Ziewnął potężnie, wchodząc na boisko. Promienie słoneczne natychmiast zaglądły mu wprost w niebieskie ślepia. Zmrużył je, ale na nic się to zadało. Łzy podeszły mu do nich po tym, jak nieomal oślepiła go ich intensywność. Przetarł szybko spod nich wilgoć i wreszcie założył okulary przeciwsłoneczne na nos, uprzednio wyjmując je z luźno zwisającego z jednego ramienia plecaka. Zawsze miał je przy sobie. Na wszelki wypadek. Nie lubił, gdy słońce świeciło mu w oczy, a przez nadwrażliwe na jego urok spojówki, był zmuszony mieć je pod ręką. Mięczak z ciebie, Arata. I ty chcesz zobaczyć, co znajduje się zaa murami miasta, mawiał kpiąco ojciec, nie mogą znieść myśli, że jego pierworodny przyszedł na świat z taką wadą genetyczną. Kido był pewny, że gdyby istniał sposób jej elminacji, ten stary chuj zamontowałby mu w oczodołach chociażby sztuczne oczy. Przeżuwając gumę do żucia, wyminął grupkę uczniów, rozglądając się na boki w poszukiwaniu sylwetki Takahiro, który jak zwykle zaszył się gdzieś jak szczur. Arata uważał, że o ile reinkarnacja nie była jedynie wymysłem wyprodukowanym na potrzeby religii, to ten gówniarz będzie prezentował w następnym wcieleniu właśnie ten gatunek gryzonia. W zabawie w kotka i myszkę nie miał sobie równych. Talent godny pozazdroszczenia. Czując jak koszulka klei się do spoconych pleców, odwinął rękawy kurtki, ale jej nie zdjął. Przystopował i wysłał promienny uśmiech wuefisce. Miała ładny tyłek i kształtne piersi. Ulokował w niej swoje młodzieńcze zauroczenie i miał ochotę konkurować o nią z jej narzeczonym, teraz już mężem, ale szybko mu przeszło. Dopasował standardy do swoich możliwości i zaczął interesować się dziewczętami bliższymi jego wieku pokroju rówieśnic. Kształtne usta kobiety poruszyły się, ale on wzruszył tylko ramionami. Nie dosłyszał go i nawet nie miał na to ochoty.
  Uświadamiając sobie, że szczurek zniknął z powierzchni ziemi, westchnął ciężko. Poniekąd nie powinien czuć rozczarowania; od początku wiedział, gdzie zaszył się ten mały gnojek, ale mimo wszystko miał nadzieję, że już z tego wyrósł. Skądinąd też był kiedyś stałym bywalcem tamtych regionów szkolnego podwórka, ale łamania regulaminu placówki publicznej pomiędzy czternastym a piętnastym rokiem życia przestało wprawić w nań podniecenie i zaczęło go poważnie nudzić, więc w rezultacie zaniechał wszelkim próbom zaimponowania kolegom. Niemniej jednak najwyraźniej głowa Karasawy nie wywietrzała od takich zachowań. Wyciskając dłoń w kieszeni, przemieścił się w tamtym kierunku, ale nie spieszył się zbytnio. Krok miał wolny, leniwy. Chciało mu się spać, a jego niedbały wyglądał dopełniał ten wizerunek. Zerknął na przepustkę. Przerwa kończyła się za niecałe dziesięć minut. Miał jeszcze sporo czasu, by przekazać mu szczęśliwą wiadomość.
  Wygiął usta w triumfalnym uśmiech, gdy jego przypuszczenia okazały się całkiem trafne. Wcale nie zdziwiło go to, że jego ukochany kuzyn zadaje się z dwoma największymi zakałami, jakie kiedykolwiek przekroczyły próg ich budy, ale z rozbawieniem musiał przyznać, że wyglądał w ich towarzyskie komicznie. Jak element nie pasujący do układanki. Jakby pomiędzy rojem os-skurwysynów zabłąkała się przyjazna pszczółka, pragnąca być osą-skurwysynem, ale świadomość, że nią nie jest przyjdzie dopiero wtedy, kiedy wbije żądło w przypadkową skórę i umrze na miejscu. Smutne, ale prawdziwe. To tylko kwestia czasu, kiedy mocny tylko w gębie Karasawa wpakuje się w tarapaty zainicjowane przez tę dwójkę. Oni spadną na cztery łapy, a on skontaktuje się boleśnie z rzeczywistością. . Im był bliżej nich, tym dostrzegł coraz więcej szczegółów. W pewnym momencie zdjął okulary i zaczepił je o niesforną grzywkę, która niepotraktowana żelem zjechała do czoła.
