Nie rozumiał, dlaczego akurat on został przydzielony do tego typu zadania. Pościg za dezerterami tudzież zdrajcami (jak zwał tak zwał), nie leżał w jego interesie. Był lekarzem, LEKARZEM i chociaż przeliterował swoją profesję, to i tak został skazany na towarzystwo Psa, do którego nie czuł ani grama sympatii. Przez większości czasu nie odzywał się chociażby słowem, ale to nie przeszkodziło jego towarzyszowi w szczepieniu języka; gadał jak najęty i do zestawu dorzucał pakiet swoich osobliwych uśmiech, które w połączeniu z jego mimiką twarzy, przywodził Jekyllowi na myśli cyrkowego klauna. W ramach dopełnienia tego obrazka brakowało tylko dużego, czerwonego nosa, pomponów i dwukolorowego kostiumu.
  Wtoczywszy się za nim do środka lokalu, wcisnął zmarznięte dłonie do kieszeni, by ukryć znajdującą się na nadgarstku chustę. Dyskretnie rozejrzał się po wnętrzu baru, ale w zasadzie niemal nikt nie zwrócił na nich uwagi i jedną osoba, która wykazała zainteresowanie, był mężczyzna, który - jak mniemał Dr – roszczył sobie wszelkie prawa do tego miejsca.
  Powinien być rankiem, ta informacja nie przypadła Jekyllowi do gustu. W zasadzie tlił się w nim cień nadziei, że pociągnął faceta imieniem Kenny za język i jak najszybciej się stąd zmyją, ale szczęście jak zwykle nie było po stronie gangu, a jego nazwa - DOGS - stanowiła nowy synonim pecha.
  Sceptyczne spojrzenie Bernardyna ujęło sylwetkę Fausta.
  — Nie umiesz otworzyć drzwi, cocksucker? — Pytanie zawisło między nimi, gdy ujął w dłoń kluczę. Przyjrzał się im z bliska, a potem schował je do kieszeni i wspiął się schodami na piętro. Stopnie skrzypiały pod ciężarem jego ciała, ale ich konstrukcja była na tyle stabilna, że go udźwignęła, mimo iż palce raz czy dwa zetknęły się za zakurzoną poręczą, jakby w obawie o życie swojego właściciela. Rozejrzał się po niewielkim, pogrążonym w egipskich ciemności korytarzu. Jego koniec nie był zwieńczony oknem, toteż musieli patrzeć pod nogi przy wykonywaniu chociażby najmniejszego kroku. Poluzowane deski podłogowe skrzypiały pod naporem ciężki butów, gdy Jekyll przemieszczał się w kierunku końca holu.
  — Szukaj pokoju nr 9 — polecił, szkicując w powietrzu ową liczbę, jakby w obawie, że intelekt mężczyzny nie pojmował takowych, a doktor był skłonny w to uwierzyć.  — Jest. — Na jego wąskich ustach pojawił się cień uśmiechu, gdy kilka chwili później stanął przed właściwym pomieszczeniem. Wyjął z kieszeni klucze i wsunął je w zamek, przekręcił go w nim, po  czym wyjął i, zacisnąwszy dłoń na klamce, pchnął drzwi. Zawyły na nienaoliwionych zawisach, ale Dr się tym nie przejął. Zajrzał do środka.
  Mała, niemal wypalona do końca świeca oświetlała wnętrze obskurnego pokoju, z którego ścian złaziła szarobura tapeta płatami. Były niczym strzępy skóry porywane przez zęby czasu. Na podłodze, oprócz pięciocentymetrowej warstwy kurzu, dostrzegł w miarę świeże odciski butów i domyślał się, że należały do osoby, która była zobowiązana tutaj zaglądać i dbać o te marne oświetlenie, w razie gdyby pojawił się ktoś potrzebujący dachu nad głową.
  Przekroczył próg pokoju. Jego powierzchnia była uboga, a umeblowanie jeszcze bardziej oszczędne – składało się z (na szczęście!) dwóch łóżek, pozbawionej szuflad komody, na której spoczywało źródło światła, zabitego deskami okna i... czegoś co kształtem przypominało nocnik. Ofiarą Jekylla padło łóżka znajdujące się bliżej szafy i dalej od drzwi. Rzucił na materac ekwipunek w postaci plecaka i obdarzył swojego towarzysza krótkim, ale treściwym spojrzeniem, mówiącym: łapy precz. Usiadł na materacu. Czuł bijający od niego smród stęchlizny, przez który ostatni posiłek podszedł mu do gardła. Dostrzegł na jego powierzchni zeschnięte ślady krwi i natychmiast odechciało mu się spać. Był pewny, że nie zmruży chociażby oka, nasłuchując każdego, nocnego dźwięku.

