Skwar.
  Słońce unosiło się na najwyższym punkcie na nieboskłonie. Pot spływał po jego skórze i znikał w połach przyklejonych do ciała ubrań. Słoneczne promienie przesuwały się po odsłoniętych ramionach, gdyż doktor pozbył się kurtki, która chroniła go przed toksycznym działaniem gorącej kuli. Miał wrażenie, że topnieje jak figura z lodu, a woda, która skapywała z ciemnej karnacji, była tego najlepszym dowodem. Zatrzymał się i sięgnął do zdezelowanej torby, która ciężyła na ramieniu. Złapał w palce szklankę, do połowy opróżnioną butelkę. Wyszarpał ją ostatkiem sił z torby, po czym przyjrzał się jej zawartości. Nie była już taka chłodna jak przedtem. Nagrzała się od czarnego materiału, które przyciągnęło uwagę wiszącemu nad jego głową chujowi. Odkręcił kapsel i przycisnął  usta do jej szyjki. Wyczuł pod językiem wodę. Przełknął parę jej kropel w celu zabicia suchości w gardle, a potem pociągnął duszkiem niemal jej całą zawartość, ale to nie ugasiło do końca jego pragnienia. Gruczoły potowe wyżebrały zbyt wiele życiodajnego płynu z jego organizmu. Groziło mu odwodnienie. Mógł zaopatrzyć się w dwie butelki. Mógł, ale tego nie zrobił i właśnie tego pożałował. Musiało mu wystarczyć tyle, ile ze sobą wziął.
  Zakręcił naczynie i odłożył go na swoje miejsce, chociaż była już niemal pusta. Zanim ruszył w dalszą drogę, rozejrzał się dookoła, by określić kierunek swojej wędrówki. Byl już blisko celu, ale nie odczuł ulgi z tego powodu. Czekała go jeszcze droga powrotna. Tak samo długo i nużąca.
  Nie od razu domyślił się, że trafił na wyznaczone miejsce wymiany. Dopiero obca barwa głosu skłoniła go do zatrzymania się. Przyjrzał się nieznajomej sylwetce mężczyzny. Przez czapkę z daszkiem miał trudność w określeniu jego koloru oczu, ale po chwili ujrzał, że były one czerwone. Odetchnął.  Uniósł do góry rękę, demonstrując żółtą chustę uwiązaną na nadgarstku. Sadie poruszyła się niespokojnie w torbie i wysunęła ciekawski łebek.
  — Jestem Bernardynem — dodał, aby potwierdzić swoją tożsamość i zaspokoić ciekawość zniecierpliwionego mężczyzny. Miał nadzieje, że wszedł w kontakt z Łowcą od którego powinien otrzymać towar dla DOGS, a nie oszusta, których na ziemiach Desperacji było pod dostatkiem (sam nim był). Nie miał siły się z takowym użerać, ani też przed nim uciekać. Był wycieńczony. Marzył jedynie o skrawku cienia i kilkuminutowym odpoczynku.

Ekwipunek:

