„A jeśli... jeśli tak naprawdę jest nas tutaj więcej..?”
Może pochopnie podchodził do wydawania swoich opinii, jednak był niemal stuprocentowo pewny, że nie byli tutaj sami. Pokaźny pliczek akt ze zdjęciami i charakterystyką poszczególnych obiektów, fakt, że znalazł się w celi razem z Rosel, a nawet mrożące krew w żyłach szepty wydawały mu się dość oczywistym zapewnieniem, że ich podobnych mogło być tutaj znacznie więcej. Mimo wszystko przemilczał swoje komentarze w tej sprawie, oceniając stan dziewczyny na u progu wytrzymałości psychicznej. Domyślał się, że w tej chwili sam nie wyglądał lepiej, niż przestraszone, zapędzone w kozi róg zwierzę, jednak potęgowanie paniki u Hibiki uznał za niepotrzebne. Jeszcze zacznie mu się udzielać i ze skowytem wróci do punktu wyjścia.
Wyczekiwał ze zniecierpliwieniem odpowiedzi, korzystając z okazji, by wyłapać czułym uchem jak najwięcej dźwięków. Cisza dłużyła się nieubłaganie i gdy nabrał ochoty, żeby ją przerwać, blondynka nareszcie coś mu odpowiedziała.
Kiwnął tylko głową, nareszcie uwalniając dziewczynę od własnego spojrzenia. Spojrzał w kierunku, w którym pobiegła bestia, jakby wyczekiwał jej powtórnego pojawienia. Choć chłonął każde jej słowo, nie wydawał się szczególnie dociekać reszty historii opowiadanej przez Hibiki.
- Poszukamy jej. – zadecydował, choć słowa przechodziły mu z gardła tak opornie, że nietrudno było się domyślić, iż nie była to rzecz, której pragnął najbardziej na świecie. Może nawet nie ze względu na czysty brak ochoty, by pomóc komukolwiek, kogo nie znał i nie komu ufał. Bał się mieć na karku więcej zmartwień, niż własne życie. Szczególnie, że najprawdopodobniej  powtórnie spotkają to coś na swojej drodze… do tego wiadomość, że nieprzyjaciół było znacznie więcej. Nie było to co prawda zaskoczenie tygodnia, sądząc po scenerii w jakiej teraz truli powietrze, jednak potrafiło zdławić morale. Mimo wszystko to wciąż lepsze, niż bycie samemu.
Wykonał pierwszy krok, wciąż trzymając się za wykwitnięte obrażeniami ramię, gdy…
- „… mogę potrzymać cię za rękę?”
E?
Zatrzymał się, obracając skrzywioną w zaskoczeniu twarz. Nie spodziewał się takiego pytania od kogokolwiek poznanego w sytuacji realnego zagrożenia, a nawet jeśli, to wyobrażał sobie w tej roli pewnego niebieskookiego konusa, z którym podzielił się dwoma latami własnego życia.  Zmarszczył nos, dając dziewczynie poczucie, że jej pytanie było co najmniej nie na miejscu, a wypowiedzenie przeczącej odpowiedzi było tylko kwestią wyplucia jednego słowa.
Westchnął.
- Mów mi Kurt. – odrzekł krótko, odlepiając rękę od lewego ramienia. Wysilił się na resztki dobrego smaku, by wytrzeć czerwoną ciecz o bluzę, nim wyciągnął w kierunku dziewczyny dłoń. – Chodź. Tylko staraj się nie przewrócić. – nawet nie chciał obierać roli księcia z bajki, malując ton głosu w barwy bliższe zimnym odcieniom, jednak zdążył zwrócić uwagę, że Hibiki ledwie trzymała się na nogach, a to najpewniej wiązało się z jej wolnym chodem. Jeśli miała ich spowalniać, Ai będzie tym, który pociągnie ją naprzód.

- Za tym zakrętem jest cela, z której wyszedłem. - zniżył głos do szeptu, jakby bał się, że Rosel, która wciąż gniła w celi mogłaby go usłyszeć. Wolał podzielić się tą informacją z towarzyszką, dochodząc do wniosku, że dobrze będzie posiadać ten sam zakres wiedzy odnośnie ów miejsca, jeżeli już postanowili działać wspólnie. – Znajduje się w niej jeszcze jedna osoba. Dziewczyna najprawdopodobniej siedzi tutaj znacznie dłużej, niż my. Nie chciała iść ze mną. Chyba nawet nie byłaby w stanie…
Nie podobała mu się ta cisza. Miał złe przeczucia, gdy patrzył w głąb czarnego prostokąta, za którymi powinna znajdować się jego wysuszona, połamana towarzyszka, która spędziła w tym więzieniu więcej lat, niż byłby w stanie to sobie wyobrazić.
