Trzymajcie mnie...
Dlaczego musiał spotkać kogoś tak ciętego i… poniekąd podobnego do siebie? Wyglądała jak ofiara ulicznego osądu z tą rozjechaną, posiniaczoną twarzą, a pyszczyła jakby wykłócała się z koleżką z podwórka, z którym nie lubiła przystawać ze względu odmiennych upodobań w kwestii piłkarskich klubów. Ostro podnosiła mu ciśnienie, bo on także lubił sobie wyjechać do kogoś ze szczeniackimi odzywkami, które nie jeden raz dobiły mu śliczną twarz do ziemi, ściany czy pięści przykładowego, wcześniej wymienionego „koleżki z podwórka”. Świerzbiły go ręce, w gardle paliło nie tylko od pustyni, która niewiadomo kiedy mu się tam zalęgła, ale także od warkotów, tak nieudolnie ściśniętych do minimum, a w głowie już kreowały się następne scenariusze, jakby tu jej dosadnie powiedzieć, że jest skończoną idiotką. Paradoksalnie jej obecność miała swój dobitny plus. Wkurzała go na tyle, że na ułamek sekundy zażegnywał ścienną biel twarzy, a ze złości nachodziły mu kolory. Na ułamek sekundy nie myślał, że zaraz ociepli sobie gacie, a o tym, jak bardzo Narai była bezczelna i nie miała racji. Na ułamek sekundy był gdzieś indziej… ale ledwie mrugnięcie oka to za mało, by dodać mu otuchy i sprawić, by ośmielił się nie bać. Wizja spędzenia tu reszty życia powalała go na kolana, a dosłownie zrobiła to ta cuchnąco bestia, odrywając mu płat skóry z ramienia. Nie chciał się z nią spotkać po raz drugi… stąd ten pośpiech i małomówność.
I setki przekleństw napełniających łeb, bo ta jędza nie przestała hałasować.
„Jesteś po prostu tchórzliwą świnią.”
Ponieważ wolał czym prędzej przesunąć ich trójkę tyłków dalej? Chyba w tym momencie zaczynał rozumieć, że różnili się podejściem do całej sprawy. Chciał stąd uciekać i to w tempie ekspresowym. Zobaczyć niebo, a pod niebem ziemię, po której pobiegłby w stronę jak najbardziej przeciwną do tego budynku. Mieć go za sobą. Domyślał się, że Narai również nie kwapiła się, żeby rozbijać sobie obóz w jednej ze śmierdzących klatek, ale ona najwyraźniej była na domiar złego ciekawa o co w ich całym położeniu chodziło i jak przystało na osobę upartą, chciała się tego dowiedzieć za wszelką cenę. Ai nie musiał doliczać do rachunku wyjaśnienia całej sytuacji, bo w zupełności wystarczyłaby mu wolność i życie w niewiedzy.
Uprzejmie pokazał jej środkowy palec z ostrym spojrzeniem, który w zamyśle miał dać jej do zrozumienia, że a) ma nie przedłużać, b) jest nierozważna, c) ma się pierdolić.
W połowie wspinaczki po schodach, wypuścił z wolna powietrze, ciężko znosząc obrzydzenie wywołane odorem. Znał ten odór, a upewnił się po tym, jak zauważalnie zatrzęsły mu się ręce, ciepłe od ciągłej gotowości do ataku.
- Czek-! – rzucił szeptem, widząc, jak Narai pcha się na bezczela w stronę drzwi. Nie zdążył się nawet przysłuchać, czy kogoś za nimi nie było! – Bądź ostrożniejsza, do jasnej cholery!
Śmierć pokazała im swoje nowe dzieci.
Widziałeś już coś gorszego.
