Skrzywiła się ze zmartwieniem i niezadowoleniem, usłyszawszy z początku słaby, lecz stopniowo rosnący pod względem głośności zgrzyt otwieranych przez nią, starych i pokrytych rdzą drzwi. Nie pasowało jej to ani odrobinkę do planu zakładającego to, iż wślizgnie się do środka piwnicy po cichutku i ostrożnie, i jak najmniej zauważenie - psuło to jej wykreowaną koncepcję oraz nadzieje na bycie niedostrzeżoną, a raczej nieusłyszaną. Uchyliwszy wrota na tyle, aby się przez powstały otwór prześlizgnąć, Karyuu weszła do korytarza i po chwili wahania zamknęła za sobą wejście. Po uczynieniu tego stała przez chwilę w bezruchu, płytko oddychając i uważnie nasłuchując wszelakich, rozchodzących się po tutejszym miejscu dźwięków. Miała wrażenie, że jakiś głos w oddali - z dołu, dokładniej rzecz ujmując - wychrypiał coś pokroju "Wróciłeś?", jednakże nie była tego na sto procent pewna - nie ze swoim okaleczonym, kulawym słuchem, który płatał jej niekiedy figle i zniekształcał odgłosy otoczenia. Odetchnęła lekko, delikatnie, jak najwątlej tylko mogła, nim ruszyła się ze swojego punktu i postąpiła pierwsze kroki po stopniach prowadzących w odmęty tejże kryjówki groteskowej i nieprzyjemnej, i wzbudzającej spore pokłady niepokoju.

Stąpała z uwagą, rozglądając się dookoła siebie w poszukiwaniu wszelkich wyłożonych na widoku wskazówek, jak również starając się uspokoić kołatające się w klatce piersiowej serce - niby koliber zamknięty znienacka w klatce, którą to poczęto jeszcze na dodatek mocno potrząsać. Plamy zaschniętej posoki dekorowały schody w makabrycznym stylu, idealnie współgrając ze wstrętnym odorem unoszącym się w tym dusznym, ciężkim powietrzu - aż przysłonić musiała nos kawałkiem peleryny, coby nie nawdychać się tego okrutnego dla zmysłu powonienia zapachu. Zamarła po raz kolejny w bezpiecznym i kojącym nerwy mroku, dobrnąwszy do końca stopni, skąd otwierała się nieco większa od korytarza przestrzeń - przestrzeń zawierająca w sobie kilka ciekawych, lecz i przytłaczających elementów. Porysowane brutalnie ściany, naznaczone jakimiś znakami i rycinami ciężkimi do rozszyfrowania na pierwszy rzut oka... jeśli wcale; regał z poustawianymi na półkach butelkami o zmasakrowanych częściowo etykietach, a także słoikami na calutkie szczęście pustymi; brud i kurz, i bałagan, i... ona pośród tego wszystkiego, z łańcuchem krępującym jej ruchy oraz ograniczającym zasięg jej potencjalnych wędrówek.

Przełknęła z trudem i ciężko, nie wychylając się jeszcze z otulających ją ciemności, ponieważ nie tego tak naprawdę się spodziewała - a czego? Nie wiedziała... - i nie miała najmniejszego pojęcia o tym, co powinna teraz zrobić, uczynić, jakie kroki podjąć i jak zareagować na widok rozciągający się tuż przed nią. Niewiasta wyglądająca tak, jak gdyby łaskawa Śmierć miała ją zabrać w każdym momencie, zaś okrutna Depresja szeptała jej jadowite słówka prosto do ucha wyposażona była w nóż, więc stwarzała możliwe niebezpieczeństwo i zagrożenie, jeśli by do niej podeszłą do niej przemówiła. Z drugiej strony... te łzy cieknące po zapadniętych, wychudzonych policzkach działały na nią niby kubeł potwornie lodowatej wody. Drgnęła, nawilżając spierzchłe, suche usteczka i krzywiąc się delikatnie z powodu nowego, świeżego bólu przebiegającego niby rozpędzony koń przez jej osłabione stawy. I w końcu zdecydowała się odnośnie tego, jakie kroki powinna uczynić. Jeżeli będzie mogła podejść do regału dalej będąc osłoniętą przez mrok, to uczyni to i przeglądnie znajdujące się na półkach, szklane naczynia - jedne wypełnione jeszcze jakimiś cieczami, z kolei pozostałe, słoiki poszarzałe przez brud i kurz, przeraźliwie puste. Jeśli nie będzie jej dane wykonać tego punktu planu, to przejdzie od razu do następnego: czyli zastukania knykciami w ścianę i zaobserwowanie tego, jak dziewczę zareaguje na ten nagły dźwięk. Nie chciała jeszcze jej się pokazać, wpierw łaknąc zbadać tutejszy grunt, lecz nie ociągając się przy tym w strachu, że przybędzie tu maszkara, o której prawił Satoru. Przez myśl przemknęło jej tylko luźno jeszcze, że osóbka tu zamknięta mogłaby być - potencjalnie - pierwszy nosicielem plagi panoszącej się aktualnie po Desperacji, zwłaszcza patrząc na całe to pomieszczenie - piwnicę żałosną i straszną, i przygniatającą ducha.

