Jest to stara chatka niewielkich rozmiarów, która została dawno temu pochłonięta przez Desperację. Deski ledwie się trzymają kupy, dach podziurawiony niczym ser szwajcarski, a drzwi zaginęły w akcji. W środku nie ostało się nic cennego, lub wartego uwagi. W pobliżu tego zabudowania znajduje się trochę starej zieleni w postaci uschniętych krzaków, czy drzew. Miejsce w obecnym stanie pełni rolę tymczasowego odpoczynku przed dalszą podróżą po zniszczonych ziemiach starej Japonii.


Błąkał się bez najmniejszego celu po terenach Desperacji. Z tego tytułu musiało go dopaść zmęczenie, które uniemożliwiłoby dalszą wędrówkę. Mało tego musiał się wciąż użerać z problemem, który siedział mu na głowie. Tak więc do tego wszystkiego dochodziła irytacja całym zajściem. Musiał więc podjąć decyzję o zatrzymaniu się w pobliskim miejscu. Jednak nie mógł na kompletnych bezdrożach się zatrzymać. Zostało mu podążać wciąż naprzód, szukając wzrokiem dogodnego miejsca na postój. Na samo szczęście po parunastu minutach je znalazł. Była to stara chatka, która nie wyglądała na zamieszkaną, ani też nawiedzoną przez inną osobę. Podszedł bliżej do starego przyczółku wolnym krokiem, a następnie spojrzał przez zniszczone okno do środka. Dzięki temu, że światło padało przez dziurawy dach mógł dojrzeć wnętrze, które byłoby absolutnie puste i czyste od jakiegokolwiek zagrożenia. Zmęczony westchnął ze spokojem ducha, drapiąc się po głowie w między czasie. Może nie było to idealne, ale na pewno lepsze niż zatrzymanie się na środku pustkowi. Wszedł do środka poszukując wzrokiem dogodnego miejsca, żeby przynajmniej usiąść. Oczywiście zostało mu nic innego, jak usiąść pod ścianą. Tak więc zostało mu to zrobić. Nie mówiąc już o tym, że miał nadzieję iż ta chatka się nie zawali. Wtedy nici byłoby z jego odpoczynku.

Sekundy mijały, serce zwolniło, drapieżnik na chwilę zastygł w bezruchu. Niczego nieświadoma ofiara podgryzała właśnie świeży, zielony obiad zapewne uradowana, że znalazła kępki tak dobrej, soczystej trawy w takiej dziurze jaką jest desperacja. Nagle upadła, nieświadoma jeszcze własnego końca. Śmierć czai się tu wszędzie. W tym przypadku kosa przybrała postać strzały, samą śmiercią zaś dla tego stworzenia była ona - Marcelina.
Styrana wymordowana odczuwała skutki długiej podróży w nogach. Przez zwichnięte skrzydło Atrity Marcelina była zmuszona przemierzać desperację we własnym towarzystwie i o własnych siłach - kierowała się na zachód, do miasta-3. Nie była z powodu osamotnienia szczególnie smutna - towarzyszyły jej mary, które, mimo świetnego zorganizowania myśli Marceliny nadal pojawiały się gdzieś za drzewem, zaś ich szepty słychać było co jakiś czas gdzieś w najciemniejszych zakamarkach kociego umysły.
Czuła, że to czas na poszukiwania ustronnego, bezpiecznego miejsca. Już od dwóch godzin rozglądała się za ziołami, które przydadzą jej się na drogę i - przede wszystkim - do przyprawienia mięsa. Świetnie radziła sobie w takiej dziczy, była doskonałą alchemiczką i łowczynią. Na ramieniu dźwigała upolowanego wcześniej zająca, na oko zmutowanego z racji jego dosyć sporych rozmiarów, potrójnych oczu oraz byczych rogów na czole. W końcu odnalazła odpowiednie miejsce - rzuciła cały ekwipunek, rozłożyła zioła i zebrane grzyby, po czym ustawiła kilka kamieni i suchego drewna w odpowiednim miejscu. Po kilkunastu minutach, domowym sposobem rozpaliła ogień, zacierając ręce. Czuła niesamowity głód, ssanie w brzuchu zdawało się być odczuciem pożerania żołądka przez samego siebie. Pokroiła zająca nożem, z którym nie rozstawała się od czasów napaści zorganizowanej przez przywódcę kundli w ruinach. Na samo wspomnienie tego wydarzenia uśmiechnęła się jedynie ironicznie.