Mimo wszystko nie widział sensu zetknięcia się powtórnie ze swoim startem.
- Idziemy? Wiesz co jest dalej? – odparł, rzucając przelotne spojrzenie na dziewczynę, ostrożnie ruszając w głąb nieznanej mu części ośrodka. Był podenerwowany, co dziewczyna mogła odczuć nienaturalnym ciepłem, które generowała dłoń chłopaka, o ile oczywiście zdecydowałaby się iść z nim za rękę. Obawiał się, że bestia mogła obrać sobie celę Rosel za nowy punkt i tam czekać. - Krzycz, jeżeli coś zauważysz... - mówiąc "coś", miała na myśli to coś. Jeżeli jej pisk poprzednim razem zmusił bestię do ucieczki...

Nie było metafor, nie było aforyzmów, nie było żadnych słów, aby opisać ulgę, która dosłownie rozlała się po skrzących od łez oczach dziewczyny. Oczywiście, nie rzuciła się mu z piskiem na szyję, nawet jeśli jakiś wewnętrzny, uporczywy głosik próbował ją do tego namówić, ale nawet bez euforycznych napadów widać było jej wdzięczność. I poniekąd podziw, bo mimo braku znajomości, postanowił ulec i przyłączyć się do poszukiwań, które być może będą prowadzić jedynie do prawdy mianującej się okrutną.
Szła jednak za nim, próbując już nic nie mówić. Trajkotanie najwidoczniej było jedną z jej wad, które w aktualnym położeniu dusiła z zaskakującym jak na rozgadane dziewczęta skutkiem. Nie umiała jednak ukryć zaskoczenia, gdy wysunął ku niej dłoń. Nie przejmowała się, że nadal nosiła na sobie ślady startej krwi. Po prostu go chwyciła. Był ciepły i było jej dobrze, bo poczuła się bezpieczniej, mogąc kogoś po prostu mieć przy sobie tak blisko, że bliżej w tej sytuacji nie można. Palce zacisnęły się tylko lekko na jego ręce, ale wpasowała się w niego niemal idealnie - była kruchsza i mniejsza, niż dłoń Ailena, ale dzięki temu łatwiej mu było zapanować nad drżeniem towarzyszki.
Mógł za to doskonale orientować się w jej reakcjach, bo gdy dał nacisk na słowo „znaczniej” poczuł jak chwyt na moment się wzmocnił.
- Jak to... nie była w stanie? - Hibiki również ściszyła głos do konspiracyjnego szeptu, jakby zrozumiała, że ściany miały uszy, że mówienie o czymkolwiek na głos mogło być tu niepożądane. Głównie było to ryzyko dla nich samych - przecież każdy mógł ich wtedy namierzyć, a wyglądało na to, że tego dziewczyna obawiała się teraz najbardziej.
Choć Kurt się zatrzymał, ona zrobiła jeszcze dwa kroki, nim zorientowała się, że zamiast iść dalej, chłopak przygląda się czarnego prostokątowi ziejącego pustką na samym końcu korytarza.
- Idziemy?
Kiwnęła naprędce.
- Jak najszybciej...
- Wiesz co jest dalej?
- Biegłam tym korytarzem, ale nie zauważyłam nic konkretnego - przyznała od razu, przysuwając się nieco do Sullivana.
- Krzycz, jeśli coś zauważysz.
Chcąc nie chcąc - może już nawet z bezsilności - kąciki jej ust drgnęły w chwilowym uśmiechu. Była wyczerpana.
- Jeśli coś zauważę, dowiesz się o tym w tej samej sekundzie.

Im dalej szli, tym mocniejsza woń krwi docierała do nosa Ailena. Nie musieli zresztą zbyt długo czekać na nagłe, jakby mokre huknięcie. Hibiki ścisnęła mocniej dłoń Kurta i przyspieszyła, bezdźwięcznie przemykając po linii podłoża. Zatrzymała się dopiero przy najbliższym zakręcie, wstrzymując dech, jakby nawet on mógł zniszczyć cały urok szpiegowania.
- … yślałaś, że nas przechytrzysz?
