Wyzwania spoglądają nam w twarz. Bywają kapryśne i nieznośne jak małe dzieci, które stojąc przy regale z komiksami zanosząc się tym całym wszechobecny gównem, zwanym prowokacją. I tym razem Takahiro zdał sobie sprawę, że stoi tuż przed jej facjatą — oddycha w usta. Okłamywał się, że to już koniec. To był początek.
  Słowa jakie sięgnęły jego uszu — wraz z dreszczem przebiegającym po karku — wywołały na jego ustach blady, przerażający uśmiech. Złoto tęczówek spoglądało spod lisio opuszczonych powiek. Podniósł podbródek eksponując twardą charakterystykę szczęki. Widać było zadowolenie w jego spojrzeniu. Rozbawiona iskra zaskoczyła koło wokół wrzecionowatej źrenicy i zginęła w kolorze. Był dumny ze swojego zręcznego kłamstwa — kobieta najwyraźniej zdołała mu uwierzyć. Był naiwny i głupi, tak powinna w końcu myśleć.
  A potem stało się coś co ogłupiło go na drobne parę sekund. Twarz dziewczyny pokryła się łuskami, a pod oczami pojawiły się pierwsze wyraźne bruzdy. Z zadartym podbródkiem uchylił wargi w obrzydzeniu. Patrzył na nią jak na strasznie zabawnego robaka, który bardziej śmieszny niż przeraża. Bliskość jaką między nimi wytworzyła ograniczała, odbierała mu oddech. Jeśli chciał wyjść z tego żywo musiał zareagować.
  Teraz.
  Palce Takahiro zacisnęły się silniej na jej nadgarstku. Ostre, zwierzęce pazury z pewnością przebiły jej skórę. Nie opuszczał wzroku, nawet kiedy bliskość ta stała się już wystarczająco obrzydliwa, a noga dziwadła napadła na jego męskość, ograniczając ruchy. Póki co wolał mieć jaja na swoim miejscu. Zmienił pozycje. Oczami wyobraźni widział jak łapie ją za gardło, powala na ziemie i dusi. Patrzy jak twarz nabiera silnego koloru purpury; jak białka oczu podchodzą szkarłatem, jak ukrywane stęki wydobywają się z jej ohydnych, paskudnych warg. Widział to. Tylko widział. Zbyt oszołomiony opadł na plecy, zdając sobie sprawę, że żadna z kończy nie wykonała nawet ruchu. Wtedy oblał go strach. Zimny i przeraźliwie bezwzględny mrożący krew. Arytmiczne serce dudniło w piersi, ale twarz parszywca pozostawała nieruchoma. Potrzebował jeszcze pięciu sekund, żeby zebrać myśli i opanować niepokój — umiejętnie go ukryć.
  — Jestem pod wrażeniem. Nie spodziewałem się, że taka suka z ciebie — skonstatował z pewnym zdziwieniem.
  Próbował zacisnąć palce w pięść. Bezcelowo. Poruszały się jak zepsuta maszyna, której brakuje oliwy do pełnej, bezproblemowej pracy. Odebranie mu władzy w ciele wydawało się dla niego równie przerażające co Pacyfik zabobonnym piętnastowiecznym marynarzom. Kropla potu spłynęła mu spod włosów i przemierzyła polik. Obraz na moment się rozmazał, choć z tego punktu obserwacyjnego nie miał problemu zgubić ją z oczu. Opadła na niego. Chciał odwrócić głowę, ale nie był pewien czy to paraliż czy oszołomienie nie pozwoliło mu na ten jakże prosty i banalny gest. Łeb tego łajdackiego lisa po prostu leżał w puchu, na krótki moment tracąc jakąkolwiek kontrolę nad rozgrywana wokół niego akcją.
  Opadł z sił w ślepym zaułku, wśród miękkich szkarłatnych poduszek. Wyglądało to tak, jakby tuż pod nimi płonęły ognie piekielne. Prawi i sprawiedliwi byli w tym świecie na wagę złota. Takahiro nie miał co do tego złudzeń. Nie był jednym z nich. Ale ona także.
  — Los to nie złota rybka, a ja również nie spełniam życzeń.
  Zdołał na nią spojrzeć z włosami rozsypanymi na poduszce, gdy ocierała się o jego szorstkie policzki i podbródek. Próbował ją odsunąć, ale mięśnie wiotczały na jego oczach. Wyrzucił w myślach wiązankę kurw. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale język zaplątał mu się w ustach nie pomagając w wydobyciu sensownego zdania. Nie pamiętał kiedy ostatni raz czuł się tak bezradny i słaby. Serce zacisnęło się, a żołądek podszedł do gardła, ale jego pysk nie zmienił wyrazu — nadal utrzymywał tęgi, fałszywy wyraz.
