- Hi-… - niedopowiedziane słowo zawisło w pomieszczeniu, gdy obraz nieoczekiwanie zniknął mu z oczu, wyostrzając się dopiero po upływie kilku sekund spędzonych w potwornym osłupieniu.
A później był już tylko ból.
Stłamszony ryk zaognił mu się w krtani, gdy kolejna cholernie bolesna salwa rozpłynęła się po lewym ramieniu, tępiąc jego użyteczność niemal do samych granic. Te w kwestii kolejnych odczuć nie były jednak tak blisko zarysowane, bo nim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, rozszerzyły się do piekielnego kłucia w brzuchu. Odruchowo zgiął się w pół, skrzecząc coś niezrozumiale, zupełnie jakby łudził się, że dźwięk w czymkolwiek mu teraz pomoże.
Niedługo jednak podjął się innych prób.
O ile miałby taką możliwość, w pierwszym geście podwinąłby nogi w taki sposób, by przynajmniej było mu łatwiej przekręcić się/odbić nieco od ziemi z wyprostowaną, prawą ręką. Lewa poważnie go obciążała, więc nawet nie próbował włączyć jej do działania. Jedyne co spróbował zrobić, to wcisnąć ją jak najmocniej do nowopowstałej rany na brzuchu, chcąc w jakikolwiek sposób zatamować krwawienie.
Zresztą, ten ruch wydawał się mało racjonalny, zważywszy na to, że w następnej kolejności ostatkami sił próbował zachowywać się jak najżwawiej.
Wyprostowaną, prawą rękę spróbował wycelować prosto w twarz blondynki. Nie chciał jej dotknąć. Idealnie byłoby dla niego przytrzymać palce na pół centymetra od jej nosa, by cisnąć płomieniem wprost w jej oczy. Poparzyć jej pysk, odebrać wzrok, zabić sukę…

The member 'Growlithe' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 3

„Uciekaj!”
Nareszcie wyłuskał tą jedną zrozumiałą kroplę, pośród przytłaczającego morza bełkotu. Zmiana w postrzeganiu swojego ciała i położenia znacząco wpływała na tok myślenia bruneta. Był zdezorientowany i choć złapał się na trzeźwiejszym myśleniu, gwałtowany ciąg akcji nie pozwalał mu faktycznie wszystkiego przemyśleć.
Mógłby się tym brakiem przemyślenia tłumaczyć z całej listy przewinień, odkąd tylko powypluwał te piekielne pająki spomiędzy zębów.
Bolało go jak diabli. Chwila, dwie. Pieczenie zeszło na dalszy plan. Widząc naznaczone szarłatem usta dziewczyny, wiedział doskonale co w danej chwili zaszło, aczkolwiek nie zdążył przetrawić wszystkich faktów, toteż minę miał wyjątkowo nietęgą. Musiał zadowolić się po prostu wiedzą w tym zakresie i niemożnością okazania jej w żaden uwydatniony gest. Zresztą nie sądził, żeby ktoś go o cokolwiek w tym kierunku prosił, gdy…
„(…) drugiej szansy nie będzie!”
Głowa pękała mu od natłoku dźwięków w taki sposób, że mimo nagłej energii, zdążyłby się jeszcze dwa porządne razy zatoczyć, nim powtórnie wpadł w rytm biegu. Nawet nie zauważył, że powtórnie ubrał samego siebie w wełnę.
Kazano mu biec, więc pobiegł i to ile sił w nogach, w brzydkim odruchu nie odwracając się za siebie, za co najprawdopodobniej znienawidzi się później. Póki co skupiał się na tym, by dać sobie szansę to „później” przeżyć.
Taki wyrywny, a taki podatny na sugestie.
Zbiegł w dół.
Bee.

Kroki.
Nie liczył schodków, nie policzy również stuknięć podeszwy butów o podłoże.
Nie jest jednak na tyle nierozgarnięty, by nie zrozumieć jednego: uciekaj, uciekaj, uciekaj.
Myśl związana z uratowaniem się przysłaniała ból, a przynajmniej spychała go na dalszy plan, choć nie obyło się bez cierpiętniczego użerania się z jego następstwami. Zatoczenie się, małe potknięcia, zaciśnięte do granic możliwości zęby – kły, odrobinę dłuższe, niż u typowego zjadacza chleba, zaczynały powolutku przebijać się przez skórę, maksymalnie ściągniętą i napiętą. Jakby nie dość krwi już dzisiaj zasmakował.
Jeden ból odrobinę go jednak zastanowił.
Natychmiast wyrwał trzymają przez Rosel rękę, mając nadzieję, że mimo odniesionych ran wyłuska w sobie wystarczającą ilość energii. Nie trzeba dopowiadać, że spojrzenie Ailena wyrażało w sobie więcej, niż za chwilę miałby ująć w kilku prostych słowach. Efekt dopełniło krótkie zerknięcie na stopę, pod którą wyczuł teksturę zdjęcia.
- Spierdalaj do tej celi sama.
I pognał znów na dół. Nie zatrzymywałby się na półpiętrach, o ile otoczenie by mu na to pozwoliło.

Dopadł do drzwi, omal nie wyjąc z nieopisanej radości… która szybko zakłębiła się w gardle jako gorzka, niemal bolesna bezsilność.
Czerwona dioda zabłyszczała mu wściekle prosto w oczy, zupełnie jakby chełbiła się tym, że w tej chwili wydawała się wymordowanemu przeszkodzą nie do przeskoczenia. Po sekundzie przemożnej ochoty rzucenia się w rozpacz, poczuł zawzięcie. Okupione idiotycznym przeczuciem, że jego starania pójdą na nic, jednak.. cholera, musiał próbować.
Każda osoba, którą spotkał miała ten pieprzony kod na ciele. Włączając w to masę trupów, na które napatrzył się kilka pięter wyżej. Domyślał się, że nie będzie mieć żadnej możliwości, by poszybować znów ku górze i odgryźć z czyjejś zimnej ręki kawałek skóry. Przynajmniej w tej chwili nie chciał uciekać się do takich kroków, wiedząc, że z tej samej strony nadbiegną ku niemu Hibiki lub Rosel.
Na tyle szybko na ile potrafił, ściągnął z siebie bluzę. Stał już nagi, podczas powtórnej przemiany w z kota w człowieka i obejrzał swoje ciało dokładnie, wówczas nie zauważając żadnego kodu. Tors, ramiona, nogi… nie widział twarzy, którą bezceremonialnie przytknął do czytnika. Miał ją na tyle drobną, że wypróbowanie obu policzków, brody, czoła i kawałka szyi nie powinno zająć mu choćby kilkunastu sekund, zważywszy na to, że wcześniej czytniki zaskakiwały od razu. Jeżeli mu się nie udało, odwrócił się i spróbował karku. Jeżeli nie, wyginałby się jeszcze, by spróbować z plecami, na tyle na ile pozwalałyby mu możliwości i goniący czas.
Jeżeli jego starania nie przyniosłyby oczekiwanych rezultatów lub usłyszałby kroki, sygnalizujące, że od dziewcząt może dzielić go wyłącznie jedno piętro… bez namysłu pobiegłby w drugi korytarz, skręcając od razu w zakręt.
Bluzę trzymałby w ręku.