Błyszczące ślepia zamykały kocura w klatce. Zbliżenie, które ich przyszpiliło zdawało się być już poza granicą niewidzialnego szkła. Oczy Takahiro były wąskie i lśniące, pozwalały myśleć o białym szronie osnutym gdzieś w roztopionym złocie jego tęczówki. Niska temperatura, która na ogół panowała w jego świecie, zaczynała się rozpływać. Wrzeć. Zapędy, które w niej dominowały, z pewnością nie umknęły uwadze kocura, który patrząc teraz w twardą szczękę i w nieruchomą twarz wojskowego, mógł zobaczyć wszystko, nawet lekkie drganie kącika ust, który wykrzywiał się w delikatnym, chytrym uśmiechu.
  „Sprawdzam jak bardzo jesteś zazdrosny o swoją własność”
  — Może kiedyś się przekonasz.
  Rozwarł wargi, a kły bezceremonialnie wkroczyły na szorstki ląd. Język przesunął się po jednym z nich, dokładnie tak jak robią to dzikie koty kiedy pora obiadowa niesamowicie się przedłuża.
  — Ta perspektywa odpowiada mi bardziej.
  Nobuyuki stał się jego celem w dniu kiedy wracając, zastał puste posłanie. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek pokonały go uczucia. Czy można było to nazwać paniką? Na samą myśl o przeszłości warknął rozdrażniony. Bestia w jego głowie zaczęła drapać jego umysł. Warczała, więc on warczał. Takahiro nie zamierzał ją więzić. Jak długo to co się między nimi działo sprawiało mu przyjemność, tak nie protestował — a przyjemność sprawiało mu trzymanie Yukimury tak blisko, że zapach jego ciała drażnił rozpalone nozdrza. Teraz nie mógł uciec. Nie mógł skryć się przed tym co już i tak zostało przesądzone. Takahiro był jednak zbyt pewny siebie i bezczelny, aby sądzić, że Nobuyuki to zrobi. Wiedział, że tu zostanie, to po prostu zwierzęcy instynkt.
  Szept CATSa drażnił jego szorstką skórę na policzkach, kiedy powietrze owiewało je ciepłem. Uścisk kocura zelżał, palce puściły, ale ślad po paznokciu — to lekkie zadrapanie — nadal pulsowało, jak rozcięta rana, choć umysł podpowiadał mu, że to ledwie draśnięcie. Zwęził źrenice. Nie minęła chwila kiedy Yukimura złapał go za koszulkę i przysunął bliżej. Poczuł jego gładki nos na policzku i palce, które szybko znalazły się pod ciasną koszulką i wkroczyły bezczelnie na strefę pleców. Poczuł ciepło. Było przyjemne i prowokujące. Było tym zapalnikiem, który raz jeszcze postanowił odezwać się w jego ciele i popchnąć go do egoistycznych zapędów.
  Zimne palce Shaya ześlizgnęły się z jego biodra i szybko zakleszczyły na szyi. Przycisnął Yukimurę do ściany, tak, że potylica przywarła do nań trwale, upewniając się, że wyrwanie się z tego uścisku będzie wystarczająco trudne, o ile mogłoby być w ogóle wykonalne. Drugą dłoń (prawą) nadal trzymał na materacu. Przechylił się razem z nim, kolano przesunęło się minimalnie, trąc materiałem spodni o wewnętrzną stronę jego ud — odsłoniętą i bladą.
  — Nie chce abyś zostawił mnie teraz z niczym — odezwał się, choć gardłowa chrypa zaburzyła głośność jego słów. Wydawało się, że nie potrafi mówić szeptem.
  Palec wskazujący rozpoczął swą wędrówkę z szyi na szczękę, by ostatecznie zatrzymać się na brzoskwiniowych wargach. Nacisnął skórę tuż nad kącikiem ust i pociągnął w górę obnażając długi, zwierzęcy kieł. Nie mógł się oprzeć by nie zahaczyć o niego palcem. Przyglądał mu się z coraz to większym zainteresowaniem. — Niezależnie od tego co powiesz, chcesz tego. To, co zaznałeś spodobało ci się do tego stopnia, że nie zamierzasz tego puścić.