Pocięła kawałki mięsa na cztery płaskie płaty, ustawiając je na pobliskim kamieniu. Zioła i grzyby zmiażdżyła w znalezionym po drodze hełmie, porzuconego zapewne przez jakiegoś żołnierzynę. W tych okolicach mnóstwo tu podobnego asortymentu - zapewne odbyła się tu jakaś bitwa, wojna, marsz... cokolwiek, co związane z wojną. Czyli czymś, z czym Marcelina nie chciała mieć wspólnego. Nigdy.
W prowizorycznie ustawionym garnuszku na trzech kijach Marcelina zaczęła piec mięso, szybko posypując je ziołami i grzybami. Wiedziała, że zapach bardzo szybko rozniesie się po terenie - była jednak świadoma dziwnej aury tego miejsca. Stworzenia zamieszkujące desperację omijały te tereny z niewiadomych dla wymordowanej przyczyn.
Szybko przegryzła jeden kawałek, zgasiła ognisko, kopnęła garnuszek, niszcząc konstrukcję i zgasiła ogień. Była tu kiedyś, wiedziała, że w pobliżu jest chatka. Mogła w jej pobliżu rozpalić nowy ogień, a na wypadek deszczu - schować się w marnej konstrukcji. Marnej - ale zawsze coś. Nawet w przypadku jej zawalenia Marcelina nie musiała obawiać się o swoje życie. Tak, taka była silna!
W końcu uczucie głodu ustało na chwilę, a ona z uśmiechem na twarzy szła przed siebie. Resztę spożyje przy chatce, tam też spędzi noc, która zbliżała się nieuchronnie. Marcelina nie bała się puszczy. Dziewczyna miała wrażenie, że ta była dla niej przyjazna - ha, może miała jakieś fory u leśnych bożków?
Była tak zajęta sobą i snuciem planów na najbliższe kilka godzin i następny dzień, że nie dostrzegła stojącego pod ścianą anioła. Zastrzygła jedynie uszami, wpatrując się w pozostałości po następnym weteranie. Stary mundur i jeden but, leżące pod jednym z drzew uświadomiły jej, że tu coś stać się kiedyś musiało. Zapewne nic przyjemnego...

Spojrzała nań niezwykle przeszywającym, surowym, acz ciepłym i zmęczonym wzrokiem. Jej lewa tęczówka mieniła się przez moment fioletową barwą, by znów powrócić do naturalnego, niebiańskiego wręcz błękitu. Uniosła zadziornie lewą brew, nie spuszczając z nieznajomego spojrzenia; zastrzygła lewym uchem i przekrzywiła delikatnie głowę niczym ciekawski szczeniak. - Marcelina. - odpowiedziała lakonicznie, odwracając się na chwilę od mężczyzny. - Podróż jak... podróż. Długa, trochę męcząca. Nie jestem przyzwyczajona, zazwyczaj latam taryfą. - tu na myśli miała rzecz jasna Artitę, swoją piękną, wierną gryficę, która teraz zmuszona była odpoczywać. Uśmiechnęła się na jej wspomnienie. Jej zmęczona twarz rozpromieniła się, cienie pod oczami zniknęły na chwilę chowając się pod płaszczem pięknego, szczerego uśmieszku. Widząc papierosa w palcach Claude'a, wyciągnęła pośpiesznie i swoją paczkę. Była nałogową palaczką, o czym wiedzieli znajomi, wrogowie i cała reszta ziomków i ziomeczków.
- Zawitam tu na dłużej niż kilka chwil - zdjęła plecak i rzuciła nim o glebę, rozglądając się za suchym drewnem. - Noc idzie. Pasuje przygotować ognisko. - dodała, kierując słowa bardziej do siebie i swoich mrocznych sługów aniżeli do nowego znajomego. - Już czuję ten... chłód przeszywający mój tyłek.
