Normalność.
Wierzył, że każdy miał swoją. Prywatną, osobistą… jednak nigdy stałą. Do wszystkich rzeczy można się przyzwyczaić, jakkolwiek przerażające lub po prostu inne nie wydawałyby się na samym stracie. Kurt miał i swoją. Nastą czy dziesiątą… pierwsza poszła w zapomnienie już w okresie wczesnego dzieciństwa, kiedy musiał przyzwyczaić się do nowego otoczenia, jakim było przedszkole. Ostatnią wiązał z ciemnościami siedziby i ochrypłymi śmiechami weteranów z żółtymi chustami, którzy umilali sobie paskudny czas grą w pokera, stawiając za wygraną marne śmierci, jakie zgarnęli po drodze do „domu”. Wilgotny, stęchły odór wydrążonych tuneli i zobowiązania trzymające go w pionie były dla niego najbliższe i najmniej odbiegały od normalności.
A jednak na chwilę o tym zapomniał.
Był w swoim pokoju. Przecież potrafił rozróżnić pomieszczenie, w którym wychowywał się od najmłodszych lat, nawet, jeśli odbiegało paroma szczegółami od tego widzianego ponad dwanaście dekad temu. Poduszka była tak samo miękka, kołdra tak samo ciepła, a bezpieczeństwo, na które nie zwykł zwracać w uprzednim czasie uwagi, teraz wydało mu się wręcz kluczowym przewodnikiem po tak przyjemnych okolicznościach. Nie czuł zagrożenia… nigdy go nie czuł, gdy był w swoim domu.
Huk.
Coś było inaczej.
Kroki.
Coś wybijało się od normy, by za chwilę nie tylko co go zaniepokoić, a porządnie wystraszyć. Z jakiegoś powodu strach, który go ogarnął wydał mu się czymś na tyle nieznanym, że wprowadził go w akt paniki. Uciekł. Zawsze uciekał. Nie przez okno, nie przez drzwi. Uciekł do otoczki bezpieczeństwa, którą dawało mu schowanie głowy pod kołdrę. Głupi pomysł, ale przecież się nad tym nawet nie zastanawiał.
Zamknąć lekko oczy, oddychać spokojnie.
Nie wychodziło mu absolutnie nic.
Wyobrażał sobie jak szuranie okupione jest krwawymi śladami ciągnącymi się od sypialni rodziców, po jego cały pokój, by spocząć na źródle w postaci dwójki nieżywych, tak bliskich mu osób, siedzących obok. Nie widział w tej sytuacji nic nierzeczywistego. Czuł, że to się dzieje. Doskonale słyszał stukot swojego serca, czuł zimny pot spływający po plecach, mdły odór krwi i pokusę, by otworzyć oczy.
Dotrwał trzech godzin.

Poruszył się gwałtowanie, a przynajmniej próbował, obracając niespokojnie głowę na wszystkie strony. Chciał dojrzeć cokolwiek znad gęstej czerni, przeplatanej przez obskubaną twarzą bez oczu. To był sen. Dopiero teraz zaczęło to do niego dochodzić, gdy zorientował się, że faktycznie ten koszmarny obraz każe mu oglądać tylko i wyłącznie wyobraźnia. Niestety rzeczywistość również nie zrezygnowała z płatania mu figli.
Nic nie widział. Nie dlatego, że było tak ciemno… czuł na głowie materiał, ale nie potrafił zastanawiać się nad tym dłużej, niż kilka sekund, bo powolnie przywracające zmysły, kazały mu zwracać uwagę na inne rzeczy.
Śmierdziało.
I to paskudnie. Kurt natychmiast zmarszczył nos, nie przestając się wyrywać. Jak mógł być teraz spokojny? Nie wiedział co się dzieje. Nie miał czasu, żeby to rozważyć na spokojnie. Wolał i myśleć, i się rzucać. Gdyby mógł, to pewnie by też warczał, piszczał, krzyczał, wył…
Śmiech.
Przestał się wyrywać, rozumiejąc, że nie był sam. Pomiędzy niespokojnymi świstami własnego powietrza, usłyszał obrzydliwy, zachrypiały głos, który, gdyby nie taśma na pysku, wygiąłby mu twarz w zniesmaczonym grymasie. Suchy dźwięk dziewczyny (?) sprawiał, że Ailen sam miał ochotę się czegoś napić. Niemożliwie mrowiło go w gardle.