Widok zwłok zawsze był straszny, a przynajmniej w sytuacji, gdy nękała cię świadomość, że pewna zgraja naukowców i jedna czy kilka bestii o zdziczałych umysłach chciała podobnie urządzić ciebie. Jednak zapach zdążył go przygotować na ten widok na tyle, by nie przystroić sali własnymi wymiocinami. Może nawet paradoksalnie poczuł ulgę? Wyobrażał sobie podobną makabrę, co… w zasadzie stosunkowo niedawno temu? Gdy nosem wylądował wśród porozciąganych, pozarzynanych z okrucieństwem nagich ciał. Zadrżał… mimo niepięknych widoków, chyba gorszym odczuciem, niż panika, była w tym momencie tęsknota. Wtedy ostatni raz widział Ryana i Nathaira… nawet nie wiedział czy są jeszcze żywi.
- Hibiki, nie oddalaj się. Chodź, wytrzymasz. – szepnął do niej, absolutnie nie godząc się na to, by zostawała choćby te kilka stopni z tyłu. Chciał ją widzieć bez problemów. Sam zamiast wkroczyć do pomieszczenia tak bezceremonialnie jak ciemnowłosa, poświęcił chwilę czasu na wsłuchanie się i obejrzenie otoczenia. Jeżeli upewniłby się, że nikt nie czaił się w kącie, za drzwiami, czy choćby na suficie, natychmiast znalazłby się przy dziewczynie i pomógł jej przesunąć ciało, uprzednio z uwagą mu się przypatrując, jakby licząc na to, że zaraz pozna w nim swojego dalekiego stryjka z Ameryki, którego nie widział całe lata.
Skrzywił się, bo bliżej zapach był nasilony. Zdziwił go fakt, że Narai przebywanie w takim smrodzie wychodzi nadzwyczaj gładko.

„Gorszego syfu nie napakujesz w tę sytuację (…)”
Rzucił jej znaczące spojrzenie, siląc się na ciche parsknięcie, a przynajmniej coś, co miało je udawać. Wciąż niekoniecznie kwapił się do używania języka.
- Ja nie, ale inni tak. Za mało rozorali ci buźkę? Jeśli przez nieuwagę ściągniesz na siebie wzrok kogokolwiek z tych pieprzonych pojebów, to twój szlachetny plan wyprowadzenia stąd Hibiki może się skomplikować, nie sądzisz, „panno z jajami”? – mówił do niej szeptem, aczkolwiek waga słów wydawała się ciężka. Był już zmęczony. Zmęczony i podirytowany, a na dodatek naganiany non stop strachem. Różnice poglądowe były w tym momencie niewskazane, więc i szybko odwrócił od niej spojrzenie, mając nadzieję, że i Narai stwierdzi, że dalsza dyskusja była bezcelowa, skoro domyślnie zmierzali do tego samego.
Przerzucając ciało na bok, zerknął zaniepokojony za blondynką. O ile miał kompletnie gdzieś fakt, że – nie okalając w zbyteczne kwiatowe opisy – właśnie zrzygała się na posadzkę, o tyle nie podobało mu się, że choćby na chwilę stracił ją z oczu. Jeżeli ktoś ją dopadnie, no to kaplica.
Zwrócił w końcu uwagę na zdjęcia.
- Ja? – durnowate, zbyteczne pytanie, które nigdy w życiu nie wydarłoby się z jego gardła, gdyby w tym samym momencie nie rozlał się zimnym potem, a serce nie zabiło mocniej. Twarz pobladła jeszcze bardziej, choć widać było, że chłopak usilnie walczył, by zachować trzeźwość.
Im dalej szli w analizę zdjęcia, tym czuł się gorzej.
Nie mógł ze stuprocentową pewnością rozpoznać siebie na zdjęciu, ale załapanie sugestii ze strony Narai było w tym momencie dosyć dobitne. Ale to nie jego bezwładne ciało, leżące niczym na stole operacyjnym, sprawiło, że po raz pierwszy zakuło go w piersi od tak mocnego krzyku serca.
