Nigdy nie opracował skutecznej metody trzymania języka zębami, nie raz przekonując się na własnej skórze, że powinien się jej nauczyć, o czym świadczyły blizny rozsypane po ciele. Rozsądek podszeptywał, że nie powinien stawiać warunków, znajdując się w podbramkowej sytuacji, ale jednak o uczynił, a teraz, czując żylasty uścisk na połach ubrania i nieprzyjemne wżynania się materiału w brak, przeklną w myślach swoją niewyparzoną mordę.
  Nie zdążył umknąć przed siłą, jaką wykrzesał z siebie mężczyzny, by postawić go na nogi. Kolana wyprostowały się samoistnie, w momencie, gdy został pociągnięty w górę. Wyprostował pochylony kark, a zielone ślepia niemal natychmiast zatrzymały się na wysokości oczodołów maski. Już otwierał usta, w celu wyrzucenia z siebie przesiąkniętych jadem sekwencji wyrazów, ale, mimo iż ręką mężczyzny nie zaprzyjaźniły się z jego twarzą, odniósł wrażenie, że został zdzielony w policzek.
  Pamiętam.
  Ówże stwierdzenie wślizgnęło się do świadomości lekarza. Zalała go fala ciepła w akompaniamencie mocniejszego kołatania w piersi. Prześlizgnął spojrzeniem po zamaskowanym w obliczu w poszukiwaniu podpowiedzi, ale czarne tworzywo skutecznie utrudniało rozpoznania jej właściciela. Skrzywił się, dostrzegają, że knykcie mięśniaka pobielały pod wpływem wzmocnienia uścisku na koszulce.
  I pragnę o tym zapomnieć.
  Zamrugał parokrotnie oczyma, po czym skonfrontował je z trzymanym w obcej dłoni nożem. Złapał w zęby dolną wargę, by powstrzymać się od syku, kiedy został pchnięty na jedną ze ścian. Łopatki uderzyły o chropowatą powierzchnie, ale kurtka zamortyzowała ból, który temu towarzyszył.
  Z pomiędzy zaciśniętych warg Jekylla umknęło powietrze. Jego ciepło na skutek spotkania z chłodnym powietrzem przekształciło się w parę. Natężenie wirusa X we krwi zwiększyło się, a wcześniej odczuwany napad ciepła, był symptomem obejmującej jego ciało gorączki.
  Uniósł dłonie w poddańczym geście. Podskórnie wiedział, że nie żartował, a znajdujący się w pobliżu pies z najeżoną sierścią utwierdzał go w tym przekonaniu.
  — Sądzę, że nie radzicie sobie z chorobą, która ich nęka  — odparł po chwili, bardziej pod nosem, niż do niego. Odsunął się, czując jak popychana przez stopę mężczyzny skrzynia podjeżdża mu pod nogę, niemalże uderzając o trapera. Przykucnął przy niej i przeszukał jej zawartość, ale w pierwszej chwili nie odnalazł w niej benserazidumu, więc zaczął przeszukiwać ją pod kątem potrzebnych do przyrządzenia leku składników, wertując głowę przepis na takowy.
  — Muszę przygotować lek — rzucił w przestrzeni, nie zerkając ani na kobietę z dziećmi, ani na szkapę, ani na posiadacza sylwetki, która kogoś doktorowi przypominała, ale dopasowanie jej do konkretnego imienia i okoliczności bez danych w postaci rysów twarzy było czynnością niewykonalną.
  Jego palce zacisnęły się na buteleczce z zielonkowatym płynem. Przyjrzał się jej ze zdziwieniem i odetchnął z ulgą. Odkorował ją, w celu powąchania jej zwartości. Przez stres musiała mu umknąć.
  — Jednak nie. Jest — powiadomił szorstko górującego nad nim osobnika. — Ale... — Przysunął nos do szyjki naczynia i zaciągnął się jego zwartością — jego ilość nie jest wystarczająca — dodał, nie pytając, ani czekając na przyzwolenie.
  Przemieścił się do kobiety, w jednej ręce trzymając butelkę z lekiem, w drugiej łyżeczkę. Przez drżenie dłoni nie od razu nalał substancje na plastikową powierzchnie sztućca. Zajęło to parę ulatujących pośpiesznie sekund, aż w końcu podał lek najpierw matce, a potem dzieciom, kiedy kobieta przekonała się, że płyn nie jest szkodliwy dla jej przełyku, gardła, organizmu.