  Wiedzieli, kim był naprawdę. Drzwi otworzyły się i nagle w pokoju zrobiło się aż duszno od zapachów. Kobieta wstała.
  — Przygotujcie go.
  — Tak przygotujcie — wyrzucił z siebie cynicznie, ale usta wydały mu się chwilowo zdrętwieć. — Przynieście moje rzeczy i odprowadźcie do drzwi.
  Miał wrażenie, że jego plecy spinają się jak u zwierzęcia, które stroszy sierść — w efekcie leżał bezwładnie, nawet nie potrafiąc przewalić się na bok. Ale próbował. Nie miał na sobie już żadnego balastu, więc powinno być łatwo. Jedna ręka oparła się o posłanie. Spróbował się na niej wesprzeć. Obrócił się na biodro, a kiedy z trudem przewalił się na brzuch, dyszał ciężko. Wsunął twarz w materiał, ledwie łapiąc oddech. Nie umiał w to uwierzyć.
  Usłyszał za sobą kroki. Lisi, czarny ogon osłonił mu uda.
  Spróbował się podnieść na rękach. Bolała go szczęka od zaciskania zębów. Chciał spróbować raz jeszcze.
  Mroczne, długie cienie objęły jego nagie ciało, które w tak żałosny sposób próbowało nadal walczyć.
  Oparł czoło o poduszkę, zamykając oczy. Poczuł, że jest mu coraz cieplej.
  To koniec.
  Szczęście okazało się dziwką, a on klientem bez portfela.

...................
UŻYCIE MOCY:
Kontrola umysłu (3/3), odpoczynek (4/4)

Było mu gorąco — miał wrażenie, że uciążliwy upał coraz gorzej wpływał na jego organizm i ogólne samopoczucie. Ciężko znosił walkę z promieniami słonecznymi — słone krople potu wędrowały po jego jasnej skórze, białe włosy kleiły się do szyi i ramion, a suche usta raz po raz musiały być nawilżane przy pomocy skąpych dawek śliny. Zdawało mu się, że to również złość, która wypełniała go od wewnątrz dodatkowo sprawiała, że było mu goręcej. Musiał się jakoś wydostać, jeśli nie chciał zwariować — doskonale to wiedział.
Wobec dziewczynki grał niezwykle przyjaznego i troskliwego, choć w rzeczywistości daleko mu było do zdobycia tych cech. W jego głowie pojawiło się przeświadczenie, że to własnie ta mała mogła pomóc mu się wydostać, dlatego robił wszystko, byleby wykorzystać jej naiwność, byleby mieć ją po swojej stronie.
Usta zadrżały mu delikatnie w momencie, w którym dziewczynka zaczęła go gładzić po twarzy. Robiła to czule i powolnie, ale z lekką obawą, jakby zaraz miało się stać coś strasznego. Możliwe, że nadal wierzyła w wierutne kłamstwa dotyczące osoby Neely'ego, które wcisnęła jej banda popierdoleńców. Wpatrywał się w nią czerwonymi ślepiami, które częściowo zasłaniały jasne kosmyki — w jego oczach był jakiś przyjemny błysk, iskierka nadziei.
Dość szybko się wycofała — Yukimura zaczął się zastanawiać co powiedział źle, czym mógł ją wystraszyć. Zerkał na nią spokojnie, choć nieco zaniepokoiła go ta nagła zmiana w jej zachowaniu. Kątem oka zarejestrował upadający na ziemię woreczek, potem znowu spojrzał na nią. Dostrzegł jej łzy — przez chwilę zrobiło mu się jej żal.
— Nie dam się tak łatwo — odpowiedział jej, siląc się na oszczędny uśmiech.
Nieprzyjemne wspomnienia wydusiły z niej łzy — wpatrywał się w nią jak głupi, nie pamiętał kiedy ostatnio widział płaczące dziecko. — Zabili? Właśnie dlatego nie możesz im ufać — powiedział tylko, nawet nie próbując jej uspokoić. Był kiepski w takich sprawach, a dodatkowo zupełnie nie wiedział jak rozmawiać z bachorami. Ale najważniejszą informację przekazał jej parokrotnie — nie mogła ufać tym ludziom jeśli nie chciała kiepsko skończyć, to było bardziej niż pewne.
