- Uniżenie proszę o wybaczenie. – warknął zuchwale, męcząc się z zawiązywaniem przedartej bluzy. Huczało mu w głowie, drapało w nosie, rwało w ręce… na domiar złego zaczynał męczyć go brzuch. Boleśnie wciskany do środka, jakby wnętrzności samoistnie zaczęły wiązać się w supeł. Głód? Poniekąd, jednak gorsze było poczucie straconej szansy. Siedział w tym pieprzonym gangu tyle lat i stronił od kursów pierwszej pomocy, woląc biegać niczym rusałka w tę i z powrotem? Na nic zdawała mu się szybkość, gdy ktoś podcinał mu nogi. Musiał wylądować w takim gównie, by w końcu zrozumieć, że każda wiedza jest przydatna? – Następnym razem daj mi mapę albo chociaż jakiekolwiek informacje.
- Siedź na dupie, gdzie siedzisz. – rzucił ostro, niemal wciskając się w głąb ściany. Przypominał rozzłoszczonego kota… nawet w kompletnie nieświadomym odruchu obnażał zęby. Pal licho, że Rosel najprawdopodobniej niczego nie widziała. – Skąd możesz wiedzieć ile szans miałem? O ile pamiętam zostawiłem Cię za sobą, niechętną do podróży. Szybko zmieniłaś zdanie i postanowiłaś sobie zniknąć z celi.

- „Hej, nie-Chrisie, w tamtą stronę jest zbrojownia!” – tyle by wystarczyło, żebym wiedział, że biegnę w stronę pieprzonej zbrojowni. – fuknął, wyraźnie dając jej do zrozumienia, że podczas całej swojej wyprawy nawet nie pomyślał, że w tym piekle byłoby jakiekolwiek pomieszczenie przeznaczone na broń. Coś mu jednak nie pasowało. Biegnąc korytarzem, zauważył tylko jedne drzwi, prowadzące do archiwum. Przynajmniej taką przypisał temu nazwę, sądząc po dokumentach, które stamtąd wygrzebał. Kartoteki, opisy… nie wszedł do środka, więc może faktycznie na ścianach były zawieszone bronie? Co prawda dziwił się, że w takim wypadku Hibiki niczego ze sobą nie wzięła, skoro powiedziała mu, że siedziała w środku.
Dał dziewczynie w spokoju mówić, odkładając na bok powarkiwania. Spięty, wyraźnie osłabiony próbował wsłuchać się w głos Rosel, z całych sił ignorując przeraźliwy huk metalowych drzwi, do których dobijała się bestia. Modlił się, byleby tylko wytrzymały.
Choć zdawał się podejmować próby uspokajania oddechu, jego starania szybko spełzły na niczym, gdy usłyszał historię kobiety.
- Narai. – szepnął i poruszył się niespokojnie, jakby zaraz miał skoczyć w głąb pomieszczenia z tej beznadziejnej niemożności działania. Oczywiście dalej siedział oparty jak zepsuta zabawka, z dłonią zakleszczoną ściśle na głębokiej ranie. – Również spotkałem dziewczynę. Nawet dwie. Wydaję mi się, że jedną z nich znamy oboje. Jeżeli tak, to… tuż przed atakiem bestii ją zgubiłem. Tylko że biegła wprost na ciebie, tym samym korytarzem, więc musiałaś ją wówczas zauważyć.

- Pragnę przypomnieć, że się zaoferowałem. – rzucił posępnie pod naporem zarzutów. – Tylko, że ktoś wpadł w histerię, a w tamtym momencie niespecjalnie widziało mi się stać nad kimkolwiek i przekonywać do wskoczenia mi na barana. – syknął. Gdyby nie pałał do dziewczyny tak ogromną niechęcią, być może byłby w stanie przyjąć dla niej jakąkolwiek ulgę, skoro właśnie mu powiedziała, że była wówczas półprzytomna. Jednak w chwili obecnej, każde jej słowo wydawało mu się cholernie podejrzane. Gdy obudził się razem z nią w celi, wydawała się w zaskakująco dobrym humorze, a przynajmniej całą sobą dawała do zrozumienia, że w takiej sytuacji tkwiła już od dawien dawna. Dlaczego miałaby więc być w niepełnej trzeźwości rozumu?
- To ty w końcu kiedykolwiek byłaś w tej zbrojowni czy nie? – dopytał się u granic cierpliwości. Zaraz machnął jednak łbem w geście „Dobra, nieważne!”, zapominając, że byli skąpani w niemal całkowitej ciemności. Wątek Narai niepokoił go bardziej.
- Dziewczyna miała kod kreskowy na policzku i ciemne włosy. Gdy cię zostawiłem, zostałem zaatakowany przez bestię - ani się waż komentować. Nie jestem pewny czy przez tą samą czy inną. Pomogła mi jedna blondynka, Hibiki. We dwójkę uwolniliśmy brunetkę, która okazała się być jej przyjaciółką. Później weszliśmy na górę. Stos ciał i smród, który tam zastaliśmy odpychał Hibiki, więc uparła się, żeby zostać przed wejściem. Zniknęła. Narai zaczęła biec, skręciła w korytarz, którym szłaś. Przysięgam, że tak było. Jeżeli nie zjadła jej ta bestia, to nie mam pojęcia co się stało. Przecież droga jest tylko jedna. – zapewniał, streszczając pokrótce najważniejsze wydarzenia. – To miejsce jest cholernie popieprzone. Na górze znaleźliśmy również zdjęcia. Nas samych ze sterczącymi nad nami ludźmi. – w tym momencie postarał się bezszelestnie podwinąć nogę, by przygotować się do skoku. Pamiętał kogo przypominała postać, która dzieliła z nim jedno zdjęcie.