  Mówiąc to wsunął opuszek palca w jego wargi. Białe zęby przywitały go jak swego. Poczuł ich wyraźną ostrość, ale i wilgotne ciepło jego ust; uśmiechnął się szerzej tym swoim lodowatym wyrazem, przy którym Alaska stawała się Hawajami. Jego gesty były pewne, absolutnie nie szły w parze z delikatnością i subtelnością, co świadczyło o jego nieobytym stosunku do innych.
  — Bo jesteś dla mnie ważny. Nadal tego nie pojąłeś, durny kocurze?
  Kłamiesz. Kto by tobie ufał?
  — Jakim uczuciem do mnie pałasz? — powtórzył wolno i uniósł brew.
  Brunet momentalnie zatrzymał swoją dłoń, nie przerywając dotyku. Poczuł silny skurcz w plecach — twarde i napięte ciało nie było zadowolone z tej pozycji. Spodnie zaczynały mu przeszkadzać. Poprawił prawą dłoń na materacu łóżka, na którym przez cały czas się opierał. Uniósł spojrzenie z powrotem na Yukimurę i przyjrzał się mu w zastanowieniu. Cisza nasilała się. Pulsowanie krwi w jego skroni wydawało się być już tak głośne, że zagłuszało jego myśli. Dopiero po chili w pustce, która zapanowała rozległ się dźwięk brzęczących sprężyn łóżka i trzasku drewna, z którego było obite. Nie wiedząc kiedy kocur został powalony na plecy, a długi cień Takahiro osłonił mu twarz; zdążył wleź na łózko. Teraz oba jego kolana wbijały się w strukturę tymczasowego legowiska, które uginało się pod ich ciężarem. Dzikie ślepia mężczyzny spojrzały na ciało kota, choć wzrok machinalnie zatrzymał się w miejscu, w którym koszulka zagięła się i odsłaniała płaski, dobrze zbudowany brzuch.
  Złapał palcami za cienki materiał koszulki przyciśnięty do pleców i przeciągnął go przez głowę. Włosy rozburzyły mu się. Czarne jak smoła kosmyki zasłoniły mu oczy, kiedy ponownie wymierzył spojrzenie w jego szkarłatne iskrzące tęczówki. Odrzucił niepotrzebny skrawek ubrania na bok, jak niechcianą zabawkę.
  Zawisł nad nim. Ten ruch pozwolił Takahiro znaleźć się tuż przy jego uchu. Wyciągnął się, owiewając je ciepłym powietrzem, a następnie przegryzając lekko.
  — Wymigujesz się, bo sam nie potrafisz określić co do mnie czujesz?
  Wyszeptał chrapliwym głosem do jego ucha, kiedy paznokciem lewej dłoni zahaczył o gumkę jego bielizny. Drażnił się z nim. Trzy palce szybko wsunęły się pod materiał zaczepnie odsłaniając jego kość biodrową — tą samą na której wcześniej zostawił wyraźne ślady.
  — Pomimo dzielących nas różnic, masz do mnie słabość. Przyznaj się wreszcie przede mną i przed sobą. Czy gdyby było inaczej bylibyśmy tu nadal?
  Zjechał ustami niżej. Tuż za ścianą przy której leżeli było słychać dźwięki kroków i rozmowy personelu. Potem zduszony śmiech. Wydawać się mogło, że dzielą ich od nich minimetry. Przejechał nosem po jego szyi, wdychając jego zapach i drażniąc skórę. A potem uchylił wargi i musnął szyję kocura mokrym językiem. Przypomniał sobie o leżącej na brudnej ziemi koszulce i parsknął mu w skórę.
  — Dwa zero dla mnie. Resztę zostawiam tobie, o ile jesteś wystarczająco odważny.