Co się dzieje… co się kurwa dzieje…
Fałszywy głos nieznajomej nie potrafił wzbudzić w Kurcie tyle złości, co samego przerażenia. Ona nie wydawała się zakneblowana, pozbawiona ruchu czy choćby możliwości widzenia. Może to ona była jego oprawcą?
O b r z y d l i w e.
Za blisko.
Szarpnął się gwałtowanie niemal natychmiast kojarząc sobie twarz dziewczyny z tą, którą widział przed chwilą we śnie, nawet jeśli wiedział, że to głupie. Nie chciał, żeby przypadkiem go pogryzła.
„Nie ruszaj się!”
To ty się odsuń!
Dopiero po czasie zorientował się, że o dziwo… pomogła mu.
Kaszlnął i nagle magicznym sposobem odechciało mu się pić… lub cokolwiek przełykać.
Splunął kilka razy, najpewniej wielokrotnie zostawiając sobie strużkę śliny na brodzie, przyozdobioną łańcuchem zmiażdżonych kończyn czy tułów pajęczaków. W końcu miał okazję wydać z siebie dźwięk, choć poza zduszonym jękiem, wolał nie rozdziawiać buzi, bo jeszcze te cholerstwa postanowią wrócić. Momentalnie poczuł jak śniadanie (przypuszczając, że jakiekolwiek było) podeszło mu do gardła. Machnął w przerażeniu łbem, nie przestając spluwać, byleby tylko zrzucić z siebie choć część uparcie łaskoczących go nóżek. Nie żeby bał się pająków… ale perspektywa posiadania takiej hordy w buzi nawet jego potrafiła przyprawić o mdłości.
- Kto ty? – wyskrzeczał dosyć niezrozumiale, najwyraźniej czując obrzydzenie przy każdym poruszeniu językiem. O h y d a. Sam nie usłyszał jak chropowato brzmiał jego własny dźwięk. – Gdzie ja, do cholery, jestem? – podstawowe pytania, które zawsze zadaje ofiara w tandetnych filmach typu horror. Wkurzające. Moment. Zaczynał mieć powody, by przypuszczać, że to nie ta baba go tu więzi.
- Kto ci dał jadowite?
No, niestety nie zauważył dobroci swoich oprawców, mdląc się na samą myśl, że miał w ustach jakieś robactwo. Poniekąd nawet się cieszył, że tego nie widział… choć mimo wszystko znów się szarpnął. Niech ta taśma przynajmniej całkowicie odklei mu się od buzi. Chusta odrobinę się zsunie. Liny poluzują.
Cokolwiek!

Drażnił go każdy dźwięk. Odbierał jej głos jak trzeszczący plastikowy kubek, który ktoś namiętnie ugniatał w dłoni, tuż przy jego uchu. Chropowaty ton ani trochę nie sprawił, że Kurt zaczął czuć skruchę co do swojego zachowania. Efekt był raczej odwrotny, bo gdyby nie paniczny strach i ogólne zgłupienie, które wychylały się ponad szereg tego, co aktualnie odczuwał, w bardziej stabilnych okolicznościach pewnie dopadłaby go irytacja, ponieważ to, co mówiła kobieta, wydało mu się absurdalne. Jasne, gdy tylko będzie miał okazję, rzuci jej się na szyję… bo przecież tak robią ludzie, którzy dopiero co się obudzili i zorientowali, że są skrępowani oraz pozbawieni możliwości widzenia. No przecież Kurt musiał być jakimś niefortunnym wyjątkiem od reguły, że po wypluciu zmielonych odnóżek pająków czy innego robactwa – niestety nie miał okazji się przyjrzeć, duh – od razu nie wyrwał ze swoich piekących od szybkiego, zestrachanego oddechu, płuc słowa „Dziękuję ci!”. Może gdyby nie tumanił go ten swąd zgnilizny, krwi, potu i innego śmiecia, to znalazłby w sobie choć odrobinę kultury, a póki co… nie zamierzał się usprawiedliwiać.
Chciał tylko, do jasnej dupy Baltazara, wiedzieć gdzie był!