Rozbawiony ton głosu miał w sobie coś, co każdy był w stanie wyczuć. Rozdrażnienie. Hibiki przylgnęła plecami do ściany i nasłuchiwała dalej.
- Pierdol się.
W tym momencie spojrzała w bok, prosto na Kurta. Różowe usta rozchyliły się i poruszyły na kształt imienia „Narai”.
- Masz ostatnią szansę.
Rozbrzmiał zachrypnięty śmiech.
- Liczę do trzech.
Rozbrzmiał głośniej.
- No to gratuluję umiejętności!
Znów to głośne, charakterystyczne uderzenie. Głos Narai ucichł, zastąpiony krótkim warknięciem.
- Co za głupota, hah! Powiedziałem ci już, że albo zdradzisz nam, gdzie jest ta blond dziwka, albo czeka cię bardzo długa, tragicznie bolesna śmierć.
Przez chwilę cisza przylgnęła do każdego kąta, każdej powierzchni, każdego ciała tego budynku, jakby on sam nabrał wdechu i przetrzymał go w sobie. Dopiero po upływie kilku sekund do uszu podsłuchiwaczy dotarło rozbawione „thm”. Nie widzieli jej, ale tak Hibiki, jak i Kurt, mogli mieć pewność, że na twarzy Narai pojawił się cień zadziornego uśmiechu.
- Próbuj, dziadu.
Hibiki nie była w stanie tego znieść. Wolną dłoń przycisnęła do ust, tamując histeryczny krzyk, choć jej nogi zaczęły drżeć od kolejnej serii uderzeń, przekleństw wypowiedzianych niskim, basowym tonem mężczyzny, który „przesłuchiwał” Narai, kilka sapnięć i warknięć towarzyszki jasnowłosej, aż wreszcie dźwięk kroków wzbogacony o odgłos szurania - ciągnięto coś po ziemi i nieciężko było się domyślić, czym owo „coś” było.
Głosy dobiegały z dalszej części korytarza, ale wciąż były możliwe do wychwycenia przez sprawne zmysły wymordowanych:
- Tak, tutaj.
- Przykuć ją? - pytanie wydukano powoli, ledwo.
- Oczywiście, imbecylu! - syknął niski, głęboki głos. - Zdzira raz zwiała. Drugi raz nie ma opcji, by się uwolniła. A wy? No jazda! Do roboty! Szukać tej drugiej zołzy! Banda beznadziejnych kretynów!
Krok, krok, krok.
Piknięcie.
Szurnięcie.
Cichy jęk Narai.
Metaliczne charknięcie - zamknęły się kajdany.
Znów piknięcie.
Krok, krok, krok.
Hibiki dygotała, zaciskając zęby na knykciach. Długo nie była w stanie się ruszyć, rozbieganym spojrzeniem wpatrując się w podłogę przed sobą. Jedno było pewne - mieli cholerne szczęście, że nikt nie postanowił przejść tym korytarzem, bo zauważenie ich było banalne. Oboje prezentowali się jak kleks po czarnej kawie zdobiący śnieżnobiały obrus w równie białym, sterylnym pomieszczeniu bez okien i widocznych drzwi.
Dopiero po czasie Hibiki drgnęła i puściła dłoń Kurta, choć jak niczego innego nie chciała się teraz schować gdzieś za nim albo w jego ramionach - gdziekolwiek, byle przestać uczestniczyć w chorym przedstawieniu. To ona zdobyła się na to, aby spojrzeć przez róg. Potem szybko odwróciła się do Sullivana, zacisnęła usta i kiwnęła głową.
„Droga czysta” - mówiło jej spojrzenie, nim nie ruszyła na palcach przed siebie. Mijała kolejne i następne, i jeszcze jedne drzwi, nim nie natrafiła na te, na których pojawiły się starte ślady, jakby ktoś próbował pozbyć się z nich brudu. Chciała stanąć na palcach i zerknąć do ich środka przez malutkie okienko o kształcie długiego prostokąta, ale nie dosięgała. Zerknęła za to bezradnie na czytnik, a potem na Kurta.
- Ona tam jest - szepnęła, praktycznie nie wydobywając z siebie dźwięku. Znów po prostu poruszyła ustami.

„Jak to... nie była w stanie?”