Płaszcz cienia: 2/3 (użycie)

Zignorowała plamy krwi malujące się na stopniach - zerkając tylko na nie i przyjmując do wiadomości ich niosące złe, groteskowe znaki istnienie - na rzecz zejścia na dół i sprawdzenia tego, co kryło się za tymi wszystkimi dźwiękami rozchodzącymi się po tymże makabrycznym miejscu. Nim jednak dobrze rozejrzała się po niedużym, piwniczym pomieszczeniu, z góry schodów dobiegł ją przeraźliwy, powodujący mocne jej wzdrygnięcie się trzask zamykanych drzwi. Ponadto jedyne źródło tutejszego światła postanowiło wyzionąć ducha w najgorszym chyba momencie, zalewając pokój ten brudem i syfem, i odorem przyozdobiony w głębokich, niemożliwych do przebicia wzrokiem ciemnościach. Zastygła w miejscu na dłuższą chwilę, nasłuchując uważnie wszelkich, najdrobniejszych odgłosów i wytężając spojrzenie w kierunku, gdzie ostatnio znajdowała się przykuta do posadzki, wychudzona i łkająca istotka. Nie oddychała nawet - zorientowała się po ciągnącym się, napawającym ją straszliwymi nerwami momencie - bojąc się przerwać tę ciszę, jaka tutaj nagle i niespodziewanie zapanowała.

Wreszcie - po minucie? Miesiącach? Latach? - ruszyła się powoli, ostrożnie, niwelując przy tym działanie swojego cudownego, magicznego płaszcza i sięgając do jednej z jego głębokich kieszeni w poszukiwaniu swojej wspaniałej zapalniczki. Wystarczyło jedno kliknięcie, aby wzniecony został jasny, zbawienny i tańczący raźnie płomyczek, który oświetlił nie tylko jej skromną personę, ale też część jej otoczenia. Odruchowo i uważnie zerknęła na stojący obok regał zawalony słoikami i na wpół wypełnionymi czymś butelkami, nie omieszkując również wypatrywać reakcji ze strony nieznajomej, zamkniętej tu osóbki. Jeżeli nie była ślepa, to powinna ją teraz dojrzeć, a to wiązało się z jakimś - jakimkolwiek - oddźwiękiem, lecz Karyuu nie miała najmniejszego pojęcia, czy będzie on pozytywny, czy też negatywny - stawiała na to drugie, bo optymistką przestała być już dawno, dawno temu. Dlatego też rozważnie i przezornie, i mozolnie przesunęła się bliżej zagraconych szklanymi pojemnikami półek, chcąc sprawdzić ich zawartość przed konfrontacją z tutejszym więźniem - a nuż będzie w nich coś niebezpiecznego, a wtedy będzie wiedziała, żeby wystrzegać się ich zawartości i nie dać do nich dostępu potencjalnie groźnej i nieobliczalnej istocie.