Czuł się kompletnie ogłupiały, a mimowolne dreszcze spowodowane cienkimi nóżkami pajęczaków, spacerujących w panice po jego ciele, nie pomagały mu trzeźwiej myśleć, choć poniekąd odciągały jego uwagę od nasilającego się smrodu, gdy dziewczyna wcisnęła się w jego ciało, jak gdyby miała dziać jej się krzywda. Nasłuchiwał, sam instynktownie wstrzymując oddech, gdy tylko czuły słuch złapał pierwsze ze stuknięć.
Pula pytań się nie zmieniła. Co. Się. Działo.
Mimowolnie zesztywniał, pozostając w bezruchu jeszcze długo po tym, jak paskudny głos dziewczyny na nowo zabrzmiał w pomieszczeniu nieprzyjemnym, obrzydliwym szeptem. Im dalej w jej słowa, tym większa chęć na opróżnienie żołądka.
Usłuchał się. Nie dlatego, że zaczynał respektować słowa dziewczyny. Wizja krzywdy, o której go zapewniała po prostu była boleśnie realna, więc faktycznie… wolał się ściszyć. A najlepiej uciszyć, choć na to nie pozwalało mu pragnienie rozjaśnienia sobie sytuacji, o ile takie bagno jakkolwiek można było wyjaśnić.
- Oczekiwanie ode mnie czegokolwiek innego, jak pytań nie wydaje ci się głupie? Szczególnie, gdy sama prowokujesz mnie do mowy. – wydukał znacznie ciszej, jak zwykle zuchwały i niepotrzebnie szczeniacki, choć tym razem ujmowało mu to, że po prostu się bał. Zmarszczył nos na imię, którym ochrzciła go nieznajoma. Nie poprawił jej.
Przetrzymał kwaśny odór, doczekując się jeszcze jednego przejawu dobrej woli kobiety. Machnął łbem, żeby szybciej zrzucić z siebie aksamitną chustę i czym prędzej powołać się na wzrok.
Faktycznie lepiej byłoby nie widzieć.
Złota barwa natychmiast porwała cały brąz kociej tęczówki, sprawiając, że jego żółtawe spojrzenie, nerwowo rozglądało się po zatęchłym pomieszczeniu. Jak złapane w klatkę zwierzę. Z początku niewiele był w stanie dostrzec, choć z biegiem czasu, maksymalnie rozszerzona źrenica zbierała dla niego coraz więcej szczegółów… tej zdolności żałował. Dziewczyna była okropnie brzydka… a raczej paskudnie oszpecona. Kurt nie był królem taktu, jednak tym razem nie pokusił się o żaden komentarz. Jego wzrok powinien wystarczyć dziewczynie, która przedstawiła się jako Rosel. Z pewnością nie należał do tych, po których pannom rumienią się policzki, jednak chłopak nie robił tego złośliwie. Bał się, że spotka go to samo.
„Spróbujże wreszcie.”
Dopiero teraz zauważył, że miał ręce wysoko w górze. Zadarłszy kredowo białą twarz ku górze szybko zorientował się, o co chodziło dziewczynie.
- Rosel, powiedz mi o się dzieje. – szepnął, mimowolnie wciskając jej imię w wypowiedź. Głupi nawyk powtarzania sobie zasłyszanych godności. Podobno tak łatwiej było je zapamiętać, choć w tym wypadku wyrzucił je z siebie nieświadomie. – Gdzie my jesteśmy i dlaczego ty…
Spróbował poruszyć zdrętwiałymi rękoma, wciąż zadzierając uparcie łeb do góry. Szybko jednak wiedziony przyzwyczajeniem, powołał się na jedną ze swoim umiejętności, którą często wykorzystywał w ramach ucieczki. Wiedziony tą myślą zapomniał dokończyć zdania, co jednak nie oznaczało, że przestał oczekiwać odpowiedzi.
Jeżeliby byłoby to możliwe, rysy twarzy Ailena zaczęłyby się powolnie zmieniać, a jego sylwetka garbić, maleć… smoliście czarna sierść zlałaby się z mrokiem otoczenia, a drobne łapy kocura z łatwością wysunęłyby się ze wszystkich wiążących go lin. Jedynym problemem pozostałoby wówczas wyplątanie się spod grubej kurtki i ciężkich spodni, choć nie oszukując się, to zadanie poszłoby mu znacznie lepiej, niż wysunięcie dłoni z więzów, szczególnie, że jego zwierzęca postać nie była w żaden sposób podrasowana przez wirusa. Mały, mizerny kot w wieku młodzieńczym. Gdyby tylko udało mu się wyślizgnąć spomiędzy koszulki, a spodni, natychmiast dobiegłby miękko na łapach do drzwi, skupiając swoją uwagę na skrzyni. Obejrzałby ją.