Chwilę potem mała obeszła go, próbując wyswobodzić jego dłonie, co oczywiście nie przyniosło pożądanego skutku. Dość szybko musiała dojść do wniosku, że bez ostrego przedmiotu ciężko będzie pozbyć się więzów. Szybko ruszyła w stronę pobliskiego domu, z którego wyłoniła się jakaś kobieta. Wyglądała na złą, od razu zaczęła się wydzierać. Uderzyła małą jakąś szmatą.
— Pizda — mruknął pod nosem, próbują pozbyć się ograniczającej jego ruchy liny. Na próżno. Neely nie mógł nawet zareagować, był biernym obserwatorem wydarzeń, którego okrzyki zapewne na nic by się nie zdały — możliwe, że nawet sprowadziłby na siebie kłopoty gdyby stanął w obronie małolaty, dlatego wolał nie ryzykować. Był zły, że została mu odebrana jedna z możliwości, dzięki której mógłby uciec. Od razu pogrążył się w myślach, próbując wymyślić coś nowego, jakiś plan, który mógłby wprowadzić w życie. Krzyki dziecka słyszalne w tle wcale mu nie pomagały.
Słowik odezwał się kolejny raz. Nobuyuki spojrzał na wiszącą klatkę, ale nie odpowiedział ptaszynie. Zamiast tego mocno szarpnął rękoma, aż szorstka lina nieprzyjemnie otarła się o jego kościste nadgarstki. Syknął przez piekący ból, a później zaczął kontynuować co zaczął robić już dużo wcześniej — twardymi paznokciami znowu naparł na więzy i szybkimi ruchami je piłował. Użył dużo więcej siły niż wcześniej, niemalże czuł, jak lina ustępuje. Znowu się szamotał, a od rozwalania sznurów bolały go palce.
Udało mu się wyswobodzić prawą rękę, ale z uwolnieniem drugiej wciąż miał problem. Miał do niej ograniczony dostęp, dlatego też zdecydował się wykorzystać prezent, który podarowała mu mutacja — elastyczne kości. Nieprzyjemny dreszcz przeszedł przez jego ciało, a oddech przyspieszył. Zaraz po tym Neely zajął się ratowaniem związanej ręki — dzięki swojej mocy mógł swobodniej działać i nie musiał przejmować się skręceniem, bądź złamaniem którejś z kończyn.
— Zaraz się uwolnię i zajmę się Tobą, ptaszyno — rzucił, odwracając na chwilę łeb w stronę Słowika.

✘___ ELASTYCZNOŚĆ KOŚCI [1/3]

Przymknął oczy dosłownie na chwilę — w te kilkanaście sekund krzyk dziewczynki całkowicie ucichł, a wioska zaczęła sprawiać wrażenie jakby martwej, opuszczonej. Z domu, w którym wcześniej zniknęły kobieta wraz z małą nie dochodził żaden dźwięk. Neely przez moment mógł napawać się ciszą, która jednak dość szybko została przerwana przez żałosne, ptasie odgłosy uwięzionego Słowika. Spojrzał w jego stronę, wytężając mocniej wzrok. Bąknął coś niewyraźnie pod nosem, prawie jak nastolatek do budzącej go matki — już wstaję, już idę.
Słońce było tuż nad nim, czuł na sobie jego bezlitośnie parzące promienie, które nieprzerwanie atakowały jego jasną skórę, na której wciąż przybywało czerwonych śladów. Miał wrażenie, że wkrótce nawet słone krople potu całkowicie wyschną, a wtedy będzie tylko gorzej. Musiał się spieszyć, doskonale pamiętał o tym, że tubylcy bali się słońca, dlatego moment, w którym górowało ono nad wioską był jedyną, niepowtarzalną i wartą do wykorzystania szansą. Szansą na odzyskanie wolności.
Szorstkie liny oplatające nadgarstki pozostawiły po sobie czerwone, piekące ślady. Yukimura w pierwszej chwili musiał rozruszać pierwszą, uwolnioną dłoń, a dopiero po tym zabiegu przystąpił do uwalniania jeszcze spętanej kończyny. Wygiął ciało, potem nieostrożnie poruszył ręką (mając przy tym pewność, że elastyczność kości nie pozwoli na jakiekolwiek zwichnięcie lub złamanie) i po krótkiej chwili walki ze sznurem udało mu się wyswobodzić drugi nadgarstek. Padł na kolana, biorąc głęboki wdech — na chwilę zapomniał o uciążliwym bólu głowy. Wszystko przestało się liczyć, bo w końcu był wolny.