Skrzywił się, nie do końca wiedząc jak łagodnie odpowiedzieć na pytanie blondynki, żeby przypadkiem nie dokładać jej tymi informacjami kolejnych belek do dźwigania. W naturalnym odruchu niemal natychmiast wyplułby z ust słowo „tortury” i upstrzył je szczegółowym opisem, dodając wzmiankę o tym, co znalazł w pokoju archiwalnym (?) na drugim krańcu korytarza, jak to jego zwiadowcze wyszkolenie nakazywało mu robić, ilekroć był proszony o raport. Jednak choć nawet na nią nie patrzył, doskonale czuł jak bardzo drżały jej dłonie. Nie twierdził, że sam nagle przestał się bać, jednak zakładał, że to Hibiki była bliższa panice. Skoro od tej chwili działali wspólnie, Ai wolałby nie wpaść w sidła wroga przez jej płacz. Zastanawiał się tak długo, że w końcu zrezygnował. Blondynka musiała się zadowolić tylko ciężko wypuszczonym powietrzem i przełknąć fakt, że Kurt wolał nawet na nią nie patrzeć, gdy jeszcze przymierzał się do odpowiedzi.
Wkrótce jednak temat Rosel rozwiał się w eter, gdy nos coraz głośniej krzyczał, że ten potworny smród, który go drażnił, był krwią, a uszy wyłapując pierwszy dźwięk, który nie był oddechem żadnej z ich dwójki, jednogłośnie zmusiły go do stanięcia w miejscu. Zatrzymał się gwałtownie, automatycznie nie wykonując żadnych zbytecznych ruchów, poza ustawieniem głowy w dogodnym kierunku, by jak najwyraźniej usłyszeć załamujący się przez korytarz dźwięk. Przez chwilę sam nie wypuszczał z płuc powietrza, najwyraźniej usprawiedliwiając się tym samym zdaniem, co Hibiki.
Narai.
Długo nie musieli jej szukać.
Starał się zachowywać spokój, nie myśląc o tym, że zaledwie jeden błąd mógł ujawnić ich obecną lokalizację, która, będąc szczerym, nie miała w sobie nic, co upoważniałoby do określenia jej mianem bezpiecznej. Jeden krok; po nich. Jeden dźwięk; po nich. Jedna myśl ich oprawców, by przejść się korytarzem w ich kierunku; po nich. Jedna krwiożercza bestia za plecami; po nich.
Mocniej ścisnął rękę dziewczyny, łudząc się, że to choć w minimalnym stopniu złagodzi poczucie strachu, który teraz czuła. Był przygotowany, by w razie konieczności dobić do niej drugą ręką i zasłonić usta lub złapać, jakby nie daj boże drżące nogi kompletnie się pod nią załamały. Hibiki jednak sama zdecydowała się zatkać sobie usta. Od tego momentu musiała znosić na sobie czujne spojrzenie rozżarzonych żółcią oczu. Pilnował jej.
Krok, krok, krok.
„Droga czysta.”
Kierował się tuż za nią, wolniejszym krokiem, niż sam mógłby siebie o to posądzić. Nie pozostawał co prawda szczególnie w tyle, jednak czuł się cholernie odsłonięty na tym kawałku korytarza, co dodawało mu ostrożności w postępowaniu kolejnych ruchów. Zwrócił też uwagę na mijane drzwi, nie mogąc powstrzymać się, by zawiesić na nich spojrzenia. Tam są ludzie?
Dotarłszy do wyznaczonych przez Hibiki drzwi, spróbował zaraz po niej spojrzeć przez prostokątne okienko. Jeżeli nic nie zwróciłoby jego uwagi lub nie byłby w stanie po prostu tam zajrzeć, rzuciłby Hibiki porozumiewawcze spojrzenie, zerkając kolejno w jej oczy, na czytnik, kończąc na kodzie kreskowym na udzie.
Przykucnął robiąc z rąk koszyczek, aby Hibiki mogła na niego nastąpić. Jeżeli mocno by się go złapała lub wsparła o ścianę, Ai spróbowałby ją podsadzić tak, aby wycelować jej kodem w czytnik.

O ile starał się nie poddawać panice, to w momencie, gdy usłyszał tak błahe szurnięcie ubrań o ścianę, myślał, że serce eksploduje mu w piersi. Za nic miał przepraszające spojrzenia dziewczyny, będąc zdania, że powinna bardziej skupiać się na tym co robiła, niż na jego zdrowiu. Przedkładał ponad nie życie, a jeżeli miał się chwilę pomęczyć, to był w stanie taką cenę zapłacić.
