.....Chris był zaniepokojony. Martwił się o grupę, która wyruszyła do drugiego sklepu, w czym zresztą nie było nic dziwnego. Pewne ludzkie odruchy jeszcze w nim nie umarły. W odróżnieniu od większości osób nie spał zbyt dużo tej nocy, z reguły patrząc się po prostu w ścianę przed sobą albo sufit. Zamykanie oczu często wiązało się dla niego z odświeżaniem pewnych nieprzyjemnych wspomnień. A sen nie zawsze był bezpieczny, a ostatnie na co miał ochotę w liczniejszym gronie, to budzenie się z krzykiem. Fakt, mała ilość odpoczynku źle na niego działała, ale gdy przez parę dni nie wypoczywał w pełni - to potem zasypiał twardo i nie miał żadnych problemów. Niby powinien zmierzyć się z własnymi koszmarami, ale jakoś niespecjalnie czuł się na to gotowy.
Gdy usłyszał głos Maćka przeszedł do siadu, uważnie słuchając tego, co miał do powiedzenia. Pokiwał krótko głowę na znak, że rozumie przekaz, po czym westchnął głęboko i podniósł się powoli. Przeciągnął się, po czym posłał krótki uśmiech innym obudzonym osobom. Ruszył w stronę pokoju kierownika, wkładając jednocześnie ręce do kieszeni spodni. Zastanawiał się, co mogło być powodem ich wezwania, ale niezbyt dobrze znał ich aktualnego "lidera", dlatego ciężko było mu określić, co dokładnie nim kierowało. Nacisnął klamkę i wszedł do pokoju, nasłuchując powstałego z powodu pobudek harmideru.

X Chris po źle przespanej nocy bez większych problemów zgadza się na pójście do pokoju kierownika.

Apokalipsa zmieniła wiele rzeczy - począwszy od przyzwyczajeń higienicznych, skończywszy na nagłym nawróceniu wszelkich laktoza-free-no-gluten-wegan na spożywanie wszystkiego co choć w małym stopniu było zjadliwe.
Niestety, nawet wizja bycia pożartym przez hordy zmutowanych, martwych, a jednak wciąż żywych ludzi, nie zmieniła faktu, że Faustyna rano była po prostu nie do życia.
Obudzona przez to poczciwe dziecko, które chyba nazywało się Maciek, przez dłuższą jeszcze chwilę siedziała skrajnie nie w sosie, pocierając zaropiałe po krótkim, przerywanym śnie, powieki.
Zauważyła pewną niedogodność - przede wszystkim jej mąż już najwyraźniej wyruszył, co oznaczało, że została tu praktycznie sama. Ponieważ znała większość tego typu filmów, czuła, że jej życie aktualnie może się potoczyć po dwóch torach.
Albo uwiedzie Karola i zostanie przywódczynią tutejszej partyzantki (w kolejnej części jawiąc się jako główny czarny charakter), albo zgodnie z zasadą przeżywa silniejszy stanie się żywą przynętą na trupy, bo Karol zechce na nich prowadzić dziwne eksperymenty przy użyciu plastikowej łyżeczki i soku jabłkowego. Well… Tak czy inaczej miała przerypane.
W końcu jednak podniosła się, narzucając na ramiona bluzę, włosy przeczesując palcami, a na oczy kładąc swoją cudowną maskarę znalezioną dnia poprzedniego pod regałem. No i cóż… Była gotowa na spotkanie ze swoim przeznaczeniem.
Najwyżej przed śmiercią wybiję mu oko grzebyczkiem z tuszu - przemknęło jej przez myśl, kiedy ruszyła wraz z drugim, mniej znanym jej mężczyzną do pokoju kierownika. O nie. I na dodatek wezwał ją z kimś?
O maj gasz… - Pomyślała rozpaczliwie, wierząc, że jednak trafi do lżejszej kategorii porno niż… Chcielibyście wiedzieć, co?

-----
1. Faustynka, wyglądając jak dziecko wojny i rozpaczy i wyobrażając sobie siebie w przeróżnych kategoriach filmów pornograficznych poszła do Karola.
Zabawna sprawa, zasypiam przy Kesilu, budzę się przy Skoczku. I przepraszam za tą parogodzinną obsuwę - byłam przekonana, że to do 02.03