Bitwa na spojrzenia trwała w najlepsze — z jednej strony zwierzęce, błyszczące i przepełnione toksycznością ślepia lisa, a z drugiej strony szkarłatne, niewzruszone oczy kocura. Niewzruszone, bo Neely przed naprawdę przez długi czas nie dostrzegał tego niebezpiecznego błysku, jakby specjalnie go ignorował. Był zbyt zajęty spoglądaniem w zwierciadło duszy swojego kompana, by skupiać się również na agresywnej otoczce, która z sekundy na sekundę stawała się coraz bardziej namacalna. Bliskość, którą otaczał go lis i ciepło bijące z jego ciała wręcz mieszały mu w głowie, tworząc mętlik emocji nad którym nie był w stanie zapanować. Miał wrażenie, że wszystko wymyka mu się spod kontroli, ale mimo to wciąż próbował świdrować go spojrzeniem, chcąc dostać się do interesującego wnętrza. Ale prawda była jedna — im bliżej był, tym mniej widział.
Ocknął się zdecydowanie za późno, jakby dopiero co ktoś wybudził go z hipnozy. Za późno dostrzegł to, że Shay próbuje stłamsić go spojrzeniem. Przez chwilę znowu poczuł się nieswojo, jak zwierzę zamknięte w klatce. Dosłownie czuł, jak metalowe kraty powstają wokół jego ciała, ograniczając przestrzeń życiową. Paskudne uczucie, którego chciał pozbyć się jak najszybciej. W jego spojrzeniu pojawiła się jakaś dziwna, niespotykana niepewność, która doskonale skrywała strach, który przez moment był widoczny w kocim obliczu Nobuyukiego.
„Może kiedyś się przekonasz.”
Słowa ciemnowłosego dotarły do niego z lekkim opóźnieniem, jakby Neely doznał jakiegoś krótkotrwałego szoku. Może i przegrał walkę na spojrzenia, ale wciąż mógł kąsać lisa słowami, które niekiedy celnie wymierzone potrafiły również wzbudzić różnorakie emocje, niekoniecznie te dobre. Nie miał zamiaru poddać się tak łatwo, to nie leżało w jego naturze.
— Może — odparł niesamowicie sucho, a potem odchrząknął. Musiał też przełknąć ślinę, by nawilżyć gardło. Podobnie jak Shay obnażył swoje kły, choć dość szybko je schował, jakby celowo usypiał czujność „drapieżnika”, za którego uważał się lis.
Na następną kwestię nie odpowiedział żadnym słowem — wydał z siebie jedynie mruknięcie, które można było odebrać na różnorakie sposoby, choć w rzeczywistości było jedynie potwierdzeniem albo czymś w stylu „okej”.
Zaciekawił się, gdy tylko usłyszał warknięcie. Był ciekaw o czym właśnie myślał Karasawa i co spowodowało u niego taką reakcję. Najprawdopodobniej chodziło o ich relację, bo nie oszukujmy się, podczas tak niecodziennego i niespodziewanego zbliżenia nie byli w stanie myśleć o niczym innym, a przynajmniej kocur nie był w stanie. Niemalże każda jego myśl przywoływała dodatkowo obraz mężczyzny ze zwierzęcymi, smolistymi uszami. Nie był w stanie się go wyzbyć, Takahiro na stałe zagrzał sobie miejsce w jego głowie i za nic w świecie nie chciał z niej wyjść.
To, czego doświadczał Neely trudno jest opisać jakimikolwiek słowami. Cała sytuacja była dla niego nowa i nieco dziwna — nigdy nie spodziewał się, że pozwoli, by osoba, do której wciąż chował jakąś urazę znalazła się tak blisko niego. Nigdy nie spodziewał się, że będzie w stanie czerpać jakąkolwiek przyjemność z obecności osoby, z którą podobno nie chciał mieć nic wspólnego. Czyżby zmienił zdanie? Możliwe. Był po prostu zbyt ciekawy i jakby starał się dostrzec, że może faktycznie coś w tym jest, skoro Takahiro uganiał się za nim, znosząc wszystkie kąśliwe uwagi i dogryzki.
