, że pies również skończy jako królik doświadczalny. Prędzej czy później.

Uciekł. Poczuł posmak zwycięstwa na podniebieniu, gdy uświadomił sobie, że tylko parę centymetrów dzieli go od upragnionej wolności. Przyśpieszył, ignorując skomlenie psa, który  w końcu poruszył swoim cielskiem i zaczął samodzielny marsz. Musieli iść, iść, po prostu iść, by stąd uciec. Chwila euforii przez kilka chwil przyćmiła wszystko inne, dlatego Jekyll nie usłyszał ujadanie psa, ani tym bardziej skrzypienie śniegu pod ciężarem obcych butów. Na widok znajomej sylwetki zachwiał się i zatrzymał się w pół kroku, nieruchomiejąc.  Miał wrażenie, że wszystko zamarło, łącznie z sercem w piersi. Błędniki nie wyłapywały żadnych dźwięków. Posmak zwycięstwa wyparował. Była tylko pustka, niemal tak przytłaczająca jak czarna otchłań, w której zniknęła ściskane w rękach dziecko piłka. Czując nieprzyjemny uścisk w żołądku, z ust Jekylla uleciało powietrze.
  — Nie ładnie tak odchodzić bez pożegnania, nie sądzisz?
  Zadrżał, a raczej poczuł się tak, jakby ktoś wymierzył celny cios knykciami w jego policzek.
  Pustka wyparowała. Wróciły wszystkie dźwięki. Świat znów ożył, tak samo jak serce, obijające się boleśnie o żebra. Skroń, do której została boleśnie dociśnięta spluwa, zapulsowało i zabolała.
  Jedna z dłoni lekarza powędrowała automatycznie do kieszeni, ale jego zdrętwiałe, niemalże skostniałe palce nie były w stanie ująć schowanego tam skalpela, więc po chwili się zrehabilitował i uniósł dłonie do góry w poddańczym geście. Gówno o mnie wiesz, chciał powiedzieć, ale głos w odpowiednim momencie ugrzązł mu w gardle. Pogratulował mu w myślach wyczucia i zanurzył swoje ślepia w oczodołach maski.
  Oczywiście, że nie znał. Sam nie znał się z tej strony. Hades w tym momencie był ciężarem, kulką u nogi, kajdankami, przez które drętwiały dłonie, ale nie skreślił go, jak Nine'a oraz wielu innych przed nim oraz po nim. I nie żałował swojej decyzji, nawet jeśli najprawdopodobniej przez nią będzie wąchał kwiaty od tej mniej atrakcyjnej strony. Odkąd porzucił Londyn, stąpał po cienkim lodzie, zatem to logicznie, że prędzej czy później musiał się pod nim podłamać. Niemal to zaakceptował. Niemal.  
  — Jakie znowu jak cię tu zobaczyłem? — zapytał; głos był podszyty drwiną, ale przez zachrypnięte gardło nie wydobyła się nieskazitelna modulacja, która w mniejszym lub większym stopniu mogła zakrawać o nań ekspresje. Uniesione do góry ręce zadrżały, kiedy zostały owijane przez wiatr, a unoszące się w powietrzu płatki śniegu zaplatały się w długie kosmyki. — Przywlekłeś mnie tu siłą, wbrew mojej woli, więc to oczywiste, że nie będę tutaj tkwić w nieskończoność — stwierdził, ale tym razem z wyczuwalną pogardą, choć w tonie pobrzmiewał też zalążek pretensji. W ramach podkreślenia swoich słów splunął pod buty Nine'a nagromadzoną w ustach śliną, którą pierwotnie planował nawilżyć suche gardło. Oblizał sine od mrozu wargi. Czuł pod językiem ich popękaną strukturę. Skrzywił się lekko, a może nawet wzdrygnął, ale na pewno nie odpuścił.