Krzysztof Lisowski

Nie czuł zbyt wielkich oporów przed posłuchaniem Maćka. W zasadzie, nie miał ich w ogóle. Padł rozkaz, chłopak usłuchał. Wstał i razem z Chrisem udali się do pokoju Karola, gdzie nagle zatrzaśnięto za nimi drzwi.
Jakby tylko kłapnięto, dałoby się przymknąć na to oko. Siedzenie w zamknięciu każdemu mogło dać się w znaki, nerwowość jest zatem całkowicie zrozumiała. Ale ten szczęk mechanizmu sprawił, że wzdłuż kręgosłupa młodego Lisowskiego przebiegł nieprzyjemny prąd. W pierwszym odruchu odwrócił się i pięścią uderzył parę razy w drzwi.
- Halo? Hej? Co to ma znaczyć? - Zaraz po tym opuścił dłoń.
Nigdy nie miał klaustrofobii. Jednak ten pokój wydał mu się dziwnie mały. Może to przez zapach i ilość papierów. Dokumenty znajdowały się niemalże wszędzie. Brakowało, aby walały się po posadzce.
Wziął głębszy wdech, wciągając do płuc zakurzone, stęchłe powietrze. Zakaszlał po tym, ale przynajmniej nieco uspokoił pierwsze uderzenie paniki.
Przejechał językiem po ustach i uznał, że musi coś zrobić. Inaczej zestresuje się jeszcze mocniej. Nie widział sensu w tłuczeniu jak idiota w drewno drzwi, zatem zbliżył się do biurka i spojrzał po kartkach. Zaczął przerzucać papiery, starając się rozeznać w tym, czego dotyczą.
Mogą to być zwykłe śmiecie albo wręcz przeciwnie - prawdziwe skarby. W połowie niecnego czynu przeglądania cudzej własności to, co robił początkowo w celu zabicia stresu, wciągnęło chłopaka.
Nie wiedział, czego się spodziewa. Ale może odnajdzie coś, co pomoże im przetrwać. Chociaż strzępek informacji.
Wszak w tym pomieszczeniu jedyne, co może im grozić to śmierć głodowa. Więc nie czuł póki co potrzeby szukania wyjścia.

------------
- Krzysiek przegląda papiery na biurku i stara się znaleźć w nich jakieś cenne informacje.

Maksymilian machnął jedynie dłonią w stronę Janka aby ten zachował ciszę. Zbędne zdradzanie ich pozycji niepotrzebnymi dźwiękami na pewno nie byłoby teraz przydatne. Sam odruchowo ułożył dłoń na rękojeści swojej maczety, przyzwyczajenie od pałki policyjnej, którą dawno temu nosił.
Kierował się możliwie najciszej, nie chciał zakłócać względnego spokoju, który spływał po jego plecach zimnym potem.
Słysząc jednak wypowiedź na temat samochodów, postanowił dorzucić swoje zdanie.
- Jest możliwość, że część z akumulatorów w tych autach jest rozładowana, a nawet jeśli jest inaczej, to wciąż wszyscy dobrze wiemy, żeby się po prostu przy nich przemieszczać bez zbędnego dotykania ich. Jak będziemy wracać i znajdziemy się na bezpiecznej pozycji to możemy je przeszukać, powinny mieć apteczki.
W końcu taki jest wymóg.
Poza tym starał się ograniczyć jakiekolwiek rozmowy, chyba, że ktoś się bezpośrednio o coś pytał.
Podszedł w pewnym momencie do Janka i kierował się w stronę Biedronki idąc po jego prawicy.

______
Maks starał się poruszać jak najciszej i kierował się najlepszą trasą w stronę Biedronki z całą grupą. Większość czasu trzyma maczetę w gotowości, a jego proca jest wsadzona do kieszeni.

Ekwipunek.:

Janek Wiśniewski

Polecenie prowadzenia grupy zbiło go trochę z tropu. Jasne, jeśli trzeba, Janek nie miał problemów z podejmowaniem inicjatywy, nie mniej wolał, gdy to ktoś inny dowodził. Zanim jednak zdążył oswoić się z tą sytuacją z opresji wybawił go Maksymilian, uciszając go i wygłaszając swoją przemowę.
- Jest możliwość, że część z akumulatorów w tych autach jest rozładowana, a nawet jeśli jest inaczej, to wciąż wszyscy dobrze wiemy, żeby się po prostu przy nich przemieszczać bez zbędnego dotykania ich. Jak będziemy wracać i znajdziemy się na bezpiecznej pozycji to możemy je przeszukać, powinny mieć apteczki.
Po tych słowach ruszyli. Maks przysunął się do Wiśniewskiego, co dodało Jankowi otuchy i pewności siebie. Świadomość, że ktoś inny podjął się odpowiedzialności za wyprawę zdjęła mu wielki kamień z serca. W pełni popierał zdanie Maksa, co więcej mimo powierzchownej znajomości darzył go zaufaniem i szacunkiem ze względu na aurę pewności siebie i siły, jaką roztaczał wokół siebie.
Wiśniewski starał się kroczyć jak najciszej, rozglądając się cały czas, gotów natychmiastowo zareagować na każde odchylenie od normalności. Chociaż co to za normalność, gdy człowiek idąc do sklepu musi uzbrajać się jak na wojnę, wszędzie biegają mutanty próbujące Cię zabić, a każde spotkanie z człowiekiem może być Twoim ostatnim.
Jedną z pierwszych czynności, które zrobił, było wyciągnięcie maczety i sprawdzenie, czy proca wraz z amunicją jest gotowa do błyskawicznego użycia w razie potrzeby.
Skradali się więc wśród wraków, zbliżając się z każdym krokiem do Biedronki.
***************
▪ Szczęśliwy z rozwoju wypadków i przejęcia inicjatywy przez Maksa, Janek może skupić się na bezpiecznym dotarciu do budynku.