  — Nie od razu poczujecie się lepiej — zastrzegł. — Muście zażywać to przez tydzień, trzy razy dziennie. Dopiero po trzecim dniu odczujecie ulgę. I nie picie wody z waszych źródeł.
  Zakręcił butelkę.
  — Zespół wirusowej choroby języka — podzielił się swoją diagnozą z mężczyzną. Otarł rękawem pot z czoła. A teraz pokażesz mi, jakie paskudztwo skrywa się pod maską, mruknął w myślach. Był przyzwyczajony do brzydoty. Nie raz takową mijał na korytarzach w kryjówce DOGS, ale sam nie wiedział, czy chciał poznać tożsamość tego typa. Los znów obszedł się z nim radośnie, rzucając mu kłody pod nosem.

Czuł na sobie ciężar obcego spojrzenie, ale nie reagował, jakby całkowicie zobojętniał na takowy. Jego zielona ślepia koncentrowały się na sylwetce kobiety i dwójki dzieci, ani razu nie zerknął w kierunku przykutego do łóżku mężczyzna. Chociaż oddychał i odczuwał ból, był niemal martwy. Podskórnie czuł, że zamaskowany mężczyzny spisał go na straty, skoro ich rozmowa nie obracała się wokół niego, a Bernardyn nie miał zamiaru wychodzić z żadną inicjatywą. Nie był wybawicielem, cudotwórcą. Jego kompetencje zamykała się w medycznym fachu, a takowy nadal nie stawiał go na równi z Bogiem, chociaż nie raz dokonywał cudów.
  Rozluźnił mięśnie. Najwyraźniej zamaskowany zaakceptował jego umiejętności i dopisał mu etykietę przydatny, a przynajmniej tak wywnioskował z rozkazu, który padł z jego ust w kierunku rudzielca. Ten posłusznie dostawał się do polecenia Nine i wyszedł z pomieszczenia, chociaż lekarz wolał aby został. Czuł się pewniej, kiedy wiedział, że nie jest sam na sam z tym szaleńcem, życzącym mu śmierci. Zacisnął dłoń na trzymanej w ręce butelce. Zawsze mógł ją rozbić na jego głowie w ramach samoobrony, ale najwidoczniej ten parszywiec nie miał w stosunku do niego złych zamiarów.
  Podniósł się z klęczek, w dalszym ciągu ściskając w palcach szklany pojemnik. Nie odwrócił głowy w kierunku człowieka, który w tych warunkach miał nad nim pełną władzę.
  Skurwiel.
  — Jad ścierwojada, płatki kwiatu luny i el — wyrecytował z pamięci skład leku, ale nie podał konkretnej ilości, bo w tej chwili nie był w stanie jej ocenić; wszystko zależało od organizmu chorych. Każdy reagował inaczej, chociaż dawka benseraizdum była dla każdego taka sama.
  Przemieszczał w palcach buteleczkę w nerwowym geście. Nie wiedział, czego mógł się spodziewać. Nigdy nie był w takiej sytuacji. Stracił nad nią całkowicie kontrolę. Był skazany na łaskę, a przecież nienawidził tego słowa. Zamarł słysząc odgłos kroków i wówczas odwrócił wzrok, ale akurat wtedy barczyste plecy i ramiona mężczyzny zniknęły w drzwiach, a w nich ukazały się dwie, także wyposażone w mięśnie postacie.
  — Umiem chodzić — warknął pod nosem, czując obcy dotyk na swoich dłoniach, ale jego słowa nie odniosły zamierzonego rezultatu; odbiły się echem od ścian w towarzystwie niepokoju.