Gdyby zmiana postaci nie była możliwa, po prostu starałby się ściągnąć obolałe ręce na dół, przesuwając się na tyle, na ile tylko był w stanie. Starałby się też tak zaciekle ruszać rękoma, żeby poluzować więzy i wysunąć z nich dłonie.

Mimo kulawego kroku na odrętwiałych, poranionych łapach, ból nie zmącił w jego głowie ani jednego słowa dziewczyny, choć przez długi, długi czas nie było nawet czego słuchać. Zadarł czarny pysk do góry i z uwagą przyjrzał się tajemniczej skrzynce, która po kilku sekundach bacznej obserwacji przestała być taka tajemnicza.
Czytnik na kod.
„Nie otworzysz ich.”
Poruszył niespokojnie ogonem, odwracając łeb w stronę dziewczyny. Smoliście czarna sierść niemal idealnie zlewała się z mrokiem pomieszczenia, a żółte ślepia wydawały się być jedynym punktem, który zdradzał jego obecność. Gdyby nie chrapliwe dźwięki wydawane przez Rosel, ktoś z zewnątrz mógłby uznać, że było tu całkowicie pusto. Bez wściekle głośnego dyszenia, spanikowanych pytań czy zaciekłej szamotaniny; było znacznie spokojniej – choć z perspektywy Ailena wszystko dalej było popierdolone.
Pod postacią stałego bywalca śmietnikowego wyglądał na kogoś trzeźwiej myślącego, jednak Rosel nie mogła mieć żadnych złudzeń co do tego, że nawet na kocie z łatwością można było dostrzec strach. Zniecierpliwienie i irytację również.
Trzęsły mu się łapy. Nie chciał wiedzieć na jakie miękkie gówno stanął, jednak w duchu modlił się, żeby nie było to nic dosłownego. Głębokie otarcia dawały mu się we znaki, a niepotrzebne przeciąganie odbiło się niezadowolonym pomrukiem w trakcie zarządzonej przez dziewczynę pauzy. Nigdy nie lubił czekać, a w szczególności w otoczeniu sików, rzygów i czego tam jeszcze sobie szczur kanałowy nie zamarzył. Obrócił na bok uszy i czekał, machając zirytowany końcówką ogona raz, drugi, trzeci…
„Nie wiem.”
Gdyby nie brzydził się tak szeroko otwierać pyska, gdy tuż przed nim przelatywała chmara jakiegoś robactwa, z pewnością wydałby z siebie ostre prychnięcie. Zamiast jednak czekać na pokaz własnych strun głosowych, wolał zainwestować energię w kolejną przemianę.
Nim dziewczyna zdążyła wyśmiać się na dobre, Kurt powinien przybrać ludzką formę. Chłopak zatoczył się ciężko po pomieszczeniu, następując gołą stopą na pewną śliską substancję, która dodatkowo przymusiła go do wsparcia się ręką o wilgotną ścianę. Mroczki przed oczyma, odbijający się echem chrzęst kości i piekielnie bolące stawy doprowadziły do jego otumanienia. Dłuższą chwilę sterczał żałośnie oparty o ścianę, orientując się, że chrapliwy, piekielnie nieprzyjemny dla ucha głos Rosel, pomagał mu odzyskać sprawność rozumu. Przynajmniej miał się na czym skupiać. Czego słuchać.
- Nie jestem Chris. – odparł półprzytomnie, przecierając sobie jedno z żółtych oczu ręką, łudząc się, że szybciej zacznie widzieć normalnie.
Kurwa.