Złapał palcami za drewniany pal, przez który wcześniej nie mógł się ruszyć z miejsca i przy jego pomocy wstał. Szybkim ruchem otrzepał się z kurzu i piachu, a potem uśmiechnął się szeroko. Koci zmysł tchórza podpowiadał mu, że powinien jak najprędzej uciekać, zostawić wszystkich i wszystko w tyle, zadbać o WŁASNE bezpieczeństwo. Był gotowy to zrobić. Na którą chwilę o nim zapomniał — zapomniał o Shayu. Zrobił nerwowy krok do przodu i to właśnie wtedy brutalnie zaatakowały go wspomnienia, jakby dostał cegłą w łeb.
Widział złote tęczówki Takahiro, widział w nich zawahanie, to samo, które towarzyszyło mu podczas ucieczki po pustyni. Ale chwilę później przypomniał sobie moment, w którym Karasawa przełamał swojego wewnętrznego egoistę i wyciągnął pomocną dłoń. Pomógł, nie zostawił go samego.
Nobuyuki natychmiast porzucił swój idiotyczny pomysł o natychmiastowej ucieczce — musiał wrócić po Lisa, musiał go odnaleźć, przecież mogło mu grozić niebezpieczeństwo. Nigdy nie był mu obojętny, teraz miał okazję by to udowodnić.
Pospiesznie ruszył w stronę klatki ze Słowikiem, po drodze schylając się i chwytając w dłoń woreczek z pysznościami. Dość szybko znalazł się tuż przy więzieniu ptaszka — badał wzrokiem kraty i sprawdził zabezpieczenia, musiała być jakaś kłódka.
— Posłuchaj, spróbuję Cię stąd wydostać, ale potrzebuję też Twojej pomocy — zaczął najprzyjaźniej jak potrafił. — Pewnie jesteś tu dłużej niż ja, więc przypuszczam, że możesz coś o nich wiedzieć. Szukam mężczyzny, którego złapali wraz ze mną... to taki ciemnowłosy wymordowany z charakterystycznym zarostem, złotymi ślepiami, zwierzęcymi uszami, ogonem... — i widoczną wypukłością w okolicach krocza, dokończył w myślach. — Może wiesz gdzie go zabrali? Albo widziałeś coś, co mogłoby mi pomóc go znaleźć? I zabrali mi zapalniczkę, ją też chciałbym odzyskać — zbombardował go kilkoma pytaniami, ale i tak starał się to zrobić jak najszybciej i jak najsprawniej, byleby uzyskać jakieś informacje i móc ruszyć dalej. W międzyczasie dalej przyglądał się zabezpieczeniom klatki, a drugą dłonią wysypał resztę zawartości woreczka do klatki Słowika, by ten mógł sobie jeszcze co nieco poskubać.
— Będziesz musiał się odsunąć, spróbuję rozwalić część klatki albo pozbyć się kłódki, nie chcę Cię przy tym zranić — powiedział robiąc krok do tyłu. Zamachnął się ręką i już miał pazurami przeorać pręty albo chociaż wykrzywić je uderzeniem tak, aby ptaszyna mogła się wydostać, ale powstrzymał się. Dostrzegł błyskotkę, które oślepiła go nieco wcześniej. — Co to za obrączka? — zapytał, a klatkę uderzył dopiero, gdy otrzymał odpowiedź.

Falstart. Szklany stół nie był początkiem — był punktem bez odwrotu. Kiedy powieki odsłoniły bystre ślepia, Karasawa szybko zdał sobie sprawę, że sytuacja nagięła się do niebezpiecznej granicy abstrakcji, po której mógł przesuwać się wyłącznie w przód i w tył. Lina uginała się. Jaki ciężar mogła unieść?
  Bardzo ostrożnie obrócił wzrok, ponieważ paraliż karku nadal trzymał go w gipsowym uścisku. Zobaczył pomieszczenie. Nie był sam. Zebrani przy ołtarzu ludzie umiejętnie osłaniali postać, która unosząc dłonie ku ciemnemu sklepieniu składała swe pokutne słowa niepokrzepionego hołdu. Nie umieścili Takahiro przy palu, nie przykuli kajdanami, zaklejając taśmą usta; nie rzucili w ciemną cele pełną wygłodniałych lwów. Leżał, i choć nie miał możliwości, aby utwierdzić się w swoich przypuszczaniach, to punkt obserwacyjny — o jaki los pokwapił się go wzbogacić — nie dawał złudzeń.