— Zawsze ją mam. Jest stałym elementem mojej osobowości.
  Nie zaszczycił swojego towarzysza chociażby pojedynczym spojrzeniem. Wyjął z kieszeni ukryty w skórzanym pokrowcu skalpel i sprawdził jego kondycje. Przejechał palcem po jego ostrej stronie, ale z taką delikatnością, by na powierzchni skóry nie pojawiło się zadrapanie w postaci bladej, prostej kreski. Po czym przeciął nim powietrze. Słysząc jego świst tuż nad swoimi uchem, usta doktora wykrzywiły się w pół uśmiechu, który jednak nie objął oczu, ale dzięki temu zabiegowi jego rysy złagodniały.
  Szczęk klucza uświadomił mu, że nie jest sam. Zerknął w kierunku współlokatora, a radość zależała z jego aparycji. Na powrót stała się ponura, posępna, co dobitnie zaakcentowała gra światła. Padające na jego twarzy cienie w zestawie z wściekle zielonymi oczami nadały mu złowieszczej prezentacji wizualnej.
  Los Orena był mu obojętny. Nawet nie mógł przypomnieć sobie jego wyglądu wśród wielu innych, których widywał na kozetce w prowizorycznym gabinecie medycznym, albo podczas przemieszczenia się z jednego pomieszczenia do drugiego w kryjówce. Jekyll nie zawracał sobie głowy rozmyślaniem nad tym, w jakim stanie go zastaną, bo to czy dychał, czy został pozbawiony wszelkich funkcji życiowych, nie wywołała na jego twarzy odpowiednich emocji. W ostatnich latach był świadkiem śmierci zbyt wiele razy, by ta w dalszym ciągu mogła wywoływać u niego jakiekolwiek wrażenie.
  — Niezależnie od okoliczności i tego czy jest zdrajcą, czy nim nie jest, mamy dostarczyć go żywego do kryjówki. Jedynie to powinno znajdować się w kręgu naszych zainteresowań — zauważył chłodno, racjonalnie. Był zdania, że na tym etapie ich poszukiwań, nie było miejsca na sentymenty i miał zamiar wybić je swojemu towarzyszowi z głowy, jeśli poczułby chociaż szczyptę litości do (byłego) kompana.
  Schował przyrząd chirurgiczny na powrót do etui, po czym włożył go pod poduszkę, aby mieć go pod ręką, w razie pojawiania się nieprzewidzianych okoliczności. Czuł podskórnie, że - wbrew temu jak przebiegła ich rozmowa piętro niżej - byli intruzami, a intruzi nie byli mile widziany w tego typu miejscach, więc zamknięcie drzwi na klucz i pozostawienie takowego w zamku było jednym z lepszych posunięć.
  Nie wydobywając z siebie żadnego dźwięku, ułożył się na nie wygodnym łóżku, czując jak sprężyny w materacu wbijają się boleśnie w kręgosłup. Ułożywszy głowę na poduszce, starał się zużywać jak najmniejszą ilość powietrza, by nie wdychać oparów pozostawiony przez poprzednich właścicieli ówże posłania, ale to było zbyteczne... Zasnął i nawet nie wiedział kiedy. Ot, zanim w jego głowie wykreowały się jakakolwiek myśli, oczy zamknęły się same. I na okres tej krótkotrwałej przyjemności nagle wszystko przestało mieć dla niego znaczenie.

Nieomal spadł z łóżka, gdy ostry, głośny dźwięk przeszył powietrze. Poczuł, jak serce zabiło mocno w piersi, podchodząc prawie pod sam żołądek i nie przestało po otwarciu szeroko oczu. Nawet nie był do końca pewny tego, że usiadł, zbyt skupiony na odnalezieniu źródła hałasu. Nie uspokoiły go nawet wypowiedziane w jego kierunku słowa towarzysza, mimo iż radio zlokalizował kilka chwil wcześniej. Kto by się spodziewał, że pokój był wyposażony w taki, względnie działający sprzęt. Pożałował, że wczoraj, przed snem, nie skupił się bardziej na elementach wystroju, ale teraz... teraz miał ochotę ukatrupić drugiego Psa gołymi rękami. Rzucił ukradkowe spojrzenie na trzymany w drżących w palcach skalpel. Nawet nie wiedział, kiedy ten się w nich znalazł, ale nie miał zamiaru roztrząsać tego problemu, gdyż w obliczu zagrożenia, jego mięśnie reagowały machinalnie w ramach odruchu bezwarunkowego, zanim w jego głowie kształtował się określony plan działania. Zamiast tego, utkwił przepełnione zdenerwowaniem spojrzenie w swoim towarzyszu. przeszywając go nim na wskroś.