Czuł jak oziębłe palce Karasawy wciąż spoczywają na jego biodrze. Skórę miał w tamtym miejscu pokrytą gęsią skórką, jakby wciąż nie mógł przyzwyczaić się do cudzego dotyku. Ale podobało mu się to, temu nie mógł zaprzeczyć, nawet jeśli bardzo by chciał. Przez chwilę myślał, że to koniec, jednak ręka lisa oderwawszy się od kości biodrowej postanowiła zaatakować inne miejsce — jasną, naznaczoną kilkoma pomniejszymi ranami szyję białowłosego. Członek kociego gangu totalnie się tego nie spodziewał, co łatwo można było wywnioskować po jego mimice. Został dość gwałtownie pchnięty w stronę ściany, a jego plecy na nowo przywarły do chropowatej powierzchni. Tym razem nie mógł się od niej oderwać nawet na chwilę, bo kurczowo trzymająca go ręka skutecznie mu to uniemożliwiała. Znowu poczuł jak materiał dżinsowych spodni drażni jego nagie udo.
Lis robił to specjalnie, lubił sobie pogrywać z innymi.
„Nie chcę byś zostawił mnie teraz z niczym.”
Wywrócił oczami, finalnie jednak wpatrując się w zwierzęce oblicze Karasawy. A jednak czegoś oczekiwał, nie był takim zlodowaciałym skurwielem na jakiego się kreował. Czuł coś, Neely doskonale to wiedział, ale nie chciał go ciągnąć celowo za język.
— Myślisz, że teraz byłbym w stanie to zrobić? Nie puścisz mnie wolno. Nawet jeśli ucieknę... znowu, to Ty i tak mnie złapiesz. Znowu. Zobacz tylko na mój stan. Jak daleko mógłbym uciec? — Najdalej w Twoje ramiona, chciał dokończyć, ale w porę się powstrzymał. Dosłownie kilka sekund później palec Shaya rozpoczął dalszą wędrówkę po ciele kotowatego. Nobuyuki nie pamiętał kiedy ostatnio pozwolił komuś na dotknięcie siebie, dlatego też niemalże każde zbliżenie się lisa skutkowało krótkotrwałym dreszczem, który przebiegał przez jego skórę albo powodowało, że z brzoskwiniowych ust wydobywał się któryś z bliżej nieokreślonych pomruków.
„(...) chcesz tego. (...) nie zamierzasz tego puścić.”
Miał ochotę zmiażdżyć jego palec między ostrymi kłami, odruchowo nawet delikatnie rozwarł szczęki, ale nie odważył się na ten krok. Jakiś wewnętrzny hamulec mu to uniemożliwił. Poza tym nadal myślał nad odpowiedzią.
— Nie Ty decydujesz o tym czego chcę, a czego nie chcę — wysyczał z trudem, wiedząc doskonale, że Takahiro ma rację, ale oczywiście w dalszym ciągu nie przyznawał przed nim (i samym sobą) co właściwie do niego czuje.
„Bo jesteś dla mnie ważny.”
W całej tej nachalności i braku subtelności udawało mu się odnaleźć coś, co bardzo mu się podobało. Shay pierwszy raz był całkowicie szczery w swoich czynach, i o ile wcześniej kręcił, unikając odpowiedzi na różne pytania, tak teraz coraz bardziej się otwierał. Kocur odnosił wrażenie, że udało mu się rozbić część muru, który lis wzniósł wieki temu wokół swojego serca.
— Nieczęsto słyszę podobne słowa. Zrozum, że to dla mnie zupełnie nowa sytuacja — wyjaśnił dość niechętnie, ukazując swego rodzaju słabość — nie był w stanie uwierzyć, że świecie pełnym obłudy mógł znaleźć się ktoś, dla kogo był w jakimś stopniu ważny. W życiu zawsze miał pod górkę, inni celowo rzucali mi kłody pod nogi i wbijali ostrze szpile w jego ciało. Dlaczego nagle miałby uwierzyć, że znalazła się osoba, która różniła się od pozostałych?