Zrobiła kilka kroków w głąb pobliskiego lasku i bardzo szybko zebrała potrzebny chrust. Wieczorny, nieprzyjemny wietrzyk zawiał z północnego wschodu, Marcelina poczuła na karku  jego lodowe muśnięcie i zjeżyła się niemal na całym grzbiecie. Dziewczyna poprawiła bluzę w okolicach karku, dosuwając zamek do samego końca. Po kilku minutach wróciła, układając cierpliwie drewno we wcześniej przygotowanym do tego miejsca. - W te miejsca rzadko zapuszczają się potwory - rzuciła, wyciągając zapałki i próbując powoli rozpalić ognisko. - Nie powinniśmy mieć problemów.
Małymi kroczkami udało jej się to ognisko rozpalić. W końcu płomienie nabrały wielkości, liżąc teraz nieśmiało pustą przestrzeń. W jednej sekundzie Marcelina ujrzała przed oczami ogromne, pożerające wręcz nieboskłon jęzory ognia, trawiące wioskę w Nowej Desperacji... tamtego pamiętnego dnia zaczął się nowy rozdział jej życia. Rozdział, swoisty kairos, zapisujący na pustych kartkach jej fatum.
Niesamowite, jakimi ludzie są potworami.
W imię bezużytecznej nauki spalili wioskę i wyłapali wymordowanych. Od tamtego momentu minęło ponad dwadzieścia lat - a oni nadal nie odnaleźli antidotum, nadal mordując, krzywdzić, poniżając podobnym do niej. Uważali, że wymordowani to bezduszne istoty pozbawione świadomości i chcące tylko zabijać. W takim razie... kim byli oni?
Z rozmyślań wyrwał ją głuchy, pusty dźwięk gdzieś w oddali. Ciemne czubki majestatycznych sosen zadzierały o nocne, ciemne niebo, wychylając się z czarnej masy, którą tworzyły z innymi drzewami. W niej zapewne chowały się bezgłośne, nocne stwory o których świat jeszcze nie słyszał i nie umiał sobie podobnych kreatur wyobrazić. Ale Marcelina nie bała się: dla niej ciemność była matką, w ramionach której czuła się bezpiecznie. Mogła ukryć się, znikając z oczu; i ona nie widziała nic, czego widzieć nikt by nie chciał. Skierowała uszy w stronie źródła dźwięku, nasłuchując. Nie słyszała już nic, tylko ciszę, przerywaną odgłosami ogniska i miarowym oddechem Claude.

Łypnęła na niego, wchłaniając każde usłyszane słowo. Jej lewa brew uniosła się, zaś po szorstkiej skórze na grzbiecie przebiegły  dreszcze. Zmrużyła oczy i odwróciła się do mężczyzny, opierając o pień drzewa i nie spuszczając z Claude przeszywającego spojrzenia. Nie odpowiedziała na żadne z zadanych jej pytań, za to Claude już po wypowiedzianym ostatnim słowie usłyszał w głowie warkot: Wyjdź z mojej głowy. I nie waż się wracać. - Marcelina również była telepatką, domyśliła się więc, iż gość po prostu usłyszał jej niedawne myśli. Nie odezwała się do niego bowiem słowem od początku, ten z kolei chciał prowadzić na podstawie jej przemyśleń konwersację. A tego nie lubiła.
Właśnie z tego powodu zrobiła się w stosunku do mężczyzny bardzo nieufna. Wiedziała, co oznaczało bycie telepatą. Mógł odczytać każdą jej myśl, a więc i każdy jej zamiar. Musiała się pilnować. Zacisnęła zęby i usiadła przy ognisku, wyciągając z torby chłodne już mięso. Nabiła obgryzionego już trochę zająca i postawiła na ruszt, postanawiając nie bratać się zbytnio z nowym znajomym. - POIRYTOWAŁ CIĘ TROCHĘ, CZYŻ NIE? - Uniosła wzrok, drgnęła, usłyszawszy chropowaty niczym pumeks głos gdzieś w głębi lasu, pod kamieniem, może obok niej? Połknęła kęs, ignorując zaczepki ze strony Persefony i Fumy. Mary chichrały się i na przemian  znikały, by pojawić się tuż przed stopami Marceliny. Wilkopodobne cienie poczęły wychodzić zza drzew, siadając przed ogniskiem i tworzyć w umyśle wymordowanej istny chaos. Apokalipsa, Persefona, Gehenna, Dysphoria, Kairos, Harmonia, Fortuna, Fobos, Artemida... cała wataha szakali zgromadziła się tu, będąc widocznymi i słyszalnymi tylko dla Marceliny.