Nie tylko to było jego problemem. Drzwi faktycznie były zamknięte, więc Kurt zaczynał się obawiać, że jedyną drogą na ich otwarcie było poczekanie na kogoś z zewnątrz. Łącząc jednak fakty z tym, jak wyglądała Rosel, serce natychmiast zaczynało bić mu dwa razy szybciej. Ale przecież się nie podda…
- Labirynt? O czym ty mówisz? – szepnął wyraźnie napiętym głosem, powoli przestając widzieć jakiekolwiek wyjście z sytuacji. Trudno było mieć nadzieje, gdy miało się przed sobą tak beznadziejne perspektywy… jeszcze jej słowa… irytacja się w nim tliła. – Wolałby zginąć z zębami na tej skrzynce, niż zaakceptować życie w tym gównie. – prychnął, uważając by nie przesadzić ze zbyt głośnym tonem. Nic jednak nie mógł poradzić na to, że po raz kolejny czuł się kompletnie bezsilny. Znowu jak w kontenerze na śmieci z tą różnicą, że tym razem żaden pies go nie wyniucha. Mimo wszystko w tym wypadku miał chociaż tą cholerną możliwość, żeby się ruszać, wiec faktycznie w akcie desperacji nadzieje kły na ten czytnik na…
- Kod. – nagłe olśnienie, które niestety ze względu na spanikowany, napięty ton nie brzmiało szczególnie dostojnie czy nawet inteligentnie. Mimo wszystko liczyło się to, że zobaczył w paskudnej postaci Rosel, na której bezwiednie zawiesił przez sekundę oko, pewien mały mankament, którego zaraz natychmiast starał się dostrzec u siebie. W obecnych warunkach guzik go obchodziło, że jedynym kryjącym go odzieniem był mrok i czarne, grube pręgi na plecach, więc nie powstrzymywał go choćby gram wstydu, by zaraz zacząć się wyginać na tyle na ile mógł, by dostrzec na swoim ciele tych kilka kresek.
Gdyby nikt go niczym nie skalał…
- Musisz tu siedzieć cholernie długo, skoro zaczyna ci to być obojętne. – zauważył, odbijając się od ściany, by ostrożnie przejść nieco bliżej niej. Zaraz jednak zwolnił. – Tak dużo było tu ludzi przede mną? No i, do jasnej anielki, kto ci to zrobił? – powtórzył pytanie, jednak nie wplatając w głos żadnej troski czy współczucia. Raczej chciał po prostu wiedzieć, na jaką walkę miał się przygotować… albo przed czym obmyślić plan ucieczki. – Nie zamierzam tu siedzieć. – szepnął, po krótkiej pauzie, podchodząc w końcu tuż obok Rosel, by zarzucić na siebie przynajmniej spodnie i koszulkę. – Skrzynka wygląda jak czytnik na kod. Jeśli nie strzeliłaś sobie kiedyś szałowego tatuażu, zamierzam cię pod ten czytnik podprowadzić. – odparł ozięble, wskazując wzrokiem na serię kresek na piersi dziewczyny.
Zapinając pasek, czy gładząc zmarszczenia najpewniej porządnie zaświnionej koszulki, zaczął szukać wzrokiem czegokolwiek, co pomogłoby mu dać dziewczynie swobodę. Ostry przedmiot, uszczerbek w konstrukcji…
- Czym było tamto stukanie?

Milutka, jak drut kolczasty.
Nie obyło się bez wykrzywienia się w dezaprobacie, choć w przeciwieństwie do Rosel, Ailen nie był na tyle oswojony z otoczeniem i sytuacją, żeby wyrzucić je na dalszy plan, wciskając przed coś tak nieistotnego, jak wyzywanie go od głupców. Sam w tym momencie twierdził, że być może faktycznie porywał się z motyką na słońce, ale przecież lepsze to, niż się usmażyć, leżąc plackiem na ziemi. Do tego nie przypominał sobie, aby dziewczyna wspominała o czytniku, co tym bardziej utwierdziło go w przekonaniu, że tym razem przewieje jej słowa przez uszy.
A przynajmniej większość.
- Miłe, bo kurewsko sympatyczny ze mnie typ. – rzucił, naprędce zapinając pas, przez krótki moment męcząc się nieubłaganie z odnalezieniem w mroku dziurki, którą sam parę lat temu wydłubał sobie nożem. Ton głosu miał przepakowany równie toksyczną intonacją, z jaką przez cały czas odnosiła się do niego dziewczyna. Czuł, że zaczyna przybierać w niej gniew, co tym bardziej powodowało w nim napięcie.