  Zerknął na wierzch dłoni. Na powierzchni skóry oznaczało się kilka pojedynczych śladów po płytkach paznokciach; w ten sposób doktor zaznaczał upływ dni, które minęły od chwili, kiedy został zaprowadzony do jaskini, w celu przeprowadzenia diagnostyki na kobiecie i jej dzieciach. Czuła się lepiej. Przeciwieństwie do Jekylla, zaczęła mówić, jeść, swobodnie oddychać. Bernardyn otwierał usta tylko w konieczności, jadł mało, prawie wcale, w obawie, że zostanie otruty, a oddech ulatujący z jego ust niemal w ogóle nie przekonywał go do życia. Powoli tracił nadzieje, że kiedykolwiek stąd ucieknie, a jednocześnie starł się, aby obdarzano go zaufaniem. Zaciskał zęby, udając miłego. Dużo się uśmiechał. Korzystał z uroku osobistego i miał wrażenie, że tubylcy zaczęli traktować go bardziej przychylnie, serdecznie, oprócz Nine'a. Mężczyzna mu nie ufał, zresztą całkowicie słusznie.
  Skonfrontował dłoń z miękką, lśniącą sierścią psa. Przywykł do jego obecność. Ogrzewał go w nocy, alarmował o zbliżającym się niebezpieczeństwie w charakterze obcych. Podnosił wówczas łeb i węszył w celu rozpoznania woni intruzów, budząc Bernardyna ze snu, który nigdy nie był trwały, głęboki. Chyba powoli zaczynał rozumieć, dlaczego Wilczur tak bardzo szalał za swoimi czworonogami. Zaczął lubić dobermana i jego ciche, ale wierne towarzystwo. Przestał go przestrzegać w kategorii strażnika. Coraz częściej rozpatrywał jego istnienie w innych kategoriach; traktował go poniekąd jak współtowarzysza niedoli. Byli skazani na swoje towarzystwo.
  Drzwi uchyliły się wówczas, gdy ogrzewał swoje dłonie przy palenisku. Niemal od razu wyczuł sannie w żołądku; zbliżała się pora posiłku, ale na widok zamaskowanego mężczyzny syknął pod nosem kilka przekleństw. Dłoń zacisnęła się na sierści psa, który z łatwością mógł wyczuć niepokój zaalarmowany przez mocne bicia serca w piersi lekarza.
  — Kto? — zapytał, ale nie spodziewał się, że zostanie mu udzielona odpowiedź. Niechętnie dźwignął się na rękach. Nienawistne spojrzenie wbiło się w oczodoły maski. Podskórnie wyczuwał intencje mężczyzny; nie były w żadnym wypadku ucieleśnieniem dobroci. Nienawiść była odwzajemniona. Podszedł do Nine'a. Pies podążył zanim jak cień. — Powiesz mi w końcu, kim jesteś? — podsunął po chwili, ciut prowokacyjnie. Na jego ustach pojawił fałszywie pokorny uśmiech. — Chciałbym zetrzeć złe wrażenie, które po sobie pozostawiłem. W końcu jesteśmy skazani na swoją obecność. — Szorstkość w głosie wyparowała, tak samo jak drwina w oczach. Zaśmiał się w duchu. Był naiwny, a może już zapoznał się z taktykami doktora?

Mężczyzna odmówił współpracy. Nie przyjął wyciągniętej w jego kierunku ręki na zgodę, chociaż taki gest rzadko wychodził z inicjatywy Bernardyna; potoczył wzrokiem po prawym profilu. Nie umknęła jego uwadze blizna. Fala gorąca przeszła wzdłuż kręgosłupa i oblała jego policzki. Wielokrotnie wyrywał na ciele swoich ofiar podobne znajome. Czy ta blizna również była jego autorstwa?
  Wzruszył ramionami, jakby w ramach niemego komentarza na odpowiedź mężczyzna. Nie miał w zwyczaju drążyć tematu, jeśli druga strona nie wykazywała podobnych chęci. Złapał w zęby dolną wargę, w głowie knując okrutny plan zemsty. Chęć, by poderżnąć mu gardło zwiększyła się.
  — Psy wyczuwają emocje. Pewnie dlatego cię nie lubi — rzucił. Na jego wargi wślizgnął się kącikowy uśmiech. Doberman nie darzył Nine'a sympatią, a przynajmniej takie odniósł wrażenie. Czasem na niego warczał, gdy wykonywał zbyt agresywny gest w kierunku osoby, którą miał pilnować i lekarz był mu wdzięczny.
  Pojedynczy gwizd przedarł się przez gardła Jekylla. Doberman znalazł się przy jego nodze, gdy opuszczał pomieszczenie.