Przynajmniej tak starał się myśleć.
Hibiki była w stanie usłyszeć ciężkie, wypuszczane nosem powietrze, które na domiar złego, wydobywało się z jego płuc w ratach, jakby chłopak dawkował ilość wypuszczaną w otoczenie. Łudził się, że to pomoże mu bez piśnięcia wytrzymać piekący ból, ale nawet sama przebijająca się przez bluzę czerwień zmuszała go do zaciskania zębów coraz mocniej i mocniej…
Traf w to, do cholery.
Nie negował trudności zadania, jakie miała przed sobą Hibiki… jednak czym prędzej chciał odczuć ulgę tych kilkudziesięciu kilogramów mniej z własnych barków.
Piknięcie.
Znowu ten ból w piersi, który tym razem zadrżał też całym ciałem, zmuszając go do obrócenia głowy lub przynajmniej zahaczenia kątem oka o najbliższy korytarz. Ten dźwięk był głośniejszy, niż byle szurnięcie. Mimo obaw udało mu się jednak wejść do pomieszczenia, a właściwie zostać wciągniętym. Ponownie został wykorzystany jako ludzka drabina, tym razem dosłownie czując spływające po palcach krople krwi, które powoli zaczynały skapywać z rany, nie wsiąkając już w przedarty rękaw bluzy. Było mu słabo.
Zginął w mroku, opierając się plecami o ścianę niedaleko drzwi. Miał w głowie opowieść Hibiki, która jasno sugerowała mu, że charakterystyczny zapach był skutkiem walających się gdzieś obok nich zwłok, ale starał się o tym nie myśleć. Nawet jeżeli przy okazji nadepnąłby na czyjąś nogę, rękę, głowę… małe deja vu, Kurt?..., najpewniej zacząłby sobie wmawiać najróżniejsze rzeczy, które byłyby tylko lepszą opcją, niż trup.
Kroki.
„K-Kurt?”
- Cicho. –podjął próbę jak najlepszego pogodzenia szeptu ze stanowczym nakazem, rozpaczliwie ściskając się za krwawiące ramię, które dobitnie przypominało mu, że cierpi, a – dla odmiany – będzie jeszcze gorzej, jeżeli czegokolwiek z tym nie zrobi. – Ktoś idzie.
Nie chciał mówić za wiele, jednak liczył, że Hibiki pozostanie skryta w ciemności i nie dosięgnie go światło przez małe okienko drzwi. Sam Kurt miał podobne oczekiwania wobec samego siebie. Był bliżej drzwi od dziewczyny, jednak znajdował się obok nich, bojąc się puszczonego do pomieszczenia światła jak ognia. Osunął się bardziej w kąt, nasłuchując zasłyszanych kroków, z uchem niemalże przybitym do ściany.
Wykrzesałby w dłoniach ogień dopiero, gdy oceniłby, czy kroki się oddalają czy też zbliżają. Nie mając pewności nie chciał ryzykować zwracania uwagi na pomieszczenie dodatkowym źródłem światła.

Jego serce zdawało się przyspieszać w ambitnie obranym celu zrównania się z odgłosem kroków na korytarzu.
Stuk… stuk… stuk, stuk, stuk stukstukstuk-
Gdyby mógł jeszcze mocniej wcisnąć się w ścianę, najprawdopodobniej od razu by to zrobił, o ile prędzej nie porwałaby go ochota położenia się na środku pomieszczenia w pozycji embrionalnej oraz gorzkiego zapłakania nad swoim losem i upiornie oplatającej go bezsilności. Nim jednak zdążył uczynić choćby jeden niebezpiecznie przerywany wdech, dziewczyna naskoczyła na niego, o dziwo nie wyrywając z jego drżącej, chuderlawej piersi niczego poza ledwie słyszalnym świstem tego, co do tej pory udało mu się uzbierać w płucach. Ramię paliło.
Na te kilka sekund przestał rozumieć, co się wokół niego działo. W pierwszym odruchu wsparł się zaciekle dłonią o bark dziewczyny z zamiarem natychmiastowego odsunięcia jej od siebie, gdy…
HUK!
Zacisnął palce na jej ubraniu i zastygł w bezruchu, a przynajmniej próbował.
Piknięcie.