Szybkie oględziny pomieszczenia nie zaowocowały niczym, poza piekącym odczuciu w gardle, nad którym usilnie starał się zapanować, co chwila odwracając wzrok, unosząc go w górę, lub zawieszając je na mówiącej wciąż dziewczynie, do której koszmarnego widoku powoli zaczynał się przyzwyczajać. Choć twarz sześćdziesięcioletniej, poobijanej staruszki wciąż była odpychająca, to jednak z pewnej odległości dało się ją znieść. W szczególności, że zaczynała go coraz bardziej denerwować, a nie przerażać.
„Kroki.”
Kiwnął szybko głową, mimowolnie zwracając rozszerzone do granic możliwości źrenice na drzwi. Ich kroki. O ile zazwyczaj był pierwszą osobą, która chciała wiedzieć wszystko o wszystkim, tak teraz nie miał najmniejszej ochoty zapoznawać się z kimś, kto władował go do tej śmierdzącej celi z pająkami w gębie i wyszczekaną dziewuchą za towarzysza. Zacznie odmawiać paciorki, jeśli wyjdzie z tego żywy.
- Zabawna uwaga. – rzucił śmiertelnie poważnym tonem, przelatując po niej zimnym spojrzeniem, bez wątpienia wywierając uczucie bycia ocenianym. Obszczekał go ktoś, kto nie miał choćby włosa na głowie… mimo wszystko zrobił to wyłącznie z kąśliwości, bo choć faktycznie w tym momencie nie uważał Rosel za ideał urody, to miał kompletnie gdzieś w jakim stanie była jej morda. Zbliżył się do niej, ostrożnie stawiając kroki. Już nie z uwagi na obrzydliwe, obślizgłe rzeczy, które wciąż próbowały mu się ruszać pod stopami, a fakt, że najzwyczajniej w świecie nie ufał swojej towarzyszce niedoli. – Jeśli spróbujesz mnie kopnąć, uderzyć, ugryźć… wyłamię ci drugie ramię. – ostrzegł i tak trzymając się od Rosel w miarę jak najdalej. Położył dłoń na linie przytrzymującej jej ręce w górze i skupił się na tyle, by wytworzyć między palcami żar zdolny przepalić więzy. Robił to w miarę jak najdalej od skóry nieszczęśnicy, bo choć go kusiło, to przecież jej nie poparzy... chyba, że da mu ku temu powód lub moc wymknie mu się spod kontroli. Wciąż nie do końca potrafił ją okiełzać, dlatego sam proces mógł potrać odrobinę dłużej, niż jakby przyłożyć do tego zwykłą świeczkę. Zakładając, że w ogóle udało mu się wykorzystać swoje umiejętności, najprawdopodobniej nie zrezygnowałby z ostrożności i choć miał z tyłu głowy, że dziewczyna pomogła mu się oswobodzić, raczej nie zawierzyłby jej nawet złotej rybki do opieki, a co dopiero własnego życia.
- Możesz wstać czy mam cię podprowadzić?– błagam, niech chodzi… - No, chyba, że dalej będziesz tu uparcie siedzieć i nawijać o tym, jaki jestem głupi.
Sam czuł się idiotą pomagając jej. Jakkolwiek szlachetne czy po prostu fair by się to nie wydawało…

Może nie powinien się tak dziwić, jednak po raz kolejny uznał zachowanie dziewczyny za co najmniej niezrozumiałe. Nie wiedział – i w zasadzie nie chciał wiedzieć – czego doświadczyła jego towarzyszka, jednak powinna mieć na uwadze fakt, że skoro przed momentem miała ładny obraz na jego bezwładne ciało przytwierdzone linami do oberwanego pręta w ścianie, to nie powinna traktować Kurta jak potencjalnego wroga. Chyba, że faktycznie nie chciała uciekać i bała się „ukarania” lub zaciekle wierzyła, że skoro Ailen podzielił jej los, to miał swoje za uszami. Jednak nawet jeśli.. po co na starcie zachęcała chłopaka do próby oswobodzenia się? Chyba, że źle zrozumiał jej ponaglenia, co było całkiem prawdopodobne, patrząc na okoliczności. No, istniała jeszcze możliwość, że fatycznie przestraszyła się jego ostrzeżeń. Nogi mu drżały, ale przynajmniej mógł nimi ruszać. Ręce również miał sprawne, a jak się później okazało, całkiem niebezpieczne.