  — Tashima mówił, że ma mnie pilnować — odparł, bo najwyraźniej zamaskowany z jakiegoś powodu nie chciał, by czworonóg im towarzyszył, a Dr miał szeroko w poważeniu jego zdanie. W otoczeniu psa czuł się bezpiecznie. Wiedział, że zareaguje, jeśli mężczyzna zechce go zaatakować, chociaż nie mógł, a dowodem na to był uśmiech, który ukazał się na obliczu szpakowatego mężczyzna. Jekyll odwzajemnił ten uśmiech, zadowolony, że zamaskowany schował się w cień. Doberman natomiast otarł się najpierw o jego nogę, a potem zainteresował się swoim prawowitym właścicielem. Ogon poruszył się w ramach ukazania radości na widok mężczyzny.
  — Nie mogę narzekać, ale widok Nine'a z samego rana nie poprawia człowiekowi humoru — powiedział luźno, niby przekształcając własne słowa w żart, ale  uważał, że poranek, który został mu zaserwowany zasługiwał na miano chujowy.
  Lis potoczył wzrokiem po elementach otoczenia, ale ostateczni zatrzymał go na swoim rozmówcy, niemniej jednak po zaprezentowaniu mu sylwetkę mechanika, obejrzał się za nim. Uśmiech nadal widniał na jego twarzy. Był fałszywy, ale sprawiał wrażenie wiarygodnego. Dobra mina do złej gry. Nadal chciał stąd uciec, ale jednocześnie wiedział, że nie uda mu się to, dopóki nie wzbudzi tubylcach sympatii i nie stanie się jednym z nich. Potrzebował akceptacji.
  Skinął głową w stronę okularnika, z tym samym grymasem szczęśliwości przyklejonym do warg, ale z gardła nie padł żaden dźwięk. Pozwolił poprowadzić się w głąb pomieszczenia, czując na ramieniu obcy dotyk. Nie odsunął się jednak. Wsłuchiwał się w słowa, które wypowiadał szef organizacji. Nadal nie był w stanie określić kim byli ci ludzie. Ciągle pilnowany, nie uzyskał zbyt wielu informacji. Miał nadzieję, że wyciągnie cokolwiek ze swojej pacjentki, do której wróciło życie, jednak ona też trzymała język za zębami.
  — Sugerujesz, że czas się ustatkować?  — zainteresował się, chociaż niewątpliwie to wszystko do pewnego stopnia zaczęło go intrygować. Chciał poznać odpowiedź, na pytania, które takowych wymagały. Czym zajmowali się ci ludzie? Co znajdowało się w tajemniczych przesyłkach doręczanych przez ptactwo? Dlaczego ta młoda dziewczyna chciała ich zdradzić, okraść?
  — Rozumiesz mnie?  
  Przełknął niemal bezdźwięcznie ślinę.
  Rozumiał, aż za dobrze. Domyślał się też, że było to poniekąd oferta nie do odrzucania. Jeśli powie nie zadbają o to, by wymazać jego istnienie. Podskórnie wyczuwał w tym wszystkie drugie dno. Byli zamkniętą społeczności, a takie działały inaczej; nie dopuszczały nikogo z zewnątrz, dopóki nie poświadczy swoimi umiejętnościami o swojej przydatności.
  — Owszem, chcę. Nie mógłbym prosić o więcej. Mam dość podróży, odmrożonych kończyn i głodu, a wy macie sprzęt, bogaty asortyment oraz możliwości, jednak nadal nie mam pojęcia, czym się zajmujecie — podsunął ostrożnie. Najprawdopodobniej stąpał po kruchym lodzie, który mógł w każdej chwili pęknąć, ale potrzeba wiedzy górowała nad rozsądkiem. Zerknął kątem oka na profil mężczyzny w celu zweryfikowania jego reakcji, jednak odczytanie jakiekolwiek emocji graniczyło z cudem. — Nie odpowiadaj, jeśli nie chcesz. Nie nalegam — zrehabilitował się, na wszelki wypadek, gdyby Tashima poczuwał się do takiego obowiązku. Nie chciał, by zrezygnował ze złożonej oferty. By mieć jakąkolwiek szansę na ucieczkę, musiał stać się jednym z nich.