  — Bardzo żałuję, że tak się nie stało. Może bez ręki nauczyłby się trochę pokory — mruknął pod nosem, z premedytacją ignorując drugą część wypowiedzi mężczyzny, bo rozbrzmiewająca w radiu piosenka nie rozbudziła w lekarzu zainteresowania, chociaż być może poczuł delikatne ukłucie w piersi w charakterze nostalgii. I chyba ją znał, a przynajmniej tak mu się wydawało.
  Schował skalpel, po czym zszedł z łóżka, czując ból kręgosłupa, do którego wbiły się wszystkie sprężyny. Podczas serii tych czynności, członek gangu znów zaszczycił go jednym ze swoich komentarzy. Na ustach medyka ukształtował się krzywy uśmiech i zdecydował, że nie będzie przebierał w słownictwie, skoro jego towarzyszy się przed nim tym nie wzbraniał.
  — Zobaczymy czy będziesz taki rozgadany, gdy przyjdzie ci skorzystać z moich usług medycznych — rzucił, obiecując sobie w duchu, że ulokuje go na czele jego czarnej listy i zemścić się za to, że niemal doprowadzono go do stanu zawałowego.
  Przemierzając klatkę schodową, odkrył, że przesiąkł na wylot nieprzyjemną wonią, którą cuchną materac - mieszanina potu, kurzy i stęchlizny przeległa do niego jak guma do podeszwy buta. Wzdrygnął się, ale nie skomentował tego w żaden sposób, skrycie marząc o jakiejkolwiek formie kąpieli. Ot, szedł tuż za drugim posiadaczem żółtej chusty, myśląc nad przebiegem roxmowy z informatorem, acz sam nie miał najmniejszego zamiaru zabierać głosu; takowe zadanie spoczywało na barkach idącego przodem mężczyzny, który był o wiele bardziej towarzyski i rozmowny niż lekarz. Idąc po skrzypiących pod ciężarem ciał schodach, patrzył pod nogi, by się nie poślizgnąć (niestabilna w swojej konstrukcji balustrada, nie sprawiająca wrażenia bezpieczniej, nie wzbudzała zaufania) i nie wylądować na masywnych plecach, całościowo zasłaniających mu widok na znajdujące się w dole pomieszczenie i wcale nie żałował, bowiem szare ściany i wiekowe meble nie stanowiły atrakcyjnej kompozycji, mogącej cieszyć oko kogoś, kto niegdyś nawykł do wygody.
  Po tym, jak znaleźli się w wypełnionej odorem dymu i taniego alkoholu sali, odczuł ulgę. Nie tylko dlatego, że nie skręcił sobie nogi, ale głównie dlatego, że nie pojawiła się u niego chęć skosztowania trunku wysokoprocentowego po wdychaniu woni takowego, co pozwoliło mu zachować jasność umysłu. Omiótł lokal uważnym, ale jednoczenie dyskretnym spojrzeniem, nadal trzymając się blisko Fausta. Pozwolił mu mówić, a sam tylko obserwował i nasłuchiwał, ale pierwsze wrażenie nie zmieniło się ani trochę, a jedynie umocniło Bernardyna we wcześniejszym przekonaniu, że lepiej jak najszybciej się stąd ulotnić, zanim pojawią się nieciekawe w skutkach komplikacje. Niemniej jednak nie dał po sobie poznać żadnych emocji, a na jego twarz zakradła się subtelna ekspresja dopiero wtedy, gdy mężczyzna zawołał na całe gardło osobę, z którą przyszli tutaj porozmawiać, ale najwyraźniej takowej się nie śpieszyło, by im wyjść na spotkanie.