......Huk zamykanych drzwi zaskoczył Chrisa, który aż podskoczył lekko. Obrócił się na pięcie i wlepił czujne spojrzenie w towarzysza, który od razu zaczął awanturę. Trybiki w głowie mężczyzny od razu rozpoczęły żwawszą pracę, ale nie potrafił określić, dlaczego zostali tutaj zamknięci. Jedno było pewne, nie było to specjalnie miłe uczucie, a cała ta sytuacja zaczęła go napawać niepokojem. Nie krzyczał tylko dlatego, że Krzysztof zrobił to jako pierwszy.
Podczas gdy drugi mężczyzna wziął się za sprawdzanie papierów, Anglik dotknął dłońmi zabitego deskami okna, które przepuszczało raczej skromną ilość światła do środka. Zastanawiał się, czy poczuje prąd zimnego powietrza, czy też raczej okno nie straciło jeszcze szyby oraz jak mocna jest konstrukcja. Potem podszedł ostrożnie do regału i wytężając wzrok również zaczął wertować papiery.
- Mało komfortowa sytuacja, prawda? - zwrócił się do Krzysztofa, nie mogąc znieść nagłego milczenia.
Wątpił, by zostali uznani za niebezpiecznych. Może za mało przydatnych? Z drugiej strony, co w aktualnych czasach miało być niby wyznacznikiem przydatności? Równie dobrze mógł być to sprawdzian lidera na reakcję wobec nietypowej sytuacji, ale w dalszym ciągu powód tego wszystkiego pozostawał nieznany. A to najbardziej gnębiło Chrisa. Dodatkowo zaczynał odczuwać lekki głód, ale przez cały ten niepokój spychał go gdzieś poza świadomość. Podobnie jak fakt, że stracił narzeczoną.
- Znalazłeś coś przydatnego? - westchnął sfrustrowany, widząc wszystkie te papiery.
Co mogli znaleźć? Plany budynku? Mapę? Zapiski "lidera"?
Irytujące uczucie.

X Chris wpierw sprawdza okno - w jaki sposób zostało zabite
X Zaczyna przeszukiwać regały
X Próbuje zawiązać rozmowę z Krzysztofem

Poczuła, że coś jest nie tak dokładnie w chwili gdy zatrzasnęli za nią drzwi. Prawie jak w beznadziejnym horrorze, albo równie beznadziejnym filmie pornograficznym. Mimo wszystko... zachowała nietypowy dla siebie spokój, wysłuchując co głos z krótkofalówki ma do powiedzenia.
- Doprawdy nie sądziłam, że praca w mediach uczyni ze mnie wywrotowca. Well…- Kobieta w naturalnym dla siebie odruchu zaczęła bawić się włosami, to wsuwając to wysuwając ze swoich loków mascarę służącą jej za swoistą spinkę wokół której owijała włosy, by zebrać je w koka.
Po chwili jednak dała im spokój, zupełnie jakby taka forma zabawy w rzeczywistości pozwoliła jej zebrać myśli.
- Dobra. Według tego co ten stary chuj mówi, mamy godzinę na to, by przemyśleć konkretny plan działania.- Kobieta oparła się o blat biurka, wzdychając głęboko.- Nie mam ochoty tu umierać tylko i wyłącznie dla zabawy człowieka, któremu władza uderzyła do głowy. Z takimi nie idzie się dogadać, jest jak pewien krótkonogi polityk z kotem i awersją do samolotów. Nie przegadasz mu.Jak stoi sprawa z oknem?

Byli w kropce. Dosłownie i w przenośni. Jakakolwiek ucieczka wiązała się z wyjściem na powierzchnię, choć… to nie byłoby najgłupszym rozwiązaniem. Mogliby…
- Grupa, szybka burza mózgów. Jakie mamy opcje? Wyważymy okno? Ewentualnie zajebiemy dziada deską z gwoździem. Piękna wizja, ale nie. Możemy też iść na jego układ, licząc, że nam coś da na drogę. I próbować dostać się do ludzi w Lidlu. Lub...
Zagryzła wargę.
Ostatni plan był na tyle szalony, że miał szansę się powieść. Tak naprawdę to wcale nie miał szans, ale hej! Do odważnych i głupich świat należy.
- Idźmy na układ, weźmy rzeczy, które nas nie będą spowalniać… I spróbujmy się dostać do radiostacji. Jesteśmy względnie młodzi, żadne z nas nie utrzymałoby się na pozycji tanka. Ale jeśli udałoby nam się dostać do siedziby krakowskiego radia, moglibyśmy się skontaktować z ludźmi. Zarówno z tymi z Biedronki, jak i innymi grupami. Byłam twórcą medialnym, znam się na odpalaniu konsolety radiowej. Jeśli uda nam się ją odpalić, wtedy mamy szansę przeżyć i zebrać grupy, które też przeżyły.


- - - -
1. Faustyna przedstawia swojej małej grupie możliwe plany działania.
2. Przekonuje, że wyjście stąd i udanie się w stronę radia mogłoby ich uratować.