  Oczy, nadal wbite w nieomal puste oczodoły maski, patrzyły na mężczyznę z wyższością, mimo wyraźnej różnicy w ich wzroście i budowie ciała. Jekyll nie odczuwał lęku. Miał wrażenie, że zużył jego wszelkie zapasy, uciekając przed natarczywym ostrzałem. Nie wykonał też polecenia, choć to zabrzęczało w jego uszach jak wcześniejszy huk wystrzałów. Zrobił krok, jeden śmiały krok w kierunku Nine'a. Nie bał się ani jego zadbanych zębów wykrzywionych w podłym uśmiechu, ani poniszczonej przez kwas skóry, ani tym bardziej wymierzonej w niego lufy.
  Strzel, strzel i skończ ten cyrk, mruczał w myślach, czując pulsujący ból w skroniach i zawroty głowy. Obraz się rozmywał. Wdział niewyraźne kontury obcej sylwetki, ale nie obnażył przed nim swoich słabości, a raczej udawał, że nie istnieją. Po chwili sam w to uwierzył.
  — Nadal nie wyparłeś tego obrazu ze swojej podświadomości — stwierdził w końcu, w ramach komentarza. Już wcześniej tejże słowa ułożyły się na ustach Dr, ale czekał na odpowiedni moment, by to powiedzieć. Nadal był dla niego kimś w y j ą t k o w y m. Kimś, kto przewrócił jego życie do góry nogami. Usta Jekylla wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu. Strzel - powtarzał nadal, jakby naprawdę mu na tym zależało i poniekąd tak było. Jego szanse na ucieczkę zmalały do zera, cóż innego mu pozostało?
   — Nie skoczę, przecież dobrze o tym wiesz, a ty nie strzelisz. Gdybyś chciał mnie wykończyć, zrobiłbyś to już wtedy — podsunął, kładąc nacisk na ostanie słowo. Obaj wiedzieli, kiedy było to wtedy. Obaj wiedzieli, że wtedy miało miejsce w odległej przyszłości. Nine miał silny organizm, odporny na wiele chorób, które nie przeszły bez echo przez większość członków trupy cyrkowej. Jekyll uważał, że jego końskie zdrowie było zarówno zaletą, jak i wadą jednocześnie, gdyż nijak nie reagował na zaaplikowany przez doktora lek. Lek, który sukcesywnie - kawałek po kawałku - wykańczał ukochaną Nine'a oraz jego przyjaciół. Umierali powoli, ale w regularnych odstępach czasu. Wtedy rozegrało się między jednym, a drugim agonalnym okrzykiem akrobatów. Nine'a zrozumiał, że to wcale nie zaawansowana epidemia grypy ich zabijała, a doktor, któremu bezgranicznie zaufali.  Dlaczego?, krzyczał właśnie wtedy, kiedy wbijał dziesiąci palców do szyj Jekylla. Uścisk był silny, ale jednocześnie mało precyzyjny. Spocone palce ślizgały się po skórze, a ich właściciel wcale nie starał się zadusić medyka, a medyk wcale nie chciał mu odpowiedzieć, choć takowa sama cisnęła się na usta. Dr wiedział, że Nine nie zrozumie jego pobudek, więc bez skrupułów  wykorzystał chwilę i całkowicie nieuzasadnione zawahanie mężczyzny, oblewając wykrzywioną w cierpieniu twarz kwasem. Następnie spakował się w pośpiechu i odszedł, zostawiając za sobą paradę trupów, a wśród nich jedynego ocalałego, co było błędem, a za błędy się płaci. — Czego ode mnie chcesz, Nine? — I tak tego nie dostaniesz, ale wyduś to w końcu z siebie.
  Postąpił kilka kroków w wyznaczonym przez Nine'a kierunku, decydując się na to w ostatniej chwili. Hades szedł za nim jak cień, powarkując do rytmu odciskających się na śniegu podeszew butów, ale był za słaby, by sprzeciwić się woli swojego kuśtykającego właściciela.
  — Tak dobrze? Tego właśnie chcesz, Nine? — Pytanie zawisło między nimi i nawet szum wiatru nie był w stanie go zagłuszyć.