No tak.
Bo nie na co dzień zdarza mu się obserwować, jak irytujące ptaszysko o ciemnych piórach, przemienia się w wysokiego dryblasa o łysej, błyszczącej glacy. Takie zjawiska tylko dla wybrańców. Kurt niemal natychmiast obrzucił mężczyznę zaskoczonym spojrzeniem – wszak kto by się takiej niespodzianki spodziewał? – automatycznie ustawiając się w pozycji gotowości do ataku. Szkoda, że natura nie obdarzyła go imponującymi pokładami sił lub chociażby nie skrzywdziła tak okrutnym losem, który sprawił, że w przeciągu ostatnich kilku miesięcy dostał po łbie - i to srogo – nawet kilka razy. Oczywiście osiłek z łatwością przyszpilił młodzieńca do ściany, a ten, jak to rozwydrzeni gówniarze mają w zwyczaju, zaczął zaciekle wymachiwać nogami i desperacko okładać go pięściami.
- Co ty, do cholery, robisz, łysolu? – wrzeszczał, próbując odchylić głowę do tyłu, byleby tylko nie skosztować podejrzanej substancji. Oczywiście na próżno. Jedyne, co mignęło mu przed oczami, była dziwna zawieszka w kształcie dyni.
…
Krew.
…
…
Papierosy smakowe.
…
Ryan?
Brunet leniwie podniósł powieki, początkowo nie potrafiąc skojarzyć ze sobą faktów. Śnił o czymś, to pewne, jednak jego wspomnienia przez chwilę wydawały się zamglone. Zaraz jednak do jego umysłu dotarł obraz wyrośniętego ptaka, który skutecznie go rozbudził. Już chciał wstać, kiedy…
Zamarł, a jego porcelanowa skóra, jak na zawołanie zrobiła się jeszcze bledsza, niż była naturalnie.
- M-Ma..? – zdążyło przejść mu przez gardło, nim jego rozszerzone gałki oczne, ujrzały drugą osobę, która w pierwszej chwili wydawała mu się kimś zupełnie obcym. Acz po połączeniu ze sobą faktów i pogrzebaniu głębiej w swojej pamięci, prawda już na dobre odebrała mu mowę. Ile lat on nie widział rodzic… zaraz. Przecież to niemożliwe. Wy nie żyjecie. Sam był świadkiem śmierci matki, a obraz jej pokrwawionej, obdartej ze skóry twarzy nękał go do dzisiaj. Opamiętaj się, Kurt! Ta dziwna wizja tylko przywróciła mu bolesne wspomnienia, które.. poniekąd dalej piekły tak samo, jak sprzed ponad stu lat. Chłopak natychmiast podniósł się do siadu i kompletnie przerażony powiódł wzrokiem za rzekomymi rodzicami, chcąc… sam nie wiedział. Przez jego zaciśnięte gardło nie przecisnęłoby się żadne sensowne słowo, a mimo to, chciał ich chociaż o cokolwiek zapytać. Wiedział, że to głupia wizja. Przecież pamiętał o tej cholernej fiolce, ale… sam obraz jego dawnej rodziny przypomniał mu tak wiele, że do teraz nie był w stanie wyjść z szoku.
- Ouch! – skrzywił się, czując nagłe pieczenie na lewym nadgarstku. To, poniekąd przywróciło go na ziemię, choć widać nie dla niego przyziemne wędrówki, bo Ailen znowu poczuł się, jakby miał zaraz odpłynąć.
Ryan, Growlithe, Evend… co on widział kątem oka?
Bezgłośnie wrzasnął imię swojej przyjaciółki i zerwał się natychmiast z łóżka, pędząc do niej na uginających się nogach. Padł przed nią na kolana, kompletnie nie rozumiejąc, co się właśnie dzieje. Jedyne, co wirowało w jego głowie to zlepek bolesnym wspomnień sprzed kilku dni. Dyktator. Smród. Javier. Growlithe. Chusta… Chusta z czarnym kotkiem, należąca do anielicy. Kompan Wilczura przyniósł ją Ailenowi na kolana, informując członków DOGS o niebezpieczeństwie w jakim znalazła się ich maskotka. Czy to by oznaczało, że misja zakończyła się dekapitacją blondynki?