Choć starał się nie panikować, nie potrafił opanować histerycznego drżenia całego ciała, które dziewczyna mogła bez trudu wyczuć. Nie tylko ona była tutaj zdarta z koloru do szarej ściany. Sullivan z pewnością by coś krzyknął, gdyby przypadkiem nie zapomniał oddychać. Czując duszący, obrzydliwie ciepły powiew z nozdrzy bestii, myślał, że odgryzie sobie kawałek języka przez bezgłośne szczękanie zębami. Sam nie wiedział czy robiło mu się słabo od spojrzenia samej śmierci w oczy czy faktycznie winę ponosił za to brak tlenu, do którego sam nieświadomie się doprowadzał.
W takich chwilach człowiek zastanawia się nad wieloma rzeczami. Mógłby przysiąc, że w jednej chwili usłyszał głos każdej osoby, na której mu zależało. Widział błysk oka wszystkich swoich wrogów i przypominał sobie szczegóły twarzy tych, którzy byli mu kompletnie obcy. Może śmierć z rąk tego monstrum to forma jakiejś pokuty? Kary za grzechy? W zasadzie byli ludzie, dla których okazał się zwykłym potworem. Miałby teraz zaznać tego samego?
Nim spił z pomieszczenia pierwszą porcję powietrza, minęło sporo dłużących się sekund od piknięcia, na nowo zamykającego ich w czterech ścianach klatki. Kurt nie sprawiał wrażenia osoby, która do końca wierzyła w to, że w jej piersi wciąż biło serce. Siedział osłupiały z rozkraczoną na nim Hibiki, dopóki nareszcie ostro tnąca cisza nie przekonała go, że… cholera jasna… przeżył!
- O kurwa. – odparł dziwną mieszanką urywanych tonów, które z pewnością nie brzmiały, jak jego naturalny głos. Nie były też głośne, jakby chłopak wciąż miał problemy z oszacowaniem potrzebnej ilości tlenu. Mimo wszystko potrzebował odreagowania, a skoro czuł kostniejące mięśnie, zdecydował ulżyć sobie w słowach.
Gdy zaczęło mu się wydawać, że niebezpieczeństwo minęło – a przynajmniej zmniejszyło – wyciągnął rękę i zrodził w niej niewielki, niestabilny płomyczek, który mimo swojej mizerności, potrafił choć trochę oświetlić pokój. Ogień nie palił jego skóry, ale pomagał roznieść po pomieszczeniu swąd krwi, która uparcie oblegała dłonie wymordowanego.
- Ta. – kontaktuj, kretynie. – Tak, zostaniemy. – odparł cicho po kilku mrugnięciach, zerkając za nieprzytomną dziewczyną. Nie czuł się na siłach, żeby wstawać i do niej podbiegać. Podejrzewał, że nie tylko z powodu szoku. – Źle. Potrzebuję twojej bluzy, żeby zatamować krwotok. – chłodno wykalkulował, ponownie wracając wzrokiem do Hibiki; ponownie ostrzył sobie zawzięte spojrzenie. Nie potrafił wymusić uprzejmości – co za zaskoczenie! – ale szybka wzmianka o ubraniu blondynki, miała być czymś na wzór prośby. Nie czuł potrzeby opisywania skutków, które zresztą i tak były doskonale widoczne w jego oczach, jak i całym ciele. Gdyby nie płomień, natychmiast ponownie podtrzymywałby trzęsącą się, zmasakrowaną rękę. I może przestał mimowolnie krzywić przy każdym najmniejszym ruchu.
Potok pytań przelał się po nim, jak woda po kaczych piórach.
- Dlaczego to coś nas nie zabiło?  – szepnął, zawieszając twarde spojrzenie na dziewczynie, jakby oczekiwał, że doskonale znała odpowiedź na to pytanie. – To ta sama bestia, która wcześniej rozorała mi ramię?
Narai mu z pewnością pomoże.
- Jest medykiem? – wypalił, szybko kręcąc głową, jakby za późno stwierdził, że to pytanie nie było według niego najwyższej wagi. – Trzeba ją oswobodzić. Później pomyślmy nad ucieczką. – rzucił, powoli i bardzo kulawo zbierając się z ziemi. Wsparł się ręką o ścianę, ponownie kąpiąc pomieszczenie w mroku, pozostawiając ich wyłącznie ze światłem padającym przez prostokątne okienko. Coraz mniej chętnie porywał się na sztuczki z ogniem.