Znieruchomiała raz jeszcze, kiedy to usłyszała dźwięk upadającego na kamienną posadzkę noża, co rozbrzmiało w tej wypełnionej stęchlizną, nieprzyjemnej piwniczce niczym donośny, przeszywający brutalnie i ostro powietrze wystrzał z armaty. Zerknęła w stronę, skąd ów odgłos dobiegł, po czym - kiedy nic więcej się nie zdarzyło - zerknęła z powrotem na buteleczki poukładane nierówno, chaotycznie na zakurzonych, brudnych półkach. Przysunęła nawet bliżej nich ogienek rozpalonej zapalniczki, coby móc odczytać znajdujące się na etykietach rzeczy i być w stanie przyjrzeć się jako tako cieczom zamkniętym wewnątrz szkła. Po momencie wahania zdecydowała się nawet wziąć jedną - trzecia w pierwszym rzędzie - do ręki i... niemal upuściła ją, gdy wychudzona, przykuta do tegoż miejsca istota odezwała się odbijającym się od ścian, urywanym głosikiem. Przełknęła ciężko, z trudem, zmuszając się do zwrócenia swojej uwagi na dzierżone "naczynie" i - odkorkowawszy je, jeśli była taka potrzeba - próbując powąchać krótko, szybko to, co znajdowało się wewnątrz niego. Nie chciała czymś niebezpiecznym się zatruć, ale i tak już pewnie naznaczona była przez Plagę - domysły miała, bazowane na gnębiących ją ostatnimi czasy dolegliwościach - i zapach był jednym z najlepszych elementów, po których dało się rozpoznać ciecze. Nawet brak jakiejkolwiek woni coś mówił, ale w sumie robiła to z czystej ciekawości i próby pozbierania jakichś - jakichkolwiek, tak naprawdę - wskazówek.

Jak na razie ignorowała - z żalem wgryzającym się w serce i poczuciem winy dosypującym węgla do paleniska - drugą personę przebywającą w tymże pomieszczeniu, chcąc zorientować się wpierw, na czym dokładnie stoi i co wygrzebać mogła z tutejszego otoczenia. Zastanawiała się też, czy rezydent tegoż biednego, podziemnego apartamentu ślepy nie był - a przynajmniej częściowo, ponieważ na światło zareagował - bo zdawała się zbyt zagubiona i ogólnikowo pytająca. Nie "kim jesteś", tylko "kto tu jest" - nie pasowało jej to, lecz odłożyła tę zagwozdkę jak na razie na bok. Na tę chwilę zajęła się butelkami, zwłaszcza tymi noszącymi na sobie oznaczenia - priorytet miała ta trzymana w ręce, choć Karyuu nie omieszkała zerknąć jeszcze na powierzchnię półek w próbie ustalenia tego, czy nie było na nich czegoś jeszcze interesującego i przykuwającego uwagę.

Skrzywiła się, poczuwszy zapach tego, co kryło się wewnątrz ściągniętej z półki regału butelki - woń zamkniętej w szklanym pojemniku cieczy nie była może tak tragiczna, jak ten paskudny, wbijający się w nos niby miliony gwoździ odór unoszący się w tymże podziemnym pomieszczeniu, ale i tak odpychała i nie była ani odrobinę przyjemna dla zmysłu węchu. Z niezbyt kontrolowanym hufnięciem - prawie kichnięciem, ale się powstrzymała. Ledwo, ale jednak - odłożyła pożyczony przedmiot z powrotem na jego pierwotne miejsce, po czym poprawiła biały, miękki szal tak, aby szczelniej zakrywał jej nos. Nie było to idealne czy gwarantowane rozwiązanie problemu z wszelkiej maści zapachami wiszącymi groźnie, stęchle w powietrzu, ale dawało jakąś tam nutę wytchnienia od nich i izolacji. Zerknęła krótko w kierunku uwięzionej tu, zalanej mrokiem istotki - serce jej się krajało i gorycz zalewała jej skupione na aktualnym zadaniu myśli - sięgając po sekundzie zawahania po następną butelkę i oglądając ją uważnie z każdej strony w wątłym, chwiejnym świetle ognika z zapalniczki. Powtórzyła tę czynność z każdą buteleczką stojącą na półkach tutejszego regału, po obejrzeniu ich odkładając je z powrotem na miejsca, z których je brała - polegała tutaj w dużej mierze na swojej znakomitej, cudownej pamięci, dzięki której obrazy tych szklanych naczyń wyryte zostały dokładnie - na zawsze - w jej umyśle.