Claude nie widział, nie mógł nawet ujrzeć tej całej złowieszczej ferajny rodem z kolebki samego Anubisa... - ROZERWIJMY GO NA STRZĘPY - odezwała się jedna z mar, kierując spojrzenie na nieświadomego całej sytuacji anioła - NA MALUTKIE KAWAŁECZKI - za nią poszły pozostałe mary, szepcząc do siebie niezrozumiałe słowa, z ich gardeł wydobywał się charakterystyczny warkot, z pyska ciekła ślina, która znikała zanim dotknęła gleby; Wszystkie jednak odsunęły się po rozkazie wymordowanej, jaki usłyszały w swoich głowach. Odsunęły się; po chwili zaś wszystkie ukryły się w bezpiecznym mroku, w krzakach, gdzie światło ogniska nie zdołało już dotrzeć.
Wymordowana była przyzwyczajona do takich akcji. Jej twarz ciągle była wręcz kamienna, jedynie lewe oko, przybierające różne kolory zdradzało, że coś się przed chwilą działo. Coś, czego anioł nie widział.

Osobiście nie spodziewał się takiej reakcji ze strony osoby, z którą miał do czynienia. Było to jednakowoż przewidywalne w pewnym stopniu. Przecież nie każdy przepada za chamskim wjazdem w umysł. Nie mówiąc, że sam miał do czynienia z telepatką. Prawdę mówiąc to go najbardziej zaskoczyło w tym wszystkim właściwie. Zdążył usłyszeć słowa, które nie należały do tych o pozytywnym akcencie. Nie mógł się zresztą dziwić w żadnym bądź razie. Taki los spotyka tych, którzy nie szanują prywatności drugich osób. Nie wyglądał na zadowolonego ze swego czynu. Skarcił siebie samego w myślach. Wiedząc, że spieprzył po całej linii, jak tylko się dało. W takim przypadku zostało zamknąć, choć raz mordkę i nie próbować wykrztusić kolejnych słów. Nie wspominając o głośnych myślach, które doprowadziły do zgrzytów. W tym momencie pozostaje przeprosić za tak haniebny czyn. Nie było to takie proste. W obecnej sytuacji miał do czynienia z wymordowaną. Właśnie z tego powodu wolał na razie się nie odzywać. W końcu nie był pewny w stu procentach, że za chwil kilka nie rzuci się na niego. Miał takie przeczucia z własnego doświadczenia. Tak więc postanowił nie pogarszać sytuacji jeszcze bardziej. Spuścił głowę ku dolę nie spodziewając się nadchodzących zdarzeń. Otóż odczuwał coraz to większy ucisk w klatce piersiowej. Jedni by pomyśleliby, że to z winy papierosów. Choć to byłby najmniejszy problem. Albowiem wraz z uciskiem to odczuwał duszności. Nie wspominając o nadejściu dreszczy, które przeszywały jego ciało niczym setka szpilek. Mało tego, osłabienie organizmu było wisienką na torcie. Nie mógł się spodziewać, że dopadnie go tego typu świństwo. Z odruchu złapał ręką miejsce, gdzie ból nie dawał mu spokoju. Kaszel to był pikuś, gdyby problemu z oddychaniem. W tej chwili zrozumiał, że jest w czarnej dupie i nie ma najmniejszych szans na przeżycie. Teraz był na przysłowiowej łasce u osoby, którą zdołał porządnie wkurzyć. Czarne myśli przeszły przez jego głowę i nie przynosiły dobrych wieści. Nie wiedział, jak postąpi teraz Marcelina. Ale wiedząc o wcześniejszej reakcji to nie było zwiastunem niczego dobrego.