  — Nie jestem głodny — odpowiedział w ramach odmowy, podtrzymując kontakt wzrokowy z olbrzymem w celach zaakcentowania swojego stanowiska w tej sprawie i jednocześnie by mu się odwdzięczyć z nawiązką za uporczywe wpatrywanie się. I nie kłamał. Nie był głodny. Miał w torbie skromną ilość prowiantów, ale spożyje go, gdy opuszczą wnętrze tego obskurnego budynku. Fetor unoszący się w pomieszczeniu odbierał mu apetyt.
  Pozwolił sobie na dokonaniu wyboru miejsca. Wybrał stoli, który był najbardziej oddalony od przebywający tam osób i usiadł na jednym z krzeseł, testując jego wytrzymałość, bo nie wydawało się Jekyllowi zbyt trwałe. Jęknąło pod jego ciężarem, ale nie zapadło się pod nim. Na całe szczęście. Kolejny sukces tego dnia na jego koncie. Tylko czekał aż opuści go szczęście.

Wzrok, wcześniej błądzący po wolnej przestrzeni, spoczął na znajomej twarzy Psa - był trochę drwiący, trochę podirytowany, ale miał jasny przekaz. Mówił: Co ty wiesz o medycynie?.
  — Medyczny punkt widzenia nie ma wpływ na mój charakter, do którego powinieneś już przywyknąć — zauważył oschłym tonem, bo w zasadzie dopóki nie wrócą do kryjówki, dopóty nie miał najmniejszego zamiaru wykrzesać z siebie chociażby śladowej ilości entuzjazmu. Miał wrażenie, że radość (z życia) całkowicie z niego wyparowała, ale czego można było się spodziewać po kimś, kto musiał użerać się z szarą rzeczywistości od ponad tysiąca lat? Osobiście uważał, że miał prawo taki być - zgorzkniały, pozbawiony chęci. — Jeśli nie podoba ci się moje nastawienie i liczyłeś na coś bardziej, powiedziemy, energetycznego, bardziej gadatliwego, to trafiłeś pod zły adres. — Obdarzył chleb podejrzliwym spojrzeniem, ale nie rzekł na jego temat ani pojedynczego słowa, chociaż nie jedno z nich cisnęło mu się na usta, bowiem był świecie przekonany, że w tych kromkach mogła znajdować się trucizna.
  Nie tknął posiłku nawet palcami, za to patrzył, jak towarzyszy konsumuje go kęs po kęsie, udając, że mu smakuje, chociaż przyzwyczajenie w tej materii robiło swoje. Najprawdopodobniej każdemu, kto spędził na Desperacji chociażby jeden miesiąc, przechodziło grymaszenie i spożywał wszystko, co napatoczyło się pod rękę. Bernardyna też miał ochotę skosztować przynajmniej jedną pajdę, bo od wczoraj nie miał nic w żołądku, ale zdrowy rozsądek skutecznie go przed tym ochraniał, podpowiadając najgorsze z możliwych scenariusz.
  — Jak cię czujesz? —  wypalił, by utwierdzić się co do swoich podejrzeń, gdyż nie wychwycił na twarzy swojego towarzysza żadnych zmian, oprócz kilku okruszków w kącikach warg, ale to jeszcze nic nie znaczyło. Działanie trucizny mogło uaktywnić się po czasie.  
  — A, więc to wy?
  Zielone oczy spoczęły na właścicielu charkliwego głosu. Lekarz zmierzył obcą sylwetkę od stóp do głów, ale zamiast krótkiego Owszem, to my. Spodziewałeś się kogoś innego?, przytaknął krótkim siknięciem głowy, czekając aż mężczyzna uraczy ich opowieścią o (zdrajcy) posiadaczu żółtej chusty, który aktualnej zerwał się z łańcucha i przepadł jak kamień w wodę. I nie utrwało nawet kilku sekund, a Kenny naprawdę puścił parę z ust, mimo iż Bernardyn nie przepuszczał, że przyjdzie mu z taką łatwością. Uważał bowiem, że będzie próbował zamydlić im oczy lub dać jasno do zrozumienia, że nie wyda swojego kumpla, ale najwyraźniej zniknięcia Orena też nie przypadło mu do gustu, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Równie dobrze mógł blefować i liczyć na to, że dwójka Psów wpadnie w pułapkę, a taka opcja też wchodziła w grę.
  Bernardyn rzucił ukradkowe (ponaglające) spojrzenie Faustowi, przez chwilę czekając, aż ten zabierze głos, ale najwidoczniej przybrał sobie do serca powiedzenia jak pies je, to nie szczeka, dlatego lekarz wyręczył go z tego obowiązku.