- ... nie jestem Twoim wrogiem - odezwała się w końcu ochrypłym, cichym jak zwiewna bryza głosem, przykucając przy meblu i obniżając dłoń, w której trzymała jedyne tu obecnie źródło światła. Uczyniła to w celu zbadania brudnej, poplamionej krwią posadzki, przesuwając się niespiesznie, wolno wzdłuż podniszczonego, naznaczonego wiekiem regału. Przełknęła ciężko, poczuwszy przy tym ruchu kłujący, ostry ból rozpalający się w jej stawach i znieruchomiała na dobre kilka sekund, ażeby przeczekać ten drobny - miała nadzieję - epizod rozwijającej się w jej ciele choroby. To nie było zwykłe, normalne zmęczenie czy nadwyrężenie, czy też coś innego - nie miała na to pewnych i silnych dowodów, a przypuszczenia tylko i teorie luźne, ale... Odetchnęła, kiedy ból zelżał do znośnego poziomu, a wykuty we wspomnieniach obraz zarażonego mężczyzny z Baru zszedł na dalszy, czający się niebezpiecznie przy powierzchni myśli plan. Mrugnęła szkarłatnymi oczyma, zmuszając się do skupienia na uwalonej, zakurzonej posadzce, wykonując mozolne wręcz, przemyślane ruchy, ażeby to nie pogorszyć swojej jak na razie nie takiej tragicznej kondycji. Miała czas. Miała czas. - Nie przybyłam tu, aby Cię skrzywdzić - dodała szeptem, mając przy tym ogromną nadzieję, aby to jej wewnętrzne, czute w klatce piersiowej drżenie nie wyciekło do jej tonu.

Nic więcej prócz butelek - dokładnie i z każdej strony obejrzanych, jak również przez to doskonale wyrytych w pamięci - nie znalazła na półkach podniszczonego, zakurzonego regału, toteż odwróciła od niego swoją uwagę i skierowała ją na następną bliską niej rzecz - ubrudzoną, poplamioną zaschniętą krwią posadzkę. Zerkała, również, w kierunku, z którego dochodziły do niej odgłosy czynione przez uwięzioną tu, przykutą łańcuchem do podłogi dziewczynki - serce jej się krajało, słysząc głos ten boleśnie brzmiący i nacechowany silnym, przytłaczającym strachem. Nie chciała przerazić jej jeszcze bardziej, niż robiła to teraz; nie chciała wepchnąć jej bezlitośnie do spirali paniki; nie chciała, aby ta uczyniła sama sobie krzywdę podczas oślepiającego popłochu, lecz nie wiedziała, co powinna zrobić, ażeby zmniejszyć jej poziom lęku. Nie była dobra w stosunkach międzyludzkich - ciężko rozmawiało jej się ze zwykłymi, napotkanymi na ścieżkach Desperacji osobami, toteż uspokojenie okaleczonej umysłowo i emocjonalnie persony było dla niej niezwykle ciężkim zadaniem.

Odetchnęła ciężko, cicho, krzywiąc się zarówno przez ból punktujący w uszach, jak i świeżo uwolniony do tutejszego powietrza zapach zgnilizny - nie podobał jej się ten fakt ani odrobinę. Nie widziała dokładnie drugiej przebywającej tu osóbki, ponieważ wątłe i chwiejne światło płomyka z zapalniczki nie sięgało aż tak daleko - dostrzegała zarys tylko jej sylwetki i czynionych przez nią ruchów. Odetchnęła raz jeszcze, naciągając mocniej szal na nos i ostrożnie, powoli przyklękując - mimo nagłego zastrzyku ostrego ukłucia w stawach - na prawe kolano. Niespiesznie położyła trzymaną zapalniczkę na podłodze, po czym podniosła puste, naznaczone bliznami dłonie do góry w pokojowym geście.
- Nie przybyłam tu, aby Cię skrzywdzić, a przez... przez chorobę, na jaką się natknęłam - powtórzyła ochrypłym, jak najbardziej szczerym szeptem, uwagę swoją koncentrując na oświetlonej aktualnie przez mały artefakt podłogę. Chciała wykorzystać tę sytuację do dokładnego jej zlustrowania, nie omieszkując rzucać okiem na skrytą w mroku istotę, która wysyła trochę sprzeczne sygnały. Z jednej strony jej się bała, z drugiej ostrzegała, iż grozi jej śmierć, jeśli tu zostanie - przerażenie zmieszane z ostrzeżeniem, hm. - Kto mnie zastanie? - zapytała po momencie, przesuwając ostrożnie stopą - ręce dalej mając uniesione - zapalniczkę na lewo, skanując uważnym wzrokiem odsłanianą przez jej blask posadzkę. W uszach jej dzwoniło - cóż, w jednym tylko - i ból zalęgł się irytująco tuż za bębenkami, lecz nie wycofała się, nie rezygnowała z tego, po co tutaj przybyła.