Machnął niedbale ręką, jakby przeganiał muchę latającą tuż nad uchem, jednocześnie przemieszczając spojrzenie ma elementach dekoracyjny warsztatu mechanika. Nie chciał, by Tashima poruszał z Nine'm kwestię ich relacji; sam nie wiedział, jaką wyrządził mu krzywdę, a opcji było zdecydowanie zbyt wiele, by się tego domyśleć na podstawie jego alergii na obecność Dr w swoim najbliższym otoczeniu.
  — Nie musisz. Sam z nim pomówię. Wydaję mi się, że to kwestia zaufania. W końcu jestem przybłędą nie wiadomo skąd — odparł; sam nie darzył zaufaniem większości osób w kryjówce DOGS, więc w tym aspekcie byli bardzo do siebie podobni, chociaż wiedział, że w tym wypadku emocjonalny marazm zamaskowanego miał drugie dno.
  Zatrzymał się niemal natychmiast, zerkając szpakowatemu mężczyźnie prosto w oczy. Dopasował stan swoich ślepi, do mimiki twarzy; błyszczały radośnie, nawet jeśli w myślach wyrzucał z siebie kilka wiązanek przekleństw za jednym zamachem, zatem zmiana tematu została potraktowana przez niego szerszym uśmiechem. Odczuł ulgę.
  Zerknął na dobermana. Z reguły nie przepadał za zwierzętami, nawet Sadie nie traktował zbyt wielką dozą sympatii, a mimo to przelał takową psie. Pisie, który nie należał do niego i w każdej chwili mógł zatopić zęby w jego skórze będąc pod presją rozkazu prawowitego właściciela. Wyczuwał podskórnie, że łagodna natura była powierzchniowa.
  Zanim podszedł do stolika i zgarnął kubek z ciepłą herbatą, przykucnął przy pchlarzu i zmierzwił wierzchem dłoni szorstką w dotyku sierść.
  — Skoro tak, co powiesz, by nazywał się Hades? — podsunął, zerkając to na Tashimę, to na psa, który przytulił pysk do ręki lekarza, domagając się więcej pieszczot. Otrzymał je. — Chyba mu się spodobało — stwierdził. Podrapał go za uchem i wycofał dłonie, wstając. Z niecierpliwością wyczekiwał na dalszą część wypowiedzi herszta tej bandy.
  Złapał w dłonie ciepłe naczynie i przyjrzał się jego zawartości, pociągając nosem, w celu rozpoznania herbaty po zapachu.
  — Angielska? — dopytał zdziwiony. Przycisnął wargi do brzegu kubka i zamoczył usta w płynie; miała głęboki aromat dzieciństwa, które Bernardyn przeżył w swojej ukochanej ojczyźnie.
  Pił szybko, łapczywie. Oparzył język i gardło, ale z jego ust nie potoczył się syk. Tęsknił za cholerną Earl Grey. Nawet nie przepuszczał, że ulokuje w głupiej herbacie swój sentyment do Londynu. Damn it.
  W głównej mierze żyjemy z handlu.
  Jekyll odstawił do połowy opróżnione naczynie. Handel nie był szczególnie opłacalny, przynajmniej tak zawsze Dr się wydawało. Desperacji nie posiadali pełnych portfeli, ale na chuj drążyć temat. Nie chciał się w niego zagłębiać, choć w głowie kształtowała się myśl - czym? Taka odpowiedź była dla niego więcej niż wystarczająca. Musiała taka być.
  Dr zerknął na Hope'a, który do nich podszedł. Jaką pełnił rolę w tej dyskusji? Otóż Dr wątpił, że obecność mechanika była przypadkowa. Zacisnął mocno szczękę, w celu stłumienia niepotrzebnych słów, które chciała się wyrwać z gardła. Po prostu słuchał, a w międzyczasie uśmiech wygasł, na jego miejsce wstąpiła zaduma.
  — Jestem zaskoczony — wyznał, chociaż doszukanie się na jego obliczu takiej emocji graniczyło z cudem. Pierwszy raz od dawna miał wyraźny problem, by skonstruować myśli. Elokwencja go opuściła, jak ciepło w ten felerny dzień, kiedy natknął się na smarkula, która stała się źródłem jego wszelkich problemów. — Rozumiem, ale, zanim podejmę decyzje, chciałbym poznać mechanizm tego urządzenia... rentgena — stwierdził; oferta była kusząca, warta rozważenia. Kiedy ostatnio oglądał zdjęcie rentgenowskie? Dawno, dawno temu, ale czy w ogóle było to możliwie?