Przez chwilę nic nie mówił, tylko odwrócił spojrzenie z wolna wydychanym powietrzem, próbując to wszystko przetrawić i dodać sobie sił do wypowiedzenia słowa. Na swoje nieszczęście spojrzał w puste oczy trupa, które skierowane wprost na niego, zdawały mu się w tym momencie mu grozić. Może ostrzegać? Przepowiadać podobny los?
- Rosel miała wyłamane ramię. I ciemne, rzadkie włosy. - rzucił w końcu, miarkując sobie wszystko w głowie z dość nietęgą miną. Czyżby zamiast zwyrodnialcem, okazał się zwykłym idiotą, zostawiając ją wtedy samą? – Rosel to dziewczyna, z którą dzieliłem celę. Obudziłem się z pająkami w ustach… - raz jeszcze przesunął spojrzeniem po sylwetce kobiety z wyciągniętą ręką. - … zresztą ponoć podobnie co ona. Chciałem ją zabrać ze sobą, po tym, jak pomogła mi się uwolnić, ale nie chciała iść. Zresztą nie mogła, tak mi się zdaje. Wydawała się przestraszona i błagała, żeby zostać w celi, no a ja chciałem już biec… – nadeszła „lepsza okazja”? Skwaśniał, zwracając uwagę na resztę zdjęć i biorąc do ręki kilka z nich, chcąc lepiej im się przyjrzeć. Aż dziw, że sytuacja przygniotła go na tyle, by rozwiązać mu język, jak za jednym pociągnięciem. – Niektóre trupy są w kitlach, jak tamten. – wrzucił znaczące spojrzenie na nieboszczyka opartego o ścianę, do którego należała oderwana ręka. – Miał kod. Też uciekał? Jak pozostali? – rzucił, ponownie usilnie przyglądając się zdjęciom ze zmarszczonym nosem. Zapach zaczął mu przeszkadzać o stokroć bardziej. Truposze zaczęły go poważnie przerażać. Już nie wyglądem... a samą tajemniczą okolicznością ich śmierci i przeczuciem, że mogły zginąć za te zdjęcia.

Nie powiedziała nic czego jeszcze nie wiedział.
W milczeniu wysłuchał jej słów, twardo zawieszając spojrzenie na jej twarzy, bez najmniejszego drgnięcia na groźbę czy otwartą, bijącą wręcz niechęć. Spotkał się z podobnymi niej tysiące razy w życiu, a podobnych oświadczeń dosłuchał się jeszcze więcej. Każdy, choćby najbardziej obrzydliwy, wymyślny i dobitny opis tego, co mogłoby po nim zostać po przebrnięciu przez Ailena gniewu Narai, był dla niego o stokroć słabszym powodem do zmartwień, niż nieśmiałe wspomnienie twarzy owianej przez cuchnący oddech monstrum, które spotkali w celi… czy też na korytarzu.
Wodził za nią wzrokiem, powoli podnosząc się do pozycji stojącej, póki co nie wypuszczając zdjęć z dłoni. Z początku myślał, że znajduje się w obiekcie obserwacyjnym S.SPEC, gdzie wojskowi specjaliści różnych dziedzin badają właściwości wymordowanych… jednak o ile pamiętał ze swojej ostatniej wizyty w mieście, jak i dziecięcych lat, naukowcy byli raczej dobrze zorganizowaną grupą, jak cała elita Miasta-3. Nie sądził czy pozwoliliby na walające się po korytarzu zwłoki, porozrzucane dokumenty – najpewniej przedstawiające najnowsze zdobycze – czy choćby dość nielogiczny fakt, że schwytane ofiary miały kody do czytników zamontowanych wewnątrz ich cel. Jeżeli ci ludzie tak samo jak Hibiki, Narai czy Kurt zdołali opuścić swoje więzienie, to system zabezpieczeń tego miejsca był raczej kulawy. Poza tym… po korytarzach snuły się jakieś potwory... aż przyszło mu na myśl, że to jakiś felerny żart, a oni sami występują w pieprzonym programie rozrywkowym.  Aż zadarł głowę w górę i mimowolnie zaczął doszukiwać się po kątach kamer.