Mimo wszystko nie zamierzał z nią teraz przez pół godziny rozmawiać o tym, że nie zrobi jej krzywdy. Czuł, że nie miał żadnej chwili do stracenia, a poza brakiem czasu, był też brak pewności. Przecież ukręciłby jej łeb, gdyby nie dała mu innego wyboru. Czuł, że Rosel zdawała sobie z tego sprawę, więc na co mu były puste obietnice?
- Shhh! – uciszał ją, niczego nie robiąc sobie z jej „kopniaków” czy prób ugryzienia, przed którymi mimo wszystko starał się ochronić. Skupiony na umiejętnym przepaleniu liny nawet nie zauważył, jak Rosel w jednej chwili z pyskatego rodzynka staje się kołyszącym w tył i przód dzieckiem z chorobą sierocą. Nie czuł wobec niej żadnego współczucia, ale widok zaniepokoił go na tyle, że faktycznie zawahał się przed sięgnięciem do niej ręką.
Chyba, że powodem był dźwięk kroków, który sprawił, że jego wewnętrzny głos właśnie dostał chrypy od ciągłego darcia się ze strachu. Zaczynał czuć podziw dla wszystkich swoich braci, którzy kiedykolwiek mieli styczność ze zbliżającym się niebezpieczeństwem, a mimo to potrafili normalnie ustać na nogach. On, choć stał, to zdecydowanie wolałby się teraz położyć i wtopić w ziemię… nawet jeśli miałby dotknąć policzkiem tego maziowatego czegoś, co wyczuwał pod gołą stopą.
Ale przecież chciał stąd zwiać.
Spojrzał szybko na dygającą w tę i we w tę kulkę kości i mocno zagryzł wargę, po raz kolejny przerzucając wzrok na czytnik.
Byleby stąd wyjść!
Dziewczyna była skrajnie wychudzona, jednak nawet jeśli istniał cień szansy, że byłaby w stanie przejść sama kilka kroków, Kurt nie zamierzał tej szansy wykorzystywać, czekając aż sama podskoczy do drzwi.
- Uwaga. – trochę głupio się czuł, że w ogóle miał potrzebę poinformowania jej, że zaraz coś zrobi. Szczególnie, że to marne słowo nie dawało dziewczynie możliwości na przygotowanie się na nic. Choć ruch, który wykonał Ailen, był mniej inwazyjny, niż spalenie liny tuż przy jej dłoniach. Przykucnął tuz przy niej, zachowując co prawda rozsądną odległość, która dałaby mu szansę na ewentualny odskok, choć spodziewał się, że dziewczyna wciąż uzna to za zbyt mały dystans. – Powiedziałaś, że nie chcesz krzywdy. Ja też nie. – zaczął, choć przez napięcie, które czuł, mogło to nie brzmieć jak książęce przekonywania nadobnych dziewic, że przecież wszystko będzie w porządku. – Po prostu stąd zwiejmy, skoro mamy w końcu okazję. – rzucił szybko, próbując złapać ją za zdrowe ramię i podnieść w możliwie jak najmniej bolesny dla niej sposób, uważając na wyłamane ramię.
Jeżeli dziewczyna nie chciałaby wyrządzić mu żadnej krzywdy, byłby gotów wesprzeć ją o własne ciało i za wszelką cenę podprowadzić pod czytnik.
Gdyby tylko udało mu się ją zaciągnąć, ustawiłby się tak, by Rosel znajdowała się po jego prawej stronie. O ile kończyna od razu by mu się nie ześlizgnęła, wsparłby się stopą o drzwi, mając nogę wciąż delikatnie zgiętą w kolanie. Złapałby dziewczynę w talii i najpewniej sugerując się jakimś programem tanecznym, podniósłby ją ku górze. W zasadzie nawet się nie łudził, że nie sprawił dziewczynie bólu lub choćby małego dyskomfortu, ale wolał podnieść ją w taki sposób, niż szarpać ją za wyłamane ramię. Miał nadzieję, że jej skrajne wychudzenie pozwoli mu oderwać ją od ziemi i zachować równowagę. Posadziłby ją na zgiętej nodze, tworząc coś na wzór krzesełka. Napierał znacznie do przodu, nie chcąc nagle wyłożyć się w tył. Nie oderwał też łap od dziewczyny, dając jej prostą drogę do pozwania go o molestowanie... szczególnie, że ciąg kresek znajdował się na jej piersi, a jakoś wymanewrować musiał.