Klitka ma dwóch lokatorów - skulone, całkowicie nagie, przytulone do siebie dla utrzymania ciepła postacie. Jedna z nich to niska, wychudzona do granic możliwości dziewczyna. Jej koci ogon, odkształcone, lekko szpiczaste uszy i zadarty nos zdradzały, że nie jest człowiekiem. Jej towarzysz musiał być więziony krócej, gdyż nie zdążył jeszcze stracić muskulatury żołnierza. Był też znacznie wyższy od drobnej współtowarzyszki niedoli. Oboje drżeli z zimna, wyczerpania, głodu. Starali się jak mogli wzajemnie osłaniać od oślepiającego światła i przeszywających dźwięków na tyle, na ile pozwalały skromne możliwości. Nie byli w stanie całkowicie się odciąć, a jedynie wydłużali swoją egzystencje odkładając moment przyjścia załamania fizycznego lub psychicznego. Wśród codziennych tortur, eksperymentów, sesji i zabiegów pełnych cierpienia, wstydu i bólu byli dla siebie jedyną nadzieją, jedyną ostoją. Nagle pozbawione od wewnątrz klamki drzwi celi otwierają się w hukiem i wpada do niej czterech drabów, w kombinezonach bojowych i w hełmach na głowach. Doskakują do pary, brutalnie ich rozdzierając.
Jeden z nich szarpnął Marcelinę z taką siłą, że prawie wyrwał jej słabe kończyny. Dziewczyna była słaba, ledwo trzymała się na nogach, znalazła jednak siły by próbować się bronić. Drapała, gryzła, syczała i wystawiała białe, nadal ostre i drapieżne kły. Kątem oka widziała, jak drugi okłada jej towarzysza, kopiąc go boleśnie. Chciała mu pomóc; nim jednak zdołała zrobić cokolwiek jej oprawca rzucił nią o ścianę. Straciła przytomność; zsunęła się powoli po ścianie, pozostawiając na niej strużkę świeżej krwi. Miała rozcięty łuk brwiowy i wargę, którą naderwał kieł w chwili niefortunnego uderzenia o ścianę...
Wspomnienia, które widziała oczami wyobraźni na dłuższą chwilę spowodowały, iż Marcelina odpłynęła w zapomniany świat. W świat, w którym nikt zgubić się nie chciał. Z zamyślenia wyrwało ją kaszlnięcie towarzysza. Ognisko powoli przygasało, robiło się chłodniej, było ciemno. Luna nieśmiało wychyliła się zza chmur, oświetlając delikatną poświatą twarze dwójki. Wymordowana obserwowała mężczyznę. Zorientowała się, że jego stan się zaczyna pogarszać. Podejrzewała, że to jakaś wyjątkowo paskudna odmiana grypy. Wsłuchała się jednak w charakterystyczne charczenie i stwierdziła, że najprawdopodobniej jest to zapalenie płuc, co w tych warunkach i w tym miejscu mogło się bardzo źle skończyć.
Mogła go po prostu zostawić na pastwę losu i zwierząt żerujących nocą. Drapieżnikom z pewnością nie przeszkodzi choroba, która złapała anioła. Wymordowana, niezwykle przesądna wierzyła jednak w karmę. Zło wraca z podwójną siłą. Być może dług w postaci dobrego uczynku pozostanie jej kiedyś spłacony.
Wstała, wkładając rękę do kieszeni i wpatrując się w Claude'a. Czuł się coraz gorzej. Kątem oka mógł dostrzec cienie, które poczęły ruszać się i wręcz żyć. Kairos, Fuma, Persefona i Dejmos, czwórka cieni ruszyła w głąb lasu w poszukiwaniu większego asortymentu suchego opału. Ich chichot był wręcz nienaturalny, niczym z zaświatów, przerażał, powodował ciarki na plecach, z pewnością odpędził wiele dzikich stworzeń grasujących w okolicy. Budził niepokój, a jednak wymordowana stała niewzruszona, spoglądając na duszącego się mężczyznę. Przydałyby się jakieś zioła. Wzrokiem omiotła jego sylwetkę i okolicę, szukając torby, plecaka czy czegokolwiek, w czym mógłby trzymać potrzebne składniki. - Masz jakieś zioła, lekarstwa, cokolwiek? - spytała, spoglądając na szakale, które wrzuciły do ogniska więcej gałązek i odsunęły się, by swym chłodem nie ugasić nadal jarzącej się iskry.