„Jakim uczuciem do mnie pałasz?”
Chciałbym Cię nienawidzić. Chcę Cię nienawidzić. Próbuję Cię nienawidzić. Byłoby o wiele łatwiej gdybym Cię nienawidził. Czasami myślę, że Cię nienawidzę, ale potem Cię spotykam.
Cisza zdecydowanie działała na korzyść lisa — brunet wykorzystywał ją bardzo umiejętnie, byleby osiągnąć jeden z zamierzonych celów. A Neely? Zastój był dla niego bardzo niekorzystny, ten pyskaty kocur wolał odgryzać się słowami i władanie właśnie nimi wychodziło mu najlepiej.
Specjalnie nie udzielił żadnej odpowiedzi, ale dość szybko okazało się, że dobrze zrobił, bo Karasawa znowu zaczął działać. Całkowicie przejmował kontrolę, miał Nobuyukiego w garści, choć białowłosy sam nie dopuszczał do siebie tej myśli. On po prostu pozwalał dawnemu oprawcy działać, sprawdzał jak daleko jest w stanie się posunąć.
To była chwila — łóżko przeraźliwie zaskrzypiała pod ich ciężarem, jakby zaraz miało się zawalić, a dwie sylwetki leżące na nim miały paść na ziemię. Ale to się nie stało. Kotowaty zdecydowanie za dużo myślał, bo nawet w porę nie zareagował, gdy został rzucony na pogniecioną pościel, a jego łeb odbił się od sprężynowego materaca. Burza jasnych włosów rozwaliła się na boki. Neely ponownie czuł na sobie ten wzrok — Shay znów bacznie obserwował jego ciało, niemalże patrzył na niego jak na zdobycz. Ten wzrok wywoływał mieszane uczucia.
Nieoczekiwanie role się odwróciły — teraz to Yukimura był obserwatorem. Jego szkarłatne ślepia dość szybko napełniły się jakimś dziwnym zainteresowaniem. Co w planach miał Takahiro? Na odpowiedź nie musiał czekać zbyt długo, bo widząc jak mężczyzna pozbywa się górnej części stroju, mógł spodziewać się jakie były dalsze jego plany. Jasnowłosy nie mógł oderwać wzroku od ciała swojego dawnego oprawcy. Wpatrywał się w zarys mięśni jego brzucha, nawet jeśli nie odznaczały się jak u prawdziwego kulturysty, to taki widok zdecydowanie potrafił nacieszyć kocie ślepia Nobuyukiego.
— Mówiłem, że zaczniesz się przede mną rozbierać. Mówiłem. — Bez jakichkolwiek słów spełniał kolejne zachcianki czerwonookiego, co oczywiście nieziemsko kocurowi się podobało. Nie mógł doczekać się dalszej części przedstawienia, jednocześnie będąc cholernie ciekawym wielkiego finału, bo Shay na pewno miał coś w zanadrzu, ten chytrus zawsze miał plan.
„Wymigujesz się, bo sam nie potrafisz określić co do mnie czujesz?”
— Nie, przecież to Ty nie masz serca. Chcę żebyś się określił. Ja nie mam problemu z okazywaniem uczuć. — Oczywiście, że miał problem z okazywaniem uczuć, nawet teraz unikał odpowiedzi, ciągnąc dalej tę cholerną farsę. On po prostu sam nie wiedział jak wytłumaczyć to, co działo się w jego głowie. Zamęt, który w niej powstał był nie do ogarnięcia. Tego bajzlu nie dało się uprzątnąć tak łatwo.
Dłoń Shaya znowu odnalazła się na biodrze Yukimury, który pod wpływem jego dotyku spiął się na chwilę. Zwierzęce paznokcie lisa drażniły jego skórę, ale białowłosy odnajdywał w tym przyjemność. Kolejna impuls przeszedł przez jego ciało. Chciał więcej, zdecydowanie chciał więcej.