Po karku Bernardyna popłynęły nowe krople potu. Nie był zaskoczony ostrożnością ich sojuszników. Nadała im minimalnej wiarygodności, ale nie była na tyle intensywna, by uśpić w lekarzu uzbieraną podczas wędrówki czujność. Zmęczenie nie zaćmiło do końcu jego zmysłów i instynktu przetrwania. Kłamstwa zbyt łatwo padały z jego łżących warg, więc nie miał pewności, czy stojący naprzeciwko mężczyzna nie cierpiał na podobną dolegliwość, dlatego obchodził się z nim ostrożnie. Przede wszystkim nie podszedł do niego na wyciągnięcie dłoni. Zachował większą odległość. Przytaknął na jego słowa, czekając aż ten wykona swój ruch. Podczas trwania ciężkiego milczenia, opuszki żylastych palców Dr skonfrontowały się z miękkim futerkiem ciekawskiego zwierzątka, jednak ta krótkotrwała pieszczota nie urwała długo. Po chwili potraktował wilgotny, ciekawski nos futrzaka pstryczkiem.
  — Schowaj się — burknął, ledwo poruszając ustami, ale Sadie była obdarzona uosobieniem pacjentów Bernardyna. Zaraziła się od nich niesubordynacją i demonstrowała to za każdym razem, znieważając przestrzeń osobistą swojego właściciela. W ramach odwetu za próbę wygonienia jej do torby, poczuł ostre pazury wżynające się w naskórek. Były niczym ciernie, raniły do krwi, ale nie zareagował, przyzwyczajony do występowania tego bólu.
  Zielone ślepia skoncentrowały się na sylwetce Łowcy. Prześwietlał go nimi na wylot, jakby pełniły rolę rentgena. Rozliczały z mimiki twarzy i postawy, a także ze słów, które zabrzęczały w wrażliwych błędnikach doktora. Jego osobowość była tak samo nadwrażliwa na przekręty - nie był ani płochliwą, ani mającą ochotę na ser myszą, która, zwabiona przez jego zapach, lgnie do jego źródła, a na jej wątłym ciele zakleszczają się niepostrzeżenie sidła pułapki.
  Zrobił kilka kroków w przód, ale po chwili się zatrzymał, nie minimalizując dystansu między sobą a posłańcem. Prześlizgnął spojrzeniem po otoczeniu. Pusta, otwarta przestrzeń, którą zostawił za sobą, była już wspomnieniem. Przed nim majaczyły szkielety budynków, nadgryzione przez apokalipsę i upływ czasu. Mniej więcej tak wyglądał Londyn, gdy rzucił mu ostatnie, tęskne spojrzenie znad rozwijanych, częściowo przyklejonych przez deszcze kosmyków włosów do twarzy. Uformował z palców pięści, czując pod palcami prawej krew, która skapywała z zadrapań i zgromadziła się na powierzchni ciała, by zaschnąć i sczernieć. Płytki paznokci wbiły się w skórę po wewnętrznej części dłoni i dopiero wtedy poluzował uścisk, potrząsając głową, jakby odganiał niewidocznego owada, a z jego ust padła solidna wiązanka przekleństw, które stanowiły kwintesencje jego obecnego stanu emocjonalnego. Zaczerpnął do ust ciepłego powietrza. Jego oczy znów znalazły się na wysokości twarzy Łowcy.
  Zanim udzielił odpowiedzi, na popękanych przez suchość wargach uformował się cierpki uśmiech.
  — Dbam o odpowiednie natężenie bólu — rzucił na jej łamach, nie uściślając swojej roli w hierarchii DOGS, która w tym kontekście czyniła go osobą odpowiadającą za tortury (na stole operacyjnym). Skoro Łowcom nie udostępniono informacji na temat piastowanych przez Psy pozycji, to Jekyll nie miał obowiązku takowych przekazywać.
  Ruszył za mężczyzną, utrzymując od niego bezpieczny dystans. Jego przenikliwy wzrok przeszukiwał okolicę, a w tym samym czasie wiewiórka wydostała się z torby i wskoczyła najpierw na ramię, potem na głowę Bernardyna, usadawiając się wygodnie we włosach. Jej mały nosek poruszał się, gdy wdychała unoszące się w powietrzu wonie. Jekyllowi udało jej się wpoić do głowy ostrożność. Jedna z nielicznych łączących ich cech.

(...) nie wyglądasz na takiego.
 Parsknął w myślach, ale przemilczał wynik obserwacji mężczyzny. Czyżby był żółtodziobem i pierwszy raz jego buty skonfrontowały się ze skrzypiącym pod ciężarem ciała piaskiem? Wyglądał to jedynie złudzenie optyczne, a posiadacz żółtej chusty umiał dbać o pozory, manipulować swoją niepozorną aparycją, która bardzo często wzbudzała w istotach wątpliwie rozumnych różnego rodzaje wątpliwości, w skrajnych przypadkach nawet lekceważący stosunek, doprowadzający najczęściej do przerwanej tętnicy.
 Zawędrował ręką do kieszeni spodni. Palce zacisnęły się na znajdującym się w nim małym przedmiocie. Igle. Kąciki jego ust zadrżały, a na nich uformował się drwiący uśmiech.
 — To nie jest tylko wiewiórka, chociaż niewątpliwie pod względem wyglądu wirus X obszedł się z nią łaskawie — odrzekł aluzyjnie, sugerując Łowy, że ma do czynienia z czymś o wiele groźniejszym od zwykłej przedstawicielki swojej rasy, bo jakże można była w tych niespokojnych, skażonych przez skutki apokaliptycznych czasach sądzić, że cokolwiek niegroźny gryzoń, ulokowane na głowie swojego właściciela, zaraz nie obnaży swojej prawdziwej natury w postaci groźniejszej i drapieżniejszej hybrydy, albo nie zamieni się w człowieka? Wolał zasiać w swoim rozmówcy ziarno strachu, obawy, niż wyjawiać mu wszystkie sekrety, które być może potem zostaną wykorzystane przeciwko niemu.
 Nadal zachowując bezpieczną odległość do mężczyzny, kontemplował jego plecy, jakby w poszukiwaniu wskazówek, ale takowych nie dostrzegł. Mógł być co najwyżej świadkiem jak ten prostuje kręgosłup lub spina mięśnie, bo Bernardyn uważnie śledził każdy jego krok, od czasu do czasu prześwietlając spojrzeniem najbliższą okolicę. Sadie obróciła się w drugą stronę. Obserwowała martwą strefę doktora. Jej nos nadal się poruszał wraz z wąsami. Węszyła w poszukiwaniu nieznanych zapachów.