- Evie.. – jęknął, czując swoją beznadziejną bezsilność. Rozejrzał się niespokojnie po pokoju, automatycznie się spinając.. głowa jego przyjaciółki przecież nie znajdowała się tutaj bez powodu. Ktoś ją musiał przynieść, uprzednio bezlitośnie odcinając. Możliwe, że ta osoba znajduje się z nim w pokoju.
Niemniej… Kurt się zemści.

Dokładnie.
Brak podwieczorków z ciastkami i gorącą, przepyszną herbatką dawał się Ailenowi wyraźnie we znaki. W końcu jakby nie patrzeć póki co jego życie nie było usłane różami, a funkcjonowanie w ciągłym stresie, wcale nie ukazywało lepszych perspektyw na przyszłość. Zdecydowanie przydałaby mu się chwila wytchnienia, którą mogłaby symbolizować ta trafna metafora odnosząca się do zwykłego popołudnia typowego Anglika, który punkt piąta, wyjmuje filiżanki i raczy swoje gardło wykwintnym smakiem gorzkiego Earl Grey’a.
Ale nie. Co mu tam po herbacie, jak łeb jego przyjaciółki właśnie wala się po pokoju, gubiąc resztę ciała?
Cała sytuacja wydawała mu się nader abstrakcyjna. Zresztą trudno się dziwić. Dzień zapowiadał się porażająco zwyczajnie. Poszedł na spacer, znalazł się w swoim ulubionym Edenie, wszedł do mniej ulubionej altanki i spotkał zdecydowanie nie ulubione ptaszysko, które siłą wepchnęło mu jakąś substancję do gardła. I co? I oto jest tutaj ciesząc się kolejną dawką absurdu, jakim w ogóle mógłby być fakt, że ze swoją posturą był w stanie kogokolwiek unieszkodliwić.
Doktor padł.. miło. Ailen jednakże ani myślał nasycać się swoim sukcesem w walce, gdyż miał na głowie ważniejsze sprawy. Jasne, walczył z cholerną ochotą, aby wydłubać temu porąbańcowi gałki oczne i wsadzić mu do tej parszywej mordy, ale myśl, że jego przyjaciele mogą mieć kłopoty, jasno wyznaczyła mu priorytetowy cel, którego musiał się teraz podjąć.
Wybiegł na zewnątrz i.. no tak. Był w siedzibie. Miał bardzo złe przeczucia, acz mimo to wyrwał się biegiem przez korytarz. Sprint nie trwał długo, gdyż Kurt napotkał na swojej drodze jeden z elementów, których zdecydowanie nie widywał w swoim „domu”. Trup na wózku inwalidzkim. Początkowo nawet w ogóle nie chciał się do niego zbliżać, lustrując go nieufnym, pełnym ostrożności spojrzeniem, starając się odgadnąć, czy danego kolesia zna, czy jednak nie. Oczywiście starał się też ocenić czy stanowi dla niego jakiekolwiek zagrożenie, acz im bardziej dystans pomiędzy nimi się zmniejszał, tym Kot lepiej utwierdzał się w fakcie, że martwy wróg, to nieszkodliwy wróg. Ruszył dalej…
Skrzyp.
Natychmiast odwrócił łeb i… zmroziło go.
Co.. jakim cudem…
Dokładnie czuł przelatujący wzdłuż linii kręgosłupa chłodny dreszcz oraz krople zimnego potu, które automatycznie wylazły na jego skalane kocimi pręgami plecy. Automatycznie zniżył nieco sylwetkę ciała, przygotowując się do ewentualnej obrony, bądź ucieczki. Rozglądał się gorączkowo w poszukiwaniu.. no.. widocznie nie tak martwego trupa.