„(...) Czy gdyby było inaczej bylibyśmy tu nadal?”
— Gdyby mi się nie podobało to już dawno dostałbyś z łokcia — bąknął, robiąc krótką przerwę. — Ech, to nie jest dla mnie wcale takie proste, ale postaram się to wyjaśnić krótko i klarownie. Nie jesteś dla mnie obojętny i pewnie nigdy nie byłeś. Z reguły nie pozwalam by inni się do mnie zbliżali, bo to źle się kończy. Możliwe, że chciałem Cię przed tym uchronić. Uchronić przed sobą. Nie wiem co do Ciebie czuję, ale z pewnością jest to coś wielkiego, czego nie potrafię określić. Ale to prawda, muszę mieć do Ciebie jakąś słabość, inaczej faktycznie nas by tu nie było. Nie dotknąłbyś mnie. — Odetchnął z ulgą, jakby właśnie powiedział coś, co ciążyło mu już naprawdę długo. Ale faktycznie, odczuł ulgę, było mu teraz dużo łatwiej. Aż zaczął się zastanawiać, że może powinien zwierzać się częściej. Zwłaszcza Shayowi.
Po jego szyi przeszedł przyjemny dreszcz — pierwszy gdy nos Karasawy błądził po jasne skórze kocura, drugi gdy jego język zostawił na niej mokry ślad. W jego kocich oczach niemalże żarzyły się dwa ogniki. Wiedział, że nie zostawi tak tego. Nie był w stanie.
Postanowił zaatakować i zaryzykować. Jedna z jego dłoni spoczęła na karku lisa, a druga na plecach. Przyciągnął go do siebie, poniekąd wymuszając na nim zbliżenie się. Ich ciała zetknęły się, a Neely uniósł głowę nieco do góry, by wpić się w szorstkie usta Takahiro. To była chwila, krótki moment, w którym Yukimura przymknął oczy, by osiągnąć pełnię przyjemności. Na sam koniec zdecydował się zaczepić zębem o jego wargę.
— Nie mów mi nic o odwadze.

— Wiesz co w tobie cenie? To, że znasz odpowiedź na każde moje słowo. — Uśmiech mężczyzny poszerzył się, wyglądał teraz jak ostre, zagięte ostrze. — I okazuje się, że przejrzałeś mnie na tyle dobrze, aby wiedzieć, że mam swoje zabezpieczenia. To zabawne, nie sądzisz? Czy jestem aż tak przewidywalny?
 Palce trzymające gumkę jego bielizny — jakby na przekór tego co powiedział — puściły, a uderzenie, które zostało przez nie wymierzone, pozostawiło po sobie lekko zaczerwieniony ślad w okolicy podbrzusza.
  Czy kiedykolwiek przypuszczał, że pokój ograniczy ich i zmusi, do bliskości muskającej wrażliwe nozdrza zwierzęcych bestii? Nigdy. Neely zawsze wydawał się być poza zasięgiem jego ręki. Jak ptak. Pomimo schwytania go w klatkę, wciąż nie miał pewności, że zostanie z nim na zawsze. Czy jeśli uchyli choć drzwiczki, nie wyfrunie, zostawiając po sobie tylko parę srebrnych piór? Jego obojętne spojrzenie prowokowało go do kolejnych kroków. Czy nie aby dlatego, by w końcu zauważyć na tych przeklętych brzoskwiniowych ustach inny wyraz niż ten serwowany po stokroć?
 Shay uśmiechnął się, a kąciki ust ginęły w ciemnym mroku. Z bliska udało mu się dojrzeć na jego twarzy namiastkę czegoś co mógłby nazwać przyjemnością.
 — Masz rację. Nie ja decyduje. Ale twoje ciało tak.
 Zahaczył pazurem o jego pępek, zmierzając dalej; zimne jak lód palce pochwyciły jego ogon wyczuwając wyraźne ciepło białego futra.