- Cholera. – szepnął, przecierając sobie zabliźniony policzek ręką, nieumyślnie zostawiając na nim malutkie skrzepy zaschniętej na palcach krwi. Dopiero teraz miał faktycznie okazję trzeźwo rozejrzeć się po pomieszczeniu i postąpić kilka koślawych kroków w stronę ciemnowłosej dziewczyny. Szukał wzrokiem czegokolwiek co okazałoby się przydatne w zdjęciu kajdan.

Kiwnął tylko głową, automatem przysuwając się nieco bliżej, by ułatwić dziewczynie zadanie. Nie zamierzał rozważać czy aby nie miał ochoty pograć samodzielnego mężczyzny, którego duma nie pozwalała na owinięcie poharatanej łapy w zaimprowizowany bandaż przez jakąś niewiastę. Nawet przez głowę nie przeszła mu opcja odmowy, bo o ile nie wymagał od Hibiki podobnego gestu, cenił sobie możliwość zaoszczędzenia czasu. I bólu, bo nie wyobrażał sobie szybkiego uporania się z raną w pojedynkę. Smukły, ukazany w biegu pies na chuście niestety nie był bernardynem; Ai był słaby w udzielaniu pierwszej pomocy, choćby (w szczególności?) samemu sobie.
Zdziwienie nie osiągnęło zenitu, rozdziawiając jego buzi z ciągnącą się po ziemi żuchwą, jakby co najmniej dowiedział się, że Hibiki była jego ojcem. Mimo to ciało nie oszczędziło mu czujnie postawionego łba i zaskoczonego spojrzenia, które po połączeniu wszystkich faktów, szybko zmniejszyło się do skali zwykłego zainteresowania, a nawet uznania. Mógł się domyślić. Może nie powinien wymagać od siebie nagłego rozbłysku żarówki nad łbem, kiedy serce wciąż waliło mu jak dzwon kościelny, nadal przeżywając bliskie spotkanie z bestią, ale faktycznie mógł z góry nie uznawać trzymania się za ręce wyłącznie za przejaw paniki. Z uwagą obserwował proces zniknięcia dziewczyny wraz z jej towarzyszką, mimowolnie marszcząc nos po uszczupleniu składu powietrza. Nigdy nie widział takiej umiejętności, więc mimo oziębłości i chłodnej skali podziwu, zdecydowanie uznał moc towarzyszki za wyjątkowo sprytną.
- Przydatne. – rzucił pokrótce, niemalże niezauważalnie kiwając głową, jakby przyznawał swojemu koledze słuszność w jednej z jego politycznych uwag. Sam potrafił tańczyć z ogniem, ale wiele by dał, żeby móc w każdej chwili wyłączyć się z otoczenia. Choć chwilowo się zachwycił, nie wyglądał ani odrobinę przyjemniej, niż kilka sekund temu. – Ukrywasz coś więcej?
Podszedł do Hibiki, sztywno stawiając bose stopy przed sobą, jakby obawiał się, że każdy kolejny ruch może doprowadzić do upadku lub ewentualnego przyciągnięcia do siebie bestii. Zakleszczył palce na prawym ramieniu. Krew nie zdążyła jeszcze całkowicie przesiąknąć przez materiał i zaświecić na nowo czerwienią, ale ból śpiewał sobie własną serenadę, wplatając w linijki tekstu nie tyle co rwące ramię, ale uczucie wycieńczenia, brak zapewnienia podstawowych potrzeb i widmo niebezpieczeństwa, które ze wszystkich innych zwrotek wydawało się najstraszniejsze.
- Obyś się myliła. – odparł, znów szczątkowo, jakby nie chciał niepotrzebnie nadwyrężać sobie i tak suchego, spierzchniętego języka, na którym nadal był w stanie wyczuć stukanie obrzydliwie owłosionych nóżek. – Jeżeli są dwie, to niewykluczone, że może być ich znacznie więcej. Zresztą, cholera wie, jak duże jest to całe więzienie. – przykucnął, nareszcie odrywając rękę od ramienia, by wesprzeć się nim o ziemię. Chciał dokładniej przyjrzeć się kajdanom ciemnowłosej dziewczyny. Niestety długo w kuckach nie wytrzymał. Skończyło się na tym, że usiadł po turecku w stosownej odległości od blondynki, pozwalając sobie na choć odrobinę wygody, nawet, jeśli miałby szorować tyłkiem po plamie krwi.