Usta Jekylla rozszerzyły się w nieprzyjemnym uśmiechu w pakiecie z sugestią, która zapewne nie przypadłaby zarażonemu czerwinką do gustu. Wiązała się z przetoczeniem zawartości jego żył i wprowadzeniu do nich wirusa, aby potwierdzić tę tezę, mimo iż Bernardyn podobne doświadczenie wykonywał w swoim życiu kilkakrotnie i poznał słuszność takowej. Krwinki czerwone w żyłach mieszkańców podziemnej części M-3 miały zakodowany system obronny na poniewierające ludzkie ciało skurwysyństwo, a więc ówże eksperyment nie był dla niego potrzebny, by podtrzymać zawodową satysfakcję. Słowa Łowcy skomentował obojętnym wzruszeniem ramion i bezlitosnym spojrzeniem skierowanym na jego kark. Poprzedni grymas wykitował; pozostał po nim tylko fałszywy spokój.
 Podróż mijała w milczeniu. Jekyll słyszał wiatr przeciskający się przez ruiny, która kąsał ciepłym podmuchami jego policzki. Sięgnął ręką do czoła i zgarnął z niego pot wierzchem dłoni. Otworzył wargi, by dopytać, ile jeszcze potrwa ich wędrówka w głąb zrujnowanego miasta, zanim dojdą do upragnionego celu, ale żadne słowa nie zostały wyprodukowane przez jego struny głosowy, gdyż w tym samym momencie usłyszał niepokojący dźwięk. Wypuścił powietrze z płuc, doszukując się źródła pisków, ale zanim go na namierzył, wiewiórka zeskoczyła z jego głowy, po czym najeżyła futerko na grzebiecie i zademonstrowała pakiet zaostrzonych paznokci. Fuknęła na jaszczurkę, zamachała się na niego małą łapką, a po tej walecznej prowokacji, wycofała się, czmychając przed odpowiedzialnością na jeden z powolnych dachów. Rudy, puszysty ogon kołysał się, gdy zwinne zwierzę znalazło się na samym szczycie budowli i z góry łypało na gada, sycząc jak rozjuszony kot.
 Jekyll w tym samym czasie dobył skalpel z podszewki kurtki, ale, zamiast zaatakować, wykorzystał zamieszenie i wycofał się w kierunku ruin.
 — Good luck, cowboy! — krzyknął w ramach motywacji do mężczyzny, zrzucając na jego barki konfrontacje ze stworzeniem, a on sam wcielił się w rolę obserwatora, chociaż podskórnie wątpił w przydatność Łowcy na tym polu. W bezpośrednim starciu ze stworzeniem mógł zdobyć fragment jego skóry i wykorzystać na potrzeby badań, ale wtedy jego kamuflaż ległby w gruzach.

Łowca zahaczył nogą o wystający, suchy konar i stracił równowagę, przerzucając cały ciężar ciała na piaszczyste, zakurzone podłoże. Wraz z upadkiem, otoczył go tuman kurzy, który najwyraźniej opuścił głodną jaszczurkę. Bernardyn przejechał wierzchem dłoni po twarzy; jego obawy się potwierdziły, chociaż do ostatniej sekundy liczył na to, że czerwonooki dobędzie ukryta w połach ubrań broń i pociągnie za spust, zużywając parę naboi na pozbycie się gada.
  Umiesz liczyć, licz na siebie — Jekyll powinien zostać wierny swoim przekonaniu, dzięki którym nadal egzystował, bez rzucających się w oczy uszczerbków na zdrowiu. Z drugiej strony wiedział, że nie działało ono w dwie strony i bardziej od chęci liczą się zyski.
  Nim gad zacisnął swoje zęby na łydce mężczyzny, dłoń Dr sięgnęły do kurtki przymocowanej do bioder. Rozwiązał węzeł i zacisnął palce na podszewce; towarzyszył tej czynności charakterystyczny dźwięk rozpruwanego materiału, skupił on uwagę uważnie obserwującej poczynania jaszczurki Sadie.
  — Nie gap się, tylko pomóż — syknął do tej małej, rudej zdziry. Ślady po pazurach tego niewdzięcznego stworzenia zdobiły lśniącą od potu skórę doktora, a przecież tylko za sprawą opieki zdołała przeżyć zimę.
  Niewdzięczna suka, przeleciało Bernardynowi przez myśl. Złapał w palce skalpel i wyszedł z ukrycia. Niemal od razu przemieścił się w kierunku Łowcy. Jego krzyk brzęczał w uszach  Dr, ale jednocześnie był niezwykle przydatny. Zajęty konsumpcją skrawka obcego ciała ravier nie zarejestrował skrzypienia pisaku uginającego się pod ciężarem ciała chirurga. Jeśli ten stan rzeczy się utrzymał, Jekyll bez skrupułów nadepnął na krwiożercze ciało podeszwą i płochliwszy się, zamachnął się skalpelem nad szyją gada, za sprawą swojej zwinności unikając kontaktu z zębami.