Mocniejszy uśmiech ułożył się na wargach Jekylla, ale nie podzielił się z mężczyzną żadnym komentarzem na temat psa. To nie on w tym momencie przepełnił myśli Dr, który skupił się wokół tajemniczej postaci instruktora maszyn; mężczyzna wzbudził w nim niemałe zainteresowanie. Był badaczem, odkrywcą. Jak Bernardyn. Ale..
  Naprawdę potrafił odwzorować działanie rentgena i zamknąć go w tak małym organie jakim było oko? Ciężko było w to lekarzowi uwierzyć; brzmiało zbyt abstrakcyjnie, a jednocześnie coś (instynkt) podpowiadał mu, że okularnik nie kłamał. Potoczył spojrzeniem po jego udekorowanej w smary twarzy, w próbie przyłapania go na takowym, ale na młodym obliczu nie odbiło się piętno oszczerstwa.  
  — Soczewkę?  — powtórzył w formie pytania, jakby nie dosłyszał, ale przecież w pomieszczeniu - mimo iż jego powierzchnia była niemal w pełni zagracona maszynami nieznanego pochodzenia, głos inżyniera pobrzmiewał w nim bardzo wyraźnie, więc ktoś pokroju Jekylla z wyostrzonym zmysłem słuchu, nie powinien mieć problemu z rejestrowaniem dźwięków.  — Jestem pełen podziwu twoich umiejętności i pomysłowości. Nigdy nie przepuszczałbym, że jest to w ogóle możliwe — przyznał, idąc na tymczasowy kompromis ze swoim przeczuciem i umysłem. Gdyby istniał taki przedmiot, pożądałby go jak klient burdelu najatrakcyjniejszą dziwką, którą ówże przybytek mógł zasugerować.
  Przez erupcje własnych wyobrażeń nie zanotował momentu, w którym Hope się do niego zbliżył. Dopiero jego głos wydobył go z ich odmętów. Był zdziwiony dedukcją mechanika, ale nie dał po sobie poznać ówże emocji. Jedyną zmianę, jaką mogły zaobserwować sokole oczy, było uniesienie brwi, ale żadne pytanie nie padło z ust Dr. Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, odkąd znalazł się w tym miejscu, powtarzał to jak mantrę. Chciał stąd uciec. Nie interesowała go mechanika ich działań.
  — Tak, ponad dwa miesiące temu, ale dokłada data wyleciała mi z głowy — przyznał. Kłamał; data zabiegu wyryła się w jego pamięci. Jakby mógł zapomnieć wykrzywionej w grymasie satysfakcji wrednej aparycji Niklasa? Do dziś nie potrafił wymazać tego obrazu z głowy. Kąciki ust Dr zadrżały, a po chwili uniósł je ku górze w charakterze uśmiechu. — Paskudna sprawa. Przerwanie wiązadeł. Zanim odnalazłem osobę, która świadczyła usługi okulistyczne i podjęła się zabiegu, soczewka była niemal bezużyteczna. Na miejscu starej zaaplikowano mi sztuczną. I całe szczęście. Udało mi się uniknąć jaskry wtórnej — wytłumaczył, po czym wzruszył ramionami. Nie wdawał się w szczegóły. Czuł, że takie informacje zadowolą mechanika. Miał podskórne wrażenie, że mężczyzna hobbistycznie interesował się chorobami oczu. Nosił okulary i szybko zaobserwował sztuczną soczewkę. Ni potrzebował więcej, by trwać w swoim przypuszczeniu.
   Widziałbyś źródła ukrytego bólu, złamania, zwichnięcia. Cały szkielet i narządy wewnętrzne.,
  — Chcę przetestować te urządzenie  — przyznał, zanim złapał w zęby język. Wiedział, że jego wątpliwości nie zostaną rozwijane słowami. Chciał przekonać się na własnej skórze, czy na pewno były wiarogodne.
  Możesz stracić wzrok, Jekyll? Chcesz być do reszty życia ślepy na jedno oko?
  Rozsądek walczył, a zielone oczy zostały wbite w twarz okularnika. Podjął wyzwanie.