  Na brzuchu — podszepnął mu rozum. Nie zapominaj, że leżysz na brzuchu.
  Powieki miał sinawe, jakby mania władzy zatopiła się w słabości do przeźroczystego alkoholu. Bruzdy były wyraźniejsze; zmarszczki w kącikach oczu pogłębiły się, kiedy jak przez sen mrużył oczy, usiłując dostrzec co dzieje się w tłumie. Był pewien, że porusza kończynami i usiłuje wstać, ale to głupie uczucie bezradności nie odpuszczało jego nagiej, chwilowo okrytej szkarłatem sylwetki. Płachta obejmowała go jak koc, który mówił: ‘odpuść i poleż chwilę. Zregeneruj siły. Po prostu się nie ruszaj, dobra?’
  Zarośnięty podbródek przywierał do martwej materii, której struktury nie potrafił odczuć. Skrępowany jak świnia na świątecznym stole. Napięcie spotęgowało, kiedy udało mu się dostrzec sznury trzymające nadgarstki. Zgroza złapała go za wnętrzności. Był tu sam. Bez nikogo, bez swojego ciała. Tylko jego umysł i oni. Ta bitwa była przesadzona.
  Warknął (a przynajmniej wydawało mu się, że to zrobił) wciąż mrużąc oczy. W złocie tęczówek przewalała się czerwoną iskra. Takahiro zdawał sobie sprawę, że ponowne użycie mocy po tak krótkiej przerwie może go zabić. Serce było już zbyt słabe. Przypomniał sobie słowa Pride’a, który mówił mu, że w tempie postępującej choroby nie zostało mu zbyt wiele czasu. Czy właśnie teraz miał nadejść ten moment? Leżąc tu, bezwładny z uciskiem w głowie — z nabojem upchniętym w mózgu?
  Nobuyuki.
  Zauważył jak lud rozchodzi się ukazując damę w pełnej krasie. Nie rozpoznał jej. W ubraniach nie wyglądała już tak samo. Sterczące piersi schowane były pod delikatnym odzieniem, a biodra niknęły gdzieś za długością szaty.
  Nobuyuki.
  Dźwięk kroków odbijał się od zwierzęcych uszu i bił go po czaszce. Ściągnął ku sobie brwi już nie skupiając się na muśnięciu, które zwilżyło mu usta. Nie skupił się też na uśmieszku, który wykwitł na twarzy kobiety jak trujący kwiat. Sylwetka, która błąkała się w jego umyśle miała męski kształt. Włosy sięgały mu do pasa. Łapał ten obraz kątem oka wyciągając dłoń i zaciskając palce na jego kościstym ramieniu. Obracając go w swoją stronę miał nadzieję, że zastanie odpowiedź, która w końcu da upust jego obawie, ale napotykając jedynie puste, zamazane oblicze poczuł się wkurwiająco rozczarowany.
  Nie znasz go, więc po co się nad tym rozwodzisz?
  Musiał przyznać, że było w tym coś więcej. Jego uczucia były podszyte jakimś niepokojem, nieprzyjemnym wrażeniem, że człowiek na którego patrzy ma coś wspólnego z tym całym przedstawieniem. Takahiro miał wrażenie, że wie, gdzie go już spotkał, lecz fakt ten otulony był zapachem kadzideł i duszących perfum. Czuł, że ta znajomość może tkwić gdzieś w podświadomości, łomocząc do drzwi racjonalnego rozumowania i percepcji, żądając wpuszczenia, podczas gdy inna część jego umysłu rozpaczliwie szukała psychologicznego ekwiwalentu — artefaktu, który na zawsze pozwoliłby mu o nim zapomnieć.
  Zmarszczył brwi. Wydawać się mogło, że był bardzo bliski rozwiązania zagadki, lecz mrowienie w kroczu denerwowało go. Jedyne odczucie jakie mu pozostało, doprowadzało go do wściekłości. Był pewny, że zaciska zęby. Nie potrafił się skupić. Takie mrowienia zwykle czuje się, kiedy mięśnie zdrętwiały w wyniku długiego przygniatania podczas snu, a potem znów zaczyna krążyć w nich krew. Ale on wiedział, że to nie ten fizjologiczny aspekt był wynikiem jego problemów.