- Nie wiem. Cela była pusta, a dziewczyna nie wyglądała na ruchliwą. Bardziej byłbym skłonny pomyśleć, że coś ją z niej wywlokło.  

- Wówczas byłbym skłonny w to uwierzyć. – sprecyzował, dokładnie penetrując wzorkiem obrazek Rosel, który utkwił mu w pamięci. Wyglądała na tak słabą, wymęczoną, brudną, zdziwaczałą… musiał ją wlec pod czytnik, a zostawiwszy ją samej sobie, widział, jak osuwała się po ścianie. Wyglądała na kogoś, kto w najbliższym czasie miał wyzionąć ducha choćby przez samo pomyślenie o tym, że mogłaby stanąć na tych patykowatych, niemiłosiernie chudych łapach. A jednak z tym samym ramieniem dawała radę napychać mu buzię różnymi świństwami.
Zwrócił ku niej szybkie spojrzenie, gdy tylko zaczęła zbliżać się w jego kierunku. Co prawda niekoniecznie spodziewał się w tej chwili jakiegoś wyszukanego ataku z jej strony, ale darzył ją na tyle niewielkim zaufaniem, by nie spuścić z niej wzroku, dopóki nie upewnił się, że przestała skracać pomiędzy nimi centymetry.
- Niech to zadziała w obie strony. – rzucił, zaczynając się rozglądać. Chciał poznać wersję Narai i dowiedzieć się dosłownie wszystkiego, co robiła od momentu obudzenia się, aż do teraz. Ton głosu nie był wyniosły, ani broń boże napakowany agresją. Uważał, że było to całkiem oczywiste, że też chciał co nieco usłyszeć. Jednak skoro uznali dziewczynę ze zdjęcia za jego towarzyszkę celi, zdecydował się rozpocząć. – Nie pamiętam, jakim cudem znalazłem się w celi, ale obudziłem się skrępowany z zawiąz-..- ślepia uchwyciły niemrawe mignięcie zielonego światła kamery, a Ailen momentalnie spuścił spojrzenie na dziewczynę. – Lewy róg, góra. – rzucił znacznie ciszej, niemal natychmiast przerywając. Znowu zapragnął czym prędzej zmienić lokację… w końcu kto by nie chciał, gdy… - Ktoś nas obserwuje.

- Możliwe, że i tak obserwują nas już od dłuższego czasu. – szepnął, na ułamek sekundy mocno zagryzając zęby. Czy robiło im to naprawdę tak wielką różnicę? Jeżeli ktoś siedział przed monitorem komputera, to z pewnością już dawno wiedział o ich obecności. Co prawda ciężko było tak najzwyczajniej w świecie zignorować ten mały szkopuł, gdy tuż pod nosem rozkładały mu się ciała osób, które mogły być takie markotne właśnie przez niezwrócenie uwagi na małą, migającą lampkę w rogu. – Nie widziałem, żeby na niższym piętrze był monitoring. Ani w żadnej z cel. Co prawda w nich było ciemniej… – był odwrócony tyłem do kamery, a ton głosu wymodelował na równie cichy, co u towarzyszki.
To co planował?
Poczekaj, niech tylko wyjmie swój terminarz…
Podrapał się nerwowo po głowie, raz jeszcze rzucając spojrzenie w dal korytarza.
- Gdy wychodziłem pierwszy raz z celi, tuż przed spotkaniem z Hibiki, jakaś bestia mnie zaatakowała. Duża, z kłami, pazurami… Podobna pojawiła się w waszej celi. Wydaje mi się, że to… może być jej dzieło. – odparł, raz jeszcze rzucając pobieżne spojrzenia na ciała. – Schody nie były we krwi, więc możliwe, że jest jeszcze na tym piętrze. – dorzucił, sugerując, by jednak udali się w przeciwnym kierunku.