Zmaterializowane mary - post 1/6

Zastrzygła uszami, zatrzymując zmęczone spojrzenie na malejące powoli jęzory ognia. Jej oddech, do tej pory przyspieszony i niespokojny, nabrał teraz jednostajnego tempa. Z jej gardła począł wydobywać się cichy, warkotliwy dźwięk przypominający mały, pracujący silnik. Marcelina, jak na prawdziwego kota przystało, zaczęła mruczeć, w ten sposób uspokajając wycieńczony umysł i ciało, przy okazji wywołując pozytywne dla organizmu drgania. Zmrużyła oczy, zastanawiając się przez chwilę nad zaistniałą sytuacją. Owszem, mogła pozostawić tu mężczyznę, skazując go na jedną z kilku pewnych śmierci - nim bowiem dopadną go szpony śmierci będącej pochodną właśnie łapiącej go choroby, Claude padnie ofiarą zimna bądź głodu - bynajmniej nie swojego. W okolicznym lesie gnieżdźi się sporo stworzeń, które nie pogardzą kawałkiem nawet i chorego mięsa.
Z lekko niezadowolonym wyrazem twarzy chwyciła swoje futro, które targała ze sobą od samego kasyna. Wiedziała, że teraz noce bywają chłodne, wolała przygotować się więc na ewentualne przymrozki. Nie sądziła, że posłużą się one nieszczęśnikowi z szybko postępującym zapaleniem płuc.  - Masz. - rzuciła w jego stronę ciepły material, wystarczająco duży, by zakryć Claude'a od stóp do głowy i by mógł zawinąć się w niego niczym naleśnik. Sama postarała się o to, by ogień przybrał na sile i by grzał dwójkę wystarczająco. Ułożyła z dłoni koszyczek i przyłożyła go do ust, z których po chwili wydobył się głośny, dziwny świst. Gest powtórzyła kilkakrotnie, po czym ułożyła się bliżej płomieni, spoglądając na mężczyznę. - Nie wiem, dokąd zmierzasz - zaczęła, przenosząc całą uwagę na ziemię, w której zaczęła dudrać niczym kura pazurem - ja kierują się do miasta. To niestety przeciwny kierunek zarówno do szpitalu Ostatniej Nadziei, jak i do Edenu. - Dodała. Nagle, zza ciemnej zasłony nocy wydobył się ogromny dzień. Jego ogromne skrzydła uderzyły swą potęgą, rozwiewając piasek i porywając w krótki tan dzikie płomienie. Wielkie stworzenie okazało się gryficą - podeszła ona do Marceliny i lekko poszturchała wymordowaną dziobem, po czym ułożyła się za nią i otuliła swym skrzydłem. - Wraz z Atritą lecimy w tamtym kierunku. Nie możemy Ci zbytnio pomóc. Mam kilka ziół w torbie, nie zrobisz z nimi zbyt wiele, ale moga opóźnić działanie choroby. Dotrzesz pod ich wpływem spokojnie do Szpitala. Spokojnie, wiem co mówię, jestem medykiem.
Wymordowana ziewnęła i przymknęła oczy. Do miasta-3 pozostało im pół dnia drogi - oczywiście drogą powietrzną. Sięgnęła niechętnym ruchem do torby i przeszukała ją. Wyciągnęła z nich troche ziół i chwastów - co prawda nie były one lekarstwem na zapalenie płuc i tym podobne, pozwalały jednak na chwilę nabrać sił. Podała je mężczyźnie.
Sama wstała, otrzepując ciało z pyłu. Spojrzała na anioła. Na jej obliczu począł rysować się cień współczucia, zniknęło jednak szybciej niz świeze bułeczki o porannych godzinach w najlepszej piekarni w okolicy. - Zostawiam Cię. Dasz sobie radę.
Klepnęła przyjaźnie gryficę, szybko wskakując na jej grzbiet. Spojrzała ostatni raz na mężczyznę i skinęła mu głową. Musiała się spieszyć. Czekała ją ważna sprawa w mieście-3. Jej przyjaciel, Loki zapewne już na nią czekał.
Wtedy jednak poczuła, że wyrzuty sumienia będą gryźć ją niesamowicie. Z warknięciem i nieukrywanym niezadowoleniem szarpnęła Atrite, zmieniając kierunek lotu. Teraz szybowały w przeciwną stronę - do szpitala Ostatniej Nadziei...

zt.

/ Przepraszam Cie, ale mam bardzo pilną fabułę. Stykniemy się jeszcze kiedyś. Marc leci teraz do szpitala Ostatniej Nadziei, po leki dla Claude (idealnie zgrało się to z wydarzeniem z przejeciem szpitala).