  Przez długi czas leżał zupełnie nieruchomo, zapomniawszy o kobiecie w delikatnej szacie, zapomniawszy o Neely’m, zapomniawszy o wszystkim prócz tego słabego mrowienia na swojej męskości. Z mokrą od wyczerpania twarzą, spoglądał na jej wyciągającą się dłoń sięgającą zawieszonej nad jego łbem pochodni. Z zimnym spokojem przyglądał się jak jej szczupłe palce obejmują drewniany pal.
  — Brakuje ci odwagi, aby walczyć uczcicie? — wychrypiał niewyraźnie. Paraliż objął również jego mięśnie twarzy, dlatego wysiłek, któremu został poddany dla tych kilku, nic niewartych słów był po prostu płonny.
  Strach przed śmiercią w końcu przypomina ci o uczciwości? — drwił z niego rozum. Czarne kosmyki włosów opadły mu na czoło. Ukrywały krople potu, które lada moment miały oblać również całe nagie, odsłonięte wszystkim ciało.
  Żebra stały się lodowatym ogniem. Ale przede wszystkim, jego skóra na plecach miała straszną migrenę i krew w niej zastygła, tak że żyły pęczniały pod jej skorupą przypominając spaghetti al dente. Ból jaki rozlał się w okolicy boku, stał się potwornym warkotem, który wydobywał się ze zwierzęcego gardła. Zacisnął oczy tak mocno, że krwiste plamy zamigotały mu pod powiekami. Oślepiły go.
  — Ty dziwko — wydusił z trudem. Ból był potworny, a jego ciało nie było na nie odporne. Zaciskał szczęki i odsłaniał kły jak drapieżnik, który zaraz ma rozszarpać ofiarę oblanymi szkarłatem zębiskami. Próbował to wytrzymać. Nie potrafił. Krzyknął gardłowym potwornym rykiem potwora, kiedy ogień przemieścił się na jego plecy. Olejek zadziałał jak benzyna – był łatwopalny. Ogień z łatwością przedostał się również na łopatki.
  Nobuyuki.
  Dyszał ciężko, ledwo łapiąc oddech. Zbrukana, szara twarz pokryła się drobinkami potu.
  — Czekaj — wycharczał niewyraźnie przez zaciśnięte zęby. — Stój.
  Gdyby tylko mógł szarpnąłby dłońmi, być może jego nagła determinacja byłaby wstanie uwolnić go z trzymających więzów. Być może…

Szkarłatne ślepia uważnie przyglądały się ptasiemu więźniowi — wcześniej nie mógł dokładnie określić jego wymiarów i szczegółów jego wyglądu przez dzielącą go od klatki odległość, dopiero teraz, gdy znalazł się dostatecznie blisko mógł uważniej zlustrować korpus pierzastego. Doszedł do banalnych wniosków — prawdopodobnie miał do czynienia z wymordowanym, który wcześniej komunikował się z nim za pomocą myśli, to by wyjaśniało, dlaczego Neely miał wrażenie, że jego głos słyszy zewsząd. Już wcześniej zakładał, że ten Słowik nie jest zwykłym ptaszyskiem, a po krótkich przemyśleniach wszystko zaczęło układać się w jedną, nieco wybrakowaną, ale już klarowniejszą całość.
Yukimura dość szybko zmienił cel swoich obserwacji — ostatni raz przeleciał wzrokiem po sylwetce Słowika, by chwilę później skupić się na zabezpieczeniach klatki, których w pierwszej chwili chciał pozbyć się siłą. Kłódka nie wyglądała na wytrzymałą — Kocur miał wrażenie, że wystarczyło jedynie porządnie w nią przywalić, by zamek puścił, a więzień był wolny. Ostatecznie postanowił jednak, że zajmie się wszystkim po cichu, a przynajmniej spróbuje. Jego łapska od razu złapały za kłódkę, którą jasnowłosy próbował najpierw rozbroić twardymi pazurami, w międzyczasie wysłuchując słów więźnia.
— Uwierz mi, że w aktualnej sytuacji dużo chętniej konsumowałoby mi się tych popaprańców, a nie Ciebie. Zresztą... wyciąganie piór spomiędzy zębów jest problematyczne, nie mam na to czasu. Poza tym... sam mówisz, że jesteś mi potrzebny. Ty musisz zaufać mi, ja muszę zaufać Tobie, to chyba uczciwy układ. Bez Ciebie nie uda mi się go znaleźć, a Ty beze mnie nie uciekniesz — wyjaśnił prędko, na chwilę odrywając wzrok od zabezpieczeń, z którymi wciąż się siłował, by móc spojrzeć na uwięzionego ptaka. Udało mu się nawet posłać mu przyjacielski uśmiech, który miał mu dodać otuchy. Dość szybko jednak wrócił do pastwienia się nad kiepskimi zabezpieczeniami klatki. Pazury znowu zaczęły błądzić po metalu, próbując przeważyć zamek.