 Kolejne słowa, które usłyszał spowodowały, że odchylając głowę — i tak będąc wciąż niesamowicie blisko jego ciała — uniósł jedna ciemną brew w narastającym zaciekawieniu. Nie przerwał. Nie odezwał się najmniejszym słowem. Choć twarz mu znieruchomiała, uśmiech, który do niedawna wykrzywiał mu usta, zgubił się gdzieś w panującym półmroku i pozostał niewidoczny — nawet do momentu kiedy poczuł, że szczupła, uzbrojona w pazury ręka Nobuyukiego łapie go za kark i przyciąga do siebie. Pod jego dotykiem ciało zadrżało, i nie potrafił tego powstrzymać. Ręka na której się opierał, zgięła się i łokieć wylądował na wyścielanym błękitnym kocu. Gorące lisie ciało opadło na tyle nisko, że obnażony, blady brzuch Karasasy otarł się o cienki materiał bluzki Yukimury; ciepło jakie bowiem biło z tego miejsca, wprowadziło go w kolejny stan rozluźnienia. Złote tęczówki ominęły barykadę złożoną ze stromych, sztywnych psich włosów i bezwzględnie wkroczyły na tereny wcześniej zarezerwowane wyłącznie przez Yukimure. Jaką radość sprawiało mu wpatrywanie się w niego z tak bliskiej odległości. Shay czuł, że zaczyna tracić kontrolę. To co stało się w tych paru chwilach wypędziło jego opanowaną osobowość poza ramy ciała i pozostawiły go tam samego sobie, jak widza. Jak długo mógł opierać się tej żądzy? Chęci przekroczenia granicy jeszcze o krok? Poczuł w lędźwiach, że narasta w nim pożądanie, i to zaskakująco mocne. Czy to także widział Yukimura, gdy obserwował go z dołu? Z cienkich ust żołnierza wyrwał się kolejny niski warkot, w które chwilę potem zatopiły się ciepłe wargi CATSa. Ta chwila wprawiła go w chwilowe osłupienie, na tyle, że zesztywniał, patrząc się w blade powieki i lekko poruszające się usta do układających się słów.
  „Nie mów mi nic o odwadze”
 Pamiętał, że po tych słowach czerń oblała mu oczy. Nie wiedział kiedy stracił kontrole. Kolejny zwierzęcy warkot — który zdołał usłyszeć u schyłku świadomości — zabrzmiał jak krzyk ostrzegający przed atakiem. Miał być też swojego rodzaju ostrzeżeniem przed zbliżającą się katastrofa. Umysł osłoniło pragnienie, zbyt wielkie, by utrzymać ciało na wodzy. Gorące i silne.
 Chciał go.
 Ta myśl nie dawała mu żyć. Wydawała się być jedyna, w pustce, która obsadzała się na resztkach zdrowego rozsądku.
 — Neely — warknął, choć niski ton, który dominował przestrzeń, mógł przekształcić to małe zdrobnienie i ucisnąć gdzieś w kącie niesłyszalnych oddechów.
 Gdzieś we mgle świadomości uświadomił sobie, że złapał go brutalnie w pasie i przyciągnął do siebie, dokładnie w tym samym momencie gdy ich  wargi złączyły się ponownie. Tym razem to nie białowłosy zrobił ten krok drażniąc jego i tak rozpalone zmysły. Ten krok zrobił Takahiro, ale pocałunek nie miał nic wspólnego z tym niewinnym, równie nieczystym posunięciem którego dopuścił się kocur. Shay wpił się w jego usta jak wygłodzony zwierz. Kły zahaczyły o skórę, pobudzony irytacja, że na ciele członka CATS nadal znajdują się ubrania. Dlatego jakby popchnięty tą nagłą myślą zgniótł w dłoni materiał jego koszulki. Długie, ostre pazury przedarły się przez tkaninę i Nobuyuki mógł poczuć jak przecinają jego obojczyk.