Nie stawiała oporu. Być może nadal była w swego rodzaju letargu, przyćmiewającego umysł i charakterny sposób bycia, jaki sobą reprezentowała. Pozwoliła się podprowadzić, czy raczej „zaciągnąć” pod ścianę z czytnikiem, bo jej mięśnie były bardzo wiotkie. Wystarczył moment, by Ailen wyprostował kolana, a chuda sylwetka dosłownie spłynęła w dół, ciągnąc za sobą szczupłe ciało młodego wymordowanego. Miał jednak na tyle siły, że udało mu się dotrzeć do celu, a następnie usadzić wciąż próbującą kiwać się w przód i w tył kobietę na swoim udzie. Chwiała się dość mocno, więc zaciskał palce na jej kościstych biodrach, czując, jak przez materiał spodni przenika do niego gorąco i wilgoć.
„Wymanewrowanie” poskutkowało. Wkrótce czytnik zamigał i wydał z siebie ledwo słyszalne piknięcie, będące przedsmakiem ich wspólnej – jak zarzekał się Kurt – ucieczki. Ledwie maszyna przeskanowała do końca kod kreskowy na piersi Rosel, a drzwi z szurnięciem wsunęły się w ścianę, wpuszczając do środka paskudne wręcz światło. Raziło na tyle, że na moment oślepiło Sullivana, zmuszając go do zamknięcia oczu. Rosel oczu nie zamknęła. Przymrużyła je tylko mocno, wpatrując się licho przed siebie. Szybko z kącików ślepi pociekły jej łzy, zostawiające na brudnej twarzy ślady po ich trasie – spływały łukami po wychudłych, wklęsłych policzkach, zatrzymywały na moment na czubku brody i skapywały na ziemię pełna rozmiękłego gówna, kłaków, zaschniętej krwi i zdeptanego robactwa.

Drzwi umożliwiły wyjście na – dawniej z pewnością mocno sterylny – korytarz, oświetlany przez jarzeniówki. Co trzecia czy czwarta lampa dawien dawno zapomniała, jaką spełniała funkcję, dlatego zamiast rozświetlać niekończące się linie korytarzy, zgasła, rzucając na białą podłogę czarne cienie. Ailen mógł dostrzec długi fragment holu przed sobą. Był niski, zdecydowanie zbyt niski, jak na wszelakie wyobrażenia – gdyby Kurt odznaczał się większą zaradnością w staniu w kolejce po wzrost (a nie cięty jęzor) i nabrał tych dwóch metrów, zapewne zmuszony byłby szurać karkiem po suficie, co rusz zahaczając nim o lampy.
Ściany – tak jak wszystko wokół – również były białe. Czy raczej „byłyby”, gdyby nie sporadyczne maźnięcia, zamaszyste ruchy, które pozostawiły po sobie czerwone chlapnięcia na strukturze lub dziecięce, zdawałoby się, odciski dłoni na najróżniejszych wysokościach. Ślady szkarłatu ciągnęły się również po podłodze – niejedno ciało z pewnością ciągnięto siłą za nogi, nie przejmując się zachowaniem bardziej humanitarnego prowadzenia „pacjentów”.
Ślady bosych stóp prowadziły ku prawemu rozwidleniu, chcąc kierować Ailenem jeszcze dalej i dalej, aż nie natrafiłby na następny zakręt, za którym mogło być cokolwiek – od drzwi, przez ślepy zaułek. Lewa strona zaś wypełniona była cichym stukaniem, co jakiś czas uwieńczonym głośniejszym plaśnięciem, pomrukiem lub nagłym, mocno przytłumionym chichotem. Był on jednak na tyle daleki, że Kurt mógł mieć pewność, że dzieli ich wystarczająca odległość, by poczuć się „bezpiecznie”. Tutaj lampy się nie postarały – większość korytarza była przyciemniona i nie było mowy, by dostrzec jego koniec. Nie można było więc skonkretyzować, czy ciągnął się tak daleko, czy również gdzieś zakręcał. Migająca w oddali jarzeniówka oświetlała jednak co trzy uderzenia serca białe drzwi, lekko zresztą uchylone.
- Nie... – wychrypiała nagle Rosel, nadal jeszcze otępiała. Uczepiła się ramienia Ailena i mocno je ścisnęła, szeroko otwartymi ślepiami wpatrując się w jego twarz. Miała oczy, jak rybie pęcherze. - Zostańmy tutaj...