Tępy ból głowy nie był już tak nieznośny — Neely umiejętnie skupiał swoją uwagę na wszystkim innym, przez co niemalże zapominał o dyskomforcie, który odczuwał. Jednak nie udawało mu się ignorować cholernej suchości gardła — przypominał sobie o niej przy każdym przełknięci szczątkowych ilości śliny i za każdym wypowiedzianym słowem, bo nabawił się charakterystycznej, nieprzyjemnej w odbiorze chrypy. Momentami brzmiał jak silnik starego samochodu ciężarowego, ale starał się nad tym panować, a chrząknięciami chciał doprowadzić swój głos do porządku.
— Czyli pomożesz mi przejść przez ten labirynt? Potrzebuję czegoś do obrony, nie mogę tam wpaść z gołymi rękoma. Ten pierścień... dlaczego więził Twój umysł? Ma jakieś magiczne właściwości? — zapytał, zaciskając prawą dłoń na kłódce, za którą pociągnął mocniej z zamiarem wyrwania jej. Nie wiedział czy mu się uda, ale był pewny, że jeśli naruszy mechanizm, to łatwiej będzie mu go przeważyć paznokciami. Dlatego też po użyciu odrobiny siły, wrócił z powrotem do kombinowania i pazurami krok po kroku uszkadzał zamek, by ostatecznie się go pozbyć. Oczywiście przez to wszystko okropnie go bolały palce, szczególnie pod paznokciami, ale starał się nie zwracać na to uwagi.
— Pomogę Ci zdjąć ten pierścień i ruszamy. Możliwe, że zostało nam mało czasu — zarządził jak kapitan na pirackim statku, po czym jedną z dłoni skierował w stronę Słowika. Palcem delikatnie musnął jego łapę, dając znak, że jego zamiary nie zmieniły się, że chce tylko pomóc mu pozbyć się tego ustrojstwa i przy okazji przywłaszczyć je sobie.

Ból stał się integralna częścią jego ciała; rozlewający się żar na plecach odebrał mu rozum. W tamtej chwili nie wiedział nawet o czym myślał. Jego zmysły błądziły gdzieś w ciemnościach. Po omacku łapały krawędzi i wyszukiwały drzwi w tym mrocznym, niewidzialnym tunelu.
  Kiedy pazury kobiety wbiły się w jego czaszkę, wiedział tylko, że zaciskał w cierpieniu szczękę i warczał. Warczał jak rozjuszone zwierzę; że śliną skraplała się z jego podbródka i ginęła gdzieś na przezroczystym stole; że warczał i naprawdę wyrzucał z siebie reszki zaczerpniętego oddechu. Nie sądził, że to koniec. Złapał powietrze dopiero kiedy kobieta opuściła mu łeb, a zimna woda oblała jego plecy.
  To nie źródlany płyn, to benzyna — wciąż mamrotał mu umysł, ale on nie miał już ochoty go słuchać. Oparł czoło o stół oddychając głośno, jakby wynurzył się z głębokiej wody. Czarne kosmyki osłoniły jego żałosne, wyczerpane oblicze. Czucie w kończynach nadal nie wracało, to nie wróżyło nic dobrego.
  — Więc mnie puść — wycharczał gardłowo, ale tym razem łagodniej, jakby miał tym łaskawym tonem udobruchać tę pierdoloną wiedźmę. Żałował, że nie potrafi czytać w myślach. Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze. Był wyczerpany. — Dam ci co tylko będziesz chciała. Wszystko.
  Warga drgała mu w udawanym uśmiechu. Ledwo udało mu się obrócić twarz, aby dojrzeć co szykuje. Mokre kosmyki włosów osłaniały jego fałszywe złote ślepia jak kotara wielki ekran w kinie. Delikatne mrowienie na ciele sugerowało mu, że woda tworzyła już plamę na stole którym leżał.
  Czuł się jak widz upchnięty w najciemniejszym kącie sali. Kobieta otwierająca wieczko w końcu pokazała swoje prawdziwe splugawione wnętrze. Usta Shaya zadrżały w uśmiechu, kiedy ze satysfakcją okrył jak zepsuta również była. Ten stojący obok niej mężczyzna… lud, który ją otaczał, to wszystko bujda. Nie mógł uwierzyć w ich żałosność.