  — Co tam, kurduplu? — zapytał, gdy znalazł się tuż przy nich. Podszedł do smarkacza i z premedytacją zanurzył palce w jego niesfornej czuprynie, oto robiąc mu na głowie jeszcze większy burdel niż dotychczas. Gówniarz sięgał mu zaledwie podbródka i na każdym kroku demonstrował różnicę w ich wzroście, by nie tyle co podbudować swoje ego, ale głównie po to, by przekazać Tahakiro kto tu rządzi. Poza tym lubił, jak ten się wkurzał; ekspresją pojawiającą się wówczas na jego twarzy nie pogardziłby żaden z komików telewizyjnych. — Twoja matka wie, że kurzysz po kątach, gówniarzu? — wyrzucił z siebie. Uformowany na ustach uśmiech rozszerzył się, gdy zerknął ukradkiem na rozgnieciony, niedopalony papieros, chociaż wcale nie musiał być świadkiem tego, jak Hiro pozbywa się go w pośpiechu, by wiedzieć, że miał go w ustach. Nie żeby z Araty pod tym względem był świętoszek. Zdecydowanie nie świecił przykładem i miał niejedno za uszami, ale przynajmniej umiał stawić czoło swoim przewinieniom i zataić je przed całym światem. Takahiro zgrywał chojraka, a dymem śmierdziało od niego na kilometr. Ciekawe, czy zaopatrzył się chociaż w gumy w celu wyeliminowania nieprzyjemnego zapachu z oddechu.
  Wycofał dłoń z czarnej czupryny i tym razem przeniósł spojrzenie na jego dwóch kumpli, którzy usmiechali się złośliwe pod nosem i szykowali w głowie drwiące komentarze. Kido był pewny, że zastosują je zaraz, jak się oddali, ale nie miał zamiaru im tego ułatwiać. Oznaka wesołości zelżała z ich warg jak ręką odjąć, gdy złapał kontakt wzrokowy najpierw z jednym, a potem z drugim.
  — I na co się gapicie? — zainteresował się. Spojrzał wyjmowanie na szluga, który jeden trzymał tak, jakby myślał, że Kido go nie zauważy, a przecież widział go, gdy tylko wyłonił się zza obskurnego winkla. — Poczęstujecie mnie fajką, czy mam was zakapować? Pani jestem-zdruzgotana-twoim-zachowaniem bez skrupułów zagada was na śmierć. — Obnażył zęby w szerokim uśmiechu, mając na myśli szkolną psycholog. Była znana z nużących wykładów na temat tego, co można, a czego nie można. Nie raz lądował na jej dywaniku i nie życzył tego nikomu, kto mógł uniknąć tej nudnej jak flaki z olejem konfrontacji. Trzy godziny z głowy. Godziny, które można spożytkować na spacer z psem, albo na innej aktywności – mniej lub bardziej pożytecznej.
  Jeden z chłopaków - ich imiona wyleciały Kido z głowy, chociaż już dawno prześwietlił ich na wylot na prośbę ciotki, zmartwionej tym, z kim szlaja się jej ukochany syn, po tym, jak wyczuła od niego woń piwa - bez słowa wyciągnął paczkę tytoniu z kieszeni, ale w jego ruchach widoczne było zawahanie.
  — Na pewno nas nie wsypiesz? — zapytał wykrzesując z siebie nieco odwagi. Nawet spojrzał licealiście prosto w oczy, by się co do tego upewnić i Kido nie mógł powstrzymać parsknięcia.
  — Pomyślę — zdecydował, ale najwyraźniej gówniarz zinterpretował to, jako przytaknięcie albo po prostu zrozumiał, że jeśli kuzyn Takahiro zapali przy nich, to będzie tak samo winny, jak oni, bo wyciągnął w kierunku Araty paczkę. Wtem stało się, czego na pewno się nie spodziewał. Kido bez skrupułów wyrwał mu pudełko z ręki. Zacisnął na swojej zdobyczy mocno palce i wcisnął ją głęboko w kieszeni kurtki, coby nie zmarnowały się w płucach tych pożal się Buddo buntowników od siedmiu boleści, a następnie przyjrzał się to jednemu, to drugiemu z wyraźnym rozbawieniem.
  — Nie maż się. Potraktuję to jako formę zapłaty za milczenie — odezwał się po chwili, by stłumić jakikolwiek akt protestu w zarodku, gdyż jeden z nich już otwierał usta, ale szybko je zamknął, świadom, że takowy na nic się nie zda, a jedynie sprowokuje Kido do napadu rozbawienia. Różnica wieku - aż trzy lata! - robiła swoje, zresztą żaden z nich nie zapuka do pokoju nauczycielskiego i nie powie: Proszę pani, zostałem okradziony. Zginęła mi paczka fajek i wiem, kto ją zabrał.. To tak, jakby wziąć do rąk łopatę i wkopać sobie nią własny grób. Chyba żaden z nich nie sięgnął aż takiego dna intelektualnego, by posunąć się do samobójczego ciosu.
  — Zbieraj się — rzucił do Takahiro w formie krótkiej komendy jak do psa i dał mu motywującego pstryczka w nos. Nie chciał gadać przy jego znajomych. Podejrzewał, że Hiro też tego nie chciał. Jego mina wyrażała więcej niż tysiąc słów. Nie tylko wyglądał jak ktoś, kogo przyłapano na gorącym uczynku, ale też jak ktoś, kto był bliski płaczu. Nie wdając się w żadne szczegóły, ruszył w kierunku, z którego przyszedł. Nawet nie zerknął przez ramię, by upewnić się, że smarkacz za nim idzie. Poniekąd nie miał wyjścia, jeśli chciał zachować swoje wybryki w sekrecie przed matką i twarz przed kumplami.