  Takahiro nie oprzytomniał nawet wtedy. Wysunął język i wepchnął go bezczelnie w jego usta nawet nie bacząc na ewentualne przeszkody w postaci zaciśniętych warg kota. Musiał się kontrolować, aby go nie skrzywdzić, ale to nie było wcale takie łatwe.
 Dłoń Shaya gwałtownie ruszyła w dół, dźwięk pękającego materiału drażnił uszy. Nie patrzał się na kocura — robił to tak narwanie, że strzępy materiału zatrzymywały się na jego paznokciach. Zdzierał z niego to co pozostało; pół przeźroczyste płaty tkaniny z której uszyta była koszula leżały teraz na łóżku jak pogięta bibuła. Nie mógł przestać. Kierowało nim coś czego bardzo długo nie doświadczył, coś co od czterech lat siedziało w jego ciele i domagało się uwolnienia.
  Zadrapał jego bok. Szkarłatne ślady ruszyły posłusznie za tym ruchem jak cień pozostawiony przez nieczyste mary; krew pociekła wąską strużką i poplamiła jasny materiał koca i palce Karasawy.
 Głosy za ścianą umilkły. Nie było słuchać już nic jakby to, co działo się w pokoju numer 4 stało się zwyczajną formalnością.
 Zabrudzona różowymi plamami łapa Takahiro wystrzeliła w kierunku głowy Yukimury i spętała między swoje palce pasma jego białych włosów. Zacisnął dłoń i odchylił siłą jego głowę, kiedy na moment odsunął usta od jego i pozwolił gorącemu powietrzu osiąść na wilgotnych wargach. Złote ślepia wyłoniły się z burzy czarnych włosów, a ognik jaki Nobuyuki mógł zobaczyć w jego tęczówkach, tylko utwierdziło go, że jego zwierzęca domena zawładnęła ciałem.
  „Chce żebyś się określił. (…)”
 — Chce ciebie. — warczał nisko, niemal niewyraźnie. — Chce abyś tu został.
  Sprecyzował. To nie był ludzki ton. Ten głos dochodził gdzieś z wnętrza, przekształcał się w gardle na niskie pomruki. Palce zacisnęły się mocniej na jego włosach, tak, że z pewnością Neely odczuł, że znów został złapany w pułapkę. Klatka piersiowa Karasasawy drżała, Yukimura mógł wyczuć jak mocno bije jego serce. Waliło wręcz w tors kocura, ale nie był to równy rytm. Teraz kiedy był przy nim tak blisko mógł doskonale to wyczuć.
 Jasnożółta neonówka zadrżała ponad ich ciałami i zgasła, serwujący kurtynę czarnej nocy. Za oknem zaczął dudnić deszcz; nie dochodziło do ich pokoju nawet światło księżyca, najwidoczniej stłamszone było szarymi chmurami.
 Czuł wilgoć na ustach, przez chwilę zignorował nawet ciepło spływające mu po podbródku, aż nie wpił spojrzenia w wargi białowłosego. Pomimo panujących ciemności zdołał zauważyć na jego brzoskwiniowej skórze coś ciemnego. Nozdrza zdarzały, wyczuwając krew. Wysunął język i poczuł metaliczny posmak, który z siłą lał się z jego dolnej wargi. Usta kocura były mocno porozcinane i pobrudzone. Lisa również. Kły Karasay były bezwzględne. Ciemny płyn rozmazał się gdzieś w kąciku, ale błyszczący płyn nadal z siłą wydobywał się spod ich zranień.
 — Nie pozwalasz aby nikt do ciebie się zbliżył, bo to źle się kończy? — Prawie parsknął. — Przed czym próbujesz mnie ustrzec Neely? — Zlizał krew, która znów zalała mu wargę. — Mnie chodzącą katastrowe? Burzę twój ład i zabieram wolność. Ale nie mogę tego nie robić. To nieuchronne. Ja, baczący na twoje kroki. Doskonale o tym wiesz.
 Usta zadrżały, jakby w półdźwięku. Palce jeszcze mocniej zacisnęły jego włosy.