  — Możesz powiedzieć nam coś więcej o tym Naoiu? Widziałeś go kiedyś? Albo obiły ci się o uszy jakieś plotki na jego temat? — zapytał, ale spodziewał się co usłyszy w ramach odpowiedzi.  — I z łaski swojej, powiedz nam, gdzie leży ten zagajnik. Oszczędzi nam to trochę czasu — dodał, bo wszystko wskazywało na to, że to będzie ich kolejny punkt podróży,  co wcale Jekyllowi nie przypadło do gustu. Wolał usłyszeć, że Oren nie żyje albo coś w tym stylu, zwłaszcza że okolica, w której się znajdowali, nie dość, że nie przypadła mu do gustu, to jeszcze miał o niej wątpliwe pojęcie. Był tutaj może dwa razy w życiu i za każdym razem robił wszystko, by jak najszybciej się stąd ulotnić, ale najwyraźniej ich zaginiony towarzysz posiadał odmienne zdanie od doktora. Z jakiego powodu sobie ją upodobał, a oni musieli chcąc czy nie chcąc odkryć ten powód, by go odnaleźć. Niewdzięczna robota.

Kolejne słowa Kenny'ego bynajmniej nie sprawiły, że lis odczuł ulgę. Siedział i słuchał. Miał wrażenie, że sytuacja jeszcze bardziej się skomplikowała, jednakże powstrzymał się przed wyciąganiem pochopnych wniosków. Tak samo, jak nie miał zamiaru cieszy się z tego, że Faustowi nic nie było po chlebie. Niektóre trucizny działały z opóźnieniem. W najgorszym przypadku chirurg będzie zdany na samego siebie. Zresztą jak zawsze. Już dawno przybrał sobie do mnie maksymę umiesz liczyć, liczyć na siebie i w chwili obecnej nie przewidywał żadnych ustępstw od tej reguły, ale jednocześnie ucieszył się, że Faust też poczuł potrzebę ewakuacji.
  — No to chodźmy — powiedział tylko, bo nie potrzebował ku temu dodatkowej zachęty. Zależało mu na tym, by jak najszybciej  rozwikłać zagadkę nieobecności jednego z członków bandy, do której należeli. Poza tym nie miał ochoty spędzać kolejnej nocy w tej spelunie. I tak miał wrażenie, że każdy skrawek jego ciała przesiąkł jej odorem.
  Wstał i udał się w kierunku wyjścia, zanim jego kompan ponownie otworzył usta, gdy to zrobił na twarz Jekylla wstąpił zarys irytacji. Otóż nie podobało mu się to, że mężczyzna poddał się wodzom fantazji i wymyślał teorię spiskowe, w których chciał wybielić zaginionego przy użyciu nawet bardziej nieprawdopodobnych argumentów.
  — Czyżby? Jak dobrze go znasz? Jesteś w stanie poświadczyć o jego niewinności? Dasz sobie z nią amputować rękę? — zapytał, naciskając na klamkę. To nie czas na sentymenty – musieli działać sprawnie i podejmować decyzje na chłodno. Miał intuicyjne wrażenie, że jego towarzysz nie będzie w stanie wykrzesać sobie rozsądku, kiedy już napotkają ich pobratymca, więc to lis musiał zadbać o to, by sprowadzić go na ziemię. — Nie zaprzątaj sobie głowy jego motywacją. Osąd takowych spoczywa na barkach Wilczura. Nas interesuje tylko jedno, a mianowicie to, w jakim stanie go zastaniemy. — Pchnął drzwi; zajęczały na pożartych przez rdze zawiasach, ale - o dziwo - otworzyły się bez trudu. Bernardyn z wymalowaną na twarzy ulgą odetchnął świeżym powietrzem, gdy tylko znalazł się na zewnątrz.
  Nie wiele mógł powiedzieć o Orenia, a Naola w ogóle nie znał, więc nie miał pojęcia czym kierował się jeden i drugi, podejmując taką, a nie inną decyzje. Równie dobrze Pies mógł już nie żyć; opcji było mnóstwo i każda wydawała się prawdopodobna, stąd też nie miał zamiaru snuć żadnych przypuszczeń. Liczył się fakty, które sugerowały, że Oren ukrywa się w zagajniku.
  Jekyll - zgodnie z instrukcjami Kenny'ego - odbił w prawo. Chciał załatwić to jak najszybciej.