- Dlaczego miałbym się nie godzić? – zapytał, spodziewając się kruczków w otrzymaniu pomocy, jednak widok nieprzytomnej Narai odwlekał wizję szybkiego uporania się z obrażeniami na tyle daleko, że szybko skupił się na słuchaniu dalszych słów dziewczyny. Zresztą nic więcej mu nie pozostało.
I dlatego czuł się beznadziejnie.
O ile jakiś czas temu tryskał zapałem do ucieczki, tak w tej chwili, siedząc na upapranej ziemi, zamknięty w klatce z czającym się za ścianą monstrum, zaczynał popadać we frustrację. Zobowiązał się pomóc brunetce, więc na podjęcie kolejnych działań musiał poczekać do jej wybudzenia. Do tego czasu mógł tylko się pocieszać, że miał chwilę na zregenerowanie sił.
Czy kogoś miał?
Nie tlił w rękach żadnego płomienia, więc łudził się, że Hibiki nie zauważy, jak mocno w tym momencie zagryzł zęby. Oczywiście, że miał. Całą zgraję brudnych, śmierdzących oprychów, którzy mimo szyderstw, przekrętów i postanowień bycia coraz większym chujem każdego dnia, byli dla niego jak bracia, dla którym sam byłby gotów dać się poszatkować. Rozmowa o nich stała się cholernie niewygodna. Napełniała go obawą, żalem i tym pieprzonym gniewem, że znajdował się w tak beznadziejnym położeniu i zamiast cokolwiek zrobić, na nieszczęście znalazł chwilę, żeby pomyśleć. I to nie o planie ucieczki, a o tym, w jak głębokiej dupie się znalazł. O ile kiedykolwiek dopuszczał do siebie myśl o śmierci, to zawsze chciał ginąć u boku takich samych Kundli, jak on. Z żółtą barwą przed oczami i myślą, że pomimo skończenia pierwszego żywota, ten drugi, w którym przeżył ponad setkę lat nie okazywał się wcale końcem świata.
Nie odezwał się ani słowem.


Pozostawał przytomny. A przynajmniej połowicznie. Trwał w bezruchu w tej samej pozycji, pozwalając dziewczynie się wygadać i ułożyć tuż obok swojej towarzyszki, jakby jej słowa były dla niej samej kołysanką. Wkrótce jednak dał sobie chwilę na lekkie spuszczenie głowy i wsparcie jej na zdrowej ręce, zakotwiczonej łokciem na kolanie. Ani myślał pobiec w stronę Morfeusza, obawiając się, że jeśli to zrobi, bóg prędzej siłą przytrzyma go jak owcę na ofiarę, niż czule utuli do snu. Można powiedzieć, że trzymał wartę.
„Narai.”
Natychmiast podniósł łeb, póki co nie prostując przygarbionych pleców. Cięte spojrzenie dziewczyny napotkało jadowitą żółć Kurt’a, który oddalony od nich na stosowną (= względnie dużą) odległość, prędzej przypominał ponurego sępa.
- Wolałem cię nieprzytomną… – zachrypiał obojętnie, nie mogąc powstrzymać się od jakże wygórowanego komentarza. Choć cisnęło go od środka, żeby zaszczekać równie głośno i zaciekle jak Narai, ten jeden jedyny raz wolał nie przedłużać. Spokojne siedzenie na dupie przez x czasu go nie uspokoiło. Chciał w końcu wyjść. - … ale nie jestem wrogiem. – zaskakująco rzadko obierał taką rolę podczas rozmów. Może dlatego, że w większości przypadków wcale nie był tego taki pewien.
Chyba zaczynał lubić Hibiki. Pal licho, że na jego oko trochę przeceniała jego wkład w całą akcję i zdążyła złamać jego przestrzeń osobistą więcej razy, niż sam dopuścił do siebie Evendell w przeciągu ostatnich miesięcy. Wywierała wpływ na brunetkę…
… i to na tyle skutecznie, że mimo posądzeń o molestowanie, Kurt dostał szansę na… na co? Potrafi leczyć dotykiem?
- W zasadzie co zamierzasz zrobić? – rzucił, zbierając się koślawo z podłogi, by za chwilę posiłować się z poszarpaną bluzą i prowizorycznym opatrunkiem, z wolna zbliżając się do Narai.
Choć darzył je obie pewnym specyficznym kredytem zaufania, jego postawa, a nawet postępujące do przodu kroki jasno dawały do zrozumienia, że wolałby najpierw dostać wyjaśnienie.