- Nie musiałaś. Mogłaś być tylko ciężkim, ususzonym grzybem na plecach. Nie miej do mnie pretensji. – odbił szybko, oddychając coraz ciężej i głośniej. O ile dziewczyna wytężyłaby słuch, do jej uszu dotarłby dźwięk trącego o ścianę ciała i subtelny szelest jedynego odzienia, które mu pozostało – spodni. Ailen powoli zsuwał się do pozycji leżącej, nie mając sił, by utrzymywać się choćby w siadzie. Nieważne jak mocno trzymałby się poranionej ręki, było coraz gorzej. Ostatkami sił odwrócił się (przetoczył, sunąc po ziemi jak konające zwierzę) w stronę ściany i oparł o nią nogi, chcąc mieć je jak najbardziej uniesione.
Mdlał, czuł to.
Chociaż Bernardyn byłby z niego żaden, nawet on wiedział, że taka pozycja pozwoli mu na utrzymanie trzeźwości przez odrobinę dłużej. Niech krew spłynie mu do głowy, może wymyśli w końcu coś porządnego.
- Widziałem je. Po części… była tam jakaś komoda, stół i mnóstwo papierów. – odparł słabo, uparcie mrugając, by wyzbyć się cholernych mroczków. Nawet nie zauważył, że bestia powoli się uspokajała. Pewnie nawet u szczytu trzeźwości nie dałoby mu to powodu do wiwatu.
Gdy Rosel zaczęła go opierniczać, podniósł łeb ku górze. W obecnej chwili nie miał szerokiego pola widzenia, jednak nawet stąd był w stanie dostrzec ten błysk w oczach towarzyszki, który być może powinien go zaniepokoić. Drgawki nie pozwalały mu jednak na myślenie o czymkolwiek innym, niż o lewej ręce. Ignorował nie tylko swoje własne zastrzeżenie o ostrożności, ale karalucha, który najwyraźniej zaczynał plątać mu się koło głowy.
- Tu nie ma okien. – zaczął niemrawo. – Dla mnie to były podziemia.
Wydarł z siebie jeden długi, ciężki wydech.
- Wiesz znacznie więcej, niż mówisz. Dlaczego nie powiesz mi wszystkiego?

- Jasne. Później strzeliłbym jej laserami z oczu i po kłopocie. Dlaczego tak nie zrobiłem? – burknął sam do siebie z udawanymi pretensjami. Gdyby kiedykolwiek nabył siłę wystarczającą, by podnosić meble i ciskać nimi w przeciwników, z pewnością odnajdzie Rosel i się jej pochwali. Choćby taką szafą puszczoną w jej pysk.
Była irytująco zuchwała, jak na kogoś kto wpadł w panikę, gdy drzwi celi po raz pierwszy się przed nimi rozwarły. Może faktycznie musiano dać jej chwilę, by rozeznała się z sytuacją. Poniekąd jej irytująca osobowość odcinała Ailena od paskudnej rzeczywistości. Nie widział jej, ponieważ było zbyt ciemno, a dopieprzała mu jak każdy Kundel z Psiarni. Wyobrazić sobie takiego Zombie lub Ryan’a i już czułby się jak w domu.
- Gdy wyszedłem z celi, pobiegłem wzdłuż korytarza do tej twojej zbrojowni… drzwi były uchylone, jednak pchnąć je nie było tak łatwo. Od wewnątrz były zabarykadowane jakimś stołem. Słyszałem dźwięki, czułem smród.. sama droga była skala krwią… chciałem zawrócić i wtedy straciłem przytomność, bo rzuciła się na mnie bestia. Gdy się obudziłem klęczała nade mną Hibiki. Miała kod kreskowy na udzie. Prosiła mnie o pomoc w odnalezieniu Narai. Zgodziłem się i udało nam się ją wyswobodzić. Poszliśmy na górę. Pchnęliśmy drzwi prowadzące na piętro i zastaliśmy cały korytarz upaprany we krwi. Pod ścianami leżały ciała, a na środku holu pliczek zdjęć. Na jednym byłem ja, nieprzytomny. Ktoś się nade mną pochylał. Narai na jednym była tatuowana, o ile dobrze pamiętam. Później zorientowaliśmy się, że Hibiki zniknęła… Narai pobiegła, ja za nią, ty się pojawiłaś i resztę znasz. – im dłużej mówił, tym cichszy i powolniejszy się stawał. Składanie zdań zaczynało powoli go przerastać. – Czy wiesz czym są te bestie? I wiesz mniej więcej jak wyjść z tego budynku?