  Wykorzystując tę jakże krótką chwilę starał się rozejrzeć po otoczeniu i wyłapać charakterystyczne motywy, które mogłyby mu pomóc w ucieczce. Plan gotował się w jego głowie, ale siła jaka przywaliła nagle polik do szklanego materiału, niemal nie rozbiła krystalicznej, opalcowanej jego zarostem szyby. Syknął agresywnie, jak pies, któremu na siłę chce się założyć plastikowy kołnierz. Nie spodziewał się tego ruchu. Chciał się spiąć, ale nie potrafił. Ciało nie reagowało na jego komendy. Impas. Droga bez ucieczki.
  Spróbował podnieść głowę, oczy zapłonęły szkarłatem — machinalnie. Z tego punktu obserwacyjnego zauważył tylko jej gładką dłoń i czarny wijący się punkt. Przeklął z jadem, a oczy uporczywie starały się dosięgnąć jej twarzy, ale mięśnie miał zesztywniałe. Mężczyzna trzymał go w żelaznym uścisku. Nie mógł unieść głowy.
  — Co ty, kurwa, robisz? Powiedziałem puś—
  Jego głos szybko zginał w pieśni, która poniosła się po zimnych ścianach jego śmiertelnej celi.

„Ćwir. Ćwir. Pomogę.”
Szkarłatne ślepia Neely'ego zabłyszczały — zapewnienie ptaszyska sprawiło, że nabrał większych chęci do działania. Na początku nie podobało mu się to, że jest skazany na pomoc nieznajomego, ale dość szybko doszedł do wniosku, że innego wyjścia z tej sytuacji nie ma, więc tak czy siak musiał zaryzykować, o ile w ogóle chciał odnaleźć Karasawę, który gdzieś tam musiał być. A przecież chciał, dlatego ślepo wierzył w to, że Słowik dotrzyma obietnicy i nie spieprzy przy pierwszej lepszej okazji, bo przecież mógł to zrobić.
Yukimura dość szybko uporał się z zabezpieczeniami klatki, tym samym uwalniając więźnia. Skinął do niego głową, na szybko analizując jego wypowiedź, kładąc ostrożnie na ziemię łańcuchy, które złapał w momencie, gdy kłódka opadła. Nie chciał narobić niepotrzebnego hałasu, który mógłby przyciągnąć mieszkańców wioski.
Skupił wzrok na pierzastym przyjacielu, przyglądając się jego bardzo krótkiej i bezowocnej próbie uwolnienia się spod mocy obręczy. Dość szybko wyciągnął w jego kierunku dłoń, zahaczając palcami o srebrną błyskotkę.
— Daj, pozbędziemy się tego — powiedział zdecydowanie, łapiąc w paznokcie pierścień. Zapewne chwilę się z nim siłował, ale ostatecznie pozbył się wadzącego dodatku z nóżki ptasiego wymordowanego. — Wezmę go sobie, jeśli nie masz nic przeciwko — dodał dość szybko, nakładając lekko obdrapaną obrączkę na serdeczny palec prawej dłoni. Chwilę mu się przyglądał, ale ponaglające ćwierkanie Słowika przypomniało mu, że jak najszybciej musieli ruszać dalej, chcąc uniknąć niechcianego spotkania z tubylcami, którzy lada moment mogli zorientować się, że demon uciekł.
Kilka sekund później usłyszeli dzwony. Neely od razu spojrzał na swojego nowego kompana pytającym wzrokiem.
— Co oznacza ten dźwięk? Niedługo wszyscy wyjdą z izb? — zapytał szybko, mimowolnie zaciskając szczękę. Spodziewał się najgorszego, ale starał się mieć nad wszystkim kontrolę. Musiał tylko znaleźć dom tej kobiety, o której wcześniej mówił Słowik, a potem uwolnić Shaya. Na tamtą chwilę tylko to się liczyło.
— Długo nie latałeś, wskakuj na moje ramię, będzie Ci łatwiej mnie instruować — zaproponował, machnąwszy ręką. Do tonu jego głosu wkradło się trochę udawanej troski, choć tak naprawdę obawiał się, że pierzasty może go wykiwać i spieprzy przy pierwszej lepszej okazji.
Potem ruszyli w drogę, zgodnie z kierunkiem, który wskazał przewodnik.